Granica

Usłyszała rozkaz Gersena do zakotwiczenia, więc szybko wróciła do swojej kabiny, by zabrać swoje rzeczy i łupy, co też uczyniła i już po chwili stanęła na kołysanych morzem deskach pokładu. Nie było potrzeby się rozglądać, od razu zauważyła wspólnika, który chyba na nią czekał. Podeszła do niego. Już po chwili torby wylądowały w szalupie razem z innymi pakunkami, których nigdy nie widziała i beczki z winem. Jej towarzysz chciał chyba, by pierwsza wsiadła i ten drobny gest zdziwił ją i ucieszył zarazem. Obdarzyła go wręcz dziewczęcym uśmiechem i usadowiła się w szalupie.

Miarowe uderzenia wioseł o taflę wody walczyły z odpływem, który ściągałby łódź z dala od wybrzeża. Gersen przeklinałby teraz kapryśną naturę, która zażyczyła sobie, by teraz i woda walczyła przeciwko parze złodziei. Przeklinałby, gdyby nie świadomość, że już niedługo stanie na pewnym gruncie, na plaży północnej Alaranii, a wtedy nie będzie irytowała go już wszechobecna woda i bezradność. Zajęty będzie problemem z drapiącym piaskiem zimnej plaży, czy długimi podróżami o własnych nogach. Nie to, żeby się męczył, o nie! On po prostu będzie narzekał z samej niewygody - dla zasady! Poza Wybrzeżem Cienia znał tylko jedno miejsce, w którym swobodnie mógłby upłynnić zdobyte przez siebie bogactwa. Spojrzał na elfkę siedzącą po drugiej stronie łódki, wytyczającą kurs szalupie. Cóż... sam prawdopodobnie nie zrobiłby tego wszystkiego. Postanowił jednak nie dziękować jej... na razie. Oczywiście także dla zasady.

CIąg dalszy.