Ekradon ⇒ [Przystań] Z prądem.

[Yasmerin]

Nawet nie przyszło jej tak długo czekać na swojego władcę. Ledwie co pozbyła sie okruchów z dłoni, dopiero bandażowała drugą dłoń, a już usłyszała znajomy głos z pokładu. Podniosła na niego ponuro głowę, z rany na czole nadal powolutku ściekała jej krew,, przepływając przy oku i w dół policzka, aż do brody. Skapywała potem na śnieżnobiały kołnierzyk męskiej koszuli. Bo Yasmerin - aby Vithelis ani jego ludzie nie rozpoznali jej - oczywiście znowu postanowiła pobawić się w przebieranie.
- Nie śmiej się z człowieka, który ledwie z życiem uszedł - zaproponowała, choć Medard mógł wiedzieć, iż nie jest nawet w połowie tak zła, na jaką się w tym momencie kreowała.
Z cichym stęknięciem podniosła się na nogi i wspierając się bez jakiegokolwiek zażenowania na wampirze, weszła na statek. Lisiczka nie przybiegła do niej, najwyraźniej poważnie traktowała swoje obowiązki przy wężycy. I bardzo dobrze, bo Yasmerin w tej chwili nie miała ochoty na złośliwe komentarze zwierzęcia. Rozejrzała się trochę niepewnie, po czym zdecydowała, że zda się na Medarda. Niech on ją zaprowadzi gdzieś, gdzie będzie mogła spocząć i nie przejmować się niczym przez czas całej podróży. Albo przynajmniej dopóki nie prześpi chociaż jednej nocki.
- Znajdź mi jakąś kajutę czy coś, dobra? Bo ja tego, trochę słabo się czuję.
Kołysanie pod nogami wcale nie ułatwiało zadania. Planowała iść jak gdyby nigdy nic, ale kiedy już znalazła się nareszcie na statku, resztki sił czy woli naprawdę ją opuściły. Chciała po prostu, by ktoś się nią zajął i zadbał o wszystko za nią. Przymknęła oczy.
- Załatwiłam wszystko, czym należało się zająć - wbrew temu czego pragnęła, jakieś poczucie obowiązku jeszcze w niej zostało - Nie powinno być żadnych problemów z opuszczeniem portu. Po wszystkim przyda się jednak jakiś drobny dowód wdzięczności dla króla Ekradonu. Ale o tym można będzie pomyśleć po powrocie do domu... - dodała z westchnieniem.
Dom. To słowo już dawno nie brzmiało tak obiecująco i pięknie.

[Medard]

Yasmerin wyglądała gorzej, niż najśmielsze tudzież najbardziej pesymistyczne przewidywania zakładały. Musiał się zdarzyć jakiś niespodziewany wypadek, o co nietrudno w tak posranym mieście. Medard zignorował niechlujstwo, tumiwisizm czy prostą ignorancję żołdactwa i nie czekając na nikogo z owej hałastry zaprowadził dziewczynę do jednej z kajut, nieprzypadkowo położonej tuż vis-a-vis jego własnego, można by powiedzieć, apartamentu. Tacy to mają przysłowiowego nosa do ułatwiania sobie życia...
- Wcale się nie śmiałem. Wieki władania przedstawicielami waszej rasy wzbudziły w mych przodkach pewne wyższe odruchy, które wcześniej były im całkowicie obce. Załatwione - mówisz - wiedziałem, że nikt lepiej nie pozbędzie się problemu, możesz liczyć na wielkie latyfundium pełne dorodnych strusi. O króla Ekradonu też się nie martw - moi ludzie rozstawieni we dworze już go odpowiednio wynagrodzą, Wierz mi, miejscowy konwent nie rzuca słów na wiatr. Moim skromnym zdaniem ten gbur Vithelis powinien zawisnąć na pręgierzu, mam nadzieję, że kruk dostarczył komu trzeba odpowiednie glejty w tej sprawie. Co się zaś tyczy spopielenia szubrawca, okazał się on wywrotowcem nieuznającym monarszej władzy, ba, wróble ćwierkały, iż zamierza wysadzić ratusz przy użyciu wojskowych bomb, które to żołdaki niedbale upchały w lipnym schowku pod pokładem jednej z barek. Co za tępota! No cóż - jaki kraj, tacy odszczepieńcy... - odrzekł.
Gdy już dotarli na miejsce, Medard ułożył zmęczoną na czymś, co od biedy można było nazwać przerośniętym szezlongiem, po czym zabrał się za opatrywanie większych ran i stłuczeń. Nie od dzisiaj wiadomo, że ludzki organizm dzięki nawet odrobinie wampirzej krwi zyskuje duży potencjał regeneracyjny. To całe eony przed odrastającymi włosami, naskórkiem czy paznokciami.
Wokół portu panowała błoga cisza - nie licząc oczywiście odgłosów ucztowania rzekomych utopców i wydawanego przez nie tłumionego rechotu.

