Serenaa ⇒ Blaski i cienie.

[Salazar]

Ubranie strażnika, które miał teraz na sobie powinno spełnić funkcję przebrania ukrywającego jego tożsamość – mimo że noże do rzucania raczej nie były zwyczajną bronią dla typu osoby, którą teraz udawał Salazar. Cóż… właściwie, nawet na to miał jakieś wytłumaczenie, jeśli w ogóle ktoś go o to zapyta.
         – Właśnie o to chodzi. W końcu mam wyglądać na osobę stojącą po stronie prawa i przestrzegającą go – odparł i wyszedł za Escrim, także kierując się w stronę biblioteki.

W trakcie drogi, która zresztą minęła im w ciszy, mroczny elf znów zaczął myśleć o tym, że chciałby już uporać się z tą całą sprawą, oczyścić swoje imię przynajmniej z tych morderstw i w końcu opuścić to miasto. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że miał wiele na sumieniu, ale nawet on miał jakieś zasady, których stara się przestrzegać – do zbioru tych zasad należała także ta, która mówiła o tym, że nie zabija ludzi, których okrada, chyba że jest to naprawdę konieczne. Teraz nie zdarzało mu się to od naprawdę długiego czasu, co według niego oznaczało, że włamania i kradzieże szły mu jeszcze lepiej, a także nauczył się wzorców zachowań ludzi w takich sytuacjach, a także wie, na co ma zwracać uwagę.
W końcu dotarli do biblioteki, jednak tutaj zaczęły się utrudnienia – klucznik nie chciał wpuścić ich do środka, nawet jeśli byli strażnikami… A przynajmniej tak było, jeśli chodziło o Escrim, bo on tylko wyglądał jakby był kimś takim. Po cichu chciał zaproponować, że zabierze klucze mężczyźnie, co byłoby dość proste, jednak gwardzistka wpadła na inny pomysł. Wyglądało na to, że wybicie szyby i chęć zbadania „aktu wandalizmu” zadziałała, bo klucznik wpuścił ich do środka, mimo że wystarczyło na niego spojrzeć, aby wyczytać wściekłość na jego twarzy. Kwestia tego, czy może była ona spowodowana zachowaniem Escrim i wybiciem przez nią szyby, czy może tym, że jednak nie mógł postawić na swoim i musiał ich teraz wpuścić do środka.

         – Może kultyści tutaj też postarali się o to, żeby zniknęły wszelakie dokumenty powiązane z nimi? - odparł, gdy klucznik już ich opuścił i zostali sami. Przypomniał sobie złodzieja, na którego natknęli się przed wyprawą do tuneli. Co prawda, tamtemu człowiekowi nie do końca udało się to, co chciał zrobić, jednak tutaj mogli wysłać kogoś już wcześniej – na przykład, gdy dowiedzieli się, że ktoś jest na ich tropie i może sprawić, że ich istnienie nie będzie już takie sekretne.
Właściwie, Salazar miał nadzieję, że może się myli i uda im się znaleźć to, co chciałaby znaleźć tu Escrim. Z drugiej strony… jeśli on na to wpadł – a kultyści często byli o krok przed nimi – to oni tym bardziej pomyśleli o tym, żeby zadbać o utrudnianie ich śledztwa. Pytaniem było to, czy do biblioteki dotarli przed Salazarem i Escrim – co oznaczałoby, że najpewniej zabrali lub ukryli wszystkie dokumenty, w których byli wymieniani – czy może jeszcze się tu nie dostali. To drugie może pozwoliłoby im dowiedzieć się czegoś więcej na temat kulty… może zyskaliby odpowiedzi na niektóre pytania. Z drugiej strony… po sprawdzeniu tych dokumentów zawsze mogłoby pojawić się jeszcze więcej pytań, a odpowiedzi zaledwie kilka i to może nawet takich, które znaczyłyby mało.

[Escrim]

        Escrim i Salazar wreszcie dostali się do środka biblioteki. Wbrew wszelkiej logice, kamień rzucony w szybę, sprawił że drobiazgowy klucznik mógł odnaleźć się w swoich procedurach, przez co zamiast wszcząć spodziewaną awanturę, spojrzał na intruzów dużo łaskawszym wzrokiem. Po chwili wahania mężczyzna uznał, że nie tylko może, ale wręcz powinien wpuścić przedstawicieli gwardii na miejsce zbrodni. La Tranchte z przerażeniem pomyślała, że jeśli wszystkie ważniejsze punkty w mieście są strzeżone tak jak ten, Serenaa wkrótce musiała upaść. W normalnych okolicznościach byłaby dumna z własnej pomysłowości, pyszniąc się sprytem przed swoim towarzyszem, jednak doskonale zdawała sobie sprawę, iż właśnie pokazała złodziejowi jak kruche są miejscowe systemy bezpieczeństwa, tym samym praktycznie zachęcając go do kontynuowania przestępczej działalności w tym mieście.
        - Może po prostu pomińmy to milczeniem. – Zaproponowała dziewczyna gdy oboje znaleźli się w ciemnym pomieszczeniu. Szybko zresztą zapomniała o tym problemie, stając, przed kolejnym, jakże kłopotliwym wyzwaniem. Co prawda była tu już wcześniej, jednak dopiero w półmroku zdała sobie sprawę jak wielka jest biblioteka. I że jest w niej aż tyle książek. Rzędy wysokich regałów zdawały się nie mieć końca. Grzbiety opasłych książek, zwoje, pergaminy i stosy luźnych kartek, piętrzyły się dumnie, tak jakby swoją obecnością naigrywały się z planu kapitan. Znalezienie wśród nich czegokolwiek co mogło przysłużyć się śledztwu graniczyło z cudem. A już na pewno nie zrobi się tego w jedną noc. Oni zresztą nie mieli nawet pół nocy. Dopiero teraz Escrim doceniła pomoc starego skryby. Nawet jeśli tamten był opieszały i irytujący, to jednak wciąż pozostawał kimś kto mógł ich doprowadzić do celu.
        - Do sztycha! Nie miałam pojęcia że będzie tu tego aż tyle. – Wściekła się gwardzistka. Jeszcze przed momentem tryumfowała z powodu własnej inwencji twórczej, po to by chwilę później poczuć się pokonaną przez swoją bezradność. Mimo wszystko nie zamierzała się poddawać. – Dobra, skoro już tutaj jesteśmy, przynajmniej spróbujmy. Podzielmy się pracą. Wezmę na siebie dział historii, i lokalne legendy. Ty sprawdź architekturę i palny budowlane. Może coś z tego wyjdzie.
        La Tranchte była sceptyczna do swojego pomysłu. Tak jak wcześniej sugerował elf, gdyby informacja o starych tunelach miała znajdować się gdzieś „na wierzchu”, kompani Carso nie byliby w stanie trzymać jej w tajemnicy. Prawdopodobnie dowodów istnienia podziemnych korytarzy nie było tu wcale, a jeśli już, to leżały gdzieś na samym dnie tego gigantycznego labiryntu informacji. Labiryntu do którego oni potrzebowali przewodnika. Escrim była gotowa zaproponować wycofanie się z tego pomysłu, gdy nieoczekiwanie pojawiło się dla nich światełko w tunelu.
        I to dosłownie. Migotliwy blask niewielkiej lampy tylko w niewielkim stopniu był w stanie rozjaśnić olbrzymie pomieszczenie. Był za to na tyle wyraźny, by zasugerować iż w tym miejscu złodziej i kapitan znajdą jakąś żywą duszę. Początkowo gwardzistka przyjęła ten fakt z nieukrywaną złością. To im broniono wstępu do biblioteki, podczas gdy ktoś obcy mógł się tu bezkarnie pałętać po nocach? Chwilę później okazało się że właścicielem latarenki jest młody skryba, któremu zlecono naprawę rozbitego okna. Tego samego przez które wcześniej wyskakiwał kultysta i Salazar. Mężczyźnie praca wyraźnie nie szła. Słabe predyspozycje manualne, połączone z brakiem wiedzy na temat rzemiosła, sprawiły że proste zadanie przeciągało się do późnych godzin nocnych. Bibliotekarze mieli to do siebie, że na wielu rzeczach znali się teoretycznie, ale gdy trzeba było działać, zwykle wyglądało to właśnie tak.
        - Dobry wieczór panu, jesteśmy z straży, czy mógłby pan… - Rozpoczęła Escrim której jednak szybko przerwano.
        - Wcale nie dobry. Tylko spójrzcie na to. Katastrofa. Jakim też trzeba być bezdusznym, pozbawionym skrupułów, podłym zwyrodnialcem aby ot tak zniszczyć szybę? – Biadolił nieudolny szklarz – Świat stacza się coraz bardziej.
Słysząc powyższa uwagę oraz mając w pamięci identyczna szkodę wyrządzoną przez siebie w innej części budynku, gwardzistka przygryzła się w język.
        - Może lepiej ty mu powiedz. – Zwróciła się do elfa.

[Salazar]

Trochę dziwnie czuł się w przebraniu stróża prawa. Zdawał sobie sprawę, że to tylko przebranie i przecież od razu nie sprawi, że się zmieni i zaprzestanie działalności przestępczej, w której przecież był naprawdę dobry… jednak i tak czuł się nieswojo w tych ubraniach. Wiedział też, że przebranie to otwiera nowe – choć tymczasowe – możliwości i ludzie także będą na niego inaczej patrzeć, ale siebie przecież nie zmieni i będzie się z tym czuł tak, jak się czuje.
         – To biblioteka, więc nic dziwnego, że jest tu tego, aż tyle – odparł cicho. Dzięki widzeniu w ciemności mógł dostrzec o wiele więcej niż Escrim, dlatego jemu udało się dojrzeć koniec regałów, które dla normalnej osoby znikały pewnie w mroku i sprawiały wrażenie takich, które wręcz się nie kończą.
         – A wiemy, gdzie znajdują się te działy? - zapytał po chwili. Właściwie… on sam nie był pewien, czy wie, gdzie znaleźć dział dotyczący architektury i planów budowlanych. Przecież nie zaglądał do bibliotek w miastach za każdym razem, gdy pojawiał się w jakimś mieście – przeważnie miał tam inne rzeczy do zrobienia i, może, jeśli ma trochę wolnego czasu i chce coś poczytać, to właśnie wtedy odwiedza taki budynek i szuka czegoś, co mogłoby go zainteresować. Oczywiście, rzadko kiedy było to coś z działów, które teraz miał odszukać.

