Rubidia ⇒ Upiór w operze... ale to cyrk!

[Zoyamenae]

        Wszystko było gotowe. Trupa zawodowców, którzy wyczekiwali na ten moment od miasta do miasta, od polan po górzyste tereny, z wytchnieniem mogli pozwolić sobie na spełnienie swoich największych zwariowanych myśli. “Ci ludzie to wariaci”, powtarzała Zoyamenae. “Dobrze trafiłam”, uśmiechała się. Tutaj w cyrku czuła się po prostu na tyle swobodnie, że także nie mogła się doczekać szaleństwa związanego z pierwszym występem. Trzeba było zrobić dobre pierwsze wrażenie na mieszkańcach Rubidii - jej dawnego domu. Zapewne nikt już nie pamięta panienki Vighethorne, a jeżeli już, to służba siedząca na widowni nie będzie w stanie zrobić nic innego jak tylko plotkować o powrocie szlachcianki. Jeśli Klaus kiedykolwiek usłyszy, że powróciła, zapewne zignoruje tę informację.
“Nie jesteś już moją córką. Odejdź stąd”.
        Zoya odkąd tylko wjechali do miasta, odczuwała silną potrzebę ucieczki. Za dużo wspomnień było związanych z Rubidią, a najbardziej nieprzyjemnym był Remus. Zmiennokształtna nie widziała go od wielu lat i obawiała się, że on nie wyjechał nigdy z miasta. Unikanie rodzinnego domu zdawało się idealnym sposobem, aby wszystko trzymać z daleka, lecz teraz… nie mogła już uciekać. Musiała stawić czoło wszystkiemu, co nadejdzie niedługo.

        - Zoyka! - krzyknął Kreg, zwany Pochodnią. Mężczyzna sławił się arcymistrzowskim poziomem magii ognia, mimo to nigdy nie starał się o przyznanie tytułu magicznego bądź lepszą pracę. Dobrowolnie wybrał podróżowanie, a z grupą cyrkową było mu najwygodniej - nie musiał na każdym kroku uważać, albowiem mężczyzna posiadał nieposkromione pokłady ADHD. Wszystko go nudziło, a tym samym miewał przypadki, w których stracił kontrolę i coś podpalił. W takich sytuacjach dobrze jest mieć Serinę, panią mórz i oceanów, nazywaną Rybeńką.
        - Słucham cię? Już wchodzimy? - zapytała wilczyca, poprawiając róż na policzkach. Nie mogła wyjść do ludzi niepomalowana.
        - Jeszcze pięć minut. Przyszedłem upomnieć się o to, żebyś mnie później oprowadziła! Następnego wieczoru mamy na to świetną okazję, co ty na to? - Mężczyzna nie próżnował. Chciał zwiedzać i nic go przed tym nie mogło powstrzymać. W namiocie Zoyi czuł się na tyle swobodnie, że rozsiadł się na jednym z licznych dywanów. Kobieta kochała je ze sobą wozić.
        - Następnego wieczoru nie jestem w stanie, Kreg - powiedziała brunetka, a jej wzrok utknął w jednym punkcie. Odbicie w lustrze ponownie ją pokazywało. Mennea nigdy nie odeszła od swojej córki, więc to do niej była duchowo przywiązana. Nie do swego ukochanego, nie do domu. Matka przywiązała się do swojej córki.
- To już czas? - zapytał Kreg. Zoya tylko potaknęła. Jedynie Pochodnia wiedział o jej likantropii. Zoyamenae obawiała się, że w innym przypadku wezmą ją za większego wariata. Co przecież jest bardziej cenione w cyrku - medium, które posiada armię pełną duchów czy wilkołak, który widzi dusze zmarłych?
No właśnie. Pojutrze miała nastać pełnia.

        Przyszedł ten czas, kiedy mogli zaprezentować się. Zazwyczaj w jednym mieście pozostawali niecały miesiąc - żeby dobrze zarobić, dobrać zapasy oraz porządnie pozwiedzać. Wszyscy byli podróżnikami. Wszyscy pragnęli przygód.
Grupa zawsze była przedstawiana w kolejności alfabetycznej, albowiem tak wymyślił sobie Kreg. Podczas przedstawienia pozostałych członków każdy wychodził, przedstawiał swoje zdolności w najbardziej spektakularny sposób, w jaki tylko potrafił. Kreg jako mistrz magi ognia ciągle podkręcał atmosferę, oświetlając wszystko i dodając specjalne sztuczki. Publiczność zaproszona na to cudowne przedstawienie zaśmiała się w momencie jego drobnych przekomarzanek z Seriną, która niemal gasiła go jak zapałkę.
        - Gotowa, mamo? - zapytała wilkołaczka, oglądając występ swoich kompanów.
I w końcu wywołana została Zoya. Ona uwielbiała wywoływać jednocześnie zachwyt i strach, zatem i tym razem postanowiła się postarać. Gdy tylko wybiegła na środek, potknęła się - aczkolwiek specjalnie. W tej samej sekundzie przywołała najsilniejszą duszę jaką tylko znała, a duch złapał ją i szybko postawił na nogi. Miał na to niedużo czasu, ponieważ mimo swojej siły nie posiadał ciała i nie mógł długo trzymać czegokolwiek. Następnie wokół kobiety pojawiały się coraz to nowsze manifestacje. Sala wydawała się schłodzić mimo efektów Krega, a również wiele przedmiotów wolnostojących uniosło się w powietrzu. Koło Zoyi stała teraz cała grupa nie tylko byle duchów, a starych cyrkowców - tych, którzy byli powiązani ze swym domem i pragnęli dalej występować. Dzięki wilczycy było to dla nich możliwe. Duchy wykonywały najróżniejsze sztuczki i akrobacje, jakie tylko mogły.
        - Proszę państwa, oto Zoyamenae, Dusza naszego cyrku! - krzyczał Kreg, przywołując pseudonim sceniczny kobiety. A Zoya wreszcie czuła się spełniona, niosąc radość z głosem wiwatów poza namiot.

[Sunreisintre]

- Niesamowite, coś tak czułem, że mordercą będzie bard — mruknął upiór, zamykając książkę o zielonej okładce, na której wygrawerowano wdzięczny tytuł „szkarłatny aruwian”.

Powoli zwlekł się z łóżka wciąż myślami zagłębiony w przeczytanej historii. Spojrzał przez okno. Słońce dopiero wschodziło, wiatr był delikatny, sądząc po drobnych, nawet niespienionych falach. Robiło się już dość ciepło, choć Sunrei praktycznie w ogóle nie odczuwał temperatury.
Schodząc po schodach na dół, przypominał sobie, jakie ma rzeczy do zrobienia na dziś. Najpierw jednak musiał odnieść książkę do biblioteki. Była wprawdzie całkiem niezła, ale nie zamierzał jej zatrzymywać. Jedynie nieliczne, niezwykle ciekawe lub przydatne księgi sobie zostawiał. Ukrywał je w rozległej piwnicy pod domem przed wzrokiem zbyt ciekawskich gości.
Jego zamiłowanie do czytania pchało go do poznawania treści każdej książki, zanim ją sprzeda. Dzięki temu wiedział, co ma w swoim asortymencie i z czystym sumieniem mógł polecać konkretne pozycje. Zwykle poświęcał na to noce, nie sypiał, więc miał naprawdę dużo czasu.

- Ciekawe czy autor wydał kolejną część – rozważał, analizując końcówkę, która wręcz błagała o kontynuację.

Gdy tylko demon odłożył tomiszcze na półkę, rozległo się donośne pukanie do drzwi. Sunrei, gdyby tylko mógł, uśmiechałby się teraz od ucha do ucha. Ledwo wzeszło słońce, żaden klient nie przychodził tak szybko. To musiało oznaczać jedno – świeża dostawa.
Przy drzwiach znalazł się w kilka chwil i chwycił za klamkę pełen ekscytacji, a właściwe próbował. Przez przypływ emocji nieco się rozkojarzył, jego dłoń stała się zupełnie niematerialna. Oczywiście nie chcąc dać elfowi czekać, szybko to naprawił.

- Dzień dobry Erno – przywitał spiczastouchego, nie kryjąc, że jego spojrzenie wędruje na załadowany po brzegi wóz.
- Dzień dobry panie Sunreisintre – uśmiechnął się mężczyzna – Miałem całkiem dobre łowy. Nauki magiczne, powieści, znalazłem również co nieco o botanice i bestiach Alaranii. Tak w dużym skrócie – dodał elf, spoglądając na swój pokaźny bagaż.
- Doskonale – Upiór wziął w ręce kilka grubszych sztuk i odłożył na trawę. Zwykle wyładowywanie odbywało się jak najszybciej by nie wstrzymywać elfa przed następną podróżą.
- Panie Sunreisintre. Zanieśmy je dziś od razu do biblioteki – powstrzymał go elf.
- Jak to? Nie jedziesz dalej?
- Dzisiaj biorę wolne, do miasta przybywa cyrk. Słyszał pan o tym? Ponoć są całkiem nieźli.
- Oh. Musiało mi to umknąć. Dobrze, że wspominasz, nie chciałbym tego przegapić – dodał demon, z nostalgią przypominając sobie te czasy, gdy był aktorem i podróżował od miasta do miasta z własną trupą.

Mężczyźni sprawnie poukładali księgi, segregując je od razu po kategoriach, a następnie alfabetycznie. W międzyczasie dużo rozmawiali, głównie o podróżach i książkach. Nawet nie zauważyli, gdy minęło południe, a przecież dzień ledwo się zaczął.

- No gotowe – westchnął zadowolony elf.
- Dziękuje za pomoc, samemu zapewne zeszłoby mi znacznie dłużej – stwierdził Sunrei.
Gdy Erno wyszedł i ruszył w stronę miasta, Sunreisintre zaczął się zastanawiać co dalej. Poszedł do swojej sypialni, będącej w praktyce czytelnią. Miał tam na ścianie spore lustro. Przyjrzał się bacznie swojemu odbiciu.
- Trzeba się przebrać – magia iluzji sprawiła, że wyglądał teraz jak to zwykle miał w zwyczaju, wychodząc do centrum. Obicie ukazywało teraz piwnookiego bruneta o bladej cerze – A może trochę inaczej? - zmienił włosy na blond. Skrzywił się z niesmakiem i wrócił do tego, co było – Tak będzie dobrze – potwierdził jakby dla samego siebie.

---

Już odkąd wszedł do namiotu, czuł coś dziwnego. Jakieś przyciąganie, którego nie był w stanie wyjaśnić. Było jednak na tyle słabe, że prędko o tym zapomniał, zaciekawiony pokazem. Dzięki swej znajomości na temat magii dobrze wiedział, kiedy i którą arkanę stosują cyrkowcy, mimo to był pod wrażeniem różnorakiego wykorzystywania magii. To było niesamowite. Czary, zaklęcia, to zawsze była najbardziej plastyczna rzecz w tym świecie. I wciąż potrafiła zaskakiwać tak wiekowego upiora, jak Sunrei.
W pewnym momencie usłyszał on imię, przez które znieruchomiał i zesztywniał niczym umarlak. Czy to możliwe? Czy on dobrze słyszał? To nie było możliwe, prawda?
Przepchał się trochę przez tłum, by być bliżej sceny i zabrakło mu słów. Nie potrafił zareagować. Po prostu tam stał i wpatrywał się w kobietę, która jak gdyby nigdy nic prezentowała swoje sztuczki. Każdy jej ruch, jej spojrzenie, cały sposób bycia był mu tak bliski. To nie mógł być nikt inny.

