Równiny Theryjskie ⇒ [Jezioro Fargal] Odpoczynek nad brzegiem

[Maelona]

Kiedy się osunęli, upiorzyca wrzasnęła przerażona. Sama była zaskoczona, skąd wzięła tyle siły, by cokolwiek zrobić, choćby krzyczeć. Zacisnęła jak najmocniej powieki, zaciskając z całej siły ręce na szyi smoczycy i powtarzała pod nosem, jakby chciała sama się uspokoić : "nie spadnę, nie spadnę, nie spadnę...". Nie była nawet blada, wyglądała jakby zaraz miała znów zemdleć lub zwymiotować, choć zielonkawy odcień skóry sugerował, że bliżej jej do drugiego stanu. Nie słyszała nic, prócz świszczącego wiatru i pulsującego w rytm bicia serca szumu krwi, oraz swój puls, szaleńczo szybki. Jeszcze chwila, a dziewczyna szczenie na zawał serca. Po chwili usłyszała też ryk smoczycy i na ten odgłos skuliła się instynktownie. Jak najściślej przywarła do smoczycy, przytulając policzek do szorstkich łusek. Przerażający wrzask harpii niemal boleśnie zapulsował w głowie. Wydawało się jej, że dźwięk zbyt długo wibrował jej w uchach i nie chciał ich opuścić. Uporczywe dzwonienie nie ułatwiło skupienia i Maelona, chcą się go pozbyć, odruchowo i bezmyślnie potrząsnęła głową. Szorstkie łuski obtarły jej twarz i upiorzyca po raz kolejny zrobiła coś głupiego. Szybko złapała się za bolące miejsce, puszczając szyję smoczycy. Od razu osunęła się w bok, zwłaszcza, że uścisk Elfa na chwilę się poluźnił. Przez chwilę widziała świat przekręcony bokiem, migające, kolorowe plamy na ziemi przekręciły się pod dziwnym kątem. Z wysiłkiem wciągnęła się do poprzedniej pozycji, bo i nie był to dramatyczny spadek w dół. Maelona zacisnęła zęby, bo te zaczęły jej szczękać, a ona sama dygotać. Czuła, że jeszcze chwila, a do szczętu zamarznie.

[Lendanis]

Elf nie mógł usłyszeć słów Smokołaczki, choć na pewno byłyby one dla niego pocieszające. Starał się przez całą drogę osłaniać Maelonę przed wiatrem, choć nie było to takie znowuż proste. Sam odczuwał chłód, który bił głównie po mokrych nogawkach spodni po tym jak wszedł do jeziora by wyłowić z niego dziewczynę. Czuł się zupełnie jakby lodowate łapska niewidzialnego potwora obejmowały jego łydki.
Pewnie dlatego, że szumiało mu w uszach, nie od razu zarejestrował dźwięk trzepoczących, zbliżających się par skrzydeł. Kiedy jednak tak się stało, uniósł wzrok, dostrzegając kilka kobiet-ptaków zmierzających w ich stronę. Nic więcej nie widział, bo przyległ mocno do grzbietu smoczycy, by osłonić Maelonę w razie potrzeby własnym ciałem. Ryk, który wydała z siebie Nadariè przeszedł dreszczami po jego ciele. Był tak potężny, że jedna z harpii zrezygnowała i odleciała. Trzy krążyły nad nimi, był tego pewien, widząc poruszające się po grzbiecie Smokołaczki, skrzydlate cienie. Mieli jednak na tyle szczęścia, że znajdowali się między skrzydłami smoka i przez to latające bestie nie miały do nich łatwego dostępu. Lendanis przez chwilę zastanawiał się nad piskiem, który usłyszał. Nigdzie nie widział skrzydlatego przyjaciela Smokołaczki. Zaniepokoił się o jego zdrowie. Wtedy też Upiorzyca osunęła się w dół. Zdążył ją złapać i pomógł jej wciągnąć się na grzbiet Nadariè. - Nie wierć się... - Powiedział do Maelony, przyciskając ją do własnego, ciepłego ciała. Nie mógł zrobić nic więcej. Upiorzyca mogła poczuć teraz, jak bardzo jego ubrania przesiąknięte są zapachem lasu. Delikatny zapach sosen i wilgotnego mchu mógł zarówno zrelaksować, jak i odrzucić co wrażliwsze nosy.

Ciąg dalszy: Lendanis, Nadariè, Maelona