Specyficzne stworzenie, można by rzec. Wszystko zależy od okoliczności. Ale fakt, iże każdy nowo poznany jest w jej oczach kretynem lub czyha na jej żywot, nigdy się nie zmienia. Nie posiada sumienia, skrupułów ni poczucia moralności, bezustannie myśli racjonalnie i wykazuje się nienaganną inteligencją. Bezlitosna jędza o spojrzeniu wiecznie wnerwionej modliszki, nigdy nie traci czujności i zawsze czuje się otoczona oraz obserwowana bez względu na to, gdzie się znajduje. Kiedy już sypia to z nożem pod poduszką. Z bronią nie rozstaje się bez potrzeby, a i z nią raczej też nie. Co do przyjaźni to nie zawiera takowych ze względu na manię prześladowczą i paranoiczną nieufność. Jak już rozmawiać to wyłącznie w sytuacjach krytycznych, które bardzo różnie są przez nią rozumiane. Mrukliwa, burkliwa, małomówna i okropnie złośliwa menda. Ma się za jednostkę wybitną i uważa swoją osobę za jedyną normalną na tym świecie.

Zdawałoby się, że ta wredna kobieta urodę ma przeciętną, jednakowoż, jakby się bliżej przypatrzyć, wygląd posiada dość nietypowy. Nic dziwnego, iż uważana jest za chorą, zważywszy na jej ekscentrycznie bladą skórę. Z racji niewiadomych jej włosy przybrały barwę szarego śniegu, ale wiadomo, dlaczego są takie krótkie — nieudana walka z nożyczkami. Oczy ma poniekąd czerwone, poniekąd szare, zależy od oświetlenia. Jeśli o resztę twarzy chodzi, to wszystko ma wymiarowe i proporcjonalne do innych jej części. Smukła, wysoka i nad wyraz lekka; porusza się niczym cień — zwinnie i bezdźwięcznie. Z takiż względów poczęła nosić mało optymistyczne odzienie, aczkolwiek posiadające walory estetyczne oraz praktyczne. Krwistoczerwony płaszcz doskonale nadaje się na dłuższe zwiedzanie; czarny kaftan bez rękawów nie wychładza, ani nie przegrzewa organizmu; kremowe bryczesy z wełny bardzo ładnie podkreślają jej zgrabne nogi, a buty do kolan... też ładnie wyglądają. Lubuje się także w mundurach.

A bo śnieg i mróz dla tego stworzenia niestraszne! Dlatego lico blade... Od małego brzdąca ganiała po górach Fellarionu, nie umiejąc znaleźć sobie jednego, wygodnego miejsca. No, ale dziatwa już taka jest — nigdy nie dogodzisz... Tak źle i tak niedobrze, i właśnie z tego powodu Norr uznawana była za wcielenie upierdliwości. Rodziciele jej, załamani do reszty, postanowili nieco zmniejszyć zapał córki, wysyłając do wojska. Nie dziwne to było — w rodzinie Keletoos dzieci wstępowały do oddziałów jedynie po to, by nabrać dyscypliny, a potem wrócić do domu zrewolucjonizowane. Norr miała wówczas jakieś niespełna sześć lat. Nie zdołali jej złamać, niech ich ręka boska broni! Przez trzy lata dziecko nie straciło ani krzty upartości i dziecinności, mimo iże w otoczeniu żołnierzy była. Co więcej!, spodobało jej się to jak nie wiadomo co, nagle zapragnęła stać się taktykiem! Sprawiała wiele kłopotów, będącymi nie do przebicia. Kradła broń, mapy, plany, nawet strawę strategów... Żadne zakazy, nakazy, kary i pochwały na nią nie działały, bo ona miała swoje zdanie, swoją opinię i swój punkt widzenia, który to zależał od punktu siedzenia, a ów był bardzo nisko ustawiony, takoż więc widziała to, co dzieje się za tak zwaną kurtyną. A było co obserwować. Szpiedzy, fałszerstwo, mistyfikacje, zdrady, nie zdrady i inne twory zła. Z takiż względów dziewczyna przyswoiła sobie ukrywanie się w przysłowiowym cieniu oraz do perfekcji niemalże opanowała grę aktorską, co by nie zorientował się nikt z wewnątrz ani zewnątrz, że jest nie tam, gdzie powinna. Poniewczasie sama stała się wtyką u dowódcy licznego wojska, dosyć sławnego, lecz nie zapamiętała nazwy, niestety. Ale jakie wynagrodzenie było! Tego pożałować nie mogła! Zasady retoryki załapała od razu, stwierdziwszy, iż nie jest to trudną sztuką, gdyż wystarczy przy tym myśleć, jednak, gdy rozmyśla nad kretynizmem ogółu, dochodzi do wniosku, że dla co poniektórych może to sprawiać problemy... Duże problemy. Kiedy dowódcy się zmarło, Norr nie bardzo miała co ze sobą zrobić. Ani przyłączyć się do wroga (to byłby już szczyt głupoty), ani zostać, bo prędzej czy później by ją odkryli. Praktycznie rzecz biorąc, bez wojska żyć nie mogła. Miała wielkie aspiracje (przerost ambicji tak zwany), których jednak nie spełniła, zważywszy na to, że wkrótce rozpętała się wojna domowa... Co miała robić, jak nie uciekać? Spłonąć nie chciała...