- Zoya… - mamrotał niesłyszalnie. Był w szoku, Alarania była przecież tak wielka, tak niebezpieczna, a jednak znowu ją spotyka. I nie jest to tamta zagubiona dziewczyna, teraz to pewna siebie, silna kobieta, która odnalazła w życiu szczęście. Przynajmniej tak ją widział. Miał wrażenie, jakby ktoś zdjął ogromny ciężar z jego serca.

Od tego momentu pokaz zaczął się mu strasznie dłużyć, chciał do niej podejść, zagadać, przeprosić. Jednak dopiero po chwili jego rozum dorwał się do głosu. Przecież wtedy „był” Remusem, teraz wyglądał inaczej, nie mogła go poznać.

- Mogę zacząć od nowa. Mogę spróbować raz jeszcze, tak jak trzeba – myślał uradowany i nie spuszczał wilkołaczki z oczu. Musiał zagadać. Jakkolwiek. Po prostu musiał.

[Zoyamenae]

        Zoya wiedziała, że to miejsce, do którego trafiła, jest dobre dla niej. Nie mówiąc, że podróżnicy zaciągnęli ją do Rubidii, w której oczywiście nie chciała się znaleźć, aczkolwiek - tam gdzie cyrk, tam i serce wilkołaczki. Kochała występować przed ludźmi na pokazie zapowiadającym, w którym każdy zainteresowany doskonale odnalazł coś dla siebie. Późniejsze stoiska będą otwarte przez długi, długi czas, a zatem i cyrk da radę zarobić, a i każda dusza zostanie nasycona.
Wręcz dosłownie.
        - Namiot naszej Duszyczki, Zoyamenae, jest czynny codziennie w godzinach okołopołudniowych! Najodważniejszych zaś zapraszamy na seanse nocne - rzekł Kreg, na co wilczyca zrozumiała aluzję. Momentalnie wydawało się, jakby wszystkie dusze przez nią przywołane zaczęły biec w stronę publiczności, aby spektakularnie rozpłynąć się w powietrzu. To przedstawienie zapowiadające wrażenia z wyżej wymienionych seansów przyciągało zazwyczaj niemal całą publiczność.
Zoyamenae ukłoniła się i zaszyła ponownie z tyłu, poprawiając makijaż. Teraz miała aż dwie godziny całe dla siebie! Mimo że zawsze pomagała przy rozstawianiu namiotów, Serina nakazała jej odpoczynek. Jest wręcz za dużo chętnych do pomocy, a zatem i nie ma co się pchać i próbować wszystkich wyręczać.
        Zmiennokształtna uśmiechnęła się do siebie w lustrze, zadowolona z efektów użytku kolorowych kosmetyków, po czym wybiegła z głównego namiotu niczym strzała. Przy wejściu nadal roiło się sporo osób, które chciały spotkać któregoś z cyrkowców i poprosić o prywatną rozmowę. Zoyka właśnie w takiej sytuacji dostrzegła Pochodnię, którego otaczał wręcz tabun zarumienionych dziewcząt, parających się rzekomo magią ognia.
        - Kreg, jesteś potrzebny! - krzyknęła wilczyca, wybawiając przyjaciela z “opresji”. - Mógłbyś mi pomóc? Szybko, szybko! - Machnęła nań ręką z nadzieją, że mężczyzna ją dogoni. Delikatny uśmiech satysfakcji przyozdobił twarz kobiety, albowiem Pochodnia w pośpiechu ruszył za nią, zostawiając namolne damy.
        Zmiennokształtna postanowiła potraktować tę sprawę niczym wyścig. Kawałek dalej znajdował się las, a zatem w tamtą stronę ruszyła. Zaśmiała się do Krega, rzucając krótkie “kto pierwszy, ten lepszy!”, aby następnie odwrócić głowę w kierunku lasu i zorientować się, że…
Za późno było, aby się zatrzymać. Mężczyzna, który wydawałoby się, że znikąd, pojawił się przed wilczycą. Rozpędzona kobieta nie wiedziała, jak mogłaby go uniknąć, zatem nie dała rady, gdy siła grawitacji pociągnęła ją prosto na tajemniczego jegomościa. Zoyamenae zdążyła jedynie zacisnąć powieki z nadzieją, że upadek zaboli nieznajomego mniej niż ją, lecz…

        Wilczyca leżała na ziemi. Zdziwiona jedynie pomasowała delikatnie obolałe ramię, rozglądając się dookoła. Zoyamenae poszukiwała mężczyzny, na którego sekundę temu wbiegła z impetem, lecz ku jej zaskoczeniu, nieznajomy nadal stał w miejscu niewzruszony. Kobieta przez chwilę tak leżała osłupiała, aż w końcu dotarło do niej, co tutaj zaszło. Może to kolejna dusza, którą tylko ona widzi? Zbłąkany umarlak, potrzebujący jej pomocy? Zoya rozejrzała się po okolicy. Jeśli nikt inny go nie ujrzy, to na pewno duch. Musiała tylko mieć pewność…
        - Ojeju, nic panu nie jest? - Kreg podbiegł do mężczyzny i momentalnie zaczął przepraszać. Ciemnowłosa spojrzała na nich zdziwiona.
A zatem nieznajomy musiał mieć znakomity refleks…

[Sunreisintre]

Gdy pokaz dobiegł końca, mężczyzna imieniem Kreg zapraszał ludzi do namiotu dziewczyny. Gdyby Sunreisintre posiadał fizyczne serce, zapewne biłoby teraz jak oszalałe. Nie chciał tracić czasu. Od razu przedzierając się przez tłum, ruszył we wskazane miejsce. Po drodze nieco osłabił zaklęcie odpowiadające za jego „ciało”, aby łatwiej było wydostać się z tłumu bez trącania o ludzi wszystkimi kończynami, ale jednocześnie nie zwrócić na siebie uwagi przypadkowym przeniknięciem przez którąś z osób.
Już w oddali widział, a nawet słyszał głos Zoyamenae. Przyśpieszył kroku, nie mógł się doczekać, tak bardzo pragnął znów spojrzeć jej w piękne, czarne oczy. Nie spodziewał się jednak, że ich pierwszą interakcją po tylu latach będzie kuriozalne wpadnięcie na siebie. Kompletna dekoncentracja upiora sprawiła, że na tę parę sekund był zupełnie niematerialny. W efekcie wilkołaczka po prostu przez niego przebiegła.

- Cholera – demon, zdając sobie sprawę z zaistniałej sytuacji, szybko doprowadził się do porządku, nie tak to planował. Miał nadzieję, że może jakimś cudem nic nie zauważyła. Większość ludzi kojarzyła upiory z czystym złem i w większości było to zapewne słuszne skojarzenie, ale Sunrei naprawdę nie miał złych zamiarów. Wprawdzie mógł zostać uznany również za zjawę, chociaż w tej chwili nawet o tym nie pomyślał, widział oczami wyobraźni jedynie przerażoną i uciekającą od niego ukochaną.

Jej zdziwienie na szczęście trochę osłabło, gdy dołączył do nich Kreg. To był dobry znak, bo wciąż tego nie skomentowała, ani nie wyglądała na specjalnie wystraszoną. Upiór potrzebował momentu, by odpowiedzieć, wciąż nie mógł oderwać wzroku od dziewczyny. Otworzył usta, chcąc wydusić pierwsze słowo i dopiero po tym spojrzał w stronę mężczyzny.

- Um… Tak. To znaczy nie. Nie jest, w sensie mi nic… Hehe – wydukał, kątem oka obserwując Zoyę – To ja najmocniej przepraszam, powinien był panienkę złapać – podał jej dłoń i pomógł wstać. Cały był w stresie, że znów przez niego przeniknie, ale tym razem było w porządku. W duchu odetchnął z ulgą – Dobrze cię znów widzieć – dodał, na szczęście szybko zdał sobie sprawę, że powiedział to na głos – W sensie, uwielbiam twoje pokazy – wymyślił naprędce wyjaśnienie – Widać, że masz do tego talent. Świetnie radzisz sobie z tremą, o ile w ogóle ci dokucza, bo wprost emanujesz swobodą i pewnością siebie.

Demon jako były aktor szczególnie zwracał uwagę na takie rzeczy. Dodatkowo zagajenie rozmowy w temacie jego dawnej pasji pomogło mu opanować emocje i skierować myśli na bardziej przyziemne tory. Przy okazji przypomniał sobie, że wypadałoby się przedstawić. Tylko jak? Prawdziwe imię, nieoczywisty skrót?

- Nie. Nie będę jej więcej oszukiwał – postanowił.

Oczywiście nie zamierzał od razu wyznać jej całej prawdy. To musiał być proces stopniowy i delikatny. W końcu nie chciał jej skrzywdzić.

- Swoją drogą, jestem Sunreisintre.

[Zoyamenae]

