Równina Maurat ⇒ Rozlany atrament

[Sevi]

        Duchy miały w sobie coś magicznego. Nie była to żadna magia, której uczą się czarodzieje bądź inne utalentowane istoty alarańskie, tylko pewnego rodzaju trans. Te pół-materialne stworzenia poruszały się zupełnie tak, jakby pływały w powietrzu, jednocześnie zachowując się jak ludzie i krocząc po ziemi w skocznym, hipnotyzującym tańcu.
Sevi spoglądała na postacie zaskoczona ich przywiązaniem do tego świata. Obcowała ze sztuką nekromancji na tyle długo, że wiedziała, jak przywołać duszę, ciało zmarłego. Żeby jednak utrzymało się długo na tym świecie bez kontroli maga, musi posiadać silne przywiązanie do czegoś, co jest po “tej stronie”.
Chyba że jest mściwym duchem.
        Czerwony sygnał pojawił się w głowie fellarianki dokładnie w tej samej chwili, w której upadły anioł chwycił ją za ramię. Duchy musiały wyczuć wahanie wśród bohaterów, ponieważ niespodziewanie przestały tańczyć. Sevi zdała sobie sprawę, że wszyscy znajdują się w ogromnym niebezpieczeństwie. Już sam fakt, że usłyszeli bębny, spisał ich na straty. Niespodziewany podmuch uświadomił naturiance, że już dawno, już od usłyszenia tego dźwięku, znajdują się w pułapce. Padające nań drzewa tylko dodawały grozy całej sytuacji i to wszystko sprawiło, że kobieta przeraziła się nie na żarty. Adiraella próbowała uciec i spoglądała na Sevi z niemą prośbą o pomoc. Fellarianka widziała, że zmiennokształtna próbowała schronić się w jedynym możliwym punkcie, jednak kolejne spadające drzewo uniemożliwiło jej tę drogę.
Sevi wpadła na kolejny, jakże idiotyczny pomysł. Ryzykowała tym swoje życie, życie towarzyszy oraz los tych biednych, pokrzywdzonych w poprzednim życiu dusz. Bo tym właśnie były dla fellarianki te istoty - niespełnionymi osobami, których jedynym sensem w nie-życiu było wabienie kolejnych duchów i przeciąganie ich do swojego grona.
One były po prostu samotne i nie potrafiły w inny sposób wypełnić tej pustki.
Naturianka odskoczyła nagle, kiedy jeden z duchów wdarł się między bohaterów, ewidentnie próbując ich wszystkich rozdzielić. Sevi wiedziała, że nie może się tak długo zastanawiać. Zamknęła oczy i pomyślała:
        - Proszę.
A następnie cały jej widok przysłoniła krwista czerwień.

        Nigdy wcześniej uczucie czyjejś obecności nie było tak intensywne jak w tej chwili. Czas zwolnił. Drzewa uspokoiły się. Wiatr ustał, a powietrze, zdawało się, można było kroić nożem. Sevi była świadoma, że jest sobą w tej chwili, jednak była równocześnie kimś zupełnie obcym. Chyba po raz pierwszy miała tak wyraźny obraz Enid w swojej głowie. Wiedziała, że jej długie brązowe włosy, zbladły i skróciły się na rzecz poszarpanych czarnych kosmyków. Skóra drastycznie pociemniała.
        Sevi to Enid. Kobieta duch, która umarła dawno temu. Uczucie jej obecności przytłoczyło nawet szalejące wokół duchy, które tylko wpatrywały się w zjawisko jak na cud. Enid poruszyła się, chociaż ciało fellarianki zdawało się nie być zdolne do jakiegokolwiek szybkiego ruchu. Mimo że Sevi odczuwała pewnego rodzaju paraliż, Enid gestykulowała płynnie. Mówiła coś do duchów, jednak ani jej słowa, ani odpowiedzi dusz nie były możliwe do usłyszenia przez ludzkie ucho. Oczywiście, kontakt przypadał po drugiej stronie. Samotne duchy zdawały się krzyczeć, chciały przemówić Enid do rozumu, kłócić się. Lecz w miarę jak się uspokajały, tak samo zaczęły znikać - jedna dusza po drugiej. Gdy na polanie pozostały już tylko Adiraella, Iskaler oraz Enid, kobieta-sztylet odetchnęła z ulgą i uśmiechnęła się, zwracając kontrolę swojej właścicielce.
        To ostatnie, co pamięta Sevi, zanim upadła nieprzytomna i blada na ziemię.

[Iskaler]

Iskaler nie miał czasu na żadne opryskliwe komentarze, kiedy panterołaczka się mu wyrwała i wszystko naokoło ucichło.

Zły znak.

Wiatr, który się zerwał, niemal powalił go na ziemię, a z drugiej strony niemal porwał w przestworza, kiedy skrzydła lekko się rozchyliły, żeby pomóc mu utrzymać równowagę. Nie było mowy, żeby pod pływem takiego naporu wyciągnął miecz, zresztą z czym miałby walczyć? Z wiatrem? Dobre sobie.

Ledwo zdołał się odchylić przed gałęzią, która z zawrotną prędkością upadła zaraz przed nim. Kilka centymetrów dalej i leżałby nieprzytomny, oceniając po grubości konara i dźwięku, który się rozniósł w najbliższej okolicy miejsca upadku – skoro był słyszalny nawet przy takim gwiździe wichury, musiał być niesamowicie ciężki.

Ostatnimi czasy coraz bardziej wszystko naokoło próbowało zrobić mu krzywdę. Jeszcze chwila i się zacznie rozklejać z nostalgii. Prawie jak w domu, w głębokich otchłaniach piekła.

Widział, jak jedna z jego towarzyszek próbowała uciec, co zostało jej skutecznie uniemożliwione. Wokół nich zaczęły majaczyć półprzezroczyste sylwetki duchów, które opuściły polanę. No tak, dlaczego niby miałyby przestrzegać zasad i wyraźnie określać granice swojej pułapki? Mściwe duchy to najbardziej upierdliwy ich rodzaj. Mogliby się spokojnie gotować w wielkich kadziach, gdzie jest miło, cieplutko i przyjemnie, i tylko czasem jakiś demon dźgnie takiego delikwenta w oko swoim ulubionym kijkiem. Normalnie nic tylko umierać dla takiego traktowania. Ale nie, bo one miały „sprawy osobiste” do załatwienia. Aż się chciało niektórych czasem wziąć za kark i im uświadomić, że prędzej byś się w zaświatach zemścił na zdradliwej żonie, Earl, oboje jesteście siebie warci. (Iskaler wcale nie myślał o żadnym konkretnym przykładzie. Wcale. )

Zanim jednak zdążył obmyślić jakiś plan działania, Sevi przestała być pod władzą wiatru. Zaczęła się poruszać jakby w ogóle go tam nie było, mówiąc do upartych dusz słowa, które wiatr chwytał i porywał zanim dotarły do uszu upadłego. Wydawałoby się, że naokoło kobiety wytworzyła się bańka, niemal oko cyklonu.

A potem wszystko ucichło.

Przez sekundę wszystko trwało w nagłym bezruchu, aż cichy dźwięk ciała upadającego na miękką ziemię wydał się tak głośny jak krzyk. Przeklinając siebie w duchu, że robi się za miękki, podszedł do niej, słysząc jednocześnie, że panterołaczka również zaczyna otrząsać się z bezruchu.

Kiedy był już blisko, Sevi zaczęły wstrząsać drgawki. Wzdychając z irytacją, Iskaler ściągnął kurtkę, złożył na pół i podłożył pod jej głowę. Ziemia może i była miękka jak na zwykły upadek, ale nie dość miękka, żeby nie zrobić sobie poważnej krzywdy przez nieustanne uderzanie o nią głową.

Jeśli miał się czegokolwiek konkretnego dowiedzieć, czymkolwiek by było to, czego chciał, nie mógł sobie pozwolić na to, żeby kobieta umarła tak o, od drgawek.

