Diabły
Grupa: Piekielni
Rasa: Diabły
Wygląd: Skóra diabłów jest szorstka, czasami sprawia wrażenie, jakby ktoś próbował użyć zbyt małej jej ilości do zbyt wielkiego ciała, a czasami wprost przeciwnie – zdaje się być gruba i twarda niczym kamień. Zależy to od poszczególnych osób. Zawsze przybiera jednak charakterystyczną, czerwoną barwę, zazwyczaj pozwalającą rozpoznać diabła na pierwszy rzut oka. Gdyby ktoś miał jakieś wątpliwości, to szereg kolejnych cech nie pozwala największemu ignorantowi na pomyłkę. Oczy diabłów są w całości czarne, nie posiadają białek, a w ich źrenicach wiecznie zdaje się istnieć jakiś ruch, przywodzący na myśl płomień szalejący wewnątrz ich czaszek. Z ich głów zazwyczaj wyrasta para rogów, choć czasami zdarza się, że posiadają większą ich ilość. Zdarza się także, że posiadają ogon o barwie nieco ciemniejszej od skóry. Ich ciała są nadzwyczaj dobrze zbudowane, nie zdarzyło się jeszcze, aby jakikolwiek diabeł był chuderlawy. Niebywałymi wyjątkami bywają diabły, których skóra poza Piekłem przybiera barwę ludzkiej skóry. Jest to jednakże cecha niebywale nieczęsta i może przysporzyć niektórym rogatym kłopotów – głównie uważane są za skażone i gorsze, chyba, że taki piekielny nadrabia „skazę” dużą siłą.
Pochodzenie: Diabły pojawiły się niedługo po stworzeniu samego Piekła. Nie były one duszami tych, którzy dopuścili się straszliwych czynów przeciwko innym, lecz czymś znacznie podlejszym. Ich ciała i umysły nie pochodzą od ludzi, dlatego ciężko wyobrazić sobie coś tak bardzo plugawego. Mroczna magia i niezwykła moc wypełniająca Piekło sprawiły, że niektóre ludzkie emocje, takie jak gniew, nienawiść, pogarda czy arogancja odbiły się wielokrotnym echem po piekielnych czeluściach i uformowały się w coś znacznie bardziej fizycznego. Natura diabłów zafascynowała dotychczasowych mieszkańców Piekła, szybko zostali zaakceptowani i nie mieli zbyt wielkich problemów z przyzwyczajeniem się do panujących tam warunków. Początkowo próbowano je wykorzystywać na wszelakie sposoby, lecz szybko okazało się, że diabły nie lubią mieć nad sobą kogoś słabszego. Zadziwiająco szybko porzucili swoich byłych panów i ustanowili swoje własne hierarchie, oparte jedynie na prawie siły.
Kultura: Znaczna część Alarańczyków niezaznajomionych w piekielnych standardach uważa, że za nazwą diabeł kryje się podstępne stworzenie, które za zadanie ma przekabacić ludzi na stronę Piekieł. Nic bardziej mylnego. Diabły nie są nazbyt sprytne, nie odnajdują radości w brukaniu niewinnych dusz poprzez subtelną grę. Zamiast tego uwielbiają wprost silne emocje, zarówno w przypadku ich samych, jak i innych osób, choć nie posiadają wymyślnych sposobów na wywoływanie ich. Zazwyczaj ograniczają się do najprostszych. Są to tortury, najczęściej fizyczne, choć niektóre diabły lubią także pobawić się psychiką delikwenta. W niezbyt wymyślne sposoby, ale brutalnie skuteczne. Nie odczuwają potrzeby bezpieczeństwa, wręcz przyciąga je wszelkiego rodzaju ryzyko i sytuacje zagrożenia. Ich instynkt samozachowawczy nie działa w najlepszy sposób.
Diabły odczuwają szacunek jedynie przed jedną rzeczą: siłą. Nigdy nie korzą się przed kimś słabszym, nawet gdy ów jest niezliczenie razy od nich mądrzejszy, a wszystkie nieporozumienia i różnice w zdaniach zwykli rozstrzygać poprzez pojedynek, którego zwycięzca ma rację. W Piekle nie ma lepszych od nich wojowników, diabły wydają się być maszynami do sprawiania bólu. Kilkukrotnie niektórzy znaczniejsi piekielni próbowali zorganizować diabły w regularną armię, z której pomocą mieli zamiar spustoszyć Alaranię, jednakże nigdy nie kończyło się to sukcesem. Diabły uznają jedynie rządy najsilniejszego, a w Piekle pod tym względem nikt nie może się równać z diabłami, z których nikt jeszcze nie odnalazł na tyle zaznajomionego w strategii i na tyle ambitnego, aby był w stanie poprowadzić w bój armię i nie rzucić się od razu w tłum wrogów, sprawiając, że cała jednolita struktura armii rozsypała się. Na podobne próby obecnie patrzy się w Piekle z przymrużeniem oka i rozbawieniem, a niedoszłych generałów traktuje się z żalem. Są to chyba jedyne istoty, którym piekielni są w stanie współczuć.
Istoty te zdają się istnieć tylko dla jednego celu: zabijania. W Piekle często pełnią rolę nadzorców niewolników, co oznacza nie mniej nie więcej, iż ich zadaniem jest uczynienie życia przebywających w czeluściach potępionym duszom ból, dzięki któremu miejsce to zasługuje na swoją nazwę. Są znienawidzeni niemal przez wszystkich, mało osób posiada jakiekolwiek przyjemne wspomnienia z diabłami. Dzieje się tak, gdyż czystą radość sprawia im psucie planów i udręczanie innych. Nie nadają się do nawiązywania kontaktów towarzyskich, nie obchodzą ich w najmniejszym stopniu potrzeby innych, nie posiadają ani krztyny dyscypliny czy samokontroli, przez co bez przerwy zaspokajają każde swoje żądanie. Ciężko u nich także z racjonalnym myśleniem, przez co po diable trzeba się spodziewać absolutnie wszystkiego. Mało ich obchodzą ich własne życia, jeśli nie mieliby żyć w pełni tak, jak tego chcą.