        Nic nie uchroniło jej przed upadkiem, który spowodowała nieuwaga wilkołaczki. Kobieta powinna poruszać się z większą gracją, jak przystało na szlachciankę, nawet jeśli i byłą. Widocznie Zoyamenae tylko podczas występów mogła sobie na to pozwolić. Podczas spektakli czuła się swobodnie, jakby od dawna przeznaczone jej było ukazywać swój przerażający dar. Zmiennokształtna czuła się wtedy jak ryba w wodzie. Szkoda tylko, że w życiu nie potrafiła powiedzieć tego samego o normalnych sprawach, choćby i relacjach międzyludzkich. Zazwyczaj tylko Kreg rozumiał to, co siedziało w głowie kobiety poza sprawami typowo duchowymi.
        ”Cholera”, pomyślała kobieta, niemal w tym samym czasie, w którym mężczyzna podał jej dłoń i pomógł jej wstać. ”A prawie go wzięłam za kolejnego ducha…”. Od dawna już dusze nie ujawniały się Zoyamenae przypadkiem. Kobieta bowiem odpowiednio często spełniała ich potrzeby, zatem żadna niespełniona dusza już jej nie nękała w tzw. wolnych chwilach między lamentem a poszukiwaniem swej przyczyny śmierci.
        - Ach, ależ proszę się nią nie przejmować! - rzucił Kreg, nim wilczyca zdążyła otworzyć usta. - Wieczna z niej niezdara. Nie, Zoyka? - zaśmiał się, na co kobieta tylko z uśmiechem pokiwała głową. Uwielbiała swoje przytyki z przyjacielem, aczkolwiek nie wypadało się przekomarzać przy ewidentnie zakłopotanym nieznajomym. Zoyamenae bowiem dostrzegła jego wzrok na sobie i spróbowała się domyślić, czymże mógłby być spowodowany; prawdopodobnie faktem, że nieznajoma mu dziewczyna wbiegła weń niczym strzała, co do grzecznych zachowań na pewno się nie zaliczało. Ewentualnie mógł być nią oczarowany, acz mężczyźni nie zachowywali się tak przy wilczycy, jeżeli wiedzieli o jej darze. Zmiennokształtna podejrzewała, że nieznajomy mógł być widzem na ich małym przedstawieniu, a więc doskonale znał jej tożsamość - przynajmniej tę cyrkową.
Więc to automatycznie wilkołaczka wykluczyła.
        - Dziękuję ci, panie - odparła w końcu, serdecznie uśmiechając się do nieznajomego. Ton jego głosu delikatnie zaniepokoił kobietę, albowiem wydawał się dość mroczny, mimo to w wyczuwalnej weń ciemności tkwił pewien spokój. Z całą pewnością nie można odmówić mężczyźnie aparycji tajemniczego kawalera, za którym zapewne układał się wianuszek dziewcząt. Kolejne słowa zaś zdziwiły Zoyę, lecz i to nie trwało długo. Piwnooki zaczął bowiem tłumaczyć się swym udziałem w przedstawieniu na widowni i przy okazji skomplementował występ kobiety. Wilczyca momentalnie się rozpromieniła. Błysk w jej oku upewnił ją, że poradziła sobie na dzisiejszym występie i dodało jej dodatkowej pewności siebie do kolejnych.
        - Ojejku, to znaczy, że widziałeś nas już wcześniej w innym mieście? - zapytała uradowana. Gdyby tylko znajdowała się w hybrydziej formie, zapewne machałaby ogonem, póki tylko za jego sprawą by nie odleciała. W ten sposób wcześniejsze słowa mężczyzny zdawały się mieć sens. “Dobrze cię znów widzieć” - musiał zatem wcześniej odwiedzić ich cyrk. Ach, czyżby Zoya dorobiła się cichego wielbiciela na widowni? Niesforny rumieniec wkradł się na jej twarz, podkreślając tym już delikatnie pomalowane różem policzki kobiety. Ależ się ucieszyła!
- Niezmiernie mi miło, dobry panie! - rzekła. - Znaczy, Sunreisintre. Mogę ci mówić w skrócie Sunrei? Ach, ja jestem Zoyamenae, ale możesz mi mówić po prostu Zoya. A to Kreg, nasza Pochodnia. - Niespodziewanie przyszedł jej do głowy dodatkowy pomysł, dzięki któremu mogłaby dobrze zareklamować swoje ukochane miejsce pracy. Zoyamenae uśmiechnęła się do mężczyzny i ujęła delikatnie jego dłoń, aby później rzec:
- Jeżeli interesują cię historie o duchach bądź lubisz wrażenia, prowadzę również prywatne seanse. - Próbowała zachować oficjalny ton, jednocześnie swoim zachowaniem wskazując, że jej propozycja to naprawdę świetna zabawa. - Może jest w okolicy nawiedzony las, ruina, a może w twoim domu coś się dzieje i chciałbyś to zbadać, zrozumieć? - dokończyła, uśmiechając się tajemniczo i unosząc brew. Zazwyczaj rzadko ludzie zapraszali ją do siebie prywatnie, aczkolwiek zdarzały się i takie sytuacje. Niektórzy zmarli przywiązywali się częściej do miejsca swej śmierci czy pochówku niż do przedmiotów, które można było przynieść do namiotu medium. Zatem takie praktyki nie są Zoyce obce, a tym bardziej - są opłacalne.
        - Jeśli się zdecydujesz, obiecuję, że się nie zawiedziesz! - dodała spokojnie, uwalniając dłoń mężczyzny. - I jeszcze raz przepraszam, że na ciebie wpadłam. Lecz któż wie, może to przeznaczenie? - Zoya czuła się pewnie w oczarowywaniu ludzi. Postanowiła zrobić to i tutaj - delikatnie pobajerować - aby zdobyć potencjalnego klienta. Zwróciła się następnie do Krega z prośbą o szybką wycieczkę, żeby mogła później przygotować się do wieczornej sesji spirytystycznej.
        - Do zobaczenia? - rzuciła pytająco w stronę Sunreisintre, machając mu na pożegnanie, już chowając w sobie nadzieję, że mężczyzna zgodzi się na prywatny seans. Uradowana Zoyka kroczyła przed siebie dodatkowo dumna, że wybrnęła z niezręcznej sytuacji. Nie codziennie wpada się na nieznajomych, którzy nie zwyzywają cię od brudnych szmat przy okazji.

        - Złotko, weź przestań proponować obcym seanse. To niebezpieczne! - rzekł Kreg, kiedy upewnił się, że dostatecznie oddalili się od nowo-poznanego mężczyzny. - A co jak się okaże zabójcą, zwabi cię do domu i zje w trakcie chorego rytuału? Pomyślałaś o tym?
        - Po pierwsze, przedstawił się, więc nie jest obcym - podkreśliła Zoyamenae - a po drugie, zarobimy na tym. Poza tym doskonale wiesz, że to mnie prędzej powinien się bać. Duchy są ze mną i… - zamilkła, a Pochodnia nie drążył tematu. Wiedział, co wilczyca woli przemilczeć. Pełnia się zbliżała, a ona musiała wykombinować, gdzie się ukryć, aby nie zamordować bliskich.
        - Swoją drogą… - zaczęła kobieta. - Myślisz, że na widowni mógł być Remus? - Głos zmiennokształtnej zadrżał. Dawno nie wymawiała na głos imienia byłego ukochanego. Powinna być nań wściekła, albowiem to przez niego co miesiąc zamieniała się w krwiożerczą bestię nie do okiełznania, lecz drobny płomyk nadziei zapalił się w jej sercu. Bardzo chciała z nim wszystko wyjaśnić. Nie wierzyła już bowiem, że to ten jedyny.
Ten jedyny by jej nie zostawił.
Nim Zoya się spostrzegła, pojedyncza łza spłynęła po jej policzku. Kreg objął przyjaciółkę i podał swoją drogą chustkę (nosił na wypadek mokrych żartów Seriny).
        - Jeszcze się rozmażesz. A to dopiero byłoby dla ciebie gorsze, niż zostać poćwiartowaną w posiadłości potwora! Prawda? Prawda?! - Mężczyzna zaczął w udawanej panice machać rękami na wszystkie strony, próbując imitować potencjalne zachowanie kobiety podczas przybliżonej sytuacji. Zoyamenae się zaśmiała, więc podziałało.
        - Może był. A ty, jak już słyszałaś od pana Sunreisintre, wypadłaś świetnie. A może go nie było. I dalej byłaś świetna - dodał Kreg. Wilczyca odetchnęła. Przyjaciel zawsze wiedział, jak ją pocieszyć. Musiała się mu zatem odwdzięczyć i poprawnie oprowadzić po mieście, zatem przyspieszyła kroku i machnęła nań ręką, aby podążał za nią. Pokaże mu wszystkie cudowne miejsca, które pamiętała z lat młodości i z lat, w których była głupiutką, lecz najszczęśliwszą kobietą na świecie.
        Zoya miała bowiem nadzieję, że kiedyś będzie mogła sobie pozwolić na powrót do takiego błogiego stanu, jakim jest odwzajemniona miłość.

[Sunreisintre]

Upiór zaśmiał się lekko razem z resztą. Cudownie było znów słyszeć jej śmiech, jej głos. Po pierwszym szoku coraz bardziej docierało do niego, jak wielką tęsknotę odczuwał przez ten cały czas. Marzył o tym, by wziąć dziewczynę w ramiona i uściskać jak za dawnych lat. Nie opętywał już ludzi, ale musiał przed sobą przyznać, że brakowało mu fizycznego, realnego dotyku. Szczególnie teraz, gdy spoglądał na jej usta, które tak pragnął ucałować.

- Każdemu się zdarza, ja ciągle na coś wpadam – dodał z uśmiechem, chcąc jak najbardziej rozluźnić atmosferę.

Wszystko szło całkiem dobrze, do czasu, gdy nie spytała, gdzie ich wcześniej widział. Takie proste pytanie, a tak łatwo zniszczyło plan upiora, aby nie oszukiwać ukochanej. Mógł to lepiej przemyśleć. Zawahał się przez moment, podanie losowego miasta nie wchodziło w grę. Co, jeśli trafi w miejsce, gdzie akurat nie występowali? Musiał podejść do tematu z całkiem innej strony.

- No tak, ale już nawet nie pamiętam gdzie. To już jakiś czas temu. Prawdopodobnie byłem gdzieś przejazdem, w poszukiwaniu ciekawych książek do mojej kolekcji – odpowiedział, licząc, że Zoyamenae nie będzie zbyt ciekawska w tej kwestii.

Demon tym razem miał szczęście. Bez chwili zastanowienia przytaknął zmiennoksztaltnej na pytanie, czy może skracać jego imię. To był w końcu jeden z pierwszych kroków w rozwoju nowej znajomości, nawet jeśli tak całkiem nowa nie była.

- Miło poznać — podał Pochodni dłoń na przywitanie.

Dosłownie moment po tym Zoya sama chwyciła go za rękę. Tak po prostu. Jako upiór Sunreisintre prawie w ogóle nie czuł dotyku, przynajmniej nie tak jak zwykły człowiek. Mimo to już sama świadomość fizycznej bliskości sprawiła, że dawne uczucie z każdą chwilą coraz bardziej odżywało.

- Brzmi zachęcająco i wiesz co? Mieszkam w bardzo starym domostwie z dużą biblioteką. Kto wie, czy nie kryje się tam jakiś duch… albo upiór – dzięki temu miał idealną okazję, by zaprosić dziewczynę do siebie, moc z nią spokojnie pogadać, znów się do niej zbliżyć – Mieszkam kawałek za miastem, ale to niedaleko. Spotkajmy się przy ujściu Rzeki Motyli o zachodzie słońca, to cię zaprowadzę – zaproponował, po czym ucałował jej dłoń, używając magii iluzji, aby wilkołaczka faktycznie poczuła dotyk prawdziwych ust – Nic nie dzieje się bez przyczyny. Do zobaczenia – odrzekł zdecydowanie, odchodząc w swoją stronę, a uśmiech nie schodził mu z twarzy.

Demon miał ochotę skakać i tańczyć, cieszył się wręcz jak dziecko. Dawno nie był aż tak szczęśliwy, nawet przez myśl mu nie przeszło, że dzisiejszy dzień będzie tak piękny, a przecież jeszcze się nie skończył. Musiał lecieć do domu i wszystko przygotować. W międzyczasie też rozważał najróżniejsze scenariusze nadchodzącego spotkania.

