Aramintha raczej nie ma żadnego celu w życiu. Wszystkie jej wyjazdy, ogólnie zadania, zaczynają się zawsze od próśb znajomych jak i 

nieznajomych. Wszystko zaczęło się od babci, która miała ogrom problemów, mniej więcej ze złą reputacją w mieście lub z awanturami 

urządzanymi pod ich domem. W trakcie rozwiązywania problemów jej babcia podała informację, iż jej wnuczka jest wyśmienitą osobą do 

rozwiązywania problemów. Tak jak było opisane w wyglądzie, dziewczyna peszy się, gdy czuje, iż ktoś na nią patrzy lub po prostu to widzi. Cały 

czas stara się, aby być zabawną, miłą i uprzejmą. Czasami jest dobra, ale w momencie kiedy ktoś za bardzo to wykorzysta, włącza się jej 

agresja. Koniecznie musi się zemścić na tej osobie, lub po prostu w zwyczajny sposób niszczy jej reputację. Nie lubi być w centrum uwagi. Jeżeli 

ktoś mówi jej komplementy najczęściej potakuje, śmieje się albo zwyczajnie mówi, że to nic wielkiego. Aramintha potrafi wysłuchać wyżaleń 

innych, pomóc im lub wesprzeć dobrą radą. Kiedy jest smutna, wymusza z siebie jakiś nikły uśmieszek, byleby nie zamartwiać innych wokół 

siebie. Lecz kiedy jest sama, potrafi nadzwyczajnie się rozpłakać.



Często myśli o przyszłości lub o śmierci, lecz z powodu tego drugiego nie popada w smutek czy też nostalgię. Nic podobnego. Zwyczajnie myśli, 

co się dzieje po umarciu. wierzy, iż człowiek ma duszę i w momencie, kiedy człowiek umiera, ona wyłania się z niego i wędruje do ciała 

niemowlęcia, które jest w brzuchu matki i nic zupełnie nie pamięta z poprzedniego życia. Oczywiście wierzy też w duchy, które nie zdecydowały 

się, aby odrodzić się w innym ciele, ponieważ chcieli się zemścić, albo pozostać jeszcze obok swoich bliskich. Sądzi, że kiedy człowiek ma 

wrażenie, iż w tym momencie coś już robił, albo w tym momencie już tu był, to powracająca pamięć duszy. 

Twarz Araminthy jest urocza, niektórych może zachwycać swoim pięknem. Ma lekko wąskie oczy, których barwa przypomina zieloną łąkę, z 

różnokolorowymi kwiatami i rwącym strumykiem. Jej usta są pełne, mają kolor jasnoróżowy. Ciemne, kruczoczarne włosy, które przemieniają się z 

purpurowymi kosmykami, mają przedziałek, który dzieli grzywkę na dwoje, są lekko pofalowane, sięgają do początku jej ramion. Uszy zawsze 

zakryte są nimi, nie nosi kolczyków. Drobniutki nosek powoduje, iż jest bardziej słodka. Słodyczy dodają jej też policzki, które nie są niczym 

przypudrowane. Łagodne brwi dają jej szczęśliwego wyglądu. Patrząc na twarz dziewczyny można by się na nią patrzeć godzinami, lecz ona 

tego nienawidzi. Jej cera jest blada, podkreśla widoczność włosów, są wręcz kontrastowe. Ma płaski brzuch, trochę szerokie biodra. Zawsze 

chodzi wyprostowana, nawet podczas siedzenia nie jest schylona. Piersiami nie może się pochwalić, są normalnej wielkości, pasują do jej figury. 

Wcześniej było wspomniane, iż jest wyprostowana, lecz nigdy nie patrzy przed siebie, tylko w bok. Unika spojrzeń innych ludzi gdyż ją to peszy.

Często jest ubrana w koszulę o barwie ciemnej zieleni, która ma długie rękawy. Nie jest zwiewna, wręcz przeciwnie, jest obcisła, często jest 

włożona w spodnie. Zawsze jest zapięta na ostatni guzik pod szyję. Spodnie sięgają jej do kostek, również dopasowane, mają kolor brązu. Buty 

ma wykonane ze skóry, są ciepłe, i opatulają jej całe łydki. Dzięki nim, może chodzić cicho i skradać się, chociaż zupełnie to nie jest jej 

potrzebne.

