Czarodzieje
Grupa: Pradawni
Rasa: Czarodzieje
Wygląd: Wśród czarodziejów istnieją największe różnice wyglądu pomiędzy mężczyznami, a kobietami spośród wszystkich ras zamieszkujących Alaranię. Wynika to z tego, iż dzięki magii są w stanie przybierać taką postać, jaką tylko zapragną. Jednakże zarówno kobiety i mężczyźni są zazwyczaj wysocy, rzadko kiedy można spotkać czarodzieja o wzroście mniejszym niż sześć stóp, najwyżsi czarodzieje mogą osiągać nawet osiem. Zawsze także są szczupli. Mężczyźni zazwyczaj przybierają postać poważnego człowieka w podeszłym wieku, jednak nigdy nie zgarbionego i w większości przypadków posiadającego bujny zarost oraz białe włosy. Zdarza się jednak, że objawiają się jako młodzieńcy. Czarodziejki przeważnie są urodziwymi, młodymi kobietami o egzotycznym wyglądzie, którego nie można pomylić z żadną inną rasą. Czarodziejów można rozpoznać po ich oczach, ich tęczówki regularnie pulsują światłem, choć niekiedy jest to ukryte za zasłoną iluzji.
Pochodzenie: Czarodzieje posiadają wspólnych przodków z ludźmi oraz elfami. Niegdyś grupa Przodków odłączyła się od swoich pobratymców i pożeglowała na północ, gdzie utworzyła własną wyspę, którą zasiedliła i przez wieki kształtowała wedle swej woli. W końcu jednak postanowili powrócić do Alaranii. Posłużył im do tego niezwykły, latający statek ich konstrukcji, który ukryto w Górach Fellerionu.
Kultura: Czarodzieje z reguły są samotnikami, ukrywającymi pełnię swej wiedzy, swe zamiary oraz pochodzenie. Zazwyczaj jednak cel ich przybycia jest jasny – dążą do rozszerzenia swej wiedzy oraz umiejętności posługiwania się magią. Pomimo tego, że pod każdym z tych względów przewyższają większość innych istot żyjących w Alaranii, ciągle dążą do doskonalenia swych umysłów i odkrywania kolejnych rzeczy. Zazwyczaj mag witany jest z radością, gdyż rzadkością jest spotkanie osoby tak utalentowanej, której zdolności mogą okazać się niezastąpione w paru sprawach. Czarodzieje zazwyczaj niechętnie wykorzystują swoją moc do celów przyziemnych, zazwyczaj żądają za to wygórowanej, satysfakcjonującej ich zapłaty, choć niekiedy trafiają na zadania tak wymagające, że całkowicie zapominają o własnym interesie. Dotyczy do spraw całkowicie dotyczących magii, dzięki którym są w stanie dowiedzieć się nowych rzeczy lub wypróbować eksperymentalne techniki w praktyce. Niełatwo jest jednak wymyślić wyzwanie dla czarodziejów.
Zazwyczaj prowadzą wędrowny tryb życia. Nie będąc przywiązanym do żadnego miejsca, mogą w pełni skupić się na studiowaniu wiedzy tajemnej i udoskonalaniu swych umiejętności. Najczęściej jednak spotkać ich można w największych bibliotekach na kontynencie, gdzie poszukują tropów pozostawionych przez pradawnych uczonych. Częstokroć także organizują ekspedycje do dawno opuszczonych, nierzadko niebezpiecznych miejsc, gdzie skrywane mogą być prastare księgi bądź wyjątkowe artefakty. Mają w zwyczaju zbierać obydwa. Jednak nie posiadając własnego domu, nie mogą nigdzie ich składować, dlatego najczęściej ukrywają je w różnych miejscach. Czasami są to jaskinie na odludziach, czasami wprost przeciwnie – sam środek miasta, w którym jednak nikt nie poszukuje księgi bądź artefaktu. Jednocześnie starają się to zrobić tak, aby dostatecznie bystra osoba była je w stanie odnaleźć i samemu skorzystać. Wyjątkowo cenne księgi i użyteczne artefakty jednak pozostawiają sobie – tyle, ile tylko mogą ze sobą zabrać. Niektórzy, najczęściej bardzo starzy czarodzieje lub tacy, którzy przypadkiem natknęli się na najlepsze miejsce dla siebie, czasami postanawiają się jednak osiedlić w jakimś miejscu. Zazwyczaj wówczas przestają kolekcjonować wiedzę, a zaczynają skupiać się na jej używaniu. Taki czarodziej byłby prawdziwym skarbem dla każdej wioski w Alaranii, dla miast byłoby to nie lada wyróżnienie.
Niektórzy patrzą na czarodziejów z podejrzliwością. Ich tajemniczość sprawia, że częstokroć są oskarżani o złe intencje oraz próbę sprawowania kontroli nad losami Alaranii. O ile to pierwsze jest w większości przypadków niczym nieuzasadnione, o tyle to drugie ma w sobie wiele prawdy. Znaczna część czarodziejów przykłada olbrzymią wagę do losów świata, twierdząc, iż ludy zamieszkujące kontynent nie są w stanie samodzielnie decydować o tym, co jest dla nich najlepsze. Przybysze z północy chcą wykorzystać swą wielką wiedzę do kontroli przebiegu dziejów oraz zapobieganiu większym katastrofom czy wojnom. Niektórzy podejrzewają, że to za ich sprawką w całej Alaranii zapanował pokój. Inni jednak twierdzą, że chcą ten pokój zakończyć. Prawda jest taka, że czarodzieje nie posiadają organu, który decydowałby o tym, co należy czynić. Co sto lat odbywa się Wielka Rada Czarodziejów, lecz na niej jedynie wymienia się informacjami. Każdy czarodziej czyni to, co sam uważa za słuszne, nierzadko w tych opiniach pojawiają się olbrzymie różnice.