- Może poruszę paroma rzeczami za pomocą magii, a może zrobię iluzję samego siebie, a gdzieś w cieniu ukaże się jej jako prawdziwy ja? Ale tak, żeby nie wiedziała, że to ja. Chociaż to może ją wystraszyć i jeszcze nie zechce mnie więcej odwiedzić. A może nic nie zrobię? Może faktycznie jakiś duszek kryje się wśród starych tomów. A jeśli nie i seans zakończy się zbyt szybko? Może ją czymś zajmę. O! Gdzieś tam miałem jakieś ciekawe książki o duchach, diabłach i demonach. Skoro się tym zajmuje, zapewne chętnie by chciała o tym porozmawiać. Może jej to sprezentuje?

Upiór prowadząc wewnętrzny monolog, składający się z szeregu pytań nawet nie zauważył, gdy przeszedł przez ścianę jednego z domów i znalazł się w czyjejś kuchni, o mały włos nie doprowadzając kucharki do zawału.

- Ale pan mnie wystraszył! Jak pan tu wszedł w ogóle?! – dopytywała, grożąc mu brudną chochlą.
- Zamyśliłem się i szedłem, gdzie mnie nogi niosły – wyjaśnił zakłopotany.
- To niech cię te nogi lepiej stąd wyniosą!
- Oczywiście, oczywiście. Najmocniej przepraszam – wyszedł czym prędzej, tym razem drzwiami – Dawno nie byłem tak rozkojarzony, mam nadzieję, że nikt na zewnątrz tego nie zauważył… Ugh, nie mogę sobie pozwolić na popełnienie takiego błędu wieczorem.

---

W chacie Sunreisintre, a konkretniej w bibliotece panował istny chaos. Wprawdzie książki nie walały się na podłodze, ale lewitowały w powietrzu, co rusz wylatując z półek lub na nich lądując. Upiór robił szybkie porządki, przy pomocy magii jednocześnie szukając co ciekawszych pozycji. Ostatecznie wszystkie tomy, które mogły się wiązać z zainteresowaniami Zoyi, zarówno obecnymi, jak i tymi sprzed lat wylądowały na jednym konkretnym regale, aby były pod ręką.
Natomiast w głównej części domu panował względny porządek, wszystko na swoim miejscu, ładnie poukładane. Jedynie tu i ówdzie mogła zebrać się delikatna warstwa kurzu. Upiór nie chcąc tracić więcej czasu, wyszedł więc do ogrodu. Po wstępnych oględzinach wybrał najpiękniejszy krzew czerwonych róż i ściął kilka, tworząc piękny bukiet dla swej ukochanej. Raz jeszcze zajrzał do środka, by stanąć przed lustrem i dopasować iluzje odpowiednio eleganckiego stroju, ale również w miarę swobodnego.

[Zoyamenae]

        Śmiech mężczyzny przepełnił ją spokojem, który odczuwała niemal tylko przy najbliższych. Zoyamenae już prawie zapomniała, jak to jest śmiać się beztrosko z ludźmi, bez obaw, iż rzucona na nią klątwa lykantropi odezwie się prędzej czy później i tym samym zabierze ten błogi stan. Wilczyca postarała się tym nie przejmować - w tej chwili prowadziła normalną, przyjemną konwersację w potencjalnym klientem. Kreg również nie czuł się zakłopotany wobec nieznajomych - wręcz przeciwnie, emanował radością, która tylko prosiła o wyzwolenie.
        - A mój występ, przypadł ci do gustu? - zapytał prosto, poprawiając dumnie kołnierzyk swej koszuli. Pochodnia cyrku zazwyczaj zbierała najwięcej owacji oraz to najliczniejsza grupa zakochanych (najczęściej panien) w jego przedstawieniu przybiegała prosto do mężczyzny, aby poprosić o choćby odrobinę rozmowy.
        - W bibliotece, mówisz? - zagaiła Zoya, rozpromieniając się. Podobała jej się wizja, która zazwyczaj najbardziej przeraża widzów medium; latające wokół przedmioty, kontrolowane przez nieznane moce. Lub też ledwo widoczne duchy, które akurat przywołała Zoyamenae. Wszystko byleby sprzedać swe usługi.
Kobieta cicho zachichotała, gdy Sunreisintre ucałował jej dłoń. Poczuła się jak łowca na polowaniu, któremu właśnie poszczęściło się ze zwierzyną. Mieszkający w bibliotece, możliwie nawiedzonej, mężczyzna o nienagannych manierach? No czegóż można więcej chcieć?
        - Świetnie! Będę czekać o zachodzie słońca zatem w umówionym miejscu. Tylko się nie przestrasz, jak coś znajdę - zaśmiała się.
Doprawdy, Zoya była szczęśliwa. Ukochany dom, cudowni ludzie, miłe wspomnienia…
Czego chcieć więcej?

***

        - Remus - słowa opuściły usta zmiennokształtnej szybciej, niż ciemnoszary wilk zdążył obrócić łeb. Wilczyca widziała w jego oczach to odbicie, które doskonale pamiętała z dnia swej przemiany - siebie, przestraszoną i niepewną, pełną nadziei i jednoczesnej rozpaczy. To dokładnie taki sam niepokój i radość, którą odczuwa rodzic na widok swego nieszczęśliwego dziecka - może i żyje, lecz za jaką cenę. Smutek Zoyamenae przyćmił jej umysł, przez co dostrzeżone przez nią zwierzę zdążyło czmychnąć gdzie pieprz rośnie. Kobieta bezcelowo podbiegła do miejsca, w którym przed chwilą widziała swoją przeszłość - dawną miłość i największe w życiu rozczarowanie. Zoya wiedziała, że zdoła dogonić Remusa - o ile faktycznie to był on - jeżeli tylko przemieni się w wilka.
Dobrowolnie.
        Brunetka zmrużyła oczy. Poprawiła tobołek z paroma rekwizytami, z którymi miała zamiar skierować się w stronę plaży. Tu, w cyrku, w każdym mieście, w którym ludzie traktowali ją jak rodzinę, było jej dobrze. Nie mogła tego zniszczyć, więc odwróciła się od miejsca wcześniejszego postoju wilka.
To nie mógł być Remus.

        Słońce delikatnie kończyło swój dzisiejszy bieg na bezchmurnym nieboskłonie, pozwalając wszystkim nocnym stworzeniom przygotować się na swój czas - to one polowały w ciemności, one żyły pod płaszczem gwieździstego nieba. Zoyamenae usiadła na ziemi, zamyślona wpatrując się w horyzont za morzem jadeitów. Romantyczne zachody słońca od niedawna kojarzyły się jej z uczuciem, którego nie chciała rozpamiętywać, aczkolwiek nie mogła nie kochać złotego oka prasmoka, które tak delikatnie muskało jej policzki swymi promieniami, zapewniając o lepsze jutro. I może nawet lepsze coś, które nastąpi za chwilę.
        Gdy w oddali kobieta dostrzegła Sunreisintre, pomachała mu. Mężczyzna prezentował się niesamowicie elegancko, co sprawiło, iż wilczyca poczuła się głupio - ledwo co na spotkanie przebrała się w swoją zwyczajną, czerwoną suknię, która nie przykuwała tak wzroku jak odzienie jej towarzysza. Wilczyca nie mogła odkleić od niego wzroku, tudzież dopiero kiedy zbliżył się do niej na odległość zaledwie pięciu kroków, kobieta dostrzegła bukiet. Zoya się uśmiechnęła, niby dalej udając głupiutką cyrkówkę, która nic nie dostrzegła, nie chcąc psuć samej sobie - oraz jemu - momentu zaskoczenia.
        - Przyszedłeś - oznajmiła spokojnie i z uśmiechem. - Masz duże pokłady odwagi, mój drogi. Podołasz dalszym wrażeniom? - zapytała, próbując jak najprofesjonalniej odegrać swoją rolę medium, lecz trudno było się wilczycy skupić. Bowiem jak można być opanowanym w towarzystwie dobrze ubranego, przystojnego mężczyzny z różami? Serce Zoyki z nadzieją zabiło nieco mocniej, próbując samemu się wyrwać do świata fantazji i westchnień niczym w najlepszych romansach. Aczkolwiek Zoyamenae była cierpliwa. Pozwoliła tej radości rozgrzać swego ducha, lecz nie tworzyła na ten moment żadnych oczekiwań. W końcu to tylko zauroczony jej zdolnościami nowy klient, prawda?
Prawda?

[Sunreisintre]

Czy przypadł mu do gustu jej występ? Dziewczyna była gwiazdą wieczoru, lśniła jak najcenniejszy diament. Każdy jej ruch wywoływał istną paradę emocji w głowie Sunreia. Naprawdę chciał jej to wszystko powiedzieć, wykrzyczeć i przytulić czule. Nie mógł.

- Ależ oczywiście. Był naprawdę… niesamowity – wykrztusił i natychmiast tego pożałował. Mógł powiedzieć coś ciekawszego, coś bardziej romantycznego – Ona dopiero co mnie poznaje… - nieustannie musiał się upominać. Po chwili jednak dotarło do niego, że pytanie wyszło od mężczyzny - Bardzo mi się podobał - dodał jeszcze, tym razem w pełni zwracając się do Krega.

Upiór potwierdził miejsce spotkania i zaśmiał się, słysząc słowa dziewczyny. Wierzył, że z pewnością jest na tyle silnym medium, by cokolwiek znajdzie zdołała ujarzmić. W końcu jednego upiora już miała w garści. I nawet o tym nie wiedziała.

---

Wieczorem wszystko szło zgodnie z planem. Czekała na niego, jak tylko ją ujrzał, odmachał i lekko przyśpieszył kroku, aby szybciej ukrócić dystans między nimi. Gdy tylko stał tuż przed nią, powitał ją pocałunkiem w dłoń i obdarował bukietem róż.

- Dobry wieczór Zoya – przemówił w końcu – Jak mógłbym nie przyjść? I jak mógłbym się bać, mając przy sobie prawdziwą profesjonalistkę? – pozwolił sobie na delikatny flirt.

Następnie ruszyli w stronę jego domostwa. Piach na plaży wciąż emanował ciepłem, choć chłodne powiewy bryzy mogły wywołać delikatny dreszcz. Ocean był dość spokojny tego dnia, więc morski szum nie śmiał zakłócać konwersacji. Jednakże w tej chwili oboje stawiali krok za krokiem w ciszy. Dopiero gdy weszli na lekko wygięty mostek nad miejscem, gdzie kończyła się Rzeka Motyli, Sunreisintre przystanął. Był stąd wspaniały widok, wprost na horyzont i znikające za nim słońce.

- To jedno z moich ulubionych miejsc w Rubidii, przypomina stare, dobre czasy – zagadał – Niegdyś, gdy jeździłem w trasy z moją trupą, zawsze w nadmorskich miastach lubiłem przystawać w takich miejscach. Pozwalają się wyciszyć i uspokoić przed występem. Z dala od zgiełku centrum, szaleńcza gonitwa myśli ma chwilę, by odsapnąć.