[Yasmerin]

Dała się spokojnie poprowadzić, nareszcie nie było konieczności ciągłej troski o własną skórę. I choć niby mogła obawiać się, że woń i widok krwi rozbudzi w księciu bestię, specjalnie się tym nie przejmowała. Zbyt długo żyła obok wampirów, by obawiać się ich na każdym kroku. Nawet uśmiechnęła się blado, kiedy odnaleźli się nareszcie w pustej kajucie. Wypuściła spod pachy ściskany wciąż pakunek z odzieżą i opadła z niewysłowioną ulgą na miękkie posłanie. Nie było wcale tak źle, najwyraźniej dostała jakąś oficerską kajutę. Nawet nie przyszło jej do głowy, by narzekać na ten stan rzeczy.
- Aaa, strusie sobie poczekają, aż będę stara i niezdolna ganiać za twoimi sprawami - wymruczała nieco nieprzytomnie, ale w tej chwili uważała, że musi to wyprostować - I Medardzie, władców się nie wynagradza. Proszę cię, nie mów o nich jak o kimś niższego stanu, kto wykonał dla ciebie zlecenie. On wyświadczył ci przysługę, wypada więc po prostu przesłać podziękowania i wyrazy wdzięczności. To będzie zdecydowanie lepiej widziane.
Nie mówiąc już o tym, że król Ekradronu zdecydowanie nie powinien być świadom, że Medard ma u niego jakichś swoich ludzi.
Przez chwilę zastanawiała się, kogo też książę miał na myśli przez "spopielonego szubrawca". Wreszcie przypomniała sobie incydent z portu, który miał miejsce gdy ona sama rozmawiała ze zmiennokształtnymi. Przypomniała sobie Naokiego. Miała nadzieję spotkać go jeszcze w porcie, ale najwyraźniej wypadek za bardzo nim wstrząsnął. Trudno, może jeszcze kiedyś ich drogi się na powrót skrzyżują.
- Jak się ma dziewczyna, która tymczasowo ma nosić moje imię? - zapytała, poddając się zabiegom leczniczym wampira - To oczywiście na wypadek, gdyby Vithelis przesadnie węszył w naszej sprawie. Nie lubię, kiedy jakaś sprawa posiada luki. Nazwij mnie przewrażliwioną, ale to jedna z cech, która wciąż trzyma mnie przy życiu.
Podniosła wreszcie powieki i uśmiechnęła się szeroko.
- Każ potem komuś znaleźć wśród koni mojego wierzchowca i niech mi tu przyniesie moje torby - zwróciła się do niego, podnosząc nieco na szezlongu - Mam tam pewną rzecz wyniesioną z Brezeny, której ciągle jeszcze nie miałam okazji obejrzeć. Chciałabym zająć się tym przed snem.
Wiedziała, że nie powinna teraz marnować sił na takie rzeczy, ale jej wrodzona ciekawość już i tak została zbyt mocno wystawiona na próbę.

[Medard]

O dziwo kajuta Yasmerin była dość przytulnym miejscem - w sam raz dla kogoś o usposobieniu misia, szykującego się do zimowego snu. Niemniej jednak, ani było jej w głowie wpadać w objęcia Morfeusza, nawet struśki nie zrobiły na niej specjalnego wrażenia. Medard odpowiedział:
- Skoro tak mówisz. To długowieczne ptaki, zawsze możesz zacząć z większym stadem, heh. Wynagradzać władców? Tfu, przez te syki ciągle mi się język plącze. Oczywiście miałem na myśli dyskretne odwzajemnienie przysługi, choć może ujęcie tych darmozjadów doprowadzi kraj do jakiegoś przełomu w zwalczaniu ich chędożonej organizacji. Poza tym konwent nikomu nie będzie się ujawniał - to zaprzecza naturze stworzeń, które doń należą. Otrzymałem nawet informacje, że nieźle krwi napsuły twojemu hrabiemu Janichu, zwanemu Wujaszkiem.
Niestety, nie mam żadnych wieści, jak sprawa się zakończyła. Wiesz coś może na ten temat? Bardzo mnie to ciekawi, ponoć bidulek obraził się na kompanów, którzy sprowadzili mu takie towarzystwo i wcale mu się nie dziwię. Niższego stanu? To, że niezaprzeczalnie jest człowiekiem, nie przesądza o tym, aby traktować go tak samo jak tego kretyna de Vithelisa. Zaczynam współczuć Ekradończykom z powodu kontaktów z tego typu indywiduami. Zastanawia mnie fakt, że tacy osobnicy obrośli w piórka na państwowych posadkach. Tę sprawę zostawimy miejscowym, niech zajmą się eliminacją szumowin ze swego podwórka - nasze mamuty narobiły im za dużo rabanu...
Jak jej było, hmmm....., Sena. Tak, pewnie poluje gdzieś na szczurki albo leży zwinięta w kłębek, chowając się przed chłodem. Naprawdę nie mogłaś znaleźć kogoś bardziej podobnego do człowieka?! Ten numer raczej nie powinien przejść, nawet ten kiep Vithelis posiada tyle oleum we łbie, coby rozeznał, że coś cuchnie szwindlem. No, chyba, że Wujciu pogrozi mu paluszkiem. A może to na wypadek, gdyby jakimś cudem to grube bezmózgie zombie z jamy celników zaczęło używać resztek rozumu? Nie znam się na preferencjach gadzinowatych, ale dwumetrowy spaślak powinien wystarczyć na kilka ładnych lat... - chrząknął, po czym kontynuował:
- Przewrażliwieniem bym tego nie nazwał. Nie tylko ty lubisz mieć wszystko dopięte na ostatni z możliwych guzików. Konik znalazł się już jakiś czas temu. Jeden z żołdaków przyprowadził go i przywiązał nieopodal barek. Artefakt z Brezeny? A cóż to takiego? Czyżby ten tajemniczy flakon z jeszcze bardziej enigmatycznym płynem wewnątrz? - spytał zaciekawiony.
Czas ślimaczył się jak żółw pomału zdążający do wodopoju. Senna atmosfera wrzuciła żołdaków w objęcia brata Śmierci, a i żerujące utopce zmierzały do dziennych legowisk wśród wodorostów w głębszych rejonach portowej zatoczki. Z oddali dało się słyszeć pohukiwania sów oraz krzykilwe odgłosy lelków kozodojów.

