Impulsywny, wybuchowy, agresywny. Średnio dominujący. A jednocześnie dla znanych sobie dusz łagodny, opiekuńczy. Navira nienawidzi swoich wrogów tak bardzo, jak kocha przyjaciół, których niestety ma niewielu. Często wchodzi w konflikty i wpada w kłopoty. Najcenniejszą wartością w życiu Naviry jest wolność. Ceni ją ponad życie. Rzadko, ale potrafi mieć humor najczęściej czarny. Wobec obcych nieufna. Jej największą wadą jest chorobliwa zazdrość.

Postać dobrze zbudowana, atletyczna, a zarazem nie ociężała sylwetka. Ciało pokryte miękkim aksamitnym szarym, miejscami czarnym i białym, futrem. Istota pozbawiona cech dymorficznych. Głowa szeroka jak u wilków, z niskim czołem, z czubka którego wyrasta twarde futro schodzące aż na kark, tworząc swoistą grzywę. Oczy również wilczym podobne, mocno żółte przenikliwe. Nos przygarbiony zakończony ciemna wilgotną truflą jak u psów. Uszy wysoko osadzone szpiczaste, czujne. Usta natomiast są ciemne, lekko wykrzywione tworząc wyraz przypominający smutek. Zęby ostre, kły długie lekko wysunięte. Wilkołaki nie należą do istot pięknych. Na pierwszy rzut oka, kiedy się na nie w lesie przypadkiem trafi, można pomylić je z wilkiem, jak to się często dzieje. Ubrana w bezrękawnik z futra z kapturem i takież same spodnie.



Postać ludzka, niewysoka dziewczyna o ciemnych, krótkich rozczochranych włosach, oczy pozostają żółte. Chociaż filigranowa to dobrze zbudowana, szczupła. Z nożem przy pasie i amuletem na szyi zawsze czujna i gotowa do ataku.

Navira, urodziła się z dziedzictwem Wilczej Krwi. Była jednak córką z nieprawego łoża, ówczesnego przywódcy plemienia wilkołaków. Opuściła leśne niedostępne ostępy swojego Dzikiego Miasta i została oddana do sierocińca w jakimś większym ludzkim mieście. Tam poznała swoją najlepszą przyjaciółkę Astrid. Kiedy Wilcza Krew zaczęła dawać o sobie znać, Navira postanowiła uciec z Astrid z przytułku i rozpocząć życie w lesie. Dziewczynką udało się uciec, Astrid miała babkę pustelniczkę na skraju ogromnego lasu. Stara kobieta znała się na magi i znała pradawne zwoje opisujące ludzi z Wilczą Krwią. Wręczyła Navirze Księżycowy Amulet, który pozwalał jej zachować świadomość podczas przebywania w wilczej postaci. Ponieważ Navira była metyską i nigdy nie była wychowywana przez swój lud, jej przemiany były niekontrolowane. Ujawniały się najczęściej podczas skrajnych uczuć i przeżyć emocjonalnych. Do 20 lat Navira żyła z Astrid w pustelniczej chacie. Pewnej tęgiej zimy Astrid zachorowała na zapalenie płuc. Jedynym ratunkiem był wywar z kozłka lekarskiego i niedźwiedzich jagód. Navira starała się, jak mogła, ale nie znalazła w skutej lodem okolicy potrzebnych składników i Astrid zmarła. Navira wpadła w szał. Biegła ile sił w łapach, aż dobiegła tu do zupełnie obcego świata... Który być może niesie nowy sposób na życie...