Alon przede wszystkim czuje i wie, że jest w zasadzie ucieleśnieniem natury, jej energią, dlatego też jego głównym celem jest przede wszystkim ochrona tej natury, jej elementów, życia, a sam Alon również jest pacyfistą. Uwielbia szerzyć dobro, jest życzliwy, lecz jeśli sytuacja tego wymaga, to nie zawaha się chronić swoich przyjaciół, pacjentów czy po prostu potrzebujących. Oczywiście ślepo nie pomaga każdemu, zawsze stara się neutralnie podchodzić do osądów i wie, kiedy musi pozwolić komuś umrzeć. W końcu uważa, że równowaga musi być utrzymywana. Ktoś musi zginąć, żeby ktoś inny przeżył... Niemniej w większości przypadkach Alon ze smutkiem patrzy na śmierć danej istoty niezależnie od jej życia doczesnego. On po prostu kocha życie i boli go widok, kiedy płomień tego cudownego zjawiska w kimś gaśnie... Dlatego tak bardzo próbuje ratować jak największą ilość istnień i to jest dla niego wystarczająca motywacja do tego, by rozwijać umiejętności uzdrowicielskie i wszystkie inne, które są w uzdrowicielstwie niezbędne.

Swoją drogą maie jest bardzo emocjonalny... Kryje się z tym jedynie wtedy, kiedy jest w sytuacji wymagającej trzeźwego osądu lub pod presją umysłową, ale do czasu. Jeśli sytuacja jest dla Alona zbyt trudna, to wtedy widać, że nie do końca wie, jak się zachować, co robić, martwi się o to, co się dzieje i po prostu jest zagubiony.

Czy jest coś, czego maie się obawia? Tak. Tłumów. Źle znosi duże zbiorowiska, bo wiekami był przyzwyczajony do przebywania w dziewiczych lasach albo w miejscach, w których każdy każdego znał. Odwrotność tej sytuacji sprawia, że Alon po prostu stresuje się w zbyt długim przebywaniu w tłumie i nie czuje się wtedy najlepiej.

Dodatkowo od stosunkowo niedawna Alon często obawia się tego, że kogoś niechcący skrzywdzi. Nienawidzi krzywdzić niewinne osoby, nienawidzi zabijać, lecz jego niekontrolowane emisje energii czasami potrafią wyrządzić krzywdę, nad czym potem maie ubolewa przez długi czas. Jest pacyfistą i idealistą. Zawsze szuka pokojowego rozwiązania i próbuje pogodzić wszystkie strony w konfliktach, po prostu taką ma naturę.

A tak po krótce podsumowując, to kim jest Alon? Pacyfistycznym uzdrowicielem idealistą, który mimo wszystko nie zawaha się ochronić tych, którzy zasługują na tę ochronę. Pragnie smakować życia, poznawać coraz więcej nowych rzeczy dzięki chęci ochrony tego, co według niego jest bezcennym darem, czyli życia samego w sobie. Alon oczywiście ma swoje smutki i troski, ale nie chce o nich często mówić... Czasami odczuwa brak pokrewnej duszy, z którą mógłby dzielić chwile, lubi błądzić w myślach, ale wie też, że ma wyższy cel, powołanie, wobec którego realizacji czuje obowiązek i go spełnia pomimo swoich traum i lęków. To jest właśnie siła życia. Przezwyciężanie trudności i przekraczanie własnych granic. Taki jest Alon, maie lasu, który zresztą uwielbia biegać po nim wraz ze zwierzętami, które się go nie obawiają z reguły. Warto pamiętać, że nie zawaha się nagiąć pewnych reguł jeśli sytuacja tego wymaga.

Alon z reguły wygląda dosyć egzotycznie i praktycznie wszędzie rzuca się w oczy innych osób. Wzrostu przeciętnego człowieka i koloru mulata jest szczupły, ale nie poziomu "skóra i kości", niemniej widać, że nie skupiał się na tym, by rozwijać siłę fizyczną. Jego postura raczej sugeruje, że jest szybki i zwinny zamiast silny i wytrzymały. Często chodzi boso i jest ubrany w zwiewną odzież równie egzotyczną z wyglądu, którą ciężko opiać, po prostu trzeba zobaczyć na własne oczy. W każdym razie nie używa wyrazistych kolorów, a raczej takich, które kojarzą się z powietrzem czy ziemią. 

