Jego charakter po zmartwychwstaniu całkowicie się zmienił. Kiedyś był agresywny, i wystarczyło jedno nieodpowiednie słowo, by go doprowadzić 

do 

szału, kiedy mu odmówiono od razu zabijał zaklęciem. Obecnie wprost bije od niego stoickim spokojem i usiłuje kilka razy przekonać kogoś, zanim 

jego  

żywot się skończy w nieludzkich męczarniach.

Czaszka na której smętnie zwisają resztki skóry z  czarnymi  oczami, którym udało się przetrwać dzięki zaklęciu nekromantycznemu rzuconego 

przed 

śmiercią. Postać zakrywa twarz kapturem, co nadaje jej tajemniczości.  Kościste ciało ubrane w czarną szatę i przewiązaną liną w pasie i 

przewiązaną  liną w 

pasie, która trzyma też sakiewkę na swoim miejscu, a w ręce niesie swój kostur.

  - Dobra tu mnie nie znajdą - Pomyślał, kiedy wchodził do jaskini.   
    
   Gdy jego oczy dostosowały się już do panującej tu ciemności, wten dostał czymś w tył głowy. 
 
   Obudził się w stalowej klatce, wstał i rozejrzał się, starając nie narobić hałasu.  Znajdował się w tej samej jaskini, którą uważał za 
bezpieczną. 
Martwe, gołe ściany oświetlały trzy lewitujące pochodnie. Wysoki sufit i  nadpalone skały zdradzały, że to miejsce było kiedyś legowiskiem 
smoka. 
Nagle znikąd pojawił się mężczyzna, odziany w purpurową szatę, który od razu wykrzyknął, mrożącym krew w żyłach tonem 
- Jak śmiesz włazić do mej jaskini?! Wytłumacz się! - 
 - No... To było tak. Jakiś pieprzony wieśniak zobaczył, jak komunikowałem się z duchami umarłych, i od razu zaczął ryczeć na całe miasto, że 
diabły, 
demony i coś tam jeszcze. Nim zdążyłem wybiec z miasta już gonił mnie pokaźny tłum z pochodniami i widłami. Zaczałem uciekać do lasu, lecz ci 
idioci nie 
ustępowali. Postanowiłem się ukryć w twojej jaskini a następnie coś mnie ogłuszyło, i to koniec mojej opowieści. 
- Hmmm... duchy powiadasz. A czy znasz się na pięknej sztuce nekromancji? 
- Próbowałem ożywić kilka zająców jednak na marne. Jednemu tylko udało się wstać, ale od razu zdechł.
- A może odpuszczę sobię zabicie ciebie i przyjmę cie na mego ucznia?
- Niech ci będzie - Saturas i tak nie miał nic do stracenia, i tak pewnie władze miasta  już rozesłały wszędzie listy gończe, więc postanowił 
zaryzykować.

  Następnego dnia jego nowy mistrz zaprowadził go przed kamienny stół ofiarny, na którym już rozkładały się świeże zwłoki sarny.
- Pokażę ci jak wykonywać gesty zaklęcia, które  może ożywić wszystkie zwierzęta, prócz smoków - Nauczyciel swym krótkim kosturem zatoczył 
trzy 
koła, zgodnie ze wskazówkami zegara, a następnie machnął w dól. Sarna nagle niezgrabnie wstała, lecz Mistrz machnął kosturem w górę i znów 
upadła 
na stół.

  - Twoja kolej. - Uczeń, swoim długim kosturem niepewnie powtórzył kombinację swego mentora, gdy skończył nie było żadnego efektu, lecz 
po chwili 
sarna wstała i kulejąc podeszła do Saturasa, lecz wychowanek machnął kosturem w górę i sarna niczym bezwładna lalka upadła na ziemię.



    - To wszystko, czego mogłem cię nauczyć. Czas na twój ostatni test, masz zemścić się na tym cholernym mieście, które uważa, że jesteś 
kolejnym 
pomyleńcem. Użyj czarów jakich chesz, byle by się udało. 

   Całe miasto stało w płomieniach, gdy Saturas miotał wszędzie magicznymi pociskami. Nagle jakiś rozczochrany gówniarz, który pojawił się 
znikąd, 
przebił widłami jego klatkę piersiową. Uczeń nekromanty upadł na plecy i w kałuży krwi, wypowiedział  jakieś dziwne słowa w niezrozumiałym 
języku, a 
następnie  wyzionął ducha. Następnego dnia jego truchło zostało wrzucone do bagna w  zamkniętej na kłódkę, prostej, stalowej trumnie.

   Ponad pięćdziesiąt lat pózniej pozostały po nim jedynie legendy, którymi straszono małe bachory, lecz dzisiejszej pełni wszystko się zmieniło. 
Gdy 
otworzył swe wieloletnie oczy , ujrzał jedynie ciemność. Spróbował wstać , ale  jedynie uderzył swą czaską w wieko trumny. Postanowił więc 
otworzyć ją 
własnymi rękoma, lecz poczul, iż  jego dłoń trzyma swój kostur, a druga trzyma trzyma dziennik, który Saturas prowadził za życia. Machnął 
kosturem i 
przeteleportował się nad bagno, w którym jego ciało zostało utopione.
- Nawet godnego pochówku mi nie zrobili. - mruknął. Gdy popatrzył na siebie, nie ujrzał już swojej skóry, tylko kości. A więc stał się Lichem. Gdy 
skończył oględziny, swojego nowego ciała, obrócił się w stronę głębi bagnisk i poszedł przed siebie.