Często udają się do Alaranii, w większości w poszukiwaniu rozrywki. Pojawienie się diabła zazwyczaj wzbudza ogólną panikę. Mało jest osób, które zaryzykowałaby z nim walki, nawet w przewadze liczebnej. Diabły nigdy się nie poddają i nigdy nie czują rezygnacji czy poczucia porażki. Do samego końca wierzą, że zdołają zwyciężyć. Nie można uniknąć strat w walce z diabłem, dlatego najemnicy zazwyczaj omijają je szerokim łukiem. Eliminacją diabłów zajmują się zazwyczaj paladyni, którzy jako jedyni gotowi są poświęcić swoje życia dla wypędzenia tych stworów z Alaranii. Niektórzy mawiają, że szaleństwo paladynów dorównuje szaleństwu diabłów i dlatego się z nimi mierzą. Czasami to anioł jest wysyłany do walki z grasującym diabłem, którzy są uznawani za najtrudniejszych przeciwników, z jakimi mogą zmierzyć się piekielni. Diabły zazwyczaj jednak wracają do Piekła, zanim zjawi się godny przeciwnik, nie ze strachu, ale z własnego widzimisię. Nierzadko biorą wraz ze sobą jakąś osobę, czasami więcej, aby móc kontynuować zabawę u siebie.
Odżywianie: Diabły odczuwają głód i mogą jeść, aby go zaspokoić, jednakże nie mogą umrzeć, ignorując tę potrzebę. Spożywać mogą niemal wszystko, zazwyczaj w dużych ilościach. Jest to spowodowane tym, że powstali z najgorszych ludzkich cech, wśród których znajduje się także nieumiarkowanie w jedzeniu. Jeżeli chodzi o picie, to ograniczają się tylko i wyłącznie do alkoholu. Sok im co prawda nie zaszkodzi, aczkolwiek woda święcona już tak. Znana powszechnie jest legenda o diable, którego podstępem zmuszono do wypicia wody święconej, niektórzy nią tłumaczą sobie, dlaczego diabły nie tykają innych napoi.
Rozmnażanie: Nie są w stanie rozmnażać się w normalny sposób, aczkolwiek sam sposób ich powstawania niejako im na to pozwala. Diabły rodzą się z wyjątkowo silnych złych emocji, które wędrują do Piekła, gdzie mroczna aura tego miejsca daje im ciała. Równolegle do tego diabły częstokroć sieją zniszczenie w Alaranii, tym samym wywołując u ludzi gniew, rozpacz i inne negatywne uczucia. Choć diabły nie mogą mieć potomków, to ich działania pośrednio przyczyniają się do powstawania kolejnych pobratymców, więc można to nazwać pewnym mechanizmem przedłużenia gatunku.
Śmierć: Diabły są tak samo podatne na śmierć jak ludzie. Nie potrafią się szybko regenerować, co nie oznacza jednak, że tak łatwo jest ich zabić. Ich skóra jest twardsza od ludzkiej, o wiele dłużej zajmuje im także wykrwawienie się. Najprostszą i najpewniejszą metodą zabicia diabła jest odcięcie mu głowy. Nie imają się ich trucizny i choroby, nie są także podatne na upływ czasu, mogą dotykać także większości z poświęconych rzeczy, jedynym wyjątkiem jest woda, która parzy ich skórę, a we wnętrzu ich ciała sprawia, że ich narządy obumierają. Piekielni nie chowają zmarłych, jednakże inne rasy mają specjalne rytuały pozbywania się ciała diabła. Ludzie wzywają kapłanów, którzy przez trzy noce odmawiają modlitwy przy ciele piekielnego, zawsze odwróceni do niego plecami. Gdy trzeci raz wstanie słońce, kapłani podpalają ciało diabła poświęconym ogniem, a jego prochy są zbierane i przechowywane w miejscu, gdzie nigdy nie będą w stanie ujrzeć światła słonecznego. Leśne elfy zazwyczaj zakopują ciało w ziemi, najbliżej miejsca śmierci diabła, jak tylko się da, a nad jego grobem sadzą sosnę – oczyszczające drzewo. Czasami może to być inne, lecz nigdy dąb. Wśród innych ras postępowania są różne, zbyt urozmaicone, by móc przypisać jakiejkolwiek rasie jeden, szczególnie często stosowany.
Przeciętna długość życia: 600 lat
Grywalny wiek postaci: 5-400 lat
Cechy rasowe:
Aura strachu – Nie chodzi o sam wygląd diabłów, który sam w sobie jest przerażający, ale o coś o wiele potężniejszego i przytłaczającego. Może jest to ogólna opinia na ich temat, może ciągłe pogłoski o rzeziach, jakie wyrządzają? Tak czy owak, sam widok diabła sprawia, że nawet dzielni rycerze tracą odwagę. Samo ustanie na nogach przed diabłem świadczy albo o nadzwyczajnej odwadze albo o nadzwyczajnym szaleństwie.
Podatność na wodę święconą – Woda święcona we wnętrzu diabła niemal zawsze doprowadzi do jego śmierci, osłabia ona także jego skórę oraz sprawia im niezwykły ból. Nie są w stanie jej dotknąć z własnej woli, nieważne jak bardzo by się starali. Gdy próbują, ich dłoń się zatrzymuje. Jest to odruch bezwarunkowy.
Atrybuty rasowe:
Bardzo silne
Odporne
Wytrwałe
Szybkie
Wyostrzony smak
Przytępiony węch
Tępe
Brzydkie
Bardzo odpychające
Autor: Derigentirh
Redakcja: Frigg
Upadłe Anioły
Grupa: Piekielni
Rasa: Upadłe anioły
Wygląd: Podczas upadku wygląd aniołów niekoniecznie zmienia się natychmiastowo. Jest to zależne od tego jakiego czynu czy też grzechu się dopuścili oraz ich stopnia splugawienia anielskiej duszy. Niektórzy momentalnie zyskują piekielnego wizerunku, inni zaś nabierają nowych cech w sposób stopniowy, chociaż mimo wszystko od razu można dostrzec w nich pewne zmiany. Przykładem tego są skrzydła, które od razu tracą swój anielski blask. Niegdyś klarowne i czyste pióra jakby szarzeją w oczach obserwatora. Nie czuć również od nich aury dobroci, ułożenia, bezpieczeństwa czy nawet spokoju, jakie posiadają słudzy Pana. Zawsze jednak wizerunek Upadłych dąży do jednego, bez względu na to czy ich przemiana zajmuje zaledwie kilka sekund czy też wiele miesięcy. Skrzydła w końcowym etapie zawsze są czarne. Często również ich włosy ciemnieją na różne barwy, zwykle jednak brną do koloru intensywnego węgla, aczkolwiek zdarza się, że pozostają jasne jak uprzednio. Z tęczówkami sprawa ma się podobnie – przybierają znacznie ciemniejsze odcienie, a często zdarza się, że przywłaszczają sobie wszelaką czerwoną paletę barw.
