Zdecydowana i pewna siebie dziewczyna. Jak sobie postawi jakiś cel to wykona go za każdą cenę. Nie lubi magii, sama używa jej tylko w ostateczności. 

Niełatwo ją rozzłościć, a gniew nie przechodzi jej prędko. Zwykle bardzo spokojna i opanowana. Ma niewyparzony język i cięty dowcip. Ponieważ jest 

morskim elfem odczuwa dyskomfort gdy nie słyszy szumu wody, ale radzi sobie. Nienawidzi prosić o pomoc ale lubi pomagać. Wobec mężczyzn zachowuje 

się chłodno bo nie ma czasu na miłość a nie interesują ją przelotnie miłostki. Choć wydaje się być delikatna i krucha jest ona twarda jak diament.

Szczupła i dość wysoka jak na elfa, Toruviel jest piękna, jak na ludzkie standardy. Ma regularne, szlachetne rysy twarzy i wielkie, szmaragdowo, jadowicie 

zielone oczy otoczone jasnymi, prawie srebrnymi rzęsami. Cera jest jasna, opalona na złotawy kolor. Włosy o jedwabistym połysku, kręcone, barwy 

roztopionego złota sięgają w warkoczu poniżej pasa.  Nosek prosty i mały a usta ładnie wykrojone. Małe dłonie o długich palcach są wręcz stworzone do 

strzelania. Nogi są długie i zgrabne, biodra wąskie a talia mocno wcięta. Porusza się z pewnością siebie i gracją. Chodzi cicho, wręcz bezszelestnie.

Toruviel urodziła się na jednej z wysp na Oceanie Jadeitów. Już jako dziecko była nietypowym elfem. Nie potrafiła wstrzymywać oddech tak długo jak 
większość elfów a większość czasu spędzała nie w wodzie ale błąkając się po wysepkach i lądzie. Nie szukała towarzystwa swoich rówieśników, a oni, 
przyczepiwszy im łatkę ''dziwaczki'' nie interesowali się nią. Wyrastała w samotności każdą wolną chwilę spędzała ma nauce strzelania i walki mieczem u 
szermierza z okolicznej wioski. Uczennica szybko przerosła mistrza a ten, w dowód uznania, oddał jej swój miecz, Gveir. Twierdził, że sam jest za stary na 
walkę, więc pora znaleźć mu nowego właściciela. Gdy miała 24 lata rodzice chcieli wydać ją za mąż, za jakiegoś, normalnego elfa który wybije jej dziwactwa 
z głowy. Elfka uciekła z domu. Całe swoje życie poświęciła nauce strzelania u różnych nauczycieli. Zwykle szybko okazywało się, że elfka jest od niech dużo 
lepszym strzelcem. Zaczęła ćwiczyć celność i dokładność strzał i teraz można śmiało powiedzieć, że jest prawdziwą mistrzynią. 

Strzelała z różnych łuków.  Jej najnowszy nabytek jest jeśli nie najlepszym, to na pewno jednym z najlepszych łuków jakie można spotkać w Alaranii. Łuk 
pochodził z dalekiej Północy. Miał łęczysko długie na sześćdziesiąt dwa cale, mahoniowy, dokładnie wyważony majdan i płaskie, laminowane ramiona, 
sklejone z zaplatających się warstw szlachetnego drewna, i kości wielorybich. Od innych leżących obok kompozytów różniła go nie tylko konstrukcja, ale i 
cena - i cena właśnie zwróciła uwagę Toruviel. Gdy jednak, wzięła łuk do ręki i wypróbowała go, zapłaciła bez wahania i bez targów tyle, ile żądał handlarz. 
5000 Ruenów. Rzecz jasna, nie miała przy sobie tej niebotycznej sumy - w targu poświęciła swój zerrikański zefar, pęk sobolowych łupieży i przecudnej 
roboty elfi medalionik, koralową kameę w wianuszku rzecznych pereł. Ale nie żałowała. Nigdy. Łuk był niewiarygodnie lekki i wprost idealnie celny. Choć 
niezbyt długi, krył w kompozytowo - żyłowych ramionach nielichego kopa. Zaopatrzony w wypiętą na precyzyjnie podgiętych gryfach jedwabne-konopną 
cięciwę, przy w dwudziestu czterech stopniach naciągu dawał pięćdziesiąt pięć funtów mocy. Wystrzelona z jej wielorybiej pięćdziesiątki piątki strzała 
pokonywała odległość dwustu stóp w czasie pomiędzy dwoma uderzeniami serca, a na sto kroków miała aż nadto impetu, by skutecznie porazić jelenia 
człowieka zaś, jeśli nie nosił zbroi, przeszywała na wylot. Ma ten łuk za doskonały. 

Ostatnio nauczyła się trochę Magii Powietrza, a konkretnie usuwać podmuchy wiatru które mogą znosić strzałę.