Po tej krótkiej przerwie na wymienienie paru zdań ruszyli dalej. Było już blisko. Liczne wcześniej zabudowania zastępowały obecnie różnego rodzaju egzotyczne drzewa i palmy pełne daktyli czy kokosów.
W końcu dotarli na miejsce. Weszli od strony bajecznego wręcz ogrodu przeciętego przez drobny, aczkolwiek dość głośny strumyk. Upiór otworzył drzwi i przepuścił zmiennokształtną przodem. Nawet w momencie, gdy podeszli do jednego ze stolików odsunął jej krzesło. Specjalnie zaprowadził ją w miejsce przy półce, na której wybrał te księgi, które mogły przypaść wilkołaczce do gustu. Wszystko miał przemyślane.
Na część jego planu składało się również wywołanie paru ciekawych efektów na sam początek. W końcu nie sądził, aby jego dom był nawiedzony przez coś innego niż on sam, a nie chciał, aby dziewczyna się rozczarowała. Dlatego już na wstępie z półki obok nich w tajemniczy sposób wyleciała z impetem jedna z książek i wylądowała na ich stoliku. Był to jeden ze starszych tomów opowiadający o demonach i sztuce egzorcyzmów.

- Nie oszukuje jej, to tylko taka gra, jak w teatrze – tłumaczył sobie – Chociaż mogłem przesadzić z wyborem książki, mam nadzieję, że nie będzie chciała odprawiać egzorcyzmu… - Upiór naprawdę nie miał najmniejszej ochoty wracać do Otchłani, a już w szczególności nie w tej chwili.

- Oh, no proszę… - udał zaskoczonego – Dziwne… To się wcześniej nie zdarzyło… Kto wie, może ten byt co tu jest, nabiera na sile? Całe szczęście, że tu jesteś, jakby sam Prasmok uznał, że to właściwe miejsce i czas na przybycie medium – dodał, nie mogą powstrzymać się od patrzenia prosto w oczy swej ukochanej.

[Zoyamenae]

        Zoyamenae była typową romantyczką. Byle uśmiech odbierała za znak, który oznaczał zainteresowanie jej osobą, a co dopiero kwiaty. Gdy Sunreisintre podał jej róże, pod makijażem wilczycy delikatnie przebił się rumieniec, podkreślając już pomalowaną buzię kobiety. Brunetka uśmiechnęła się szeroko, przyjmując podarek.
        - Ojej, dziękuję… - rzekła, podając dłoń mężczyźnie. Ten zaś ucałował ją, jak na prawdziwego dżentelmena przystało, co tylko uruchomiło karuzelę w umyśle Zoyki; w jej głowie już grał marsz weselny, ale… Właśnie, było ale. Dziewczyna wierzyła, że nie nadaje się teraz do głębszych relacji, albowiem nie wyleczyła się po ostatniej. Na dodatek była wilkołakiem - nie chciała przez przypadek skazać Sunreia na to, co sama ongiś przeżyła. A ta myśl przypomniała jej, że musi koniecznie schować się na czas pełni.
        - Tak bardzo ci się podobało w naszym cyrku? - Uniosła róże, zadając pytanie. Musiała sprawiać wrażenie profesjonalnej, może nieco głupszej niż w rzeczywistości. - Może się z Kregiem podzielę? - zachichotała. Zoyamenae przypomniała sobie radość Pochodni, kiedy Sunrei również skomplementował jego występ.
        Przy komentarzu o profesjonalizmie wilczyca omal nie eksplodowała z radości. ”Prasmoku, jest dobry…” pomyślała. Uśmiechnęła się w podzięce, po czym pozwoliła poprowadzić się do domostwa swego klienta. W głowie już tworzyła nowy scenariusz, w jaki sposób przestraszy mężczyznę, a później uratuje - w jego oczach wzrośnie jako bohaterka! Hah, jakże spodobał się jej ten plan. Tak bardzo, że następnie w podskokach szła dalej, nie bacząc na coraz to zimniejszy piasek pod nogami. Gdy zaś zauważyła, że Sunreisintre przystanął, również cofnęła się i zrównała z nim.
        Zoya spojrzała na Sunreia. W jego oczach odbijało się niebo, ale kobieta dostrzegła coś jeszcze; jakby duszę, która wołała o wolność. Jednocześnie prawdziwe, a tak samo sztuczne emanacje, które Zoyamenae już kiedyś czuła. Tej samej nocy, której się przemieniła. Wilczyca wstrzymała na chwilę oddech. Przymknęła oczy, starając się wczuć w słowa mężczyzny, jakoby mogła jego oczami i sercem dostrzec to, o czym opowiadał.
        - A więc również miałeś swoją podróżującą rodzinę - rzekła ciepło, podchwytując temat. - Opowiesz mi coś o niej? Co tam robiłeś, w czym się specjalizowaliście… A w zamian mogę zdradzić niektóre nasze małe sztuczki. - Mrugnęła do rozmówcy, uśmiechając się delikatnie. Musiała być zaś ostrożniejsza; skoro Sunrei już wcześniej podróżował, egzotyka wszelkich przedstawień może aż tak go nie zaskoczyć. Zoya postanowiła, że będzie kreatywna i wymyśli mu coś niezapomnianego.
        - Tak, znam to miejsce. Gdy jeszcze mieszkałam w Rubidii, często tutaj przychodziłam. Czułam się tu taka… wolna - opowiedziała. Nie zamierzała wspomnieć o Remusie, nie dzisiaj, mimo że z tyłu głowy nadal miała wrażenie, że gdzieś obserwuje ją dawny ukochany. Musiała później bacznie zbadać okolice, ale na razie powinna skupić się na potencjalnym kliencie. Kto wie, może będzie do nich coraz częściej wracał?

        Gdy dotarli na miejsce, Zoyamenae nie kryła zachwytu. Architektura tak dobrze ukrytego miejsca i ogród w pełni zainspirowały jej artystyczną duszę, co wilczyca wyraziła najprostszym znanym jej sformułowaniem:
        - Ojejuuu… - Oczy jej zabłyszczały. - I mieszkasz tutaj zupełnie sam? Cudowne… - rzekła. W środku poczuła zaś zapach książek, który tak kochała. Podziękowała mężczyźnie za przepuszczenie w drzwiach, a później ledwo powstrzymywała uśmiech, gdy Sunrei odsunął dla niej krzesło. Zoya szybko spostrzegła interesujące tytuły książek, więc też nie baczyła na długo, żeby sięgnąć po którąś.
        - Intryguje cię spirytualizm? W porządku, ale… - zawiesiła się, spoglądając na kolejny tom na półce. - Powieści romantyczne? Czy to raj? - zaśmiała się, po czym pogładziła delikatnie okładkę wcześniej wybranej księgi. Chyba trafiła na trudnego i wymagającego klienta, a zatem musi sprostać temu jak najlepiej.
I nawet może nie będzie musiała niczego udawać.
Książka o wdzięcznym tytule “Demony: kontrola i egzorcyzmy” wylądowała zaraz przed nimi w tajemniczych okolicznościach. Zoyamenae nie kryła zdziwienia - wręcz przeciwnie, rozdziawiła usta jakby miała wcisnąć doń rosnące po drodze kokosy. Dopiero po chwili zrozumiała, że sama wygląda jak młodzieniaszek, któremu przedstawiają prawdziwego ducha, więc spoważniała.
        - Chyba ktoś próbuje ci coś powiedzieć konkretnego, Sunreiu… - powiedziała cicho. - Przeprowadzimy mały rytuał, dobrze? Bez obaw, jest w pełni bezpieczny, a jeśli się czegokolwiek przestraszysz, spokojnie. - Uniosła pięść w górę i zacisnęła dłoń. - Ja cię obronię!

        Wstała szybko z krzesła, po czym sięgnęła do tobołka. Na podłodze nieopodal rozłożyła parę świec i rozsypała zioła - już w tym momencie mężczyzna mógł poczuć mocny zapach szałwii i lawendy. Kobieta nie potrzebowała dużo do przygotowań - bardziej liczyły się jej moce, ale musiała przecież stworzyć jakieś efekty wizualne. Gdy tylko upewniła się, że wszystko wygląda jak powinno, pstryknęła palcami i dzięki temu świece zapłonęły spektakularnie, tworząc nastrój grozy. Niedoświadczony świadek może łatwo pomyśleć, że Zoyamenae tym samym włada magią ognia, lecz jej aura jest słaba - co gryzie się z tym stwierdzeniem. Jak zatem zapanowała nad ogniem w tej chwili?
”Dzięki, mamo”, pomyślała. Jak dobrze jest mieć duszę, która wspomaga cię na każdym kroku. Wilczyca następnie bez pytania chwyciła Sunreisintre za dłonie i poprowadziła go do prowizorycznego kręgu. Puściła go dopiero wtedy, kiedy oboje usadowili się na ziemi, a następnie spojrzała na niego zafascynowana.
        - Powiedz mi teraz szczerze. Jak się czujesz w tym domu? Czy… miałeś kiedyś wrażenie czyjejś obecności? - Jak na zawołanie; zaraz po tym pytaniu towarzyszący dziewczynie duch przeszedł nieopodal mężczyzny, aby ten mógł odczuć jego aurę. To była stała sztuczka Zoyki. A tym razem to zmiennokształtna spojrzała w oczy Sunreia, szukając w nich emocji, których potrzebowała do rytuału.
        - Zaufaj mi - rzekła, po czym usadowiła się wygodnie na podłodze i zamknęła oczy. Może nie będzie musiała udawać, ale sytuację oczywiście podkręci. Już w tym momencie Sunrei mógł dostrzec ducha, który stał zaraz za wilkołaczką. Emanacja mrugnęła do mężczyzny, po czym rozejrzała wokół.
Przedstawienie czas zacząć. Duch z impetem ruszył do przodu, jakoby chciał zaatakować siedzącego naprzeciw mężczyznę. Wtedy Zoyamenae uniosła dłonie do góry w geście obronnym, a wtem dusza zatrzymała się i ruszyła do tyłu, jakby nakierowana przez medium na właściwą ścieżkę, rozglądając się po pokoju. Zmiennokształtna otworzyła wtedy oczy i uśmiechnęła się do Sunreia, zapewniając go ponownie, że go ochroni.
        - Powiedz mi - kobieta pochyliła się do przodu, aby delikatnie ułożyć dłoń na ramieniu mężczyzny - nie boisz się duchów?

[Sunreisintre]

Upior uwielbiał każdy moment spędzony z dziewczyną, zaśmiał się na pomysł podziału róż między nią, a Krega. Może i był dobrym cyrkowcem, ale to Zoyamenae zasługiwała na wszystkie bukiety świata.

- Głównie grałem czarne charaktery – odpowiedział na pytanie o swoją trupę, uśmiechnął się na myśl o swoich rolach – Byłem najczęściej diabłem, złym duchem… demonem – dodał, balansując na krawędzi ujawnienia prawdy o sobie – Moi przyjaciele byli wspaniałymi ludźmi i naprawdę dobrymi aktorami. Mieli przed sobą przyszłość pełną sukcesów. Ian, nasz głównodowodzący, pisał naprawdę niesamowite scenariusze do na wszystkie wystąpienia, szalone, pełne zwrotów akcji i zaskoczeń, często dość kontrowersyjnych – westchnął tęsknie na myśl o przeszłości.