Pochodzenie: Byli niegdyś aniołami, obdarzonymi wolną wolą oraz zdolnością do obserwowania świata na swój własny sposób. Ta właśnie cecha, jak i stopniowo narastające wątpliwości oraz ujrzenie braku sensu w którymś z rozkazów Pana sprawiły, że zdecydowały się przestać wypełniać jego polecenia oraz uciec do Piekła. Czasami zdarza się również, że nie jest to długo przemyślana decyzja, a jedynie impuls, jedno zadanie, które z jakichś powodów anioł nie mógł wypełnić lub jeden grzech. Aby uchronić się przed unicestwieniem anioły kierują do Piekła, co daje im szansę na przeżycie. Tam zaś uczą się w jaki sposób żyć w świecie bez niebiańskiego miłosierdzia, bowiem rzadko który anioł godzi się na unicestwienie. Niemniej jednak najczęściej jest to własny, świadomy wybór aniołów decydować się na taki a nie inny los.
Kultura: Ciężko jest cokolwiek powiedzieć o społeczności upadłych aniołów. Praktycznie nie istnieje coś takiego. Mimo to, istnieją pewne typy, które często się powielają, co w pewien sposób pozwala na przydzielenia danego anioła do danego typu standardowego zachowania.
Upadłe anioły po porzuceniu Pana bywają całkowicie zagubione i zazwyczaj nie potrafią ponownie zaistnieć we wspólnocie. Zazwyczaj są samotnikami, wędrowcami bez domu, którzy przemierzają Alaranię w poszukiwaniu własnego miejsca oraz nowej rzeczy, w którą mogliby wierzyć. Część z nich podczas pobytu w Piekle przejmuje ideały oraz wartości panujące tam i nie błądzą bez celu. Z reguły poszukują potęgi oraz zguby wszystkich niebian na swojej drodze. W takich przypadkach nierzadko piekielna indoktrynacja sprawia, że nienawidzą sług Pana o wiele bardziej niż jakikolwiek inny piekielny.
Pewna część tych piekielnych staje się najemnikami. Pod względem umiejętności mało jest osób zdolnych im dorównać, dodatkowo niektórzy mawiają, że są tak przyzwyczajeni do wykonywania poleceń Pana, że odnajdują radość w wykonywaniu poleceń kogoś innego i braku przymusu zadręczania się tym, co tak właściwie powinni robić. Początkowo większość z nich ma problem w dopasowywaniu się. Upadły anioł, który dopiero co zaczyna pracę najemnika, zazwyczaj nie ma najmniejszego pojęcia ile powinien zażądać za zlecenia, nie jest w stanie tego oszacować w żaden sposób, dlatego uznaje się ich za świetny sposób oszczędzenia pieniędzy. Jeżeli ktoś będzie dostatecznie sprytny, uda mu się to zrobić, jeśli jednak anioł wykryje podstęp, z reguły nie kończy się to dobrze. Mimo tego wiele osób jest w stanie zaryzykować.
W Piekle upadłe anioły są traktowane zazwyczaj z pobłażliwością, a ich obecność wywołuje rozbawienie. Niektóre diabły jednakże pielęgnują wielki gniew do upadłych, zwłaszcza do tych, z którymi kiedyś mieli przyjemność się spotkać. Częstokroć dochodzi do ataków na pojedynczych upadłych, dlatego mniej zwyrodniały anioł, który w Piekle nie zdoła odnaleźć dla siebie patrona, nie jest w stanie przetrwać zbyt długo. Niektórzy piekielni lubią opiekować się upadłymi i wpajać im swoje własne ideologie, choć słowo „opiekować” nie jest najlepszym. Owszem, nie pozwolą, aby inni piekielni tak po prostu ich utłukli, ale z drugiej strony gotowi są zaryzykować życiem anioła, najczęściej aby przekonać się, czy ten jest wystarczająco twardy, aby był godny ich nauki. Szczególnie w tej praktyce lubują się pokusy, które wprost uwielbiają zabawiać się kosztem upadłego i decydować o jego losie.
W całej różnorodności sytuacji w tej grupie można odnaleźć bardzo silne jednostki. Szczególnie dotyczy to Upadłych, którzy pragnęli stać się piekielnymi. Okazuje się, że niektórzy z nich szybko zyskują respekt w Piekle. Potrafią w banalny sposób dostosować się , zaaklimatyzować w piekielnych czeluściach zupełnie tak, jakby znajdowali się tam od zawsze. Budują sobie wysoką pozycje, a zdarza się, że nawet uważają się za lepszych od innych od diabłów, których mają za prostolinijnych idiotów. To tworzy pewne spore konflikty między tymi rasami, jednak większość takich Upadłych akceptuje rogatych braci i lubią współpracować z każdym piekielnym, bo to przynosi zawsze jakieś zyski.
Istnieje druga strona medalu, która sprawia, że niestety nie wszystkie niegdyś niebiańskie anioły są w stanie funkcjonować w piekielnej krainie. Ci skrzydlaci, którzy nie radzą sobie z nową sytuacją bardzo źle zaczynają funkcjonować. Ta część jest o wiele bardziej narażona na różnorodne choroby psychiczne. Z dnia na dzień stają się coraz słabsi, aż w końcu dochodzi do tego, że sami wracają do Pana po unicestwienie.
Odżywianie: Upadłe anioły są w stanie się pożywiać i jedzenie może sprawić im przyjemność, aczkolwiek potrafią przetrwać bez pokarmu.
Rozmnażanie: Są całkowicie bezpłodne.
Śmierć: Upadłe anioły, w przeciwieństwie do aniołów światłości, są odporne na upływ czasu i nie grozi im śmierć ze starości. Mało który jednak anioł o tym wie, w Planach Niebieskich taka wiadomość mogłaby być zbyt wielką pokusą. Posiadają olbrzymią tolerancję na toksyny, dlatego niemal nie da się ich otruć. Bardzo dobrze znoszą też choroby, które w ich przypadku zazwyczaj nie objawiają się w sposób poważniejszy niż ledwo zauważalne podniesienie temperatury ciała. Są jednak podatne na śmierć przez wykrwawienie lub uniwersalny sposób – utratę głowy. Po śmierci upadłego jego ciało zaczyna się zamieniać w gęsty, czarny dym. Proces ten trwa zazwyczaj kilka miesięcy, przez co ciężko jest ukryć ciało upadłego anioła.
Przeciętna długość życia: praktycznie nieograniczona.
Grywalny wiek postaci: 50-700 lat
Cechy rasowe:
Latanie – Skrzydła upadłych zazwyczaj pozostają w tak samej, jeśli nie lepszej kondycji, co za ich służby Panu. Czasami zdarza się, że któryś anioł traci skrzydła podczas przebywania w Piekle (nie jest to powodowane przez magiczne działanie tego miejsca, lecz jego mieszkańców), choć są to odosobnione przypadki.