Wielka Rada Czarodziei odbywa się regularnie co sto lat od chwili ich powrotu do Alaranii. Każdy czarodziej ma prawo w niej uczestniczyć, ale obecność przedstawiciela innej rasy jest nadzwyczaj rzadka, dotąd na Radę został zaproszony jedynie elf bądź smok – przedstawiciele ras, które czarodzieje darzą wielkim szacunkiem i uważają za równych sobie. Spotkanie Rady odbywa się w czarnym klasztorze w Szczytach Fellarionu. Każdy czarodziej ma prawo zabrać głos przez określony czas oraz opowiadać innym wszystko, co uzna za najistotniejsze z tego, czego dowiedział się w ciągu ostatniego wieku. Potem następuje czas na pytania innych czarodziei, opowiadający wyznacza z tłumu tych, którzy otrzymują prawo do głosu. Chęć zadania pytania natomiast sygnalizuje się zapaleniem nad swą głową magicznego światła.
Odżywianie: Czarodzieje, wbrew opinii panującej wśród ludzi, muszą jeść aby przeżyć. Potrzeby i zakres tolerancji pokarmów mają dosyć zbliżone do tych typowych dla zwykłego człowieka, aczkolwiek muszą jeść nieco więcej. Można by pomyśleć, że życie w ciągłej podróży sprawia, iż przywyka się do prostych pokarmów, jednakże w przypadku czarodziejów jest zupełnie inaczej. Uwielbiają wykwintne, skomplikowane oraz niezwykłe dania. Dlatego też mają słabości do uczt oraz balów. Gospodarze zazwyczaj radują się z ich obecności, w końcu jak się nie można cieszyć z kogoś, kto uczyni przyjęcie jeszcze ciekawszym? Czarodzieje mają jednak problemy z trawieniem niektórych roślin. Nie jest ich zbyt dużo, ich lista oraz sposób rozpoznawania są rzeczami, bez których żaden czarodziej nie zaczyna podróżować.
Rozmnażanie:Czarodzieje są w stanie rozmnażać się pomiędzy sobą, choć są jeszcze mniej płodni niż elfy. Nigdy jednak nie tworzą struktur rodzinnych. Dziecko na wychowanie przyjmuje jedno z rodziców, razem z nim wędrując po Alaranii. To, kto powinien się nim zajmować nie jest z góry ustalone i każda para musi dogadać się sama. Niektórzy idą na kompromis i co kilka, kilkanaście lat się zmieniają, niekiedy dochodzi jednak do pojedynków. Dziecko czarodziejów od najmłodszych lat szkolone jest we władaniu magią oraz najróżniejszych aspektach wiedzy, szczególnie magicznej, choć w pewnym stopniu w niemal wszystkich. Czarodzieje nie posiadają umownego wieku dojrzałości, opiekun sam stwierdza, kiedy jego podopieczny jest gotów do samodzielnego życia. Czasem następuje to po kilkudziesięciu, czasem kilkuset latach. Tylko tacy czarodzieje mogą uczestniczyć w Radzie. Czarodzieje są w stanie mieć także potomka z elfem lub człowiekiem, jednakże wówczas ich dziecko nigdy nie zostaje członkiem ich rasy, zawsze przyjmuje rasę drugiego rodzica, choć posiada wrodzony talent magiczny. Czarodzieje zazwyczaj nie interesują się takimi potomkami i nie chcą ich wychowywać.
Śmierć: Najczęściej nadzwyczaj ciężko uśmiercić czarodzieja przez jego wielką znajomość magii. Może jednak się wykrwawić, jeśli nie ma już mocy lub nie zna się na magii życia, zostać otrutym lub umrzeć ze starości, choć to ostatnie zdarza się bardzo rzadko. O wiele częściej czarodziej wpakowuje się w zbyt wielkie kłopoty, aby móc z nich wyjść. Wśród czarodziejów nie ma zwyczajów pogrzebowych, nie uznają kultu zmarłych, a poza tym ich samotniczy tryb życia sprawia, że jako rasa nie mają wpływu na to, w jaki sposób zostaną pogrzebani. Zazwyczaj odbywa się to wedle zwyczajów innej rasy, wśród której czarodziej akurat obcował. Nie w sposób odróżnić grobów czarodziejów od grobów innych ras, po śmieci pozostają równie tajemniczy, co za życia.
Przeciętna długość życia: 8200 lat
Grywalny wiek postaci: 30-1000 lat
Atrybuty rasowe:
Bardzo precyzyjni
Niezwykle wyostrzony zmysł magiczny
Bardzo bystrzy
Błyskotliwi
Silna wola
Autor: Derigentirh
Redakcja: Niara
Czarodzieje Opiekunowie
Grupa: Pradawni
Rasa: Czarodzieje Opiekunowie
Wygląd: W przeciwieństwie do zwykłych czarodziejów zazwyczaj nie starają się odwrócić procesu starzenia się i zachować wieczną młodość, nie przekształcają także swojego wyglądu wedle swej woli, uważając, iż jest to sprzeczne z naturą. Ich niezwykła długość życia sprawia, że starzeją się znacznie wolniej, jednakże widać po nich upływ czasu. Od ludzi w zasadzie da się ich odróżnić tylko po zazwyczaj dużym wzroście oraz oczach, które posiadają w sobie niezwykły blask. Lodowe elfy nazwałyby go podobnym do zórz, ale większość mieszkańców Alranii nie posiada żadnego trafnego porównania.
Pochodzenie: Wedle większości uczonych czarodzieje opiekunowie oddzielili się od swych pobratymców, gdyż uważali, iż ci zbytnio ignorują naturę oraz działają wbrew ich prawom. Wedle niektórych źródeł grupa czarodziejów zamieszkała ówczesny Las Driad i tam założyła pierwsze społeczeństwo czarodziejów w Alaranii, w którym żyła wedle zasad stworzonych w oparciu o naturalny porządek. Ich legendarnym przywódcą jest czarodziej nazywany Opiekunem, który ponoć był tak potężny i dobry, że jego magia wykarmiała całe państwa w czasach suszy. Od jego przydomka wywodzi się nazwa tej podrasy i na nim wzoruje się każdy z owych czarodziejów.
