Aleg nie należy do bystrych, jednak jest mężczyzną o szczerym i dobrym sercu. Niezwykle pomocy, nigdy nie przepuści szansy aby dopomóc w potrzebie, 

czasem jest przy tym zbyt nachalny. Jest osobą sentymentalną, często wspomina czasy dzieciństwa za którymi tęskni. Nie wykazuje agresji, lubi 

rozwiązywać problemy drogą dyskusji, jednak pozostał wprawiony w boju.

Aleg to wysoki (1,87) mężczyzna, o ponad przeciętnym umięśnieniu oraz przystojnej twarzy. Jest posiadaczem bystrych piwnych oczu rejestrujących każdy 

ruch w pobliżu rycerza, zgrabnego nosa oraz często spękanych słońcem ust. Ma brązowe, krótko obcięte włosy ułożone w nieładzie przez sam wiatr. Niezbyt 

długi zarost rosi mu brodę oraz policzki. Zazwyczaj nosi na sobie skórzaną zbroję z dosyć dużymi naramiennikami obszytymi białym futrem. Na nogach 

nosi czarne kozaki z wysoką cholewką. Nie posiada rękawic przez co jego skóra pęka i staje się szorstka.

Aleg dorastał na królewskim dworze, jako jeden z synów odznaczonego rycerza. Od dziecka wiedział jakie jest jego przeznaczenie - przejąć spuściznę ojca 
i  zostać dzielnym wojownikiem. Jako młody mężczyzna brał udział w wielu bitwach, jednak nadopiekuńczy rodzic nigdy nie dawał mu sposobności do 
wykazania się w boju, lękając się o życie ukochanego syna. W wieku 20 lat podczas jednej z wielu walk chłopak poślizgnął się w błocie dając doskonałą 
sposobność do ataku. Wyratował go sam ojciec rzucając się na przeciwnika - został jednak draśnięty, od tego czasu na jego twarzy rozciąga się długa 
blizna. Młody mężczyzna wpadł w trans. Wiedział, że naraził bliską sobie osobę, począł ćwiczyć tak mocno, iż już po kilku tygodniach stał się najlepszym 
wojownikiem w swoim oddziale. Aktualnie został wysłany jako agent na misję, której dokładnej treści czy zadania nie zna nikt poza Alegiem. Razem z 
Devem - podarkiem od ojca przemierza świat...


***

''Ta blondynka z pewnością patrzy na mnie.'' - Aleg odwróciła się za siebie nie widząc nic poza ścianą karczmy. Uszy poczerwieniały mu ze wstydu. 
Dziewczyna patrzyła się wprost na niego, nawet nie kryjąc zainteresowania. 
Rycerz zerknął w swój kufel. Piana piwa osiadła na brzegach tworząc tunel prowadzący wprost do złocistego jeziorka. Cudownego, chłodzącego napoju. 
Jak 
długo podróżował? Przestał już liczyć dni... Niczego nie pragnął bardziej niż zakończenia tej misji i zjedzenia domowego obiadu. 
Skrzywił się na myśl o domu. Ah... niemalże dotykał dziczyzny kącikiem języka. Westchnął głęboko.
-Dolać? - spojrzał w górę prosto w błękitne oczy, młodego dziewczęcia. Skąpo odziany strój eksponował biust, zapewne miało to zachęcać klientów do 
częstszego przesiadywania tutaj. 
Pokręcił szybko głową.
-Nie. Dziękuję. - dla potwierdzenia swoich słów  podniósł kufel do góry i pozwolił mętnemu napojowi zachlupotać. - Chlupie jak woda w butach.
Dziewczyna uśmiechnęła się krzywo i odeszła.
''Niech mnie...'' - wojownik zmarszczył brwi podnosząc kufel do ust. - ''Jestem w tym tragiczny.''

***

Rycerz uśmiechnął się niepewnie do Caitlyn. Dziewczyna pokręciła głową śmiejąc się szczerze.
-Doprawdy, Alegu. Niczego się nie nauczyłeś. - ruszyła ogrodami pewna, że zaraz do niej dołączy. Mężczyzna stał jednak w miejscu. Dziewczyna odwróciła 
się marszcząc brwi. 
-Oczywiście, że się nauczyłem. - wpatrywał się w nią niedowierzającym spojrzeniem. - Naprawdę sądzisz ,że jestem taki jak wtedy? 
Nie było go już jakiś czas, ale obraz dziewczęcia nosił w swoim sercu każdego dnia. Trenował i walczyć aby zostać najlepszym, a teraz dowiaduje się ,że 
to wszystko na nic. Nie mógł się z tym zgodzić, nie chciał.
-Stoję przed Tobą. 
-A co mam zrobić? - Aleg zacisnął pięści w bezsilności. 
-Wydaj mnie. 
-Wiesz, że tego nie zrobię. - pokręcił głową stanowczo. 
Nie zrobi tego , nigdy. Wiedział, że dziewczyna prowadziła przeszpiegi, należała do rebelii ,a on... on walczy jako rycerz przeciwko jej ojcu, jednak nie 
miało to dla niego większego znaczenia. Ona miała znaczenie. Jej ciepło, dotyk ust i słodki zapach ciastek unoszący się wokół tego małego łakomczucha. 
Była smutna, nieszczęśliwa, ale jej serce nie rwało się na kawałeczki. Ona wiedziała co jest ważne - rodzina i władza, której pożądał ojciec.
Aleg patrzył na nią oniemiały. Była ubrana w to co zwykle. Srebrna kolczuga idealnie dopasowana do ciała, czarne bryczesy, brązowe kozaki. Przy pasie 
zwisał jej sztylet. 
Niespodziewanie wbiegła, niemal wbijając mu się w żebra. Tulił ją do siebie, głaskał długie ogniste włosy, nie zauważył nawet, gdy z jej oczu płynąc 
poczęły łzy.
-Musisz to zrobić, mój kochany. - wyszeptała Cait patrząc na niego. 
Ponownie pokręcił głową.
-Nigdy. - wyszeptał składając na jej ustach pocałunek. 
Oderwała się od niego, wytarła oczy wierzchem dłoni i powróciła do godnej postawy tak jakby ta chwila słabości nie miała miejsca. 
-Niedługo. - powiedziała surowym tonem. Kiwnął głową. Dała mu wskazówkę, znak, że nie pozostało wiele czasu do wymarszu wojsk rebelianckich. 
Przez chwilę patrzyła na niego z kamienną twarzą. W końcu odwróciła się na pięcie, pobiegła w stronę murów i zeskoczyła z nich. Peleryna popłynęła za 
nią łopocząc na wietrze.