Mieszkając przez całe swoje życie w lesie Orlin stał się typowym samotnikiem z głową pełną marzeń o świecie. Zazwyczaj wyprostowany traci pewność 

siebie, lekko się garbic podczas rozmów z nieznajomymi. Pragnie przeżyć prawdziwą przygodę z grupą przyjaciół. Jak wielu łowców w życiu codziennym 

kieruje się prawami natury, uważa za głupie postępowanie według narzuconego kodeksu, choć przestrzega prawa i obyczajów miast, w których przebywa. 

Jest krytyczny w stosunku do swojej osoby. Najbardziej obawia się istot nieumarłych, ponieważ takowe według naturalnych praw nie powinny istnieć. 

Orlin pragnie się zmienić, stać się bardziej towarzyski,nabrać trochę pewności siebie i pokonać swoje lęki, choć narazie efektów jego prób wogle nie widać.

Krótko obcięty brunet o jasnej cerze i ostrych rysach twarzy, ma trochę ponad 1,7 m. wysokości, prosty nos, oraz niebieskie oczy, w których można 

doszukać się iskry szaleństwa. Dobrze zbudowany i prosto, lecz schludnie ubrany w zielony płaszcz z kapturem,czrną koszulę pod zbroją, oraz kolmlet 

skórzanej brązowej zbroi. Porusza się szybko starając sie robić przy tym jak najmiej hałasu. Na plecach niesie kołczan ze strzałami i plecak, przez prawe 

ramię ma przewieszony długi łuk. Na zapiętym nadgryzionym zębem czasu pasie ma kilka sakiewek i przypięte 2 długie sztylety.

Orlin urodził się w małej leśnej społeczności koło Gór Druidów. W młodym wieku wzorem ojca uczył się fachu łowcy, zaś nauke czytania i pisania pobierał u 
druida wioski. Wszyscy mieszkańcy jego rodzinnej osady posiadali głęboką więż z naturą. To dzięki tej specyficznej więźi z ''Matką'' ludzie z wioski posiedli 
specjalne umiejętności ułatwiające im życie w dziczy. 

Orlin jest jedynakiem i od dziecka miał problemy ze znalezieniem przyjaciół ze względu na niewielką społeczność osady, która w dodatku prawie całkowicie 
izolowała się od świata. Jako dziecko był spokojny i raczej opanowany, w każdym razie większych problemów wychowawczych rodzina nie odnotowała. Od 
ojca wie, że jego przodkowie od stuleci byli łowcami i druidami. Niektóre rodziny w wiosce przekazywały sobie w genach umiejętności oparte o więż z 
naturą, w związku z czym powstały klany, a wraz z nimi zróżnicowanie klasowe w osadach oparte na umiejętnościach.
 Choć wywodził się z rodu druidów i strzelców pragnął dla siebie innego życia, nie umiał powiedzieć jakie ona miało być, ważne było to, że miało być INNE. 
Ostatecznie koniec kaprysów chłopca przełamali rodzice po 2 latach walki rodzinnej i Orlin pogodził się, że zostanie tak jak większość jego rodziny 
łucznikiem.

Jak kilka innych wiosek w okolicy osada specjalizowała się w szkoleniu łowców, będących jednym z naturą. Powszechne było również posiadanie 
''zwierzęcego towarzysza''. Mówiono, że rodzaj zwierzęcia często odpowiada charakterowi i umiejętnościom łowcy (np. niedźwiedz-siła, odporność, wilk-
szybkość,wyostrzony węch, orzeł-siła, ogłada), lecz nie zawsze system się w pełni sprawdzał.
W swoje 14-te urodziny, podczas polowania na zające, chłopiec znalazł piskle sokoła, które wypadło z gniazda. Orlin widząc w nim swojego towarzysza 
zabrał go do domu, a jego ojciec pomógł mu go wychować. W ten sposób Sokół nazywany od tamtego dnia Venem stał się przyjacielem Orlina.

Ludzie tej społeczności nie lubili istot niumarłych, bowiem uważali, że istnieją wbrew prawom natury.

W swoje 20-te urodziny został uznany przez starszych swojej wioski za ''łowcę'', co w praktyce oznaczało wejście osoby w dorosłość (możliwość zawarcia 
małrzeństwa, postawienie własnego domu, itp.) i przynależność do klanu łowców. Orlin prowadził spokojne i monotonne życie w lesie jednocześnie marząc 
o wielkiej przygodzie i możliwości poznania świata, który według opowieści był taki wielki.

2 miesiące po jego 26 urodzinach jego życie miało się zmienić, nieznana leśnym społecznościom zaraza zdziesiątkowała ludzkie osiedla pozostawiając 
jedynie kilku ocalałych. Nikomu z niedobitków nie chciało się odbudować leśnych osad, kiedy pochowali i porzegnali swoich bliskich postanowili poszukać 
szczęścia i charmonii w życiu gdzie indziej. Kiedy Orlin zaczoł dochodzić do siebie po tragedii postanowił także opuścić wioskę, aby spełnić swoje marzenie i 
być może pewnego dnia znaleźć się pośród imion innych bohaterów.