Wbrew swojemu wyglądowi, ma charakter godny pantery. Jest bardzo nieufna, często agresywna i opryskliwa, a czasami złośliwa i uparta. Owszem, 

potrafi być miła, ale uważa że większość żyjących na to nie zasługuje. Los dał się jej na tyle we znaki, że mimo swojej wrodzonej dobroci, stała się w 

pewien sposób obojętna na krzywdę innych. Częściej zadba o swój własny interes, niż komukolwiek pomoże. 

Co tu dużo mówić, kreuje się na silną, nieugiętą, egoistyczną i wredną piękność. Czasami niektórzy mogą odnieść wrażenie, że uważa się za lepszą od 

nich samych, co jest oczywiście błędne. Dodatkowo nie ma pojęcia czym jest miłość i przyjaźń, bo nigdy nie zaznała tego z niczyjej strony. Ludzie zawsze 

ją tylko wykorzystywali, toteż nie ma się czemu dziwić. 

Właśnie przez to, często na najmniejszy dotyk z czyjejś strony reaguje z wręcz chorą agresją. 

Nie wstydzi się tego kim jest, tylko czasami woli sie ukrywać, żeby nie musieć znosić ciekawskich pytań, co mniej rozwiniętych osób. 

Czasami, kiedy ktoś wybitnie zajdzie jej za skórę, staje się mściwa i brutalna.

Erraihisar chociaż nie jest nadzwyczajną dziewczyną, ma swój specyficzny urok. Nie jest za wysoka, jej wzrost nie przekracza nawet metra 

siedemdziesięciu centymetrów. W dodatku ma wyraźnie drobną budowę ciała, chociaż wystarczająco proporcjonalną. Sprawia wrażenie delikatnej i 

kruchej, chociaż są to chyba tylko pozory. Jeśli komuś zdarzyłoby się zobaczyć ją nago, zauważyłby, że ciało dziewczyny jest wyraźnie umięśnione, 

chociaż w porównaniu do innych ludzi i tak jest słabsza. 



Nadrabia to jednak zwinnością i szybkością. 

Czarniejsze niż noc włosy, opadające do połowy pleców skrzętnie ukrywają przed światem jej drobne, panterze uszy. Grzywka przesłania też częściowo 

złote oczy o pionowych źrenicach, które jednak i tak często przykuwają uwagę. Natomiast kręgosłup wieńczy długi, ale smukły, równie czarny ogon, 

który Erraihisar najczęściej owija sobie wokół pasa, przez co wszyscy inni uważają go za wyjątkowo egzotyczny pasek. Dziewczynę wśród innych trochę 

wyróżnia jedynie ciemniejsza karnacja skóry. 



Najczęściej ma na sobie wygodny strój podróżny, składający się z czarnych spodni, koszuli i kurtki, która przypomina właściwie podartą szmatę. Co 

dziwne, nigdy nie nosi butów, co jest jej osobistym kaprysem. Tylko czasami, kiedy ma taką ochotę lub nie ma innej możliwości, przebiera się w czarną, 

sięgającą kostek, aksamitną suknię. Erra sama rozcięła ją z boku aż po samo udo, żeby łatwiej się było w niej poruszać. Materiał elegancko zakrywa jej 

niezbyt duże piersi, pozostawiając odkryte plecy - o ile nie przykrywają ich włosy, których dziewczyna nie lubi związywać. 

Jej ciało w niektórych miejscach szpecą blizny po mocnych zadrapaniach czy uderzeniach, jednak stara się je ukrywać przed wścibskim wzrokiem innych.

