Księstwo Karnstein ⇒ [Obrzeża Karnstein] Nauczyciel potrzebny od zaraz

[Fejra]

        Życie jest krótkie, mówili. Przychodzisz na świat, uczysz się, jak żyć, żyjesz i gdy już to opanujesz - umierasz. Ot, proste streszczenie egzystencji ludzkiej. Ba, tylko jedno zdanie wystarczy, aby takowe opisać, co po głębszym namyśle wydaje się naprawdę smutne. Życie młodej czarodziejki jednak zdawało się nie mieć takiego samego końca jak u prostego człowieka.
        A może ona ciągle uczyła się, jak żyć?
        Fejra ponownie utknęła w martwym punkcie. Odkąd znalazła się na tajemniczej radzie czarodziei, zaprzątała sobie głowę o to, dlaczego nie pamięta swojej przeszłości. Co prawda czasami w snach nawiedzały ją te same obrazy od paru lat - niebieskowłosa dziewczynka, do której nie wiadomo czemu Fejra czuła wyłącznie obrzydzenie, nienawiść, mimo że dziewuszka wydawała się adorować jasnowłosą niczym bóstwo. Kolejna zagadka do rozwikłania, z którą Fejra musi się zmierzyć, lecz najpierw, po dziwnym spotkaniu magów w środku lasu i poznaniu wyjątkowo strasznej pani, Pradawna potrzebowała tylko jednego, aby przerwać ciąg napływających wrażeń i związanych z nimi negatywnych emocji.
        Piwa.

        W księstwie Karnstein istniało od groma tawern, zatem nową misją Fejry było zwiedzenie każdej po kolei. Kiedy jednak pierwsza z nich, o wesołej nazwie Zgniłe Kaczątko, ukazała się oczom młodej czarodziejki, kobieta nie zastanawiała się długo i ruszyła w kierunku karczmy.
        W środku panował zaduch. Ludzie widocznie zebrali się, aby świętować błahostkę, która zapewne miała miejsce jeszcze tego samego dnia. Powodem celebracji mógł być oczekiwany powrót władcy ich ziem. Wtedy przepych w tawernie i obecność barda wydawała się jak najbardziej uzasadniona, ale całe to zebranie równie dobrze mogło oznaczać, że któremuś z wieśniaków krowa nie zdechła przez całą zimę i waćpan przetrwa kolejny kwartał. Księstwo będzie z niego zadowolone, a on sam będzie mógł cieszyć się łaską pana. Fejrze oczywiście takie zgromadzenie było bardzo na rękę.
        Po znalezieniu się w niemałych tarapatach z magami i krótkiej podróży, czarodziejka musiała zdobyć pieniądze, a znała na to tylko jeden sposób - kradzież sakwy zapatrzonego w kufel piwa albo nadobną damę mężczyzny. Pradawna z łatwością, gdy tylko weszła do karczmy, zdobyła kilka ruenów. Starała się jednak sięgać do kieszeni jegomości tylko po jedną monetę - wtedy istniało większe prawdopodobieństwo, że nikt nie zauważy straty i kobiecie kradzież ujdzie płazem.
Dopiero później miała przekonać się, jak bardzo była w błędzie.

        Niewiele minęło czasu od momentu, gdy Fejra zasiadła przy szynkwasie, zamówiła najtańszy trunek i w trakcie oczekiwania wsłuchała się w niedorzeczną historię barda o nowej przygodzie, która stawiała go w świetle bohatera. Czarodziejka uśmiechnęła się pod nosem. Doskonale zdawała sobie sprawę, że to tylko stek bzdur, ale przynajmniej odciąga uwagę wieśniaków od jej tajemniczej persony. Niestety, nie trwało to długo, aż jeden z nich zainteresował się nowoprzybyłą kobietą. A niestety, ponieważ właśnie to zainteresowanie okazało się dla Fejry ponownie zgubne.
        - Te - usłyszała nagle Pradawna, na co wzdrygnęła się. Nie musiała nawet spoglądać za siebie, aby zobaczyć właściciela niskiego i niemalże gardłowego głosu jak u starszego pana, ponieważ ów zaczepnik przysiadł zaraz obok niej, zasłaniając rozgadanego barda. Przez krótką chwilę Fejra zmierzyła go wzrokiem. Prosty człowiek, można rzec, lecz jasnowłosa opisała go w myślach jednym, innym słowem. Potężny.
        - Złotko, powiem wprost. Moim kompanom nie wystarczy na nocleg tutaj, a wyjechaliśmy z zapasem takim, który starczyłby jeszcze na śniadanie - oznajmił sucho, wpatrując się w czarodziejkę, wówczas gdy ona spuściła wzrok. “Cholera”, zdążyła pomyśleć kobieta, nim mężczyzna wdał się w większy monolog.
        - Odkąd tu weszłaś. I nagle akurat kupujesz coś za taką kwotę, jakiej nam brak. Powiesz mi coś? - Uniósł brew, oczekując odpowiedzi, której nie dostał. Fejra zacisnęła wargi i tylko patrzyła w przestrzeń nieco niżej za jego plecami. Myślała, że jeżeli uzna ją za głupią, odpuści. Gdyby tylko czarodziejka wyglądała jak jedna z tych pięknych, przyozdobionych jak niektóre królewskie komnaty kobiet, wystarczyłoby jej teraz zatrzepotać rzęsami, uśmiechnąć się niewinnie i zaproponować nieznajomemu kolejny trunek, który on - omotany jej wdziękiem i wytworzoną sztucznie aurą niewinności - sam by postawił, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Był w tym planie jednak problem, a nawet kilka.
Fejra nie należała do najpowabniejszych. Nawet nie miała tak długich rzęs. Wyglądała jak dziecko.
Dłuższa chwila milczenia nie przyniosła oczekiwanych skutków. Nieznajomy widocznie poczerwieniał ze złości, wstał i mocno chwycił Fejrę za ramię, na co ona syknęła z bólu. Gdyby tylko mocniej zacisnął dłoń, mógłby złamać czarodziejce rękę.
        Mężczyzna odezwał się, ale w chaotycznej atmosferze Fejra nie zwróciła uwagi na słowa, które padały z jego ust. Albo uda jej się wybrnąć z twarzą, albo…
        Kobieta próbowała się wyrwać. Gdy jednak samodzielne oswobodzenie wydało jej się niemożliwe, pisnęła. Fejra ponownie zaklęła. Nikt nie przyjdzie na ratunek obcej dziewce spoza wsi. Zostało zatem tylko jedno.
        Niektórzy mają niesamowite szczęście do znajdowania się w złym czasie i niewłaściwym miejscu. Karczmarz, który widocznie postanowił zareagować na bójkę, podszedł zbyt blisko do Fejry i trzymającego ją mężczyzny. W tej samej sekundzie, w której kobieta straciła nadzieję na ratunek, pojawił się bohater.
         W tym rzecz, że jasnowłosa nie potrzebowała takiego herosa. Poradziła sobie z nawiązką, albowiem nie dość, że nagły wybuch żaru odstraszył wszystkich w karczmie (w tym, co najważniejsze, oponenta), to jeszcze zapewnił Fejrze dożywotni zakaz wstępu do Zgniłego Kaczątka. Karczmarz syknął z bólu i prędko odsunął się od źródła ciepła. Czarodziejka nie zwróciła uwagi na swojego zaczepnika, który uciekł szybciej niż pozostali, a znajdował się najbliżej zagrożenia. Biedny pan, który chwilę wcześniej nalewał jej trunek, przeklinał ją od wszystkich diabłów, kurczowo trzymając swoją poparzoną dłoń. Fejra zbladła. Mimo że podświadomie chciała mu pomóc, wytłumaczyć się i opatrzyć ranę, instynkt podpowiedział jej coś innego. Pradawna zatem zrobiła to, co potrafiła najlepiej - uciekła, choć nie miała dokąd, z nadzieją, że nadchodzący mrok da jej schronienie.

[Brall]