Kultura: Życie czarodziejów opiekunów o wiele bardziej podobne jest do życia druidów niźli ich żądnych wiedzy pobratymców. Żyją w zagajnikach, zamieszkiwanych i przepełnionych magią życia fragmentach lasu. Nigdy całkowicie ich nie opuszczają, bez względu na niepomyślne warunki lub zagrożenia. Uważają, iż w ich obowiązku jest opiekowanie się takim miejscem, a nie porzucanie go. Co prawda zdarza się, że grupa czarodziejów opiekunów opuszcza zagajnik, lecz robią to aby założyć nowy, nigdy gdy stary wymaga ich opieki i nigdy nie robią to wszyscy. Miejsce, które raz zostało wybrane za ich dom, nigdy nim być nie przestanie.
Żyjąc w zagajnikach, czarodzieje opiekunowie starają się zgłębić tajniki natury, magii życia oraz tego, jak żyć w idealnej synergii z obydwoma. W przeciwieństwie do swych pobratymców nie szukają wiedzy w księgach, które uważają za niedoskonałe jako twór ludzkich rąk, lecz w rozmyślaniach nad istotą świata oraz we wsłuchiwaniu się w głos samej natury, którą uważają za jedyne niezawodne oraz pewne źródło. Kierują się dwiema najważniejszymi zasadami. Pierwsza brzmi, iż nie wolno im odmawiać pomocy. Druga zaś, kontrolująca tę pierwszą, że nie wolno im w zbyt wielkim stopniu naruszać równowagi. Razem sprawiają, iż zawsze muszą pomóc temu, kto o pomoc poprosi, lecz rzadko kiedy są w stanie w pełni spełnić prośbę. W poważniejszych sprawach muszą się ograniczyć do pewnego stopnia, oni sami nie chcą wpływać na losy świata wierząc, iż natura sama doskonale wie, co ma się stać, a nie mogą się jej sprzeciwiać. Naprawdę duży wpływ mają jedynie wtedy, gdy jakieś stworzenie zakłóca równowagę. Wtedy są wręcz zmuszeni zrobić wszystko, aby ją przywrócić.
Czarodzieje opiekunowie nie prowadzą wymian z żadną inną rasą czy nawet osobami spoza swojego zagajnika, wszelkie potrzebne rzeczy wytwarzają sami bądź uzyskują z natury. Sprawia to, iż nie istnieje wśród nich chciwość czy zazdrość, nie pragną cudzych rzeczy, lecz jednocześnie są nadzwyczaj przywiązani do własnych. Nie wynika to z żądzy ich posiadania, a raczej z sentymentu do nich. Większość wytwarzanych przez nich rzeczy, dzięki użyciu odpowiedniej magii, jest niezwykle odporna na upływ czasu czy trudne warunki środowiska, dlatego nieraz służą im przez całe wieki.
Pojedynczy przedstawiciele rasy nieraz opuszczają swoje zagajniki i udają się w podróż, w czasie której pomagają napotkanym osobom i starają się przywrócić równowagę wszędzie tam, gdzie jest to możliwe. Nierzadko towarzyszy im uczeń, zabrany aby zdobył trochę doświadczenia. Choć czarodzieje opiekunowie opuszczają zagajniki przeciętnie raz na kilkadziesiąt lat, to ich podróże trwają przynajmniej rok, najczęściej zaś kilka lat. Sprawia to, że są dosyć rzadkim widokiem, a przyjmowani są z największą radością, szczególnie na wsiach, gdzie swoją magią wspomagają zarówno wzrost roślin, jak i prawidłowy rozwój młodych zwierząt. Dzięki swojej mądrości są też w stanie udzielać ludziom wielu cennych rad, dla prostych chłopów posiadają rangę niemal bóstwa, chłoną każde słowo z ich ust i zastosowują się do wszystkiego, co mówi. Niekiedy dochodzi jednak do nieporozumień, gdy nie najbłyskotliwszy wieśniacy dosłownie odczytują metaforę wiekuistego mędrca lub błędnie zrozumieją jego aluzję.
W zagajnikach nie panuje zbyt skomplikowana hierarchia. Na samym dole są uczniowie, czyli ci którzy nie przeszli jeszcze odpowiedniego rytuału oraz są zobowiązani wypełniać polecenia każdego z pełnoprawnych opiekunów, nie tylko zaś swego nauczyciela. Uczeń zyskuje tytuł podczas rytuału przejścia, kiedy to czarodziej przysięga żyć wedle dwóch zasad, przypieczętowując ją ofiarą z życia zwierzęcia (mawia się, iż dowolnego, lecz w rzeczywistości musi ono być odpowiednio duże, nie mniejsze niż złączone dłonie). Po zakończeniu rytuału istota zwierzęcia splata się z duszą czarodzieja, pozwalając mu od tej pory przemieniać się w nie. Jednocześnie sprawia to, iż naruszenie dwóch zasad sprawia mu okropny ból. Opiekunowie posiadają prawo do obradowania w Radzie Zagajnika, która może zostać zwołana przez dowolnego z nich w razie potrzeby podjęcia poważnej decyzji.
