Akademia wojskowa nigdy nie wybiła mu do końca swobody w zachowaniu, choć oduczyła nawykłej w dzieciństwie nieufności wobec innych. Tervin jest 

towarzyskim człowiekiem uwielbiającym przesiadywać  w gospodach popijając piwo w dobrym towarzystwie. Nienawidzi jednak ludzi okrutnych i 

obojętnych na ludzkie krzywdy, czego nie boi się głośno powiedzieć prowokując tym samym rękoczyny. Niema zaufania do prawa i jego przedstawicieli i 

kiedy coś tego wymaga, łamie je(i ich).



Jako były stróż prawa jest skłonny do pomocy, jeżeli zadanie nie krzywdzi w żaden sposób osób postronnych.

Tervinn to wysoki, żylasty, ale umięśniony człowiek. Brązowe włosy nosi niewiele dłuższe od wojskowych norm. Mocno błękitne oczy często przykuwają 

spojrzenie rozmówców, którzy widząc ich głębię często tracą rezon. Przydaje się to tak przy rozmowach z damami,  jak i zdobywaniu informacji. Twarz 

wydaje się sympatyczna, aczkolwiek nie wyróżnia się zbytnio. Młodzieńczości, odejmuje Tervinnowi lekki zarost pokrywający twarz.



Jako żołnierz, Tervinn mówi donośnym głosem. Potrafi go również modulować tak, by słychać go było wyraźnie z dużych odległości, co przydaje się na 

przykład na polu bitwy.



Mimo braku munduru nadal nosi się jak żołnierz lekkiej jazdy. Pod podróżnym płaczem z kapturem skrywa ćwiekowaną, skórzaną kurtkę, a na nogach 

nosi wysokie buty jeździeckie.

Tervinn urodził się w Arturonie. Był drugim z trzech synów w rodzinie, Jego ojciec był poławiaczem pereł, matka umarła w czasie porodu trzeciego syna, 
kiedy Tervinn liczył sobie jedynie 5 lat. Praca jego ojca była niestabilna zarobkowo, często też nie było go w domu przy synach przez co Tervinn i jego 
dwaj bracia często głodowali. Starszy brat Tervinna, Dervinn wybrał jako sposób na życie złodziejstwo, co pozwoliło im wyżyć przez jakiś czas na 
skradzionych z targu rybach. Dobra passa nie trwała jednak długo i Dervinna przyłapano na próbie kradzieży. W ranie po obciętej dłoni wdało się 
zakażenie i Dervinn wkrótce umarł.  Ojciec chcąc oszczędzić podobnego losu swoim pozostałym synom zdecydował, że najmłodszy, Servinn zostanie 
oddany dalszym krewnym, piętnastoletni już wtedy Tervinn zaś przywdział zieleń wstępując do akademii wojskowej.


Chłopak z początku nie potrafił wyzbyć się zachowań i zasad przyswojonych mu na ulicach miasta i na początku szkolenia jedynym sposobem na jego 
zdyscyplinowanie były nahajki sierżantów. Lata bojek i ucieczek w zaułkach Arturonu nie okazały się jednak bezużyteczne. Tervinn mimo zaskoczenia 
instruktorów  stał się jednym z najlepszych pod względem walki w zwarciu rekrutem. Kolczuga ograniczała jednak jego szybkość, nie potrafił również 
opanować łuku,  więc szkoleniowcy podjęli decyzję o przeniesieniu go do jazdy licząc, że niesforny rekrut wypadnie z siodła i złamie kark w czasie 
treningu. Albo chociaż zostanie wykluczony z akademii. 

Ku zaskoczeniu sierżantów, ale również swojemu, Trevinn szybko opanował jeździectwo. Lubił jazdę wierzchem i nie chcąc stracić przydzielonego mu 
konia, starał się nie odstawać od szeregu by nie podpadać kadrze. Z czasem zniknęła tez jego początkowa nieufność wobec innych i szybko znalazł wśród 
pozostałych rekrutów kompanów. 5 lat spędzonych w akademii wojskowej sprawiło, że Tervinn z ulicznego opryszka nie ufającemu nikomu, stał się 
wesołym i zdolnym wojownikiem z dumą noszącym zielone barwy Arturonu 


Szczęście nie trwało jednak długo. Podczas jednego z patroli na Niebieskim Szlaku trafili na samotnie podróżująca elfkę. Trzech z nich szybko zagrodziło 
jej drogę i zaciągnęło w pobliskie krzaki. Na trakcie pozostał on i jeszcze jeden żołnierz, który kończył z nim akademię wojskową. Tervinn stał na środku 
traktu oszołomiony. Wszystkie ideały na temat służby wojskowej wpajane mu do głowy jeszcze pól roku temu zaczęły wylatywać mu z głowy wraz z 
coraz głośniejszymi krzykami elfki. Podjął decyzję. Swojemu kompanowi nakazał ruszyć do miasta po pomoc, sam zaś dobył miecza i ruszył w stronę 
krzewów. Poprosił żeby zaprzestali tylko raz. Nie posłuchali. Pierwszemu odciął ucho, drugiemu palce u prawej dłoni kiedy sięgał po miecz. Sierżanta 
podnoszącego się z nad dziewczyny przybił do ziemi mieczem. 

Kiedy przybyli na miejsce, zastali Tervinna klęczącego nad  zapłakaną elfką opatuloną jego płaszczem. Wszystkich osądzono jeszcze tego samego dnia. 
Elfka została skierowana do szpitala. Gwałciciele trafili do lochu oczekując na wyrok czyniący ich eunuchami. Tervinn nie został skazany na śmierć, ale 
za uzasadnione okaleczenie i morderstwo został wykluczony z armii.

Za resztę żołdu jaki mu pozostał zastąpił czarnego, bojowego rumaka siwą klaczą kupioną na targu. Szeroki długi miecz, zwykłym prostym.  Opuścił 
miasto w noc, nie czekając na świt.Nie chciał tracić swojego charakteru i wracać do przeszłości, ale w zamian   poprzysiągł sobie, że kiedy tylko nadarzać 
się będą okazje, będzie karał i wypleniał świat z okrutników, bandytów i gwałcicieli. A także, że już nigdy nie zaufa w pełni prawu i władzy.