        Przybywając do Karnsteinu, Brall nie miał na siebie żadnego konkretnego planu. Po prostu powędrował tam, gdzie poniosły go nogi, po cichu licząc, że u celu swej wędrówki znajdzie coś, czym będzie mógł zająć się na dłużej. Kiedy jednak dotarł do miasta, srogo się rozczarował. Wśród wystawionych zleceń nie znajdywało się nic godnego uwagi. Tablice z ogłoszeniami albo wisiały puste, albo przepełnione były zleceniami kompletnie niezwiązanymi z jego zainteresowaniami. Nie pozostało mu zatem nic innego jak wmieszać się w tłum i podpytać tu i ówdzie o jakieś ciekawe informacje i plotki. Wszędzie bowiem znajdą się ludzie, którzy odpowiednio zachęceni opowiedzą wiele historii, zwłaszcza jeśli dotyczą one ich sąsiadów lub znajomych. Ktoś w Karnstein na pewno potrzebował usług medium, wystarczyło tylko odpowiednio dobrze poszukać.
        Kierując się tą myślą, Brall udał się w najlepsze miejsce do zagadywania nieznajomych ludzi, a mianowicie do karczmy. W końcu nic nie łączy towarzystwa tak dobrze, jak alkohol i jedzenie, zwłaszcza jeśli owe spotkania odbywały się wieczorową porą, kiedy to wszyscy odpoczywali już po ciężkiej pracy.
        Jak to w stolicy, karczm i gospód nie brakowało. Praktycznie na każdym rogu znajdował się jakiś lokal, z którego wnętrza dobiegał gwar rozmów. Zapachy też były niczemu sobie, zwłaszcza że Brall zawitał do miasta w porze wieczerzy. Postanowił więc połączyć przyjemne z pożytecznym i poza małymi przeszpiegami, zadbać także o napełnienie brzucha. Wybór w jadłodajniach był jednak tak duży, że przez większość czasu kluczył po głównym deptaku i przypatrywał się szyldom. Stwierdził, że wejdzie do lokalu, którego nazwa najbardziej go zaintryguje. Ostatecznie padło na Zgniłe Kaczątko, przede wszystkim dlatego, że na tablicy wiszącej przy wejściu wymalowano małe, szare pisklę w koronie. Nazwa adekwatna, gdyż zamiast wesołego dziobka, gość mógł napatrzeć się na ptasią czaszkę z pustymi, ponurymi oczodołami. Kaczątko wyglądało co najmniej tak, jakby dopiero co wstało zza grobu i planowało przejąć władzę nad całą Alaranią. Na jego widok Brall aż się uśmiechnął.
        Wnętrze karczmy było zaskakująco przytulne i zadbane. Co prawda panował lekki zaduch, ale przy tak dużej liczbie osób, jaka znajdowała się w środku, było to czymś nieuniknionym. Brall był wprawnym podróżnikiem. Zwiedził już kawał świata, w tym wiele gospód i tawern, można zatem powiedzieć, że posiadał swego rodzaju doświadczenie, dzięki któremu potrafił ocenić czy miejsce go zawiedzie, czy nie. Zgniłe Kaczątko, póki co zrobiło na nim pozytywne wrażenie. Miał tylko nadzieję, że jedzenie będzie mu smakowało i tym samym po raz kolejny utwierdzi się w przekonaniu, że im śmieszniejsza nazwa, tym trafniejszy wybór.
        Z uśmiechem na ustach podszedł od szynkwasu. Wzrokiem odnalazł wymalowaną na czarno tablicę wiszącą nad blatem i przejrzał dokładnie wypisane kredą menu. Karnstein słynęło z wielokulturowości, która przejawiała się w wielu aspektach życia mieszkańców, również i w kuchni. Ciężko było zdecydować się na jedno konkretne danie, zwłaszcza jeśli bardzo chciało skosztować się tutejszych specjałów. Finalnie Brall wybrał to, co według niego najbardziej mogło przypaść mu do gustu i jednocześnie poszerzyć jego horyzonty smakowe.
        Kolejka była długa i sądził, że trochę w niej wystoi. Podczas gdy karczmarz rozlewał trunki, kelnerki obsługiwały ludzi przy szynkwasie. Brall nawet nie zdążył mrugnąć, a tuż przed nim pojawiła się młoda dziewczyna ze szmatką w rękach.
        - W czym mogę służyć?
        Brall od razu posłał w jej stronę jeden ze swych najmilszych uśmiechów. Nawet jeśli część jego twarzy odznaczała się brzydkimi bliznami to jego szczera radość wciąż potrafiła poprawić innym humor. Kelnerka nie mogła zareagować w inny sposób, niż odpowiadając tym samym. Sprawiała wrażenie, jak gdyby była mile zaskoczona.
        - Poproszę udziec ze strusia i miód pitny, dwójniak - odparł.
        - Podam do stołu. Proszę się rozgościć i zająć jakieś miejsce... - zaproponowała i oboje w tym samym momencie spojrzeli na zatłoczoną salę. - ...o ile jeszcze jest coś wolnego - dodała pośpiesznie i zakończyła ich krótką wymianę zdań ponownym uśmiechem.
        Brall cieszył się, że ją nim zaraził. Jednocześnie nie obawiał się o to, że nie znajdzie wolnego siedzenia. Odkąd stanął przy szynkwasie, ktoś już pomagał mu w poszukiwaniach, a gdy tylko skończył rozmowę, poczuł na ramieniu przywołujące klepanie.
        Niewidzialna siła kierowała nim w głąb karczmy, aż ostatecznie doprowadziła go do jednoosobowego stolika, przylegającego do ściany. Krzesło samo odsunęło się w zapraszającym geście. Co prawda był to dyskretny, trudno dostrzegalny ruch, ale Brall mimo wszystko rozejrzał się dookoła. Wolał upewnić się, że nikt tego nie zauważył. Wszyscy byli jednak pochłonięci swoimi sprawami.
        - Dziękuje ci Friadre - szepnął z uśmiechem.
        Zajął miejsce i oddał się jednej ze swych ulubionych czynności, przypatrywaniu się otoczeniu. Tego dnia nie mógł określić mianem wyjątkowego, choć zarazem nie posiadał też w sobie nic z powszedniej monotonności. Stanowił natomiast preludium do nadejścia czegoś ekscytującego i długo wyczekiwanego, a przynajmniej takie wrażenie odniósł, obserwując ludzi zebranych w karczmie. Znaczna większość wydawała się czymś żywo zaaferowana, tak jakby w niedługim czasie w mieście miało mieć miejsce jakieś większe wydarzenie.
        Brall chciał trochę podsłuchać, ale z każdej strony dochodziły do niego tylko strzępki różnych rozmów. Zwłaszcza, że jakiś niedołęgi bard produkował się na mandolinie z opłakanym skutkiem. Brzmiał tak, jakby pierwszy raz trzymał w dłoni ten instrument. Co gorsza, wiele zagłuszał. Brallowi z całego tego hałasu udało się wyłapać jedynie tyle, że zbliżała się data jakiegoś ważnego święta, powiązanego z celebracją. Wzmianka ta zainteresowała go i był skory dowiedzieć się czegoś więcej, ale w tej samej chwili kelnerka postawiła przed nim kufel i talerz z jedzeniem.
        -To będzie razem pięć ruenów, szanowny panie.
        Brall sięgnął do sakwy, która z dnia na dzień niepokojąca się uszczuplała. Zapłacił, a następnie przeszedł do posiłku. Oczekiwania go nie zawiodły, jedzenie było pyszne, a miód przyjemnie słodki i co najważniejsze niedrapiący po gardle.
        Wtedy brakowało mu tylko jednego... dobrego kompana do picia.