Na szczęście, pojawił się ktoś, kto mógłby im pomóc – i to może bardziej niż mogłoby się im wydawać. Natknęli się na młodego skrybę, któremu zlecono naprawę wcześniej wybitego okna, co okazało się później. Może chłopak nie będzie miał nic przeciwko temu, żeby pomóc przedstawicielom władzy. Salazar wiedział, że nie jest kimś takim, jednak teraz musiał tak o sobie myśleć, żeby nie wyjść z roli – mimo że przeszkadzało mu to i wolałby mieć na sobie swoje prawdziwe ubrania.
         – Gdzie znajdziemy dział architektury i plany budowlane? Potrzebujemy też wiedzieć, gdzie znajduje się dział historii, a także lokalnych legend – odezwał się, nie będąc do końca pewnym, co też miał powiedzieć młodemu skrybie. Może wspomni mu o tym rozbitym oknie, jednak najpierw lepiej będzie uzyskać potrzebne informacje.
         – Architektura i plany są obok siebie… Od tego miejsca musicie skierować się w lewo, minąć trzy działy, wejść między trzeci i czwarty, przejść do końca, odbić w prawo i minąć dwa działy. Ten poświęcony historii znajdziecie idąc prosto, przy czwartym regale skręcając w lewo, a dział legend… hmm… trzeba minąć jeden dział po Historii i skręcić w prawo, a później minąć kolejne dwa działy – odpowiedział skryba, widocznie wysilając swoją pamięć. Przez chwilę jeszcze upewniał się, czy podał im dobrą drogę i na koniec kiwnął do siebie głową, jakby potwierdzał, że są to poprawne kierunki. Najpewniej trzeba było długo siedzieć przy planie biblioteki, żeby zapamiętać lokalizację poszczególnych działów i od razu podać ją, gdy ktoś zapyta o konkretny dział.
         – Poza tym… Ktoś wybił tu drugie okno i zostaliśmy przysłani, żeby to sprawdzić, a także złapać osobę za to odpowiedzialną – wspomniał, gdy już przymierzał się do tego, żeby udać się w stronę działów, które miał sprawdzić.
         – Co? Jak to? To do czego wam to, o co mnie pytałeś? - zapytał młody skryba, świecąc prosto w stronę Salazara. Mroczny elf zmrużył oczy, a po krótkiej chwili odwrócił wzrok. Prawdą było, że w ciemności widział tak samo dobrze, jak normalnie, jednak przez to jego oczy były wrażliwsze na jasne światło.
         – Inne śledztwo – odpowiedział mu krótko.
         – Spotkamy się w tym miejscu – dodał, kierując te słowa do Escrim. A później ruszył między regały – kierunek, dział architektury i planów budowlanych.

[Escrim]

        Escrim nie dowierzała własnym uszom. Skryba siedzący po nocach w bibliotece był dla nich niczym uśmiech losu, a złodziej zamiast z niego skorzystać, pyta o wskazanie mu właściwego działu, po to by samemu wertować książki zalegające na kilkunastu półkach? Kapitan w życiu nie słyszała większej niedorzeczności. To tak jakby chcąc rozpalić ogień, podeszło się do sąsiedniego ogniska i poprosiło siedzącego przy nim człowieka o dwa kamienie do wskrzeszenia iskry. Szanse na to że sami cokolwiek tu znajdą były niewielkie, natomiast prawdopodobieństwo tego iż skryba znał odpowiedź odnoście miejsca gdzie znajdowała się poszukiwana przez nich mapa, całkiem spore. Trzeba go było tylko umiejętnie zachęcić do współpracy.
        - Stój! Zaczekaj! Sal.. – Krzyknęła gwardzistka widząc oddalającego się elfa, po czym natychmiast zorientowała się że wołanie złodzieja po imieniu to jeszcze większa gafa niż ta, która popełnił jej wspólnik. – Sal… Salwinie. Nie możesz tak zwyczajnie odejść gdy widzisz że ten człowiek jest w potrzebie. Okaz trochę życzliwości temu który ci pomógł. A pan, panie bibliotekarzu, na pana miejscu wyciągnęłabym ramę, kleiła szybę w poziomie i dopiero jak całość stężeje, spróbowałabym zamontować całe okno.
        La Tranchte nie znała się na budownictwie, chociaż gdy była mała dużo więcej uwagi poświęcała przyglądaniu się pracom mężczyzn, niż wykonywaniu czynności przy których chętnie widziałaby ją matka. Improwizowała, zakładając że jeśli nawet jej metoda miałaby się okazać nieskuteczna, to skryba przekona się o tym gdy oni oboje dawno już opuszcza bibliotekę. W tej chwili liczyło się przede wszystkim zdobycie jego wdzięczności i zaufania.
        - Nie miałam pojęcia ze praca w bibliotece jest tak różnorodna. – Zagadała gwardzistka.
        - Różnorodna? Pfff… dobre sobie. A czy ja się prosiłem o uatrakcyjnienie mi dnia pracy? – Prychnął skryba, najwyraźniej w naturze mający przypisane pretensje do całego świata. – tutaj dostaje się jedynie poczatkującym. Napraw półki, wymień świece, napal w kominku, posprzątaj podłogę, segreguj, układaj, przenoś do archiwum, a teraz jeszcze to przeklęte okno. Tymczasem stare pryki tylko siedzą i czytają. Oczywiście jeśli ty chciałbyś zdobyć wyższy krąg, musisz udowodnić, że wiesz tyle samo co oni. A niby kiedy mam się uczyć skoro cały czas zasuwam na mopie?
        - Czyli że w ogóle nie zajmujesz się studiowaniem ksiąg i dokumentów? – Zmartwiła się Escrim.
        Skryba który robił wszystko poza czytaniem, na niewiele mógł im się przydać. Zrządzeniem losu jej zatroskana mina została przez mężczyznę odebrana jako ubolewanie na jego osobistą sytuacją, co z kolei w zrzędliwym skrybie obudziło pokłady sympatii dla gwardzistki.
        - Oczywiście że czytam. – Optymistycznie zauważył bibliotekarz. – Ile tylko się da. Nie zamierzam tkwić w tej sytuacji przez cały czas. Myślę że wkrótce będę gotowy by zwrócić się z prośbą o poddanie próbie.
        - A czy udało ci się być może natrafić tutaj na plany starych zabudowań z początków miasta? Tunele, korytarze albo jakieś lochy?
        Mężczyzna zamyślił się, najwyraźniej poszukując w zakamarkach swojej pamięci odpowiedzi na to pytanie. Na korzyść kapitan i Salazara działał fakt, iż młody skryba potraktował zagadnienie niczym wyzwanie przed czekającym go testem i zamiast zbyć ciekawskich, naprawdę przyłożył się od udzielenia właściwych wyjaśnień.
        - Nie ma nic takiego. – Odpowiedział wreszcie. – I nigdy nie istniało. Serenaa nigdy nie posiadła takich fortyfikacji. Ale być może chodzi wam o stary system odprowadzający wodę z powrotem do oceanu. W zamierzchłych czasach sztormy były znacznie silniejsze, a wały przeciwpowodziowe nie zapewniały przelewaniu się wody do miasta. Trzeba było ją jakoś zawracać. Dlatego wybudowano cały system przejść kończący się nad urwiskiem. Jednak z czasem jego czyszczenie okazało się zbyt kosztowne, a dodatkowo w żaden sposób nie chroniło to mieszkańców przed szkodami jakie wywoływało uderzenie fal, dlatego projekt zaniechano, zastępując go innym pomysłem, a mianowicie budując…
        - Rozumiem – Escrim szybko przerwała ten wykład. Miała już to czego szukała. – Czy moglibyśmy dostać projekt tych wodnych tuneli?
        - Oczywiście. Zaraz przyniosę. I przy okazji wezmę też dokumenty zaświadczające wypożyczenie.

[Salazar]

Może rzeczywiście był zmęczony bardziej, niż mu się wydawało i niż to do niego docierało. Dopiero po chwili, po słowach, które wypowiedział i po tym, jak odszedł, a Escrim zatrzymała go… dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że przecież mogą poprosić młodego skrybę o to, żeby pomógł im w przeszukiwaniu biblioteki i znalezieniu dokumentów, których szukają. Dlatego też elf zatrzymał się i odwrócił w stronę chłopaka i gwardzistki.
         – Tak, masz rację – powiedział do niej. Normalnie nie powinno mu umknąć coś takiego i powinien domyślić się, że mogą wykorzystać taką okazję i ułatwić sobie pracę. Wcześniejsza kąpiel powinna go trochę odświeżyć, jednak… może rzeczywiście przydałoby mu się sen, nawet krótki. Możliwe też, że polepszy mu się, gdy wyjdą na zewnątrz i uderzy w niego nocne i zimne powietrze. Wrócił się nawet do miejsca, w którym spotkali skrybę i, gdzie także stała Escrim.
Stare tunele nawadniające… tak, to mogłoby pasować do tego, co oni znaleźli pod miastem i, co także wykorzystują członkowie sekty jako swoją siedzibę, miejsce spotkań i składania ofiar, a dla niektórych może i nawet miejsce, w którym mogą mieszkać – w końcu trafili tam na pomieszczenie z łóżkami i skrzyniami. To miało jeszcze więcej sensu, gdy młody skryba powiedział im, że całość została pozostawiona i projekt związany z tunelami został zaniechany.