Istnieje do tego jeszcze tytuł Strażnika. Mało osób spoza zagajników wie o istnieniu kogoś takiego, a jeśli nawet już, to zazwyczaj bierze się go mylnie za przywódcę całego zagajnika. W rzeczywistości jednak jest on pozycją będącą pozornie poza całym społeczeństwem opiekunów, nikt nie jest w stanie wydawać mu rozkazów, nikomu rozkazywać także nie może. Zajmuje się opieką nad pradawną, tajemną wiedzą pochodzącą ponoć od samego Opiekuna. Gdy powstaje nowy zagajnik, zazwyczaj Strażnika mianuje sama natura, przekazując mu jednocześnie rzeczy potrzebne do piastowania tego stanowiska. W dalszym czasie tytuł ten jest przekazywany z rodzica na dziecko, ewentualnie wychowanka. Strażnik posiada księgę zawierającą wszystkie tajemnice danego zagajnika, a także najbliższej okolicy. Dla łowców nagród informacje z niej niekiedy mogłyby się okazać bezcenne. Drugim jego narzędziem jest Medalion Szeptów, artefakt pochodzący ze świata duchów oraz wyczulający na ów świat. Częstokroć sprawia, iż użytkownik zaczynają nakładać się świat materialny z duchowym, nie wszystkie umysły są gotowe na coś takiego. Medalion wzmacnia umiejętności Strażnika dotyczące magii ducha, a także zawiera duszę pradawnej istoty. Niektórzy podejrzewają, że jest to sama jaźń Opiekuna, podzielona na części i opiekująca się każdym z zagajników. Jednakże nigdy nie mówi o sobie, odpowiednie pytania po prostu ignoruje. Posiada niewyobrażalną wprost wiedzę, którą nawet ze Strażnikiem dzieli się skrupulatnie. Objawia się jako duch z rytuału przejścia danego Strażnika i jest widoczny tylko jemu, choć jest wyczuwalny przez zmysł magiczny, a wręcz boleśnie wyczuwalny.
Odżywanie: Czarodzieje opiekunowie posiadają awersję do mięsa, niektórzy twierdzą, że nie są w stanie go przetrawić, choć nigdy nie zostało to udowodnione. Niechęć przed nim jest dla nich zbyt wielka. Uwielbiają za to pokarm roślinny. Dzięki głębokiemu zrozumieniu magii życia są w stanie wyhodować każdą roślinę w każdym miejscu, choć zazwyczaj starają się ograniczać do tych, które mogą rosnąć bez ich pomocy, aby nie naruszać równowagi danego środowiska. Piją zaś głównie wodę, nie tolerują napojów alkoholowych, co nieraz staje się tematem żartów w pewnych kręgach.
Rozmnażanie: Czarodzieje opiekunowie nie różnią się od zwykłych czarodziei na tyle, aby uznawać ich za osobną rasę. Jednakże jest pewna rzecz, która sprawia, iż się nią stają. Są w stanie rozmnażać się tylko i wyłącznie w swoim gronie. Jedynie z kobiety i mężczyzny, którzy obydwaj przeszli rytuał przejścia, może narodzić się dziecko zdolne do tego samego. Opiekun nie jest też w stanie posiadać żadnego potomstwa z jakąkolwiek inną rasą. Dzieci zawsze wychowują w zagajnikach, dzięki odpowiedniemu trybowi życia przygotowując ich do rytuału oraz służbie samej naturze.
Śmierć: Jest jeszcze jedna rzecz, która łączy opiekunów z leśnymi elfami. Czarodzieje ci także zakopują swych zmarłych pod drzewami, choć nie posiadają kogoś takiego jak Przewodnik. Zamiast tego drzewa zaczyna strzec istota zwierzęcia, które zostało poświęcone podczas rytuału przejścia, widoczna dla osób o odpowiednio wyczulonych zmysłach. Po oddzieleniu się jej od duszy czarodzieja jedynym jej zadaniem pozostaje strzeżenie grobu za pomocą części mocy zmarłego. Jest to też jedna z przyczyn, dla których opiekunowie nie porzucają swych zagajników. W przypadku kłopotów nijako nawet ich umarli przyczynią się do obrony i wsparcia swych pobratymców we wszystkich trudnościach.
Przeciętna długość życia: 7400 lat
Grywalny wiek postaci: 30-1200 lat
Cechy rasowe:
Polimorfia – Są w stanie przybrać postać zwierzęcia, które poświęcili podczas rytuału przejścia. Zwierzę to zazwyczaj jest silniejsze, szybsze i wytrzymalsze od swego naturalnego odpowiednika, aczkolwiek jest niemal identyczne. Niemal. Oczy takiego zwierzęcia zachowują typowy dla czarodziejów opiekunów blask, jest to jedyna rzecz za wyjątkiem aury, dzięki której można rozpoznać kogoś takiego.
Odosobnienie – Wychowując się w zagajnikach, czarodzieje opiekunowie przyswoili sobie pewne wzorce oraz przyzwyczaili się do tego, że wszyscy wokół zachowują się i myślą w miarę podobnie do nich – starają się zrozumieć naturę. Dlatego też okropną trudnością jest dla nich życie w jakimkolwiek innym społeczeństwie, gdzie motywy oraz działania ludzi są dla nich niepojęte, nawet niektórych zdań, choć wypowiedzianych w tym samym języku, nie są w stanie zrozumieć.
Atrybuty rasowe:
Zręczni
Bardzo precyzyjni
Nieokrzesani
Niezwykle bystrzy
Bardzo silna wola
Czuły zmysł magiczny
Wyostrzony słuch
Autor: Derigentirh
Redakcja: Niara
Smoki
Grupa: Pradawni
Rasa: Smoki
Wygląd: Chyba każdy w Alaranii wie, jak wyglądają smoki. Niemal każdemu dziecku opowiadane są historie o tych niezwykłych istotach. Choć w historiach zazwyczaj są wielkimi bestiami o łuskach barwy ognia. W rzeczywistości rozmiar smoków są naprawdę różne, żadna inna rasa w Alaranii, ba, można nawet podejrzewać iż w całym wymiarze nie posiada tak zróżnicowanego wzrostu. Występują smoki rozmiarów koni, choć te są prawdziwą rzadkością, pojawiają się takie wielkości domu, wieży, a nawet olbrzymy dorównujące mniejszym górom. Jest nawet jeden smok rozmiaru całego świata! Także różnorodność barw ich łusek jest niezwykła i olbrzymia, o ile inne rasy może to dziwić, o tyle dla tych jaszczurów jest to normalne tak, jak dla nas różne barwy włosów. Niezwykle różnią się także inne ich cechy. Różne kształty pysków akurat nie powinny zbytnio dziwić, w końcu i my posiadamy różne twarze, jednakże różnią się od siebie także kształtem skrzydeł, sposobem pokrycia ciała łuskami (niektórym okrywają całe ciało, innym kończą się przy brzuchu) czy nawet takimi cechami, jak obecnością rogów czy uszu. Można by wręcz uznać, że są to najróżniejsze gatunki smoków, choć tak w rzeczywistości nie jest. Stanowią jedną, spójną rasę, tak ogromnie jednak różnorodną.
