Sayuka... Nie, woli, aby ją nazywać Saya. Tak więc Saya jest typem lekkoducha, co czasem czyni ją osobą o kamiennym sercu, co raczej do końca prawdą 

nie jest. Elfkę można zaliczyć do tych, co najpierw zrobią później pomyślą. Ogólnie dziewczyna w życiu kieruje się sercem, rozumem rzadziej. 

Często upiera się przy swoim, choć nie zawsze ma rację... No prawie nigdy. Jest dobrą aktorką, gdy zajdzie taka potrzeba.  

Szybko zmienia zdanie. Raz się uśmiecha, a za chwilę płacze. Można by rzec dorasta, ale kiedy to ludzie dorastają, ona dopiero uczy się chodzić. Cóż, 

przecież jest elfem, żyje dłużej. 

Mimo wszystko jest osobą pogodną, takim niepoprawnym optymistą... Zazwyczaj. W innym przypadku może być pesymistą jak i realistą... Krótko mówiąc, 

ma dość zmienny charakter.

Sayuka jest niewysoką elfką o fioletowych oczach. Mały nos i niewielkie, różane usta, nadają dziewczynie uroku. Swoje różowe, niczym cukierek  włosy, 

długie do zakończenia pleców  pozostawia luźno, aby opadały na ramiona. W spiczastych uszach nosi kolczyki. Ma duże, kształtne piersi i miłą dla oka 

figurę. Zadbane paznokcie dopełniają wizerunku Sayuki.  Od jej bladej cery odbijają się granatowo-czarne ubrania. Szata długa do kolan ze srebrnymi 

zdobieniami, wygodne buty, medalion noszony pod szatą oraz długi, granatowy płaszcz z kapturem, nieco podniszczony, pod czym wszystko do ukrywa. 

Na ramieniu nosi ciemną torbę, a w niej sakiewkę i parę innych takich. Na plecach ma pochwę wraz z kataną w środku.

Sayuka przyszła na świat w rodzinie szczęśliwej, zamożnej, pełnej. Rodzice pragnęli jej jako córki, taj najmłodszej z szóstki rodzeństwa, dotychczas 
samych braci. Jednak, gdy tylko rodzina ujrzała ją, ich plany legły w gruzach. Co gorsza, nikt nie miał różowych, albo chociaż fioletowych włosów. Wręcz 
przeciwnie, każdy nosił kolor zielony, ciemny. Wyszło na jaw, iż ojcem nie jest ''tatuś'', a ktoś inny. Pomimo to, elfy przemilczały tę sprawę, dla dobra 
dziewczynki. 
  Od początku uczyli ją języka elfów, zwierząt oraz roślin. Bracia przezywali ją ''landrynką'', jak i cała reszta wioski. Istna sielanka. A pozory mylą. Podczas 
swych sto osiemdziesiątych urodzin dostała katanę, oraz motyli talizman i skrzydła, niby ''na później''. 
  Owe później nadeszło dwa lata po tym. Tak od niechcenia powiedzieli, że jest już dorosła i ''może odejść''. Dziewczyna bez słowa opuściła dom, na płacz 
zabrakło jej czasu. 
  Wędrowała po krainie, poznając co raz to ciekawsze istoty i zwierzęta. Przez pewien okres czasu miała nawet pupila, niestety szybko zdechł, był strasznie 
chorowity. Później dziewczyna spotkała czarodzieja, który pomógł jej poznać moce medalionu, Zabrała mu księgę i ruszyła dalej. 
  Raz nawet zawitała do wioski, o dziwo elfy nie były zaskoczone. Choć, gdy chciała zajrzeć do swego byłego domu, zastała tam zupełnie nie znaną jej 
rodzinę. Nieco zrozpaczona poszła dalej. Teraz nadal wędruje, szukając swego miejsca na ziemi...