Po jakimś czasie młody skryba wrócił do mrocznego elfa i gwardzistki. Niósł ze sobą tubę na zwoje, w której najpewniej spoczywała mapa, o której wcześniej wspomniał, a także kartki papieru – o niej też wspomniał wcześniej i były to dokumenty zaświadczające wypożyczenie.
         – Te dokumenty może nawet nie będą potrzebne… Nie potrzebujemy wiele czasu z mapą i chyba nie będziemy wynosić jej poza ten budynek… Prawda? - zakończył pytaniem, które skierował do Escrim. Wcześniej nic o tym nie wspomniała, jednak to nie oznaczało, że jej plan nie mógł się zmienić. Może będzie chciała zabrać dokumenty do sędziny, której przecież niedługo mogą złożyć wizytę. Owszem, mogą jej powiedzieć, że kultyści obrali sobie te tunele jako siedzibę i prawdopodobnie przekupili albo wcielili w swoje szeregi osoby, na których posesjach znajdują się zejścia do podziemi, jednak… może pokazanie jej także mapy tych tuneli uwiarygodni jakoś ich historię i będą mogli też oszacować lokalizację innych przejść. A patrząc na to jeszcze inaczej, to ktoś taki jak sędzia chyba powinien wiedzieć o tym, że pod miastem znajduje się nieużywany system odprowadzania wody morskiej – przynajmniej tak się wydawało Salazarowi.
         – Zobaczmy mapę – powiedział, bardziej sam do siebie niż do kogoś, gdy przejął tubę od młodego skryby. Rozłożył ją na najbliższym stoliku, przyciskając jej rogi, aby się nie zwinęła. Tak naprawdę mapa ta składała się z dwóch części – części podziemnej, na której zaznaczone były tunele i wyjścia z nich, a także nadziemnej, gdzie zaznaczona była Serenaa z układem budynków z czasu, w którym wykonano mapę. W tej części mapy także zaznaczone były miejsca, w których znajdowały się przejścia do sieci tuneli.
         – Wygodnie… - odparł, znów sam do siebie, gdy zobaczył taki podział mapy. Nawet nie zwracał uwagi na to, że pora dnia może ograniczyć gwardzistce widoczność mapy – powinna sobie zorganizować jakieś źródło światła. On o to nie dbał, bo jemu nie było to potrzebne. Swoją drogą, przez to, że mapa przedstawiała tak wiele, wszelakie wyrazy i zdania na niej były napisane dość małą czcionką. Ktoś widocznie chciał to wszystko zmieścić na jednym pergaminie i nie chciał brać pod uwagę innej możliwości.
         – Zakładając, że teraz wszystkie wejścia są „ukryte” pod czyimiś budynkami, to wszystkie one musiały powstać jakiś czas po tunelach i po stworzeniu tej mapy, bo na niej nie ma żadnego z nich. Co więcej, każde z przejść do tego podziemnego systemu jest obudowane małym, drewnianym pomieszczeniem, które pewnie zostały usunięte po tym, jak władze miasta zrezygnowały z tego projektu. Logika podpowiada mi też, że przecież musieli też jakoś zablokować te przejścia czy coś… więc kultyści prawdopodobnie odblokowali je ponownie – zaczął mówić. Według niego miało to jakiś sens, jednak warto było też poznać zdanie osoby, z którą się współpracuje i pewnie dlatego to wszystko wypowiedział na głos.
         – Masz coś do dodania lub powiedzenia na ten temat? - zapytał chwilę później, nadal przyglądając się mapie.

[Escrim]

        La Tranchte nie kryła rozczarowania widokiem mapy, o którą wraz z złodziejem tak ciężko walczyli. Chociaż w rzeczywistości nie miała sprecyzowanych oczekiwań odnośnie tego co tak naprawdę chciała tu odkryć, gdyby ją teraz zapytać, bez wahania odpowiedziałaby że „liczyła na coś więcej”. Póki co miała w dłoniach stary, sypiący się zwój, charakteryzujący się pożółkłym papierem i wyblakłym atramentem, które to wybitnie utrudniały odczyt zawartych na nim treści, nawet wówczas gdy gwardzistka sięgnęła po świecznik, przystawiając go bliżej stołu. Najwyraźniej elf maił znacznie więcej zacięcia do analizowania takich rzeczy niż kapitan straży. Początkowo Escrim była gotowa nakrzyczeć na bibliotekarza, oskarżając go o oszustwo. Jej zdaniem rysunek przedstawiony na pergaminie nie zawierał żadnych konkretów. Śmiało można powiedzieć iż przypomina on typowe miasto, czy też raczej niewielką osadę, a z racji tego że dzieło nie nosiło żadnego tytułu, złodziej i kapitan po prostu musieli zaufać skrybie, że to na co patrzą to rzeczywiście Serenaa sprzed laty. Teoretycznie, właśnie dla przejrzystości, szkic wykonano w kilku rzutach, tak aby pokazać rozmieszczenie korytarzy zarówno w pionie jak i poziome. Niestety powyższy zabieg wymagał aby również czytający mapę, posiadał elementarne umiejętności w zakresie kartografii i tworzenia projektów. A gwardzistka taką wiedzą pochwalić się nie mogła.
        - Potrzebujemy go, a dodatkowo aktualny plan miasta narysowany w tej samej skali. – Po chwili namysłu zdecydowała Escrim, uznając że nawet jeśli teraz nie jest wstanie wiele z niego wydumać, to zawsze warto dać sobie drugą szansę. Może gdy trochę się prześpi, ujrzy powyższe bazgroły w innym świetle. Ostatecznie mogła je też rzucić na pożarcie Peu. Młody na pewno od razu zacznie sypać najróżniejszymi koncepcjami.
        - Chcesz je porównać i ustalić gdzie obecnie znajdują się wejścia do kanałów? – Niemal wykrzyczał podekscytowany skryba, nieoczekiwanie wychodząc z propozycją pomocy. – Genialne. Ja mógłbym to zrobić. I myślę ze nie zajmie mi to wiele czasu. Nareszcie coś się dzieje. Mam dość monotonii, nudy i ciągłego pomiatania z strony przełożonych. Od zawsze czułem że powinienem robić coś więcej niż tylko gapić się w stare księgi! Myśli pani kapitan że mógłbym zostać gwardzistą? Prowadziłbym śledztwa i łapał takie szumowiny jak ta co stłukła szybę!
        Escrim po raz kolejny zmuszona była zagryźć zęby, przyjmując na siebie oskarżenie. Nie chciała studzić zapału młodzieńca, jako że jego werwa była im teraz bardzo na rękę. Później ktoś będzie musiał wytłumaczyć mu, że jego przydatność wynika z faktu sprawowania tak niechcianej funkcji.
        - Myślę że możemy to rozważyć. Aczkolwiek ja jestem z Arturonu i nie podejmuję tu żadnych wiążących decyzji. – Zadeklarowała kapitan, a uradowany bibliotekarz natychmiast spakował swoje rzeczy i biorąc mapy pod pachę zabrał się za nowe obowiązki, co w tym przypadku oznaczało trzymanie się krok w krok nowych kompanów. Wyglądało na to iż nie uda się go pozbyć, w związku z czym do sędziny Mirul ruszyli w trójkę.
        Posiadłość przed którą stanęli nie różniła się zbytnio od typowego mieszkania w mieście. W żaden sposób nie sugerowała ona statusu swojego właściciela, swoją prostotą, przypominając bardziej kwaterę Escrim niż siedzibę arystokraty. Budynek był wąski, dwupiętrowy, z szarą elewacją, drewnianymi okiennicami i wysokim poddaszem, pełniącym rolę podręcznego archiwum. Mirul gardziła przepychem i pogonią za bogactwem. Od wpatrywania się w drogocenne rzeźby, zdecydowanie bardziej wolała cielesne przyjemności. Między innymi dlatego częściej orzekała na korzyść prostego ludu, niż potentatów handlowych trzymających w swoich łapach miejskie zyski. Nie zatrudniała tez służby, ograniczając się w tym przypadku do jednej adiutantki, która poza standardowymi obowiązkami w postaci ochrony urzędnika miejskiego, zajmowała się tez sprzątaniem, gotowaniem, przygotowywaniem papierologii związanej z prowadzonymi sprawami, a przede wszystkim próbą wytłumaczenia gościom niecodziennych skłonności sędziny.
        Dziewczyna nie miała łatwego życia. Oficjalnie tak jak Escrim służyła w miejskiej gwardii. Skierowano ją tu z racji tego, iż po pierwsze niespecjalnie radziła sobie lokalną przestępczością, a po drugie, żaden mężczyzna przy zdrowych zmysłach nie miałby odwagi przekraczać progu biura Mirul.
        - Cześć Cassie, - przywitała się la Tranchte – sędzina jest u siebie?
        - Nie możecie wejść, ona …. ona jest teraz zajęta. Ma gościa. I raczej nie prędko skończy. Proszę. – Wystraszona gwardzistka usiłowała przytrzymać drzwi, jednak kapitan natychmiast pchnęła je do wewnątrz, domagając się wpuszczenia. Jakby nie patrzeć Escrim była tu wyższa stopniem. Tajemnicze zachowanie adiutantki szybko wyjaśniło się, gdy tylko trójka gości stanęła w salonie. Z tego miejsca doskonale dało się słyszeć odgłosy uniesienia dochodzące z pokoju na piętrze. Ludzkie okrzyki, niecenzurowane wyzwiska czy uderzenia batem, mieszały się z donośnym skrzypieniem łóżka. Łatwo było się z orientować że w odbywającej się na górze orgii, udział biorą więcej niż tylko dwie osoby.
        - Długo to potrwa? – Z stoickim spokojem zapytała Escrim.
        - Raczej tak. – Odpowiedziała Cassie płonąc z wstydu. Zwłaszcza obecność Salazara była dla niej wyjątkowo krepująca. O ile przed kapitan mogła jakoś wytłumaczyć się koniecznością wykonywania obowiązków służbowych, to spojrzenie w oczy przystojnemu mężczyźnie, tak jak ona noszącemu mundur, sprawiało iż dziewczyna miała ochotę zapaść się pod podłogę. Gwardzistka natychmiast uciekała wzrokiem, gdy tylko nieopatrznie skierowała głowę w stronę elfa. Robiła co mogła by ukryć zarumienione policzki za sięgającym szyi brązowymi lokami swoich włosów.
        - Trudno. Poczekamy. Może jak się nasyci to nas później nie pożre. – Zdecydowała Escrim. - A ty skrybo, znaczy się oficerze, może wykorzystasz ten czas i rozpracujesz tą mapę?
        - Ale tutaj…? – Zająkał się były bibliotekarz.

[Salazar]

Tak, aktualna mapa miasta może im się przydać, dlatego też Salazar kiwnął głową, gdy Escrim o tym powiedziała. Do tego mogli też wykorzystać młodego skrybę, który domyślił się, co też chcą zrobić i widocznie podekscytował się tym, że może im pomóc, a także zrobić coś, co wydawało mu się naprawdę ciekawe.
         – Zawsze możemy komuś szepnąć o tobie słowo lub dwa, wspominając też o tym, że pomogłeś nam w śledztwie… Jednak nie mogę ci niczego obiecać, mogę jedynie powiedzieć, że spróbujemy, ale nie wiem, co z tego wyniknie – odezwał się złodziej i wzruszył lekko ramionami. Właściwie, on nie będzie miał z tym wiele wspólnego, bo przecież bycie członkiem straży jest wyłącznie jego przykrywką, której zresztą pozbędzie się, gdy tylko nie będzie mu ona potrzebna. A gdy już oczyści się z zarzutów wielokrotnego morderstwa… cóż, zwyczajnie opuści miasto i nie wróci tu przez jakiś czas.
Młody bibliotekarz spakował się dość szybko i zaczął podążać za nimi, gdy postanowili już opuścić budynek i udać się do głównego celu tej wędrówki, czyli do rezydencji zamieszkiwanej przez sędzinę.

