Charakter ma trudny. Zwłaszcza po bliższym poznaniu - o ile ktoś zdoła go bliżej poznać. Nie lubi poznawania nowych ludzi, unika tego, stara się 

odsuwać od obcych i od początku jest do nich negatywnie nastawiony, burczy, warczy i bywa opryskliwy. Sam nie wie, z czego to wynika, najchętniej 

trzymałby się sam całe życie lub też pozostawał w towarzystwie bliskich przyjaciół, których akurat nie ma zbyt wielu. Ciekawe dlaczego, co?

Jest nadopiekuńczy. Zdecydowanie. Jeśli kogoś sobie upatrzy za obiekt do chronienia, to będzie dokładnie wiedział, co ta osoba z kim i gdzie, i kiedy, i 

dlaczego, i jak robiła. A gdyby mu się to wszystko nie spodobało, to ten ktoś z pewnością ucierpi. Nie ta, którą chroni, oczywiście, ta otrzyma tylko 

surową naganę. Co zabawne, nienawidzi okazywać, że się o kogoś troszczy, dlatego na co dzień robi wszystko, by nikt go o to nie posądził. Jest także 

wredny. Nie da się temu zaprzeczyć, zwyczajnie złośliwy i niekiedy nieprzyjemny, tylko dla tych bliższych przyjaciół jego ironia łagodnieje. Doskonale 

potrafi odwrócić kota ogonem, bo nie znosi, kiedy nie wychodzi na jego lub coś mu się nie uda, dlatego należy zadziałać tak, żeby jednak wyszło na jego. 

W dodatku jak się uprze, to kiła i mogiła, choćby się mu śmiercią groziło, on zdania nie zmieni. Już nawet nie chodzi o rację, raczej chodzi o to, że jest zbyt 

dumny, żeby to zdanie zmienić.

Straszny bałaganiarz. Utrzymanie porządku wokół siebie przychodzi mu z trudem, dlatego dobrze czuje się w podróży, kiedy tylko trzeba zwinąć posłanie 

po nocy i można ruszać dalej. Kiedy się go przyciśnie, potrafi posprzątać, i to z niezwykłą wprawą i dokładnością, ale kto byłby na tyle zdeterminowany, 

by go to tego przyciskać? Na koniec warto nadmienić, że w skrytości ducha jest romantykiem, ale tej cechy nie pozna raczej nikt. Nigdy by nie pozwolił, 

żeby ktoś ją poznał, co to, to nie.

I, uwaga, ma łaskotki.

Jest dobrze zbudowanym młodzieńcem, który raczej nie powala wzrostem, jednak niskim nie można go nazwać. Najbardziej umięśnione ma nogi, czego 

zwykle nie widać, bo lubuje się w szerokich, luźnych spodniach. Właściwie nie rozstaje się ze swoją ulubioną skórzaną kurtką, przez co ta wygląda już 

nieco żałośnie - znoszona, podziurawiona, poprzecierana w kilku miejscach.

Brian, jak na wilkołaka, jest dość przystojny, aczkolwiek dla zwykłych ludzi plasuje się poniżej przeciętnej. Jego rysy twarzy są wyraziste i nadają 

twarzy nieco dziki wygląd, ciemnobrązowe oczy budzą niepokój, zwłaszcza kiedy obdarzą kogoś poważnym, przeszywającym spojrzeniem. Ma rude, 

pozostawione w niemal wiecznym nieładzie włosy, w odcieniu może nie specjalnie ognistym, a raczej złociście marchewkowym. Na nosie i policzkach 

można dostrzec trochę drobnych piegów.

Porusza się krokami szybkimi i nieco kołyszącymi, z lekko przygarbionymi ramionami i zazwyczaj wciśniętymi do kieszeni spodni bądź kurtki rękoma. Z 

zasady łypie na przechodniów niezbyt sympatycznie, roztaczając wokół siebie aurę niechęci, co traktuje jako swego rodzaju samoobronę przed 

zawarciem nowych znajomości. 

W postaci wilka wygląda bardziej imponująco. Jest o wiele większy niż normalni przedstawiciele tego gatunku, jego łapy są dłuższe i mocniejsze, czarna 

sierść bardziej nastroszona i twardsza. Czekoladowe oczy otrzymują delikatną złocistą nutę, przez co przybierają barwę zbliżoną do miodowej. 

Zdecydowanie podróżnik, który spotkałby takiego wielkiego drapieżnika na trakcie, dostałby co najmniej zawału.

W dodatku w dżdżyste dni, kiedy jest wilgoć w powietrzu, pachnie mokrym psem. Śmierdzi w sumie.

Urodził się w ubogiej rodzinie i w niej dorastał, ucząc się podstawowej wiedzy. Posiadł umiejętność pisania, czytania, liczenia, dowiedział się trochę o 
świecie, ale samodzielnie zaczął się zagłębiać tylko w te odłamy nauki, które go interesowały. Miał młodsze rodzeństwo, którym skrupulatnie się 
opiekował, wyręczając przemęczoną matkę, a gdy trochę podrósł, poszedł do pracy razem z ojcem, by mu pomagać i zarabiać na rodzinę. Życie było ciężkie, 
ale satysfakcjonujące i Brian nigdy nie narzekał, ciesząc się tym, co mieli.
Gdy skończył piętnaście lat, zdarzył się wypadek. Jego młodszy brat uciekł nocą do lasu, a Brian poszedł go szukać, bojąc się o życie malca. Zrobił dobrze, 
ale drogo za to zapłacił - został zaatakowany przez wilkołaka i przez niego zarażony. Uratował życie braciszka, ciężko ranny trafił do domu, rodzina 
pomogła mu wydobrzeć. Jednak wiedział, że teraz stanowił dla nich zagrożenie - nawet nie bezpośrednio ze swojej strony, strażnicy lub inni łowcy mogli się 
nim interesować i nękać jego bliskich. Dlatego odszedł bez słowa z domu, chcąc rodzinę od tego uchronić.