Jezioro Cara ⇒ [Na brzegu] Podróż

[Death]

Death ruszyła ku Ivylor, niepewna nawet, co chce zrobić. Nim jednak zdołała tam dobiec, w powietrzu pojawił się Shem. Magia, jaka wytrysnęła z aktywowanego naramiennika, połączona z wcześniejszym zaklęciem oraz magią potwora sprawiła, że Death upadła na ziemię. Podniosła się zaraz, ale kiedy dobiegła już na miejsce walki, potwór zniknął.
- Władał piekielną magią - mruknęła. - Nie zdziwię się, jeśli jeszcze będziemy mieć z nim do czynienia...
Przyjrzała się śladom, jakie pozostały po potworze. Wydały jej się podobne do tych, które wcześniej dojrzała Lyra, ale nie znała się na tym. Skupiła się na powrót na Shemie i Ivylor. Kobieta była cała, a Shem zdrowiał w oczach, więc starcie zakończyło się dość szczęśliwie. Problem stanowiły konie, które odbiegły przerażone kawałek, ale chyba już ochłonęły i stały w miejscu. Death z cichym westchnięciem poszła je przyprowadzić.

[Ivylor]

Gdy się odwróciła i ujrzała pędzący cień, poczuła jak strach na moment odbiera jej możliwość jakiejkolwiek reakcji. Nie mogła nawet krzyknąć, bo głos uwiązł jej w gardle. W ostatniej chwili pojawił się przed nią Shem i przyjął cios na siebie. Szeroko otwartymi oczami wpatrywała się w walkę, jaką toczył z potworem. Słyszała jak głośno bije jej serce i uspokoiła się trochę dopiero, kiedy cień rozpłynął się w powietrzu. Zadrżała lekko na widok krwi Shemhamforasha. Wzięła głęboki oddech i podeszła do niego.
- Dziękuję - powiedziała cicho - uratowałeś mi życie, naprawdę nie wiem jak się odwdzięczę...
Nie odnajdywała się w roli przerażonej ofiary i czuła się dość niezręcznie. Zazwyczaj ratowała się sama.
- Chyba nic ci nie będzie? - spytała już nieco pewniejszym tonem wskazując na ranę, która z każdą chwilą była coraz mniejsza. Pytanie nie było zbyt błyskotliwe, ale uważała, że jest zobowiązana zainteresować się stanem zdrowia swego obrońcy. Była mu ogromnie wdzięczna, ale jakoś nie potrafiła tego okazać. Cień uśmiechu przemknął przez jej twarz, gdy przypomniała sobie sceny z książek, w których ocalone panny rzucały się w ramiona wybawcom. Nie wydało jej się to w tej chwili stosowne, ale w zamian posłała mu piękny, szczery uśmiech.
Wolała wyrzucić z pamięci ten okropny cień, nie chciała słuchać o jego ewentualnym powrocie, więc oddaliła się razem z Death, by przyprowadzić swojego wierzchowca.

[Shemhamforash]