Aramintha przyszła na świat pod mostem w Valladonie, na dzielnicy biednych. Nieszczęśliwe były jej narodziny, ponieważ wokół padał deszcz i 
było pełno błota, co dziwne było bezchmurne niebo i wielka tarcza księżyca oświetlała wszystko bardziej niż normalnie, jakby to była jakaś 
wyjątkowa chwila, a nie była... Matka jej przeżywała straszne cierpienia. Jej krzyk zagłuszał deszcz i huk piorunów. Po porodzie matka wraz z 
córką udały się do pobliskiego wejścia do kanału, aby odpocząć oraz położyć się. Kiedy już tam dotarły matka oderwała kawałek swojej sukni i 
owinęła nim dziecko. Było strasznie zimno. Po przebudzeniu się, rodzicielka dziewczynki wokół nie widziała nic, księżyc zaszył się za chmurami, 
tam, gdzie jeszcze kilka godzin temu było jasno, było upiornie ciemno. Nie widziała też, iż przez te opady woda w rynsztoku przez ten czas 
znacznie podniosła swój poziom. Dopiero w momencie, kiedy poczuła zimną ciecz pod nogami otrząsnęła się. Szybko podniosła się oraz wzięła na 
ramiona dziecko i zaczęła biegnąć w kierunku wyjścia z tunelu. Niestety nie czuła się na siłach, chociaż już była przy wyjściu z tunelu, upadła na 
zimną posadzkę. Patrząc na dziecko zaczęła najpierw po cichu łkać a potem płakać. Płacz był tak głośny, iż usłyszeli go pobliscy ludzie. Szybko 
podbiegli do kobiety, która zaczęła coś mamrotać. Jedyne, co usłyszeli to ''zaopiekujcie się nią'' oraz ''dbajcie o...'' i dalej nie usłyszeli. Kobieta 
zaczęła powoli zamykać powieki, dotychczas podparta była na łokciu i leżała, lecz powoli zaczęła się zsuwać i jej głowa uderzyła o podłogę, a 
włosy pokryły jej całą mokrą twarz. Starsza kobieta zaczęła po cichutku łkać. Dziecko wziął na ramiona mężczyzna, zaś drugi oraz trzeci zaczęli 
kobietę podnosić z ziemi. Kiedy już ją mieli w ramionach zanieśli ją do pobliskiego kościółka, do kapłana. On zaś udzielił im miejsca w malutkiej 
kapliczce, która znajdowała się za kościołem. Ona miała służyć do tymczasowego składowania zwłok, które po pewnym czasie palono na stosie. 
Nazajutrz na głównym placu ustawiono stos i spalono bezimienną kobietę na stosie. Dziewczynka wychowywała się w sierocincu, gdzie nikt nie 
wiedział jak ma na imię, więc nazywali ją Aramintha. To imię wzięło się znikąd. Nikt nie wiedział też o miejscu i czasie jej urodzenia, ponieważ 
wszystko zostało zatajone. 

~SIEROCINIEC~

Dziewczynka przebywała w sierocincu do wieku 5 lat. W tym czasie w jej życiu wydarzył się przełom. Aramintha, która stroniła od rówieśników 
wreszcie poznała bliską siebie osobę i zarazem krewną - babcię. Przyjechała po nią specjalnie aż z miasta Maagoth, które mieści się w Górach 
Druidów, niezwykle malowniczym i górzystym miejscu.  Zwyczajnie przedstawiając się jako krewny, babcia zabrała dziewczynkę, która na twarzy 
miała wymalowaną obojętność, lecz w głębi serca cieszy się, iż ma kogokolwiek z rodziny na tym świecie. Staruszka z dziewczynką wyszły na 
zewnątrz. Świeciło słońce, było widać na nieboskłonie białe puszyste obłoki. Aramintha przypatrywała się im, lecz babcia ponaglała ją, aby 
wsiadła do wozu. Wóz ten był zrobiony z drewna, pomalowanego przy drzwiczkach zieloną farbą, a przy samym dachu na czerwono. 
Zaprzęgnięty był dwoma szarymi końmi. Staruszka otworzyła jej drzwi i wsiadła. Aramintha usiadła po przeciwnej stronie niż babcia. Nie miała 
ochoty się do niej przytulać i według niej, nie miała takiego obowiązku. Przecież jej wcale nie znała. Po chwili dziewczynka, która opierała się 
łokciem o ramę okna, powoli zaczęła usypiać. Głowa jej zaczęła opadać i powieki zamykać. Ich podróż miała się skończyć w Maagoth.

~MAAGOTH~

W Maagoth dziewczynka dorastała i osiągnęła wiek siedemnastu lat. W czasie jej pobytu w Maagoth nauczyła się wielu pożytecznych 
umiejętności. Śpiewu, krawiectwa, rysunku i kaligrafii nauczyła się od babci. Raczej matka Araminthy, też była tak samo kreatywna jak jej córka, 
bo po kim miałaby to odziedziczyć. Architekturą zainteresowała się sama, wystarczyło jej, iż jest już wyszkolona w rysunku. W okolicy domku 
babci znajdowała się wolno płynąca rzeka. Aramintha często się w niej kąpała, więc i przez to nauczyła się pływać. W swoim czasie poznała 
pewnego kowala, który zajmował się szermierką. Od razu dziewczyna zauroczyła się w nim. On z obowiązku powierzonego przez babcię, zaczął 
szkolić Araminthę w sztuce szermierki. Z uprzejmości i jako prezent na jej piętnaste urodziny wykuł dla niej miecz o specjalnych właściwościach. 
Potem ten miecz służył jej w przyszłości i teraz. Do kowala zaczęła czuć niechęć, ponieważ okazało się, iż ten miecz był tylko i wyłącznie 
podarowany z uprzejmości. Co najciekawsze miał żonę...

~TERAŹNIEJSZOŚĆ~

Aramintha nigdy nie zostaje w jednym mieście albo miejscu na całe życie lub na dłuższy okres. Głównie to zajmuje się wypełnianiem 
najróżniejszych zleceń, które dostaje od znajomych, od obcych lub prostu z tablicy ogłoszeń.