Często zdarza się, że ludzie szydzą z kobiet znajdujących się w domach publicznych. Jak często je znieważają, poniżają, wyzywają i traktują tak brutalnie, 
jak niektórzy baliby się potraktować nawet psa? Pewnie nikt z nich nigdy nie zastanawiał się, jak te dziewczyny tam trafiają i co je do tego skłania. 
Owszem, może i są takie, które same wybierają tą drogę życia. Jednak w wypadku zdecydowanej większości, to los wybiera za nie takie życie. 
I tak też było z Erraihisar. 
Można powiedzieć, że stała się atrakcją jednego z podrzędnych burdeli w nieznanym jej mieście. Zanim tam trafiła i tak przeżyła już więcej niż niejedna 
z jej... towarzyszek. Jako małe dziecko została porzucona w lesie, kiedy tylko jej matka odkryła wyrastający z kręgosłupa ogon - czyli w kilka godzin po 
urodzeniu. Biedne dziecko miało jednak to szczęście... czy raczej, nieszczęście, że znalazła ją stara babka zbierająca chrust. Trafiła więc do jej domu i 
cudem, dzięki swojej niezwykłej wytrzymałości, przetrwała pierwsze lata życia, nierzadko przymierając głodem. Jej opiekunka nie widziała zbyt dobrze, 
więc możliwe, że nawet nie zauważyła odmienności dziewczyny i brała to za swoje starcze omamy. W końcu Erraihisar musiała sama zając się staruszką, 
co jednak nie trwało długo, bo babka była juz w tak podeszłym wieku, że zmarła kiedy dziewczyna nie miała ukończonych nawet szesnastu wiosen. 
Po śmierci opiekunki Erra starała się przetrwać w jej domku przez kilka następnych lat, co nawet się jej udawało, ale kiedy nadeszła ciężka zima, 
zmuszona była udać się do pobliskiego miasta, żeby poszukać jakiegoś miejsca do ogrzania się w mroźne noce. Nie rozumiała dlaczego część ludzi 
patrzyła na nią ze strachem, a inna część z fascynacją. Obchodziło ją tylko to, że i tak nikt nie chciał podzielić się jedzeniem czy pozwolić jej przespać się w 
nocy w piwnicy. Żywiąc się szczurami i odpadkami, nocując pod stertami śmieci, przetrwała ową straszną zimę. Miała wtedy dziewiętnaście lat. 
Kiedy przypadkowy przechodzień zainteresował się dziewczyną, mówiąc że wie kim ona jest i że może dać jej nie tylko pracę, ale i stałe mieszkanie i 
jedzenie, Erra zapomniała na moment o swej nieufności i bez zastanowienia zgodziła się na te warunki. Gdyby wcześniej wiedziała co ją spotka, na 
pewno nawet nie pozwoliłaby owemu mężczyźnie się do niej zbliżyć. 
Następne kilka miesięcy były dla młodej, nie znającej życia dziewczyny mocno traumatyczne. Owszem, dostawała regularnie jedzenie, miała zapewnione 
miejsce żeby ogrzać się w zimne dni, ale to co musiała robić w zamian przerosło jej wyobrażenia. Widząc brak potrzebnych umiejętności, jej towarzyszki z 
burdelu starały się jakoś jej pomóc, doradzić. Jednak Erra i tak najczęściej w nocy kładła sie spać poobijana, obolała i z wrażeniem, że wyrwano jej ogon. 
Stała się atrakcją, więc po kilku miesiącach stała się na tyle popularna, że nie miała ani dnia wolnego. W końcu jednak przyzwyczaiła się do tego i 
beznamiętnie wypełniała swoją pracę, myśląc o przymieraniu głodem i mroźnych nocach na zewnątrz. 

Teraz, leżąc pod jakimś otyłym gburem, z zamkniętymi oczami również myślała o tamtych strasznych chwilach, wobec których to teraz nie było aż takie 
złe. Przynajmniej tak się jej wydawało. Kiedy otworzyła oczy, dostrzegła nad ramieniem mężczyzny, za oknem, dziwny, jaśniejący punkt. Nie pojmowała 
czemu tak przykuł jej uwagę, ale coś zaczęło się dziać w jej głowie. Słyszała głos, powtarzający jedno słowo. Czy też kilka słów, których jednak nie znała, 
ale podświadomie rozumiała co znaczą. 
Er'rai Hi'sar... Er'rai Hi'sar... Er'rai Hi'sar... Er'rai Hi'sar... Er'rai Hi'sar... Er'rai Hi'sar... 

Straż wezwana następnej nocy do przybytku sporządziła szczegółowy raport na temat pomieszczenia w którym doszło do zbrodni. Mówił on podobno o 
tym, jakoby szczątki nieznanego mężczyzny, którego nie dało się zidentyfikować porozrzucane były po całym pokoju. Pominięto szczegółowe opisywanie 
miejsca pobytu każdego organu. A jak się okazało, jedynymi poszlakami okazały się ślady sporych, ostrych pazurów i krwawe ślady łap odciśnięte, 
jakby zmierzały w stronę okna. Okno było wybite od wewnątrz. Na zewnątrz nie pozostał żaden ślad.