Pochodzenie: Niegdyś część z duchów narodzonych z myśli Prasmoka zstąpiła na ziemię, gdzie przybrali ciała podobne do dzisiejszych smoków. Nazwani zostali Pierwotnymi i są najdalszymi przodkami tej rasy. Wielka wojna między ówczesnymi smokami sprawiła jednak, iż te na wiele tysiącleci zapadły w sen, podczas których rozkwitły inne rasy. Współcześnie smoków jest o wiele mniej niż niegdyś, ich pojawienie się stanowi dla większości ludzi prawdziwą niezwykłość. Ostatnio jednak ponoć tych prastarych gadów pojawia się coraz więcej. Niektórzy sądzą, iż jest to znak, że zbliża się coś strasznego, coś dzięki czemu smoki znowu odzyskają swą dawną potęgę. Mało kto jednak zgadza się z tymi opiniami.
Kultura: Smoki, choć z pozoru tak różnorodne i niepowtarzalne, w rzeczywistości posiadają nadzwyczaj podobne cechy charakteru oraz zwyczaje. Wszystkie smoki bez wyjątku są próżne oraz przeświadczone o swej wielkości i wyjątkowości. Niektóre starają się to ukrywać, inne akceptują to całkowicie i z tym żyją, jednak każdego dotyka to w tym samym stopniu. Różni się tylko to, jak bardzo są w stanie kontrolować te uczucia. Pomiędzy sobą zazwyczaj otwarcie okazują pogardę, w przypadku przedstawicieli innych ras niektóre to maskują, a niektóre robią jeszcze bardziej. Nigdy nie zniosłyby nad sobą żadnego przywódcy, kilkukrotnie próbowano stworzyć smocze stada, lecz nigdy nie dochodziło do to skutków. Smoki nie są w stanie traktować się nawzajem nawet z równością, a co dopiero mieć kogoś nad sobą. Do tego dochodziła także wrodzona awersja smoków do innych smoków. Jaszczury te nie są w stanie zaufać sobie nawet w obrębie własnej rasy. Ma to korzenie w pradawnej smoczej wojnie, która niemal zbudziła Prasmoka. Ma jednak też wiele wspólnego z ich pychą, która mówi im, że jeśli już, to tylko inne smoki byłyby w stanie im zagrozić.
Większość smoków wykazuje się także chciwością. Tak, legendy o olbrzymich smoczych skarbach są jak najbardziej prawdziwe. Częstokroć takie fortuny pozwalałyby na zakup miasta, a w skrajnych przypadkach nawet niewielkiego państwa. Skarby swe ukrywają w legowiskach, lecz te nigdy nie znajdują się pod miastami, jak to rzeczą niektóre legendy! O nie! Smoki zbytnio obawiają się o swój skarb, aby móc go trzymać w takich miejscach. Na swe siedliska wybierają więc takie, do którego dostanie się jest wymagające nawet dla smoków. Najbardziej oczywistym miejscem dla wszystkich gadów są Góry Dasso, które jednocześnie skupiają najwięcej smoków spośród wszystkich miejsc w Alarnii (może zza wyjątkiem Smoczych Pieczar). Śnieżne wichury, które zazwyczaj szaleją przy szczytach, uniemożliwiają spokojny lot i utrudniają wypatrzenie jaskini. Niektóre smoki posiadają swe siedliska głęboko pod ziemią, tak bardzo, że nie zapuszcza się tam żadna inna rozumna istota. Najrzadszym i chyba najoryginalniejszym miejscem są morskie głębiny, gdzie smoki dostają się dzięki olbrzymiej pojemności płuc oraz odpowiedniemu pędowi. Jednakże ma to swoją wadę: morskie elfy, syreny i trytony. Jeśli gdzież w pobliżu znajdzie się jedna z tych istot, zazwyczaj nie ma problemu z odróżnieniem smoka od ryby. A wielki skarb z czasem zaczyna pustoszeć. Jedynie najsprytniejsze smoki są w stanie odpowiednio dobrze ukryć swoją fortunę na dnie morza.
Pomimo podobnych zachowań, w życiu każdy z nich tak naprawdę chce osiągnąć co innego. Niektóre pragną zebrać najwspanialszy skarb świata i zginąć, śpiąc na prawdziwej górze złota, inne kierują się pierwotnymi instynktami i chcą stać się najgroźniejszymi drapieżnikami w okolicy, inne gromadzą wielką wiedzę, inne starają się stać potężni oraz wpływowi wśród ludzi. Wszystkie smoki łączy w tej kwestii właściwie jedno – ambicja. W tym, co robią muszą być najlepsze, zazwyczaj nie są to też małe rzeczy. Niektórzy wybitni ludzcy przedstawiciele w rzeczywistości byli właśnie smokami, które po kilkuset latach przygotowań na kilkadziesiąt pojawiały się pod pewnym imieniem. Imiona te są skrzętnie wyszukiwane przez smoki i straszliwie je to bawi. To chyba jedyna rzecz, która jest w stanie połączyć i powstrzymać od konfliktu dwa obce smoki: żarty na ten temat. Nigdy nie przegapią nawet cienia okazji, aby poznać nowe imiona.