Przez moment rozważał, czy nie poprosić Zoyi o sprawdzenie, czy gdzieś tam w zaświatach jest jego trupa i czy wszystko z nimi dobrze, czy czegoś potrzebują. Nie był jednak pewien czy chce zakłócać ich spokój. Mógł tylko liczyć, że są teraz szczęśliwi i dalecy od trosk żywych.

- To… Co z tymi sztuczkami? – zapytał, zmieniając lekko temat – Bo wiesz, nigdy nie wiadomo co przyniesie życie, może kiedyś wrócę do aktorstwa – rozważał – Może nawet stałbym się waszą konkurencją – zażartował po chwili ciszy, puszczając dziewczynie oczko.

---

Gdy dotarli do domu, Sunreisintre czuł lekką tremę. Miał wrażenie, że jego pseudomaterialna powłoka drży i zaraz dosłownie rozpłynie się w powietrzu. Dlatego, gdy zmiennokształtna akurat na niego nie patrzyła, stosował on wszelkie aktorskie sztuczki na stres, aby choć trochę się uspokoić.

- Tak. Całkiem sam, niestety… Może kiedyś będzie inaczej… – zaczął, ale przysłowiowo ugryzł się w język i zastąpił słowa nieśmiałym uśmiechem – Dziękuję. Na początku był tu dość spory busz, ale jakoś doprowadziłem ten ogród do porządku. Podobnie z resztą domu, dość długo stał nieruszany i niszczał.

Demon dumnie opowiadał o swoich remontach i postawieniu od podstaw muru wokół ogrodu. Przez chwilę wspominał również o przeciekającym dachu i aranżowaniu biblioteki. Nie chciał jednak zanudzić brunetki takimi technikaliami, więc nie rozwodził się zbyt długo nad tym tematem.
Przytaknął na pytanie o spirytualizmie.

- Nie można ciągle czytać tylko o jednym, czyż nie? – zachichotał z lekkim speszeniem.

Ich rozmowę przerwało jakże tajemnicze zdarzenie. Sunrei był rad, widząc zaskoczenie ukochanej. Z niecierpliwością oczekiwał, jak ona to zinterpretuje.

- Hmm, jak myślisz, co konkretnie? – zmarszczył brwi, a w oczach malował się zaskakująco naturalny niepokój – W porządku. Trzymam za słowo – odpowiedział, szczerze wierząc w waleczność wilkołaczki.

Z zaintrygowaniem obserwował, jak wszystko przygotowuje. Uniósł nieco brwi, widząc samoistnie zapalające się świece. Nie przypominał sobie, aby Zoya używała jakiejś magii. Zaraz jednak wyrwała go ona z zamyślenia, pakując do środka utworzonego kręgu. Sunrei nie czuł się najlepiej w takiej sytuacji, przychodziło mu na myśl to, jak ludzie przyzywają upiory albo odprawiają rytuały w celu ich zniewolenia. Ten lekki dyskomfort zmiennokształtna mogła uznać za strach spowodowany mroczną aurą, bo tak też to wyglądało.

- Cóż ja… - zaczął i gdy tylko poczuł obcą obecność, natychmiast spojrzał za plecy – Dobrze – przytaknął Sunrei, tak naprawdę nie oczekiwał prawdziwych duchów więc tym bardziej zaskoczony.

Spoglądał na zagubioną duszę stojącą obok Zoyii badawczo. Dopiero gdy ta zaczęła biec, odruchowo zrobił kilka zbyt gwałtownych kroków wstecz, co skutkowało upadkiem na podłogę.

- Na pewno nie przy tobie – stwierdził z lekkim flirtem wypisanym na twarzy i wstał z ziemi – Co to za dusze? Skąd się wzięły? Lub wzięła? Jest jedna, czy więcej? – dopytywał szczerze zaintrygowany.

[Zoyamenae]

                - Ojejku! - zareagowała kobieta, udając wręcz przerażenie jak na aktorkę przystało. - A więc to tak, jesteś czarnym charakterem… Czy to oznacza, że zaraz złapiesz mnie, porwiesz gdzieś daleko i tak zakończy swój żywot pospolita cyrkówka? - zaśmiała się. Zoyamenae uwielbiała nawiązywać do swojej pracy nawet w zwyczajnej rozmowie, a fakt, że Sunreisintre również należał do grupy cyrkowej, jakoś ją ucieszył. Znała wszystkich ludzi z jej ukochanej trupy, a teraz dodatkowo spotkała kogoś nowego - z kim również mogła porozmawiać na tego typu tematy. Dawno nie rozmawiała z takim zapałem o swojej pracy. Zwłaszcza że w sumie jedyne co mogła w swojej trupie to komentowanie występu innych czy też zbieranie pochwał i rad za swój. Mężczyzna zatem stanowił dla wilczycy świeży powiew wiatru.
                Właśnie, wilczycy. Zoyka upomniała się w głowie, że nie powinna teraz pozwolić sobie na taką swobodę. Zwłaszcza że niedługo pojawi się pełny księżyc na nieboskłonie. A wtedy kobieta musi się gdzieś ukryć; i to tak, żeby nikomu nie stała się krzywda. Tak jak jej dawno temu.
                - Och, to w takim razie nic ci nie zdradzę! Żadnych sztuczek, nawet jeśli ładnie poprosisz, konkurencjo - oznajmiła wilczyca, śmiejąc się w najlepsze.
Jak dawno naprawdę nie przeprowadzała z nikim takiej konwersacji.

                Ogród był czymś, co zawsze kupowało serce wilkołaczki. Kobieta wsłuchiwała się w odpowiedź Sunreia z uśmiechem, rozmarzając, że kiedyś również marzyła w takim zamieszkać. Ba, nawet razem z Remusem w pewnym momencie mieli takie plany! Niestety, teraz to marzenie musiało zostać zduszone przez nową pracę Zoyki oraz jej klątwę.
Klątwę, którą przekazał jej Remus.
                Brunetka na sekundę zamyśliła się. Prowadzona do środka domostwa nie zorientowała się nawet, gdy usiadła, lecz lewitująca książka skutecznie przywróciła ją do świata żywych, a kobieta zdała sobie sprawę, jak głupkowato się przez ten cały czas uśmiechała. Tymczasem ledwo zarejestrowała słowa mężczyzny, które padły chwilę później.
                - Może… - zaczęła, specjalnie przeciągając odpowiedź. Żeby przedstawienie przyniosło dobre efekty, należy dobrze je rozegrać i budować napięcie. Medium uśmiechnęła się tajemniczo, aby następnie zapytać;
                - Czy ktoś bliski kiedyś od ciebie odszedł? - Uniosła brew. - Niekoniecznie poprzez działanie śmierci. Czasem dusze żywych z tęsknoty gonią za starymi przyjaciółmi, rodzinami, kochankami. Masz kogoś, z kim chciałbyś szczerze porozmawiać? Zaświaty może wskazują ci, abyś w tym życiu naprawił jakąś relację - powiedziała, specjalnie co słowo ściszając głos do zmysłowego szeptu, aby nadać sytuacji nie tyle tajemniczy wydźwięk, co także szczyptę grozy do całości sytuacji. Widziała bowiem, że mężczyzna się stresuje. Delikatnym muśnięciem kciuka spróbowała go uspokoić, gdy prowadziła go za ręce do środka kręgu. Ten gest, mimo że dość intymny, jasno obiecywał mężczyźnie: “jestem. Obronię cię. Dam radę cię ochronić”. Aczkolwiek Zoyamenae zauważyła coś jeszcze. On się obrócił. Sunreisintre widział albo przynajmniej czuł, gdzie dokładnie znajduje się dusza. Czyżby miał wyczulony zmysł magiczny?
                - To zaprzyjaźnione duchy, które pomogą nam skontaktować się z istotami tego domu… Aczkolwiek ciekawe, że wałęsają się bardziej koło ciebie. Zazwyczaj są bardzo rozbiegane w poszukiwaniu dusz… Sunreisintre… - zawahała się. - Wygląda na to jakby w tobie był duch… Albo w przedmiocie, który nosisz. Coś, co jest dla ciebie bardzo ważne, masz coś takiego?

                Nim jednak Zoyamenae dała radę w pełni poznać prawdę, za oknem dostrzegła ruch. Ktoś przebiegł obok posiadłości, a ona doskonale wiedziała, kto. Naprędce przeprosiła mężczyznę, tłumacząc mu, że pilna sprawa ją wzywa. A wtem wybiegła z domostwa, aby zdążyć za tajemniczym cieniem.
To była na pewno sierść Remusa.
                Zoya nie zamierzała kusić swojej wilczej natury, więc jedynie wykorzystała swą prędkość w hybrydziej formie. Mogłaby go z łatwością dogonić w wilczej powłoce, ale obawiała się przemienić ze względu na nadchodzącą pełnię. Kobieta jednak nie musiała się martwić. W stosownej odległości od posiadłości zauważyła go. W ludzkiej postaci, taki sam jak ongiś. Niezmieniony. Czekał na nią.
Remus nie zamierzał jednak dać wybrzmieć tej chwili ich ponownego spotkania. Szybko rzucił zdanie, które utknęło w pamięci wilczycy.
                - Nie powinnaś ufać Sunreisintre. To wszystko jego wina.

[Sunreisintre]

Demon odchrząknął teatralnie, spojrzał jej prosto w oczy i głosem tak głębokim, że aż wywoływał dreszcze, odpowiedział.

- Szkoda byłoby go tak szybko zakończyć — niespodziewanie złapał ją za talię, przyciągając do siebie, jakby była jego własnością — Od tej pory będziesz tańczyć tylko dla mnie.

Zaraz po tym oczywiście przestał i uśmiechnął się przyjaźnie, kończąc ten drobny akt.

- Pamiętam jak dziś, to była sztuka pod tytułem „Tajemniczy wielbiciel”. Bardzo często ją wystawialiśmy, ludzie bardzo ją lubili — wyjaśnił, nie chcąc sprawić, aby Zoya odczuła jakikolwiek dyskomfort w związku z jego zachowaniem.

Bardzo dobrze mu się z nią rozmawiało. Śmiali się i żartowali. Pokaz z gośćmi z zaświatów był w tej sytuacji zwyczajnym dodatkiem, bo największą gwiazdą pozostawała wilkołaczka. Paranormalna otoczka ich spotkania wręcz nadawała specyficznego klimatu, który upiór uznawał za całkiem romantyczny.

- Tak, dużo ludzi odeszło… - odpowiedział na jej pytanie – Tak to jest, gdy jeździsz po całym świecie i nie masz jeszcze swojego własnego kąta – doprecyzował z lekkim uśmiechem ukrywającym jego lekki smutek. Nie mógł przecież, tak po prostu, zaczął marudzić na krótki żywot śmiertelników, nie gdy sam udawał jednego z nich – Będę próbował – odparł, również ściszając głos.
- Już próbuje – pomyślał.

Ich drobny seans w pewnym momencie zaczął iść w kierunku, którego demon najbardziej się obawiał. Gdyby był człowiekiem, pewnie już dawno oblałby go zimny pot. Był tak blisko przyłapania. Zaśmiał się lekko podenerwowany. Wciąż jednak usiłował nie dać po sobie poznać stresu.