                                                                                                                                ☙ ❧

        W przypadku Bralla nie trzeba było długo czekać, aż znajdzie sobie towarzystwo. Zaledwie chwilę po spożyciu posiłku odnalazł sposobność dołączenia do sąsiedniego stolika. Zajmowali go mężczyźni pracujący w stolarni. Na co dzień wyrabiali różnego rodzaju meble i powozy. Tego dnia byli już po pracy i postanowili spędzić wieczór przy kuflu piwa. Rozmawiali o błahych sprawach, głównie szerzyli plotki, a Brall w niczym nie odnajdywał się tak dobrze, jak w nic nieznaczącej i niezobowiązującej rozmowie.
        Wyczekał odpowiedni moment i w pewnym momencie wtrącił się do wypowiedzi jednego z nich. Ktoś mógłby to odebrać za bezczelne wściubianie nosa w nie swoje sprawy, ale oni wydawali się zainteresowani jego słowami i zaoferowali mu ostatnie, wolne miejsce przy stole. Było ich pięciu, z czego każdy nieco się przedstawił. Mieszkali w okolicy i znali się razem od dziecka. Dwóch z nich miało już własne rodziny, a trzej pozostali korzystali jeszcze z życia i raczej nie śpieszyli się do ożenku. Wszystkim zależało jednak na dobrej zabawie. Opowiedzieli Brallowi trochę o Karsteinie i bieżących sprawach, którymi żyli tutejsi mieszkańcy. To poszerzyło wiedzę Bralla, który właśnie takich informacji oczekiwał najbardziej. Szczególne zainteresowanie wzbudziła w nim wzmianka o nawiedzonej rezydencji barona Daliasa von Dauera. Nie wypytywał jednak o szczegóły, przede wszystkim dla zachowania pozorów. Postanowił, więc przejąć inicjatywę w rozmowie. Nie trwało długo, nim cała gromada piła i śmiała się do rozpuku, słuchając jego rozmaitych opowieści.
        - Nie wierzę, że za Pustynią Słońca istnieją tak dziwne stworzenia - zaoponował towarzysz imieniem Hawk. - Koń i małpa? Nie to niemożliwe.
        Trzask kufla odkładanego na stół przywołał uwagę wszystkich na Hilarego. Z całej gromady to on miał najsłabszą głowę do alkoholu. Brall zauważył jednak, że gdy jakiś temat go interesował, to od razu potrafił wytrzeźwieć.
        - Mówi prawdę, też już kiedyś o nich słyszałem.
        - I, że niby gdzie? Ptaszki tak ćwierkały? - wtrącił Edgar.
        Hilary, aż poczerwieniał ze złości.
        - A nie dość tu przyjezdnych? Brall przecież niejedyny co z dalekich stron zawitał. Ostatnio się napatoczyłem na takiego jednego. Z południa przyszedł. I podobne dziwa opowiadał.
        - Małpa... Jak w ogóle wygląda małpa? - zastanowił się Jerem. Wyglądał, jak gdyby pytanie to nie dawało mu spokoju. W tej samej chwili spojrzenie jego brata bliźniaka, siedzącego obok, zabłysło iskierkami rozbawienia.
        - Spójrz do lustra, to się dowiesz.
        Pozostali wybuchli śmiechem.
        - Właściwie to nawet nie jest małpa, a goryl - sprecyzował Brall. - Wiecie, to takie duże włochate zwierzę, a ta jego cudaczna krzyżówka z koniem nazywa się goryloń i... - nie dokończył.
        Ich rozmowę, jak i pogawędki pozostałych gości, przerwał harmider powstały przy szynkwasie. Najpewniej jakieś natarczywe opijusy opatrzenie zrozumiały czyjeś słowa i z tego względu gorzeli chęcią wyjaśnienia nieporozumienia. Oczywiście do pertraktacji chcieli użyć języka pięści, gdyż jako jedyny posiadał jasny przekaz dla każdego, również obcokrajowców. Sytuacja jednak szybko nabrała niepokojącego obrotu, gdy okazało się, że w centrum całego zamieszania znalazła się zwykła dziewczyna, otoczona przez trzech mężczyzn w kapturach. Jeden z nich siedział obok niej i mówił na tyle głośno, że łatwo można był usłyszeć jego słowa. Zwłaszcza że w przeciągu chwili wszyscy goście znajdujący się w karczmie ucichli i zwrócili na nich swoją uwagę.
        - To jak będzie? Wytłumaczysz się z kradzieży, czy nie?
        Milczenie dziewczyny nie załagadzało sprawy. Brall był pewien, że jeśli w końcu się nie odezwie, to jej napastnik zareaguje w nieprzewidywalny sposób. Nie wyglądała na taką, która mogłaby rozpętać takie zamieszanie. Sprawiała natomiast wrażenie bardzo niewinnej i delikatnej, a tym samym trudnej do osądzenia o coś podłego.
        Oszukany mężczyzna najwidoczniej uważał inaczej.
         -Masz ci... znowu jakiś problem - wymamrotał Hawk.
        Sądząc po tonie jego wypowiedzi, zapewne nie był to pierwszy taki przypadek w Zgniłym Kaczątku. Karczmy oczywiście rządziły się swoimi prawami, ale Brall naprawdę miał nadzieję, że tym razem uniknie podobnych scen. Niestety istnieli ludzie, którzy wszędzie potrafili zrobić chlew.
        - Znacie ich? - spytał Brall.
        Jeden z bliźniaków odwrócił się i przyjrzał im się uważnie. Po chwili wrócił spojrzeniem do stolika i pokręciło przecząco głową.
        - Nie, na pewno nie są stąd, kojarzylibyśmy ich.
        Istniała nadzieja, że afera rozejdzie się po kościach do momentu, aż natarczywy mężczyzna nie chwycił dziewczyny za ramię. Wtedy już wszyscy nabrali pewności, że dla kogoś z obecnych wypad do karczmy nie skończy się dobrze. Chwyt, jakim została potraktowana jasnowłosa, widocznie sprawił jej ból. Nikt jednak nie postanowił wejść między nich.
        Brall poważnie rozważał zareagowanie na całą tę sytuację. Wiedział jednak, że nie powinien zanadto się wychylać. W mieście był nowy i jeśli chciał pobyć tutaj na dłużej, to musiał pozostać anonimowym. Dolepienie sobie łatki karczemnego zabijaki znacznie utrudniłoby mu zdobywanie informacji i przyjmowanie zleceń. Z kolei Friadre miała inne zdanie na temat. Ponaglała Bralla nieustannym szczypaniem w kark. On jednak siedział niewzruszenie, ignorując wszelkie jej zaczepki. Prawdziwie zirytował się dopiero wtedy, gdy przywołała skurcz w jego mięśniach. Syknął z bólu, ale szybko zagryzł zęby. Czuł, że coś jest nie tak. Jego ukochana robiła tak tylko, gdy chciała zasygnalizować mu coś niezwykle ważnego. Nie potrafił jednak pojąć co wstrząsnęło nią do tego stopnia, że aż zadała mu ból. Odpowiedź otrzymał, dopiero gdy wrócił spojrzeniem do zbiegowiska przy szynkwasie. Choć nie widział w tym większego celu, to za namową Friadre otworzył swój umysł i uruchomił widzenie. To, co zobaczył, dogłębnie nim wstrząsnęło.
        Przedtem nie dostrzegł, że na plecach dziewczyny spoczywał kostur. Nie był to jednak pierwszy lepszy kawałek drewnianej laski. Przedmiot ten trzymał na uwięzi dusze. Brall czuł, że było ich mnóstwo, choć ostatecznie obok nieznajomej zmaterializowało się tylko kilka duchów poruszonych jej niepokojem. Chciały pomóc, choć nie wiedziały jak. Nie wyglądały jednak na przyjaźnie nastawione względem reszty zbiegowiska. Niewola poszargała ich zdrowymi zmysłami. W tym przypadku niepokój Friadre był jak najbardziej uzasadniony. Brall nie wiedział jednak, czy dziewczyna posiadająca kostur w ogóle zdawała sobie sprawę z jego mrocznej tajemnicy. Jeśli tak, to była niebywale niebezpieczną osobą. Mimo to nie postawiła się swojemu oprawcy.
        Ostatecznie to karczmarz okazał się tym, który postanowił załagodzić sprawę. Obawa o reputację miejsca musiała pchnąć go do podjęcia takiej decyzji. Nim jednak zdążył podejść na tyle blisko, aby zadziałać, wydarzyło się coś, czego chyba nikt się nie spodziewał. Z rąk dziewczyny uciekły iskry, a zaraz po nich gorący język ognia smagnął przestrzeń wokół niej.
        - Jasny gwint! - zawołał Jerem.
        Brall wstał i porwał do ręki pelerynę.
        Karczmarz natomiast zawył z ból, przytrzymując przy sobie poparzoną dłoń. Mężczyźni w płaszczach również przestraszyli się nie na żarty. Puścili dziewczynę i odskoczyli na bezpieczną odległość. Wszyscy w karczmie zaniemówili. Tak niekontrolowany wybuch magii w miejscu publicznym uznawany był za czyn niezwykle haniebny. Od tego momentu wszystkie spojrzenia spoczywające na czarodziejce przepełnione były odrazą. Sama musiała dostatecznie odczuć ich ciężar. Nie czekając, aż ktoś ponownie ją chwyci, czmychnęła w stronę wyjścia.
        Na jej nieszczęście w głębi karczmy, przy jednym z największych stołów stacjonowali stróżowie. Jeden z nich wstał i chwycił do ręki rapier podpierający dotychczas nogę stołu.
        - Brać ją, chłopcy!
        Ci w mgnieniu oka pozbierali się i rzucili w stronę wyjścia. W swoich chaotycznych i szybkich ruchach przypominali nieco myśliwskie psy, które oddały się pogoni za okaleczoną łanią. Goście rozstąpili się na boki. Co poniektórzy podeszli do karczmarza, oferują swoją pomoc. Pozostali albo wrócili do swoich rozmów, albo wyszli zmęczeni wrażeniami, jakie spotkały ich tego dnia.
        Edgar przeklął siarczyście, a Hawk mu przytaknął.
        - Chuje, mogli rozwiązać ten konflikt, zanim komuś stała się krzywda, to jak zwykle woleli udawać niewidzialnych - stwierdził Jeremy.
        - Dziwi cię to? - spytał Edgar. - W straży miejskiej nie ma nikogo o zdrowym kręgosłupie moralnym. Mieliby to wszystko w dupie, gdyby nie użyła magii.
        - Nie zrażaj się, Brall, na co dzień jest tu o wiele spokojnej... - oznajmił Hawk, po czym odwrócił się w stronę nowego znajomego. Zdziwił się jednak, dostrzegając puste miejsce. - Brall? A tego gdzie wcięło?
        - Pewnie poszedł domówić piwa, zaraz wróci.
        Brall jednak już dawno opuścił Zgniłe Kaczątko i szedł ciemnymi uliczkami miasta. Jego zmysł wyczuwania duchów drgał jak oszalały. Dziewczyna nie uciekła daleko, ale schowała się na tyle dobrze, że ani on, ani straż nie byli w stanie jej znaleźć. Friadre również wytężała swoje zdolności, ale poza samym szlakiem energii po czarodziejce nie pozostał choćby najmniejszy ślad. Fakt ten pozwolił przypuszczać Brallowi, że to nie pierwszy raz, kiedy zmywała się w podobny sposób. Być może całej jej życie było jedną, wielką ucieczką i ukrywaniem się. Nie dziwiło go to, biorąc pod uwagę moc, jaka drzemała w duszach zamieszkujących kostur. Dla własnego dobra wiedział, żeby lepiej się w to nie mieszać, nawet pomimo nalegań Friadre. Jeszcze za życia potrafiła pomagać innym, nie zastanawiając się nad swoim własnym bezpieczeństwem. Brall również czuł się źle, słysząc i widząc zachowanie duchów zamkniętych w kosturze. Wiedział, że nie zasłużyły sobie na taki los, ale chęć zbliżenia się do nich mogła być zbyt ryzykowna.
        Obiecał sobie zatem, że na razie pozostawi tę sprawę i zajmie się innymi rzeczami. A jeśli los zechce i ponownie splecie jego ścieżki z tajemniczą czarodziejką, to wtedy nie popełni tego samego błędu.
        Zareaguje od razu.

