Gedeon jest dosyć skryty, ale ma dosyć ciekawy charakter. Często skłania się ku refleksji, w wolnych chwilach zastanawiając się nad 

przysłowiowym sensem życia, wiarą w porządek i ład oraz ustalaniu równowagi. Jest spokojny i rozsądny, nie działa pochopnie. Bywa towarzyski i 

ufny do stworzeń które stricte ludźmi nie są, gdyż klątwa potrafi zwracać przeciwko niemu ludzi, którzy normalnie w dzień pili jego zdrowie. Jest 

zdecydowany i bardzo trudno jest nim manipulować. Ma własne poglądy i szanuje racje innych, ale nie da się go tak łatwo zniechęcić. Kiedy 

sytuacja tego wymaga działa szybko i sprawnie, myśląc logicznie i szybko kojarząc fakty. Jest głęboko wierzący, spędza sporo czasu medytując i 

rozprawiając na temat tego, czego dokonał i w jaki sposób, starając się za wszelką cenę nieść równowagę.

Hybryda

Wzrost: 2m 17 cm

Waga: 118 kg

Oczy: Jedno brązowe drugie zielone.

Szarobrązowe furto, gęste, choć matowe. Układające się równymi falami. Dookoła karku jest gęstsze partie futra, idące aż do części pleców i 

spływające miękko z barków.



Mocna muskulatura, praktyczny brak tkanki tłuszczowej, gdzieniegdzie w futrze widać podłużne blizny.



Uszkodzone prawe ucho, nie obraca się całkowicie na swojej osi.



Ludzka forma:



178cm wzrostu, ciemne, długie do ramion włosy, krótka broda, związana w dwa warkoczyki. Jedno oko piwne, drugie zielone. Nacięte prawe 

ucho. szeroka blizna na piersi i boku. Ubrany w skórzany kaftan i rękawice. Na plecach przewieszony półtoraręczny miecz z sfatygowanym 

ostrzem

Czasami można usłyszeć w karczmach historię o wędrownych mnichach, wojownikach filozofach, zajmujących się polowaniem na nieumarłych. 
Czasami te historie są nieco przesadzone, czasami, jest w nich stanowczo za mało prawdy.

Gedeon jest właśnie takim mnichem, a raczej najemnym mnichem. Pomagającym archeologom, lub raczej, łowcom skarbów odzyskiwać 
poszczególne dziedzictwa, lub zamówienia z miejsc, w których pojawiało się ze zbrojną obstawą, a każdy tragarz chodził uzbrojony w wekierę, 
święconą przez co najmniej tuzin kapłanów.

Klątwą lykanotropii został zarażony tuż przed wstąpieniem do klasztoru, po jednej z nieudanych wypraw, gdzie ekspedycja została na bagnach 
rozgromiona do szczętu przez stado wilkołaków. Szukająć pomocy trafił dzięki życzliwym ludziom do ukrytej w górach starej fortecy, gdzie mnisi 
początkowo skonsternowani jego klątwą odmówili mu nauk, bojąc się bowiem, że klątwa mogłaby przejść na pozostałych zakonników, nawet 
jeżeli zamykaliby go podczas pełni w kazamatach. Wręczyli mu kodeks zakonny oraz zestawy ksiąg i manuskryptów, uprzednio wskazując dawno 
opuszczoną, zakonną samotnię położoną wysoko w górach. Zrażony tym początkowo i przerażony czekającym go pustelnictwem udał się na 
wygnanie w pobliskie góry, gdzie przez prawie dziesięć lat uczył się panowania nad swoją ułomnością, jednocześnie zapoznając się z filozofią 
oraz wiedzą mnichów na temat otaczającego go świata. Przestudiował bardzo uważnie doktrynę, mówiącą o zachowaniu równowagi oraz 
wszelkie dzieła, jakie wypożyczali mi mnisi, zjawiający się raz do roku by przynieść mu zapasy, oraz materiały do nauki. Po tym okresie gdy 
upewnili się, że potrafi panować nad swoją drugą naturą pozwolili mu pobierać nauki w klasztorze. Gdzie studiował wiedzę o nieumarłych, 
obrządkach pogrzebowych oraz wizji zaświatów, oraz wymiarów. Nauczył się sztuk samoobrony bez użycia narzędzi oraz uników, gdyż nie 
zawsze warto podtrzymywać walkę.

