Kora jest bardzo spokojnym centaurem. Jest miła oraz przyjacielska uwielbia pomagać innym. Nie lubi, jak ktoś znęca się nad słabszymi. Jest na to, powiedzmy, wyczulona. Kora nie umie kłamać i nigdy nie kłamie, tego samego oczekuje też od innych. Jest ona też bardzo wrażliwą osobą. Szybko się ją rani. Dlatego trzeba uważać na słowa i zwraca się do niej z szacunkiem, łatwo jest znaleźć z nią wspólny język. To zależy od nastawienia, nie lubi, gdy się krzywdzi i źle traktuje zwierzęta. Nie lubi także chamskiego zachowania, problemy rozwiązuje w sposób łagodny i uważa, że przemocą nic się nie wskóra, lecz pogorszy sytuację.

Centaurka w wieku 25 lat. Ma około 2.20 cm wzrostu. Waży sporo. Jej twarz ma kształt owalny pozbawiony wszelkich niedoskonałości. Usta w odcieniu jasnego różu. Zawsze uśmiechające się przyjaźnie i miło do wszystkich. Oczy koloru brązowego są pełne dobroci i zaufania. Włosy sięgające do pleców posiadają kruczoczarną barwę, a na krótkiej i cienkiej szyi znajduje się taki jakby naszyjnik, który z daleka przypomina obrożę. 

Jej końskie ciało ma barwę brązową gdzieniegdzie, lekko czerwoną, jej długi czarny ogon sięga do kostek. Do pasa zwykle ma przyczepioną małą torebkę, za to na końskim grzbiecie trzyma inne potrzebne rzeczy.



Jej ubiór to gorset przeplatany na środku sznurkiem.

Pewnego dnia, gdy jedna kobieta z klanu wyszła po świeżą wodę nad rzekę. Zobaczyła małą dziewczynkę o maści brązowej. Zapytała się jej, jak ma na imię, ona odpowiedziała, że ma na imię „Kora”. I, że musiała uciekać, Kobieta wzięła ją do klanu, gdzie zamieszkała. Kora miała dar życia. W wieku 10 lat umiała leczyć skomplikowane choroby. Szybko nawiązała kontakty z dorosłymi, jak i z dziećmi oraz z przyrodą. Umiała mowę zwierząt i roślin. Kora lubiła zajmować się, czasologią i kartografią. W wolnym czasie pisała poezje oraz śpiewała. Jej ulubionym zajęciem było łucznictwo. Nie strzelała jednak do zwierząt. Strzelała do tarczy. Gdy osiągnęła 20 lat, pierwszy raz była świadkiem okropnego traktowania zwierząt. Łowca, który wyszedł na polowanie, zastrzelił sarnę. Kora nie mogła na to patrzeć i chociaż nigdy nie zabiła człowieka... On był tym pierwszym. Zabrała ranne zwierzę do klanu. Zajęła się ranną sarną, po czym wypuściła ją na wolność. Klan był z niej bardzo dumny, a ona uczciła to tatuażem który, zrobiła sobie na ramieniu. Od tamtej chwili coś się zmieniło. Każdego śmiałka, który spróbował polować w jej lesie na bezbronne zwierzęta, najpierw karała groźbą, a dopiero potem karą śmierci. Lecz bardzo nie lubiła zabijać. Nawiązała bardzo dużo kontaktów z osobami z klanu, jak i poza nim.