[Yasmerin]

Zaiste, dawno nie słyszała by książę mówił aż tyle naraz. Zamilkła więc i spokojnie zaczekała, wysłuchując jego słów. Trzeba przyznać jednak, nawet nie wszystko rozumiała z tego potoku słów. Starała się skupić swoją uwagę na informacjach przekazywanych jej przez Medarda, szło jej jednak wyjątkowo kiepsko.
- Yyy, no właśnie nikogo nie było obok, a ona w sumie podobna taka. Znaczy, do człowieka, nie że do mnie. Do mnie to w ogóle chyba podobnych nie ma, bo ja taka dziwna trochę...
W tej chwili Medard mógł się już nieco zorientować, że jego podwładna zaczyna majaczyć. Intencje do wytrwania wciąż miała, ale zmęczenie robiło swoje. No i nadal była po wypadku.
- Niee, zaraz artefakt. Tylko jakaś substancja, co to nie znam jej właściwości. A ja nie lubię nie znać, sam wiesz... - mruknęła, obracając się na prawy bok, bo lewy miała nieco potłuczony.
- Yyy, zombie? - powtórzyła wyrwane z kontekstu słowo, które usłyszała, i podniosła na Medarda nieco przestraszony wzrok - No nie mów mi, że martwiaki ciągle za nami idą. Chcę spaaaać... - poskarżyła się jak dziecko.
Niespodziewanie jednak poderwała się do pozycji siedzącej, zrównując z Medardem. Wyraz twarzy miała bardzo poważny i skupiony, dużo bardziej niż jeszcze przed momentem.
- A w ogóle to muszę się napić! Mamy jakiś alkohol...?

[Medard]

Tego jeszcze nie było. Yasmerin bredziła niczym bywalec wyszynku po obaleniu kilkunastu głębszych. Posykująca żmijowata podobna do człowieka? A te gadzie oczy? Badanie ozorem powietrza w celu wykrycia zapachów tudzież ciepłoty ewentualnych ofiar? Na koniec ten drapieżny wzrok, gdy gapiła się na gronostaja - słodziutkie zwierzątko, taaak - to takie bardzo ludzkie. Ktoś potrzebował snu niemal natychmiast. Medard odpowiedział na te majaki:
- Oj, chyba się mylisz - z wyglądu może i przypomina człowieka, ale behawiorem odbiega nawet od tego, co znamy z ulic miast Karnsteinu. Z dziwnością też nie przesadzaj i wyśpij się wreszcie, bo androny pleciesz.
- Dziegieć we flakonie? Ciekawe, co kryje się w tym tajemniczym pojemniku... Nic się przed tobą nie ukryje, Yas... - spytał zaciekawiony. Korciło go poznanie zawartości tej buteleczki i ewentualnych niecodziennych właściwości tego specyfiku.
- Zombiakiem nawzałem tego kpa de Vithelisa, musisz przyznać, że ze swoją inteligencją, a raczej jej brakiem i zwalistym cielskiem bliżej mu do martwiaka - narzędzia niż myślącego człowieka. - sprecyzował.
Gdy zeszło na alkohol, Med podszedł do szafy umiejętnie przymocowanej do ściany, pogrzebał w niej chwilę i wyjął dwie dorodne butle importowanego cydru. Wino niestety zostało wypite do ostatniej sztuki przez rezydujących przed barkami marynarzy. Co za pijacki naród, niech ich dunder świśnie! Chwilę - pięć był już z powrotem, taszcząc trofiejne pucharki, z których Ekradończycy pijali ów cieniutki trunek.
Zaintonował:
- Jest tylko ten jabłecznik, osobiście nie nazwałbym go alkoholem, ale z braku laku...

[Sena]

