Jak na nekromantę przystało, Selivarius nie ma zbyt łatwego charakteru. Ma wiele wad i nieliczni potrafili dostrzec w nim jakieś dobre strony. Nieustannie 

znudzony egzystencją mag nie tryska werwą i humorem. Chyba, że czarnym humorem... Niezdrowy sceptycyzm, wieczny pesymizm połączony z 

niestosowną szczerością i brakiem troski o cokolwiek, doprawiony wiecznym marudzeniem, znudzeniem i narzekaniem to mieszanka, którą nie każdy 

potrafi znieść. Bywa jednak, że nekromanta potrafi stać się niesamowicie użyteczny i pomocny i chyba sam wtedy nie wie czemu zawdzięcza taką zmianę 

nastroju. Takie huśtawki nastrojów zdarzają się bardzo rzadko i wówczas jego towarzyszom pozostaje jedynie modlić się by magowi z powrotem się nie 

odmieniło... na to gorsze.

Selivarius sprawia wrażenie znacznie bardziej sędziwego niż jest w rzeczywistości. Naznaczone zmarszczkami czoło dodaje mu powagi i przywodzi na myśl 

odznaczający się wiedzą umysł. Wiedzą i pewnym ciężkim brzemieniem. Wiecznie zasępiony nekromanta sprawia wrażenie, jakby to na nim spoczęło całe 

cierpienie i zło tego świata. 

Niezbyt ruchliwe, niebieskie oczy maga zdają sie czytać rzeczywistość jak książkę. Znudzone i powolne powieki sugerują jednak, że życie zostało przez 

maga już dawno przeczytane. I nie było ono bynajmniej radosną lekturą. Siwe, sięgające za ramiona włosy maga jeszcze bardziej dodają mu wieku. 

Selivarius jest szczupły i nie jest też niesamowicie wysoki, acz jest raczej wyższy od innych. Jego dostojna postawa skutecznie potęguje to wrażenie.

Dzieciństwo Selivariusa miało swoje pewne uroki. Te, które pojawiały się w jego życiu, przyszły nekromanta w pełni doceniał. 

- Mamusiuu, kim jest ten pan bez ręki i oczu? - zadawanie takich pytań nigdy nie kończyło się dobrze. Dlatego też Selivarius oduczył się je zadawać. Stało się 
to wtedy, gdy zrozumiał kim Oni są. Gdy zrozumiał swój dar. 
Młody odszczepieniec zrozumiał też coś jeszcze, mianowicie: zmarli mają do powiedzenia dużo więcej niż jego matka. 


Niektórzy mówią coś o kowalstwie swego własnego losu i tak dalej. W przypadku tego nekromanty, owy Los musiał się potoczyć wiadomą drogą. 


Świat materialny i świat duchów przenikają się. Doświadczał tego każdego dnia. Każdej nocy. Jak w takim stanie rzeczy można pozostać obojętnym? Dużo 
rozmawiał, oczywiście z tymi, którzy coś wiedzieli o prawdziwym kształcie świata. A czy któryś śmiertelnik mógł powiedzieć więcej niż ci, którzy 
przekroczyli już granice życia? Biblioteka stała się jego drugim domem. Ale to mu nie wystarczało. Los okazał się łaskawy. O ile zesłał na Selivariusa tak 
trudny dar, to jednak pozwolił też rozwinąć młodzieńcowi skrzydła i postawił na jego drodze nauczyciela. Mentora. Guru. Może był on samym Losem? 
Przeznaczeniem? Uosobieniem Głosu Wszechświata, który chciał, by on, mały czarnowłosy młodzieniec, kroczył narzuconą dla niego ścieżką? W końcu o 
kowalstwie własnego losu, przyszły mag, zapomniał już dawno. Kim był owy mistyk pozostało tajemnicą. W dodatku strasznie dla maga frustrującą. 
Niemniej jednak, młody Selivarius został wprowadzony w nekromancję. Jak wszyscy dobrze wiemy, wielka wiedza przysparza wielu cierpień, a wielkie 
dary wymagają równie wielkiej ofiary. Życie zawsze wymagało od Selivariusa bystrości umysłu i dostrzegania mądrości. Nie każdy mógłby kroczyć tą 
ścieżką…

Jedyne pytanie to... 
Po co to wszystko? 

Może tu rozpoczyna się dla niego kształtowanie własnego żywota. 

Żywota? 
Sam już nie wiedział, po której był stronie...