Regeneracja – Część z upadłych aniołów zachowała zdolność szybkiego gojenia się, część utraciła ją nieodwracalnie. W tym pierwszym przypadku zazwyczaj staje się ona słabsza niż wcześniej. Nikt nie zdołał jeszcze wytłumaczyć, od czego to zależy, choć niektórzy z Upadłych są zdania, że jest to uzależnione od tego, jak bardzo zdrada Pana była szokująca oraz trudna dla danego anioła. Im bardziej, tym słabiej są w stanie się regenerować, ale nie potwierdzono jeszcze tej teorii.
Atrybuty rasowe (zwykle pozostają takie same, jak w Planach Niebiańskich):
Wytrwałe (Upadłe anioły są nieco bardziej wytrwałe od Anioła Światłości)
Delikatne
Zręczne
Precyzyjne
Bystre
Wyostrzony wzrok i słuch
Piękne
Charyzmatyczne
Autor: Derigentirh
Autor: Frigg
Łowcy Dusz
Grupa: Piekielni
Rasa: Łowcy Dusz
Wygląd: W swej prawdziwej postaci łowcy dusz posiadają czarną niczym węgiel skórę. Na ich ciele jarzą się i gasną tatuaże o barwie najczęściej kojarzącej się z lawą i wbrew ogólnym pozorom stanowią one słowa. Zapisane w czarnej mowie przedstawiają treść ślubowania przysięgi, jaką każdy z łowców dusz składa Księciu Ciemności. Stały się one dla nich symbolem dumy oraz przywiązania do swojego miejsca, czyli Piekła. Często zdarza się, że ciała łowców nie są jednostajne. Zdają się one rozpływać w przestrzeni, stanowią jakoby niejednorodną, gęstą smugę. Jednakże nie są one złożone z energii, co oznacza, że nie mogą przenikać przez przedmioty, ściany itp. Łowcy są jak najbardziej materialni, chociaż wypływa z nich istny mrok. Przywodzą na myśl „Piekielne duchy” i tak tez często są nazywane. Włosy tych piekielnych w tej postaci malują się w barwach ciemności, zdają się wręcz pochłaniać światło, a ich źrenice ustawione są pionowo. Oczy nie posiadają tęczówek, a białka przedstawiają się w różnych odcieniach – najczęściej jarzą się czerwienią. Wnętrza ust tych istot są czarne w tej postaci, a w krew w przypadku zranienia przybiera kolor tatuaży. Posiadają również parę nietoperzych skrzydeł, które wyrastają im z pleców.
Łowcy dusz przybierają także drugą formę. Wówczas jawią się jako niezwykle piękni młodzieńcy. Nadzwyczaj przystojni, podobni nieco do aniołów, aczkolwiek ich uroda jest o wiele mniej niebiańska i bardziej grzeszna. To zdecydowanie ułatwia ich pracę poza granicami Piekła i dzięki temu mogą działać w imię Księcia Ciemności oraz siać istny chaos.
Od Księcia Ciemności często otrzymują przedmioty pozwalające im na ukryciu ich aury, tak aby nie zostali szybko rozpoznani i mogli swobodnie działać w imieniu swego władcy.
Pochodzenie: Łowcy dusz to twory Księcia Ciemności, całkowitego przeciwieństwa Pana, będącego ucieleśnieniem całej ciemności oraz zła wypełniającego Piekło. Gdy Najwyższy wysłał swych aniołów, aby zaczęli nawracać ludzi i otwierać im bramę Niebios, potrzebna była reakcja. Książę stworzył z lawy i mrocznego tchnienia swej mocy łowców dusz, najinteligentniejszych oraz najsprytniejszych piekielnych, których jedynym zadaniem jest napełnianie Piekła duszami umęczonych dusz.
Kultura: Przy powstaniu każdy z łowców dusz posiada już pewną podstawową wiedzę oraz umiejętności, które w trakcie swojego żywota mogą rozwijać bądź też nabywać nowe doświadczenia. Natychmiast muszą też oddać Księciu Ciemności przysięgę wierności, rzadko się zdarza, że któryś odmówił, pomimo faktu, iż posiadają wolną wolę, zresztą, jak wszyscy piekielni. Jeśli jednak tak się zdarzy, zawsze są unicestwiani.
Łowcy dusz są wiecznymi wędrowcami pomiędzy Piekłem, a Alaranią. Nigdzie nie zostają w jednym miejscu, nigdy nie posiadają domu i nie są w stanie się ustatkować.
Z reguły otrzymują specjalne przedmioty służące do zakłócania lub zmieniania ich aury. Pozwala to na przyspieszenie procesów działania łowców i uproszczeniu ich pracy. W Piekle otrzymują także specjalną broń, tylko jedną. Inną mogą zdobyć na różne sposoby, ale nie od Księcia Ciemności. Owa broń zazwyczaj posiada niezwykłe właściwości, jednakże głęboko ukryte, razem z magiczną aurą owej broni, także po to, aby chronić ich tożsamość.
Jedynym celem łowców dusz jest zwodzenie ludzi na zła drogę, w czym odnajdują przyjemność oraz uznają za pewną formę sztuki. Starsi łowcy dusz są prawdziwymi mistrzami w tej dziedzinie i potrafią przekabacić na swoją stronę niemal każdego. Szczególnie podziwianym wśród łowców czynem jest sprowadzenie do Piekła anioła, choć zazwyczaj są to anielice, z którymi potrafią sobie poradzić łatwiej. Wśród łowców rzadko kiedy jednak pojawia się szacunek, najczęściej jedynie czysta zazdrość, która popycha tych piekielnych do ciągłej rywalizacji oraz poprawiania swoich umiejętności. Pomimo, iż te posiadają już od urodzenia, to są one daleko od ideału. Niektórzy łowcy dusz, zazwyczaj młodsi, zakładają specjalne grupy, w których obszarze prowadzą ranking zdobytych dusz. Ciężko tu jednak mówić o zdrowej rywalizacji. Łowcy częstokroć oszukują, nieraz też giną przez to, że zbyt szybką chcą skończyć pojedyncze zadania. Zdarza się także, że zazdrośni łowcy pozbywają się tych, którzy górują w rankingach, choć należy to do rzadkości. Zazwyczaj wolą udowadniać swoją wyższość w mniej banalny sposób.