Cóż można powiedzieć na temat zdecydowanie zbyt leniwego gada? Przede wszystkim to, że nie zamierzała chodzić krok w krok za wampirem. Wręcz przeciwnie. Gdy tylko ten ruszył gdzieś, powęszyła za nim chwilę i zaczęła spacerek w swoim własnym tempie. A to i tak tylko do momentu, gdy dowiedziała się, na której barce miała płynąć jako Yasmerin. Wtedy postanowiła zająć strategiczną pozycję, co w przypadku Seny oznaczało znalezienie najbardziej odpowiadającego aktualnie miejsca, którym okazał się być stos skrzyń. Następnie ułożyła się na nim tak, jak w danej chwili miała ochotę. Co w tym momencie oznaczało rozwalenie się na plecach i pozwolenie górnej części tułowia oraz głowie na swobodne zwisanie w powietrzu. Cała aktywność wężowatej ograniczyła się do schwytania za ogon jednego szczura, którego z wyraźnym zainteresowaniem zaczęła drażnić, to poluźniając uchwyt, prawie pozwalając mu uciec, to znów zaciskajac mocniej palce i podnosząc gryzonia. Wszystko wskazywało na to, że zabawa bardzo jej się spodobala. A przynajmniej nie pozwalała zasnąć. Mimo wszystko wątpiła w inteligencję łasicy, zerkała więc na nią co chwilę. W razie najmniejszych podejrzeń próby ucieczki demonstrowała swoje gadzie możliwości. Co prawda nie zmieniała formy, ale gwałtownym ruchem wyrzucała dłoń w bok, by pochwycić futrzaka za kark i zatrzymać w miejscu. W pewnej chwili zmiennokształtna wygięła plecy nieco bardziej niż do tej pory, rozglądając się po okolicy. Dałaby sobie wszystkie nogi, których ilości z resztą nie zawsze była pewna, uciąć, że wyczuła zapach księcia, w pobliżu którego miała się kręcić. Była też prawie pewna, że mignęła jej maskowana dziwnymi środkami woń Yasmerin. Ten trudniej było uchwycić z powodu używania przez kobietę pachnideł, gdyż zbyt wiele zależało od ilości użytego specyfiku. W każdym razie Sena aż przekręciła sie na brzuch, podpierając się na łokciach i wyrzuciwszy uprzednio złapanego szczura gdzieś w bok. Można wręcz powiedzieć, że wykazała sie niezwykłą aktywnością. Która niestety na tym właśnie się skończyła.

[Yasmerin]

To był ten moment, kiedy dziewczynę lepiej było zostawić samej sobie, aby wreszcie usnęła. Jaśka niespecjalnie już cokolwiek kojarzyła, ale nadal bardzo się starała skupiać swoją uwagę i brać udział w rozmowie. Efekty zaś były, jakie były...
- Nie żaden dziegieć! Uch, ty durny... - westchnęła, po czym chyba się zreflektowała, bo na jej twarz wypełzł szeroki uśmiech - Znaczy, wspaniały książę mi panujący, czy jakoś tak...
Głowa przechyliła się jej na boczek i wiercąc się na szezlongu, cała nieco się obróciła.
- Vithelis nie był głupi - zaprotestowała cicho z przekąsem - Robił, co do niego należało. Jakby jacyś obcy przyszli do ciebie bez przedstawienia się i kazali sobie oddać królewskie okręty, też byś im drzwi pokazał. Vithelis był miły. Znaczy, później, dla mnie. Znaczy...
Urwała, bo doszła do wniosku, że tylko się pogrąża własnymi słowami. Położyła sobie dłoń na twarzy. Tymczasem Medard faktycznie zaczął się rozglądać za jakimś alkoholem. Dość szybko wszystko zorganizował, trzeba mu przyznać.
Tyle tylko, że kiedy powrócił do niej z flaszeczkami i czarkami, Yaśka popadła już w czułe ramiona Orfeusza, oddychając ciężko przez sen. Innym razem, mości książę.

[Medard]

Morfeusz wyciągał po Yasmerin swe niewidzialne łapska, a skutki tegoż były dosyć zabawne. Jeśli coś wygląda i okropnie cuchnie niczym środek konserwujący odzież i skołtunione kudły chłopstwa czy ludzi lasu, przez miejscowych zwany dziegciem, to musi to być dziegieć, do kroćset! Bo co niby innego?! Medard machnął ręką na te farmazony i powiedział:
- Dziegieć, nie dziegieć - w każdym razie śmierdzi tak, jak oryginał. Umarłego na nogi postawi...
Vithelis miły? Jak go postraszyłaś Wujciem to się dopiero taki zrobił. Przeraził się aparatczyk, że z roboty wyleci, ot co!
"Durnia" zignorował, wiadomo było, iż dziewczyna majaczy. Niespotykane było ta długie opieranie się sile Morfeusza - może brat śmierci nie na każdego stosuje takie same sztuczki?
Gdy wąpierz przybył z alkoholem i utensyliami do jego spożycia, Yas odpłynęła w świat sennych mar, zwinięta w kłębek niczym kociak...
No cóż - wobec tego szepnął:
- Kolorowych snów.
i wyszedł na pokład. Żołdakom przy rei jeszcze się nie znudziło i dalej siedzieli przy swoich kościach, karcioszkach i kufelkach piwska, bo wino już dawno zniknęło z kajut oficerów w tajemniczych okolicznościach. Swołocz to swołocz.

[Sena]