- Koło mnie… To dość zaskakujące – odparł z trudem. Dobry aktor musiał w takich sytuacjach improwizować. Potrzebował na szybko skleconej fabuły i postaci, w którą się wcieli. Nie miał czasu na zawahanie, cała sytuacja zależała od tego, co teraz powie – Nie przypominam sobie, żeby mnie ktoś opętywał – zaśmiał się w dość naturalny sposób – Ale poza tym, choćby książki.
Mnóstwo starych tomów, wszystkie są dla mnie ważne, może ich autorzy albo poprzedni właściciele są tu ze mną? – zapytał szczerze zaciekawiony. Gdyby był zwyczajnym Alarianinem, zapewne właśnie tak mogłoby być – Albo… ten dom? Z tego, co wiem ma on dość długą i niejasną historię – dodał.

Wychodził na prosto, jego zainteresowanie było autentyczne, ponieważ naprawdę nie znał całkowicie historii tego miejsca i dlaczego zostało porzucone.
Wszystko jednak zostało przerwane. Zoyamenae nagle wybiegła z jego domu bez słowa wyjaśnienia. Sunreisintre nie do końca zrozumiał, co się stało. Cały czas myślał, że jest w porządku, zrobił coś nie tak? A może go przejrzała? Musiał sprawdzić.
Chcąc skrócić sobie dystans, aby nie obiegać całej posiadłości, zdjął na parę chwil czar odpowiadający za jego materialną postać i przeszedł przez ścianę. Zauważył zmiennokształtną, jak gdzieś biegnie i znika za rokiem. Odetchnął z ulgą. Zrobiłby to chwile wcześniej, a zobaczyłaby, jak przechodzi przez ścianę.
- Zbyt ryzykownie – skarcił się sam za działanie pod wpływem impulsu.

Odczekał dłuższy moment i dopiero wtedy skryty między drzewami w aż nadto bezpiecznej odległości pognał za swą ukochaną. I z przerażeniem odkrył, że to nie z jego winy tak szybko go opuściła. W oddali stał… Remus. Niezręcznie mu było patrzeć na ciało, które kiedyś sobie przywłaszczył. Jeszcze gorsze jednak było, że wilkołak śmiał po tym wszystkim rozmawiać z jego Zoyą. Jego. Był na tyle daleko, że nie słyszał, o czym mówią, ale wolał nie podchodzić. W przypadku kłopotów lepiej nie ściągać ich sobie wszystkich naraz, jak mają nadejść, to nadejdą we własnym czasie.
- Gdybym był tylko zwykłym, nieznajomym jej wcześniej człowiekiem, co bym zrobił? Zapewne po chwili namysłu i niepokojów zacząłbym szukać swojego gościa, aby sprawdzić, czy wszystko w porządku. Chociaż w ten sposób nie uniknę konfrontacji, no chyba, że zawrócę i jeszcze raz wybiegnę z domu, a w tym czasie Remus sobie pójdzie. Ha! Idealnie.

Upiór szybko wcielił swój plan w życie. Wrócił do swojej posiadłości, rzucił zaklęcie umożliwiające mu kontakt z materialnym światem i iluzje wcześniejszego wyglądu. Szybko spojrzał w lustro czy aby wszystko się zgadza i wyszedł.

- Zoya? Zoyaaaa?! Wszystko w porządku? – nawoływał, udając, że nie ma absolutnie żadnego pojęcia, gdzie też mogła pójść.
Jeśli wróci, będzie dobrze, jeśli nie to już on się rozmówi z wilkołakiem. Miał wielką nadzieję, że więcej ich drogi nie będą musiały się krzyżować. Tak bardzo go nienawidził.

[Zoyamenae]

        Zoyamenae była romantyczką, tak zwanym wymierającym gatunkiem w Alaranii. W większości liczyły się teraz tylko interesy, albowiem i wilkołaczka doświadczyła tego w domowym zaciszu - damie nie wolno bowiem samej wybrać miłości swego życia, zostawała zazwyczaj wydawana za znakomitego i bogatego lorda. W posagu dawała mu ziemie swego ojca, a ten wzbogacał się kosztem swej córki. To nigdy nie była miłość, tylko inwestycja. Zoya jednak została poniekąd wychowana na romansach swej drogiej matki, która zmarła przedwcześnie. Dlatego też, nawet jeżeli udawana, gra aktorska Sunreisintre onieśmieliła wilczycę. Uśmiechnęła się do niego jednak, gdy ten wyswobodził ją ze swych objęć, aby następnie spytać:
        - I jak się kończyła ta sztuka? - Kobieta złożyła ręce za plecami, ciekawsko spoglądając na bruneta. Uwielbiała spektakle, lecz i teraz musiała się ugryźć w język, ponieważ już do głowy przyszło jej pytanie o darmowy pokaz.

***

        Seans trwał w najlepsze. Zoyka spojrzała współczująco na Sunreia, gdy wspomniał o swoich podróżach. Chciałaby rzec, że go rozumie, ale coś w tej chwili się w niej odezwało. Nostalgia i dawne emocje, które towarzyszyły jej tutaj, w tym mieście.
        - Może to i dobrze, Sunrei - rzekła - bo do nikogo się nie przywiążesz. I nikt cię nie zrani. - Spuściła wzrok, aby następnie ponownie go podnieść. Nie było im dane za bardzo rozwinąć tej rozmowy, ponieważ Zoyamenae już dostrzegła pewne paranormalne - i nawet jak na takowe, nienormalne - zachowania duchów. Nigdy jeszcze się nie zdarzyło, aby to do człowieka się przyczepiły. W tej chwili nawet nie wydawało się, że Sunreisintre ma jakiś nawiedzony przedmiot, ponieważ to chodziło stricte o niego; tylko jego. Zoyamenae zmarszczyła brwi. Wszystko wydawało się takie dziwne, niepewne, tajemnicze, jakby…
Jakby Sunrei coś przed nią chciał ukryć?
I wtem pojawił się Remus.

***

        To z pewnością był on. Stał teraz przed nią, jakby niezmieniony. Czy ona również nic się nie zmieniła? Czas zatrzymał się dla nich, gotowy odtworzyć tę historię od tego punktu, w którym się zakończyła? Los z całą pewnością splatał ich ścieżki nie bez powodu. Remus próbował ostrzec zmiennokształtną, lecz czy ona mogła tak łatwo uwierzyć jego słowom?
        - Dlaczego miałabym ci znów zaufać, Remus? - Chciała mu wygarnąć. Zoyka musiała poznać prawdę, lecz jednocześnie chciała uciec; byleby nie musieć znowu stawiać czoła tym okrutnym emocjom. Nostalgii wymieszanej z nienawiścią.
        - Zapytaj swojego klienta, słonko - odparł mężczyzna. - Też chciałbym usłyszeć jego wyjaśnienia.
        Nim zmiennokształtna zdążyła jakkolwiek zareagować, usłyszała znajomy głos nawołujący jej imię. Instynktownie odwróciła się w jego kierunku, co było oczywiście błędem; gdy tylko jej wzrok powędrował z powrotem do Remusa, tego już nie było. Wkurzona Zoya tupnęła nogą i przeklęła pod nosem, a gdy po krótkiej chwili dostrzegła Sunreisntre, nie wiedziała, co ma zrobić. Złość narastała w wilczycy, a ona sama znów musiała gonić za odpowiedziami. Nie chciała być niemiła dla Sunreia, wręcz przeciwnie. Jednakże przyszedł jej do głowy jeden pomysł; ostatnia szansa na zdobycie informacji.
        - To był Remus. Znasz go? - Pytanie, które wydawało się tak niewinne. Pytanie, bez którego Zoyamnae nie dałaby rady pójść z powrotem do cyrku. Pytanie, o którym Zoya nie wiedziała, a zależało od niego całe jej życie.

        Nadal jedna rzecz nie dawała jej spokoju. Skąd ta nagła złość? Skąd te kumulujące się emocje, które…
Zoyamenae spojrzała na Sunreisintre ze strachem wypisanym na twarzy. Domyśliła się tego, gdy zaszło słońce. Kreg źle obliczył ich podróż. W Alaranii czas płynie nierównomiernie. To nie jutrzejszy wieczór miał być tak trudny, a dzisiejszy. To dziś była pełnia. Gdy wilczyca sobie to uświadomiła, jej oczy już zrobiły się czerwone, a jedna drobna łza spłynęła po jej policzku. Bezgłośnie szepnęła “przepraszam”, ponieważ nie ma szans, że zdąży uciec. Sunreisintre musiał jednak postarać się ukryć, zrobić cokolwiek...
Nie mogła go skrzywdzić.

[Sunreisintre]

- Mimo przeciwności losu… szczęśliwie – odpowiedział, choć sam nie był pewien czy mówi o tamtej sztuce, czy właśnie wypowiedział na głos swoje największe pragnienie.

Sunreisintre nie chciał się zgodzić z dziewczyną. Sam najlepiej wiedział, że pewne więzi prędzej czy później zostają przerwane choćby dlatego, że nie każdy może żyć wiecznie. Mimo to nie warto było się na nie zamykać, bo można było przegapić coś pięknego, szanse na nowe wspomnienia. Przecież to właśnie one nadawały życiu sens. Tak bardzo chciałby to wszystko przekazać swojej ukochanej, ale niestety los postanowił brutalnie im przerwać, odwołując się do mrocznej części ich przeszłości.
Mimo to plan upiora zdawał się działać. Remus zniknął, a on znów był sam na sam z Zoyamenae. Uśmiechnął się do niej czule i jak przystało na kogoś niewtajemniczonego w sytuacje, zaczął zadawać liczne pytania.

- Wszystko w porządku? Tak nagle wybiegłaś, zmartwiłem się. Może mógłbym w czymś pomóc?

Chciał ją przytulić, choć oficjalnie znali się zbyt krótko na takie zuchwałe zachowanie. Demon tak bardzo pragnął odsunąć rozsądek na bok i spróbować. Emocje szalały w jego głowie, ale gdy usłyszał pytanie zmiennokształtnej, zastygł bez ruchu, a jego wszelkie myśli zastąpiła kompletna pustka. Patrzył brunetce prosto w oczy. Nie mógł skłamać, nie w takiej sytuacji. Chwila ciszy była podejrzanie długa, Sunrei musiał jak najszybciej wymyślić, jak najbardziej dyplomatyczną odpowiedź nie zatajając jednocześnie faktów.

- Remus… - udał zastanowienie – Ah, Remus. Coś mi się chyba obiło o uszy, możliwe, że spotkałem go raz czy dwa, bo to chyba jeden z miejscowych, jeśli mnie pamięć nie myli, czyż nie? – rozważał, umiejętnie ukrywając stres pod płaszczykiem z gry aktorskiej.

Niespodziewanie oczy dziewczyny przybrały odcień szkarłatu. Upiór od razu zrozumiał, co się dzieje, mimowolnie spojrzał w niebo i dostrzegł jaśniejący księżyc w pełni.