[Fejra]

        Dla Fejry, życie trwało długo i za długo. Nie było w jej egzystencji momentu, w którym nie wypominałaby sobie czasu, jaki zmarnowała na ucieczki. Bezsensowne poszukiwanie swojego ja, dlaczego nie pamiętała nic sprzed zamieszkania z rozbójnikami? To właśnie w tych utraconych wspomnieniach czarodziejka czuła, że znajduje się klucz. A jedyną wskazówką jest zdanie, które jasnowłosa przypominała sobie w snach.
“Pozwoliłeś im mnie torturować przez tyle lat tylko dlatego, żeby nie dowiedzieli się, że to Luna jest nosicielką twojej klątwy?”
        Kobieta miała problemy ze złapaniem tchu. Znalazła dogodną kryjówkę na rusztowaniach przy ulicy obecnie okrytej płaszczem nocy. Ucieczka nie była w planach. Fejra przede wszystkim chciała się czegoś napić, później porządnie zjeść i w końcu może położyć się w wygodnym łóżku. Na to wszystko jednak bandytka musiała zarobić, a innego sposobu niż zatłoczona knajpa i jej skromne umiejętności - nie znała. Może czas zacząć szukać towarzystwa, stworzyć swój własny zespół?
        - Nie - mimowolnie bąknęła kobieta. Przypomniała sobie śmierć Javiera i każdego, kto później dołączył do ich paczki. Tylko ona trwała, przywiązując się do nowych członków jej małej rodzinki. Czarodziejka nie mogła ponownie wystawić się na taki ból i stratę.
Gdyby tylko zdolności pozwoliły, może magini mogłaby pomyśleć o wstąpieniu do pałacu któregoś z wielkich państw? Nawet Dolina Nieumarłych miała swego nadwornego nekromantę. Odrobina kontroli i może ktoś by zaakceptował początkującą dziewczynę…
…lub wystarczyłby jej talent?
        Kostur kobiety wysyłał niemoralnie potężne sygnały do umysłu swej właścicielki, nie mówiąc już o otoczeniu. Fejra skuliła się bardziej w cieniu. Nieprzyjemny ból pulsował jej w głowie. Artefakt wyczuwał coś i niezmiernie pragnął, żeby to coś należało do niego - pragnienie posiadania czarodziejka rozpoznawała jak swoje własne zachłanności. Gdy jednak sytuacja robiła się coraz bardziej napięta, albowiem kostur nie odpuszczał, jasnowłosa prychnęła i delikatnie wyjrzała poza barierki swej dotychczasowej kryjówki.
        Duchy, zamieszkujące broń czarodziejki, nie zamierzały jednak dać jej czasu na choćby przeanalizowanie sytuacji. Na dole w zaułku dostrzegły człowieka - na pozór niegroźnego, przynajmniej z wyglądu wydawał się zwyczajny, acz ewidentnie poszukującego kłopotów. Gdyby Fejra miała chwilę na zastanowienie, prędko przypisałaby muskularnego nieznajomego do worka “osiłków”, których raczyła poznać, lecz jak możemy się domyślić - głowa jasnowłosej zajęła się analizą tego, jak szybko może ona zbiec z rusztowania i jak szybko przegonić ”te fruwające niematerialne cholery!”, jak je uroczo nazwała w myślach w tejże sekundzie. Trójka najsilniejszych dusz - wysokiego starszego mędrca, tego, od którego Fejra dostała kostur, wychudzonej wiedźmy i potężnej, wytrenowanej w boju kobiety - ruszyła w kierunku nieznajomego. Czarodziejka nie posiadała na tyle zmysłów, aby zrozumieć ich powód, dla którego tak desperacko pragnęły dolecieć do mężczyzny. Postacie jednak, mimo że gwałtownie się doń zbliżyły, nie atakowały i nie próbowały w żaden sposób zaszkodzić postawnemu panu. Chaotycznie zaś zdawały się próbować nawiązać rozmowę, co oczywiście wychodziło im średnio. Dusze wydawały się zaciekawione, zdziwione i pewne siebie.
        Gdy Fejra zaś upewniwszy się, że w zaułku nie widać nikogo innego, podbiegła do mężczyzny. Nie miała pewności, że widzi latające wokół duchy, lecz domyślała się, że nie bez powodu służące jej istoty wskazały właśnie jego.
        - Gadaj, coś za jeden - odezwała się. Nie była silna, nie umiała dobrze walczyć. Polegała jednak na duszach i na swojej wybuchowej zdolności - a także na instynkcie, który nakazał jej przybiec tutaj i głupio ukazać swą postać nieznajomemu człowiekowi.

[Brall]

        Los jak zwykle okazał się zawrotny i przekorny. Pstryknął Bralla prosto w nos, dając mu jasno do zrozumienia, że już nie cofnie się przed dotrzymaniem danego słowa. Zapewnił Friadre, że jeśli kiedyś ponownie spotka tajemniczą dziewczynę to nie przejdzie obok niej obojętnie. Nie przypuszczał jednak, że zostanie wystawiony na próbę dosłownie chwilę po wypowiedzeniu tej obietnicy.
        Kiedy zorientował się, że stracił trop, chciał opuścić zaułek i poszukać jakiegoś miejsca na nocleg. Miał za sobą długi dzień, który w większości spędził w podróży. Myślami błądził w stronę wyobrażeń o pościelonym łóżku wciśniętym w róg pokoju. Tak drobna rzecz, a jak cieszyła, pomyślał, ale kiedy poczuł chłodne ukłucia na karku, już wiedział, że marzenie to musiało jeszcze trochę poczekać w kolejce.
        W otoczeniu wyczuł obecność trzech duchów. Znajdowały się za nim i zbliżały się w jego stronę z zawrotną prędkością. Odwrócił się ostrożnie, aby nie wzbudzić swoim zachowaniem żadnych podejrzeń. W pierwszym momencie zaskoczył go zakres oraz jaskrawość kolorów, jakimi odznaczały się dusze. Jako medium spotkał się już z wieloma rodzajami duchów, ale te konkretne, które wyszły mu na spotkanie, nie przypominały niczego, z czym mógłby mieć wcześniej styczność.
        Pozostał w pełnej gotowości, na wypadek, gdyby duchy zamierzały go skrzywdzić. Skupił magię w swoim umyśle, przytrzymując ją i podsycając, aby iskrzyła się gotowa do nagłego wybuchu. Friadre z kolei wyłoniła się zza jego pleców, otaczając go ramionami. Pragnęła zespolić się z nim i stać się jego tarczą, gotową do odparcia każdego wymierzonego w niego ataku. I choć nieznajome duchy zapewne widziały troskę i czułość, z jakimi go do siebie przygarnęła, Brall wyczuł na ramieniu jedynie słabo wyczuwalne, chłodne muśnięcie. Mimo wszystko znał źródło tego uczucia, a ten fakt pokrzepił jego serce.
        Dusze zawisły w powietrzu tuż przed Brallem. Ich dotychczas rozmyte kontury nabrały niespotykanej ostrości. Mędrzec, wojowniczka i starucha, tak prezentowały się ich oblicza.
        Brall przypatrywał się im z nieskrywaną fascynacją. Nigdy wcześniej nie widział, aby duchy przybrały tak wyraźną postać, wręcz przypominały mu magiczne hologramy przywołane przez zaklęcie. Jedyne co świadczyło o ich powiązaniu ze śmiercią, wiązało się z ponurą energią zaświatów, która emanowała od nich na kilometry. Wtedy właśnie Brall zaczął nabierać podejrzeń. Otworzył na nie swoją jaźń i wyczuł to charakterystyczne drapanie i mrowienie, którego doświadczył również w karczmie, przy kontakcie z mocą kostura.
        Poczuł się olśniony, gdy pojął, że dusze te należały do tajemniczej dziewczyny. Musiała znajdować się gdzieś w pobliżu.
        Duchy nie były zdatne do wypowiedzenia słowa. Brall widział, jak te usilnie starały się, chcąc nawiązać z nim kontakt. Uznał to za dziwne i niecodzienne zjawisko. Zazwyczaj bowiem duchy próbowały go zabić, a nie rozpocząć z nim rozmowę. Poczuł również płochliwość Friadre, która skuliła się gdzieś za nim. Aury trzech dusz ewidentnie przytłoczyły ją swoim ogromem i intensywnością.
        Brall był skory to wszelkich negocjacji, ale nie spodobał mu się zupełny brak szacunku jaki okazały duchy względem jego ukochanej. Wyszedł im naprzeciw z magią skoncentrowaną wokół szpuli, gotowej pochwycić i unieruchomić widma. Dusze drgnęły, ale nie cofnęły się. Były niebywale potężne. Przejęcie dominacji nad ich wolą wymagałaby perfekcyjnej kontroli ze strony medium, nie mówiąc już o próbie przejęcia ich jaźni. To mogło graniczyć z cudem, gdyż kostur najwidoczniej stanowił zbyt mocny i trwały łącznik pomiędzy tym światem a krainą zmarłych.
        Ciężko było znaleźć jakieś sensowne wyjście z tej sytuacji. Brall nie mógł tak po prostu zignorować duchów i sobie pójść. Z doświadczenia wiedział, że zjawy potrafiły być mściwe, a ich celowe lekceważenie działo na nie jak przysłowiowa płachta na byka. O jakimkolwiek nawiązaniu linii kontaktu również nie było mowy. Wejście w trans wiązałoby się z chwilowym odcięciem od rzeczywistości, co właścicielka kostura mogłaby wykorzystać na swoją korzyść. Pomyślał wtedy, że jedynym rozsądnym rozwiązaniem byłaby próba sprowokowania dziewczyny do wyjścia z ukrycia, ale dosłownie w tej samej chwili, z oddali, dobiegł go odgłos szybko stawianych, lekkich kroków.
        Z cienia wyłonił się zarys drobnej osóbki. Przyjęła ona bezpieczny dystans, nie wychodząc dalej, niż było to koniecznie i ukryła się za swoimi duchami.
        -Gadaj, coś za jeden!
        Brall przyjrzał się jej uważnie i aż uniósł brew w niedowierzaniu. Nie wiedział, czy mógł parsknąć śmiechem, czy może lepiej powinien zachować pełnię powagi. Mógł też zacząć się trząść i błagać o litość, co z całą pewnością dodałoby młodej czarodzieje sporego animuszu. Nie potrafił jednak zabrać na poważnie kogoś, kto mierzył sobie trochę ponad sążeń i do tego, miał minę nieokrzesanego dziecka. Czuł jednak, że nie powinien dać się nabrać na jej niewinną aparycję. Ktoś, kto potrafił dzierżyć kostur i do tego utrzymać przy sobie wszystkie te dusze musiał posiadać niebywały potencjał i doświadczenie. Zakładał nawet, że mogła być starsza od niego. W tym przypadku wszystko uznał za możliwe. Dziwiło go też, że dziewczyna nie czuła przed nim lęku. W końcu nie wyglądał na zbyt przyjaźnie z bliznami, bielmem na oku i buzdyganem przypiętym do pasa. Większość osób, spotykając go w takiej uliczce jak ta, zapewne odczułaby przemożny strach i niepokój. Fakt, że nie bała się stawić mu czoła również dał mu sporo do myślenia.
        W końcu nie wytrzymał i pozwolił, aby szeroki uśmiech wkradł mu się na usta.
        -Ciekawy sposób zawierania nowych znajomości. Zawsze tak robisz? Straszysz niewinnych przechodniów wściekłymi duchami i liczysz, że to wystarczy?