Salazar spodziewał się… trochę większej ilości przepychu patrząc na to, że pozycja, którą zajmowała kobieta – raczej – nie wiązała się z tym, że zarabiała ona niewiele. Mimo to, jej dom wyglądał dość zwyczajnie… a przynajmniej tak było na zewnątrz. W środku budynku było podobnie, co również zaskoczyło nieco elfiego złodzieja. A może należała ona do osób, które nie lubią chwalić się bogactwem i nie posiadają drogich obrazów, rzeźb i biżuterii, a zamiast tego większość swoich pieniędzy trzymają w banku z dobrymi zabezpieczeniami.
         – Proponuję, żebyśmy zaczekali za drzwiami na to, aż te „odgłosy” ucichnął. Drzwi przynajmniej chociaż trochę wytłumiają te dźwięki – odparł Salazar. Mówił całkiem poważnie i nie chodziło tu o to, że krępowały go czy coś – po prostu im dłużej to słyszał, tym bardziej go to denerwowało, a był pewien, że do jego uszu odgłosy dochodzą lepiej niż do uszu pozostałych… Tak to jest, gdy ma się słuch wyczulony bardziej niż przeciętny człowiek.
         – W każdym razie… ja na pewno poczekam za tymi drzwiami i myślę, że nasz nowy pomocnik także będzie chciał rysować mapę w miejscu, w którym dźwięki te będą go mniej rozpraszać – dopowiedział i rzeczywiście wrócił do pomieszczenia, w którym przebywali wcześniej. Skryba podążył za nim i od razu usiadł gdzieś w pobliżu – w miejscu, w którym mógł wykonać pracę, o którą wcześniej został przez nich poproszony.
Mrocznemu to wszystko niezbyt było na rękę, bo nie dość, że powoli zaczynał odczuwać zmęczenie i z chęcią wróciłby do karczmy, zjadł coś szybko i poszedł spać… to jeszcze będą musieli czekać na to, aż sędzina zaspokoi swoje pragnienia i żądze. Zresztą, nawet wtedy nie mogli mieć pewności, że będzie chciała z nimi rozmawiać, bo może akurat będzie chciała odpocząć po tym, co właśnie robi.
         – Co by się stało, gdybyśmy jednak postanowili pójść dalej i weszlibyśmy do jej komnaty, tym samym przerywając to, co teraz robi? - zapytał, chociaż przez ton, którym to wypowiedział bardziej brzmiało to tak, jakby zwyczajnie myślał na głos i po prostu rozważał różne rozwiązania tej sytuacji. Nie ukrywał też przy tym, że jednak wolałby załatwić to wszystko nieco szybciej i niekoniecznie chce mu się czekać… mimo że przeważnie jest przecież osobą cierpliwą i spokojną. Może to powoli narastające zmęczenie działa na niego właśnie w ten sposób, a może przemawiania przez niego chęć szybkiego rozwiązania całej sprawy, a także opuszczenia miasta – w końcu, gdy już to zrobi, to długo się tu nie pojawi. Musi dać sprawie ucichnąć i pozwolić na to, żeby ludzie o niej zapomnieli. Poza tym… jest dużo innych miast, które mógłby odwiedzić i, może, coś w nich podkraść.

[Escrim]

        Pomysł Salazara w żaden sposób nie był w stanie rozwiązać niezręcznej sytuacji. Sędzina używała sobie tak donośnie, że nawet ucieczka na drugi koniec miasta nie gwarantowała pełnego komfortu. La Tranchte nie zamierzała z tego powodu robić sensacji. Uważała zamiłowanie Mirul do ostrych zabaw za nieszkodliwe, a patrząc na zawstydzoną twarz Cassie, nawet zabawne. Sugestia elfa by wejść na górę i brutalnie zakończyć trwające tam igraszki, niczym oliwa do ognia, podsycało zakłopotanie dziewczyny. Młoda gwardzistka nie miała nawet odwagi zaprotestować, o ruszeniu się z miejsca i zrobieniu czegokolwiek nie wspominając.
        - Nie wejdziemy tam, przynajmniej dopóki jakiś obywatel nie poskarży się na zakłócanie ciszy nocnej. – Zdecydowała Escrim, tym samym wybawiając Cassie z opresji. - Do tego czasu to co sędzina robi w swoim domu, to tylko i wyłącznie jej sprawa.
        Młody skryba również zdradzał oznaki wyjątkowego podenerwowania. Wiercił się na krześle tak jakby nagle zapomniał jak przyjąć odpowiednią pozycję. Przyrządy kreślarskie co chwila wypadały mu z ręki, turlając się po podłodze, a obie mapy póki co nie zostały wzbogacone o nic poza śladami przepoconych dłoni kartografa.
        - Na litość Prasmoka! Przecież ja w takich warunkach nie mogę pracować! Zróbcie ześ coś! Przecież ta kobieta tam cierpi. – Żalił się skryba.
        - Jaka cierpiąca kobieta, krzyczy „jeszcze” i „mocniej”? – Ironicznie zauważyła kapitan. Po chwili samej proponując rozwiązanie. Może nie prowadziło ono do wyciszenia hałasów czy przerwania zabawy Mirul,, ale przynajmniej mogło skrócić ich wizytę w tym domu do niezbędnego minimum. Ostatecznie od sędziny potrzebowali jedynie wyrażenia zgody, z kolei to Cassie była tą która faktycznie miała wydać im dokumenty. – Nie chcąc się specjalnie narzucać, może załatwimy naszą sprawę nie przeszkadzając naszej czcigodnej gospodyni. Potrzebujemy wykazu prowadzonych aktualnie śledztw w sprawie zaginięcia. Wiem że panna Mirul lubi sporządzać sobie kopie w przypadku przewlekłych postępowań, tak aby w razie konieczności zainteresować się co jest przyczyną braku postępu w dochodzeniu.
        - Ona trzyma klucze u siebie. – Wyjaśniła gwardzistka.
        - To może z pamięci. Salazar… znaczy się, jest nam to potrzebne by rozwiązać sprawę Salazara. – Szybko wytłumaczyła się Escrim po raz kolejny o mały włos nie zdradzając wspólnika. Swoje roztargnienie kapitan postanowiła zwalić na irytującą pannę Mirul. Mimo wszystko co za dużo to niezdrowo. Nieustanne piszczenie sprawia, iż ciężko o koncentrację, a w chwili obecnej mimo starań gwardzistka nie była w stanie przypomnieć sobie inicjałów wyrytych na ostrzu o jakich wspominał złodziej. – Oficerze, czy mógłbyś pokazać zebrane przez nas dowody. Być może uda ci się skojarzyć któryś z nich i przynajmniej nie będziemy stali tu bezczynnie.
        - Spróbuje. – odpowiedziała Cassie, którą nieustannie zżerało poczucie winy związane z wybrykami swojej przełożonej.
        - To świetnie. Byle szybciej. Zapewniam że on nie gryzie. – Pokreśliła Escrim widząc że dziewczyna wciąż ma kompleksy by spojrzeć elfowi w oczy.
        Niespodziewanie odgłosy dobywające się z góry nagle ustały, a w całym pomieszczeni zapanowała cisza. O ile wcześniej uczestnicy zabawy kompletnie nie zwracali uwagi na czyniony hałas, to teraz ubierali się i wyszli niemal bezszelestnie.
        - Pójdę zapowiedzieć waszą wizytę. – Z wyraźną ulgą zapowiedziała gwardzistka. Escrim również poczuła się swobodniej. Nawet przypuszczając czego może spodziewać się w środku, Salazar nie uciekł, co znacznie podnosiło ich szansę na pozytywne załatwienie sprawy. Niestety tej nocy nic nie miało iść normalnie. Cassie wkrótce zbiegła z schodów, a jej twarz z czerwonej zmieniła się w purpurową. – Przepraszam najmocniej, ale… no.. nie wiem jak to powiedzieć… ona potrzebuje medyka. Chodzi o skurcz. Zbyt długo była w jednej pozycji…. znaczy się mówi że odtwarzała scenę rzekomej zbrodni, no i … musze iść. I to szybko, bo wkrótce spodziewa się kolejnych podejrzanych.
        - Nie ma mowy! Dosyć tego! – Nie wytrzymała la Tranchte. – Zabarykadujemy się tu i nie dostanie nikogo dopóki nas nie wysłucha!

[Salazar]

On nie miałby problemu ze zrealizowaniem tego, o czym głośno pomyślał… tylko, że może lepiej wypadłoby mu to, gdyby jednak miał na sobie własne ubrania, a nie przebranie gwardzisty. Wydawało mu się też, że nikt nie popierał jego pomysłu, dlatego też postanowił poczekać razem z resztą grupy, licząc na to, że odgłosy wiadomego pochodzenia już niedługo ucichną.
         – Zawsze moglibyśmy powiedzieć, że jednak ktoś się skarżył… Ale mniejsza z tym, po prostu poczekajmy i tyle – odparł i wzruszył ramionami, później oparł się plecami o pobliską ścianę i skrzyżował ręce na wysokości klatki piersiowej. Zaśmiał się cicho, gdy skryba powiedział, że sędzina cierpi, jednak nie odezwał się – Escrim zrobiła to pierwsza i przekazała chłopakowi mniej więcej to samo, co on chciał powiedzieć.
         – Najpierw kąsam i osłabiam ofiarę – odezwał się, a przez jego oblicze przebiegł uśmieszek. Przez grę świateł i cieni mogło wydawać się, że był on złowrogi, taki który niekoniecznie zwiastował coś dobrego… A krwistoczerwone – odbijające światło i lekko świecące – oczy, wcale nie dodawały mu punktów, jeśli chodziło o dobre intencje. To wszystko mogło sprawić, że osoby widzące to mogłyby sobie pomyśleć, że to, co powiedział nie było żartem i naprawdę działa w sposób, który przedstawił tym jednym zdaniem. Odbił się plecami od ściany i podszedł bliżej Cassie, przy okazji jedną dłonią grzebiąc w torbie i próbując wyciągnąć dowody, o których wspomniała Escrim… Gdy nagle odgłosy ucichły. Mroczny elf wzruszył tylko ramionami i zrezygnował z pokazywania dowodów strażniczce – wyglądało na to, że jednak wyciągnie je dopiero przed sędziną.

