Lorelei należy do grona istot ceniących sobie proste piękno oraz otoczenie natury, której bliskość miała jeszcze przed narodzinami. Nie 

przepada za tłumami oraz miastami, przyzwyczajona do ciszy oraz spokoju, w towarzystwie wszechobecnej samotności. Zamknięta w 

sobie, tworząca bariery między nowo poznanymi istotami i podejrzliwa, doszukująca się w paranoiczny sposób oznak zagrożenia. Obok 

istot dotkniętych nieszczęściem zatrzymuje się i pomaga, często bezinteresownie. Nie odda jednak ostatniego kęsa posiłku głodnemu, 

jeżeli samej burczy jej w brzuchu.

Otacza się przedmiotami i istotami przyjętymi ogólnie za dobre, nienawidzi wszelkich przejawów nekromancji, a znajomość kultur i 

zachowań Piekielnych pomaga jej tylko w unikaniu tychże istot. Uwielbia wygrzewać się na słońcu w swojej prawdziwej postaci oraz 

spacerować jako elfka i poznawać nieznane sobie dotychczas miejsca.

Wrodzona ciekawość świata sprawia, że stara poznać dogłębnie nieznane zjawisko - robi to jednak niezwykle ostrożnie. Uwielbia słuchać, 

nie jest typem istoty opowiadającej o swoich doświadczeniach. Jeśli zmuszona jest do rozmowy, stara się wyszukiwać neutralne 

informacje, przez co odbierana jest jako poważna i zdystansowana osoba. Ciężko dostrzec na jej twarzy uśmiech, ponieważ nie jest 

przyzwyczajona do wylewnego okazywania uczuć. Zazwyczaj oczy zdradzają wszystkie drzemiące w niej emocje. Prawdą jest, że nie 

ma poczucia humoru i wiele żartów uważa za osobisty przytyk. 

Panicznie boi wszelkich przejawów magii.

Lorelei smoczyca:

Niełatwo wtopić się jej w otoczenie z powodu lekko ponad dwumetrowego wzrostu, świadczącego aż za nadto do jakiej rasy przynależy. 

Majestatyczna postać z długim, mocarnym ogonem oraz błoniastymi skrzydłami wystającymi z grzbietu, który poznaczony jest 

drobnymi, zrogowaciałymi wypustkami przypominającymi rogi. Łuski odbijają od siebie światło słoneczne, przywodząc na myśl 

zaśniedziałe złoto lub miedź. 

Ciało smoka ulega jeszcze ostatnim przeobrażeniom wieku dorosłego, za jakieś 50 lat dopiero osiągnie ostateczną formę. Sylwetka 

pozostaje smuklejsza niż reszty smoków. Trójkątny łeb naznaczony jest licznymi zrogowaceniami, tworząc swoisty kolczasty kołnierz 

wokół szyi. Zielone ślepia przyglądają się uważnie otoczeniu, z niewyraźną obojętnością.



Lorelei elfka:

To ulubiona forma smoka, kiedy zmuszony jest przebywać w towarzystwie istot świata ucywilizowanego. Młoda dziewczyna z lekko 

zaokrąglonymi uszami, przygląda się z obojętnością bądź chłodem niebieskich ślepi. Dosłownie białe włosy sięgają jej do łopatek, przez co 

musi je często czymś spinać bądź wiązać, co stanowi dla niej nie lada wyzwanie. Kilka razy została odebrana jako młody chłopiec, z 

powodu niskiego wzrostu (157 cm) oraz braku odznaczającego się biustu. Prawidłowemu odczytaniu płci Lorelei nie pomagają ubrania, 

zazwyczaj męskie, w celu utrzymaniu wygody i przestrzeni swobody ruchów. Delikatne, niecodzienne rysy twarzy czynią z niej 

zagadkową postać, a brak uśmiechu nieco ponurą.