[Fejra]

        Fejra nie była medium. Ba, ledwo potrafiła poskromić swój ognisty temperament. Ileż to karczm spaliła w przeciągu ostatnich kilku dni? Dwie? Z pięciu, które próbowała obrócić w pył, co i tak stanowiło nowy rekord czarodziejki. A skoro o magii mowa; kobieta ledwo dawała sobie radę okiełznać swoje nowo odkryte zdolności, pojąć lata, które dotychczas przeżyła i zrozumieć, kim tak naprawdę cały ten czas była.
        Więc to oczywiste, że nie rozumiała swego magicznego artefaktu, a tym bardziej zamieszkujących go dusz. Niektórzy zmarli doprawdy zachowywali się jak nastolatki, uciekając i brojąc co tylko się dało. Fejra nie potrafiła ich kontrolować, ale nie zamierzała dać po sobie tego poznać. Odkąd tylko odeszła od swojej bandy, zrozumiała, że w świecie pełnym różnych dziwnych stworzeń najważniejsza jest siła. Niekoniecznie chodzi o chód najpotężniejszego mięśniaka z bicepsem większym od głowy - swoją drogą, ulubieńców czarodziejki w ironicznym tych słów znaczeniu - ale o samo wrażenie. Jeżeli Fejra jest mała, drobna, musi sprawiać wrażenie groźnej maginii, która pstryknięciem palca skręci delikwentowi kark.
Kobieta jednak ledwo zdołała ukryć zdziwienie, gdy nieznajomy wspomniał o duchach. Widział je. Czarodziejka postarała się zachować poważną minę i stabilną postawę. Fejrę zdenerwował ten złośliwy - przynajmniej dla niej - uśmieszek na twarzy mężczyzny. Jednocześnie ciekawość nie dawała jej za wygraną, a zatem postanowiła sobie jedno; dowie się od niego jak najwięcej, póki może.
        - Znasz się na duchach? Bo te moje wcale wściekłe nie są - odparła, unosząc podbródek i przymykając oczy, próbując udawać bardziej pewną siebie niż w rzeczywistości była. Jak bowiem zagadać w normalny sposób kogoś takiego? Fejra raczej do normalnych osób nie należała. Dlatego też odetchnęła nieco, wypuszczając powietrze niemal ze świstem i podeszła do nieznajomego. Dość niespodziewanie - bowiem czarodziejka nie rozumiała, że kogoś mogłaby spłoszyć bardziej, niż ktoś mógłby spłoszyć ją - machnęła kosturem przed oczami mężczyzny, przecinając wszystkie trzy dusze i tym samym sprowadzając je z powrotem do zaświatów w artefakcie.
No, prawie.
        Duchy mieszkające w kosturze jasnowłosej nie były wściekłe, tylko wredne. Zwłaszcza dla swojej młodej właścicielki, którą niektóre dusze - mimo swego oddania - uwielbiały doprowadzać do białej gorączki swoimi psotami. Duch staruszki był najbardziej upartym z nich, albowiem odmówił powrotu do zaświatów i zdawał się śmiać z nieudolności Fejry, choć żadne z tu obecnych nie mógł usłyszeć jej rechotu. Czarodziejka spoglądała na nią wściekła kątem oka, wewnętrznie zażenowana. Po kilku sekundach wróciła wzrokiem do nieznajomego, aby ujrzeć jego reakcję.
        - To ten... Obawiam się, że zaciekawiłeś jedną z bliskich mi dusz - zaczęła, opierając kostur o ziemię i spoglądając między oczy mężczyzny; tworząc wrażenie, jakoby wpatrywała się w jego oczęta i dzięki temu wydawała się bardziej pewna siebie. - A ja straszę tylko ciekawych przechodniów. Myślę, że powinniśmy poważnie porozmawiać przy piwie. - “Byle nie w tej samej karczmie…” dodała w myślach Fejra, pamiętając ogniste wrażenie, jakie do niedawna zrobiła na właścicielu budynku.

[Brall]

        Sytuacja nabrała nieoczekiwanego obrotu wydarzeń. Młoda czarodziejka z całą pewnością nie zakładała, że jej duchy zainteresują się Brallem. Sam również nie do końca rozumiał, czym mógłby zwrócić na siebie ich uwagę. Zakładał, że to być może Friadre zaciekawiła je swoją tajemniczą aurą duszy przywiązanej do żywego człowieka. Duchy zazwyczaj przywiązywały się do przedmiotów, ale rzadko kiedy do konkretnej osoby. To mogło wywołać w nich niemały szok. Zechciały poznać ich sekret.
        - Znasz się na duchach? Bo te moje wcale wściekłe nie są. - przyznała czarodziejka, a Brall uśmiechnął się rozbawiony. Dusze zaklęte w kosturze faktycznie nie wyglądały na opętane gniewem. Wydawały się za to ciekawskie i nieco bezczelne.
        Tak samo, jak ich właścicielka… ciekawy zbieg okoliczności.
        - Jestem medium.
        Liczył, że lakoniczność tej wypowiedzi w zupełności jej wystarczy. Na razie wolał nie zdradzać więcej o sobie ani swoich umiejętnościach.
        Wytrzymał długie i taksujące spojrzenie dziewczyny, która ewidentnie oczekiwała pełniejszych wyjaśnień. Ostatecznie jednak o nic nie dopytywała, najwidoczniej obawiając się, że swoją dociekliwością sprowokuje go do tego samego. Biorąc pod uwagę moc, jaką posiadała, zapewne pilnie strzegła swoich tajemnic i wolała unikać wszelkich niewygodnych pytań.
        Uniosła rękę. Brall przymrużył oczy i spiął się nieco. Nie potrafił przewidzieć, co zamierza. Czarodziejka zamachnęła się kosturem tuż przed jego twarzą. Nie odsunął się, nawet nie mrugnął. Wyczuł natomiast, że dusze unoszące się dookoła niego zniknęły. Wszystkie, prócz jednej.
        Brall spojrzał rozbawiony na duszę staruszki, która jawnie czerpała satysfakcję z bycia nieposłuszną młodej czarodziejce.
        - To ten... Obawiam się, że zaciekawiłeś jedną z bliskich mi dusz. - zaczęła dziewczyna, ściągając na siebie jego uwagę. Mówiąc, wsparła się o kostur. Nonszalancja, z jaką wykonywała każdy najmniejszy ruch, była nieco podejrzana. Brall zastanawiał się, czy nie wynikała ona ze zwykłej gry aktorskiej. - A ja straszę tylko ciekawych przechodniów. Myślę, że powinniśmy poważnie porozmawiać przy piwie.
        - Piwo? - powtórzył, unosząc kącik ust w szyderczym uśmieszku. - Ja z miłą chęcią napiję się piwa. Ty natomiast chyba zatrzymałaś się na etapie ciepłego mleka z pianką.
        Duch unoszący się obok zadrżał w szaleńczym rozbawieniu.
        - Mimo wszystko lubię przypadkowo zawarte znajomości. Zazwyczaj wynika z nich później coś zaskakującego, więc… czemu nie? Jeśli znasz jakąś karczmę, w której jeszcze nikomu się nie naraziłaś, to prowadź.

☙ ❧

        W Karnstein chyba jednak znajdowało się jeszcze takie miejsce, w którym nie wisiały listy gończe z jej podobizną, bo po chwili szli razem w milczeniu. Młoda czarodziejka prowadziła go przez kręte ulice miasta ogarniętego późną, wieczorową porą. Brall sunął za nią jak cień, jednocześnie nawet przez moment nie zaprzątając sobie głowy tym, że mogła prowadzić go w pewną pułapkę. Dziewczyna może i była nieco wybuchowa i zdecydowanie buntownicza, ale jej propozycja sprawiała na nim wrażenie szczerej.
        Friadre wisiała mu na ramieniu. Czuł subtelny ciężar jej aury. Przypatrywała się z uwagą duszy staruszki, która wciąż nie wróciła do kostura. Unosiła się nad czarodziejką i skubała ją za połacie jej peleryny niczym natrętna mucha.
        - Na wiele im pozwalasz. - podjął, gdyż już wcześniej zauważył, że duchy robiły, co chciały, a ona nie była w stanie im tego zabronić. Miała wielką moc, ale bez doświadczenia jak się z nią obchodzić. To była najistotniejszy szczegół o niej, który do odsłonięcia wymagał jedynie wnikliwej obserwacji.
        Brall miał świadomość, że mógłby jej w tym pomóc. Pełna kontrola nad duchami była możliwa, zwłaszcza w przypadku kogoś tak hojnie obdarzonego zdolnościami magicznymi, jednak tak jak w przypadku pozostałych umiejętności wymagała treningu. On sam poświęcił wiele lat na doskonalenie swoich zdolności, jej wystarczyłoby kilka miesięcy, aby wspiąć się na szczyt możliwości w profesji medium.
        Brall miał do niej tak wiele pytań, ale stwierdził, że ostatecznie poczeka, aż dotrą do karczmy. Skoro dziewczyna sama wyszła z taką inicjatywą, to mogła mieć do niego jakiś interes. Chciał dowiedzieć się, jaki i czemu spośród wszystkich ludzi musiało paść akurat na niego?