Salazar westchnął dość głośno, dając ujście swoim emocjom, co zresztą nie robił zbyt często.
         – Mam trochę wiedzy medycznej, możliwe, że będę w stanie jej pomóc… W zamian ona wysłucha tego, o czym chcemy z nią pomówić – odparł. Dość możliwe było to, że niekoniecznie chciał to robić i bardziej zmuszał się do tego, niż robił to dobrowolnie. Dzięki temu zaoszczędzą trochę czasu i będzie mógł, w końcu, odpocząć.
         – Gdzie ten skurcz? Mięśnie uda? - zapytał, już idąc za Cassie do celu, którym teraz było miejsce, gdzie znajdą sędzinę. Dziewczyna kiwnęła tylko głową, nawet nie odwracając się w jego stronę. Cóż… może kiedyś odważy się to zrobić, chociaż złodziej podejrzewał, że i tak więcej się nie spotkają.
W końcu weszli do pomieszczenia, w którym natknęli się na kobietę leżącą na łożu. Na jej twarzy dało się zauważyć grymas bólu, a jedną dłoń zaciskała na udzie, dość jasno dając do zrozumienia, że to właśnie tam ją boli i właśnie tam dostała skurczu.
         – Mamy z panią do pogadania, jednak najpierw spróbuję pozbyć się tego skurczu – odparł i podszedł do łóżka. Kucnął przy nim, opierając jedno kolano prosto na podłodze. Gestem dłoni wskazał też sędzinie, aby zabrała dłoń z uda – po chwili w tamtym miejscu wylądowały dłonie mrocznego elfa, który przedtem ściągnął rękawice i odłożył je na bok.
         – Masaż miejsca skurczu jest najprostszym sposobem na pozbycie się go, jednak nie działa zawsze… - odezwał się, wyczuwając napięte mięśnie uda pod skórą na nodze kobiety. Właściwie, nawet nie przyjrzał się sędzinie i nie był do końca pewien, jak wygląda kobieta… jednak po budowie uda i nogi (przynajmniej części, którą mógł zobaczyć) mógł stwierdzić, że prawdopodobnie była ona szczupła.
         – Maść z arniką także pomaga, jednak nie jestem pewien, czy ją mam… Prawdopodobnie nie – odparł, chociaż brzmiało to, jakby mówił do siebie. W tym czasie zaczął też masować mięśnie uda, aby sprawić, żeby rozluźniły się one, co spowodowałoby, że bolesny skurcz zacząłby przemijać. Wiedział, że masaż także mógł być bolesny, jednak to był najprostszy sposób, aby pozbyć się nieprzyjemnego skurczu.
         – Cassie… byłabyś w stanie zorganizować gorącą wodę i kawałek materiału na okłady? - zapytał, nawet na chwilę odwracając się w stronę dziewczyny. Dłonie złodzieja były wyczulone na wszelakie zmiany, które może wyczuć wyłącznie skórą lub opuszkami palców, więc bez problemu udało mu się wyczuć właśnie to, że mięśnie uda sędziny zaczynają się powoli rozluźniać. Najpewniej w takiej pozycji spędzi jeszcze chwilę… prawdopodobnie dłuższą chwilę, jednak mięśnie rozluźniały się, a to oznaczało, że ten masaż faktycznie działa... Salazar nie spodziewał się, że dla rozwiązania tej sprawy będzie musiał robić coś takiego - i to kobiecie, której nawet nie zna. Sytuację, w jego oczach przynajmniej, ratowało chyba jedynie to, że pomoc ze strony sędziny może okazać się czymś, czego on i Escrim naprawdę potrzebują.

[Escrim]

        Uniesionymi brwiami, Escrim dała po sobie poznać jak bardzo zaskoczyła ją inicjatywa Salazara odnośnie natychmiastowego udzielenia pomocy sędzinie Mirul. Kapitan aż korciło aby zapytać czy ów fakt wynika z troski o sprawny przebieg śledztwa, czy tez jest jedynie próbą skorzystania z nadążającej się okazji. Z drugiej strony nie chciała drażnić elfa, aby ten nie wycofał się z swojej decyzji, gdyż wówczas musieliby znaleźć wśród siebie innego ochotnika. A ona z całą pewnością nie zamierzała wyrywać się w tym przed szereg. Mając na uwadze swoistą intymność sytuacji, kapitan zdecydowała się zaczekać z wejściem do gabinetu ich gospodyni, pozwalając złodziejowi zrobić swoje. Sądząc po komentarzach nieszczęsnej pacjentki, kobieta musiała być wielce zadowolona z dokonanego przez nich wyboru.
        - Świetnie ci idzie młodzieńcze. Od razu widać że się na tym znasz. Gdybyś kiedyś zechciał porzucić karierę w gwardii i zostać moim osobistym medykiem, przyjmę cię z otwartymi rękoma. I nie tylko. Jeśli mogłabym prosić, jeszcze nieco wyżej. – Pomrukiwała kobieta.
        Kapitan zaczęła obawiać się że jeśli nic nie zrobi, to wówczas Mirul rozpocznie kolejne „dochodzenie”, a jej samej przyjdzie tu stać pod drzwiami do samego świtu. Musiała to przerwać, nawet jeśli wiedziała że w ten sposób już na samym początku popadnie w niełaskę tej której pomocy oczekiwała. Sędzina uwielbiała oddawać się swojej paski, jednak niekoniecznie lubiła rozmawiać o niej w szerokim gronie, dlatego też gdy tylko kątem oka dojrzała wchodzących do środka kolejnych interesantów, na jej czole pojawił się grymas powagi i oburzenia. Szczególnie dostało się nieszczęsnej Cassie, jako osobie odpowiedzialnej za niechcianą wizytę.
        - Dobry wieczór pani sędzino, przepraszam za najście o tak późnej porze, ale sprawa z która jestem jest nie cierpiąca zwłoki. – Przywitała się gwardzistka.
        - Ach to ty la Tranchte, no co ty skarbie, dla ciebie moje drzwi pozostają otwarte. O każdej porze. – Biorąc pod uwagę obecną sytuację, poufałość z jaką kobieta odnosiła się do Escrim, była dość krępująca, a już na pewno nie pomagała w utrzymaniu nieskazitelnej reputacji szermierz. Kapitan dziękowała w myślach za to, iż Mirul jak do tej pory nie przeprowadziła wewnętrznego śledztwa, które pozwoliłby jej ustalić iż w Arturonie przez spore grono współpracowników, gwardzistka nazywana jest „buziaczkiem”.
        - Dziękuję, a zatem przechodząc do sedna…
        - Jak widzisz miałam tu drobny wypadek. Tak to jest gdy próbujesz gwałtownie się schylić zaraz po wstaniu z łóżka. Posłuchaj dobrej rady i weź ją sobie do serca. – Tłumaczyła się gospodyni.
        - Rozumiem.
        - Oczywiście sama winna jestem ci przeprosiny, za to ile kazałam ci czekać. Jednak nie mogłam przerywać pracy. Wyobraź sobie, że ta trójka łotrów, oskarżona o bestialskie znęcanie się nad niewinną niewiastą, miała czelność oświadczyć iż tak naprawdę zostali przez dziewczynę sprowokowani. No cóż. W toku prowadzonego dochodzenia uznałam, że w tym przypadku o żadnej prowokacji nie było mowy, a oskarżeni są winni jak cholera. Nałożę na nich grzywny że się nie pozbierają przez trzy pokolenia, a jak któryś odmówi płacenia, to każę wybiczować, a ponadto upewnię się aby już nigdy żaden z nich nie pomyślał w ten sposób o bezbronnej kobiecie.
        - Nie zamierzam tego kwestionować. – Odpowiedziała Escrim, kładąc przed sędziną płaszcz na którym znajdował się symbol ośmiornicy. – Jestem tu by podyskutować na temat tego.
        Na widok insygniów sekty, Mirul natychmiast oprzytomniała. Bez problemów podniosła się do pozycji siedzącej, tym samym dając do zrozumienia, że wcześniejszy ból był jedynie symulowany, celem zwabienia Salazara bliżej siebie. Uważny obserwator dostrzegłby mars na czole kobiety i wściekłość przejawiającą się w jej oczach.
        - Skąd to macie? Domyślam się ze nie zawracacie mojej uwagi tylko z racji kawałka materiału? – Spytała Mirul. – Posiadacie jakieś mocniejsze dowody? Cassie, zapomnij o wodzie i rącznikach. Potrzebuję akta prywatnych dochodzeń. Natychmiast!

[Salazar]

Miał dobre powody, żeby pomagać tej kobiecie – gdyby śledztwo nie dotyczyło jego albo, gdyby rzeczywiście dotyczyło sprawy, w której brał udział, to pewnie nie zajmowałby się nim tak, jak teraz i po prostu opuściłby miasto na jakiś czas. Tylko, że sprawca morderstw nadal chodził sobie gdzieś na wolności i prawdopodobnie współpracował z sektą, na którą natknęli się w trakcie śledztwa. Uwagi sędziny nie obchodziły go, więc nawet nie przesunął swojej dłoni o pół palca w górę… w ogóle tego nie zrobił. Owszem, słyszał to, co mówiła kobieta, ale nie miał zamiaru wykonywać jej poleceń i spełniać jej próśb. Nie miał też zamiaru wplątywać się w coś, czego nie chciał robić – tutaj mogłoby to być spędzenie czasu w łóżku tej kobiety, i to razem z nią – dlatego też, gdy tylko poczuł, że skurcz rzeczywiście przechodzi, zaczął masować wolniej, aż w końcu prawie przestał to robić.
Poza tym, jeśli miałby być szczery z samym sobą, to Cassie podobała mu się bardziej niż Mirul i to mimo że dziewczyna ciągle miała problemy z bezpośrednim spoglądaniem w jego stronę, a gdy zdarzyło się, że ich spojrzenia zetknęły się… ta od razu odwracała wzrok.
Sprawne dłonie elfa w końcu nie dotykały już skóry sędziny, a on niedługo po tym wstał i stanął obok Escrim, dość jasno sugerując, że przyszedł tu razem z nią i to z taką samą sprawą, z którą ona postanowiła odwiedzić ten budynek i kobietę w nim mieszkającą. Zaskoczyła go nagła reakcja Mirul na symbol, który pokazała jej gwardzistka, ale to poczuł jedynie wewnątrz, bo na zewnątrz jego twarz cały czas przybierała zwyczajny dla niej wyraz.