Gdyby to było w walce to co innego. Może w walce z nim, o, to by było bardzo satysfakcjonujące. Ale od drgawek, które wynikły z tego, że pewien kociak pijany aurą nowiu nie pomyślał, że bębny w takiej części lasu mogą być czymś innym niż zwykłe wiejskie wesele…

- Skoro zagrożenie już minęło, rozbijamy tutaj obóz – odezwał się beznamiętnym tonem, przenosząc wzrok na Adiraellę. Zaczynał już zapadać zmrok, jak długo byli uwięzieni w pułapce duchów? – Nie będę niósł jej bezwładnego ciała, a ty nie wydajesz się nawet być w stanie tego zrobić. – Rozejrzał się dookoła, zauważając także małą chatkę, która musiała być celem ucieczki zanim wiatr w niej przeszkodził. – Możemy rozważyć też tamtą chatkę, jednak nie możemy ruszyć, dopóki jej drgawki nie ustąpią.

Nie czekając na odpowiedź, upadły usiadł w pewnej odległości od poszkodowanej. Wyciągnął jedno z mniejszych ostrzy ukrytych w jednej z wielu pochew zamocowanych na skórzanej uprzęży opasającej jego tors i zaczął się mu przyglądać, niedługo potem wyciągnął także małą osełkę i rozpoczął ostrzenie. Kątem oka obserwował poczynania panterołaczki, co jakiś czas wracając wzrokiem do Sevi.

Drgawki ustąpiły zanim słońce całkowicie schowało się za horyzontem, dzięki czemu upadły mógł odzyskać swoją kurtkę i oznajmić, że idzie zapolować. Oddech, jakkolwiek nadal dość ciężki, kobieta miała regularny, co znaczyło, że wydobrzeje, a on potrzebował chwili samotności.

Na pohybel z jakąkolwiek misją, na ten moment miał mocne wrażenie, że one chcą go zatrzymać bardziej niż ten chciał je zabić. Nie uciekną. Zresztą, nie miałyby jak.

Wchodząc za linię drzew, upadły pozwolił sobie na oczyszczenie myśli. Potem będzie na nie czas. Teraz - polowanie.

[Adiraella]

Adiraella patrzyła na fellariankę i jej przemianę w inną osobę niepewnie. Wciąż będąc w postaci pantery, mimowolnie szczerzyła zęby. Szał nowiu niemal całkowicie przeminął, ustępując miejsca zdrowemu rozsądkowi. Ich sytuacja, choć trudna do pojęcia, powoli wracała do porządku. Przynajmniej na to wyglądało.
Gdy Sevi zaczęła osuwać się na ziemię, pantera odruchowo wykonała jeden duży skok i w miarę możliwości załagodziła spotkanie naturianki z gruntem. Mimo to wystąpiły jakieś drgawki, zmiennokształtna nawet rozważyła czy mogłaby jej pomóc magicznie, ale nie wyglądało to na zjawisko chorobowe. Prawie na pewno miało związek z tymi duchami, Adi na wszelki wypadek wolała nie pogarszać sprawy. Iskaler również nie wyglądał na obeznanego z taką sytuacją. Na dodatek jego bliskość dawała się we znaki panterołaczce, dosłownie. Uniosła lekko prawą łapę, licząc, że może to uśmierzy ból. Cofnęła się również o parę kroków, ale zanim to zrobiła, skinęła głową do upadłego, przystając na propozycje rozbicia tu obozu.
Pantera słuchała, co mówił piekielny i zgadzała się z nim, ale na chwilę musiała go zostawić bez słowa wyjaśnień. Pobiegła w miejsce, gdzie ostatnio tak beztrosko się przemieniała. Była na siebie ostro zdenerwowana. Jej ubrania wciąż tam leżały, a ona jak durna latała przy ledwo poznanych osobach nago. I nawet nie zwróciła na to większej uwagi, aż dotąd.
Odeszła na tyle daleko, że była już poza zasięgiem wzroku mężczyzny. Znalazła swoje na szybko zdjęte ciuchy wraz z łukiem i kołczanem. Przybrała ludzką postać i ubrała się w miarę szybko i sprawnie. Nie zamierzała czekać, aż upadły zainteresuje się, gdzie poszła. Dlatego, gdy tylko wzięła swoje rzeczy, żwawym krokiem wróciła do swoich towarzyszy. Częściowo od razu tego pożałowała i chwyciła lewą dłonią prawą, zaciskając na niej palce.

- I jak z nią? – spytała, usiłując ukryć swoje cierpienie i siadając tak daleko od piekielnego, jak tylko mogła, żeby nie musiała do niego krzyczeć podczas rozmowy.

Drgawki utrzymywały się jeszcze przez jakiś czas, Adiraella siedziała oparta o drzewo, podrzucała oraz łapała swój sztylet, zabijając nudę. Było cicho, z Iskalerem praktycznie nie gadała, nie była pewna, o czym niby by miała, ale też nie do końca chciała. W końcu jednak się przełamała.

- Jak do nich dołączyłeś? – spytała, wpatrując się w ziemię. Zerwała nawet rosnącą obok stokrotkę i znudzona maltretowała ją, wyrywając osobno po każdym płatku.

Nieco później stan Sevi ustabilizował się, a upadły niemal natychmiast postanowił ruszyć na polowanie. Adi, choć powoli i ona zaczynała odczuwać głód, tylko przytaknęła niemo i pozostała przy naturiance.
Korzystając z nieobecności piekielnego, mogła spokojnie podejść do niej bliżej. Szturchnęła jej ramię, sprawdzając, czy może ją to obudzi. Wciąż jednak zero reakcji. Westchnęła. Oczekiwanie na mężczyznę zaczynało jej się dłużyć, a burczenie w brzuchu coraz bardziej irytowało. Zwłaszcza że w krzakach słyszała wyraźny szelest, najpewniej oznaczający jakiegoś zająca.

- No dobra… - mruknęła do siebie – Raczej nic jej nie będzie, jak zostanie na pięć minut sama – pomyślała i po zrzuceniu ubrań biała pantera zniknęła w krzakach.

Wprawdzie zajęło jej to dłużej, niż zakładała, ale wróciła z pełnym brzuchem i to jeszcze przed upadłym. To bardzo dobrze, nawet miała nieco lepszy humor teraz.

- Seviii? – znowu potrząsnęła nią, lekko sprawdzając, czy może tym razem to coś podziała.

[Sevi]

        Mimo że incydent z duchami został już dawno zażegnany, Sevi nadal walczyła. Jej wewnętrzny konflikt nie dawał się uspokoić - coś na zmianę wypalało jej skórę od środka, a zarazem mroziło organy. Kobieta odczuwała ogromny dyskomfort fizyczny, psychicznie jednak w jej głowie kotłowały się miliony myśli - co się stało, jak, Enid, dlaczego, egzorcyzm, duchy, Enid, złość, tęsknota, Enid.
Enid.
        Kobieta-sztylet zdawała się jednocześnie zniknąć i tym samym być obecną jeszcze bardziej. Sevi jednak nie mogła nawet spróbować zrozumieć tego dziwnego uczucia, ponieważ próba skierowania myśli w jednym kierunku ciągle kończyła się niepowodzeniem, zatem naturianka najprościej w świecie się poddała. Fellarianka pozwoliła przepływowi informacji przebrnąć jej mózg i ulotnić się, dokładnie tak samo jak te duchy wcześniej.
        Ciekawość kobiety nakazywała się jej dowiedzieć później, co tak naprawdę zaszło na polanie. Sevi miała bowiem ogromne wątpliwości w intencje Enid - czy naprawdę im pomogła, czy tylko wykorzystała okazję na swoją korzyść? Duch kobiety potrafił być naprawdę nieobliczalny. Zwłaszcza jak dawało się mu pełną władzę.
A propos pełnej władzy… To nie był koniec kłopotów, jakie zgotowała im wszystkim zmarła.

        - Źleeee! - odparła naturianka na pytanie Adiraelli. - Strzelaj dalej, koteczku. - Sevi otworzyła oczy. Jej towarzysze mogli dostrzec różnobarwne tęczówki kobiety - jedno oko było zielone, dokładnie takie, jakimi szczycą się naturianie, drugie natomiast przepełnione było krwistą czerwienią. Jeszcze nigdy nie zdarzyło się, aby Enid tak bardzo połączyła się ze swoją właścicielką.
        W jednej chwili fellarianka już wiedziała, co się stało. Podarowała duchowi pełną kontrolę, a co za tym idzie - wpuściła ją do swojego ciała oficjalnie. Dwie dusze walczyły o dominację, stąd ten wewnętrzny chaos.
        - Doprawdy, to latające ścierwo jest tępe jak mój stary miecz, co leży cholera wie gdzie - rzekła Enid, szczerząc się. - Trzeba będzie mnie… nas zabrać do kapłana. - Jako powód swych słów kobieta wskazała na oparzenia na nadgarstkach. Nie wyglądały one groźnie, aczkolwiek skąd one się tam wzięły, nie było wiadome. Jedno oko - zielone - zdawało się bliskie płaczu, natomiast czerwone przepełnione czystym szaleństwem. Nie sposób dostrzec w nim nic innego jak ból przemieszany z determinacją.
        - Dwie dusze nie mogą istnieć w jednym ciele. Jedna musi odejść.

