Calvari jest niezwykle spokojny... wręcz śmiertelnie spokojny. Nigdy nie da się przewidzieć jego intencji do czasu gdy jest już za późno. Wynika 

to z jego niezłomnego wyrazu formującego lekki wręcz nieobecny uśmiech. Nieumarły wiecznie sprawia wrażenie zadowolonego jakoby wszystko 

szło po jego myśli a gdy rzeczywiście tak się dzieje, to najprawdopodobniej źle to się skończy biorąc pod uwagę jego niebezpieczny, wypaczony 

przez zapomnienie umysł, który naprawdę zdołał uwierzyć rozpowszechnionej jeszcze zza jego życia oczerniającej pogłosce. Nawet gdyby 

ktokolwiek jednak odkrył prawdę dotyczącą przeszłości Calvariego, nie dałoby się go przekonać, gdyż ostatnie wystarczająco jasne dowody 

zniknęły w morzu niecałe sto lat temu a przerażające oskarżenia jako jedyne wspomnienie stały się już częścią jego zepsutego jestestwa. Teraz już 

tylko przypadek lub bardzo utalentowany akolita odeśle tą zjawę za grób.

Nieumarła zjawa w postaci nienaturalnie bladej przeźroczystej sylwetki starszego mężczyzny, ułożonej z cierpienia i niezaspokojonego żalu. 

Elegancki strój z poprzedniego życia komponuje się z zadbanym, wręcz arystokratycznym obliczem, które przez śmiertelną transformację pokryło się 

licznymi bruzdami sprawiającymi wrażenie jakby twarz miała zaraz rozsypać się niczym spalona kartka na wietrze. 

Pozostała odkryta skóra pokrywająca chude niemal kościste dłonie również wykazuje oznaki rozpadu, lecz od kiedy są to jedyne kończyny 

umożliwiające widmu fizyczną interakcję, ich struktura wzbogaciła się w dodatkowe ładunki ektoplazmy widoczne w postaci rzadko pojawiających 

się mglistych wstęg nie przekraczających długością 15 cm.

Od pasa w dół paranormalna materia mętnieje aż w końcu zupełnie zatraca swą ostrość pod postacią ledwo widzialnego przez oko cienia w miejscu 

gdzie powinny znajdować się łydki.

Podczas swego naturalnego żywota Moristrates Calvari piastował funkcję doradcy barona w nadmorskim gmachu wzniesionym w celach 
badawczych na jednym z większych nie istniejących już klifów na wybrzeżu Morza Cienia. Położenie obiektu miało nieść ze sobą dyskrecję oraz 
izolację niezbędną do przeprowadzania różnego rodzaju projektów. Szlachetne doświadczenia z dziedziny alchemii i zaawansowanej medycyny z 
każdym dniem postępowały ze względu na wręcz psychopatyczną pasję głodnego wiedzy barona gromadzącego wewnątrz swych murów 
zastępy 
wykwalifikowanej służby łącznie z najemną siłą zbrojną. Z biegiem czasu moralnie uzasadnione działania nieuchronnie przerodziły się w czysto 
nieludzkie doświadczenia i rytuały. Specjalnie wynajęci słudzy wywodzący się zazwyczaj z dezerterujących wojsk udawali się na noc do miasta 
by 
porywać niewinnych ludzi pełnych niezbędnej energii życia mającej wkrótce odpowiedzieć na bardzo szczegółowe pytania dotyczące tajemnicy 
stworzenia. Po licznych zabiegach i dehumanizujących operacjach Calvari nie mogąc już więcej znieść szaleństwa swojego mistrza po raz 
pierwszy 
w życiu odmówił posłuszeństwa. 

W skutek tej niesubordynacji baron zakuł buntownika i wykorzystał swą siatkę wpływów by bez najmniejszej trudności ''dowieść'' 
odpowiedzialności 
Calvariego za wszelkie tajemnicze zniknięcia. Niegdyś dumny doradca z rozpaczy odszedł od zmysłów diametralnie wypaczając swój 
dotychczasowy 
system wartości. Wtedy jedynym celem jego życia stała się bezwzględna anihilacja koszmaru, który jeszcze niedawno był jego azylem. 
Mężczyzna 
szybkim ruchem wyrwał się z rąk nie spodziewających się strażników jednocześnie wyrywając jednemu z nich lampę olejową.

W ostatnim desperackim geście szlachcic rzucił tlącą latarnią przez otwartą klapę prowadzącą do pomieszczenia składującego rezerwy prochu 
palnego, który w prostej reakcji chemicznej zapoczątkował niemożliwy do zatrzymania pożar, który w przeciągu trzech godzin paniki i 
daremnego 
gaszenia przedostał się do wszystkich skrzydeł zamku. Wysoka temperatura doprowadziła do licznych reakcji gleby stanowiącej podłoże 
niegdysiejszego budynku przemieniając żyzną ziemię w blok wypalonej kruchej faktury niezdolnej już do podpierania ton rozżarzonego gruzu. Po 
niemalże dobie cały obiekt (a właściwie pozostała po nim odpychająca ruina roznosząca zapach palonych zwłok) znalazła się pod powierzchnią 
rozszalałego Morza Cienia grzebiąc w sobie wszystko oprócz zabłąkanej duszy fałszywie oskarżanego człowieka, zwanego niegdyś nazwiskiem 
Calvari. Ponoć widmo to istnieje po dziś dzień, najczęściej widziane nocą u wybrzeży Alaranii