Na pierwszy rzut oka Nayla to bardzo pozytywnie nastawiona do świata kobieta. Na jej twarzy prawie zawsze widnieje szeroki uśmiech odsłaniający 

białe równe zęby. Lubi żartować i niewinnie flirtować, chętnie umila czas innym swoim śpiewem i tańcem. Nie stroni także od alkoholu, jednakże nie 

upija się. Mimo to wszystko trudno zdobyć jej zaufanie. Traktuje wszystkich tylko jako przelotne fragmenty jej życia i nie potrafi przywiązać się do 

danej osoby. Ten ktoś, kto chciałby skraść jej serce, musiałby naprawdę się starać.

Nayla ma także tą złą stronę swojego charakteru. Nie ma oporów przez kradzieżą i włamywaniem się co cudzych mieszkań. Sprawia jej to nawet 

przyjemność, jest niemalże uzależniona od adrenaliny, jaka wtedy się pojawia w jej ciele.

Nayla może zostać uznana za kobietę piękną, szczególnie przez swoją nietypową urodę. Posiada długie do bioder czarne delikatnie falowane 

włosy, które kontrastują z jasnymi zielonymi oczyma otoczonymi długimi rzęsami i brzoskwiniową cerą, która w okresie letnim mocno się 

przyciemnia. Nos jej jest zgrabny, ani przesadnie mały, ani nie duży. Pod nim znajdują się pełne wargi.

Nayla nie należy do wysokich kobiet (161 cm). Sylwetkę ma kobiecą, z szerokimi biodrami i wąską, odznaczającą się talią i pełnymi, aczkolwiek 

nie dużymi piersiami. Porusza się zgrabnie i kobieco, jak na tancerkę przystało. Stąpa z wysoko podniesioną głową, zazwyczaj z uśmiechem na 

twarzy. Na wewnętrznej stronie prawego nadgarstka posiada wytatuowane trzy kropeczki, ustawione jedna pod drugą, od największej do 

najmniejszej.

Ubiór Nayli także wyróżnia się spośród tłumu. Nosi ona długą zieloną spódnicę, szytą  z koła oraz białą koszulę z krótkimi marszczonymi 

rękawami odsłaniającą ramiona. Na nią Nayla zakłada czarny gorsetowy pas, który pięknie podkreśla jej wcięcie w talii. Przez biodra przewiązuje 

czerwoną haftowaną chustkę. Przez ramię przewieszoną ma ciemnozieloną workowatą torbę. Na to wszystko Kretarianka zakłada długą czarną 

pelerynę z kapturem.

Nayla nosi także nieco biżuterii. W uszach zawieszone ma dwa duże srebrne kolczyki w kształcie kół, a jej szyję ozdabia srebrny wisior w 

kształcie przybierającego księżyca. Na kostce u prawe nogi znajduje się drewniana bransoleta, którą założono jej w dzieciństwie. Nie posiada 

ona żadnych zapięć, dlatego Nayla nie może jej zdjąć.

Słoneczne i gorące lato powoli zmieniało się w ciepłą jesień. Dniami słońce pieszczotliwie głaskało opalone i zniszczone pracą skóry mieszkańców 
zapomnianej wioski, ale chłód nocy przypominał, że niebawem ziemię okryje biała warstwa śniegu. Delikatny wiatr przynosił z pól zapach siana i 
świeżych dojrzałych owoców. Wszyscy wieśniacy mieli ręce pełne roboty. Trzeba było uzupełniać zapasy na srogą zimę, nikt nie miał czasu na 
zabawy.
Z wielu krzyżujących się pomiędzy budynkami dróg jedna była wyjątkowa. Nie była udeptana przez zwierzęta ani też wysypana piachem czy 
drobnymi kamieniami. Nie różniła się niczym od zwykłych polnych ścieżek. Droga ta prowadziła do nieco oddalonej od trosk wsi drewnianej chaty. 
Zamieszkiwała ją stara już zielarka, nie raz oskarżana przez kapłanów o czary. Było w tym nieco racji i nie raz próbowano spalić ją na stosie, lecz 
mieszkańcy wsi ją kochali. W zamian za leczenie i zioła zielarka przyjmowała tylko jedzenie i ubranie, nigdy za pomoc nie brała pieniędzy.
Do tej chatki właśnie podążała młoda ciężarna Kretarianka, przedstawicielka podróżujących ludów. Zielarka była jej ostatnią nadzieją. Jej 
ostatnie dziecko zmarło przy porodzie, nie chciała 
stracić kolejnego. Musiała także uciekać przez władzami okolicznych miast, była bowiem winna śmierci swojego przybranego ojca.

12 lat później

Nayla wiedziała, że stara Maria nie jest jej matką. Zauważyła to jeszcze zanim zielarka opowiedziała jej o młodej uciekającej Kretariance. Nayla 
zauważyła, że różni się wyglądem od pozostałych mieszkańców, miała bowiem ciemniejszą skórę i włosy. Mimo to nazywała Marię ''babcią'', 
kochała ją całym sercem. Zielarka nigdy na nią nie krzyczała, nawet jak zrobiła coś złego. Nie lubiła jednak słuchać o ziołach i leczeniu. Wolała 
czytać księgi ze starymi pieśniami i balladami. Mała Nayla była także uzdolnioną tancerką. Maria śmiała się, że Kretarianka najpierw nauczyła się 
tańczyć, dopiero po tym chodzić.

Maria nie krzyczała nawet wtedy, gdy Nayla przyniosła do domu rannego ptaka. Kruk ze złamanym skrzydłem szybko wyzdrowiał pod okiem 
zielarki, lecz równie szybko przywiązał się do dziewczynki. Szybko zostali najlepszymi przyjaciółmi.

Nayla pamięta tylko jeden krzyk Marii. 

Była ciepła letnia noc. Nayla w zwyczaju miała wspinać się na dach chatki i obserwować rozgwieżdżone niebo. Tym razem musiała jednak 
zasnąć. Obudziły ją chrapliwe krzyki mężczyzny dochodzące spod drzwi. Nie zdążyła nawet zeskoczyć z dachu, gdy drewniane wejście zostało 
wyrwane kopnięciem z zawiasów. Gdy stanęła przed wejściem, widziała już tylko rozlewającą się po starej drewnianej podłodze krew. Pamięta, 
że zbierała się ona kałużami w nierównościach desek. Twarzy Marii nie widziała, zasłaniał ją klęczący starszy mężczyzna. Pamięta także, jak 
szybko obrócił głowę w stronę kilkunastoletniej dziewczynki. Miał szaleńczy uśmiech na twarzy, a do ust przykładał złoty wisior - symbol 
okolicznych kapłanów. Wtedy zaczęła uciekać. Nigdy nie biegła tak szybko.

Zmarzniętą i wygłodniałą dziewczynkę znaleźli Kretarianie. Ich tabor zmierzał właśnie do jednego z większych miast na występ. Przygarnęli oni 
dziewczynkę i traktowali jak swoją własną córkę. Nayla widziała, że wyglądają tak, jak ona. Pokazali jej jej wrodzony dar do jasnowidzenia i 
nauczyli to wykorzystywać. Wtedy także zajęła się drobnymi kradzieżami, głównie na przedstawicielach kleru.

Gdy Nayla osiągnęła pełnoletność, Kretarianie pozwolili jej odejść. Gdy machała do nich, gdy odjeżdżali wozem, na ramieniu siedział jej duży 
czarny 
kruk.
- Dante, nie mamy już żadnych granic. - powiedziała, głaszcząc ptaszysko po głowie.