Bezlitosny. Wysoce brutalny. W swoim krwawym działaniu, niespotykanie perfekcyjny. Zabija jednym, dokładnym ciosem. Podczas starcia. 

Jednak, gdy akurat nie morduje kolejnego z kolei nieszczęśnika, jest opanowany. Zachowuje wręcz stoicki spokój, co można usłyszeć w jego 

głosie. Niski, przeszywający uszy dźwięk. Lubi mówić o sobie w trzeciej osobie. Poza pięknymi kobietami, jest to jedyne co lubi. Ma prosty 

charakter. Coś mu się nie podoba, eliminuje to. Szybko i brutalnie. Nie jest rozmowny, zabawny, poczucia humoru tez nie ma. Mimo to jest 

dobrym materiałem na towarzysza podróży. Ma niezwykle wyczulony słuch i węch, nawet podczas snu. Możesz spać spokojnie, jeśli wiesz, że 

Parais jest po twojej stronie. Wbrew pozorom nie jest zły. Jest bardzo dobry. Broni uciśnionych i starszych. Dzieci i kobiety. Z własnej 

inicjatywy. Polecenia wykonuje niechętnie. Jest twardzielem, ale zna się na medycynie, ziołach i roślinach. Jeśli przyjdziesz z potrzebą, nie 

zostaniesz odtrąconyna.

Dość wysoki, bo mierzący 190 cm, dobrze zbudowany mężczyzna, przeciętnej urody. Długie, czarne włosy opadają luźno na ramiona, a twarz 

ozdabia lekko zapuszczona gęsta broda. Jego oczy są jakby połączeniem oczu człowieka i gada. Stwarzają pozór, iluzję. Gdy będziesz się w 

nie wpatrywał dość długo i dokładnie, dostrzeżesz granicę między człowieczeństwem, a naturą potwora. Jak sam twierdzi, dodatkowej urody 

dodaje mu wielka blizna idąca od oka, przez usta i chowa się w jego gęstym zaroście. Kiedyś był całkiem przystojny, ale lata i blizny po 

starciach sprawiły, że teraz jest raczej odpychający. Co dziwne, jego twarz nie zniechęca kobiet, a wręcz przeciwnie. Z zewnątrz więc 

wygląda jak zwykły człowiek, jednak ma pewną, ni to wadę ni zaletę, a mianowicie, będąc w ludzkiej postaci, cała jego klatka piersiowa jest 

pokryta lodową zbroją. Wygląda jakby była wykuta w lodzie. Często służy mu to do obrony, jednak ludzie różnie reagują na jej widok. Parais 

opanował też do perfekcji polimorfizację częściową, czyli potrafi zmienić tylko jedną część ciała w smoczy odpowiednik, na przykład zamiast 

rąk, może mieć smocze łapy. 



Smokołak: Jego dostojna, lodowa postać mieni się w odbitym słońcu. Jest wysoka na dwa i pół metra i cała jest pokryta lodowymi łuskami. W 

paszczy tkwi rząd ostrych jak brzytwa i śmiertelnie niebezpiecznych kłów. Długie, silne łapy zakończone są wielkimi błyszczącymi pazurami. 

Smokołaki, zwykle ogon mają zwieńczony szpicem, jednak Parais ma tam coś na pozór łapy, którą potrafi zręcznie złapać kogoś i podnieść, 

aby 

na przykład zmiażdżyć o skałę. Ogólnie wygląda jak typowy smokołak, poza tymi paroma szczegółami. Dochodzi do tego również kwestia 

smoczej 

broni podstawowej, czyli w wypadku lodowego smoka, jest to lodowy oddech. Zianie ogniem byłoby tu nie wskazane ze względu na strukturę 

budowy ciała. Oddech ten może jednak różnie wykorzystać. Może strzelać lodowymi pociskami, zamrażać, odpychać. Ma też bardzo brutalny 

i sadystyczny atak, mianowicie potrafi tak kontrolować swój oddech, że może zamrozić wnętrzności przeciwnika, doprowadzając go do 

powolnej i bolesnej śmierci.