[Fejra]

        Medium. Osoba związana z duszami zmarłych na tyle blisko, że może się z nimi komunikować bądź czasem korzystać z wszelkich informacji, usług, które jest w stanie wykonać zmarły. Fejra posiadała swoje własne duchy, które gotowe były stanąć do walki – na wyłącznie znany sobie sposób – dla jej dobra, opowiadały jej historie na dobranoc i krzyczały agonalnie, gdy ich właścicielka oddaliła się od kosturu.
        Ale Fejra nie była medium. Zmarli mogli jej służyć, aczkolwiek ona nie miała zielonego pojęcia, jak poprosić ich o przysługę. O informacje. O spokój. Czarodziejka została rzucona na głęboką wodę, gdy przyjęła swój artefakt; nie zdążyła się przygotować, tym samym nauczyć, jak kontrolować tak ogromną moc. Tajemniczy mężczyzna zdawał się w tej chwili spaść jej z nieba. Jasnowłosa obserwowała każdą najmniejszą zmianę w jego twarzy; niemal by zaśmiała się mu w twarz, bowiem z łatwością mogła go trzasnąć w pysk kosturem, lecz zamilkła, gdy jej sztuczka nie wypaliła i duch staruszki kpił sobie z braku umiejętności swej pani. Mimika twarzy mięśniaka, ochrzczonego tak pieszczotliwie przez Fejrę właśnie w tej sekundzie, zmieniła się momentalnie – wszystko zależało od jej działań. Na każdy gwałtowny ruch nieznajomy poważniał, żeby później okazać swoją wyższość poprzez szyderczy uśmiech i jasno wyczuwalną kpinę w głosie.
        Powieka pradawnej drgnęła z rozdrażnienia. Żeby jednak w pełni zaprzeczyć słowom mężczyzny odnośnie jej wieku, zrobiła najbardziej dojrzałą minę jaką tylko potrafiła; uniosła brodę, wydęła usta z cichym „hmpf!” i gestem nakazała mu podążać za nią.
Dojrzale. Jak na Fejrę, a tutaj nie można było się wiele spodziewać.
        - Chodź i pokonaj mnie w piciu, to zobaczymy, kto tu potrzebuje mleka z pianką!

***

        Podążająca za nimi dusza nadal radowała się w najlepsze, skacząc raz po raz wokół Fejry, a czasami zaczepiając w pełni świadome jej obecności medium. Staruszka świetnie się bawiła w tym świecie; trudno było ją zagonić z powrotem w zaświaty, co Fejra pragnęła zmienić prędko. Zobaczyła możliwą okazję i postanowiła ją wykorzystać. Odpędziła w końcu sfrustrowana zaczepiającą ją babunię, chociaż podejrzewała, że to niewiele da.
        - Bo są dość silne – odpowiedziała. „Silniejsze ode mnie”, dodała w myślach, zakopując ten wstyd głęboko w sobie. – Dlatego zdaje się, że jesteś mi potrzebny.

***

        Kolejna karczma znajdowała się na nieco bliżej centrum niż poprzednia. Fejra nie zwróciła uwagi na nazwę budynku, a wyłącznie zainteresowała się wystruganym w drewnie kuflem obok szyldu. Czarodziejka z pełną radością wparowała do rozhulanego pomieszczenia. W Karnstein ludzie zdawali się świętować; wiele miejsc z napitkami zdawało się pękać w szwach od ilości osób, które postanowiły tego dnia zapić swe radości i smutki. Taki tłum sprzyjał młodej bandytce. Kobieta drobnym, szybkim ruchem odwiązała jedną z widocznych dla jej oczu sakiewek i imitując ruch sięgania do własnej kieszeni, ujawniła ją nieznajomemu – jakoby to były faktycznie jej własne pieniądze.
        - Stawiam – oznajmiła, po czym ruchem głowy wskazała na jeden z nielicznych wolnych stolików, niemą prośbę o zajęcie go kierując do swego towarzysza. Następnie przecisnęła się do szynkwasu, próbując nie przysporzyć sobie więcej kłopotów i trzymać lepkie łapki przy sobie przez resztę pobytu karczmie.

        Wróciła dość szybko, zajmując miejsce naprzeciwko mężczyzny. Duch, który nadal odmawiał powrotu do zaświatów, siedział bowiem obok, dotrzymując nieznajomemu towarzystwa i prowadząc z nim konwersację – bądź też monolog, ponieważ każde słowo ginęło w przestrzeni, nieusłyszane przez żadne ludzkie ucho.
        - Nazywam się Fejra. Po prostu Fejra – zaczęła – i potrzebuję paru… lekcji. – Uśmiechnęła się niepewnie. Nie umiała rozmawiać z nowopoznanymi osobami; zwłaszcza kiedy już przeszli z etapu gróźb na „możemy się dogadać”. Jedyną bliską osobą dla czarodziejki był onegdaj jej mąż, a od tych czasów minęło dość sporo… wieków.
        - Proponuję wymianę. Jak nauczysz mnie kontrolować moje duchy, jestem skłonna wspomóc cię w jakiejkolwiek sprawie. Użyczę chętnie mocy Agonixa – dodała, zerkając wymownie na swój artefakt. – To jak? Dogadamy się czy przynieść mocniejszy alkohol? – Kąciki ust kobiety uniosły się w sarkastycznym uśmieszku, kiedy Fejra poczuła się dumna ze swojego drobnego żartu. Jednocześnie pradawna zaczęła liczyć w głowie; po prostu liczyć. Tym uspokajała się, gdy oczekiwała interesującej ją odpowiedzi.
Potrzebowała pomocy. Mogła tylko o takową się do tej pory modlić, więc gdy już po takową sięgnęła, miała nadzieję, że się uda.

[Brall]

        Było już późno, kiedy młoda czarodziejka zaprowadziła Bralla do nowej karczmy. Ta znajdowała się znacznie bliżej rynku. Wyglądała na droższą i zdecydowanie bardziej obleganą.
        Ten fakt nieco zastanowił Bralla. W końcu dalej nie wiedział, że dziewczyna faktycznie ukradła coś tym oprychom z poprzedniej karczmy. Jeśli nie miała pieniędzy, to raczej nie nacieszą się tym miejscem na długo. Sam trzymał przy sobie już tylko zaskórniaki, które planował przeznaczyć na jedzenie. Pomyślał, że powinien uprzedzić czarodziejkę o tym, że niczego im nie zasponsoruje, ale nim zdążył się odezwać, ona jak gdyby nigdy nic wparowała do środka z nieskrywanym entuzjazmem. Duch staruszki, który wciąż im towarzyszył, zachichotał, po czym dołączył do właścicielki kostura. Friadre natomiast poczuła się zaniepokojona, a wraz z nią i Brall. Miał nadzieję, że tym razem temperament dziewczyny nie przysporzy im żadnych kłopotów.
        Tak jak przewidział, wnętrze karczmy pękało w szwach. Ludzie świętowali coś, co, wciąż pozostawało dla niego zagadką. Dusza jego zmarłej ukochanej w momencie odczepiła się od niego z zamiarem znalezienia dla nich jakiegoś dogodnego miejsca. Brall na moment skupił się radosnym tłumie, a po chwili wrócił uwagą do czarodziejki. Nie miał pojęcia, jak to zrobiła, ale w ręku trzymała mieszek pełen monet. Wątpił, że należał do niej, ale nie chciało mu się wchodzić w szczegóły.
        -Stawiam. - powiedziała, a Brall uśmiechnął się rozbawiony. Odpowiadało mu to, dlatego bez cienia sprzeciwu przytaknął i udał się w stronę stolika, który został mu przez nią wskazany. Było to jedyne wolne miejsce, wciśnięte w sam kąt pomieszczenia. Friadre już czuwała w pobliżu, czuł jej duchową obecność.
        Do momentu powrotu dziewczyny wciąż towarzyszyła mu dusza staruszki. Zdawała się nie odstępować ich na krok i wydawała się żywo zainteresowana Friadre, która z każdą chwilą przestawała być tak onieśmieloną. Bralla to cieszyło. Uważał, że jego ukochana potrzebowała towarzystwa osób o… podobnej przypadłości. Nie przeszkadzał im więc w rozmowie, a ożywił się, dopiero gdy na blacie pojawiły się dwa kufle piwa.
        -Nazywam się Fejra. Po prostu Fejra. - oznajmiła dziewczyna, zasiadając do stolika.
        -Ładne imię, takie delikatne i dziewczęce. - przyznał, widząc grymas Fejry na tę wzmiankę. Zachichotał. - Mnie zwą Brall… po prostu Brall. - dodał, puszczając jej porozumiewawcze oczko. - Pochodzę z dalekiej północy i jestem wędrownym medium. To chyba tyle, co powinnaś o mnie wiedzieć. Sama również nie musisz niczego o sobie zdradzać. - dodał pośpiesznie, widząc jej zmieszaną minę. - Umówmy się, że o swojej przeszłości będziemy mówić tylko, jeśli będzie to naprawdę konieczne. Zgoda?
        Pójście na kompromis w tej sprawie wydawało mu się rzeczą oczywistą i liczył, że czarodziejka podzielała jego opinię.
        -Proponuję wymianę. Jak nauczysz mnie kontrolować moje duchy, jestem skłonna wspomóc cię w jakiejkolwiek sprawie. Użyczę chętnie mocy Agonixa. - powiedziała, patrząc wymownie na swój kostur. Brall także powiódł po nim spojrzeniem. - To jak? Dogadamy się czy przynieść mocniejszy alkohol?
        Brall nie potrzebował chwili na zastanowienie.
        -Obawiam się, że nawet z mocą kostura, czy mocnego alkoholu nie jesteś w stanie dać mi tego, czego naprawdę pragnę. - odparł enigmatycznie, a w tej samej chwili, poczuł nad sobą przyjemny ciężar obecności Friadre. Wydawało mu się, jak gdyby chciała go do siebie przygarnąć i przytulić. Poczuł ciepło na ramionach i mocny uścisk rozpaczy w sercu. Otrząsnął się jednak szybko, orientując się, że Fejra przyglądała mu się badawczo. Przywołał na usta uśmiech i postanowił kontynuować. - Nie odrzucam jednak twojej oferty. Pomogę ci z twoimi duchami, ale najpierw muszę znaleźć sobie jakieś zlecenie. Życie w Karnstein jest dość drogie, a ja muszę co jeść i gdzie spać. - wyjaśnił, a wtedy przypomniał sobie o pewnym szczególe, którego udało mu się podsłuchać tego wieczora. - Wiesz może coś na temat rezydencji barona Daliasa von Dauera. Słyszałem od kilku osób, że mają jakieś problemy z duchem zmarłej służącej. Liczę, że potrzebują pomocy medium i tym samym znajdę szansę na zarobek. Jeśli zechcą skorzystać z moich usług, wezmę cię do pomocy w charakterze ucznia. Co ty na to?