Sena leżała przez jakiś czas, ignorując nawet łasicę. A przynajmniej tak się wydawało. Właściwie wyglądała, jakby przysypiała, leżąc na brzuchu z zamkniętymi oczami. Spokojny wyraz twarzy nie dodawał jej wrażenia czujności. Jednak wbrew pozorom dziewczyna była czujna. Nawet bardzo. Oddychała głęboko, powoli wciągając powietrze przez nos i wypuszczając gwałtownie ustami. Z rozkoszą badała otaczające ją zapachy. Wiedziała, jak blisko trzymała się Lisiczka, gdzie pomknął wyrzucony szczur, w jakiej odległości znajdowali się ludzie. Zaczynała mieć nawet pewne pojęcie, gdzie co trzymano i kto chętniej odwiedzał jaką część barki. W pewnej chwili dotarł do niej lekko słodkawy zapach, który postawił jej włoski na karku. Jakoś nie sądziła, aby miała choćby tolerować księcia, który roztaczał woń niebezpieczeństwa. Zmiennokształtna niechętnie otworzyła oczy, zsuwając się nieco bardziej ze swojego miejsca, by dłońmi dotknąć delikatnie desek pokładu. Lekkie wibracje kroków w połączeniu z aromatem pozwoliły jej domyślać się, która sylwetka należała do Medarda. Z ciężkim westchnieniem zlazła z tymczasowego legowiska, co wyglądało dość specyficznie. Koniec końców nie każda kobieta zsuwa się głową w dół, przeklinając pod nosem cały świat. Mimo stosunkowo komicznej metody wstawania wydawało się, że była przyzwyczajona do takich pomysłów, gdyż nie miała większych problemów z wykonaniem całego manewru z pewną chorą gracją. Zanim jednak wstała z ziemi, opierała przez chwilę dłonie o deski, kręcąc głową to w jedną, to w drugą stronę. Wreszcie wstała i pewnym krokiem podeszła do wampira. A przynajmniej taką miała nadzieję.
- Yassmerin? Czułam ją. Plan bez zmian? - Sena, o dziwo, kontrolowała mniej-więcej sposób mówienia. Nawet zamiast zwyczajowego wyrzucenia języka przez wargi i gwałtownego cofnięcia, powoli oblizała usta. Jednak już obwąchanie ramion księcia odbyło się bez jakiegokolwiek szacunku czy próby maskowania swojego zachowania. - Zdecydowanie ona. Jessst na pokładzie, prawda?
Właściwie gdyby nie wątpliwości co do planu, nie opuściłaby swojego miejsca. Ale wolała mieć pewność. Jeszcze by się okazało, że kręciła się w pobliżu bez sensu, zamiast zajmować się własnymi sprawami.

[Gersen]

Chłodny powiew wiatru wpłynął do kajuty, budząc wylegującego się na sienniku Gersena. Mężczyzna potrzebował kilka sekund na przypomnienie sobie ostatnich wydarzeń, jak i powodu, dla którego znów znalazł się na statku. Wypity alkohol ciągle powodował znajomy szum w głowie, przez co powstanie nie było na liście rzeczy, które pirat wykonałby z przyjemnością. Minęło następne kilka chwil nim zmotywował się i wciągnął na siebie spodnie. Rozejrzał się po pomieszczeniu, w poszukiwaniu reszty swoich rzeczy. Po kilku chwilach oczywiście poprzestał tych bezowocnych poszukiwań. Bez zastanowienia pchnął drzwi do kajuty i ciągle zaspany posunął w stronę górnego pokładu. W międzyczasie wystający kawał gwoździa wbił mu się w bosą stopę, a załoga na zewnątrz mogła usłyszeć kilka wymyślnych przekleństw kierowanych w stronę lokalnych rzemieślników. Potem jeszcze kilka dodatkowych, na wszystko co żywe. Dalszą drogę pokonał aż zanadto uważnie, lecz ostatecznie pokonał schody i wysunął się na powierzchnię. Wyglądał jak gdyby powstał z grobu, z podkrążonymi oczyma, opadniętymi, zmęczonymi ramionami i ogólną niechęcią wypisaną na twarzy. Jeżeli ktoś szukałby widoku skazańca po dwóch tygodniach spędzonych na bezustannej pracy w kopalni, widok Gersena z pewnością byłby temu wystarczająco bliski. Na pokładzie powitała go jasna smuga czerwonego światła zza horyzontu. Arhe nie był w stanie stwierdzić, czy już świta, czy jest to widok wioski palonej w oddali, do której zawitała grupa najeźdźców. Ba, nie wiedział nawet, czy kierunek, w którym spogląda jest tak naprawdę wschodem. W obecnym momencie nie obchodziło go to nawet trochę. Ciągle miał ochotę krzyczeć, nawet na niewinnych w gruncie rzeczy marynarzy, a przede wszystkim miał ochotę wreszcie ruszać.
- Leniwe kupy nadrzecznego łajna! Zbierać się do roboty! W dwie chwile pełen dzban wina ma trafić do mojej dłoni, a nim go dokończę, łajba ma być gotowa do wypłynięcia!
Gersenowi nagle przypomniały się chwile, które w młodości spędził w akademii wojskowej. Codziennie krzyczano na niego w ten właśnie sposób i choć większość chłopaków bała się tych tak zwanych okrzyków motywacyjnych, on uważał je za całkiem zabawne. Co wcale nie oznacza, iż uchylał się od ich wykonywania. Pirat z pewnością bywał bezczelny, ale nie głupi.
- Znajdźcie mi tutaj natychmiast kapitana i powiedzcie, że za moment ruszamy. Nie płacą mu za sen w kajucie, dawniej to kapitanowie byli odpowiedzialni za łódź, własną rzycią ich chronili.
Zebrani w kręgu marynarze popatrzyli po sobie niepewnie, przez moment byli nieco zdezorientowani. W końcu jeden z nich wstał, zatoczył się widocznie, przez co pirat od razu rozpoznał co stało się z zapasem alkoholu na pokładzie, ruszył wreszcie do pracy. Za nim wstało kilku kolejnych, a potem następni. Po chwili już w kręgu pozostała podwieszona na słupie lampa oraz porozrzucane wszędzie karty. Po statku poniósł się dźwięk biegających dookoła mężczyzn, przekleństw i innych okrzyków. Dostarczenie wina do ręki Gersena trwało nieco dłużej niż dwie chwile, lecz znacznie krócej niż się tego faktycznie spodziewał. Odkorkował je z przyjemnym dźwiękiem korka opuszczającego ciasną szyję butli, a po chwili uniósł się słodki zapach owoców. Na kapitana będzie musiał oczekiwać znacznie, znacznie dłużej...