Coraz mniej mu się to wszystko podobało i coraz mniej wierzył w to, że jest to jedynie zwykła podróż. Bo jak, do ciężkiej cholery, zwykła podróż może obfitować w dwie próby zamachu na którąś z członkiń grupy i to w dodatku w odstępie czasu równemu jednemu dzwonowi, najdalej dwóm? Póki co jednak wolał się nie zdradzać ze swoimi podejrzeniami. Wystarczyło mu, że niepotrzebnie, w przypływie jakiejś głupawej potrzeby rycerskości oraz szlachetności zdradził kobietom swoje atuty, które pragnął jak najdłużej trzymać w tajemnicy przed nimi. W końcu były one trzy, a ta, której aury nie potrafił odczytać mogła kryć w sobie tajemnicę mogącą stać się przyczyną jego upadku.
- Nie spotkałem jeszcze nic, co przeżyłoby dekapitację z mojej ręki.
Odpowiedział ze spokojem Lyrze, po czym z cichym zgrzytem wsunął miecz do pochwy, by mieć obie ręce. Cóż, kurtka i koszula były rozdarte, a do tego lepkie od powoli zasychającej krwi, więc ich przydatność była niemalże zerowa. Shemhamforash zaczął więc bezceremonialnie pozbywać się górnej partii odzienia, z naramiennikiem włącznie, odsłaniając tym samym przed kobietami swe dobrze wyrzeźbione ciało poznaczone nielicznymi tatuażami, które z pewnością miały jakieś mistyczne znaczenie. Jeden znajdował się na piersi, dokładnie w miejscu serca, drugi na prawym ramieniu, zaś dwa kolejne w postaci skomplikowanych splotów owijały się wokół jego bicepsów. Rana na jego piersi goiła się faktycznie szybko, dlatego też zabrawszy swoje odzienie, zamierzał je umyć oraz wysuszyć, tak samo jak chciał obmyć z posoki samego siebie.
- Przeżyję...
Odpowiedział Ivylor dość oszczędnie, lecz delikatny, ujmujący uśmiech wraz z blaskiem w oku z pewnością wywoływały przyjemne uczucie gorąca, a może nawet wywoływały lekkie dreszcze? Tego wiedzieć nie mógł, a telepatią wolał się nie posługiwać, by nie zrazić ciemnowłosej do siebie. Po chwili nemorianin stąpając po wodzie znalazł się kilka kroków od brzegu, gdzie zaczął się myć oraz prać ubranie.

[Megaera]

        Była w drodze od wielu dni. Zboczyła z kursu, kierując się ku morzu Cienia, a nie ku Jadeitowemu Wybrzeżu, jak planowała. W gruncie rzeczy, nie miało to dla niej znaczenia: w obu miejscach było tak samo małe prawdopodobieństwo złapania jej przez żołnierzy z Nowej Aerii, a ona jako uciekinierka, mogła cieszyć się wolnością, która czasami stawała się przekleństwem.
        Szła wzdłuż rzeki, co jakiś czas robiąc krótkie postoje. Jej klacz była już bardzo zmęczona, wolno i ciężko stąpała przed siebie, lecz wytrwała, słuchała Megaery, która nie narzucała jej zbyt szybkiego tempa, by oszczędzać jej siły. Kolejna godzina minęła, kolejna godzina mozolnego parcia naprzód, gdy nagle coś przerwało monotonię tej podróży. Głosy. Zdecydowanie ludzkie głosy, których właściciele musieli znajdować się niedaleko. TolNedranka wyprostowała się czujnie i zobaczyła trzy kobiety, dwie czarnowłose i jedną o włosach jak ogień, zupełnie jak włosy Megaery, i mężczyznę, który stał na wodzie. Nie zdziwiło jej to, od razu rozpoznała magię wody, którą wielu opanowało w jej rodzinnym kraju. Przez chwilę chciała po prostu minąć nieznajomych, więc lekko uderzyła piętami o boki konia. Meirwhen parsknęła i podrzuciła łbem, wyrażając swoje niezadowolenie i spojrzała wymownie na rzekę. Megaera westchnęła. Szczwana bestia z niej - pomyślała, nachylając się.
- No dobra, Meirwhen. Będzie postój - syknęła, wyraźnie niezadowolona, do ucha konia. Klacz nie zrobiła sobie nic z tego, zapewne dlatego, że nie rozumiała, co dziewczyna mówi. Megaera zsunęła się z siodła.
- Witajcie - powiedziała do kobiet i mężczyzny, choć nie wiedziała, czy usłyszał jej niezbyt głośny głos. - Napoję jedynie mojego konia... - zwierze prychnęło. - ...moją klacz - poprawiła się, a w jej głosie słychać było niesmak. - ...i ruszam w dalszą drogę - pogładziła klacz po szyi i ujęła wodze. Podprowadziła ją do strumienia i pozwoliła napić się odrobinę. Po chwili odciągnęła konia, napełniła swój bukłak i znowu pozwoliła zwierzęciu pić, lecz pomału i w małych ilościach, by koń nie dostał kolki podczas jazdy.