- Dlaczego wyszła w taką noc? Czyżby mogła to kontrolować? Zapomniała?

Upiór nie wiedział jak Zoya będzie się zachowywać po przemianie, ale jej spojrzenie i łza mówiły same za siebie. Nie mógł jej tak po prostu zostawić samej, nie tym razem. W szarmanckim geście wziął zmiennokształtną na ręce, niczym damę w opałach i ruszył biegiem w stronę swojego domostwa.

- Nie bój się, wszystko będzie dobrze – zapewnił, choć w przypływie emocji zapomniał o niektórych ludzkich i dość drobnych elementach swojej iluzji. Jak chociażby fakt, że jego słów nie przerywał brak tchu wywołany nagłym wysiłkiem fizycznym.

Już po chwili oboje byli w jego sypialni. Upiór pozwolił dziewczynie usiąść na swoim łóżku. Nie oczekiwał, że tak szybko tu wylądują, a już na pewno nie w takiej sytuacji. Obserwował każdy następny ruch dziewczyny, było mu źle, z tym, co zrobił. Czuł się jak jakiś porywacz. Mógł, jak nakazywała logika, po prostu uciec, ale nie chciał, aby ta klątwa rozdzieliła ich po raz kolejny.

[Zoyamenae]

        Szczęśliwe zakończenia nie istnieją. A nawet jeśli, są okraszone drogą stworzoną z dramatów i cierpienia. Nie było szczęścia, które przetrwałoby wszystkie te próby, przeto ciągle coś wyskakiwało. Związek Zoyamenae upadł, bo nie był wystarczająco silny, nie przetrwał tego cierpienia bogatej córki arystokraty. Wilczyca wtem, gdy tylko została wilkołakiem, stała się niemalże kwiatem wyrwanym z domowego ogródka - i usychała między stronami własnej opowieści. Nigdy się nie skończy, nigdy nie dotrwa szczęśliwego zakończenia, bowiem dla niej było już za późno.
Tak jak teraz było za późno na ucieczkę.

        Zoya nie panowała nad swoimi instynktami. Zobaczyła księżyc w pełni, a to oznaczało, że było już za późno. Remus na pewno uciekł wcześniej, ponieważ sam wyczuł zagrożenie ze strony odsłoniętego nieboskłonu. Srebrne oko Prasmoka dumnie zaświeciło na niebie, a zmiennokształtna wydawała się dorównać mu w urodzie; bladość jej skóry idealnie pasowała do groźnej postaci okrągłego strażnika nocy, a czerwień oczu powoli przekształcała się w jedyny kolor na twarzy kobiety. Nawet ciemnoczerwona szminka zniknęła wśród mroku, który dookoła powstawał. Także myśli w głowie Zoyamenae kotłowały się jak w wiedźmim naczyniu, bo zastanawiała się, komu ma wierzyć; Remusowi czy Sunreisintre? Mimo że wydawało się to nader proste, tak słowa wilkołaka ciągle krążyły w umyśle zmiennokształtnej. “To wszystko jego wina”. Przecież ledwo znała Sunreia, ale nie wydawało jej się, że mógłby zrobić coś złego… a może mógł? Ciemnowłosa przez to nie odpowiedziała na żadne z jego pytań. Nie dała rady, a każda przemiana dodatkowo rozrywała na strzępy jej skórę. Niekontrolowana zmiana bolała jak cholera, więc i wściekłość wilka narastała z każdą minutą, w której blask księżyca oświetlał jego lico.
Nie zauważyła nic, mimo że dotyk dłoni Sunreisintre odczuła jak za pięciu. Może i mówił do niej, ale Zoyamenae nie odezwała się już słowem. Posłusznie podążała za nim przerażona, jakoby za chwilę mogła jednym skinieniem palca złamać mu rękę. Nie daj Prasmoku zrobić coś gorszego! Wilczyca ledwo zarejestrowała fakt, że ponownie znajduje się w posiadłości mężczyzny, a tym bardziej w nieznanym jej pomieszczeniu. Wydawało się, że to… jego sypialnia? Czemu zabrał ją właśnie tam? Myślał, że tutaj jej przemiana przebiegnie łagodniej? Tylko przez sekundkę w myślach Zoyki pojawiła się nadzieja, że może Sunrei chciał, aby poczuła się komfortowo. I właśnie dlatego zaprowadził ją w najbardziej przytulne miejsce w całym domostwie.
        - Sunhre - zaczęła, próbując być jak najbardziej zrozumiała. Mięśnie kobiety były napięte niczym stal, a szczęka powoli rozrastała się pod naporem przerażających zębisk. - Muhsisz mie tu żamknąćz… - powiedziała. Mogła mieć tylko nadzieję, że Sunreisintre zrozumie przekaz. Inaczej… Nie. Nie mogła czekać na jego decyzję, bo jeszcze zechce zostać bohaterem tej powieści. I wtedy jego szczęśliwe zakończenie ucieknie. Zoyamenae zatem wstała z łóżka i z impetem, wykorzystując całą swoją wilczą siłę, wypchnęła mężczyznę za drzwi i je zatrzasnęła. Ledwo zauważyła fakt, że po części jej dłonie wręcz zanurzyły się w ciele Sunreisintre.
        - Tso… - wymamrotała, spoglądając na ręce. - Żaknij… na kluscz…
Nie zdołała więcej powiedzieć. Kobieta oparła się plecami o drzwi, zsunęła na ziemię i sekundę przed całkowitą przemianą w wilka poczuła, jak czuła dłoń ducha jej matki głaszcze ją po plecach.

***

        Zaczynało świtać, gdy Zoyamenae zrozumiała, że już jest po wszystkim. Obudziła się z ogromnym bólem głowy, który zawsze towarzyszył jej po powrocie do ludzkiej postaci. Wilczyca rozejrzała się w pokoju, aby ocenić ewentualne zniszczenia - z ulgą stwierdziła, że tylko drzwi byłyby do naprawy. W przypływie wściekłości zapewne kobieta podrapała je i zaczęła niecierpliwie biegać po pomieszczeniu, w którym teraz dominował nieco większy bałagan niż zwykle, aczkolwiek to nie była jedyna rzecz, którą mogła zauważyć Zoyamenae. W trakcie przemiany zapomniała zdjąć z siebie ubrania, a to oznaczało… że leżała teraz zupełnie naga w łóżku mężczyzny, którego znała zaledwie jeden dzień. Momentalnie zakryła się pościelą, zażenowana faktem, że musi w ogóle to robić. Prasmoku, przecież co sobie pomyślał Sunrei wczoraj, a co dopiero jeszcze pomyśli, jak ją taką zastanie… jak ona się mu wytłumaczy? O niebiosa, a lepiej, aby zmiennokształtna nie podchodziła nawet do lustra. Jej makijaż zapewne już dawno stworzył kataklizm na twarzy kobiety…
I gdzie to jej szczęśliwe zakończenie?

[Sunreisintre]

Sunreisintre nie chciał zamykać ukochanej. Chciał przy mniej być, a wiedział przecież, że wilkołaczka w żaden sposób nie mogła go fizycznie skrzywdzić. Niematerialne ciało miało swoje zalety. Jednakże w napływie emocji upiór niemal zapomniał, że ona o tym nie wie i jak na razie nie powinna. Wypchała go przez drzwi tak niespodziewanie, że jego zaklęcie przez krótką chwilę ugięło się pod naporem jej siły. Demon od razu to zauważył, miał jednak nadzieję, że ten incydent będzie dla Zoyi jedynie halucynacją, czy przewidzeniem. Na wyznanie prawdy przyjdzie jeszcze czas, ale nie teraz.
Skupił się więc na jej prośbie i zamknął drzwi. Cały czas jednak pozostał tuż obok. Dzieliła ich jedynie ściana. Demon czekał godzinami, słyszał jakiś trzaski, drapanie pazurów i latające po pokoju drobne przedmioty. Nie przejmował się zbytnio bałaganem. Miał tylko nadzieję, że jego ukochana nie zrobi sobie przez przypadek krzywdy. W miarę upływu czasu patrzył już tylko przez niewielkie okno w korytarzu, jak rozgwieżdżone niebo blednie z każdą minutą, gdy zza horyzontu zaczęły wychodzić pierwsze promienie słońca. Zoya powinna niedługo wrócić do ludzkiej postaci, o ile już nie wróciła. Sunrei nie chciał zaglądać do sypialni zbyt szybko.
Wciąż było dość wcześnie, a nieco już zniecierpliwiony demon zaczynał rozważać, co może zrobić dla swojej ukochanej.

- Śniadanie do łóżka? Nie to byłoby dziwne… dla niej wciąż jestem praktycznie obcy. Nie mógłbym ot tak wejść do sypialni po tym wszystkim ze śniadaniem. Ale może jest głodna po tej akcji? Może… przygotuje herbatę. To nie powinno być dziwne. Albo najpierw po prostu zajrzę. Nie. A jak się wystraszy? UGH! Dlaczego wszystko wydaje się bez sensu?! – Sunrei oparł się o ścianę pogrążony w myślach.

W końcu jednak postanowił zwyczajnie sprawdzić co z kobietą i po prostu spytać, czy czegoś nie potrzebuje. Z lekkim zawahaniem zapukał do drzwi.

- Zoyamenae? – zapytał, ostrożnie przekręcając klucz w zamku – Czy wszystko w porządku?

Demon lekko uchylił drzwi, cała sypialnia była jednym wielkim chaosem. Najchętniej zerknąłby przez ścianę co z kobietą, ale wolał nie ryzykować, że w taki sposób go zobaczy. W końcu Sunrei zdobył się na odważny krok i zajrzał. Speszył go widok Zoyi zakrywającej się kołdrą.

- Oh, uh… Najmocniej przepraszam. Przepraszam – powiedział, odwracając się do niej plecami, aby nie czuła dyskomfortu.
Przez moment chciał zaproponować jej pożyczenie ubrań. Tylko że on ich nie nosił. Jego odzienie było iluzją.
- A co jeśli zajrzy do szafy, szukając czegokolwiek aby na siebie włożyć i nic nie znajdzie? Jak ja jej to wyjaśnię? Co robić, co robić?! – Sunreisintre panikował. Było tak wiele czynników, które mogły go wydać i to takie drobiazgi, o których w życiu by nie pomyślał.
- To ja, może zaparzę herbatę? – zasugerował nieśmiało i czym prędzej wyszedł z sypialni.

Demon zszedł na dół. Gdyby tylko miał serce, biłoby teraz jak oszalałe. Poczucie winy było miażdżące. Cokolwiek by nie zrobił, kończyło się tragedią. W trakcie zagrzewania wody Sunrei spojrzał w niewielkie lustro zawieszone na filarze. Wyglądał jak człowiek, ale przecież to wszystko było iluzją. Bał się rozwoju sytuacji. Musiał być gotowy na wszystko. Mimo to postanowił nie zdradzać po sobie zdenerwowania.
Wlał wrzątek do filiżanki z mieszanką ziół, a następnie wziął herbatę i wrócił do góry. Nim wszedł, zapukał do drzwi.

- Jestem, mogę wejść?