Trebron jest otwarty na świat i na to co nowe. Staje się przez to nieco ciekawski. Nie może zagrzać jednego miejsca, naprzód popycha go chęć przeżycia 

kolejnej przygody. Uwielbia mocne wrażenia, dlatego często świadomie podejmuje duże ryzyko. Bardzo lubi stawiać przed sobą kolejne, coraz trudniejsze 

wyzwania. Wobec innych jest wymagający, jednak od siebie wymaga jeszcze więcej. Pracuje przeważnie sam, uważając, że nikt nie jest dość dobry, by 

dotrzymać mu kroku. Kilka lat pracy jako skrytobójca, nauczyło go, by nigdy nie pokazywać po sobie prawdziwych emocji. Stara się zawsze chronić za 

swoistą maską, by nikt go nie zranił. W stosunku do innych jest podejrzliwy i nieufny. Przestrzega kilku reguł, które sam sobie wyznaczy.

Trebron, jak na półelfa, jest przeciętnego wzrostu, niecałe 175 cm. Nie imponuje także posturą, co także jest charakterystyczne dla jego rasy. Zazwyczaj 

stara się nie wyróżniać z tłumu, dlatego swoje długie, śnieżnobiałe włosy ukrywa pod kapturem. Twarz ma pociągłą, o ostrych rysach. Niedobór snu, 

spowodowany jego profesją, wyraźnie odbił na niej swoje piętno. Przenikliwe spojrzenie jego szarych oczu, potrafi wytrącić z równowagi niemal 

każdego. Zaś tylko najodważniejsi potrafią pozostać niewzruszeni na dźwięk wypowiadanych gardłowym głosem gróźb.

Trebron ubiera się praktycznie. Przeważnie w czerń i w różne odcienie szarości lub brązu. Rzadziej wybiera ciemniejsze odcienie zieleni. Preferuje 

skórzane pół-pancerze, które nie krępują zbytnio ruchów. Lubi także obszerne płaszcze z kapturami, dzięki którym może pozostać anonimowy. Nosi 

wysokie, skórzane, mocne buty. Ceni sobie pasy z licznymi kieszeniami, by móc w każdej chwili sięgnąć po drobiazg, którego akurat potrzebuje. Ubrania 

kupuje zawsze najlepszej jakości, nosi je jednak aż do zdarcia. Za biżuterią nie przepada. Jeśli już się na jakąś zdecyduje, to jest ona klasyczna i w miarę 

możliwości dyskretna. 

Trebron Hootroo, a właściwie Van Der Hootroo pochodzi z bogatej, szlacheckiej rodziny. Niestety jako trzeci, najmłodszy syn, nie mógł liczyć na 
odziedziczenie choćby części majątku. Od małego jednak uczył się w domu wszystkiego co powinien potrafić szanujący się magnat ziemski. Bardzo szybko 
zaczął jeździć konno oraz pobierać lekcje fechtunku. Nauka tych umiejętności przychodziła mu niezmiernie łatwo i sprawiała dużo radości. Nieco trudniej 
przyszło mu opanowanie tańców dworskich oraz etykiety. Razem z braćmi pobierał lekcje literatury, polityki oraz arytmetyki i geometrii. Ojciec, chcąc 
zapewnić mu godziwą przyszłość, wysłał go na uniwersytet, by studiował prawo. Niespokojny duch Trebrona jednak zwyciężył. Gdy tylko opuścił rodzinny 
dom, postanowił zaznać przygód i żyć na własny rachunek. Szybko musiał nauczyć się samodzielnie zdobywać pieniądze. Zaczął więc kraść oraz grać w 
kości. Gdy coś nie szło po jego myśli,  po prostu znikał bez śladu…

Trebron zapadł w niespokojny sen. Jak niemal zawsze miał koszmary. Uprzednio wypite wino sprawiło, że najpierw zaczął śnić o swym dzieciństwie 
spędzonym w wielkiej posiadłości swego Ojca. Wychowywał się bez matki, której nawet nie pamiętał, otoczony jednak troskliwą opieka służby oraz 
miłością samego Ojca. Czasy sielanki i beztroskiej zabawy z dwoma starszymi braćmi szybko jednak minęły. Trzeci syn szlachcica, którym był szybko 
dorósł. Ojciec, by zapewnić mu godziwy byt, wysłał do miasta na uniwersytety by Trebron został palestrantem. Niepokorny jednak szlachetka, nie miał 
ochoty poświęcać czasu na czytanie nudnych ksiąg. Wolał korzystać z życia, oddawał się wiec swawolom i hulankom. By mieć złoto niezbędne do zabawy w 
towarzystwie pięknych kobiet oraz by móc pić najlepsze wina, grał w kości oraz w karty. Gdy Fortuna się od niego odwróciła lub trafił na lepszego szulera, 
często musiał salwować się ucieczką. Uniwersytet porzucił ostatecznie. Wygrywając kilka pojedynków, zyskał sławę fechmistrza. Odtąd często bywał 
wynajmowany w roli szampierza. W domu pojawiał się rzadko, głównie by zobaczyć „Siostrę”. Jego ojciec adoptował córkę swego zmarłego przyjaciela. 
Każdy z trzech braci kochało skrycie dziewczynę, choć nie była to miłość braterska… *We śnie przed oczami ukazała się twarz jego starszego brata 
wykrzywiona grymasem bólu. Jego oczy wyrażały niedowierzanie. Tuż za nim przemknęła postać w zwiewnej, kremowej sukni, Trebron pobiegł za nią, 
jednak kobieta-zjawa zniknęła. Pólelf wypadł na dobrze mu znany plac. Było ciemno, księżyc był zasłonięty przez chmury. Wokół placu nagle rozbłysły 
jasnym światłem pochodni pozatykane w ziemię, tworząc krąg. W nim to czekał jego starszy brat, nagi do pasa z obnażonym rapierem. Czekał na niego. Po 
ostrzu Trebrona spływała gęsta, czerwona krew. Puścił ostrze, które z głuchym uderzeniem upadło na ziemię. Jego ręce aż do łokci były unurzane w jusze. 
Zaczął krzyczeć… Następnego dnia Trebron nie móc znieść swego bólu, jaki czuł po zabiciu brata, targnął się na swe życie, nabijając się na własny oręż. 
Tylko cud oraz szybka pomoc sług uratowała go przed śmiercią. Nie mógł spojrzeć swemu ojcu w oczy, gdy tylko wyzdrowiał opuścił Dom… udał się do 
miasta, by tam topić swój ból w tanim alkoholu i w objęciach tanich kobiet. Nie mając siły, by po raz drugi targnąć się na swe życie, wynajął Zabójcę, by 
zakończył jego cierpienie. Ambicja Trebronowi jednak nie pozwoliła bezczynnie czekać na śmierć. Gdy zjawił się morderca, Pólelf zaczął się bronić. W trakcie 
krótkiej walki poczuł się wolny od cierpień, czuł, że jeszcze nie chce umierać. Znalazł też sposób na zarabianie – sam został Zabójcą.