[Shemhamforash]

Kiedy zmył z siebie zakrzepłą krew z zadowoleniem stwierdził, że po zranieniu nie pozostał już żaden ślad. Większym problemem było odzienie, a zwłaszcza jego ulubiona kurtka, które mocno ucierpiały w starciu z cienistą bestią. Zastanawiało go to, jakim cudem udało jej się przeniknąć jego lodową tarczę i po krótkim namyśle doszedł do wniosku, że musiała być ona za słaba z uwagi na to, jak szybko ją stworzył. Wciąż jednak stworzenie mogło posiadać jakieś właściwości, które... I w tym momencie do demona dotarło, że mogą mieć do czynienia z jakimś piekielnym pomiotem. Magia użyta do stworzenia ogara oraz nagłe zniknięcie będące z pewnością elementem użycia teleportacji dawały do myślenia. Ktokolwiek ścigał kobiety, posiadał moc, z którą należało się liczyć. A odnosząc rany, niejako stał się elementem całej rozgrywki, niezależnie od swej woli.
Kiedy skończył prać koszulę oraz kurtkę, użył bardzo niewielkiej części swej mocy, by wysuszyć obie części garderoby, z których w trakcie tego procesu zaczęła się unosić para. W końcu jednak mógł na nowo się odziać i przestać świecić muskulaturą przed kobietami. Byłby to zrobił, gdyby nie pojawienie się kolejnej nieznajomej, przez którą nemorianin poczuł się jak w jakimś haremie, gdzie to on stanowił mniejszość jeśli chodzi o płeć. Pierwszą myślą było, że jest to jakaś ich znajoma, jednakże sam wyraz twarzy oraz jej zachowanie postawiły go w stan czujności. Czysto odruchowo odrzucił ubiór w stronę brzegu, telekinezą posyłając go w stronę naramiennika, po czym wykorzystując swą moc wzniósł się w górę, unosząc się tym samym kilkanaście centymetrów nad taflą wody. Wzdłuż jego przedramion natychmiast przemknęły wyładowania elektryczne, które koncentrowały się w dłoniach maga, a szmaragdowe oczy zalśniły niebezpiecznie. Odpowiedź rudowłosej nieznajomej wcale go nie uspokoiła, bowiem po ostatnich wydarzeniach nie zamierzał ufać komukolwiek, kogo widział po raz pierwszy na oczy.
- Kim jesteś?
Zapytał stanowczym głosem, oczekując tym samym znacznie dokładniejszych wyjaśnień jej obecności tutaj.

[Megaera]

        Przyjrzała się mężczyźnie z nieskrywaną ciekawością i rozbawieniem. Od razu poznała, że nie jest przeciętnym magiem, posiada moce, o jakich ona nawet nie śniła. Miał bardzo wyraźną, silną aurę i już wiedziała, że jest demonem. Był ostrożny, widział w niej niebezpieczeństwo. Bawiło ją to. Akurat w tym momencie była nastawiona tak pokojowo, jak tylko to było możliwe przy jej wybuchowym charakterze.
- Jestem zmęczoną wędrówką podróżniczką, która zatrzymała się, by napoić swego, jakże humorzastego, wierzchowca - powiedziała z lekkim uśmiechem, ignorując parskanie klaczy. - Jeśli cię to nie zadowala, mogę dodać, iż pochodzę z innego wszechświata i jestem siostrą władczyni jednego z tamtejszych cesarstw. Zbiegłą, rzecz jasna. Mów mi Megaera - straciła zainteresowanie mężczyzną i przyjrzała się innym kobietom. Dwie z nich posiadały zdolności magiczne, lecz aura ostatniej była dla niej nieosiągalna, co ją martwiło i intrygowało zarazem. Zmysł magiczny alarmował TolNedrankę. Tu się aż kotłowało od magii, a sama wniosła tu jeszcze więcej chaosu. Uśmiechnęła się lekko i odwróciła do swojego konia. Wyjęła z jednej z sakw zgrzebło i zaczęła wyczesywać brud z białej sierści zwierzęcia, gdy to zajęte było piciem świeżej wody z potoku. Następnie podeszła kilka metrów w górę strumienia, klęknęła przy brzegu i ochlapała zimną wodą swoją twarz, zmywając kurz, zaschnięty pot i zmęczenie. Podniosła się i wróciła do Meirwhen. Podała klaczy kilka twardych, zbożowych sucharów, a sama wyjęła jabłko i zaczęła je z radością konsumować, gdyż od wielu godzin nie miała nic w ustach i jej żołądek rozpaczliwie domagał się jedzenia. Oparła się przy tym o siodła swego konia i patrzyła z niekrytym rozbawieniem na reakcję czwórki nieznajomych.