Odżywianie: Smoki są wszystkożerne. W najbardziej dosłownym tego słowa znaczeniu. Jako najbardziej magiczne istoty na ciele Prasmoka są w stanie przetrawić praktycznie wszystko. Znane są przypadki smoków żywiących się kamieniami szlachetnymi, samymi kamieniami lub ziemią. Olbrzymia różnorodność występująca wśród smoków przejawia się także tu. Nie da się stwierdzić, co dany smok może lubić jeść. Owszem, niektóre smakują w mięsach poszczególnych ras, choć jest to rzadkość. Największą rzadkością są smoki kanibale, które jednak zdarzają się znacznie częściej niż wśród innych ras.
Rozmnażanie: To właśnie sprawia, iż wszystkie te odmienne stworzenia należą do jednej rasy. Nieważne, jakie cechy fizyczne posiadałby dany smok, nieważne czy dwa smoki różniłyby się od siebie całkowicie, są w stanie posiadać wspólne potomstwo, które przejmuje niezwykłą mieszankę genów od każdego z rodziców. Młode smoki zazwyczaj posiadają kolor łusek po jednym z rodziców, choć może się zdarzyć, iż będą w innym kolorze. Także pod względem wszystkich innych rzeczy często pojawiają się różnice pomiędzy dzieckiem, a rodzicami. Rozmnażanie jest jedyną rzeczą, która jest w stanie zbliżyć do siebie jakiekolwiek dwa smoki. Przyszli rodzice zazwyczaj od początku nie pragną się nawzajem pozabijać, co jest dla nich znakiem. Wiążą się ze sobą wówczas zazwyczaj na resztę życia, czas poszukiwania partnera występuje zazwyczaj w wieku tysiąca lat. Smoczyca składa w leżu jedno jajo, rzadkością są "bliźnięta". Opieka nad młodym trwa to zazwyczaj od stu do pięciuset lat. Smok zostaje dorosły wtedy, kiedy zaczyna odczuwać niechęć oraz nieufność do innych smoków, w tym swoich rodziców. Jedynym wyjątkiem zawsze jednak jest rodzeństwo – pewna więź łamie wszystkie uprzedzenia. Oczywistym jest, że dorosły smok jest zmuszony opuścić leże. Rzadko próbuje zabić rodziców, lecz ci niemal zawsze okazują się silniejsi. Naprawdę niezwykłym jest przypadek, gdy mu się to udaje, wówczas przejmuje siedlisko oraz cały skarb.
Śmierć: Smoki jako jedyne spośród ras długowiecznych najczęściej umierają śmiercią naturalną. Ich przewaga nad innymi rasami sprawia, iż mało kto jest w stanie je zabić, nawet podczas tak długiego życia. Te, które przeżyły już tyle tysiącleci, że straciły chęć do życia, najczęściej udają się do Smoczego Cmentarza, olbrzymiej groty gdzieś pod Smoczymi Pieczarami, gdzie w nigdy niezakłócanym spokoju mogą powoli umrzeć. No, prawie nie zakłócanym. Zdarza się, iż pojawiają się tam intruzi, lecz ci zazwyczaj nie przeżywają zbyt długo. Smoki pragnące śmierci robią się strasznie drażliwe. Drugą najczęstszą przyczyną ich śmierci jest zabicie przez drugiego smoka. Wynika to z ich braku zaufania, niechęci do siebie oraz chciwości. Ciało tak zabitego jaszczura pozostaje zazwyczaj na pobojowisku i stopniowo się rozkłada, aż zostają same kości. W przypadku wyjątkowo wielkich smoków po kilkuset latach powstają na nich nawet niewielkie miasteczka. Ostatnią przyczyną śmierci smoka może być zabicie przez przedstawiciela obcej rasy. Wówczas głowa smoka zazwyczaj ląduje na jakiejś ścianie lub bramie, a resztom jego ciała zajmują się alchemicy. Smoki są całkowicie niewrażliwe na trucizny i choroby, ich ognista krew umożliwiająca im zianie ogniem wypala wszelkie obce ciała czy substancje.
Przeciętna długość życia: Kilka tysięcy
Grywalny wiek postaci: 100-2500 lat
Cechy rasowe:
Latanie – Dzięki swym skrzydłom są w stanie latać najlepiej spośród wszystkich ras rozumnych. Nie ma nikogo, kto mógłby im pod tym względem dorównać, latanie sprawia im nadzwyczajną przyjemność.
Zianie ogniem – Dzięki ognistej krwi potrafią ziać nadzwyczaj gorącym strumieniem ognia.
Zdolność przemian – Smoki są w stanie przemieniać się w elfa lub człowieka, zdarzają się też przypadki, kiedy smok potrafi zmienić się również w zwierzę.
Pamięć absolutna – Smoki zapamiętują praktycznie wszystko, co zobaczą, nie są w stanie zapomnieć niczego, chyba że za wyjątkiem wyjątkowo silnej magii.
Atrybuty rasowe:
Niezwykle silne
Niezwykle wytrwałe
Niezwykle odporne
Wyostrzony węch
Niezwykle wyostrzony zmysł magiczny
Niezwykle bystre
Bardzo błyskotliwe
Silna wola
Bardzo charyzmatyczne
Autor: Derigentirh
Redakcja: Niara
Smoki Solarne
Grupa: Pradawni
Rasa: Smoki Solarne
Wygląd: Od zwykłych smoków smoki solarne można rozpoznać po tym, iż bardziej przypominają widma niż prawdziwe olbrzymie gady. Ich łuski zdają się promieniować niezwykłym światłem, częstokroć nawet wydaje się, iż widać przez nie teren za nimi. Posiadają je tylko i wyłącznie w jaskrawych barwach i jasnych odcieniach, co tylko potęguje efekt nierealności. Są też zazwyczaj mniejsze od swych pobratymców. Trudno jest odnaleźć smoka solarnego, który byłby większy od piętrowego domu.