[Medard]

Błogi spokój chwilowo tylko zakłócany przez nawoływania utopców, które właśnie kończyły żerowanie na odpadkach pozostawionych przez przekupniów, musiał się kiedyś skończyć. Wężowata wylazła zza sterty rupiecia składowanego na pokładzie kij wie w jakim celu, zapewne po nażarciu się do syta szczurami tudzież innym paskudztwem, syknęła coś o Yasmerin. Należy przyznać jej jedno - szybko się skubana uczy, gadzie nawyki stały się mniej widoczne, a modulowane odgłosy jakby zanikły. Ma dziewczyna talent. Medard odpowiedział, nie chcąc tracić czasu:
- A któż niby inny? Nie przeszkadzaj jej teraz, właśnie zasnęła. Nie słyszałem też, by plan uległ zmianie. Powiedzmy, że chwilowo możesz oddać się błogiemu nicnierobieniu albo poganianiu tych leserów przy karcioszkach. Barany opróżniły cały zapas wina zgromadzony na pokładzie, a coś takiego nie może im ujść płazem! Już ja ich nauczę moresu! Pardon.
Med oddalił się od gadołaczki i szybkim krokiem zmierzał wprost ku rozbawionemu żołdactwu przy cumach. Już miał wrzasnąć na nierobów, gdy w niebo wzleciał potworny wrzask, a zaraz potem dało się słyszeć soczyste "kurrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrwa mać!" powtarzane naprzemiennie z wyklinaniem wszystkiego, co się rusza od lokalnych mistrzów szkutnictwa od siedmiu boleści poczynając. Głos ów nie mógł należeć do nikogo innego, jak samego pirata nazwiskiem Arhe. Wściekły jak sto diabłów wilk morski od razu sprowadził miejscowych patałachów do parteru, wskazując obowiązki, których nie dopełnili należycie. Medard spostrzegł kilku z nich bezczelnie chowających się za antałkami z okowitą.
~No to was, gamonie, mam! - pomyślał, szepnął coś pod nosem, a już na łepetynie jednego z owych tchórzy pojawiły się malutkie płomyki i pomału można było wyczuć swąd palonych kudłów plebejusza. Pozostali chybcikiem ulotnili się z tymczasowej kryjówki, lecz dziwnym zrządzeniem losu napatoczyli się na przenikliwy wzrok Gersena z jednej strony i ścigającego ich wąpierza z drugiej.
- Biegiem do roboty, kundle zapchlone, diabelskie sługusy o mikrych umysłach! Wasze móżdżki mogłyby robić za przystawkę dla niewielkiego zombiaka, bo większy pewnikiem skisłby z głodu, taki z was pożytek, zakute łby!Jeszcze raz złapię którego na wymigiwaniu się od pracy, osobiście utnę męderały i do garła wepchnę! Ciekawe, jak wasi kompani powitają w ferajnie eunuchów, hehe! - wrzasnął z typowym dla siebie charknięciem, a na jego twarzy widniał szyderczy uśmieszek cynicznego sukinsyna. Poparzonego zaś na rozpęd solidnie kopnął w rzyć tak, iż tamten wylądował w drugim końcu łodzi. Dodatkowo nabiegłe karminem ślepia zdawały się wzbudzać przerażenie wśród pozostałych wałkoni, którzy jakimś cudem uniknęli spotkania z piratem. Jeszcze będą mieli za swoje, prędzej czy później...

-

[Naoki]

Kotołak obserwował jak Yas wypełza z rozbitego powozu a potem wlecze się ku statkom. Cały czas szedł za nią, ale nie podchodził. Nie miał teraz ochoty na podchodzenie do kogokolwiek, wolał zostać sam. Więc gdy tylko dowiedział się na którym to statku Yas ma zamiar płynąć do tego... jak się to nazywało? Kupensztajnu? Nie, coś z r... Kirensteinu? Chłopiec machnął na to ręką. Co go tam jakieś głupy nazwy obchodziły. Odwrócił się plecami do okrętów i wszedł między budynki. Zaszył się w jakiejś ciemnej uliczce, aby powyciągać kawałki szkła z ciała. Najgorzej było z tymi co powbijały mu się w głowę. Kotołak nie czuł żadnego bólu kiedy się wbijały, ale przy wyciąganiu co chwilę wydawał z siebie bolesne miauknięcia. W końcu jednak udało mu się wszystko z siebie wyjąć. Wedy zajął się zlizywaniem krwi z rąk i ubrania, bo trochę się pobrudziło. A on nie chciał mieć na sobie zaschniętych plam krwi. Zbytnio przyciągałby wampiry. Gdy już doprowadził się do porządku znów ogarnęło go zmęczenie. Próbował nie zasnąć , ale bezcelowo. Po chwili leżał w jakimiś kartonie, zwinięty w kłębek. Przeniósł się duchem do krainy mleka i kociego żarcia z puszki. Najchętniej zostałby tam na wieczność, ale udało mu się tylko na kilkanaście minut. Zbudziły go jakieś wrzaski dobiegające z portu. Początkowo próbował je zignorować, ale przypomniał sobie że miał gdzieś płynąć. Wyczołgał się więc z kartonu i opuścił zaułek. Rozejrzał się po porcie. Na kilku okrętach trwały przygotowania do podróży. Podszedł do tego na który wczoraj wsiadała Yas. I teraz pojawił się kłopot. Przecież tylko ona o nim wiedziała. Co miał zrobić, wleźć se tak po prostu? Chyba tak.
Nagle dojrzał wężołaczkę. Zapominając o zmęczeniu i wszystkich innych swoich problemach z nadludzką szybkością wbiegł na statek. Zaczął się skradać ku gadowi.