[Iskaler]

Iskaler nie skomentował nagłego oddalenia się zmiennokształtnej, nie bardzo się nim przejął. Wyglądało na to, że mimo opryskliwości, jaka czasami pojawiała się między kobietami, zdążyły się już zżyć na tyle, że z niemal całkowitą pewnością przeczuwał, że nie zostawia ona towarzyszki na długo. Kiedy jednak wróciła, upadły po raz kolejny zauważył, jak traktuje swoją prawą dłoń. Jeśli to był jej słaby punkt to albo pojawił się niedawno, przez co nie nauczyła się jeszcze go maskować, albo jeszcze nigdy nie miała powodu tego robić. Prawie był o to zazdrosny, jednak patrząc do przodu, mogło to przynieść jej tylko więcej kłopotu niż pożytku.

Nie miał zamiaru o tym dyskutować.

- Bez zmian – odpowiedział na pytanie o stan towarzyszki z wytrenowaną obojętnością. Dalej nie był pewny, co ta kobieta zrobiła, żeby wyrwać się z uroku kamiennego kręgu, wiedział natomiast, że nawet jeśli ta… istota… rzeczywiście jest Enid, to już nie jest ta sama, która została mu tak gwałtownie odebrana. Kiedy zdał sobie z tego sprawę poczuł ukłucie zawodu, na moment zastąpione złością na samego siebie, za robienie sobie nadziei, zaraz potem jednak przyszła obojętność.

W ciszy, która zaległa po jego odpowiedzi, zastanawiał się, dlaczego w ogóle znalazł się w tej sytuacji. Dlaczego pozostał w sekcie, która nie miała dla niego znaczenia, skoro już był wolny. Dlaczego nie zabił tych kobiet, nie wrócił do klasztoru i żył spokojnie, napawając się poczuciem władzy i przerażenia, które wzbudzał wśród akolitów.

Doszedł do wniosku, że jest tym wszystkim naprawdę zmęczony. Zmęczony iluzją władzy nas sobą i swoimi poczynaniami, zmęczony odwalaniem brudnej roboty za innych. Mógłby zabić obie kobiety, nie sprawiłoby to większego problemu, kiedy jedna leży nieprzytomna, a druga z widoczną słabością, ale wtedy byłoby to wykonywaniem zadania, które mu zlecono.

Dotarło do niego, że zbuntował się przeciwko jednej tyranii tylko po to, żeby bezmyślnie wylądować w drugiej. Dość z tym. Gdziekolwiek ta sytuacja go doprowadzi, miał zamiar sam o tym zadecydować. Z jakiegoś powodu ciągnęło go, żeby dowiedzieć się więcej, żeby zobaczyć, jak się to dalej rozegra.
Podniósł wzrok znad swojego ostrza, kiedy panterołaczka zadała swoje drugie pytanie. Nie patrzyła na niego, próbowała udawać niezainteresowaną. Urocze, pomyślał.

- Nie z własnej woli – odparł wymijająco, dzieląc się strzępkiem swoich rozmyślań, chociaż kobieta nie mogła być tego świadoma.

Kiedy znalazł się sam w odmętach lasu, odetchnął. Od razu poczuł, jak to lekko mistyczne miejsce, którym jest każdy las, wysysa z niego wszelkie myśli. Ta cisza, która nie jest nigdy pełną ciszą, była w stanie uciszyć nawet największy huragan szalejący wewnątrz człowieka. Nawet upadli aniołowie potrafili znaleźć w niej spokój.

Nie spieszył się. Polowanie nie było pretekstem samym w sobie, gdyż już czuł pierwsze nutki ekscytacji, kiedy do jego uszu dotarł nieco zbyt regularny szelest, żeby być tylko wiatrem grającym między konarami drzew. Żądza krwi była częścią jego jestestwa, częścią składową poczucia spokoju był jej rozlew. Jednak samotność, której nie doświadczył od dobrych kilku dni, także była mu potrzebna.

Zaspokoiwszy obie potrzeby duszy i jedną potrzebę ciała, postanowił jednak przyglądnąć się bliżej chatce, którą rozważali na schronienie. Nie była duża, brakowało jakiegokolwiek ogrodzenia, a z okien smętnie zwieszały się resztki przybitych do nich desek. Z daleka prezentowała się przyzwoicie, jednak już z bezpiecznej, ale mniejszej odległości doskonale było widać działanie czasu. Nadpruchniałe i przeżarte wodą deski, dach pozapadany w kilku miejscach, drzwi utrzymujące się we framudze jedynie siłą tarcia, gdyż nie był w stanie dojrzeć żadnych zawiasów. Bezpieczniej im było zostać na polanie, przynajmniej wtedy w razie jakiegokolwiek zagrożenia nie utknęliby w ledwie trzymającej się budzie, samej w sobie stanowiącej większe zagrożenie niż dzika fauna lasu.

Kiedy wrócił do obozu, panterołaczka stała nad poszkodowaną i najwyraźniej do niej mówiła. Iskaler rzucił na ziemię efekty swojego polowania i podszedł, słysząc, że kobieta jednak odzyskała przytomność.

Skrzyżował ręce na piersi, widząc nowo niepasujące do siebie oczy we wciąż lekko zbyt bladej twarzy. Klasztor. Najwyraźniej to był ich następny cel.

[Adiraella]

Panterołaczka mruknęła pod nosem, zachowując w miarę obojętny wyraz twarzy. Mimo to szkoda jej było dziewczyny i miała nadzieje, że wkrótce dojdzie do siebie. Jej rozmówca tymczasem nie miał ochoty na pogaduchy, ona w sumie też, ale wolała, chociaż spróbować nawiązać konwersacje niż siedzieć w ciszy, wśród własnych myśli.

- Mhm – odburknęła i przypomniała sobie swój początek, w teorii dołączyła dobrowolnie, ale w praktyce i tak nie miała wielkiego wyboru.

Po chwili została sama z nieprzytomną Sevi, jednak postanowiła wyskoczyć na szybkie polowanie. Być może nie było to najmądrzejsze zostawiać fellariankę samą, ale przecież nie była jej niańką, w razie kłopotów przybiegnie najwyżej.
Po powrocie i ponownym odzianiu się postanowiła spróbować jeszcze raz wybudzić naturiankę. Gdy ta zaczęła się ruszać, na twarzy białowłosej zagościł lekki uśmiech.
Niestety, gdy tylko usłyszała Enid, westchnęła ciężko, pełna irytacji i rozczarowania. Przewróciła oczami, po czym wymamrotała z niechęcią.

- Enid…

Po chwili jednak straciła swoją pewność, gdy tylko spojrzała na skrajne emocje malujące się na twarzy naturianki. Panterołaczka zmarszczyła brwi, nie wyglądało to dobrze. Co kobieta szybko potwierdziła, a białowłosa zaczęła myśleć, co się stanie, jeśli jednak te dwie duszę zostaną razem. Czy się połączą? Wszak u zmiennokształtnych ludzka dusza mieszała się ze zwierzęcą, jednakże tu sytuacja była nieco inna.

- Daj, pomogę ci – powiedziała i chwyciła opętaną naturiankę za ręce, a jej obrażenia powoli zaczęły się zasklepiać – Gdzie ci niby znajdziemy tutaj kapłana? – spytała bez emocji, choć w rzeczywistości chciała pomóc dziewczynie.

