Powszechne pojęcie o życiu sprawia wrażenie mrocznego i zgniecionego złością. Jednak są pewne cechy, które próbują się temu przeciwstawić. Między 

innymi jest to spokojne podejście oraz zaradność. W wypadku zagrożenia niema nad czym się zastanawiać, chwycenie broni w takiej sytuacji  jest 

normalnym punktem każdego szanującego się Barda. Każda nadmierna kłótnia może doprowadzić jednak do wybuchu, na pewno nie sprzyja temu 

zapał do trunków wysokoprocentowych , nie jest to alkoholizm. Jako osoba z przejściami dobieranie nowych znajomości nie sprawia trudności.

Leków człowiek zawsze ma dużo , lecz największe skrywamy w sobie. Jednym za takowych jest śmierć. Próba przeżycia i utrzymania się w jak najlepszym

dla siebie miejscu jest głównym celem.

Jasnej karnacji długowłosy mężczyzna. o wzroście ponad 190 centymetrów. Twarz owalna skierowana ku dołowi, szerokie, sine usta oraz elegancko 

podniesiony nos.Włosy czarne jak węgiel, o mocnych końcówkach, kończących się trochę poniżej ramion. Duże, niebieskie, zimne oczy, z których odbija 

się lodowate powietrze. Długi czarny płaszcz opinają stare skórzane pasy , jedynie stare klamry zachowały jeszcze ostatki odbłysku. Ciemna koszula 

z lekko widoczną na dekolcie jasnawą podkoszulką, zachowały swą świeżość. Nieco jaśniejsze niż płaszcz, stare i połatane spodnie , nogawki schowane

do dużych ciemnych butów z srebrnymi okuciami. A wszystkiemu dopełnia czarny, materiałowy kapelusz oraz leciutko nieogolona twarz.

Narodzony najprawdopodobniej w Rubidi, lecz tak odległego pamięć nie sięga. Wychowaniec sierocińca, następnie wychowanek szkutnika w 
stoczni. To tam spędzone swoje pierwsze chwile pokładane w naukę, pozostały długo w pamięci. Do dziś przypominają się wielkie żaglowce jakie 
wodowano, budowano. Niestety długo nietrwająca, pełna szczęścia nauka zakończyła się. Nauczyciel, który przygarnął mnie jak własnego syna, odszedł 
śmiercią tragiczną. Dostarczone materiały na budowę niebyły najwyższej klasy, pęknięta belka i drewniany klin. Do dziś pamiętam widok krwi, było jej 
bardzo dużo. Utrwalona w mej pamięci czerwona plama, odbijająca się przez długie czasy. Skuszony tanim wyjazdem by zarobić na chleb wiele żeglowałem, 
tam nauczyłem się grać. Pierwszą lutnię kupiłem od pewnego handlarza, wtedy było to dla mnie mało pieniędzy. Jako marynarz, zarabiałem sporo, ale cóż , 
takie życie dawało się we znaki. Skończyłem z tym mając 21 lat, uciekłem wraz z karawaną jadącą w świat.Próbowałem jako handlarz, lecz marny ze mnie 
sprzedawca. Zasmucony przechadzając się po Leoni, siadłem i nawiedzony myślą rozpaczy zacząłem grać.Pewien przechodzień rzucił mi wtedy monetę pod 
nogi. Zadziwiony tym grałem dalej, a monet nazbierało się więcej. Zaczarowany tym, iż inni podziwiają mą grę zakupiłem czarny kapelusz. Od teraz mogli 
oni wrzucać mi monety do kapelusza. Początkowo grałem tylko na ulicach, aż do pewnego razu, gdy po udanym dniu wybrałem się do karczmy. Jako 
marynarz piłem dużo , lecz teraz troszkę to ograniczyłem. Po wypiciu paru szklanek zacząłem brzdąkać sobie w kącie. Zaciekawiony gospodarz podszedł do 
mnie i spytał czy bym nie zagrał ku uciesze klienteli za troszkę grosza. Zgodziłem się i od razu rozsiadłem wygodnie. W ten oto sposób szybko zdążyłem 
zarobić troszkę złota. Dorobiłem się lepszego ubrania oraz szabli. Dostałem ją w prezencie od pewnego handlarza, z którym jeździłem. Dobrze nauczyłem się 
poruszać konno. Raz przy flaszce pewien krasnolud zostawił mi swój magiczny medalion.Pokazuje on gdy zbliża się niebezpieczeństwo, ale i tak zawsze 
miałem szczęście. Z kobietami bywało różnie, ale na stałe nic się nie pojawiło.  Od pewnego czasu podróżuję z przyjaciółką Dolores. Jest to pies, którego 
jako szczeniaka kupiłem w karczmie. Moim celem, pfu - Naszym celem , czyli moim i Dolores,  jest żyć jak najlepiej. Co niestety jest ciężkie. Pies świetnie 
spełnia rolę jako obrońca oraz maskotka, jako poduszka też czasem nieźle daje radę.