Twarz nieskazitelna, egzotyczna na której nie ma włosów, a zamiast nich specyficzne rogi przypominające jelenie, to ma dawać innym do zrozumienia, że jest kimś pochodzącym z samej natury i jest niejako jej ucieleśnieniem i możliwe, że jakaś moc drzemie w tych rogach, które zwieńczone są lekką osłoną z trzecim okiem, ustawionym prostopadle do pozostałych dwóch, to ma symbolizować, że uważa się za oczy i uszy matki natury, jej opatrzność, która chroni i karze. Oczy zaś bez tęczówek i źrenic, choć nie jest ślepy. Po prostu Alon w tworzeniu swojej podstawowej formy miał taki kaprys... No cóż... Natura czasami ma swoje kaprysy, nieprawdaż?

Pierwsze wspomnienia Alona, to po prostu las. Gęste drzewa, promienie słońca przechodzące przez ich gałęzie, zwierzęta hasające po zieleni, bujna roślinność i on sam, jako żywa energia... Mimo, że nie znał miejsca, które zobaczył, to czuł z nim silne powiązanie, czuł się tu... spokojnie, pewnie i po prostu czuł, że jest częścią środowiska, w którym się znalazł. Przez kilka czy kilkanaście tygodni, tego nie pamięta, krążył po lesie jako żywa energia próbując zapamiętać każdy detal, który miał możliwość zobaczyć.
Krążył tak nieco potem bez celu do momentu, kiedy odnalazł go pewien czarodziej, który zafascynowany stworzeniem nawiązał kontakt i w jakiś sposób przekonał, że nie jest zagrożeniem, a wręcz przeciwnie. Alon wtedy jeszcze nie miał imienia i nie wiedział, do czego jest zdolny, nadal był w formie żywej energii i nie potrafił tego zmienić, a pierwszy kontakt z czymś innym, niż zwierzę było dla niego dosyć... Dziwne, ale nadal nie bał się aż tak, bo czuł, że ten ktoś też jest częścią tego, co ich otaczało.
Z czasem Alon dzięki pomocy czarodzieja, któremu było na imię Kvasir poznał swoje możliwości, pokazał mu, czym jest, aż w końcu maie przekształcił się w inną formę, niż do tej pory. Wtedy właśnie otrzymał swoje imię i wyglądał tak, jak wyobrażał sobie ludzi spoza lasu. Co do urody i wyglądu pewnie można byłoby się spierać, no ale nie chciał zmienić tego, jak wyobraził swoją ludzką formę za pierwszym razem. 
Mijały tak tygodnie, miesiące, a nawet i lata podczas których Alon nabył kilka umiejętności przy pomocy Kvasira zanim wskazał mu druidów, u których mógłby zawitać dłużej. Czego nauczył go Kvasir? Elementów magii energii przede wszystkim, tego, jakie kryje w sobie umiejętności rasowe, podstawy medycyny, botaniki. Ich stosunki były w sumie dobre i nauka przebiegała w porządku, ale nadszedł ten czas, kiedy ich drogi musiały się rozdzielić, a maie znalazł nowy dom wśród okolicznych druidów, u których przez długie lata uczył się magii życia, zielarstwa, rozwinął botanikę, bestiologię, anatomię, a nawet tworzenie trucizn, co w rezultacie sprawiło, że Alon coraz bardziej pragnął być uzdrowicielem wręcz świata widząc, jak wiele jest w stanie się nauczyć i jak bardzo pragnie być głosem natury. Dziesiątki lat przebywał w lesie z druidami i od czasu do czasu pojawiał się mentor, który wprowadził Alona w życie. Dzięki tym wszystkim możliwościom, jakie zyskał maie, to las poznawał dogłębnie i wszystkie jego tajniki były coraz bardziej dostępne dla uzdrowiciela, którym się już tytułował. 