[Sena]

- Acha... nauczysz... raczej zasstraszysz. - Mruknęła pod nosem, strzelając oczami na boki za jakimś ruchem w chwilowej oazie spokoju. Niestety zaraz spokój ten został zburzony przez czyjeś niezbyt przystojne wrzaski. Biorąc pod uwagę, że nawet Sena usłyszała je bez najmniejszego problemu, a nawet zrozumiała, musiały być rzeczywiście donośne. Rozległy się tak nagle, że zmiennokształtna przypadła do pokładu, jedną dłonią obmacując biodro, jakby w poszukiwaniu sztyletu. W tym momencie większa część powstrzymywanych odruchów ujawniła się ze zdwojoną siłą. Na dodatek ludzie na barce zaczęli biegać we wszystkie strony. To, co dotąd dla wężowatej stanowiło jedynie tło dla okazyjnego ruchu, teraz z uporem pchało się na pierwszy plan. W tym też momencie zrozumiała, że zatłoczone ulice wcale nie były takie denerwujące, jak dotąd sądziła. Zamknęła oczy, by powstrzymać zbliżający się ból głowy, spowodowany zbyt dużą ilością wrażeń napierającą na jej zmysły. Jej zazwyczaj cichy, stosunkowo płaski świat stał się pełen hałasu i gwałtownego ruchu. A winnego temu stanowi nie trzeba było szukać daleko. Wyglądało na to, że jednak wampierz radził sobie z nauczaniem lepiej, niż sądziła. Skupiła się więc na węchu. Znajomy, choć nieprzyjemny zapach był na tyle silny, że mogłaby podążać za nim z zamkniętymi oczami. I zapewne z chęcią by to zrobiła, gdyby w tym momencie któryś z rozpędzonych marynarzy nie potknął się jej przykucniętą, pochyloną sylwetkę. W efekcie oboje skonczyli dość płasko, ale Sena podniosła się znacznie szybiej. I nie można było powiedzieć, aby wyglądała na zadowoloną. Posykiwała wściekle, najwyraźniej usiłując zwymyślać nieuważnego mężczyznę, ale nic nie wskazywało na to, aby miał to zrozumieć. Nieruchome, otwarte szeroko oczy ciskały gromy na wszystkich. A dookoła nich uważny obserwator mógłby dostrzec delikatny wzór łuski, jakby tatuaż wykonany w oczodole. Zmiennokształtna ruszyła przed siebie, odreagowując na mijających ją zbyt blisko marynarzach. Głównie pomagała im zapoznać się bliżej z pokładem, dzięki zamaszystym kopniakom na wysokości kolan. Do Medarda dotarła akurat, by usłyszeć jego niezwykle motywującą do pracy przemowę. Bez zastanowienia chwyciła księcia za ramię, zaciskając mocno palce i zwracając tym samym na siebie uwagę. Wzięła głęboki wdech, unosząc jeden palec w górę i zaczęła wyjaśniać wampirowi, co sądzi o jego metodach. A przynajmniej to planowała, choć z jej ust wydobył się tylko wściekły syk, jednak modulowany w dość interesujący sposób. W pewnej chwili syknęła znacznie ostrzej, uderzając sie otwartą dłonią w czoło, po czym ponownie nabrała powietrza w płuca.
- Po drugie: ssssa duszszo trudnysss sssłów, sssa mało treśśśśsi. Nie sssrossssumieli więssssszszośśśssi. Krósssko i prosssto. Jasssne? Po tszszessie: jeszszsze trosssę i sssprawsssą, szszy po usssięsssiu łba i wszszusseniu do szszeki bęzzzieszsz sssył. Sssa ossstro. Po szszwarte: Yasssss... sss... zzziewszyna kassała mieśśś oko na Ssssoje pomysssssły. - Wszystko wskazywało na to, że "pierwsze" znajdowało się w owych niezrozumiałych syknięciach i zmiennokształtna nie kwapiła się do tłumaczenia ich. Mówiła raczej wolno, zacinając się raptem raz, czy dwa, choć wyraźny problem sprawiało jej wypowiedzenie jakiegoś słowa bez syczących głosek.

