Jest ciekawska i zawsze uśmiechnięta. Często wypytuje Brana o różne sprawy. Sama też chętnie dzieli się z nim swoją wiedzą (w granicach rozsądku 

oczywiście...), lecz do obcych ma dystans. Lubi obserwować otoczenie i ludzi, nie rzuca się im na pomoc, chyba, że Bran ją o to poprosi. Jest przekorna i 

raczej samolubna. Często się złości i obraża, lecz szybko jej to mija. Nie lubi siedzieć bezczynnie, jest żywiołowa i energiczna jak jej żywioł. W razie 

zagrożenia chowa się za wojownika. Lubi zaczepiać ludzi i prowokować ich do ataku wiedząc, że nic jej nie grozi, magów stara się unikać wiedząc, że 

stanowią dla niej pewne zagrożenie. Jedyna rzecz jaka napełnia ją przerażeniem to woda. Boi się deszczu, kałuż, rzeczek, jeziorek i innych zbiorników 

wodnych. Żadna siła nie zmusi jej do wejścia na łódkę lub bieganie w złą pogodę. Gdy jest do tego zmuszona wciela się w jakieś małe zwierze i wchodzi 

Branowi do suchej i bezpiecznej kieszeni. Bardzo lubi przesiadywać w swojej naturalnej postaci, zazwyczaj siedzi wtedy w ogniskach, paleniskach i innych 

miejscach, gdzie występuje ogień. Dzięki temu też się leczy i odpoczywa.

Tudno jest określić wygląd Fii, ponieważ może ona go dowolnie kształtować. Jeśli nie jest  w swojej naturalnej, ognistej postaci, to przeobraża się w młodą 

dziewczynę. Jej wzrost to ok. 165 cm ,co może nie jest czymś imponującym, ale nie lubi się rzucać w oczy. Ma krótkie, czarne włosy sięgające brody, jej 

pociągłą i bladą twarz zdobią duże oczy o delikatnie czerwonawej barwie oraz delikatne wąskie usta. Jest zgrabna, ma ładny biust - nie za duży i nie za 

mały. Sylwetkę ma drobną i kruchą, lecz wysportowaną. Imponująca siła fizyczna nie jest jej potrzebna, ponieważ zwykłe meble, miecze czy inne 

przedmioty nie robią jej krzywdy. Ubiera się w jedną szatę, którą podarował jej Bran.

O jej historii wiadomo niewiele. Pewnego dnia znalazła się po środku jakieś burdy szczepiona więzią z nieokrzesanym wojownikiem. Mag ognia, który 
rzucał na niego czar musiał się nieźle pomylić w inkantacji. Fia z początku żałowała tego co się stało, lecz, gdy zauważyła, że wojownik się jej boi, 
zrozumiała, że nie musi być jego uniżonym sługą, tylko może nim delikatnie manipulować. Bran bał się jej niczym ognia, co zresztą jest bardzo logiczne 
porównanie, a Fia używała sobie na całego paląc gospody i wioski. Po pewnym czasie jednak postanowiła bliżej poznać swojego kompana i musiała 
przyznać, że nawet zaczęła go lubić. Ten świat miał wiele zagadek i przygód, które ją interesowały i nie mogła się doczekać następnych.