---

Po wstępnych ustaleniach ruszyli dalej w stronę miasta. Powoli niebo robiło się widne, a słońce rozpoczynało swoją wędrówkę po niebie. Po drodze spotkali handlarza z wozem, który zmierzał do kolejnego miasta. Panterołaczka zatrzymała go i spytała o jakikolwiek klasztor lub świątynie. Mężczyzna był bardzo miły i dokładnie określił jego położenie. Na północno-zachodnim krańcu Elisii tuż pod wzgórzami. Czyli mieli do przejścia całe miasto, jeżeli chcieli iść w linii prostej. Adiraella zawczasu założyła kaptur i trzymając się na dystans od upadłego, weszła do miasta. Cały czas rozważała, za co to sobie robi, ręka okropnie bolała i niby dlaczego tak bardzo nie chciała zostawić Sevi?

- Wygląda tak młodo, może jest w wieku moich córek… - westchnęła w myślach – Dziewczynki… Nie mogę się rozpraszać, pomogę jej pozbyć się tego natrętnego ducha, a potem uciekam w swoją stronę – zadecydowała panterołaczka.

W tym momencie poczuła mocne uderzenie w bok i przewróciła się na ziemię. Jakiś rzezimieszek najwyraźniej z grona amatorów ukradł komuś sakiewkę i nie potrafił nawet uciec porządnie. Ostatecznie ukradzione rueny wylądowały tuż obok białowłosej.
Adi wstała, otrzepując się z ulicznego kurzu i podniosła mieszek, a wtedy właśnie spostrzegła ofiarę rzezimieszka.

- ZŁODZIEJ! – krzyczała młody, spiczastouchy mężczyzna, a jego wzrok kierował się wprost na zmiennokształtną.
- Jeszcze mi tego brakowało… - mruknęła Adira.

[Sevi]

        Twarz Sevi wykrzywiła się w niemrawym, cynicznym uśmiechu. Mimika kobiety walczyła. Sevi była wściekła, Enid natomiast nie potrafiła powstrzymać pozostałych emocji, które mieszały się w jej duszy i próbowały zdominować pierwotnego właściciela ciała naturianki.
        - Podróż jest dobrowolna, aniołku - rzekła. - Nie chcesz, nie musisz iść. Chyba że pragniesz potwierdzenia, że Enid żyje? No… w pewnym sensie. - Chichot kobiety również był nieszczery. Fellarianka wydawała się na dodatek poruszać bardzo sztywno, co mogła dostrzec Adiraella, gdy pomogła naturiance podnieść się z ziemi.
        - Nie wiem. Chodźmy jakiegoś poszukać, albowiem nie ręczę, że takie duchowe pokazy nie będą pojawiać się częściej - Sevi zrobiła znaczącą pauzę, pragnąc ujrzeć cień zainteresowania na twarzach towarzyszy. - Jedno ciało z dwiema duszami przyciąga inne duchy, dla których taka niestabilność dwóch osób w jednej materialnej powłoce stanowi doskonałą okazję do opętania. Jest to świetna możliwość porozumienia się z bliskimi na ziemi, zakończenia niektórych spraw. Truskawka to teraz gąbka na dusze, więc cóż… Trzeba nas rozdzielić!

***

        Wschodzące słońce okazało się być zbawieniem dla Sevi, albowiem Enid - dusza żyjąca w ciemności przez ostatnie lata - osłabła, co spowodowało, że naturianka w większości odzyskała kontrolę nad ciałem. Nie poruszała się tak sztywno, jak powinna, walcząc o dominację. Mimo to chaos w głowie kobiety nie ucichł nawet na sekundę. Wspomnienia Enid przeplatały się z wspomnieniami Sevi, nie mówiąc już o aktualnych myślach, które pojawiały się niczym przebłyski w gąszczu pożerającej je przeszłości. Sevi milczała przez większość podróży, jaką odbyli, ukradkiem oka spoglądając to na Adiraellę, to na Iskalera. Fellarianka naprawdę pragnęła przeanalizować wszelkie powody, dla których oboje jej towarzyszy prowadziło ją w tej chwili do kapłana, aby pozbyć się niepotrzebnej duszy, ale nie mogła zebrać myśli. Przystała na ich pomoc i po prostu milczała. Ledwo zarejestrowała rozmowę z handlarzem i jego wskazówki, dzięki którym Sevi będzie wolna.
        A może Enid. Odpowiedzi nikt teraz nie może poznać. Dopiero odpowiedni klecha powie, co dalej. Istnieje prawdopodobieństwo, że żadna z dusz zamieszkujących ciało naturianki nie przeżyje. Ta przerażająca myśl wypaliła znamię na psychice obu kobiet, przywołując tym samym śmiertelny szał w umyśle Enid. Duch pamiętał aż za dobrze swoją śmierć. Litość, którą okazała, a która później doprowadziła ją do tego stanu. Agonia, którą pamiętała jako mieszkanka przeklętego sztyletu, zemsta w postaci łaknienia krwi swych ofiar…
        Sevi zasłabła w momencie, w którym młody złodziejaszek potrącił Adiraellę. Ocknęła się dzięki narastającym głosom, które krzyczały o “ich własności”. Fellarianka jednak nie czuła, jak jej ciało się podnosi, mimo że faktycznie dość powoli wracała do pozycji stojącej. Po raz pierwszy od dawna to właśnie Sevi poczuła pragnienie, które drażniło Enid tyle czasu. Ta nieposkromiona potrzeba przecinania ludzkiego mięsa, ta satysfakcja, kiedy ostrze przechodzi tak gładko, ten krzyk radości, jaki już wyobrażała sobie naturianka. W całej tej walce dusz kobieta nawet nie spostrzegła, że trzyma nóż, gotowa odeprzeć wszelkie władze w mieście, próbujące złapać panterołaczkę. Przebłyski walki i piękna karmazynowej cieczy na tle południowego słońca wydawały się nowym pragnieniem, które fellarianka tak bardzo chciała spełnić.
        - Arrrrghhhh! - Niespodziewanie ciałem brunetki jakby coś “rzuciło”. - Zamknij się, do cholery! - krzyknęła, próbując za wszelką cenę opanować chaos. W spazmatycznych ruchach można było dostrzec walkę dwóch kolorów - zieleni oraz karmazynu.
        - Kicia, biegiem! - rzuciła Sevi, nakazując reszcie swojego ciała ruszyć w stronę zalesionych terenów. Miała nadzieję, że to tę stronę wskazał handlarz, lecz nie mogła skupić się w stu procentach na dotarciu do celu. Musiała opanować pozostałe myśli, o nowych pragnieniach już nie mówiąc.

        Na szczęście straże miasta nie zdołały ich dogonić. Ba, nim tylko rozpoczęli pościg, bohaterowie zdążyli znaleźć się wystarczająco daleko. Sevi odetchnęła, pozwalając na chwilę zapomnienia w szaleństwie, które władało jej umysłem.
Niespodziewany dźwięk ponownie zwrócił uwagę fellarianki. Kobieta spostrzegła nieopodal nich ukrywającego się wśród drzew chłopca. Bardzo znajomego chłopca.
        - Czy… - zaczęła, ledwo łapiąc oddech. Bynajmniej nie od zmęczenia fizycznego, lecz prędzej psychicznego. - Czy to nie ten drań, który cię potrącił? - skierowała pytanie do Adi. Chłopiec patrzył się na nich, jakby czegoś oczekiwał. Może planował odzyskać skradzioną własność? Prasmok jeden wiedział, lecz jego złote oko dostrzegało nadchodzące zagrożenie.
Sevi albowiem, niezaspokojona, wyciągnęła przeklęty, acz obecnie pusty sztylet. Pragnęła rozlewu krwi, pragnęła spełnić bliżej nieokreśloną zemstę, towarzyszącą jej od niedawna.

[Iskaler]

Iskaler nie miał zamiaru zniżać się do poziomu ducha, który twierdził, że jest Enid. Wystarczyła ta jedna zaczepka, żeby utwierdzić go w przekonaniu, które od jakiegoś czasu było ledwo wyczuwalne gdzieś na brzegu jego świadomości, kiełkując powoli, kiedy reszta mózgu zajęta była walką i próbą utrzymania swoich towarzyszy od siedmiu boleści przy życiu (co wydawało się aż nazbyt znajome, o ironio): cokolwiek opętało kobietę, nie była to ta sama istota, którą była jego Enid. Przyjęcie tego w końcu do wiadomości uwolniło go od kolejnego sznurka, który ciągnął go w określonym przez jakąś niewidzialną siłę w kierunku, na który niekoniecznie się zgadzał. A teraz? Może za pierwszym razem nie do końca pozwolił sobie pochować swoją jedyną miłość, ale moment władzy, jaki nad nim miała, właśnie się skończył.