[Fejra]

        Zaczepność mężczyzny oczywiście poruszyła mimikę twarzy czarodziejki; lecz niestety, nie wyglądała ona zapewnie tak groźnie, jak kobieta tego pragnęła. Na wzmiankę o swym jakże dziewczęcym imieniu, Fejra jedynie prychnęła. Nie potrafiła rozmawiać z nieznajomymi, w końcu należała wcześniej do grupy okrutnych barbarzyńców. Etykieta czy podstawy komunikacji międzyludzkiej stanowiły dla niej codzienne wyzwanie, a to jeszcze utrudniał fakt, że dusze towarzyszące jasnowłosej swobodnie korzystały ze słabego stanu swej właścicielki. Agonix to potężne narzędzie, a niedoświadczona czarodziejka mogła jedynie pomarzyć o szybkim opanowaniu artefaktu.
        - Brall. Dobrze - powtórzyła, próbując zapamiętać imię swego nowego towarzysza. Wzrok Fejry jednak złagodniał, tak samo jak i jej postawa, gdy usłyszała propozycję o niedzieleniu się swoją przeszłością. Kobieta, gdyby nie panująca wokół duchota i zapach alkoholu, mogłaby przysiąc, że jej ulga była wręcz aż nadto odczuwalna. Byłoby jej bowiem wstyd; gdyby musiała zdradzić szczegóły o swej ułomności, którą są lata zaniedbania, nie dałaby rady dłużej pozostać z Brallem. Uciekłaby, albowiem ucieczka była specjalnością pradawnej. Dlatego też skinęła głową na ich nową ugodę, po czym zaproponowała swój układ. Zmarszczyła brwi, słysząc pierwszą odpowiedź. Nauczona przez lata doświadczeń Fejra zdawała sobie sprawę, że jeżeli coś chcesz - albo musisz sobie to zabrać, albo dać coś w zamian. Nauki nie mogła sobie wziąć tak po prostu, a nie miała zielonego pojęcia, co mógłaby zaoferować Brallowi, aby zgodził się ją wspomóc. Dlatego też czarodziejka nie ukryła zdziwienia i w pierwszym odruchu skwitowała propozycję mężczyzny w ten sposób:
        - Heh? - Wykrzywiła nawet twarz, jakoby ktoś uderzył ją jej własnym kosturem. Taka bezinteresowność była obca dla pradawnej, stąd w jej głowie pojawiło się jedno zasadnicze pytanie. Dlaczego on to robi?
        - Tak… bez niczego w zamian? Mogę ci nawet spróbować zapłacić! - dodała. Co prawda wtedy musieliby szybko zniknąć z miasta, bowiem jeden złodziej, na dodatek obcy człowiek, mógł szybko wpaść w łapy strażników, aczkolwiek Fejra była w miarę pewna swoich zdolności. Z podkreśleniem w miarę. Momentalnie jednak pokiwała głową na propozycję mężczyzny. Wysłuchała jeno dalszych szczegółów.
        - Daj mi dziesięć minut. - Wzięła solidny łyk złotego trunku, po czym wstała i ruszyła w stronę baru. Nie usiadła zaś po środku, a poszukała jednego z cichszych, ciemnych kącików, i właśnie w takowy wcisnęła się w rozmowę.

***

        Nie minęło nawet wyżej wspomniane dziesięć minut, gdy Fejra wróciła do stolika. Niepewnie spojrzała na Bralla, jakby nadal dziwiło ją jego zachowanie - bo w sumie, dziwiło - i chwilę milczała.
        - Znam adres posiadłości tego lorda. Jest i również plotka, jakoby miał romans ze zmarłą służącą, ale nie wiem, na ile wiarygodna. Pijacy nie są aż tak dobrym źródłem informacji. Chcesz się tam wybrać od razu, z racji na nocny klimat, czy może z samego rana? Oferują tutaj całkiem tanie noclegi. Zapłacę, jeśli potrzeba - dodała, ukradkiem spoglądając na duszę staruszki. Duch wydawał się powoli zmęczony zbyt długim przebywaniem poza swoim światem, dlatego też jej emanacja zaczęła zanikać. Fejra posmutniała. Kiedyś to również spotka i ją.

[Brall]

        Świat od zarania dziejów zawsze dzielił się na dwa typy ludzi, na tych którzy uwielbiają dzieci, ale i tych, którzy się nimi brzydzą. Brall zawsze sądził, że lubi wszelkie pociechy, a przynajmniej do momentu, kiedy nie miał z nimi bliżej styczności i tym bardziej, mając to na uwadze sam, sam się sobie dziwił, że dobrowolnie skazał się na los niańki. I owszem, nie przemyślał tego. Palnął ową propozycję pod wpływem impulsu i zachęty ze strony Friadre. W jej mniemaniu pomysł ten był wprost genialny. Szkoda tylko, że była duchem, a cała odpowiedzialność związana z tą decyzją spadnie właśnie na niego.
        Co prawda Fejra nie była już dzieckiem. Spoglądając w jej oczy, Brall nie widział swojego odbicia, tylko ogień, przetarte szlaki, krew i błoto. Posępny cień smutku osnuwał jej wzrok ledwo dostrzegalnym całunem mgły. To było spojrzenie kogoś doświadczonego, kto widział już zbyt wiele w swoim życiu i był naprawdę zmęczony dalszą egzystencją. Zdecydowanie posiadała więcej lat niż on, był tego prawie pewien. Nie zmieniało to jednak faktu, że wyglądała jak młode, wręcz niedojrzałe dziewczę, które dopiero co nauczyło się podejmować własne, samodzielne decyzje. No i ten jej charakterek… Brall nie miał pojęcia czy w ogóle istniał sposób na to, aby nad nią zapanować.
        Ledwo zdążył zaprezentować jej cały swój plan, gdy poprosiła o chwilę, po czym czmychnęła w tłum. Popatrzył za nią z niedowierzaniem, ale ową reakcję odebrał jako akceptację jego propozycji. Po niepełna kilku minutach Fejra wróciła z nieodgadnionym uśmiechem na twarzy. Wyrecytowała mu dokładny adres posiadłości Daliasa von Dauera i potwierdziła plotkę o zmarłej służącej i rzekomym romansie, a wtedy to Brall uniósł kąciki ust w uśmiechu.
        - Cudowny zbieg okoliczności. - stwierdził, po kolejnym, już ostatnim łyku piwa. - Nie będziemy niepokoić mieszkańców posiadłości tak późną wizytą. Zabierzemy się za to jak na profesjonalistów przystało. Udamy się tam jutro z samego rana, podamy swoją godność i zapewnimy, że jesteśmy najlepszymi medium w okolicy. Nie odzywaj się tylko za dużo, dobrze? Zapewniam cię, że mój urok osobisty nadgoni za nas dwóch i na pewno dostaniemy tę robotę. - to mówiąc, przeczesał palcami gęstą, miedzianą czuprynę. - Wszystko w porządku z twoim duchem? - zagaił, widząc jak dotychczas towarzysząca im dusza staruszki, powoli zaczyna zanikać. Przypuszczał, że zbyt długo przebywała w świecie rzeczywistym.
        - Skoro siedzimy już przy jednym stole, a twój kufel wciąż nie jest do końca opróżniony, to może wytłumaczę ci pokrótce zasady współpracy ze mną, co ty na to? Chcę, żebyś wiedziała, że nie po drodze mi z tymi wszystkimi wypacykowanymi czarodziejami, którzy poświęcili całe swoje życie na naukę o zaświatach i uważają się za ekspertów w tej dziedzinie. Jestem samoukiem, wszystko, co wiem i umiem, nabyłem w praktyce. Nie zgadzam się na jakieś obrzędowe praktyki niewolące dusze, w tym nekromancję. Działam w imię odkupienia dla dusz, które nie potrafią zaznać spokoju i w celu ulżenia im w cierpieniach jestem gotów zlekceważyć wszelkie polecenia swojego klienta, nawet jeśli oznaczałoby to nie otrzymanie zapłaty. Kapewu?
        W karczmie zapanował straszny gwar. Hałasy unosiły się im nad głowami i mieszały się ze sobą, tworząc istną symfonię harmidru, rozmowy, śmiech i czasem dźwięk żywej muzyki, gdy jakiś muzyk zagrał na flecie, dudach lub innej lutni. Ciężko było się nadczymkolwiek skupić i Brall nie był pewien, czy Fejra usłyszała w całości jego wypowiedź. Liczył, że niczego nie przekręciła.
        - Myślę, że najlepiej będzie udać się na spoczynek. - zaproponował w pewnym momencie. - Podróż doszczętnie mnie wymęczyła. Masz gdzie się podziać? Sam muszę znaleźć jakiś pokój… może będą mieli coś wolnego w tym zajeździe obok, który mijaliśmy po drodze. - od razu sięgnął ręką po kiesę, wiszącą mu przy pasie. Miał nadzieję, że wystarczy mu pieniędzy na w miarę przyzwoity nocleg. Średnio uśmiechało mu się spać z w pościeli z pluskwami. - Spotkamy się jutro rano pod wskazanym adresem, w porządku?