[Death]

Wróciła po chwili, prowadząc uspokojonego już konia. Skrzywiła się, widząc kolejną osobę. Owszem, lubiła towarzystwo, ale nie lubiła magii. Nieznajoma wpawdzie przy Shemie wyglądała niczym płomyk świecy przy ognisku, ale jednak wciąż byłą wyczuwalna, drażniąc już i tak poddenerwowaną dziewczynę.
Z pewną ulgą zauważyła, że rana Shema znikła już zupełnie. Nie, żeby jakoś specjalnie jej zależało, chociaż mężczyzna zyskał u niej po tym, jak rzucił się w obronę Ivylor. Wspomniana przed chwilą też wydawała się już otrząsnąć i nie wyglądało na to, by jakoś ciężko przeżyła starcie.
Reszta guzdrała się strasznie, jednak Death wsiadła już na konia. Nie podobało jej się to miejsce. Nagle koń zarżał, na sekundę stanął na tylnych nogach i rzucił się na oślep, mniej więcej w kierunku drogi. Dziewczyna nie potrafiła go zatrzymać ani tym bardziej zawrócić. Biegł długo, a kiedy wreszcie zatrzymał się, wyraźnie wyczerpany, była już gdzie indziej.

Ciąg Dalszy: Death.

[Shemhamforash]

W gruncie rzeczy jej słowa nie stanowiły żadnego wyznacznika prawdomówności i równie dobrze mogła być królową, co morderczynią na usługach jakiegoś zniewieściałego szlachetki. Nie znał jej i nie wydawało się, by którakolwiek z towarzyszących mu kobiet widziała Megaerę wcześniej na oczy, toteż tym bardziej nie poczuwał się w obowiązku do nawiązywania jakiejkolwiek dłuższej z nią konwersacji. Niewiele myśląc mag wrócił na brzeg stąpając lekko po wodzie, a następnie przywdział podarte odzienie na sam koniec mocując skórzanymi paskami swój naramiennik. Tak samo jak nie widział sensu w rozmawianiu z rudowłosą, nie widział go w dłuższym pozostawaniu w miejscu, gdzie nastąpił atak na kolejną członkinię grupy, której pełnoprawnym członkiem był teraz również on. Tak więc po chwili Shemhamforash ponownie uniósł się w górę, kompletnie ignorując szaleńczy cwał konia Death. Było to tak dziwne i głupie zdarzenie, że po prostu zamierzał je całkowicie pominąć, brak mu było bowiem słów czy chęci na jakikolwiek komentarz.
- Ruszajmy więc, skoro wszyscy są już cali i gotowi do drogi.
Zwrócił się do Ivylor i Lyry mając nadzieję, że mogą wznowić swą wędrówkę do miasta. Co jak co, ale z każdą chwilą coraz mniej mu się tu podobało i miał nadzieję, że przynajmniej w ostoi cywilizacji wszystko się nieco uspokoi.

[Megaera]

Kobieta bez aury odjechała szybko na swoim koniu i przestała niepokoić Megaerę, która w spokoju skończyła jeść jabłko i zaczęła przygotowywać się do dalszej drogi. Sprawdziła wszystkie popręgi i upewniła się, że wszystkie jej torby są porządnie przywiązane. W międzyczasie zauważyła, że mężczyzna odchodzi i mówi coś do pozostałych kobiet. Sama wsiadła na swego wierzchowca i czule poklepała go po szyi.
- No to w drogę - mruknęła, ni to do siebie, ni to do zwierzęcia i uderzyła piętami o boki Meirwhen. Klacz ruszyła stępa i już po chwili Megaera znikła za zakrętem drogi. Okrążyła jezioro Cara i Doren i skierowała się w kierunku Fargoth.