Enid nie żyła. Jego Enid zginęła, pośrednio z jego własnej ręki. Przeszłości już nie odmieni. A ta szalona, sadystyczna obecność, której jedynym pragnieniem wydaje się wydostanie ze swojego więzienia i spowodowanie jak największego rozlewu krwi w zemście za samo istnienie… Cóż, może na siebie wołać jak jej się żywnie podoba. „W pewnym sensie” nic dla niego nie znaczyło. Tylko niech nie myśli, że ochroni ją to przed zagładą, w ten czy inny sposób.

Powstrzymał uśmiech pchający się na twarz przy obrazie, który pojawił się na sekundę w jego umyśle. Tak, całkiem cudownie byłoby zgładzić ją własnym mieczem. Najlepiej wtedy, kiedy będzie myśleć, że ma go w garści.

Z taką władzą nad jej własnym ciałem? Nie potrzebowałby na nią nawet trzech sekund.

- Na pewno pozwolisz przypadkowej duszy na odebranie ci chociażby skrawka kontroli nad tym ciałem - odezwał się, nie kryjąc obojętności podszytej drwiną. Nie mógł się powstrzymać, nawet jeśli rzeczywiście obecny stan jednej z członkiń ich wyprawy miałby zachęcić zbłąkane dusze, sama obecność tak gwałtownej i niestabilnej krewniaczki powinna skutecznie zabezpieczyć ich przed podwójnym opętaniem.

To, czy te dusze nie spróbowałyby przejąć kontroli nad którymś z pozostałej dwójki natomiast, nie było pewne.

Jedno co upadły musiał przyznać: mimo tego, że widocznie obolałe, jego towarzyszki podróż znosiły lepiej niż jakikolwiek oddział wyspanych, zdrowych członków sekty. Mimo mijającego czasu i wyraźnego polepszenia w sferze równowagi, jedna z kobiet cały czas wyglądała na będącą daleko stąd, do tego stopnia, że upadły zaczął debatować sam ze sobą, czy w końcu będzie trzeba w jakiś sposób znaleźć się w posiadaniu liny, którą można by ją prowadzić w bezpiecznej odległości, na wypadek ataku szaleństwa drugiej mieszkanki jej ciała. Myśl, żeby spytać handlarza o linę przemknęła mu przez głowę, ale równie szybko porzucił ten pomysł. Bez grosza przy duszy, nie było możliwości, żeby takową kupić, a nie miał ochoty się użerać z mężczyzną, który najwyraźniej także nie był przy zdrowych zmysłach, jeśli wnioskować po tym, jak chętny był do pomocy.

Wchodząc do miasta, Iskaler nie mógł się powstrzymać przed wymamrotaniem:

- Opętana kobieta, panterołaczka i upadły wchodzą do baru…

Nie miał pojęcia, jakie zakończenie miałby taki żart, ale po tym, jak ich pobyt skończył się, zanim się zaczął, nie mogło być optymistyczne. Ledwo zdążył złapać niedoszłego złodziejaszka za kołnierz i cisnąć nim w kierunku niedoszłej ofiary, nim byli zmuszeni oddalić się w tempie pospiesznym. Ponownie. Na szczęście i tutaj organ wykonawczy prawa palił się do obowiązków jak mokre drwa.

Szuranie liści i traw w ciszy, która zapadała między jednym oddechem a drugim, podczas gdy pozwolili sobie na odpoczynek, wybijał się wyraźnie. Najwyraźniej mimo reakcji upadłego, chłopak miał dość czasu, by odzyskać rezon i, z jakiegoś powodu, postanowił nie tyle podążyć za nimi, to dorównywać im kroku. W jednym momencie cała sytuacja przestała sprawiać wrażenie losowego zdarzenia, a w ich konkretnej sytuacji lepiej było zakładać najgorsze. Nie znaczyło to jednak, że pozwoli tej oszalałej kij-wie-której na zamordowanie go bez przesłuchania. Skutecznego przesłuchania.

Sprawnie zmniejszył odległość między nimi i chwycił kobietę za nadgarstek, ściskając na tyle mocno, żeby jasnym się stało, że cokolwiek próbowałaby zrobić, nie wyrwie się mu. Potem zwrócił spojrzenie na panterołaczkę.

- Czy byłabyś tak uprzejma i złapała pewnego nicponia, kiedy ja się będę upewniać, że ten tu aniołek nie zrobi nic nierozsądnego? – jego ton gładko przeszedł ze słodyczy w niebezpieczną nutę, kiedy ta niebezpośrednia groźba padła z jego ust.

[Adiraella]

Wystarczył zaledwie moment, by w ich stronę zaczęli biec tutejsi strażnicy. Adiraella westchnęła ciężko i zaczęła uciekać. Nie zamierzała teraz walczyć nie z całą bandą tutejszych osiłków, w świetle dnia, gdy wszyscy mogą rozpoznać jej twarz.
Niespodziewanie fellarianka została jakby zrzucona przez niewidzialną siłę, panterołaczka, choć zaskoczona nie traciła zimnej krwi, instynktownie pomogła Sevi wstać, po czym od razu kontynuowała bieg. Była szybka, dzięki temu dystans między nimi a strażą był coraz mniejszy. Wyglądało na to, że zaraz ich zgubią.

- Udało się… - odetchnęła Adi, po udanej ucieczce – Huh? – spojrzała najpierw na naturiankę, a potem na chłopaka, a wyraz jej twarzy szybko się zmienił – Tak… to dokładnie ten – mruknęła, rzucając młodemu gniewne spojrzenie.

Człowiek, młody, zupełnie pospolity i bezbronny. Plaga tego świata, nawet mimo ich krótkiego życia potrafili naprawdę utrudnić je innym. Zdenerwowana panterołaczka przez chwilę zupełnie zapomniała o tym, że uciekła od Aniołów Śmierci, miała wrażenie, jakby wciąż była jedną z nich i naprawdę miała ochotę go zabić.

- Uhm – mruknęła Adi, z zamyślenia wyrwał ją głos upadłego i silniejszy ból ręki.

Otrząsnęła się z mrocznych myśli i skupiła na zadaniu. Już jedną psychopatkę mieli w tej grupie, nie trzeba było kolejnej. Chwyciła więc nicponia za kark, nim ten zrozumiał, iż powinien już dobre kilka chwil temu brać nogi za pas. Rzuciła go na łysą ziemię, tak że wylądował na brzuchu, ale nim się zwlekł, dostał jeszcze solidnego kopniaka.
Prawie płacząc z bólu, przewrócił się na plecy i spojrzał na panterołaczkę, błagając o litość. Białowłosa przewróciła oczami, nie użyła wcale tak dużo siły. Żeber na pewno mu nie połamała, co najwyżej skończy z kilkoma siniakami, a marudził jakby co najmniej, został stratowany przez dzikie konie.

- Trzeba było nie zadzierać – prychnęła Adi, nerwowo machając ogonem.
-Ma… Masz ten mieszek? – zapytał bezczelnie motywowany najpewniej chciwością.
- Ty tak na poważnie? – dostał kolejnego kopa.
- Ouuh… - jęknął, kuląc się z bólu – Dobra, poddaje się, zrobię, co chcesz – dodał pośpiesznie, widząc, jak panterołaczka planuje zadać kolejny cios.
- Wszystko mówisz? Potrzebujemy kapłana – zerknęła ukradkiem na Sevi.
- Największa świątynia jest przy wzgórzach… ale znam kogoś na miejscu.

---

Chłopak mimo spuszczonego łomotu zdołał jeszcze jakoś wstać i iść. Zaprowadził on całą trójkę ponownie do centrum, aczkolwiek weszli tym razem od innej strony, przechodząc przez wąskie uliczki między budynkami, unikając wzroku strażników, aż w końcu dumny z siebie złodziejaszek pokazał im zejście do cudzej piwnicy.

- No to jesteśmy – skwitował dumnie i zaczął otwierać drzwi.
- To piwnica… - westchnęła Adiraella, nie wierząc, że faktycznie za nim poszli.
- N-na pierwszy rzut oka, słowo! – na dowód swoich słów wszedł pierwszy.