[Fejra]

        Czarodziejka - o ile mogła się w ogóle tak tytułować - traktowała ludzi od wielu wieków dokładnie tak samo. Jeśli nie są rodziną, nie ufała im. Najbliżsi Fejry zginęli już ponad czterysta lat temu, a że kobieta nie była w stanie opiekować się kolejnymi praprapra… pra potomkami, uciekła z dotychczasowego domu i od tamtej pory nie ufała nikomu. Brall nie był wyjątkiem. Pradawna potrzebowała go, dlatego gotowa była pójść z nim na układ, aczkolwiek nie spodziewała się, że dostanie o co prosi zupełnie bez zapłaty. To była dla niej nowość. Fejra musiała to przemyśleć, jednocześnie zastanawiając się, jaką osobą jest jej rozmówca. W trakcie tego krótkiego spaceru od ich stolika do szynkwasu i z powrotem jasnowłosa zdążyła przemyśleć parę rzeczy; z całą pewnością miała do czynienia z kimś bardzo otwartym na obcych. Z kimś miłym? Całkiem możliwe. Instynktownie Fejra czuła, że mężczyzna jest od niej silniejszy; nie tylko biorąc pod uwagę aspekty fizyczne. Brall sprawiał wrażenie kogoś doświadczonego, kogoś pewnego siebie, zdecydowanego w tym, co robi. Właśnie tym zyskał już szacunek kobiety. Tymczasem czarodziejka, mimo wieku, była tylko raczkującym medium/magiem - cholera wie, kim. Utożsamiała się z rasą pradawnych, lecz musiała również nauczyć się kontrolować uwięzione w jej artefakcie dusze. A to wiązało się z prawdziwymi komplikacjami, albowiem tu nie tylko musi dogadać się z Brallem, a także z duchami…
No i nie ma uproś.
        Zaraz po opowiedzeniu mężczyźnie wszystkiego, czego dowiedziała się od miejscowych pijaczyn, upiła kolejny łyk piwa.
        - Profesjonalistów… - powtórzyła beznamiętnie. Fakt, że miała z takowym współpracować, wprawił ją w delikatne zakłopotanie i jednocześnie ugodziło dumę. Ona nie wiedziała nawet, jak miałaby zacząć konwersację z jegomościem z nawiedzonego dworu, o samym duchu nie wspominając. Fejra doskonale wiedziała, że pierwsze co zrobi, to zarwie pół nocki.
        - Jasne, jasne. Będę cicho - odparła Fej, aczkolwiek łatwo można było przewidzieć, jak to się skończy. Kobieta powie jedno, drugie zrobi, trzecie doda, a czwarte spieprzy. Brall jednak nie znał jej na tyle długo, więc mógł nie wiedzieć, że kobieta będzie dość oporna w kwestii poleceń - nadgoni jednak chęcią do nauki. Fejra naprawdę potrzebowała tego treningu, tak samo gotowa była zrobić wszystko, żeby osiągnąć chociażby podstawowy poziom.
Jasnowłosa spojrzała w stronę zmęczonej staruchy. Duch zanikał, jego czas na tym świecie dobiegał końca. Fejra jednak spochmurniała, gdy staruszka ponownie z uporem godnym smoka odmówiła powrotu do kostura.
        - Jest zmęczona - odpowiedziała mężczyźnie. - Ale za bardzo lubi przebywać wśród żywych, nie chce wracać. Siłą rzeczy gdy się już zmęczy, wróci do zaświatów, więc dajmy jej jeszcze chwilę - dodała, całkowicie nieudolnie zatajając swoje próby nakłonienia duszy do powrotu. Modliła się tylko, żeby Brall nie dostrzegł ruchów kostura pod stołem. Zesztywniała jednak, gdy usłyszała wzmiankę o czarodziejach. Czyżby nie przepadał za tą rasą? Niby wspomniał tylko o ich metodach pogardliwie, aczkolwiek Fejra już poczuła się nieswojo. Sama do niedawna nienawidziła wszystkich magów, a teraz sama należała do ich grona. Ucieszyła ją jednak wizja praktycznej nauki - wizja ponownego wściubiania nosa w książki zniechęcała ją doszczętnie.
        - Jak najbardziej! - rzuciła radośnie, akceptując tym warunki umowy. - Ach, idealnie! Akurat przyda się ekspert od takich, em… cośków! Zwłaszcza że chyba nie ma w żadnych księgach informacji o tym artefakcie… - dorzuciła, kierując wzrok na Agonixa. Na informację o odpoczynku tylko pokiwała głową, albowiem z wielką chęcią zniknęłaby z tego tłumu w trymiga. Zwłaszcza że hałas potęgował się w miarę siedzenia w karczmie. Widocznie miasto miało co opijać.
        - Tak, jestem w stanie ogarnąć miejsce do spania - powiedziała, całkowicie pewna, że będzie w stanie z ukradzionymi pieniędzmi całkiem porządnie wypocząć. Dopiła zatem prędko swój trunek, aby następnie dodać: - Pod wskazanym adresem, się wie!

***

        Mimo że czarodziejka myślała o jakimś przyzwoitym noclegu, ostatecznie jej potrzeba odosobnienia wygrała z wygodą. Z racji że znajdowali się na obrzeżach, kobieta momentalnie popędziła w stronę najbardziej zalesionego terenu, nieopodal jeziora Fargal. Tam rozpaliła ogień i rozbiła małe obozowisko. Małe, ponieważ jedyne, co czarodziejka posiadała, to czarny płaszcz, którym mogła się owinąć. Zanim jednak pozwoliła sobie na ten beztroski odpoczynek, przez paręnaście minut siedziała ze skrzyżowanymi nogami i gapiła się na kostur, próbując zrobić… coś użytecznego. Wiedziała, że może w ten sposób wykorzystać artefakt, a wolała zrobić to całkowicie sama, żeby myślenie o widzach nie rozpraszało jej jak dotychczas się działo. W końcu złożyła ręce niczym do modlitwy i zaczęła niczym mantrę wymawiać tylko jedno słowo: “proszę”. Dusza staruszki, jakby odżyła, co chwilę biegała wokół i próbowała rozproszyć jasnowłosą swoimi wygłupami. Gdy Fejra już traciła nadzieję, że cokolwiek zdoła zrobić, przed nią pojawił się on - poprzedni właściciel Agonixa. Fejra momentalnie go rozpoznała. Posmutniała, przypominając sobie jego śmierć, aczkolwiek szybko zrozumiała, że on będzie najbardziej pomocny. Całkiem niedawno odszedł z tego świata, więc nie potracił jeszcze zmysłów ani nie tęsknił za życiem.
        - Chyba ci tam na razie dobrze, co? - skomentowała czarodziejka, ale chwilę później spoważniała. - Czy umiałbyś… mi pomóc, rozmawiać z duchami? Przydałaby się twoja pomoc jutro, bo mogłabym porozmawiać z tym, co nawiedza dwór…
Duch nie odpowiedział, a przynajmniej nie od razu. Uśmiechnął się, aby następnie skinąć głową i zniknąć. Nic więcej.
        - To tyle? Ugh! - dodała Fejra, czując, że z frustracji nie będzie w stanie zasnąć. Będzie musiała rankiem znowu go wezwać, o ile zechce jego pomocy...

***

        Ledwo zaczynało świtać, gdy Fejra już pojawiła się pod dworem. Była przekonana, że podróż zajmie jej dużo więcej czasu, więc jak zwykle pojawiła się zbyt wcześnie. Na jednym z dachów, jej ulubionego miejsca do obserwacji, czekała zatem, aż w zasięgu wzroku znajdzie się jej mentor.