Freya jest impulsywną kobietą, która nie lubi się powtarzać kilka razy. Nienawidzi, kiedy ktoś ją ignoruje i nie boi się wdawać w bójki. Jej wypowiedzi często opierają się na sarkazmie i na dogadywaniu osobom, których nie lubi lub darzy sporym szacunkiem. Jej akcent jest zauważalnie o wiele cięższy, od reszty mieszkańców Alaranii i nawet u innych nordyjczyków. Cięty język i charakter dorównuje tylko jej orężowi, którym lubi się popisywać. Jako, że została wychowana na zbója, jest wulgarna, czasami nieokrzesana i lubi uczestniczyć w próbach sił i charakteru. Nie waha się przed zabijaniem zwierząt i ludzi. Chociaż to pierwsze zwyczajowo zjada z ziomkami a drugie tylko ograbia. 
Z pewnością to właśnie wyzwania są dla niej najlepszą rozrywką. Wychodzi z założenia, że im trudniej tym lepiej. Z pewnością chce wszystkim imponować swoimi talentami i powodzeniami, co może być jej główną wadą. Jest niecierpliwa i za wszelka cenę chce udowodnić swoje racje, czego czasami nie widzi, że ktoś potrafi nią manipulować w ten sposób. 

Dla niej liczy się chwała i nie omieszka wszystkim przypomnieć, że jest twardą duszą towarzystwa. Do kufla i do walki. Taka droga Klanu Vallarheim.

Freya to dobrze zbudowana kobietą z mroźnej doliny. Niezwykle umięśniona, z długimi nogami, obfitymi piersiami i szerokimi biodrami. Te cechy czynią ją atrakcyjną kobietą, jednak ubiór, styl poruszania się i ogólny charakter niszczy ten efekt. Długie, rude włosy zwykle w nieładzie, sięgają jej łopatek i częściowo opadając na ramiona. Frey posiada krągłą twarz z licznymi bliznami, które na ogół są przykryte klanowymi barwami, Szmaragdowe wielkie oczy, zdradzają jej nadpobudliwą naturę. Łypie nimi na każdą stronę, doszukując się szczegółów, które może wykorzystać. a w uśmiechu dominują przednie zęby, przez co nazywano ją wiewiórką, lub króliczkiem zza młodu.  

Porusza się w bardzo mieszanym ubiorze. Większość została zgrabiona i prowizorycznie dopasowana do nordyjki. Elementy pancerza, skóry, szlacheckich płaszczy, peleryn i ćwieków. Dodatkowo wewnątrz obitą futrem, zapewniają jej dobrą ochronę przed zimnem i obrażeniami. Freya mierzy sześć i pół stopy, porusza się twardo i zdecydowanie, a jej postura, sprawia wrażenie, że zdaje się o wiele cięższa niż jest w rzeczywistości,

W głębi szpiczastych gór, gdzie okiem rzucić gęsty ośnieżony las i ostre klify. Pośród nich, mimo niesprzyjających warunków dla cywilizacji odnalazły się osady nordyjczyków. 

Freya bez wątpienia nie miała lekkiego życia i trudne warunki oraz nieustająca walka o przetrwanie zahartowało ją na tyle, że większość mrożących krew w żyłach sytuacji są dla niej normalnością. Od Dziecka wraz z siostrą Adaar uczyły się walki, myślistwa, oprawiania zwierzyny i zabijania. Ich klan był bardzo waleczny, żądny krwi i chwały. Z pewnością to jako pierwsi wszczynali konflikty i długoletnie wojny. Nie tylko z celów gospodarczych ale dla czystej rozrywki. Przekonanie ''Co zabierzesz siłą jest twoje'' zostało wpojone każdemu, a braterskie więzi między ziomkami opierały się na sile mięśni i charakteru. Słabe jednostki był porzucane w głębi lasu. 

Freya nie odbiegała niczym od swoich ziomków. Była zażarta i gotowa do bitki, tylko, że odkąd przywództwo przypadło jej siostrze, Freya była także w centrum uwagi, co jej nie odpowiadało. Nie zależało jej na władzy, była zgodna, że jej siostra nadawała się jak nikt na pozycję wodza, ale Freya miała dość oczu na sobie jako ''siostry przywódczyni''. Postawiła sobie cel, w którym będzie znana z czegoś innego i wyruszy w podróż by zdobyć trofea, które będą budzić szacunek i podziw a także przyniosą sławę jej klanowi. Nie ważne, czy będzie to głowa elfa, niedźwiedzia czy smoka, zdobycie tego ma być trudne i wieść o tym ma się rozejść. Freya z błogosławieństwem siostry wyrusza w podróż na podbój i łowy największej zwierzyny jaką dotąd widział jej klan.

Taka droga Klanu Vallarheim.