Pochodzenie: Oddzielenie się smoków solarnych od wesołej gromadki stworzeń nazywanych tylko „smokami” jest jedną z największych tajemnic Alaranii. Nikt nie wie, kiedy to się stało i dlaczego. Wśród smoków solarnych istnieje legenda o smoku, który wzleciał tak blisko słońca i przebywał tam tak długo, że po powrocie na ziemię całkowicie się zmienił, stał się bliższy bogom, niż ich dawnym braciom Pierwotnym, przodkom wszystkich smoków. Ponoć potomstwo tego smoka przejmowało po nim jego właściwości, nawet jeśli drugim rodzicem był zwykły smok. Podobnie z potomstwem jego potomstwa. Lecz choć podczas rozmnażania smoki solarne są dominującą rasą, to wciąż jest ich bardzo niewiele.
Kultura: Smoki solarne od chwili wyklucia czerpią przyjemność z przebywania na słońcu. I nie tyczy się to ciepła bijącego od niego, ale raczej samego jego światła. Sprawia to, iż aktywne są jedynie za dnia, kiedy to przemierzają nieba, zdając się dla mijających ludzi być drugim słońcem. Nocami stają się mało aktywne, można nawet powiedzieć, iż w ciemności zaczynają hibernować. Budzi je dopiero wstające słońce. Dlatego na swoje kryjówki zazwyczaj wybierają płytkie jaskinie, których wyjście jest skierowane na wschód. Znajdują się w Alaranii jaskinie, w których smoki solarne źle wybrały głębokość i śpią aż do dziś. Jakiekolwiek światło wybudzi je jednak bardzo prędko, lecz nawet pomimo tego śpiące jaszczury częstokroć są zabijane przez żądne sławy osoby, które akurat się na takiego smoka natknęły.
Zwykłe smoki zazwyczaj posiadają olbrzymią wręcz samokontrolę, namyślają się przed każdym działaniem, a długie życie sprawia, iż podchodzą do czasu z dość dużym dystansem. Pod tymi względami smoki solarne są ich całkowitym przeciwieństwem. Te uważają swych krewnych za nudnych, same pędzą przez życie, nieraz prędzej niż większość ludzi. Zupełnie jakby zostało im tylko kilka dni do śmierci. A żyją nawet dłużej niż normalne smoki. Sprawia to, że w ciągu całego życia zbierają niewyobrażalną liczbę wspomnień, emocji oraz doświadczenia. To ostatnie jednak mało im się przydaje, gdyż decyzję podejmują na podstawie swoich pragnień, z trudem przychodzi im uczenie się na własnych błędach, z jeszcze większym na błędach innych. Nie sprawia to, iż z trudem przyswajają wiedzę, a wprost przeciwnie. Posiadają chyba najbardziej chłonne umysły spośród wszystkich istot zamieszkujących Alaranię. Uczą się błyskawicznie, podobnie zresztą jak robią każdą inną rzecz. Sęk w tym, że w pośpiechu nieraz o tej wiedzy zapominają i nie zwracają na nią większej uwagi pomimo tego, iż każdy smok solarny odczuwa potrzebę posiadania jej.
Są znacznie bardziej towarzyskie od innych smoków, zwłaszcza w obrębie własnej rasy. Nie stronią od innych smoków solarnych, choć nieco obawiają się pozostałych, wiedząc, iż te są gotowe je zaatakować. Częstokroć komunikują się z ludźmi i innymi rasami rozumnymi, nawiązywanie relacji pomiędzy nimi jest ułatwione dzięki niezwykłej zdolności smoków solarnych pozwalającej im nawiązać kontakt myślowy z każdą myślącą istotą. Wówczas smok czyta w myślach takiego stworzenia jak w otwartej księdze, jednocześnie opadają jednak również bariery wokół jego własnego umysłu, przez co jego „rozmówca” z równie wielką łatwością widzi wszystko, o czym smok solarny aktualnie myśli.
Smoki solarne przez całe życie dążą tylko i wyłącznie do spełniania swoich pragnień, nie posiadają jakiegoś większego celu, który chciałyby osiągnąć, za to pomniejsze bez przerwy pojawiają się w ich głowach. Częstokroć pragną się zabawiać, nieraz korzystając przy tym z ludzi. Brak zdolności przemian sprawia, że nie są w stanie wtopić się w inne rasy, dlatego jest to znacznie utrudnione, ale dzieje się tak dosyć często. Zdarzało się, że „zabawa” tak bardzo się rozwijała, iż smok solarny spalał całe wioski. Są to jednak odosobnione przypadki, zazwyczaj nie mordują ludzi uważając, iż są o wiele zabawniejsi za życia. Nie gromadzą także skarbów, gdyż ich zdaniem jest to zajęcie zbyt czasochłonne. Niektóre próbują, ale zazwyczaj jest to słomiany zapłon i niedługo potem przyciąga ich zupełnie inna rzecz.
Odżywianie: Smoki solarne nie czują potrzeby odżywiania się żadnym pokarmem znanym innym rasom. Niektórzy twierdzą, że siły czerpią z promieni słonecznych, jednakże nikomu nie udało się tego stwierdzić. Ludzie mogą się w sumie cieszyć z tego powodu, gdyż jeśliby jakiś głodny smok solarny przelatywał przykładowo nad stadem krów, to owe szybko by zniknęło.
Rozmnażanie: Smoki solarne są w stanie rozmnażać się tylko i wyłącznie w obrębie własnego gatunku, nie mogą posiadać potomka z żadnym innym rodzajem smoka. W przeciwieństwie do pozostałych, smoki solarne składają tylko tyle jaj, ile zamierzają posiadać potomków. Zazwyczaj od dwóch do czterech, starają się unikać posiadania tylko jednego dziecka, gdyż powoli doprowadzałoby do to wymarcia ich i tak już niewielkiej rasy. Smok solarny dorasta zazwyczaj po pięćdziesięciu latach i opuszcza rodziców, pragnąc poznawać świat.
