Wokół Antona od dzieciństwa krąży opinia zdolnego lenia i ujmującego rozrabiaki. Na studiach, z których w końcu wyrzucili go za wielokrotnie 

zaległe czesne, nie przykładał się zbytnio do pracy i nauki, co nie przeszkadzało mu jednak zdawać kolejnych, następujących po sobie 

egzaminów i sprawdzianów. I choć ciągle miał coś za uszami i w ogólnym rozrachunku przeskrobał znacznie więcej rzeczy niż którykolwiek 

student, to dzięki zaletom jego osobowości zawsze umiał wylądować na cztery łapy i ułaskawić władze. W gruncie rzeczy jest jednak porządnymi 

towarzyskim człowiekiem, skorym do zabaw i głupich żartów. Jest typowym człowiekiem miasta, czującym się jak ryba w wodzie w miejskim 

środowisku, a jednak marzącym o awanturniczym życiu, które to marzenie w końcu pchnęło go do spakowania manatków i wyruszenia w drogę. 

Dopiero zaczął swoją podróż i jeszcze nie poznał najgorszego, dlatego nie jest zbytnio przystosowany do trudów i znoju, a także nie sprawdzał 

jeszcze swojej odwagi w sytuacjach kryzysowych. W gruncie rzeczy wolałby nie sprawdzać - nie jest bynajmniej tchórzem, ale któż by w pełni 

świadomie szukał kłopotów? Mimo iż nieraz sprawia wrażenie wesołego idioty, to jest w istocie bardzo bystrym i błyskotliwym człowiekiem, często 

w mig pojmuje to czego inni nie są w stanie zrozumieć za nic. Nudzą go teoretyczne rozważania o magii, jednakże jest niezgorszym praktykiem. 

No, może czasem zbyt mało precyzyjnym i zamiast podpalenia jakiegoś przedmiotu sprawi, że stanie się on różowy, ale w końcu nikt nie jest 

doskonały!

Anton jest młodym i przystojnym mężczyzną dość wysokiego wzrostu i smukłej sylwetki. Ma łagodną twarz o regularnych rysach, w gruncie 

rzeczy przypomina nieco elfa. Ma bujne kasztanowe włosy, z których jest bardzo dumny i o które zwykł bardzo starannie dbać, regularnie je 

rozczesując a nawet myjąc. W końcu nie może pozwolić by jego piękna grzywa przeistoczyła się w ociekający łojem, posklejany kołtun!  

Przeważnie nosi na twarzy iście awanturniczy i zawadiacki, aczkolwiek nie za długi zarost uzupełniony klasyczną kozią bródką na podbródku. Ma 

ładną, jasną karnację i stara się zbytnio nie opalać swojej skóry, dla pewności by nikt nie pomylił go z zasuwającym na polu kmiotkiem. Chód ma 

zazwyczaj spokojny, wyważony i miarowy, jedynie w chwilach nagłego stresu lub paniki staje się on plątaniną szybkich i malutkich, 

przekomicznie wyglądających, kroczków. Biega trochę jak baba, zabawnie machając uniesionymi w łokciach rękami. Pod regularnymi brwiami 

iskrzy się para ciemnoniebieskich oczu. Anton stara się ubierać schludnie i w miarę elegancko, bowiem nigdy nie wiadomo kiedy będzie trzeba 

zrobić dobre wrażenie - jego zwyczajowy ubiór stanowią ciemno karmazynowa kamizela, granatowa koszula, spodnie w kolorze winnej purpury, 

nieodłączny kapelusz oraz wysokie skórzane buty sięgające do połowy łydek.

Anton Lotar Starling urodził się jako drugi syn pary bogatych kupców. Niemal całe dzieciństwo spędził w mieście, 
pobierając różnorakie nauki od najętych przez rodziców mistrzów. Był leniem do kwadratu, jednakże nauczył się sprawnego czytania i pisania, 
matematyki, a także ogłady. Od dziecka bujał w obłokach i czuł niewyjaśnioną więź z nieznaną sobie energią, która nieraz przepływała swobodnie 
przez jego ciało, jednak ze swoich zdolności magicznych zdał sobie sprawę, gdy odkrył że umie siłą umysłu rozwiązywać biustonosze koleżanek. On 
sam nie przywiązał do swojej zdolności wielkiej wagi, choć z biegiem czasu zauważył iż w gruncie rzeczy umie i potrafi znacznie więcej. Pewnego 
razu pokusił się w sprawdzonym sposobie o zrobienie dowcipu pewnej kobiecie która okazała się magiczką, a która wyczuła jego bezczelną próbę, 
wszystko się zmieniło. Czarodziejka, choć wściekła, wyczuła w Antonie wielki potencjał i udało jej się namówić kupieckich rodziców, by wysłali go na 
nauki w pobliskiej Akademii Magii. Studia były trudne i żmudne, a Anton niezbyt się do nich przykładał. Gdyby nie jego naturalne zdolności, które 
pozwalały mu się przecisnąć przez nawet najtrudniejsze sprawdziany, z pewnością wyleciałby z hukiem już pierwszego roku. W sumie jednak 
utrzymał się trzy lata, dopóki jego rodzice nie wpadli w długi i kłopoty finansowe które spowodowały zaległości w czesnym, a profesorowie w końcu 
nie stracili do niego cierpliwości. Na początku czwartego roku wyleciał, jednak zdążył już przesiąknąć do cna studenckim charakterem. Zdumionym 
rodzicom oznajmił, że rusza w świat i po długich namowach ci w końcu zgodzili się dla świętego spokoju, pewni że Anton wróci gdy tylko pogoda się 
pogorszy. Pogoda pogorszyła się już na drugi dzień, a Anton nie wrócił, aczkolwiek przysłał list w którym wyjaśnił, że jest teraz awanturnikiem. 
Ojciec załamał ręce, matka ukryła twarz w dłoniach i zaszlochała, ale Anton był już daleko w poszukiwaniu swoich przygód. Wysyła jednak czasem 
listy do swoich rodziców, by ci aż za bardzo się nie martwili.