Kocham zwierzęta, dogaduję się z nimi i potrafię je oswajać. Jestem samotniczką i nie lubię przebywać w tłumie. Moją jedyną przyjaciółką jest moja kotka 

Maja. Rzadko zdarza się, że się uśmiecham i tylko ona potrafi mnie rozśmieszyć. Dbam o swój wygląd i staram się, by wyglądać jak najładniej. Wtedy 

zawsze czuję się pewniej. Jednak, mimo że uwielbiam zwierzęta, to i tak boje się węży (fobia z dzieciństwa, gdy mało nie umarłam od ukąszenia węża).

Nie jestem zbyt silna ale za to bardzo zręczna i szybka. Bardzo trudno zdobyć moje zaufanie i tak samo trudno je zniszczyć. Poruszam się z gracją a podczas 

rozmowy starannie dobieram słowa, choć rzadko się odzywam. Ubieram się zależnie od sytuacji. Podczas przechadzki po lesie wolę wygodną tunikę, a w 

sytuacjach bardziej uroczystych piękną i zwiewną sukienkę. Jestem średniego wzrostu, mam błękitne oczy i długie czarne włosy. Mam długie szpiczaste 

uszy i cerę białą jak śnieg.

Urodziłam się w maleńkiej wsi na skraju Szepczącego Lasu. Już od małego interesowałam się łucznictwem. Całe dzieciństwo spędziłam na nauce, ponieważ 
moi rodzice chcieli, żebym została kimś ważnym i nie interesowało ich to, kim ja chce zostać. Często uciekałam do lasu by trenować i byłam w tym coraz 
lepsza. 
Niestety, kiedy miałam niecałe dziesięć lat zdarzyła się tragedia. Siedziałam wtedy na łące niedaleko wsi i uczyłam się. Do mojego rodzinnego domu 
przyjechali jacyś
nieznajomi. Gdy rozmawiali z moim ojcem myślałam, że to jego dawni przyjaciele i wydawali mi się nawet mili. Jednak moja matka kazała mi się schować. 
Skryłam się w mojej kryjówce za domem i obserwowałam całą tą drastyczną scenę przez malutką szparkę. Nieznajomi okazali się być okrutnymi 
mordercami. Zabili moich rodziców kilkunastoma ciosami mieczem. Przestraszona, tą krwawą sceną skryłam się w lesie. Później zajmowali się mną moi 
dziadkowie. Zaczęłam szkolić się w magii, botanice i bestiologii. Moja babcia nauczyła mnie zasad etykiety. Nie uciekałam już do lasu i przez cały czas się 
uczyłam. Chciałabym, żeby moi rodzice nawet po śmierci byli ze mnie dumni. 

Po skończeniu pięćdziesięciu lat wyprowadziłam się od dziadków. Zamieszkałam w chatce na małej polance w Szepczącym Lesie niedaleko Kryształowego 
Jeziora. Teraz chodzę po lesie i badam przeróżne rośliny. Zaczęłam też szkolić się w walce sztyletami ale nie idzie mi to tak dobrze jak łucznictwo. 
Chciałabym kiedyś zemścić się na oprawcach moich rodziców, ale sądząc po moich umiejętnościach to raczej daleka przyszłość.