Choć minęły lata, od porwania siostry Łowcy Nagród, Cebulę wciąż przepełnia złość na porywacza i samego siebie. Z początku przerażony swoją bezsilnością wobec tamtych wydarzeń długo nie mógł się pozbierać. Jednak kiedy w wieku 17 lat natrafił na trop podróżniczej grupy porywającej ludzi, odzyskał nadzieję. Wtedy jego umysł oczyścił się. Poczucie tego, że ma jakiś cel, przywróciło mu chęć do życia. Został Łowcą Skarbów po to, żeby trenować. Kiedy będzie wystarczająco silny, zabije porywacza. Bezlitosne polowania zahartowały jego ciało i duszę, tworząc z niego twardego zabójcę.

Cebula nie za wiele mówi, ale jak sam kiedyś wyjaśnił - "Nie liczy się, czy któs dużo mówi, ale czy dużo robi". 

Jednak ci, z którymi zmuszony jest rozmawiać, jak zleceniodawcy i sprzedawcy, twierdzą, że została w nim cząstka dobrej duszy i dobrego humoru. Nie okazuje jej jednak na codzień, pozostając zdystansowanym i sarkastycznym.



Pozostali postronni ludzie nie za wiele mogą o nim powiedzieć. Cebula zwykł pojawiać się i znikać. Przez mieszkańców miast i wsi zwany często żartobliwie "dobrym człowiekiem" - gdyż nic innego o nim nie wiedzą -wyciąga pomocną rękę do każdego, kto jej potrzebuje. Oczywiście, o ile nie przeszkadza mu to w dalszych poszukiwaniach swojego celu, o którym nigdy nie zapomina. Łowca, za miskę posiłku pomaga w co trudniejszych pracach (o których mówi, że "przypominają pracę w jego rodzinnym domu), a za udział w zyskach bierze udział w polowaniach na magiczne istoty, ludzi, czy poszukiwaniach skarbów.





W łatwych i trudnych decyzjach Cebula kieruje się zasadami honoru, wpojonymi mu przez ojca. Wychowanie przez wojownika, zaowocowało tym, że Cebula zawsze zachowuje stoicki spokój i jest gotowy do działania.



Ciężko natomiast zdefiniować go jako prostą osobę. To ktoś, kto schodzi ze swojej drogi po to, żeby za chwilę na nią wrócić; ktoś, kto unika ludzi, a za chwilę dołącza się do jakiejś grupy, żeby z nimi spędzić dalszą podróż. Cebula zatrzyma się na chwilę, usiądzie, odpocznie, ale następnego dnia już go nie będzie. On już jest - tam dalej, w poszukiwaniu ostatniej rzeczy, która została - nadziei, że jego siostra gdzieś żyje.

Cebula jest niskim, mierzącym 167 cm i szczupłym białym człowiekiem.

Ma ciemne włosy średniej długości, które misternie ułożone często opadają na czoło.

Szybko przyciągają uwagę jego oczy - jasnozielone, przenikliwe, wydają się wpatrywać w głąb drugiej osoby.

Choć wydaje się być mały, pod ubraniem skrywa się jego delikatnie umięśniona sylwetka, ciało było hartowane przez wiele lat.

Młody łowca nosi brązową kamizelkę i ciemną pelerynę z kapturem, pod którem często skrywa swą twarz.

Porusza się pewnie, ale jednocześnie unika kontaktu fizycznego z innymi przechodniami. Przez lata udoskonalił sztukę nie wpadania ludziom w oczy, więc często przemyka niezauważony.

Jego głos jest cichy, ale stanowczy. Bywa, że ludzie zamierają na sam jego dźwięk.

Cebula miał 9 lat, kiedy pierwszy raz odkrył swoją zdolność. Wbrew zakazom matki, znowu wspinał się i biegał po wysokich domach swojego rodzinnego miasta, Ekradonu. Zdawało mu się, że zna każdy dach i każdy dom. Biegał już po nich odkąd skończył 4 lata.
Przez swoją nieuwagę poślizgnął się i zaczął zsuwać się po stromym dachu. Kiedy zaczął spadać, uświadomił sobie jak bliski jest śmierci. Przypomniał sobie swoich rodziców i siostrę, czekających w domu. Kątem oka zauważył otwarte okno, w budynku naprzeciwko, parę metrów od niego. Pomyślał, jak bardzo nie chce zostawić rodziny samej. Zamknął oczy... Kiedy je otworzył leżał bezpiecznie na podłodze w małym pokoju.
Wstał, podszedł do okna i spojrzał w dół.
-Ah, więc to tam miałem spaść - pomyślał ze spokojem, zawsze stoicko reagował na stres.
Wtedy pierwszy raz użył Błysku.

Cebula wychowywał się w ubogiej rodzinie. Jego imię, które stało się przedmiotem drwin ze strony kolegów, wymyślił ojciec, żartobliwie twierdząc, że jego syn zostanie wojownikiem, który wywoła płacz u swych wrogów.
Miał młodszą siostrę, o którą dbał i kochał z całego serca jak przykładny starszy brat. 
Rodzice dbali o wykształcenie syna, ucząc go w domu najważniejszych przedmiotów. Ten nie wykazywał jednak zainteresowania. Bardziej zależało mu na bieganiu po mieście, wspinaniu się, a w późniejszych latach - na nauce nowej zdolności, którą trzymał przed innymi w tajemnicy.
To nie był jego jedyny sekret. W wieku 15 lat, zaczął spotykać się ze swoim znajomym, Royerem, z którym kiedyś wspinał się po dachach. Od początku oboje czuli, że łączy ich coś więcej, coś większego niż przyjaźń. Cebula wiedział jednak, że jego ojciec, były wojownik, nie pozwoli synowi na taki związek, spotykali się więc w ukryciu.

Jednak stało się nieuniknione. Ojciec chłopca nakrył ich jednak i wyrzucił swojego syna z domu. Ten zrozpaczony zamieszkał na ulicy, żebrząc pięniadze od innych ludzi. Przeżył dokarmiany przez Royera, którego kochał nad życie.

Pewnej nocy, gdy miał już 17 lat, Cebula siedział razem z Royerem na krawędzi dachu, obserwując siostrę, śpiącą w swoim pokoju. W pewnym momencie zobaczył cień wchodzący tam. Zaniepokojony wstał i ujrzał jak zamaskowana postać porywa jego siostrę, wybiega przez okno i z ciągle śpiąca dziewczyną zaczyna uciekać po dachach. Cebula błyskawicznie zaczął gonić za porywaczem, Royer podążył za nimi, powoli ich doganiając. Porywacz zdecydował się na długi skok, zdecydowanie zbyt długi dla zwykłego 17sto letniego chłopca. Jednak Cebula i Royer skoczyli za nim jednocześnie. Jednak tylko jeden z nich był w stanie znaleźć się po drugiej stronie. Cebula za pomocą Błysku przebył brakujący dystans. Obejrzał się za siebie i zobaczył swojego przyjaciela znikającego pomiędzy budynkami. Gdy się odwrócił, porywacza również już nie było...

Teraz przemierza miasta i lasy w poszukiwaniu zemsty na tajemniczym porywaczu. Stracił rodzinę i swoją miłość.
Zdecydował się zostać Łowcą Nagród, być może przyjmując zlecenia na różne stworzenia i ludzi uda mu się odnaleźć tego, który porwał jego siostrę.