Schody były dość długie i gdy wreszcie się skończyły przed nimi była zaledwie półka z butelkami i słoikami oraz trochę innych gratów. Panterołaczka mruknęła coś pod nosem niezadowolona, zaraz jednak ich przewodnik ukazał im obrotową ścianę. Znajdowały się za nią całe podziemia oświetlone setkami świec i faktycznie przywodziły na myśl świątynie. Jednakże tutejsza aura wcale nie przypominała świętej.

- Tak jak mówiłem – dodał pewny siebie, wierząc, że już nic mu nie grozi. W końcu spełnił obietnicę. Nie miał ochoty po raz kolejny oberwać.
- Dobra, to teraz przydałby się kapłan.
- Na pewno gdzieś tu jest, on praktycznie stąd nie wychodzi – wyjaśnił.
- Mhm – odburknęła panterołaczka i nastawiła uszy. Mimo toczącego się nad nimi miejskiego życia pełnego gwaru i zgiełku tu panowała niemal absolutna cisza, a na każde wypowiedziane przez nich słowo odpowiadało jedynie echo.

[Sevi]

        Sevi zignorowała słowa Iskalera. Ale Enid nie. Po raz kolejny wywiązała się między nimi walka, którą to niestety wygrał duch.
        - Ja-ak - zaczęła niezgrabnie - jak mam ci udowodnić, co? Widziałeś mnie, mnie, do cholery tariańskiej! - krzyknęła, tupiąc nogą niczym obrażone dziecko. Naturianka poczuła żal, niemiłosierny smutek. Enid miała kartę przetargową, której tak bardzo pragnęła użyć, aczkolwiek nie mogła. Nie tyle Sevi nie pozwalała jej tego powiedzieć, co po prostu - nie przeszło jej to przez gardło. Frustracja, którą odczuwał duch, wzmagała się coraz bardziej z każdym krokiem, który bohaterowie pokonywali w drodze do miasta.
Enid coś ukrywała. A fellarianka po raz pierwszy tak bardzo chciała jej pomóc.

        Naturianka nie kryła emocji. Ba, przychodziło jej to teraz z ogromną trudnością, albowiem odczuwała za dwóch. Chwila, w której Iskaler chwycił ją, aby przypadkiem nikomu nie zrobiła krzywdy, tylko bardziej pobudziła głód krwi. Karmazyn niemal kompletnie przysłonił jej oczy.
        - Nie lubię, jak się mnie dotyka bez pozwolenia, aniołku - rzekła, lecz nie próbowała się wyrywać. Lub przynajmniej nie chciała próbować, nie mogła przewidzieć, jak mężczyzna odbierze spazmy targające ciałem fellarianki na niemal wszystkie strony. Odruchy wzmogły się zaraz po tym, jak Adiraella kopnęła złodzieja. Jeszcze chwila i coś mu złamie. Poleje się krew, która tylko ponownie zachęci Enid do…
        Do czego? No właśnie. Sevi nie potrafiła już siebie rozpoznać. To nie ona, ale nadal ona odczuwała te wszystkie krwawe potrzeby. Potrzebowała to zakończyć, raz na zawsze.

***

        Świątynia kryła się w piwnicy. Sevi nie powinna być zaskoczona, albowiem czytała o tym. Mimo wszystko odczuwała dość nieprzyjemną atmosferę, która towarzyszyła temu miejscu. Czy to aby na pewno dobra świątynia? Czyżby może trafiła do swojego ukochanego miejsca, którego poszukiwała za młodu? Do miejsca przesiąkniętego śmiercią i ułudą…
        - Świątynia nekromantów? - zapytała cicho. Niby niczym nie różniąca się od zwykłej świątyni, aczkolwiek przesiąknięta odorem zmarłych i szeptem tajemnic piwnica nie posiadała błogosławieństw, które zazwyczaj potrzebne były do zaakceptowania świętego miejsca. Sevi zbladła momentalnie, oczekując wspomnianego kapłana. Obawiała się go spotkać, albowiem coraz bliżej jej było do poznania odpowiedzi. Która z nich przeżyje?
        Nikt z bohaterów długo nie czekał. Wtem przed nimi z kłęby kurzu wyłonił się niski i postawny mężczyzna, odziany wyłącznie w prostą togę. Sevi (a może to Enid?) wstrzymała oddech. Gdy zaś bliżej przyjrzała się nieznajomemu, zauważyła wtem jego rasę. Krasnolud.
        - Cudownie - rzekła Enid. - Egzorcyzmować mnie będzie kurdupel? To ja wolę wrócić na tę posiadówkę pełną dusz! - dodała oburzona. Kapłan jednak wydawał się poważnym człowiekiem. Skinął głową, zmrużył oczy, aby następnie spojrzeć nimi na upadłego anioła i rzec:
        - Chcesz, waćpanie, wrócić w plany niebiańskie? Jestem w stanie ci to zapewnić… - oznajmił. Sevi stanęła jak wryta.
        - Czekaj, czekaj! - powiedziała kobieta dwoma zbitymi ze sobą głosami; jednym potężnym i głośnym, drugim natomiast bardziej piskliwym. - To ja tu potrzebuję ciebie, ja! Nie ten tu! Ja! - Akcentowała każde słowo, wskazując odpowiednio na wspominane osoby.
        - A może ty, biała panienko? Pragniesz czegoś? - odezwał się kapłan. Naturianka nie rozumiała, co tu się dzieje. Nim jednak ona połączyła kropki, Enid odezwała się cicho przed nią.
        - On nas nie widzi…

[Iskaler]

Iskaler nie skomentował kolejnej zaczepki opętanej – to chyba stało się jego nowym zwyczajem, przemilczanie większości tego, co pada z jej ust. Część niego żałowała, że kobieta nie postanowiła się bardziej wyrywać, ale ta sama część także z niejakim podziwem patrzyła, jak panterołaczka kopie leżącego i bezbronnego chłopaka. Nie spodziewał się, że akurat ona będzie w stanie tak kogoś potraktować, a tu proszę. Może jest w niej drzazga okrucieństwa.

Ten chłopaczek był podejrzany, co do tego nie miał wątpliwości. Gdyby nie byli dosłownie zmuszeni przez okoliczności, wątpił, czy by za nim podążył; musiał wpaść na nich specjalnie, skoro zamiast schować się w najbliższej alejce, zadowolony z tej odrobiny szczęścia, która uwolniła go od organu ścigania, mimo utraty łupu, postanowił ich śledzić. Nie dość, że śledzić, to jeszcze pozwolić się dostrzec i pozostać na miejscu na tyle długo, żeby go złapali. Tak, cokolwiek tak desperacko chciał zdobyć, mogło go do tego skłonić… Jednak z mieszka na bruk wysypały się tylko zwykłe rueny.

I wcale nie pomagał tym podejrzeniom, bez problemu prowadząc ich poza polem widzenia strażników i wskazał, oczywiście, aby zeszli do piwnicy. Nie sądził, że taki szczyl już będzie zapraszał ludzi do pokazania im kotków, ale najwyraźniej w tych czasach trzeba było zaczynać wcześnie.

W całej swojej karierze nie słyszał jednak o żadnej świątyni o dobrych intencjach, która wybrałaby takie miejsce na swoją siedzibę. Zaczął wątpić, czy znajdą w tym miejscu jakąkolwiek pomoc, czy po prostu wchodzą w pułapkę. (Ta wizja jednak oznaczałaby, że w końcu przyjdzie zmierzyć się z przeciwnikiem, który jest przynajmniej materialny, a to już znacznie przyjemniejsza sytuacja, niż ta, w której znaleźli się w lesie, na względnie otwartej przestrzeni).

Jednak niedoszły złodziejaszek już schodził po schodach, a za nim towarzyszki Iskalera, jak dwie małe, ufne owieczki. Jak uroczo.
Nagły blask tak dużej ilości świec zakuł upadłego w oczy. Nie, to zdecydowanie nie była typowa świątynia, a mamrotanie opętanej tylko to potwierdziło. A więc tak wyglądają świątynie nekromantów… Spodziewałby się większej ilości ciał, ale może ilość trupów pozostawała w stosunku odwrotnie proporcjonalnym do ilości światła.