Łowcy dusz wprost uwielbiają intrygi oraz podstępy, co bezpośrednio wiąże się z ich pracą. Zdarza się jednak, że niektórym to nie wystarcza i chcą czegoś więcej. Tacy łowcy dusz odnajdują szlachcica lub inną wpływową osobę, której zaczynają towarzyszyć oraz podszeptywać do ucha to, co należy robić. Jest to wyjątkowo trudne oraz wymagające sprytu zadanie, jednakże w przypadku powodzenia łowca zdobywa wpływ na politykę lub dworskie intrygi. Taki łowca zazwyczaj jest mniej wydajny, jeżeli chodzi o ilość zbieranych dusz, lecz jego możliwości oraz wpływy pozwalają mu na sięganie znacznie dalej niż w przypadku zwykłego pobratymca. Znacznie także poszerzają jego pole manewru i zwiększają ilość posiadanych możliwości. Ci łowcy są jednymi z najbardziej niebezpiecznych, gdyż świetnie potrafią się ukrywać, posiadają wpływowego protektora, są nad wyraz sprytne, a do tego gdy obiorą sobie kogoś za cel, ów może być pewien, że niedługo skończy w Piekle, kimkolwiek by on nie był. Na szczęście dla Alaranii łowcy dusz rzadko się tego podejmują, istnieje zaledwie kilku, którzy aktualnie tak działają.
Odżywianie: Łowcy dusz w naturalnej postaci nie są w stanie spożywać stałego pokarmu, aczkolwiek dosyć dobrze radzą sobie z płynnym pożywieniem. Szczególnie z napojami. Nie potrzebują jednak jeść aby żyć, ewentualnie robią to dla przyjemności, jednakże w drugiej postaci jest im to zalecane. Nie spożywanie pokarmu przez dłuższy czas, gdy są pięknymi młodzieńcami, obniża ich siłę, wytrwałość, sprawia, że ogólna kondycja tych piekielnych jest o nieco gorsza niż normalnie, a łowcy dusz nie lubią ryzykować porażką. Mimo obniżonych atrybutów łatwo mogą odzyskać utraconą witalność, nawet poprzez jeden, dobry posiłek. Jako przybrani ludzie są w stanie spożywać pokarm zarówno stały, jak i płynny głównie dlatego, że pozwala im na to organizm.
Rozmnażanie: Są bezpłodni.
Śmierć: Choć łowców dusz nie jest łatwo zabić, to nie są nieśmiertelne jak potępieńcy. Książę Ciemności nie był w stanie utworzyć czegoś wiecznego, i pod tym względem jest przeciwieństwem Pana. Łowcy odporni są na wszelkiego rodzaju choroby i trucizny, a rany zadane zwykłym orężem zazwyczaj regenerują się na tyle szybko, że naprawdę ciężko zabić je w ten sposób. Wyjątek stanowi pobłogosławiona broń, na którą łowcy są szczególnie wrażliwi, a zadane przez nich rany goją się miesiącami, jeśli nie latami. Jeszcze mniej odporni są jednak na inny rodzaj broni i ta słabość posiadają jako jedyne istoty znane w Alaranii. Rany zadane im strzałami lub bełtami sprawiają im straszliwy ból i najczęściej okazują się śmiertelne. Są w stanie także umrzeć ze starości, wówczas ich ciało rozpada się na kawałki. Po śmierci łowca dusz odchodzi w zapomnienie, a na jego miejsce Książę Ciemności tworzy kolejnego.
Przeciętna długość życia: 700 lat
Grywalny wiek postaci: 6-700 lat
Cechy rasowe:
Latanie – Za pomocą skrzydeł są w stanie latać, robią to znacznie mniej majestatycznie od aniołów, ale równocześnie są szybsze i zwinniejsze.
Regeneracja – Większość ich ran goi się w kilka sekund, o ile nie zostaną zadane poświęconą bronią lub strzałami i bełtami.
Czytanie w myślach – Są w stanie odczytywać myśli ludzi o słabszych umysłach, niezwykle uproszcza to ich pracę. Jednakże w spotkaniu z kimś o silniejszej woli muszą wykazać się własnym podstępem i przenikliwością, dlatego zazwyczaj nie polegają w pełni na tej zdolności.
Zdolność przemiany w człowieka – Potrafią przybrać ludzką postać, praktycznie nie do odróżnienia. Posiadają wówczas ludzką anatomię, jedyną wyróżniającą je wtedy rzeczą jest aura.
Wrodzona biegłość we władaniu bronią białą.
Odporność na wszystkie bronie z wyjątkiem łuku i kuszy.
Wrażliwość na pobłogosławiony oręż.
Atrybuty rasowe:
Bardzo silni
Bardzo zręczni
Odporni
Szybcy
Precyzyjni
Wyostrzony słuch
Błyskotliwi
Bardzo charyzmatyczni
Autor: Derigentirh
Redakcja: Frigg
Pokusy
Grupa: Piekielni
Rasa: Pokusy
Wygląd: Pokusy wyglądają prawie jak nadzwyczaj piękne ludzkie kobiety, obdarzone przy tym uwodzicielskim kształtem ciała. Tym, co ich różni jest para nietoperzowych skrzydeł wyrastająca im z pleców, znacznie mniejszych niż w przypadku łowców dusz i nie aż tak masywnych, a także ciemny, zazwyczaj długi ogon kończący ich kręgosłup. W większości przypadków posiadają także parę rogów wyrastającą z głowy, aczkolwiek często zdarzają się pokusy pozbawione ich. Potrafią przybrać postać każdej ludzkiej kobiety, nawet takiej, która w rzeczywistości nie istnieje, a także dowolnie manipulować i kształtować uzyskanym ciałem wedle swej woli.
Pochodzenie: Pokusy pojawiły się w Piekle niedługo po tym, jak zaczęli do niego napływać potępieńcy. Są to dusze kobiet, które za życia dopuszczały się licznych grzechów rozpusty oraz nieczystości seksualnych. Jednakże, w przeciwieństwie do potępieńców, ich egzystencja nie opierała się na cierpieniu za grzechy, a wręcz przeciwnie. Kontynuowały swoje wcześniejsze czyny nawet i po śmierci. Niektórzy nie potrafią wyjaśnić, czemu akurat kobiety i akurat za te zbrodnie zostały wywyższone ponad zwykłych potępieńców. Inni sądzą, że jest w tym zamysł Księcia Ciemności i są jego bronią, dzięki której zdoła pokonać Pana, jeszcze inni twierdzą, że miał on taką zachciankę i nie doszukują się w tym głębszego sensu, akceptując po prostu ich istnienie, w jakimkolwiek celu się nie rozpoczęło.
Kultura: Pokusy kierują się w życiu w zasadzie jednym – popędem seksualnym. Odczuwają go o wiele silniej niż jakiekolwiek inne stworzenie, a w dodatku stosunki zwiększają na jakiś czas ich siły witalne. Również lubują się w intrygach i upokarzaniu, ale jest to już raczej uboczna rozrywka w ich życiu.