Lorelei przyszła na świat jak każde inne smocze dziecko. Nie zdążyła jednak poznać swej matki, od pierwszych dni związana z ojcem, 
który 
nauczył ją dosłownie wszystkiego co potrafi do tej pory. No, prawie, ponieważ przewrotny los zmusił ją do adaptacji do nowych 
warunków. 
Dzieciństwo przebiegało jej spokojnie, trochę beztrosko jak każdego dziecka. Niemniej, na dobranoc zawsze słuchała opowieści 
dotyczących historii poszczególnych ras. Szczególnie upodobała sobie elfów i to właśnie ich lasy chciała odwiedzić w pierwszej kolejności 
jak 
dorośnie. 
W życiu Lorelei zmieniło się wiele od momentu poznania Conreliusa - maga władającego nekromancją. Dopiero wtedy, kiedy stanął przed 
nią 
uświadomiona została, że czary mogą posiadać niszczącą i złowieszczą naturę. Ów mężczyzna przybył zabić jej ojca, twierdząc że ze 
smoczych łusek można wykonać porządną zbroję, zaś ich pazury czy kły stanowią dobry dodatek do eliksirów. Smoczyca niewiele 
pamięta z 
tamtego zdarzenia, ponieważ dużo było krwi i ciemności, lecz uczucie przerażenia zalęgło się głęboko w jej pamięci.
Uciekli, jednak Maxmilian (ojciec Lorelei) został poważnie ranny. Musieli zrezygnować ze swoich prawdziwych postaci, przekraczając 
granice 
elfiego siedliska. Dawny znajomy pomógł wyzdrowieć, zaś Lorelei szybko zainteresowała się nieznaną jej wcześniej okolicą. Ze wszystkich 
sił 
starała się poznawać kulturę tej rasy, powoli wdrażając się w ich społeczność.
Zabawili tam jedynie kilka lat, ponieważ istniało zbyt duże niebezpieczeństwo, że Cornelius ich wytropi. Wędrowali więc, pomieszkując to 
tu, to 
tam, nie zawierając żadnych głębszych znajomości. Lorelei zaczęła dorastać, a swoją naturalną ciekawość tłumić, zastępując 
podejrzliwością 
oraz nadmierną ostrożnością. Ciągłe życie w niebezpieczeństwie wprawiło ją w paniczny strach przed magią, która jawiła się jej jako coś 
nienaturalnego i niezwykle groźnego.
Gdy przekroczyła swój pierwszy wiek życia otrzymała amulet od ojca, który miał zapewnić jej odporność przed chorobami. Długo musiała 
przekonywać się, że to nic groźnego, a prezent od ojca doceniła dopiero po jego śmierci. Od tamtej pory nie rozstaje się z nim w ogóle. 
Śmierć 
Maxmiliana nastąpiła dopiero 76 lat później, dzięki czemu kształciła się pod wprawnym okiem doświadczonego smoka. Wszystko ma 
jednak 
swój początek i koniec. Posłuszna do ostatnich chwil swemu ojcu uciekła, spełniając jego ostatnią wolę.
Wróciła dopiero po dwóch latach w miejsce, które było zrujnowane i pozbawione życia. Nie potrafiła wejść do okręgu, jaki się stworzył po 
walce 
dwóch potężnych istot. Wierzyła, że przez te wszystkie lata ojciec się ukrywa i odciąga od niej Corneliusa, że wciąż gdzieś tam sobie żyje 
i dba 
o jej bezpieczeństwo.
Uciekła, podążając za radami ojca głęboko zakorzenionymi w umyśle. Nie zawierała żadnych głębszych znajomości, a panika przed 
tłumami 
pogłębiła się - ciągle widziała niebezpieczeństwo. Przekonana, że dookoła niej czai się niebezpieczeństwo, wycofała się z życia 
społecznego, 
chociaż posiadała teoretyczną wiedzę.
Nie sądziła jednak, jak blisko znajduje się Cornelius.