Sama wybrałam sobie życie. Odrzuciłam swoje docelowe przeznaczenie.



Jestem kapryśna, złośliwa. Zdarza mi się tupać nogami i krzyczeć bez powodu. Dbam głównie o siebie, chociaż nie uważam, abym była egoistką. 

Umiem przejmować się innymi, jednak po co? Mimo wszystko uważam się za dobrą istotę.



Lubię sarkazm i dobry dowcip. Hmmm, lubię się śmiać. Wbrew przekonaniom jestem towarzyska.



Nie lubię być rozczarowywana. Tak jak ktoś traktuje mnie, ja traktuję jego. Szacunek za szacunek. Nienawiść za nienawiść.



Chciałabym kochać... Może to śmieszne, ale chciałabym. Zastanawiam się, czy umiem.



Boję się jednego - braku zrozumienia

Nie zaprzeczę. Nigdy nie należałam do tych brzydkich i przygarbionych. Wyróżniałam się urodą od niemowlęcia. Blond włosy, szczupła sylwetka, 

fioletowe oczy. Kto nie chciałby tak wyglądać? Ale zacznijmy od początku.



Jestem dość niską osobą - zaledwie 165 cm wzrostu. Przy takim wzroście waga 51 kg to ani za dużo, ani za mało. Jak pewnie już się możesz 

domyślić, jestem drobna. Nigdy nie zostanę wojownikiem, bo najnormalniej w świecie nie dam rady. Moja struktura mięśniowa nie jest zbyt 

rozwinięta, chociaż akurat nad tym ciężko pracuję, serio! 



Jak już wcześniej wspomniałam, mam jasne, długie włosy i fioletowe oczy. Dziwne, prawda? Anioł z fioletowymi oczami. Hah! Jeszcze dziwniejsze 

- upadły anioł w wersji blond. Takie ze mnie nie wiadomo co. Reszta bardzo mi odpowiada - pełne usta, niewielki okrągły nosek i delikatnie 

zarysowane kości policzkowe. 



Ubieram się w co popadnie. Równie dobrze mogłabym chodzić nago - nie mam problemów ani z nagością, ani ze swoim ciałem. Na co dzień jednak 

preferuję czarne, skórzane kurki, ciężkie buty i dużo ćwieków. 



Jedyne, co mogłoby Cię drażnić, to mój głos - wysoki i bardzo melodyjny - nie każdy to lubi. To jedyna pozostałość po Niebiosach. Typowy 

anielski głos, który jest przepełniony dobrocią i miłością. Niech Cię to jednak nie zmyli. Gdy się wsłuchasz usłyszysz przekleństwa i różnego 

rodzaju inne epitety. Nauczyłam się tego zaczynając nowe życie. Lepsze.

''Przyszłam na świat w cichym i spokojnym Lesie Driad. Szum obecnego w pobliżu wodospadu, śpiew ptaków i moi rodzice czekający na cud. Na 
mnie. Anioły Światłości. Kochani głupcy... Uzdrawiali wszystkich dookoła, pragnęli pokoju między krainami jak i rasami. Typowi pacyfiści. Tak samo 
starali się mnie wychować. Niczego mi nie brakowało. Dorastałam razem z rodzeństwem oraz rodzicami w domu pełnym miłości i zrozumienia dla 
drugiej istoty. Wszystko układało się idealnie aż do moich siedemnastych urodzin.

Dokładnie 23 czerwca, w dzień swoich urodzin postanowiłam wymknąć się z domu i poobserwować złe postacie. Pierwszy raz w życiu popełniłam zły 
uczynek, a w zasadzie całą ich listę. Zabrałam artefakt matki, dzięki któremu stawała się niewidzialna dla zwykłych ludzi oraz leczniczy kamień ojca. 
Wyszłam. Odleciałam daleko, byłam ciekawa nowych stworzeń. Gdy je ujrzałam, dotychczasowy świat spadł mi na głowę. Zobaczyłam co robią, jak 
się zachowują. W głębi serca zapragnęłam być taka, jak one. Wracając do domu nie chciałam się do tego przyznać - podobały mi się te stworzenia. 
Uciekałam jeszcze kilka razy. Aż do pechowej nocy, w trakcie której jeden z ''naszych'' złapał mnie na gorącym uczynku. Zrobiono wielką aferę. 
Wtedy miarka się przebrała. Przeklęłam rodziców i cały zastęp aniołów. Upadłam.

Z początku ogień piekielny był nie do wytrzymania. Przeszywał całe moje ciało, żałowałam podjętej decyzji. Bardzo długo siedziałam bezczynnie. 
Chciałam umrzeć. Gdy po kilku dniach moje oczy zaczęły odmawiać posłuszeństwa odwróciłam wzrok. Na chwilę. Wtedy stało się coś 
niesamowitego. Ogień samoistnie podążył za moimi oczami. I znowu. I znowu. Nauczyłam się kontrolować ogień. Ta chwila zmieniła wszystko. 
Uwierzyłam w siebie. Chciałam być lepsza i lepsza. Udało się. 

Minęło kilka lat, ciągle się uczę i poznaję nowe rzeczy. Pragnę być zła. Jestem zła. Zawsze miałam w sobie coś diabolicznego. Chcę być złem 
wcielonym.''