Pokusy zajmują w Piekle zaskakująco wysoką pozycję zważając na to, że tak naprawdę powinny być niewolnicami cierpiącymi za swe grzechy. Tymczasem prowadzą niemal beztroskie życie pełne uwodzeń, romansów oraz uciech cielesnych. Niektórzy twierdzą, że mają być żeńskim odpowiednikiem łowców dusz i rzeczywiście, pokusy częstokroć udają się do Alaranii, aby tam zajmować się wyciąganiem na wierzch gorszych stron ludzkiej natury i wzbudzaniem w ludziach żądzy, wiodącej ich na zgubę ich duszy. Jedno współżycie nie może co prawda zaprowadzić człowieka do Piekła, ale żadne spotkanie z pokusą nie kończy się dobrze. Osoba ta zdecydowanie się zmienia i nie pozostaje sobą. Sprawiają one, iż ludzie w o wiele większym stopniu zaczynają odczuwać pożądanie, a także osłabia samokontrole oraz wszelkie zahamowania zdrowego rozsądku. Rzadko komu udaj się nad tym zapanować, a każdy kolejny stosunek jedynie wzmaga ów efekt. Dlatego też pokusy przyczyniają się do tego, aby wiele osób trafiało do Piekła.
Jednakże z drugiej strony cieszą się olbrzymią wolnością oraz nie otrzymują jakichkolwiek poleceń. Książę Ciemności pozwala im działać wedle ich woli, będąc pewnym, iż niezależnie od tego, co zrobią, przysłużą się Piekłu.
Pokusy są z reguły świetnymi manipulantkami, potrafią szybko odnaleźć się w danym środowisku i sprawić, aby to wręcz zaczęło je chronić. Zadziwiające jest, jak bardzo są w stanie ogłupić ludzi, nieraz zdarzało się, iż paladyni wezwani na miejsce zaczynali walczyć pomiędzy sobą na skutek sprytu piekielnej, choć są to bardzo rzadkie przypadki i zawsze spowodowane przez bardzo przebiegłą oraz doświadczoną pokusę. Tę zdolność posiadają głównie z tej przyczyny, że rzadziej od innych piekielnych posiadają umiejętności walki, częściej magii i jest to zazwyczaj arkan emocji, która stanowi wsparcie dla początkujących pokus i wśród tych starszych traktowana jest pogardliwie. Zazwyczaj pokusa ucieka lub rzuca do walki z agresorem swojego obrońcę lub obrońców, których wcześniej omamiła. Bywają jednakże przypadki przypadki pokus, które potrafią walczyć, a nawet odczuwać. Wówczas częściej są przyczynami starć. Kierują się wywołaniem konfliktu między innymi istotami tak by polała się krew, którą sączą z wielką przyjemnością. Same nie są wybitnymi mistrzami w walce, wciąż pragną aby to inni wokół nich cierpieli jak najmocniej, przy czym one same nie chcą sobie za bardzo brudzić rączek. Duża część takich pokus potrzebuje włączyć w miłosną grę gamę tortur, bo tylko w tedy odczuwają rozkosz i uciechę ze stosunku ze swoją ofiarą, co z kolei dodaje im sił witalnych. Biada temu, który więc trafi na taką diablicę.
Pokusy są w stanie uwodzić ludzi dzięki zdolności czytania w myślach, która, podobnie zresztą jak w przypadku łowców dusz, nad wyraz ułatwia ich pracę. W ten sposób są w stanie śledzić żądze oraz pragnienia drugiej osoby pokazując, jak wiele może stracić, wyznając Pana i starając się zachować czystość. Zazwyczaj udaje im się to bez większego problemu. Pokusy są piekielnymi, na które paladyni polują z największą zawziętością. Diabły oraz łowcy dusz po zdemaskowany z reguły nie wywołują sympatii u społeczeństwa, są przerażające i wydają się być ucieleśnieniem wszelkiego zła, ale w przypadku pokus jest inaczej. Wykorzystują jedno z najsilniejszych ludzkich pragnień i wedle niektórych ludzi nie robią nic szczególnie złego. Do polowań na pokusy wysyła się najsprytniejszych i najbardziej oddanych sprawie paladynów, aby byli w ogóle odnaleźć i dopaść pokusę, a następnie widzieć w niej nie urodziwą kobietę, a jedynie naczynie piekielnego zła.
Odżywianie: Pokusy nie muszą się odżywiać, siły witalne pochodzące ze stosunków aż nadto dają im sił, jednakowoż przez wzgląd na to, że niegdyś były zwykłymi, ludzkimi kobietami, odczuwają tęsknotę za jedzeniem i spożywają je dla przyjemności, zwłaszcza wszelkiego rodzaju napoje alkoholowe.
Rozmnażanie: Pokusy, pomimo częstokrotnych stosunków seksualnych, nie są w stanie posiadać potomstwa.
Śmierć: Pokusy aby przestać istnieć nie muszą odpokutować swoich śmiertelnych grzechów, w ich przypadku taka możliwość wydaje się być niemal śmieszna, co jest kolejną rzeczą różniącą je od potępieńców. Pokusy są tak samo wrażliwe na śmierć co zwykli ludzie, aczkolwiek są niewrażliwe na wszelakie choroby. Działają na nie ściśle określone trucizny, które niestety często używane stały się także rozpoznawalne przez piekielne więc trudno im je podsunąć do spożycia. Pokusa może umrzeć ze starości, co pod kolejnym względem upodabnia je do łowców dusz. Piękno tych kobiet towarzyszy im do ostatniej chwili. Cudem na skórze diablic pojawia się jakakolwiek zmarszczka, lecz te starsze są o wiele słabsze i bardziej podatne na trucizny, w tym także i ludzkie. Po śmierci ciało pokusy zazwyczaj po kilku dniach zamienia się w proch, łącznie z kośćmi.
Przeciętna długość życia: 700 lat
Grywalny wiek postaci: 20-600 lat
Cechy rasowe:
Czytanie w myślach – Są w stanie odczytywać ludzkie myśli, a także emocje oraz pragnienia.
Zdolność przemian – Potrafią kontrolować wygląd swego ciała oraz w dość dużym stopniu nim manipulować. Jednakże posiadają ograniczenia, są w stanie przybrać postać jedynie ludzkiej kobiety. Szczytem ich możliwości jest upodobnienie się do elfki za pomocą odpowiedniego kształtu uszów i rysów twarzy.