Alon pokochał las, w którym żył już ponad sto lat, ale czuł, że nie może w jednym miejscu trwać zbyt długo, dlatego też powoli przygotowywał się do ostatecznej odysei, której celem jest szerzenie dobra, leczenie potrzebujących i ochrona wszelakiego i podczas tych podróży miał okazję poznawać innych czarodziejów, poznał też kastę opiekunów i właśnie dzięki nim rozwinięto jego wewnętrzny, silny zmysł magiczny, dzięki czemu Alon wreszcie w kontrolowany sposób, bardziej świadomy był w stanie wyczuwać magię dookoła niego i aury, a i było mu dane poznać podstawy magii porządku, którą Alon sobie upodobał w myśl jego przyszłej odysei. Z początku maie miał zamiar dosyć krótko zawitać w tym towarzystwie, ale czując równie silne przywiązanie do magii, jak do natury, postanowił rozwinąć więcej swoich umiejętności magicznych i w ten sposób poznał nieco arkan przestrzeni i struktury, dzięki czemu umiejętności alchemiczne, zielarskie czy nawet tworzenia trucizn stały się jeszcze prostsze dla Alona. 
W międzyczasie otrzymał od jednego z czarodziejów namiary na Rakhszasę, która z początku nie miała zamiaru go przyjmować ani nawet z nim rozmawiać, lecz pod kilku tygodniach jego wytrwałości wyrażanej prośbami o naukę i demonstracji swoich predyspozycji, wzięła go pod swoje skrzydła na jakiś czas w nadziei, że się od niej po prostu odczepi i da jej święty spokój. Z czasem jednak zwróciła uwagę na jego pragnienia szerzenia dobra, uzdrawiania potrzebujących i inne takie bzdruy, które w jego wykonaniu są wręcz uroczo naiwnym pragnieniem tworzenia utopii, ale może właśnie ten urok sprawił, że czarodziejka postanowiła pomóc mu w realizacji swojego celu? Pewnego razu po prostu pojawiła się inicjatywa tuż przed tym, kiedy przeczuła, że maie wyruszy w dalszą podróż. Obdarowała istotę magicznym ognikiem, który miał mu pomagać w leczeniu innych i tworzeniu nowych środków medycznych czy tropieniu rannych zwierząt. Tak właśnie narodził się Deilon, magiczny ognik, który na stałe został połączony z Alonem. Od tamtego czasu w każdej cielesnej formie widać bliznę na ciele w okolicach bijącego serca. 
Oczywiście cała ta nauka, którą otrzymał maie nie była za darmo, stał się bezcennym źródłem wiedzy dla jednego z poznanych pradawnych i nie chciał się pozbyć Alona, wskutek czego kiedy uzdrowicielowi udało się opuścić to miejsce, to z jakiegoś powodu nabył napady polegające na przypadkowych wyrzutach energetycznych, których nie potrafił wstępnie kontrolować. O tym zajściu dowiedział się jego pierwszy mentor, Kvasir, który postanowił nieco bardziej przyuczyć Alona arkan energii, dzięki czemu napady stały się rzadsze, a wybuchy potrafią być przekształcone w inne efekty energetyczne. Oczywiście te wybuchy nie ustały, gdyż są klątwą, której nikt nie potrafi w tej chwili zdjąć, ale na pewno żyje się maie łatwiej, niż wcześniej...
Przygody z magami, u których nabył nieco zdolności powiązanych z magią trwały drugie sto lat w ogólnym rozrachunku, po czym wrócił do druidów, którym obiecał, że powróci i podzieli się nabytą wiedzą. W tym właśnie momencie Alon postanowił pozostać ostatnie sto lat doszlifowując niektóre umiejętności i zaprzyjaźniając się coraz bardziej z naturą odnajdując w niej ukojenie. Maie ostatecznie zdecydował, że teraz jest czas na to, żeby wiedza, którą otrzymał od niezliczonej ilości osób poszła dalej w świat.
I jesteśmy w teraźniejszości. Maie podróżuje po świecie lecząc najbardziej potrzebujących i chroniąc niewinne istoty od śmierci. Nie ma póki co stałego miejsca, lecz często wraca z sentymentu do Szepczącego Lasu, w którym się narodził.