Sam nie określiłby się mianem złego, jednak każdy, kto będzie patrzył na jego czyny z boku, uzna go za takowego. Jest... Pragmatyczny. Dąży do jedynego celu, jaki ma dla niego znaczenie: odzyskanie wzroku. Jeśli uzna, że zniszczenie świata jest do tego celu niezbędne... Cóż, bez świata można się obejść, jeśli będą potrzebne do tego Twoje buty, a nie będziesz się z nimi chciał rozstać... Bez cudzego życia też można się obejść.



Ciężko wyprowadzić go z równowagi, jednak ciągłe nawiązywanie w rozmowie do wyglądu kogoś czy czegoś, kolorów, odcieni i wszystkiego, co nawiązuje do zmysłu wzroku, raczej prędzej niż później doprowadzi do walki.



Nie przepada za swoją „smoczą” postacią i częściej przebywa w ludzkiej formie. Tą pierwszą pozwala sobie przybrać, gdy jest to niezbędne do przetrwania bądź, gdy jest wysoko w „swoich” górach.

Wielki, srebrny smok, o całkowicie białych oczach, niewidzących nic. Cała postawa tej wielkiej bestii świadczy o godności, o potędze i sile.



W swej ludzkiej postaci wygląda na człowieka w wieku około 20 - 21 lat i wzroście 175 cm i białych włosach. Nie można powiedzieć, żeby sylwetką przyciągał uwagę osoby dowolnej płci. Ani przesadnie umięśniony, ani zagłodzony. Ot, dbający o kondycję mężczyzna. Uwagę natomiast zwraca jego strój (już na pierwszy rzut oka sprawiający wrażenie niedopasowanego pod względem wizualnym. Niby wszystko w odcieniach szarości, a jednak... Za dużo tych odcieni. Cóż można rzec, kolor nigdy nie był dla niego kryterium wyboru), oraz jego oczy, całkowicie białe, pozbawione źrenic i tęczówek, co jest cechą wspólną z jego smoczą formą.

I. „Pozbądź się go... I tak nie przeżyje”.

To są pierwsze słowa wypowiedziane przez własnego ojca zaraz po urodzeniu Urmankalaara. Żaden potężny wojownik, a zwłaszcza smok, nie chce mieć upośledzonego dziecka. Zwłaszcza, kiedy to upośledzenie sprowadza się do niemożności dokonywania przez owo dziecko podstawowych czynności... Walka, polowanie, przetrwanie. Oczy bez źrenic, bez tęczówek, bez jakiegokolwiek życia i funkcji poza „byciem” w oczodołach. Prawdziwa tragedia, która dotknęła go bardziej, niż mogłaby go dotknąć własna śmierć.

Matka jednak postanowiła dać mu szansę. Szansę na przetrwanie. Przez następne trzy setki lat jej syn starał się jej to wybaczyć. We wczesnym wieku zrozumiał, że różni się od innych smoków. Że one „widzą”. Że dla nich świat nie jest czernią wypełnioną dźwiękami, zapachami... Wibracjami, jakie tworzy ubranie ocierające się o skórę, czy tarcie łuskę o łuskę. Dziesięć lat spędził pod opieką swojej rodzicielki. Dziesięciolecie, wypełnione brakiem miłości ze strony ojca, nieszczęściem jego matki i drwinami każdej innej istoty własnej rasy.

II. Aden.

Pradawny, czarodziej... Przyjaciel jego matki i chyba jedyna osoba, którą pokochał młody smok. „Wziął” pod opiekę młodego smoczka, kiedy jego matka postanowiła się go wyprzeć. Może przekonał go do tego diament wielkości pięści, a może chęć obserwowania jak dojrzewa smok? A może zwyczajna ciekawość badacza przyrody, który dostał unikatową możliwość uczynienia ze smoka kogoś na kształt własnego chowańca? Nie wie tego nikt. Faktem pozostaje jednak to, że po jakimś czasie zaczął darzyć Urmankalaara uczuciem, którym zazwyczaj obdarza się własne dziecko. Miłością. Przez następne pięć wieków był mentorem, wychowawcą i jedynym przyjacielem smoka, któremu nadał nowe imię. Imię, które stało się dla niego jedynym prawdziwym i używanym... Kass.
Pięć wieków nauki, magii powietrza, setki, tysiące pojedynków stoczonych pomiędzy sobą przy jej użyciu. Pięć wieków wspólnego poszukiwania remedium na ułomność „syna”, jakim obdarzył go przypadek. Pięć wieków stresu i przygód, w których nie raz i nie dwa, trzeba było uciekać na smoczym grzbiecie, gdy wychowanka poniósł temperament. Prawdopodobnie najlepsze lata życia Kassa. Stracone bezpowrotnie wraz ze śmiercią „ojca”. Nie żadną tragiczną, mroczną czy tajemniczą. Taką... Zwyczajną. Ze starości. Na kim wtedy dokonać zemsty, kiedy nie ma mordercy? Na bogach? Na gwiazdach? Na niebie? Na nikim...

Możliwe właśnie, że to żal, po stracie Adena uczynił z młodego wówczas smoka amoralnego drania, niemającego rozeznania pomiędzy dobrem a złem. Jeśli czegoś pragniesz, bierz, bo nie wiesz, kiedy nadejdzie Twój czas.

III. Kass Ne’Fas.
 
Zbierając ze sobą jedyne dwie rzeczy, mające jakakolwiek wartość osobistą, Kass wyruszył w świat. Jedynie pierścień swojego nauczyciela, stworzony i używany przez niego, oraz kolczyk... Tylko i aż tyle, zabrał ze sobą na swą wędrówkę. Pierścień mający zwiększać moc jego magii wody i kolczyk mający poprawiać naturalnie już rozwinięte zdolności słuchu. Za mało? Wystarczająco wiele.

Następne cztery setki lat spędził samotnie, podróżując, szukając lekarstwa na swą ułomność i ucząc się nowych rzeczy. Nie zawsze przydatnych czy koniecznych, ale jednak sprawiających mu przyjemność (w końcu, na co komu umiejętność gry na flecie?).