Latanie – W swej prawdziwej postaci pokusy są w stanie latać, choć robią to znacznie niezdarniej od łowców dusz czy aniołów, jednakże równie szybko.
Atrybuty rasowe:
Bardzo zręczne
Precyzyjne
Wyostrzony wzrok
Przytępiony węch i smak
Niezwykle piękne
Bardzo charyzmatyczne
Autor: Derigentirh
Redakcja: Frigg
Potępieńcy
Grupa: Piekielni
Rasa: Potępieńcy
Wygląd: Wygląd potępieńców różni się w zależności od tego, jak ciężkich grzechów dopuściły się za życia. Zazwyczaj jednak przypominają cienie samych siebie z przeszłości, załamanych ludzi o skórze barwy popiołu oraz zdeformowanym ciele. Ich palce niemal zawsze są powykręcane i zakończone czarnymi pazurami, z ich głów wyrastają rogi, aczkolwiek o wiele mniejsze i żałosne w porównaniu do rogów innych piekielnych, a ich kręgosłupy zakończone są niewielkimi, ciemnymi ogonami. Cechą charakterystyczną potępieńców są krwiste tatuaże, czasem jedynie na jednym ramieniu, czasem na całym ciele, które opisują ich zbrodnie w Czarnej Mowie. Niemal zawsze są przygarbione, a ich na ich twarzach maluje się złość i ból. Niektóre posiadają także inne cechy, uzależnione od rodzaju zła, jakie czynili za życia.
Pochodzenie: Niedługo po powstaniu Piekła pojawili się także i potępieńcy. Są to dusze ludzi, którzy po śmierci zostali potępieni za swoje czyny. Do Piekielnych Czeluści przyciąga ich potężna magia tego miejsca. Ta sama magia sprawia, że otrzymują nowe ciała, odwzorowujące wygląd ich potępionych dusz.
Kultura: Wśród potępieńców panuje olbrzymia różnorodność spowodowana rodzajem grzechów i intencji za nich stojącymi. Potępiona dusza musi zaznać całego zła, które czyniło za śmierci, jednocześnie ujrzeć na własne oczy, jak wygląda ich dusza zbrukana ich zbrodniami.
Osoby, które były za życia egoistyczne i nie były w stanie dostrzec żadnego świata poza nimi samymi, nie potrafili ujrzeć samego siebie w innych ludziach i zrozumieć, że i oni posiadają duszę, które kierowały się największą pychą zazwyczaj stają się znacznie mniejsze niż wcześniej. Rzadko kiedy ich wzrost wynosi więcej niż cztery stopy. Mają także twarze o wiele bardziej szkaradne od innych potępieńców. Odczuwają potrzebę tego, aby ktoś zwracał na nie uwagę, a jednocześnie wstydzą się tego. Rozrywa ich to od środka, zazwyczaj brak zainteresowania ich osobą wywołuje u nich agresję i chęć zniszczenia wszystkiego wokół. W Piekle częstokroć pełnią rolę błaznów, które swoimi staraniami i przekonaniem o wielkości bawią innych piekielnych. Trzeba im przyznać, że w tej roli sprawdzają się świetnie. Gdy zaczynają się nudzić dla oglądających, są w stanie zrobić jeszcze więcej, aby zaciekawić ich swoją osobą.
Skąpstwo, chciwość i miłość do rzeczy materialnych karana jest w inny sposób. Wnętrzności osób, które za życia kochały pieniądze, są wypełnione złotymi monetami, których ostre krawędzie tną ich ciała od środka przy każdym gwałtowniejszym ruchu. Z reguły są grubsze od innych potępieńców. Odczuwają chęć posiadania wszystkiego, co wartościowe, co sprawia, że nieraz walczą między sobą, rozrywając brzuchy swych pobratymców i zabierając im ich złoto. Czasami, gdy nie są w stanie nikogo pokonać, gotowe są nawet skrzywdzić własne ciało. Jednakże każda cenna rzecz, którą wezmą do rąk, każdy rzadki kruszec w ciągu kilkudziesięciu minut przemienia się w kamień. Niektórzy piekielni, którzy dużo wędrują po Alaranii lub posiadają tam jakieś interesy, traktują tych potępieńców jako źródło dochodu, praktycznie niewyczerpalne. Jednakże właściciele nie poddają się bez walki, a w obronie własnej mogą stanowić bardzo groźnych przeciwników. Dlatego też czasami urządza się na nich polowania.
Mężczyźni, którzy za życia kierowali się żądzą ciała, dopuszczali się nieczystości i rozpusty posiadają nadzwyczaj wrażliwe genitalia. Tak bardzo, że zazwyczaj nie są w stanie ich zakryć, gdyż kontakt z większością tkanin sprawia im ból. Nie wspominając nawet o współżyciu. Jednakże przez wzgląd na strukturę w Piekle nie są w stanie tego uniknąć. W większości stają się niewolnikami pokus, znaczna ich część lubi, gdy druga osoba wręcz krzyczy z bólu.
Zazdrosne patrzenie na innych i pożądanie każdej rzeczy, którą posiadają, a której samej się nie ma i pragnienie jej tylko ze wzgląd na to, że jest własnością kogoś innego jest traktowane inaczej niż chciwość, która zazwyczaj dotyczy pieniędzy i innych wartościowych rzeczy. Osoby nad wyraz zazdrosne, nie tylko o jakieś rzeczy ale i ludzi, posiadają największą w porównaniu do innych potępionych skazę na umyśle. W ich oczach niemal zawsze da się dostrzec wyraz szaleństwa, doświadczają licznych halucynacji oraz ataków przekonań, iż otaczające ich osoby posiadają ich własność. Są nieobliczalne i gotowe zaatakować osobę, którą o to posądzają. W Piekle zazwyczaj posiadają kryjówki, w większości są to niewielkie jaskinie, w której ukrywają odbierane innym rzeczy. Zazwyczaj w większości są to bezwartościowe przedmioty, na przykład but, kawałek papieru lub podobne rzeczy, oni jednak widzą je jak najwspanialsze skarby. Niektórzy, dostatecznie silni piekielni są w stanie zmusić tych potępionych, którzy zachowali przynajmniej odrobinę jasności umysłu, do pracy, obiecując im w zamian kolejny skarb. Jest to nadzwyczaj tania siła robocza, jednakże, jak zostało wcześniej wspominane, ów piekielny musi być silny, gdyż po usłyszeniu takiej propozycji większość z owych potępionych rzuca się na właściciela ich przyszłego skarbu.
