Aure jest naiwna. Całe życie przesiedziała w pałacu, z dala od jakichkolwiek niebezpieczeństw. Od dziecka była chroniona przed wszelkimi 

trudnościami i 

troskami. Mimo to, nie jest rozpieszczona. Nigdy nie przepadała za zbytnim przepychem.

Pół-elfka nie lubi rozkazów. Buntuje się, gdy jest do czegoś zmuszana. Próbuje szybko dorosnąć, ale czasem wychodzi z niej dziecięca 

ciekawość. Aure jest 

wrażliwa, odrobinę nieśmiała, lecz nie stroni od towarzystwa.

Gdy udaje chłopaka, próbuje być bardzo męska. Często jednak wychodzi z roli. 

Dziewczyna mimo naiwności jest inteligenta. Momentami zachowuje się bardzo dojrzale. 

Czasem budzi się w niej krew przodków i w tych momentach Aure wyróżnia się odwagą i męstwem.

Aure jest olśniewająco piękną młodą dziewczyną. Jedną z wskazówek, że nie jest elfem czystej krwi, są jej uszy, małe i zaokrąglone, jak 

u 

człowieka. 

Twarzyczka Aure jest drobna i okrągła. Na błękitne oczy dziewczyny opadają luźno kosmyki włosów, w rzadko spotykanym kolorze 

(bladoróżowym). 

Pół-elfka jest szczupła i smukła, praktycznie pozbawiona kobiecych krągłości (szczyci się jednak swoim wcięciem w talii). Dziewczyna jest 

przeciętnego 

wzrostu (1,67m). Niegdyś nosiła przede wszystkim suknie, lecz teraz ubiera się w luźną koszulę, niezbyt obcisłe spodnie i wysokie buty. Do 

niedawna

była posiadaczką niezwykle długich włosów, które ostatnio skróciła do połowy pleców i zaczęła związywać w kucyk.

Aure jest owocem miłości leśnej elfki i człowieka-podróżnika. Jej dziadkowie są parą królewską, rządzącą niewielkim plemieniem Wolnych 
Leśnych 
Elfów, czyli elfów żyjących w odosobnieniu w Lesie Driad.
Zaraz po narodzeniu, Aure została porzucona przez swoja matkę, która uciekła z ukochanym. Od tego czasu, mała pół-elfka była ściśle 
strzeżona 
w 
niewielkim pałacu i tam przygotowywana do roli przyszłej władczyni. 
Aure zawsze nazywała pałac swoim więzieniem. Mimo, że była dobrze traktowana, a dziadkowie darzyli ją wielką miłością, czuła się 
skrępowana i 
zniewolona. Piękne suknie ciążyły jej, a lekcje etykiety ją nudziły. Wśród służek znalazła przyjaciółkę, która donosiła jej o świecie po 
za murami 
pałacu. 
Pół-elfka często rozważała myśl o ucieczce, zawsze jednak powstrzymywały ją wyrzuty sumienia. Nie chciała sprawić dziadkom tyle 
kłopotu, ile 
sprawiła 
im jej matka. Lata mijały, a dziewczyna zdawała się godzić ze swym losem. W 27 urodziny dowiedziała się, że w ciągu roku musi poślubić 
elfa 
szlachcica, 
którego wybrali dla niej dziadkowie. Dzień później Aure, ze skróconymi włosami związanymi w kucyk, ubrana w męski strój, wymknęła się 
z 
pałacu. 
Ukradła konia z pałacowej stadniny i ruszyła przed siebie. Za główny cel postawiła sobie odnalezienie rodziców.

*****************************************

Dziewczyna zacisnęła powieki i syknęła:
- Tnij!
Na podłogę spadło kilka jasnych kosmyków. Do uszu pół-elfki dobiegł wysoki świergoczący głos przyjaciółki:
- A były takie śliczne!
- Ciszej! - skarciła ją Aure. - Tnij dalej.
Drobna brunetka chwyciła mocniej srebrne nożyczki i zbliżyła je do bladoróżowych włosów.
- Jak krótkie mają być? - spytała zdławionym głosem.
- Do uszu.
Kolejne kosmyki poleciały na podłogę.
- Będę cięła partiami.
- Rób jak uważasz, ale pośpiesz się. 
Pół-elfka wolno wypuściła powietrze. Zmusiła się do uśmiechu.
- Przynajmniej będę mogła udawać chłopaka.
- Mhm. - mruknęła skupiona brunetka.
W komnacie słuchać było jedynie szczęk nożyc oraz ciche tykanie zegara. Nagle ręka brunetki zawisła nad bladoróżowymi włosami.
- Aure! - wyszeptała podekscytowana. - Przecież mężczyźni też noszą długie włosy!
Pół-elfka odwróciła się gwałtownie i złapała za oparcie krzesła. Jej oczy błyszczały, a usta lekko się rozchyliły. Brunetka kontynuowała 
nieco 
głośniej, a 
jej głos drżał od emocji.
- Nie musisz obcinać włosów!
Dziewczyny pisnęły uradowane i skoczyły sobie w ramiona. Tańczyły razem po rozrzuconych na podłodze włosach.

****************************************

Brunetka otarła ściekającą po policzku łzę. 
- Będzie mi ciebie brakować - szepnęła.
Aure spojrzała w zaczerwienione oczy przyjaciółki. 
- Mi ciebie też, ale nie mam innej możliwości. Muszę uciekać.
Brunetka pokiwała głową i pociągnęła nosem. Ujęła dłoń dziewczyny.
- Żegnaj, Aure.
Pół-elfka uśmiechnęła się smutno.
- Żegnaj, mellon.
Uścisnęła jeszcze raz dłoń przyjaciółki i szepnęła zbolałym głosem.
- Gdyby coś się stało, cokolwiek, szukaj Ariena. 
Drobna dziewczyna delikatnie się uśmiechnęła
- ''Światło słońca'', ładnie. Będę cię szukać.
Brunetka złożyła na policzku pół-elfki pocałunek, a następnie odsunęła się. Aure rzuciła przyjaciółce ostatnie spojrzenie i oddaliła się 
pośpiesznie.