         – Mamy kilka rzeczy oznaczonych prawdopodobnie inicjałami osób, które w jakiś sposób mogą albo mogły być powiązane z sektą, której symbol widnieje na płaszczu. Mogły zostać złożone w ofierze… albo mogą też same należeć do tej grupy – odezwał się mroczny. Następnie rozejrzał się po pokoju i podszedł do wolnego stolika, na którym będzie mógł położyć wszystkie te rzeczy, które wybrał wcześniej jako te mogące posłużyć im za dowody. Na blacie znalazła się para spinek ze szmaragdowymi inicjałami „C. E”, sakwa ze złotym symbolem w postaci ryby mającej na głowie stalowy hełm z podniesioną przyłbicą, a także sztylet mający na rękojeści ten sam symbol, co sakwa na sobie.
         – Może te inicjały będzie można dopasować do zaginionej osoby lub takiej, która nadal żyje, a symbol najpewniej należy do jakiejś rodziny szlacheckiej mieszkającej w mieście. Mogą być jakoś powiązani z sektą, jeśli nie wszyscy, to może osoba, do której należą te przedmioty – odparł po chwili. Mogliby przynieść wszystko to, co znaleźli w podziemnych tunelach, jednak w kwaterze Escrim wybrali tylko to, co było najcenniejsze.
         – Sekta ta też jest bezpośrednio powiązana z ostatnimi morderstwami, za które obwinia się złodzieja o imieniu Salazar. Uważamy, że osobnik ten nie miał z tym nic wspólnego, jednak najpierw potrzebujemy pewnych dowodów… a także wsparcia w prawidłowym rozwiązaniu śledztwa i ukarania prawdziwych winowajców – dopowiedział. Jego gesty, mowa ciała lub nawet emocje, które mogłyby przedostać się na jego twarz, nie zdradzały tego, że to on jest złodziejem podejrzanym o przestępstwa, o których wspomniał.
         – Możemy liczyć na Pani pomoc? - zapytał na koniec. Domyślał się już, dlaczego sędzina kazała przynieść akta prywatnych dochodzeń, jednak nie były to domysły, dzięki którym miał pewność, że prawdziwe powody są właśnie tymi, o których pomyślał. Może znajdą tam sprawy w jakiś sposób połączone z ich śledztwem, sektą lub przedmiotami, które przynieśli. W dodatku, jeśli sędzina zgodziłaby się poprzeć ich w tej sprawie i stanąć po ich stronie… zyskaliby dobrego sojusznika – przynajmniej do czasu rozwiązania „problemu”. Znaczy… wydawało mu się, że Escrim i Mirul są w dość dobrych stosunkach, co zresztą stwierdził po tym, jak zareagowała i odezwała się sędzina, gdy gwardzistka weszła do pokoju. A jeśli o niego chodziło, cóż, teraz myśli o nim, że jest członkiem gwardzistów lub strażników miejskich – może kiedyś dowie się, że było całkowicie inaczej, jednak do tego czasu może o nim zapomnieć, na co zresztą liczył sam Salazar.
A gdyby kiedyś stało się coś, co sprawiłoby, że zostałby złapany w tym mieście i doprowadzony do Mirul… wtedy albo udałoby mu się uciec, albo na własnej skórze przekonałby się o "specjalnym traktowaniu" przestępców w wykonaniu tej kobiety. Szczerze mówiąc, wolałby nie dopuścić do takiej sytuacji.

[Escrim]

        La Tranchte z ulgą powitała fakt iż sędzina Mirul postanowiła poważnie potraktować sprawę z jaką się tu zjawili. Co prawda w tym temacie nie podało jeszcze ani jedno słowo, jednak łatwo było wywnioskować charakter śledztwa, na podstawie reakcji ich gospodyni. Zmiana zachowania, stanowczy ton głosu, a nade wszystko fakt iż kobieta raczyła narzucić na siebie jakiś szlafrok, uwalniając gości od konieczności podziwiania swoich wdzięków, sugerował konkretne i rzeczowe zajęcie się tematem.
        - Domyślam się że nawet nie wiecie z czym się mierzycie. – Nieco pogardliwie zauważyła Mirul. – Wiec może po krótce wprowadzę was w temat, skąd kojarzę ów symbol, który swoją drogą nazywa się Oktogramem. Ilekroć natykam się z ową ośmiornicę w prowadzonych przez siebie sprawach, te ostatnie zawsze są umarzane. Świadkowie zmieniają zdania, wycofują się z zeznań albo nagle spowija ich zasłona niepamięci. Czasem giną. Jeszcze częściej giną dowody rzeczowe, a zdarza się również że śmierć sięga tych którzy potulnie czekają w celi na wydany wyrok. Strażnicy robią błędy, przypadek goni przypadek, a kolejne argumenty wyciekają ci z rąk. Zawsze jest coś co pójdzie nie tak. O naciskach i próbach zastraszenia nawet nie wspomną. Za długo jestem w tym interesie, żeby przejmować się takimi błahostkami. Zapewne zastanawiacie się skąd w ogóle tyle o nich wiem, jeśli wszystko wokół nich owiane jest taką aurą nieustannych nieszczęść? Otóż wyznawcy Oktogramu mają jedną wspólną cechę. Każdy z nich tytułuje na swoim ciele ten sam symbol. W różnym miejscu. Tu akurat pozostawiono im dowolność. Podeszwy, ramiona, pośladki, jak kto woli. A tak się składa że większość swoich gości mam okazję dokładnie sobie obejrzeć, zanim zacznę z nimi rozmowy.
        W czasie tego wstępu do pokoju wróciła Cassie niosąc z sobą opasłą teczkę, najprawdopodobniej stanowiącą owe prywatne archiwa. Dziewczyna nawet przechodząc przez pokój, starała się wybierać taką drogę, by w miarę możliwości cały czas stać tyłem do Salazara. Nawet jeśli w skutek tej zapobiegawczej czynności kreśliła po pomieszczeniu przedziwne łuki.
        - Cassie słonko, powiedz naszym gościom, co się stało z pierwszym którego przyłapaliśmy tu z ośmiorniczką na udzie. – Zachęciła Mirul.
        - Związany tak długo uderzał głowa o ścianę, aż w końcu rozbił sobie czaszkę. – Pośpiesznie wyjaśniła młoda gwardzistka, zamykając przy tym oczy i zaciskając pieści na samo wspomnienie opisywanych przez siebie wydarzeń. Niestety o ile dziewczyna jakoś dała sobie radę, pracująca na pełnych obrotach wyobraźnia skryby zrobiła swoje. Bibliotekarz zwymiotował na podłogę.
        - Do diaska! Co to ma być! Posprzątasz mi to i to już. – Wrzasnęła oburzona Mirul. – Myślałam że miejscowych śledczych lepi się z lepszej gliny. – Prychnęła kobieta, jednocześnie z uznaniem spoglądając w twarz elfa, na której nie drgnął ani jeden mięsień.
        - Na szczęście za drugim razem byłam już znacznie bardziej ostrożna, działając z odpowiednią finezją. Pozwólcie że pominę szczegóły. Nie chciałabym aby wasz towarzysz nabrudził tu więcej. A przy okazji. Escrim znam i prędzej sama przejdę na celibat, niż nasza kapitan posunie się do złamania prawa, jednak waszej dwójce w żaden sposób nie mogę zaufać. Wygląda na to ze zanim zaczniemy, każdy z was będzie musiał przekonać pozostałych, że jego skóra pozbawiona jest skazy w tym kształcie.
        Ostatnie zdanie Murul zakończyła wskazując na symbol Oktogramu umieszczony na płaszczu. La Tranchte zacisnęła zęby. Co prawda ona sama została wykluczona z grona podejrzanych, jednak jej sumienie domagało się odpowiedzi na pytanie, czy współpraca z złodziejem nie jest przypadkiem złamaniem wspomnianych przez sędzinę reguł. Poza tym czuła że powinna przerwać tą farsę, swoim słowem gwarantując uczciwość towarzyszy. Problem w tym iż Salazarowi pewnie nie zaufa nigdy, a młodego bibliotekarza znała raptem od kilku kwadransów, a w świetle niedawnej opowieści jako zapał do przyłączenia się do ich kompani nie prezentował się w najlepszym świetle.
        - Oczywiście zrozumiem jeśli krępujecie się starszej kobiety, więc Cassie może mnie tu zastąpić.
        - Kiedy ja nie chc… - próbowała protestować dziewczyna, jednak widząc stanowczość o oczach przełożonej, natychmiast wyprostowała się w pozycji „na baczność” – Tak jest!

[Salazar]

Salazar po części zdawał sobie sprawę z tego, z czym się teraz mierzą – znaczy, mało wiedział o samej sekcie, ale wiedział inne rzeczy, które można było wywnioskować w trakcie śledztwa. Dlatego też nie do końca czuł się tak, jakby nie wiedział, z czym mierzą się on i Escrim. Mimo takiego zdania na ten temat, i tak wysłuchał tego, co ma do powiedzenia sędzina – zdawał sobie sprawę z tego, że są to dla nich nowe i przydatne informacje, których oczywiście powinni wysłuchać. To… było ciekawe, bo wyglądało na to, że sekta ta zawsze w jakiś sposób może wpłynąć na przebieg sprawy z nimi związanej i robi to tak, żeby wszystko to ułożyło się na ich korzyść. Cóż, tym razem może im to nie wyjść, bo on chciał doprowadzić to do końca i oczyścić się z tych kilku morderstw, których nie popełnił i – przy okazji – ujawnić też grupę, która tak naprawdę za tym stoi. Domyślał się też, że gwardzistka także chce, aby w tej sprawie ukarani zostali prawdziwi winowajcy, a nie ktoś, na kogo została zrzucona wina – nawet, jeśli osoba ta i tak ma sporo na sumieniu i jest naprawdę dobrym złodziejem.
Później Cassie opowiedziała im o tym, co stało się z członkiem sekty, którego kiedyś „gościła” tu Mirul. Cóż, nie było to nic dobrego, chociaż brzmiało zupełnie tak, jakby mężczyzna ten chciał się zabić wyłącznie po to, żeby nie zdradzić informacji na temat grupy, do której należał. Na pewno nie zrobiłby tego, gdyby był pewien, że te informacje zachowa dla siebie i to bez względu na to, jak będzie torturowany. Najgorsze w tym wszystkim chyba było to, że skryba najzwyczajniej w świecie zwymiotował na podłogę. Salazar nawet tego nie skomentował, bo spodziewał się, że nie dojdzie do takiej sytuacji, chociaż z drugiej strony skryba prawdopodobnie wcześniej nie miał do czynienia z takimi rzeczami, więc można jakoś wytłumaczyć jego reakcję.