[Medard]

Medard nie za bardzo wsłuchiwał się w to, co zwierzołaczka mamrotała sobie pod nosem, gdyż już wtedy zajmował się wprowadzaniem ładu na tym erzacowym odpowiedniku korabi. Majtkowie i podrzędni marynarze uwijali się niczym we wrzątku, uciekając to przed srogim krzykiem rozeźlonego pirata, to znów schodząc z drogi arystokracie, który wynajął łajbę, by zaspokoić potrzeby swego widzimisię oraz przerośniętego ego. Wrzaski obu samozwańczych dowódców, jednego z urodzenia, drugiego z nadania, prawem kaduka roznosiły się po pokładzie, a każdy, chcąc nie chcąc musiał powinien był się do nich ustosunkować. Skutek pomału zbliżał się do zamierzonego, gdy znająca się na żegludze i dowodzeniu jak świnia na kalendarzu gadzinka jęła instruować Medarda jak wedle niej należałoby postępować. Jawne kpiny. Do tego te modulowane syki, job ich mać. Wąpierz spojrzał na nią i odburknął:
- Muszę ci przyznać rację, co do pewnego schematu - do motłochu rzeczywiście powinno się przemawiać krótko, zwięźle i na temat. Chamstwem gardzę, podobnie jak i obecny tutaj Gersen, więc nic nie obchodzą mnie reakcje tych plebejuszy - ważne, by mieli wikt, opierunek i jako taką opiekę medyków, coby za wcześnie nie odeszli na tamten świat. Wszelkie oznaki buntu zostaną natychmiast stłumione ze wszystkimi tego konsekwencjami - nie ma nic gorszego niż rokosz na okręcie. Pomysły? Trzeba postraszyć kmiotów, by się wzięli za coś pożytecznego, a nie tylko szaber, karcięta, alkohol i dziwki. Dzięki za rady, Seno. Mogą się teraz przydać. Patrz i obserwuj.
Następnie odszedł od zmiennokształtnej i rzucił do leniuchujących majtków:
- Hulanka hulanką, ale teraz jest czas na pracę. Widzicie jak wygląda ta łajba? Chcielibyście płynąć czymś takim? Tu jest jak w chlewie, tylko wieprzków brak! Dobrze, wiem, iż dostajecie za swe usługi tyle, co kot napłakał, zatem porządnie wykonana praca zostanie odpowiednio sowicie wynagrodzona. Stawki zawodowego marynarza ekradońskiej armii wedle stopnia i lat wysługi, znajcie dobroć Karnsteinu. A, i lepiej powbijajcie te wystające z posadzki gwoździe - połamanie nóg, a może i co gorszego aż się prosi o spełnienie. Do dzieła, wilki morskie.
Mowa wydawała się odnieść skutek - niedopłacani, pogardzani przez wojsko i kupców podrzędni marynarze zrozumieli chyba, iż ktoś docenił ich wysiłek zrównując należność za usługi z wynajęciem armijnych profesjonalistów. Wyglądali, jakby zaraz mieli jeść Medardowi z ręki - to naprawdę działa! Są rzeczy, które się nawet największym uczonym nie przyśniły - ergo co pieniądz robi z ludźmi...
Majtkowie migiem zabrali się za pucowanie pokładu i ogarnianie gwozdków wystających z dech niczym stalagmity w jaskiniach. Szpetna łajba powoli nabierała kształtów zacnej korabi ekradońskiej armii królewskiej.

[Gersen]

Pod naporem przekonywującego tonu Medarda oraz jego metodom stosowanym na powszechne lenistwo, wszyscy mężczyźni rozbiegli się po pokładzie ku swoim zajęciom. Nawet ci którzy byli w danej chwili wolni, lub swoje prace kończyli, prewencyjnie odrabiali je jeszcze raz. Gersen podrapał się wymownie w głowę i z satysfakcją pociągnął łyk lokalnego wina. Jeśli można tak nazwać tą rzadką i niewyraźną ciecz. Nie była potrzebna nawet obecność kapitana, do wydania rozkazu, a czwórka rosłych marynarzy zgodnie wciągnęła pomost łodzi i długimi tykami naprowadzała opierającą się łódź na prąd rzeczny. Deski zaskrzypiały, rozległo się nawet trzaśnięcie, lecz póki co łódź nie zaczęła nabierać wody. Po chwili bliźniacze siostry barki powtórzyły ten sam manewr. Dopiero w tym momencie kapitan zdołał wdrapać się na pokład. Szczupły, starszy mężczyzna o wyraźnej opaleniźnie był, jak można się było spodziewać, zamroczony alkoholem. Zmarszczył brwi, by przyjrzeć się łodzi i pracy swoich podwładnych. Motywacja wprowadzona przez krwiopijcę została doceniona przez staruszka znaczącym uśmiechem. Pirat zamieszał kilka razy trzymanym w ręce dzbanem, w nadziei iż przyniesie to jakiekolwiek efekty. Niestety- nie przyniosło, smakowo wino przypominało miksturę octu winnego i wody w proporcjach po połowie. Mimo wszystko, Gersen nie poddawał się i z widocznym skrzywieniem na twarzy, popijał kolejne łyki. Jeszcze krótki rzut oka na okaleczoną stopę, która pozostawiała na deskach małe plamy krwi, beznamiętne wzruszenie rękoma i Arhe mógł przejść dalej. Zahaczył o prawą burtę łodzi, gdzie wyglądał stanu koryta rzeki. Starszy kapitan sprawiał wrażenie co najmniej delikatnie niedowidzącego, a pirat będąc na łodzi, wolał mieć wszystko pod kontrolą. Przyzwyczajenia wyniesione z przeszłości. Nagle dotarło do niego, iż w ogóle nie zna dokładnego położenia księstwa Medarda- Karnsteinu. Trudno byłoby bez tej informacji nawigować. Spyta go jednak później, w danej chwili zafascynowały go niebieskie ryby pływające w stadach dookoła łodzi...