Tym razem chciwość ich zgubiła, wpierw grupa ledwo co dotarła na teren położonej w górach świątyni, tracąc w zamieci dwa muły wiozące 
zaopatrzenie. Mimo nalegań części ekspedycji nie zawrócili. 

Odpieczętowali wrota i wdarli się do starożytnego grobowca. Skrupulatnie oczyszczając go z pułapek, nieumarłych strażników oraz ze złota, 
kamieni szlachetnych i manuskryptów, oraz cenniejszych przedmiotów.

Na najniższym poziomie po złamaniu magicznych pieczęci, które co dziwne były założone od środka w komnacie zaścielonej zmumifikowanymi 
zwłokami znaleźli tron, na którym spoczywały odziane w bogatą, choć potrzaskaną zbroje zwłoki, dosłownie przybite do tronu za pomocą ciemno 
szarego ostrza, pokrytego zastałym kurzem. 

Tragarze przeszukali zwłoki i zaczęli gromadzić łupy a większość zgromadziła się przy tronie, zajmując się odłupywaniem z niego złotych zdobień 
oraz szlachetnych kamieni. 

Ręcznie nie dało się wyciągnąć ostrza wbitego w kamień, więc za pomocą lin i krążków wyrwano je razem z ciałem, które z hukiem wylądowało 
na ziemi. 

Gedeon poświęcił zwłoki, zebrane naprędce w jeden większy stos i wtedy zobaczył, że napierśnik przez który przeszło ostrze był dekorowany w 
dziwny sposób, linie zdawały się żyć własnym życiem, poruszając się dookoła miejsca, przez które sztych przeszedł. Czaszka była dziwna, miała 
pociągły kształt i wyłamane obydwa kły. Wziął ją w dłonie i przyjrzał się, czaszka definitywnie należała do wampira, który prawdopodobnie 
przybity do tronu zmarł z z głodu a potem jego zmumifikowane zwłoki pokonał czas i wilgoć, skapująca po ścianach. Zdjął z szyi poświęcony 
symbol i złożył go na czubku napierśnika, a potem podpalił zlany oliwą stos. Wycofując się wraz z resztą na powierzchnie.

Podczas powrotu na szlak ich grupa została zaatakowana przez bandytów, którzy korzystając z elementu zaskoczenia w pierwszych strzałach 
zabiła lub okaleczyła większość grupy. Gedeon ranny i przyparty do wozu przez kuszników został zmuszony do zmiany postaci w swoją wilkołaczą 
i chwytając ciężki tobół z metalu i sukien wywalczył sobie życie, a potem zbiegł do lasu. Po zaleczeniu większych ran wrócił na teren zasadzki i 
pochował zmarłych, a także zabrał to, czego nie dali rady dźwignąć ze sobą bandyci. 

Wrócił do terenów północnych Alaranii, gdzie za złoto przekuł miecz u krasnoludzkiego kowala, dowiadując się także o metalu z jakiego go 
wykonanu, co także znacząco go kosztowało. Krasnolud nie rozumiejąc zbytnio wykonał dziwną dla niego rękojeść, która nijak nie pasowała do 
ludzkich dłoni, lecz pieniądz to pieniądz, a doświadczenie nabyte w przekuciu takiego żelastwa dane jest tylko nielicznym.

Gedeon wrócił do terenów centralnych gdzie przez następne piętnaście lat zaciągał się jako ochrona do karawan, oraz kompanii eksplorujących 
tereny skażone przez wampiry i nieumarłych.