Kolejne słowa sędziny sprawiły, że chciał, aby z jego ust wydobyło się zrezygnowane westchnienie, jednak powstrzymał się praktycznie na chwilę przed tym, jakby właśnie to się stało. Znaczy, nie przeszkadzało mu to, że ktoś chciał sprawdzić jego wiarygodność, bo znał też ku temu powody, jednak nie oznaczało to, że chciał rozbierać się przed kimś, kogo nawet nie zna i pozwalać na to, żeby osoba ta oglądała jego ciało.
         – Rozumiem. Nie podoba mi się to, ale rozumiem i zgodzę się na to, jeśli dzięki temu będziemy mogli uzyskać od Pani pomoc – powiedział mroczny elf, może nieco zbyt poważnym tonem głosu. Ciekawe, czy młody skryba również zgodzi się na coś takiego, czy może będzie sprawiał problemy i przez to Mirul nabierze podejrzeń – może nie do całej ich grupy, a jedynie do skryby. Dopiero później kobieta wyszła z pomysłem, że przy obserwacji może zastąpić ją Cassie. Cóż… to może sprawić, że pojawią się pewne problemy – chodzi o to, że dziewczyna nadal nie przekonała się do tego, żeby na niego patrzeć, więc łatwo wyobrazić sobie, jak będzie wyglądać oglądanie jego ciała w jej wykonaniu.
         – W pomieszczeniu zostaję tylko ja i Cassie, reszta niech wyjdzie – odezwał się złodziej. Zgodził się na rozebranie, jednak nie oznaczało to, że miał to robić przed każdym, dlatego też w pokoju wolał zostać wyłącznie z osobą, która ma potwierdzić to, że na jego ciele nie ma znaku ośmiornicy. Milcząc, poczekał na to, aż pozostali zrobią to, o co ich poprosił – aż dotarli do momentu, w którym w pomieszczeniu rzeczywiście stał tylko on i dziewczyna.

         – Ten jeden raz będziesz musiała podnieść wzrok i na mnie spojrzeć. Wolałbym, żeby coś takiego nie miało miejsca, ale myślę, że Pani Mirul nie przekonam wyłącznie słowami do tego, że nie należę do sekty – powiedział do niej i zaczął ściągać z siebie ubranie, a także uzbrojenie. Torba podróżna też wylądowała na podłodze. Skończyło się na tym, że Salazar pozostał jedynie w bieliźnie. Atletyczne i zadbane ciało mrocznego elfa było teraz doskonale widoczne dla Cassie, która niepewnie podniosła wzrok. Jej policzki od razu zarumieniły się… a może były takie już wcześniej, gdy zostali tu we dwoje? Właściwie, mało go to obchodziło i całą sytuację chciał mieć już za sobą – był też pewien, że ona także chciałaby, żeby to się skończyło. Starał się patrzeć akurat w takim kierunku, w którym wzrok jego i Cassie nie mogły się spotkać. Po jakimś czasie usłyszał kroki dziewczyny, a później poczuł jej wzrok na tylnej części głowy i szyi, plecach i jeszcze niżej. Do jego uszu znów dotarł odgłos jej kroków.
         – Mogę się ubrać? - zapytał, tym samym przerywając ciszę w pomieszczeniu.
         – T-tak – odpowiedziała mu krótko. Gdy spojrzał na nią, już w trakcie nakładania na siebie ubrań, jej wzrok znów skierowany był tak, żeby na niego nie patrzeć. Później dziewczyna podeszła do drzwi, a on poszedł za nią. Usłyszał tylko, jak Cassie mówi im, że jest czysty i nie należy do sekty, a później przepuściła go w drzwiach.
         – Twoja kolej – powiedział mroczny do młodego skryby, gdy już dołączył do pozostałych. Kusiło go trochę, żeby zapytać sędziny, jak czuje się z tym, że Cassie widziała go nago przed nią, mimo że to właśnie Mirul wykazuje nim jakieś zainteresowanie... ale ostatecznie postanowił, że tego nie zrobi.

[Escrim]

        Im dłużej trwał ten błazeński spektakl z udowadnianiem sobie własnej niewinności, tym bardziej rosło przekonania la Tranchte, iż jest ona jest tutaj jedyną osobą mającą poczucie straconego czasu. Sędzina Mirul bawiła się świetnie. Ich kosztem. Escrim wcale nie okazała by się zaskoczona, gdyby po wszystkim ich gospodyni oświadczyła że tak naprawdę nic dla nich nie ma, nie jest w stanie pomóc, ale ogólnie było jej bardzo przyjemnie. Z tego powodu kapitan zdecydowała się wziąć sprawy w swoje ręce, a ponieważ nie mogła przycisnąć do gadania samej Mirul, postanowiła że zrobi to z jej asystentką. Salazara natomiast postanowią użyć jako element zastraszenia. Wystarczy że przytrzyma twarz elfa bezpośrednio przed obliczem młodej gwardzistki, a ta powinna pęknąć od razu.
        Escrim uważnie przyjrzała się minie złodzieja, przez cały ten czas nie zdradzającej żadnych emocji. Zastanawiała się czy był on równie poirytowany co ona? A może świetnie się bawił. W każdym razie policzki towarzysząca mu Cassie zlewały się obecnie w jedno z jej rdzawymi lokami. Za to najbardziej niewyraźną minę miał towarzyszący im skryba. Chłopak czuł na sobie spojrzenia wszystkich i towarzyszącą im presję, a dodatkowo zdanie wypowiedziane przez elfa, sprawiło iż niemal ugięły się pod nim nogi.
        - Przecież to głupie. – Usiłował tłumaczyć się ostatni z podejrzanych - Pracuje w bibliotece. Praktycznie w ogóle się stamtąd nie ruszam więc niby jak miałbym wstąpić w szeregi…
        - Dość gadania. – Zbulwersowała się Mirul, wstając i niemal ciągnąc chłopaka za kołnierz, ostentacyjnie wyprowadzając skrybę do sąsiedniego pokoju - Przestań zachowywać się jak baba. Już i tak za dużo wam powiedziałam, wiec dla swojego dobra, lepiej abyś okazał się tego godzien.
        Wszystko wskazywało a to, że tym razem próba nie pójdzie tak sprawnie. Chłopak bronił się jak tylko mógł, rozpaczliwie wymachując rękoma i nogami. Wiele mu to jednak nie pompgło. Sędzina najwyraźniej miała doświadczenie w podobnych przesłuchaniach.
        - Wystarczy tego. – Zauważyła Escrim, podstawiając krzesło pod klamkę zamkniętych przed chwilą drzwi. - Jesteśmy tu blisko godzinę, a póki co twoja przełożona karmi nas jedynie bzdurami. Niech oni się tam zabawiają, a ty tymczasem powiedz nam wszystko co wiesz. Do kogo należą te przedmioty?
        - Nie mogę. – protestowała Cassie, niemal natychmiast zostając przyciśnięta do ściany przez kapitan.
        - Nie możesz, czy nie chcesz? – Spytała la Tranchte.
        - Nie chcę.. znaczy.. ona mi nie daruje jeśli cos powiem. Proszę. – Łkała dziewczyna.
        - Sierżancie, podejdźcie tu bliżej i powiedzcie mi jaki kolor oczu ma nasza panna?
        - Nie! Czekaj! Powiem wszystko. – Poddała się Cassie.
        - Świetnie. Zacznijmy od tego dlaczego tak się go boisz? – Kontynuowała przesłuchanie Escrim.
        - Bo … wiem kim jest.
        - Królewska straż nie powinna okazywać strachu. – Zauważyła kapitan. – Nikt ci o tym nie mówił? Nie chodzi o to żeby się nie bać, bo to naturalne i każdy ma prawo do słabości, ale należy panować nad emocjami. Wiec weźmiesz się teraz w garść, spojrzysz naszemu przyjacielowi prosto w ślepia i wytłumaczysz czym są te przedmioty.
        - Mirul mnie zwolni.
        - Czyli że ona wcale nie zamierzała nam pomóc? Ciekawe. – Domyśliła się Escrim. – Myślałam że jesteśmy po tej samej stronie. Co takiego ukrywa?
        - Jest po waszej stronie. Ale ma też swoje tajemnice. Czy jak ty to mówisz … słabości. – Odpowiedziała Cassie, z wszystkich sił starając się zachować pozory odwagi. – A te rzeczy nie pomogą wam w śledztwie. Carso tuszował nie takie sprawy. Na przykład spinki. Należały do pewnej arystokratki, która rzekomo pokłóciła się z rodziną, potajemnie zagarnęła część majątku i odpłynęła statkiem w nieznane. A przynajmniej Carso znalazł kilka osób które zeznały w tej sprawie, iż widziały jak lady wsiada na pokład. A sakiewka z rybą należy do kupieckiego rodu Tuccich. Ten który ją nosił stawiał opór przy aresztowaniu. Więc straż go zabiła. Znów wszystko zakończyło się na zeznaniach ludzi Carso.
        - Zdumiewające są te zbiegi okoliczności. Jak również szybkość z jaka nasz przyjaciel rozwiązuje kolejne sprawy. Ale skoro to takie proste to czego Mirul od nas chce? - Naciskała la Tranchte.
        - Nie wiem, naprawdę. – Broniła się gwardzistka, jednak wystarczyło zauważyć w jaki sposób dziewczyna spogląda na elfa, by natychmiast nabrać podejrzeń co do deklaracji Cassie.