Parais De Pahlawan Dilahirkan Dari Ais II jest jedynym synem Paraisa De Pahlawan Dilahirkan Dari Ais I, morderczego, jednego z najlepszych, 
obrońcy twierdzy. Wszystko co potrafi teraz, w dużej mierze nauczył go ojciec. Jako człowiek ćwiczył się we władaniu wszelką bronią białą, 
głownie lodowym ostrzem, materializowanym z pierścienia, który otrzymał od ojca, w 
jeździe konnej i przetrwaniu. Jako smokołak, opanowywał swoje zdolności jak, lodowy oddech, latanie, posługiwanie się smoczą łapą na 
ogonie. 
Prowadził z ojcem koczowniczy tryb życia, co nauczyło go dostosowywać się do różnych warunków pogodowych. Co do matki, Parais sam 
nic o 
niej nie wie, a jego ojciec nigdy nie chciał mu o niej opowiedzieć. Trzymał syna twardą ręką. Codzienne ćwiczenia, polowania. Zdarzało się 
też, że 
zrywał go z posłania w środku nocy i szli na kolejne ćwiczenia. Dzięki temu stał się silny, wytrwały i opanowany. Znoszenie wręcz 
sadystycznego 
ojca, wymagało wiele cierpliwości. Kochał jednak syna, i robił to dla niego. Parais to wiedział, dziękuje mu za to po każdym starciu. W wieku 
10 lat, 
Parais odkrył w sobie zdolności magiczne, a konkretnie magię z dziedziny energii. Do treningów sprawnościowych, siłowych i smoczych doszły 
jeszcze magiczne. Bohater przemierzał ze swoim ojcem świat bez konkretnego celu. Uczyli się od świata i od siebie nawzajem. Ojciec Paraisa 
odszedł śmiercią naturalną. Był stary i zmęczony życiem. Przygotował na to syna i prosił go aby kontynuował naukę od świata. Żeby 
przemierzał 
krainy w poszukiwaniu kolejnych doświadczeń. Tak też zrobił Parais. Robi to do teraz. 

Ważnym epizodem w jego życiu była kobieta. Poznał ją w małej wiosce, zupełnie przypadkiem. Wpadł na nią na ulicy, kulturalnie przeprosił i 
chciał 
odejść, jednak gdy spojrzał w oczy dziewczyny, sparaliżowało go. Były hipnotyzująco piękne. Dziewczyna była piękniejsza od 
najpiękniejszych 
elfek. Jej głos brzmiał niczym anielski śpiew. Co tu dużo mówić, Parais się zakochał. Nie wiedział, że smokołak może się zakochać. Może był 
pierwszy? Wiedział tylko, że musi ja poznać. Ona jednak się tylko zarumieniła i po krótkim przepraszam szybko uciekła. Parais zauważył, że 
zgubiła 
naszyjnik, a dzięki swojemu czułemu węchowi, mógł ją odnaleźć. Gdy tylko ruszył do przodu zatrzymał go jakiś mężczyzna odradzając mu 
poszukiwania. Okazało się, że owa piękność była żoną miejscowego brutala, pijaczyny i damskiego boksera. Był największy i najsilniejszy we 
wiosce, toteż wszyscy się go bali. Parais zignorował to i ją odnalazł. W tamtych czasach był niezwykle przystojny, toteż łatwo zdobył serce 
dziewczyny. Spotykali się przez tydzień, ale byli w sobie zakochani. Dziewczyna nosiła imię Cereza. Była przemiłą, uśmiechniętą, skorą do 
pomocy 
dwudziestolatką. Miała wszystkie przymioty anioła. Pomagała każdemu bezinteresownie, dla każdego miała ciepły uśmiech i miłe słowo. Miała 
dobry 
wpływ na Paraisa. Odkąd się znali, nie zabił nikogo, nie wdawał się w burdy. Pewnego dnia cały czar prysł. Mąż Cerezy dowiedział się o jej 
romansie 
i bez skrupułów zaatakował ją. Parais, pomimo że był w pobliżu, nie zdążył jej uratować. Zastał jej konające ciało na ziemi. Mordercę, 
pijanego i 
śmierdzącego, obezwładnił i powiesił za ręce. Cereza, na łożu śmierci, prosiła go aby został dobry. Parais został dobry, ale to wydarzenie 
wyzwoliło 
w nim ogromną brutalność. Stał się bezlitosnym mścicielem, wkrótce legendą. Męża Cerezy, powieszone za ręce, katował przez długo czas, 
dbając 
o to by zadać mu jak najwięcej bólu. W końcu skończył jego męki, odcinając mu głowę. Tak. To wydarzenie zmieniło życie Paraisa na 
zawsze. Od 
tego czasu nie wędruje bez celu. Szuka takich złoczyńców, morderców i katów i wykonuje na nich zemstę. Za ich ofiary. Za dawnego siebie. 
Za 
Cerezę.

Historia Pierścienie Paraisa: Bohater otrzymał ten artefakt od ojca, który z kolei, jeszcze za czasów świetności potężnej twierdzy, należał do 
władcy pół-smoka. Podczas oblężenia, gdy to władca zmienił swoich rycerzy w smokołaki, Parais I otrzymał od niego potężnej mocy broń. 
Przeźroczysty pierścień, pokryty Mową Smoczą. Tchnięta w niego magia potrafiła zmaterializować wielkie, półtorametrowe ostrze. Śmiercionośną 
broń. Za sprawą tejże magii pierścień związał się bezpośrednio z krwią Paraisa I, dzięki czemu każdy jego potomek będzie w stanie opanowac 
moc pierścienia.