- Obrażanie kapłana w okolicznościach, kiedy za sobą mamy tylko jedną drogę wyjścia, do tego wąskim tunelem, to raczej nie jest coś, co chcesz robić, skarbie – Iskaler wyszeptał do ucha Enid-nie-Enid najcieplejszym głosem, na jaki go było stać, szczególnie wypowiadając ostatnie słowo. Nie zaszkodzi przecież dać jej nadzieję, że może jednak będzie w stanie go do siebie przekonać, prawda?

Jednak słowa kapłana lekko go zaskoczyły. Jego głos też, spokojny i miękki, nie taki, jakiego można się spodziewać po kapłanie bardziej czarnych odłamów wiary.

- Z żalem zmuszony jestem odmówić, kapłanie, tejże jakże hojnej oferty. Nie powinno się wchodzić dwa razy do tej samej rzeki. – Skłonił lekko głowę. Technicznie nie musiał okazywać mu żadnego szacunku, ale podobało mu się, jak wyprowadza Enid z równowagi.

Jeśli jednak rzeczywiście nie widział jedynej osoby, dla której w ogóle się tam znaleźli… To mogło się okazać problematyczne.

[Adiraella]

Chłopak wzruszył ramionami na pytanie naturianki. On tylko wiedział o tym, że odprawia się tutaj jakieś rytuały. Nie miał najmniejszej ochoty się w nie zagłębiać. Dlatego odmruknął tylko pod nosem.

- Co za różnica. Chcieliście kapłana, nie mówiliście, jakiego dokładnie – stwierdził.

Nie rozumiał magii, był tylko zwykłym złodziejem. Wiedział natomiast, że potrafi ona być skrajnie niebezpieczna i to mu wystarczyłoby nie wchodzić w szczegóły.
Ledwo ich tu zaprowadził i już zamierzał zwiać czym prędzej, gdy tylko przestaną zwracać na niego większą uwagę. Łomot, jaki zafundowała mu panterołaczka, ciągle dawał o sobie znać w postaci bolesnych siniaków i nie zamierzał ryzykować kolejnego, jakby coś przypadkiem źle zrobił. Mimo to usiłował zachować pewną siebie twarz.
Zmiennokształtna tymczasem zaczęła szczerze wątpić w kompetencje krasnoludzkiego maga. Z tego, co pamiętała z młodości, nordowie mogli raczej poszczycić się tężyzną fizyczną niż talentem do czarowania.
Pierwsze słowa niziołka kompletnie ją zaskoczyły, chyba w takim samym stopniu jak Enid i Sevi, a przynajmniej jedną z nich.

- Ja? – Adi zaskoczona ofertą potrzebowała chwili namysłu. Spojrzała na swoją dłoń, wciąż mocno obolałą od obecności upadłego. Przez myśl przeszło jej całkowite zerwanie więzów z Aniołami Śmierci i odnalezienie córek, ale ostatecznie poprosiła o coś zupełnie innego – Chciałabym, abyś uwolnił tę dziewczynę, od opętującej ją duszy – wskazała na Sevi.

Wiedziała, że córki kiedyś odnajdzie, a przeszłości nie można zmienić. Cóż mogła zrobić, chciała tylko tego, jeśli mogła czegoś chcieć. Nie chciała jednak wyjść na zbyt szlachetną lub bohaterską dlatego unikając czyjegokolwiek wzroku, dodała pośpiesznie.

- Mam już dosyć ich kłótni – prychnęła i nerwowo zamachała ogonem, kładąc uszy po sobie.

Mężczyzna uniósł brew i zaczął się rozglądać w poszukiwaniu jeszcze jeden osoby, o której wspomniała Adira. Panterołaczka widząc to, zmarszczyła brwi i dosłownie pokazała mu palcem Sevi, przy okazji dotykając jej ramienia, chcąc się upewnić, że skrzydlata nie jest tylko złudzeniem.
Korzystając z zamieszania, ich tymczasowy przewodnik cofnął się o kilka kroków, a gdy to nie zwróciło niczyjej, uwagi szybkim krokiem opuścił świątecznie. Po chwili jedyne co po nim zostało to echo kroków, na które młodzieniaszek przestał zwracać uwagę, gdy dotarł do wyjścia.

- Huh, wygląda na to, że zostaliśmy sami – panterołaczka wypowiedziała swoje myśli na głos.

Krasnoludzkim kapłan nie zareagował, bez słowa odwrócił się do nich plecami i z półki przy ścianie wyciągnął jakąś księgę, po czym zaczął wertować jej strony. Robił to dość szybko, najwyraźniej treść tego tomiszcza była mu dość dobrze znana, a obecnie potrzebował jakiejś jedne rzeczy.
Adi popatrzyła na Iskalera z uniesionymi brwiami. Nie była pewna czy przerywać kapłanowi, czy cierpliwie poczekać na rozwój wydarzeń. Jej ogon dość szybko majtał na boki, a krasnolud w końcu przestał wertować. Spojrzał po wszystkich obecnych oraz w miejsce, które wcześniej wskazała bialowłosa. Rozpoczął wypowiadanie jakiejś inkantacji, bez słowa wyjaśnienia co dokładnie w tej chwili robi.

- Czy on w ogóle wie, co robi? – rozważała Adiraella, powoli nastawiając się na wędrówkę ku podnóżom gór. Poza tym nie podał nawet ceny, szczerze wątpiła, by chciał im udzielić pomocy ot tak za darmo z dobroci serca.

[Sevi]

        Sevi zmarszczyła brwi. Coraz bardziej czuła się zagrożona i nie chodziło tylko o drugą duszę, która próbowała zdominować jej ciało. Kobieta miała wrażenie, że znajduje się teraz w zupełnie niewłaściwym miejscu, że zaraz coś złego się jej stanie. Uczucie to było wzmożone niepokojem, który towarzyszył też drugiej duszy. Enid denerwowała się niemiłosiernie, a gdy tylko usłyszała uspokajające słowa Iskalera, naturianka poczuła tak ogromny ból w piersi, że mogłaby przysiąc; czuła, jakby umierała. Przeszłość dobijała się do umysłu fellarianki, lecz nie były to jej wspomnienia. Widziała zgliszcza lasu, na środku zaś - wiele ciał. Słyszała swój własny krzyk determinacji, aby dobić leżącego nieopodal gnoja, lecz nim poznała zakończenie tego horroru, przed jej oczami pojawił się Iskaler z karcącym spojrzeniem. Rozumiała jego ból, lecz on wydawał się nie rozumieć Enid.
        - Nadal nie potrafisz mnie zrozumieć - rzekła cicho, odwracając wzrok od anioła. Sevi czuła się przytłoczona; nie wiedziała, czy to jej własna irytacja, czy to tylko ciężkie emocje Enid. Zwłaszcza że kapłan wyraźnie oferował spokojnie oferty pozostałym towarzyszom naturianki, wówczas gdy ona pozostawała zignorowana. Niziołek sprawiał wrażenie jednego z tych szalonych wynalazców, którzy są genialni na swój sposób tylko dlatego, że nie obawiają się żadnego ryzyka. Sevi poczuła drobne ukłucie niepokoju, które szybko ustąpiło miejsca irytacji spowodowanej słowami Adiraelli.
        - My się wcale nie kłócimy! To tylko walka o dominację. Pospolity kiciuś tego nie zrozumie - odparła Enid, niemal całkowicie przejmując kontrolę nad ciałem fellarianki. Dopiero wtedy poczuła na sobie wzrok karła. Kapłan wydawał się na tyle szalony, że spokojnie mógłby po prostu udawać, że nie widzi fellarianki. Czym zatem było jego spojrzenie teraz? Ostrzeżeniem? Upewnieniem?
A może groźbą?
        Gdy zaś mężczyzna zaczął inkantować, Sevi oblał zimny pot. Czy to już się dzieje, zostanie rozdzielona z Enid? Kobieta miała tyle pytań, a zwłaszcza jedno martwiło ją niezmiernie. Jak on “pozbędzie się” jednej z nich? Czy Enid grzecznie wróci do swojego przeklętego sztyletu? ”A co, jeśli to ja skończę uwięziona…?”, pomyślała naturianka. Z całą pewnością przez tę myśl zbladła niemiłosiernie. Można było uznać, że kobieta już jest duchem. Ciało Sevi nie mogło się poruszyć, a zesztywniało jeszcze bardziej, gdy kapłan - nadal inkantując coś w starym języku - podszedł do niej. Bez słowa ostrzeżenia zabrał kobiecie przypięty do uda sztylet, po czym naciął nim swoją skórę.
        - Vivamus, moriendum est - rzekł cicho, a owa cisza wydawała się przedłużać w nieskończoność. Sevi przełknęła ślinę, a krasnolud podszedł do anioła.
        - Znasz obie te istoty. Dźgnij ciało prosto w serce, wypowiadając imię istoty, którą chcesz zamknąć w tym sztylecie. Wtem rozdzielimy duszę, a ciało się uzdrowi. Chyba że ty, kicia, chcesz zdecydować? - zapytał kapłan.