[Salazar]

Młody skryba nie zachowywał się tak, jak powinien i chyba nie zdawał sobie sprawy z tego, że tymi sprzeciwami i próbami wymigania się od sprawdzenia tylko sprawia, że staje się jeszcze bardziej podejrzany o współpracę z kultem. Powinien zachować się jak mężczyzna i zwyczajnie pozwolić na to, żeby jego ciało obejrzała osoba, która nie do końca im ufa. On sam właśnie tak się zachował, mimo że jego oglądała asystentka sędziny, a nie ona sama. Z drugiej strony, jego nie było trzeba zaciągać do osobnego pomieszczenia, bo sam został w nim sam na sam z Cassie.
Teraz to oni – czyli Salazar i Escrim – zostali z dziewczyną w korytarzu. Najwidoczniej gwardzistka powoli traciła cierpliwość, bo od razu zagadała do Cassie, wcześniej upewniając się, że Mirul i skryba nie przeszkodzą im w tej rozmowie. Mroczny elf bez słowa przysłuchiwał się temu, o czym rozmawiają dziewczyny. Poruszył się w ich stronę, nadal nic nie mówiąc… chociaż i tak zdążył zrobić jedynie krok, gdy asystentka Mirul zmieniła zdanie i zaczęła z nimi współpracować. Powoli zaczynało być dla niego dziwne to, jak działał na tę dziewczynę.
         – Mirul też wie, kim jestem? - zapytał. Jeżeli obie o tym wiedziały, to ukrywały to lepiej, niż mógł przypuszczać. Teraz z kolei ciekawiło go to, dlaczego nie wezwały jakichś posiłków czy coś, żeby go ująć… Z drugiej strony, pewnie on sam wzbudził ciekawość sędziny, gdy pojawił się tu w towarzystwie Escrim – jeżeli ona też wiedziała o tym, że bycie „sierżantem” jest tylko przykrywką i tak naprawdę jest złodziejem. Później, znów się nie odzywał, jednak pozostał w tej nieco bliższej odległości, na którą udało mu się zbliżyć, gdy został o to poproszony.
         – Każda informacja może nam pomóc – odezwał się chwilę, tuż przed tym, jak Cassie zaczęła mówić im o przedmiotach, które tu przynieśli. To, co im powiedziała… było ciekawe i może rzeczywiście mogło okazać się niezbyt pomocne w śledztwie, jednak wciąż były to jakieś nowe informacje na temat sekty i samego Carso, który niewątpliwie też należał do grupy stojącej za morderstwami. Poza tym, można było wywnioskować, że arystokratka, do której należały te spinki, mogła być złożona w ofierze przez sektę, a właściciel sakiewki… mógł być członkiem tej grupy, patrząc na to, że przy aresztowaniu stawiał taki opór, że został zabity. Najwidoczniej wolał śmierć niż więzienie, przesłuchanie i możliwość wydania straży czegoś, co niekoniecznie chciałby, żeby wiedzieli.
Musieli też wiedzieć, gdzie teraz znajdują się inne przejścia do podziemi i, jeśli akurat czyiś dom stoi na jednym z nich, to czy osoba ta zdaje sobie z tego sprawę i, czy należy do sekty lub współpracuje z nimi. To były dość ważne informacje, bo od osób takich mogli dowiedzieć się czegoś, co mogłoby im naprawdę pomóc. Teraz, jeżeli chodziło o przynależność do grupy, mieli tylko pewność co do Carso.

Możliwe, że Cassie chciała powiedzieć coś jeszcze, jednak dźwięk zwiastujący próbę otwarcia drzwi sprawił, że tego nie zrobiła. Ktoś pociągną za nie raz, drugi raz… Do uszu każdego z nich doszło stłumione „Co jest z tymi drzwiami?”, prawdopodobnie wypowiedziane przez skrybę.
         – Może się zacięły… Odsuńcie się od nich, spróbuję otworzyć je od tej strony – lepiej było powiedzieć coś takiego, niż całą prawdę i powiedzieć, że Escrim zablokowała je krzesłem. Zresztą, dzięki temu może będzie miała też trochę więcej czasu na to, żeby móc wyciągnąć coś jeszcze z asystentki sędziny. Salazar cicho podszedł do drzwi i ostrożnie zabrał stamtąd krzesło, odstawiając je tam, gdzie stało wcześniej. Naparł na drzwi raz, drugi i trzeci, trzymając klamkę i dociskając drzwi w stronę przeciwną niż ta, w którą napierał… W końcu otworzył je, uderzając w nie barkiem, udając przy tym, że zrobił to z użyciem siły. Przywitał go uśmiech Mirul, jednak Salazar i tak nie zwracał na niego uwagi.
         – Skryba jest czysty. A skoro obaj nie należycie do sekty, to mogę wam zaufać – odezwała się sędzina po chwili. Mroczny kiwnął tylko głową, a na usta aż cisnęło się wypowiedzenie „W końcu”, jednak zachował taką uwagę dla siebie i pomyślał też, że może teraz przejdą do konkretów.

[Escrim]

        „Problem w tym, że teraz to ja Ci nie ufam” – w myślach dodała Escrim, gdy sędzina uroczyście ogłosiła czas na szczera rozmowę. La Tranchte wierzyła w słowa Cassie, a zwłaszcza w wspomnienie młodszej gwardzistki o tym, iż Mirul ma swoje tajemnice, którymi na pewno nie zechce się podzielić. Co więcej owe sekrety dotyczyły właśnie ich sprawy. Być może z kochającej rozrywkę kobiety nie czyniło to od razy ich wroga, ale z całą pewnością nawet jako sojuszniczka, Mirul była wspólnikiem na którego trzeba uważać. Z kolei kapitan było to wyjątkowo nie w smak, jako iż zdawała sobie sprawę że już ma jednego takiego któremu nieustannie musi patrzeć na ręce. Jeszcze chwila a w przypływie paranoi zacznie podejrzewać zarówno skrybę jak i Cassie. A może nawet i siebie samą. Po namyśle Escrim zdecydowała, że spróbuje wyciągnąć młodą szermierz od sędziny, a gdy już nie będą pod presja czasu, dowie się do niej więcej. Przy okazji zobaczy ile dziewczyna jest warta.
        Tymczasem Mirul również zauważyła że coś jest nie tak. Rzekomo zablokowane drzwi brzmiały podejrzanie. Widok la Tranchte z dłońmi opartymi na ramionach drugiej gwardzistki i przyciskającej Cassie do ściany, tym bardziej wzbudzał jej czujność, a wszystko to zostało podkreślone konspiracyjną ciszą jaka zapanowała w pokoju, gdy tylko sędzina pojawiła się w środku.
        - Co tu się dzieje? – Spytała gospodyni.
        - Poznajemy się lepiej. – Bez cienia zawahania odpowiedziała Escrim, wzbogacając swoją wypowiedź o zalotny uśmiech.
        Mirul nie skomentowała. Najwyraźniej o ile sama chętnie oddawała się cielesnym uciechom, to nie specjalnie lubiła słuchać na temat dokonań innych, albo po prostu nie uwierzyła w tłumaczenie kapitan, a wymowne milczenie było w tym przypadku formą dezaprobaty. Escrim również nie odezwała się ani słowem. Postanowiła że sędzinie nie zaszkodzi jeśli zaczną ją gnębić jakieś wątpliwości.
        - Siadajcie. Powiem krótko. Te wasze świecidełka są niewiele warte. Oczywiście stanowią intrygującą zbieżność, jednak nie wystarczą do postawienie komukolwiek zarzutów. Fakt że Carso lub jakiś jego kompan wszedł w posiadanie przedmiotów osobistych, należących do zaginionych osób, łatwo można obalić. Kupiłem, znalazłem, dosłałem. Każde tłumaczenie brzmi tu racjonalnie. Poza tym, na przykład ja mam y siebie skrzynię gdzie leży kilka pejczy, co wcale nie czyni mnie miłośniczką jeździectwa. Tak samo jak garnki nie robią ze mnie znawczyni kuchni. Mam nadzieje ze rozumiecie o czym mówię?
        - Skoro nasza zdobycz jest bezużyteczna, to czemu wciąż nas pani gości? – Zastanawiała się Escrim.
        - Sama w sobie tak, ale sprawy wygrywa się rzucając na swoją szalę kolejne kamyczki, do chwili w której zdecydowanie przeważysz argumenty drugiej strony. – Wyjaśniła sędzina. – W tym przypadku potrzebujemy czegoś spektakularnego. Z przytupem. Na przykład ciała. Albo więźnia który wciąż czeka na swój los, uwięziony w wspomnianych przez was tunelach.
        - Nie podoba mi się perspektywa powrotu do nich. Tym bardziej że drugi raz pewnie nikogo nie zaskoczymy. – Wtrąciła gwardzistka.
        - Moim zdaniem nie będą spodziewali się tak rychłej kolejnej wizyty. – Zauważyła Mirul. – Tym bardziej że tym razem zapukamy do innych drzwi. Precyzyjniej rzecz biorąc do wszystkich drzwi które prowadzą na dół. Kwestia tylko tego ile zaufanych ludzi zdołasz zebrać i jak szybko to zrobisz.
        - Ale to prawdziwy labirynt. Nawet z tą mapą można się w nim pogubić, nie wspominając o odnalezieniu kogoś lub czegoś, skoro nie wiemy gdzie szukać.
        - A gdybyście mieli przewodnika? – Spytała sędzina.
        - Zna pani kogoś kto mógłby nas zaprowadzić?
        - Jasne. Wszyscy znamy. Nazywa się Carso. Jest nadętym wieprzem, bufonem, zarozumialcem, a przy tym tchórzem. Mocny w gębie gdy otacza go oddział podwładnych, ale wyciągnij go z garnizonu i przyłóż nóż do gardła, a od razu pęknie. – Zaproponowała Mirul.
        - Ja tak nie postępuje i on o tym wie. Nie przestraszy się mojej groźby. – Powiedziała Escrim, jednocześnie wymownie spoglądając na Salazara. Carso wykorzystał osobowość elfa do zatuszowania jednego z swoich występków. Z całą pewnością nie spodziewał się że Mistrz Złodziei kiedykolwiek się o tym dowie i będzie chciał coś z tym zrobić. W ogóle pewnie nie zakładał, że ktoś taki mógłby być w pobliżu. W każdym razie skoro wykreował fałszywego Salazara, to pewnie sporo wie o tym prawdziwym, a co za tym idzie bezpośrednie spotkanie może być dla niego niemiłym zaskoczeniem.
        - Czyli porywamy Carso i udajemy bandziorów obrażonych na innych hultai. W takim razie zacznę zbierać bandę złoczyńców gotowych przeprowadzić atak na siedzibę sekty. – Oświadczyła gwardzistka. Licząc od waszej dwójki. – Dodała wskazując na Cassie i skrybę.