Osoby dopuszczające się grzechu wielkiego obżarstwa, pasożytowania na innych aby zaspokoić swój głód lub spożywania olbrzymich ilości alkoholi bez żadnego umiaru czy samokontroli w Piekle otrzymują straszną karę. Rozpoznaje się ich po okropnie wychudzonym ciele. Spowodowane to jest tym, że wszelki pokarm, jakiego się tkną zamienia się w proch, a najbardziej ze wszystkich potępionych potrzebują jedzenia. Co prawda odstawienie go nie może doprowadzić do ich śmierci, ale do zaniku tkanki mięśniowej i osłabienia już jak najbardziej. Próbują zjeść wszystkiego, nawet popiół, w który przemienia się każda rzecz, jaką zbliżą do ust, jednakże ten zazwyczaj jest bardzo gorący i rani ich układy pokarmowe, więc po pierwszej próbie rzadko kiedy robią to drugi raz. W Piekle są uznawane za doskonałe narzędzia tortur. Próba pożarcia jakiejś osoby przez tych potępieńców jest nadzwyczaj bolesna; stopniowa zamiana całego ciała w płonący proch nie może być przyjemna, nawet dla diabłów, szczególnie lubujących ból. Charakterystyczną ich cechą są olbrzymie zęby, a tak właściwie to kły.
Kierowanie się w życiu gniewem oraz nieopanowaną agresją w Piekle karane jest w jeden z bardziej upokarzających sposobów. Dusze osób grzeszących w ten sposób są najsłabsze spośród wszystkich potępionych, ogółem spośród wszystkich piekielnych. Nie są w stanie wygrać żadnej walki, w obliczu słabszego od nich przeciwnika ich siła zmniejsza się jeszcze bardziej. Wielką rozrywką w Piekle jest walka pomiędzy dwoma spośród tych potępieńców. Walka pomiędzy nimi polega na stopniowym, naprzemiennym osłabianiu każdego z nich, aż do czasu, kiedy żaden z nich nie będzie w stanie się ruszyć. Zazwyczaj wówczas ktoś zabiera jednego z nich w inne miejsce, aby osłabienie przestało działać, aczkolwiek w Piekle znane są przypadki dwóch potępieńców, leżących na ziemi z zatrzymaną pracą serca i nieoddychających, aczkolwiek nadal zachowujących pełnię świadomości. Częstokroć dostają napadów złości i atakują innych, co zawsze kończy się ich porażką. W Piekle jednak nieraz wybierani są za doradców jednych z piekielnych, gdyż żywią olbrzymią nienawiść do niemal wszystkiego i potrafią wymyślać naprawdę dużo sposobów na dręczenie innych. Rozpoznaje się ich po wielkim wzroście, zazwyczaj mają nie mniej niż siedem stóp.
Lenistwo, jednakże nie sporadyczne, lecz przenikające przez całe życie, brak chęci do pomocy komukolwiek i jakiegokolwiek przyczynienia się do czegokolwiek sprawia, że trafia się do Piekła w postaci zupełnie innej niż posiadało się za życia. Ciało takiego potępieńca jest zdeformowane, posiada nadzwyczaj duże umięśnienie w górnej części ciała i nadzwyczaj małe w dolnej. Dodatkowo brak ruchu sprawia im nadzwyczajny ból, przez co bez przerwy muszą coś robić, co z kolei bardzo szybko je męczy. W Piekle wykorzystywani są jako fizyczni pracownicy, nie potrzebują nawet nadzorcy z batem, gdyż samo przerwanie pracy boli ich o wiele bardziej. Ciągłe zmęczenie bądź rozrywający ciało ból sprawiają, że ich umysły są w najmarniejszym stanie spośród wszystkich potępieńców, częstokroć nawet nie zdają sobie sprawy, gdzie się znajdują.
Wszyscy potępieńcy traktowani są w Piekle jako niewolnicy oraz wykorzystywani na przeróżne sposoby. Nie czują jednak pomiędzy sobą żadnych więzi, pomimo olbrzymiej liczby nie są w stanie zorganizować powstania i wywalczyć sobie wolność. Niektórzy spośród nich uciekają do Alaranii, gdzie starają się zazwyczaj odpokutować swoje winy, co nie jest łatwym zadaniem. Najczęściej natykają się na paladynów lub niebian, którzy odsyłają ich z powrotem do ognistych czeluści, z których wypełźli.
Odżywianie: Większość potępieńców jest w stanie normalnie się odżywać, zza wyjątkiem tych karanych za obżarstwo, aczkolwiek nie potrzebują go do życia. W Piekle zazwyczaj nie są w stanie czegokolwiek zjeść, dlatego gdy tylko nadarza się okazja, zaczynają spożywać pokarm w wielkich ilościach, a olbrzymią przyjemność sprawia im picie wody.
Rozmnażanie: Są bezpłodne.
Śmierć: Potępieńcy nie mogą umrzeć w normalny sposób, choć są szczególnie podatni na wykrwawienie, wszelkiego rodzaju trucizny, choroby i tym podobne. Kiedy znajdują się w Piekle, bo prostu nie w sposób ich zabić, cokolwiek by się im nie zrobiło i tak zregenerują się po kilku godzinach. Kiedy zabije się je poza Piekielnymi Czeluściami, po prostu powracają tam w praktycznie nienaruszonym stanie. Unicestwić je można tylko w jeden sposób – należy sprawić, aby odpokutowali swoje zbrodnie i zyskali wybaczenie. Zważając na ich obecną formę nie jest to łatwe. Dla każdego potępieńca odpokutowanie polega na czymś innym, jest to ściśle związane z ich wcześniejszym życiem, jednakże bardzo często polega to na zyskaniu wybaczenia osoby, którą w największym stopniu skrzywdziło się swoimi czynami. O ile rzecz jasna jeszcze żyje. Jeśli nie, należy szukać innego sposobu.
Przeciętna długość życia: Ich egzystencja trwa do czasu, aż nie odpokutują zbrodni, długość ich życia nie jest możliwa do oszacowania.
Grywalny wiek postaci: 100-1500 lat
Cechy rasowe:
Przemiana w bestię – Potępieńcy przebywający poza Alaranią są w stanie przybrać odmienną formę, o wiele potężniejszą i groźniejszą. Dla każdego z nich jest ona inna, zazwyczaj są powiązane z grzechami danej osoby.
Potępieni – Nie w sposób ich zabić normalnymi sposobami, można jedynie zesłać je z powrotem do Piekła, przestają istnieć po odkupieniu swych śmiertelnych grzechów.
Atrybuty rasowe:
Wiele zależy od samego potępieńca, choć następujące atrybuty zazwyczaj się powtarzają:
Niezwykle durne
Tępe
Niezwykle brzydkie
Odpychające
Autor: Derigentirh
Redakcja: Frigg