        Teraz wyczekiwanie zapowiadało się najgorzej. Iskaler musiał wybrać, co tym bardziej przeraziło kobietę. Kapłan nie mógł powierzyć jej tego wyboru, albowiem obie dusze gotowe były znieść miasto z powierzchni ziemi w walce o ciało.
Wszystko w rękach upadłego.

[Iskaler]

Iskaler nie był gotowy na podjęcie takiej decyzji, ale czy kiedykolwiek był naprawdę gotowy na podejmowanie jakiejkolwiek? W jego poprzednim życiu wszystkie decyzje dyktowano odgórnie, osobiście bądź pośrednio przez boskie prawa i wytyczne, które towarzyszą również aniołom. Potem dano mu zakosztować wolności, która wolnością nigdy nie była, decyzje podejmowane wtedy nie miały żadnych alternatyw, chyba że ktoś z własnej woli chciałby się wyrzec daru, jakim jest jego życie; upadły nawet w swoich najgorszych momentach nie doznał tego typu rozterek. Zabijaj albo daj się zabić, bardzo prosty koncept. Prosta decyzja, kiedy stracił już wszystko, na czym mogło mu zależeć, od miłości do istot ludzkich po miłość Stwórcy, kiedy wszystko, na czym opierał swój światopogląd i samoświadomość nagle legło w gruzach. Tak naprawdę nie miał wyboru w żadnej kwestii zanim upadł, ale ta świadomość przyszła z czasem. Tak naprawdę nie miał wybory nawet po upadku, co odczuwał dopiero teraz, kiedy po raz kolejny został postawiony przed wyborem; tym razem jednak, cokolwiek miało się stać w następnym momencie, zależało tylko i wyłącznie od niego.

Strachu pierwszy raz zaznał, kiedy zrozumiał, że cały ten czas jego misja była skazana na porażkę, a wszystkie jego czyny prowadziły go w kierunku upadku, w dodatku bez możliwości uratowania kobiety, która na zawsze go zmieniła.

W momencie, w którym kapłan wyciągnął do niego rękę z nożem, po raz pierwszy od dawna poczuł coś, co mogłoby przypominać strach. Wypaczone, wypłowiałe, ale jednak dość rozpoznawalne uczucie, które ostatnim razem zaciskało palce na wnętrznościach podbrzusza, które próbowało zrobić to raz jeszcze kiedy on zaciskał palce na sztylecie.

Spojrzał na kapłana poważnie.

- Kapłanie, nie darzę moich towarzyszek zbytnią sympatią, jeśli jednak mnie okłamałeś, spotka cię los znacznie gorszy od śmierci, - zagroził, - a dopilnuję tego osobiście.

Rzucił spojrzenie kotołaczce. To było jej życzenie, o które sama poprosiła. Jeśli w konsekwencji obie kobiety miały zginąć, jeśli okazałoby się, że krasnolud jest tylko szarlatanem bez piątej klepki, to ona będzie nosić ze sobą poczucie winy, a w dodatku zdążyła udowodnić, że jest dość porywcza, żeby się na niego rzucić.

Na moment złapał spojrzenie Sevi i bardzo starał się, żeby spaczona część jego jestestwa nie czerpała przyjemności z jej przerażenia. Logicznie rzecz biorąc, nie chciałby znaleźć się w jej sytuacji, to wszystko działo się zbyt gwałtownie, zbyt szybko. Prawie jej współczuł. Jeszcze nie spotkał nikogo, komu spodobałaby się wizja sztyletu wbitego w pierś.

Ręka mu nie zadrżała, kiedy ją cofał, a potem szybkim ruchem wbił ostrze w ciało, dokładnie między trzecim a czwartym żebrem. Nie zadrżał mu głos, kiedy wypowiadał imię, które zabrzmiało niemal jak modlitwa, najbardziej heretycka modlitwa świata.

- Enid.

To był jedyny sposób, a on nie miał co do tego wątpliwości. Ta istota, która opętywała kobietę, nigdy już nie będzie tym, kim była dla niego, a on także nie mógł już nigdy być tym, którego znała, kiedy opuszczała ten świat. Oboje byli wypaczeni, jednak on sobie przynajmniej zdawał z tego sprawę. Oboje sprawiali cierpienie innym, jednak to nie on przejmował kontrolę nad świadomym ciałem i domagał się, aby zostało ono w jego posiadaniu.

Jego Enid zginęła. Iskaler Enid także już nie istnieje. A ciało powinno należeć do duszy, która została mu przydzielona.

[Adiraella]

Adiraella prychnęła pod nosem na docinek Enid. Nie zamierzała z nią dyskutować. Była ciekawa czy ten kapłan faktycznie pomoże Sevi. Panterołaczka nauczona życiem miała w głowie setki czarnych scenariuszy i tylko jeden dobry. W świecie pełnym zła oczekiwanie na szczęście było naiwnym snem. Nic więc dziwnego, gdy okazało się, że można uratować tylko jedną. Zmiennokształtna chciała ocalenia fellarianki, ale czy upadły również?
Panterołaczka westchnęła, to jemu dano wybór i dlatego postanowiła się nie wtrącać.

- Ja? – spytała zaskoczona nagłą propozycją, która wszystko skomplikowało. Kobieta pokręciła głową przeczącą i cofnęła się o krok, dając wolną rękę Iskalerowi. Jej blizna zapiekła nagle mocniej, przez zmiennokształtna odeszła kawałek dalej, nie chcąc przyznawać się do wielkiego bólu, z którym mierzy się, odkąd podróżuje z piekielnym.

Nie zareagowała nawet na jego groźbę w stronę kapłana. Sama była świadkiem i sprawcą tak wielu rozlewów krwi, że w pewnym stopniu zupełnie ją to znieczuliło. Tak samo, jak wieczne poczucie winy. Panterołaczka była gotowa zmierzyć się z kolejną istotą na swoim sumieniu. Mimo to miała nadzieję, że wcale nie będzie musiała i wszystko skończy się dobrze.
Zmiennokształtna obserwowała, jak piekielny wbija sztylet w ciało fellarianki, na jej twarzy próżno było szukać emocji. Wewnątrz jednak poczuła obawę o stan Sevi. Dlatego, gdy upadły wyjął ostrze z jej ciała, Adi postanowiła w dyskretny sposób rzucić drobne zaklęcie. Magia życia sprawiła, iż rana dziewczyny częściowo się zasklepiła. Teraz z pewnością nie była już groźna.

- Co teraz będzie z Enid i sztyletem? – spytała panterołaczka, łypiąc wzrokiem to na kapłana, to na Iskalera. Jednocześnie monitorowała również stan fellarianki.

Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, co ona właściwie wyprawia. Już dawno powinna ruszyć na poszukiwania swoich dziewczyn, a jednak trzymała się tej zupełnie obcej naturianki, znosząc jednocześnie przeszywający ból w nadgarstku spowodowany obecnością upadłego. Zrozumiała, że zatrzymało ją poczucie sentymentu, a przecież nie mogła stać w miejscu. Musiała ruszać dalej.

- Jeśli z Sevi będzie dobrze, odejdę, ten anioł chyba nie powinien jej skrzywdzić… - ledwo zmiennokształtna o tym pomyślała, a poczuła wyrzuty sumienia – Co ja wyprawiam? Martwię się o praktycznie obcą mi dziewuchę zamiast o własne córki. Nie mogę przedkładać obcych ponad własne dzieci… Nie mogę. Ale czy one w ogóle żyją… - debatowała sama ze sobą w natłoku myśli – Muszą żyć. A ja muszę je odnaleźć – stwierdziła.

Mimo iż jej zimne oblicze nie pokazywało zbyt wiele emocji, tam w środku te wszystkie zdarzenia pozwoliły jej raz jeszcze dostrzec sens jej życia i cel, których przez chwilę straciła z oczu.