Kobieta jest osobą o dobrym sercu, lubiącą pomagać innym, szczególnie tym z najbiedniejszych klas społecznych. Umie cieszyć się małymi rzeczami, stara 

się żyć chwilą. Uwielbia poznawać nowych ludzi, jest zbyt ufna i otwarta. Jej bezpośredniość często prowadzi do niezręcznych sytuacji. Wierzy w miłość 

platoniczną, wszelkie próby zalotów ze strony mężczyzn zainteresowanych wyłącznie płomiennym, krótkim związkiem szybko odrzuca. Jest drażliwa i 

impulsywna. Potrafi pochwalić się niezwykle kwiecistym językiem.

Trine jest posiadaczką długich czarnych pukli, skręcających się w łagodne fale i kaskadą wylewających się na plecy dziewczyny. Jej skóra ma delikatny 

brązowy odcień, jednak jest to wynik spędzania dużej części dnia na słońcu. Kolor oczu zależy od oświetlenia, zazwyczaj są one ciemne, głębokie, 

pełne tajemniczości. Nos przeciętnych rozmiarów, pełne usta w naturalnych różowawym odcieniu rzadko  kiedy smutnieją. Dziewczyna należy do wysokich 

- ma 178 wzrostu, oraz szczupłych. Jako tancerka trupy preferuje barwne, zwracające na siebie uwagę stroje. Posiada zwiewne haremówki, w różanym 

odcieniu  pełne pobrzękujących złotych monet, rękawki, bladoniebieski biustonosz, błyszczący od cekinów i  złotych nici. Jej ulubionym dodatkiem jest 

ściskający talię, mieniący się tysiącem kolorów gorset.

~ODNALEZIENIE~

Trine zerknęła niepewnie w boczną uliczkę. Szła główną drogą tak długo, krótkie dziecięce nóżki w starych podrapanych bucikach powoli zaczynały 
boleć. Pełna obaw skręciła jednak w stronę ślepego zaułka. Gdy dotarła w stosunkowo bezpieczne, zacienione miejsce dopadł ją odór śmieci i pomyj 
wyrzucanych  przez okna. Zatkała niewielki nosem i zamknęła oczy w przerażeniu. Biała bluzeczka była już całkowicie podarta. Brudne ślady ziemi 
znaczyły jej rękawki. Nie była pewna ile tak siedziała, gdy dotarł do niej odgłos śmiechu. Mężczyzna w bladej masce wykrzywionej w paskudnym 
uśmiechu szedł w jej stronę, spodnie w kolorowe paski świeciły w mroku. Dlaczego on tu idzie? Dlaczego nie da jej spokoju? Wspomnienie rodziców, 
ciepły dotyk dłoni matki, która zostawiła ją w przytułku. Miała wrócić, ale tego nie zrobiła. Jej młoda, delikatna twarz i uśmiech rozwiewający 
wątpliwości, strach czy chmury. Potwór przykucnął obok dziecka, niezdrowo blada zasłona nadal patrzyła złośliwie, jakby krzywda dziewczęcia go 
bawiła. Maska podjechała do góry. Młodzieniec o jasnej twarzy uśmiechał się serdeczniej. Czarne włosy kleiły mu się do twarzy, nie były bardzo długie, 
jednak chłopak z pewnością dawno się nie strzygł. Ktoś  krzyknął niezrozumiałe słowa, czarnowłosy odwrócił się, patrząc przez ramię. W oddali, na 
skraju ciemności i światła stała kobieta o długich rudych włosach spiętych w kok. Monety przyszyte do jej stroju odbijały tysiące kolorów, świeciły, 
kusiły i podzwaniały przy każdym ruchu. Starą twarz wykrzywiał grymas, jednak, gdy spostrzegła znalezisko młodego kiwnęła głową, a w kąciku jej ust 
zabłąkało się blade przyzwolenie. Niechęć i zrozumienie, łagodność i surowość. Wszystkie sprzeczności łączyły się na tej zroszonej zmarszczkami twarzy 
o charakterystycznych konturach. Machnęła ręką zachęcająco. Do niej? Trine wstała powoli, nie spuszczając wzroku z tej dwójki. Młodzieniec uśmiechał 
się szerzej i szerzej z każdym jej krokiem w stronę światła. 


~DORASTANIE~

-Andersie, puść mnie! - dzwoneczki przydzwaniały w takt melodii prowadzonej przez starszego muzyka. Obóz pachniał sprzedawanymi kadzidłami, 
ziemią po deszczu i korzeniami z których Babcia robiła zioła. - Puść mnie! - powtórzyła Trine śmiejąc się jeszcze głośniej, gdy chłopak 
zakręcił nią młynka. W końcu rozluźnił uścisk i pozwolił, aby dziewczę się z niego wyzwoliło. Odgarniając mu czarne włosy z twarzy przyglądała się jego 
błękitnym oczom. Mimo upływu jedenastu lat, on nie zmienił się. Jego twarz nie postarzała się ani o sekundę, tryskał energią, kręcił się po ich bezpiecznej 
przystani zadając miliony pytań. Zawsze wolał pytania niż odpowiedzi, te w rzeczywistości, nigdy go nie interesowały. Lutniarz przestał grać, patrząc na 
nią z błyskiem w oku. 
-Pokaż swoją sztuczkę, mała. - wychrypiał, kilka głów poderwało się do góry słysząc o nowym numerze dziewczyny. Ta pokręciła jednak zagryzając 
wargę. Przez moment, dało się uslyszeć jęk zawodu. 
-Udajesz skromną. - zacmokał Anders z bezaprobatą. 
-Jestem nieśmiała, nie skromna. To jest różnica. 
Ruszyli w stronę ujścia, wzdłuż murów miasta. Dziewczyna przejeżdżała dłonią po brudnej, grubej ścianie zeskakując co i raz z większych kamieni. Nie 
musieli mówić ani słowa. Oboje zdawali sobie sprawę z tego w którą stronę idą. Przeszli przez bramę miasta unikając wzroku strażników. Ludzie nigdy 
nie przyzwyczają się do ich obecności, z czasem agresja rośnie i w końcu nie ma wyjścia - trzeba ruszać w dalszą drogę. Na latarniach wisiały już plakaty 
obwieszczające kolejne występy grupy. Poszli w stronę najbogatszej dzielnicy, lawirowali między sklepikami, dopóki nie znaleźli swojego celu. Za 
witryną w stosy ułożone były najznakomitsze wyroby piekarskie, ciasta, ciasteczka i małe czekoladki. Trine wyjęła swoją sakwę, Anders począł grzebać 
w swojej. 
-Starczy nam? 
-Z pewnością, zaoszczędziłam po ostatnim pokazie. 
Wyjęła dłoń pozwalając, aby chłopak wysyłam na nią garść ruenów. Zaśmiała się, nie sądziła, że będą mieli aż tyle pieniędzy. 
-Którą tym razem? - czarnowłosy zachichotał, zerkając w stronę szyby. 
-Najdroższą. - tancerka kiwnęła głową przekazując mu cały swój dobytek.