Ciąg Dalszy: Megaera

[Ivylor]

Ivylor nie spieszyła się szukając swojego konia. Podczas krótkiej przechadzki chciała zebrać myśli. Jednak gdy wierzchowiec pojawił się na któreś z kolei zawołanie, starała się kierować prosto w stronę grupy, wiedziała, że niezbyt rozsądnie byłoby teraz wałęsać się samotnie po lesie. Kiedy dotarła do miejsca, w którym się zatrzymali, zobaczyła znikającą już między drzewami Death i jakąś nieznajomą. Mocno zdziwił ją ten widok, więc bez słowa przyglądała się jak rudowłosa wsiada na konia i również odjeżdża. Otrzeźwił ją głos Shemhamforasha. Nie czuła się dobrze w tym miejscu, więc zgodziła się, że należy ruszać w dalszą drogę. W tej chwili żałowała, że nie potrafi się teleportować, bo pragnęła jak najszybciej znaleźć się w Fargoth. Albo gdziekolwiek indziej.
- A co z Death? Gdzie ona pojechała? I kim była ta kobieta? - siedząc już w siodle, zaczęła zadawać dręczące ją pytania. Chciała jak najszybciej stłumić to irytujące wrażenie, że coś ją ominęło.

[Lyra]

- Ta kobieta? Jakąś podróżniczką. Albo zbiegła siostrą cesarzowej z innego świata, jeśli wierzyć jej słowom - odpowiedziała z nieznacznym uśmieszkiem, wzruszając ramionami. Nieznajoma nie interesowała zbytnio Lyry, która uznała krótkie spotkanie z tamtą za nic nieznaczący przypadek. Nie zamierzała więc rozwijać tematu. - A Death poniósł koń - dodała, również nie siląc się na żadne komentarze do tego wydarzenia. Mimo to trochę martwiła się o dziewczynę i miała nadzieję, że nie przytrafi się jej nic złego.
Zaraz potem udała się po swego wierzchowca. Bez trudu go znalazła i szybko wróciła do towarzyszy. Ona również uważała, że najwyższy czas ruszać w dalszą drogę. Liczyła, że uda im się dotrzeć do Fargoth, nie wplątując się już w żadne niezwykłe wydarzenia, których nadmiar w ostatnim czasie zaczynał ją męczyć. Ruszyła więc powoli w stronę miasta.
Wkrótce powinni pozostawić las otaczający trzy jeziora za sobą i wydostać się na otwartą przestrzeń Równiny Drivii.

[Shemhamforash]

Skoro Lyra uprzedziła go odnośnie udzielania jakichkolwiek odpowiedzi na zadane przez Ivylor pytania, mag zamilkł nie widząc potrzeby w zabieraniu głosu. Najważniejszym teraz było to, aby obie kobiety dosiadły swych wierzchowców, a następnie razem ruszyli w stronę Fargoth. W tej chwili najprościej można było określić jego rolę w uszczuplonej drużynie jako obrońcę obu niewiast, albowiem one były jego przewodniczkami oraz gwarantkami dotarcia poza mury miasta, które w innym przypadku mogłyby pozostać dla niego niedostępne drogą oficjalną. Póki co musiał trzymać się nisko oraz dbać o to, by nikomu więcej nie stała się krzywda.
Gdy na krótką chwilę został sam z ciemnowłosą towarzyszką, choć wypatrywał uważnie jakiejkolwiek formy zagrożenia dla nich lub też Lyry, nie omieszkał posłać kobiecie subtelnego, acz nieco uwodzicielskiego uśmiechu. W końcu ocalił jej życie i ciekaw był teraz, jak to wpłynie na ich wzajemne relacje oraz postrzeganie jego osoby w oczach tejże kobiety. Wiedział przy tym, że stąpa po dość cienkim lodzie z uwagi na to, że obie wydawały mu się równie atrakcyjne i nie był w stanie zadecydować jednoznacznie, na której pragnąłby skupić całą swoją uwagę. A szczerze wątpił, by miały one ochotę na tak zwany "trójkąt". Póki co musiał je jednak lepiej poznać.
- A więc prowadźcie, drogie panie.
Powiedział znów wznosząc się w powietrze, by następnie pofrunąć za nimi w tempie identycznym do prędkości, z jaką poruszały się ich konie.