Śmierć: Smoki solarne nie są w stanie umrzeć ze starości, choć zazwyczaj nie żyją dłużej niż trzy tysiące lat. Ich nadzwyczaj aktywny tryb życia sprawia, iż po jakimś czasie w końcu zdarza się, iż trafią na coś przerastającego nawet ich siły. Mogą to być różne rzeczy, lecz nie mogą zginąć na wskutek chorób lub trucizn, to akurat łączy je z innymi smokami. Po śmierci smoka solarnego jego ciało w przeciągu kilku minut stopniowo zmienia się w światło, pozostają jedynie niezwykle jasne kości. Światło powoli ucieka do nieba, jest to nadzwyczaj piękny i wzruszający widok. Gdy dotrze na odpowiednią wysokość formuje się w kulę, która widoczna jest jeszcze przez wiele tysięcy nocy, wyglądając dla obserwujących ją z ziemi gwiazdą. Do czegoś takiego dochodzi jednak nadzwyczaj rzadko.
Przeciętna długość życia: Teoretycznie nieograniczona, w praktyce wynosi 8000 lat
Grywalny wiek postaci: 50-2500 lat
Cechy rasowe:
Zianie ogniem – Solarne smoki są w stanie ziać nadzwyczaj jasnym strumieniem ognia, przypominającym bardziej światło niźli ogień.
Latanie – Dzięki swym skrzydłom są w stanie latać, choć z reguły wychodzi im to gorzej niż zwykłym smokom.
Otwarcie umysłu – Są w stanie przeczytać myśli każdej istoty, jednocześnie jednak same się przed nią odsłaniają.
Atrybuty rasowe:
Silne
Wytrwałe
Odporne
Bardzo zręczne
Szybkie
Wyostrzony węch
Niezwykle wyostrzony zmysł magiczny
Niezwykle bystre
Bardzo błyskotliwe
Autor: Derigentirh
Redakcja: Niara
Smoki Lodu
Grupa: Pradawni
Rasa: Smoki Lodu
Wygląd: Ciała lodowych smoków są smuklejsze oraz piękniejsze od ciał innych smoków, a ich skrzydła wielokroć razy większe – na ziemi smok lodowy składa je w aż pięciu stawach. Nie osiągają aż tak kolosalnych rozmiarów co niektórzy z ich pobratymców, ich wysokość zazwyczaj nie przekracza trzydziestu stóp. Ich łuski najczęściej są białej barwy, choć zdarzają się także łuski jasnoniebieskie, jednak te są prawdziwą rzadkością. Ich oczy zmieniają barwę wraz z wiekiem. U najmłodszych smoków są najbardziej jaskrawej barwy, jaką jest się w stanie zobaczyć w Alaranii. Wraz z upływem czasu jednak ciemnieją, a naprawdę stare osobniki posiadają dodatkowo specjalną, białą błonę, która upodabnia ich do nierozumnych gadów.
Pochodzenie: Smoki lodu zamieszkują mroźną północ, jednakże nie tereny zajmowane przez lodowe elfy, a w lodowym imperium krasnoludów, gdzie panują najlepsze dla nich warunki. Większość uczonych twierdzi, iż lodowe smoki oddzieliły się od innych przez wyjątkowo trudne warunki środowiska, w którym przyszło im żyć, sprawiając iż stało się dla nich miejscem doskonałym.
Kultura: Smoki lodu są chyba najmniej rozumną spośród wszystkich ras. Zabawne jest to, że żyjąc z dala od granic Alaranii, doskonale pasują do wizerunku smoków przedstawianych małym dzieciom przez mieszkańców kontynentu. Są najdoskonalszymi znanymi drapieżnikami, zazwyczaj kierują się nie rozumem, a pierwotnymi instynktami. Zawsze żyją pojedynczo, wiążą się ze sobą tylko na krótki czas godowy. Jednakże nie łączą się w pary, zawsze to samotna matka wychowuje potomstwo. Posiadają typowy dla drapieżników sposób patrzenia na świat: dany obszar uważają za swoje terytorium łowne i zabiją każdego innego drapieżnika, który się na nim pojawi. Sprawia to iż niezwykle trudno jest się do takiego smoka w ogóle zbliżyć, jego zmysł terytorialny przygasa jedynie podczas godów, lecz wtedy próba zbliżenia się do niego staje się wielokroć bardziej niebezpieczna.
Bardzo blisko jest im do tego, aby były nazywane zwierzętami. Posiadają jednak rozum, który pozwala im komunikować się z innymi rasami (choć czynią to nadzwyczaj rzadko, a jeśli już, to zazwyczaj ogranicza się do to zastraszenia) oraz logicznie myśleć. Są w stanie z niezwykłą dokładnością określić zagrożenie oraz przewidzieć skutek zmierzenia się z nim. Ku ironi choć ich umysły są wielokroć słabsze od tych innych smoków, to jednak zastanawiają się o wiele więcej od swych pobratymców.
Ich łuski posiadają właściwość, którą nie da się spotkać u żadnego innego rodzaju smoka. Wydzielają niezwykły zapach, odbierany przez każdego człowieka w inny sposób. Zawsze jednak jest to najwspanialsza woń, jaką jest w stanie poczuć. Smoki lodu używają tego do zwabiania ofiar prosto do swoich paszcz, jak i dezorientowania innych drapieżników. Węch w końcu jest zmysłem, który posiada ogromny wpływ na żywe stworzenia, choć te zazwyczaj nie zdają sobie z tego sprawy.
Krasnoludy uznają smoki lodu za najgorszą plagę, jaka kiedykolwiek ich spotkała. Smoki lodu z wzajemnością nie cierpią niewielkich wynalazców, rozumiejąc, iż ci obrali za cel wybić całą ich rasę. Nie jednoczą się jednak, a przenoszą swoje rewiry łowieckie w okolice krasnoludzkich miast, zabijając każdego, kto oddali się od swoich pobratymców na odpowiednią odległość i niszcząc owoce ich prac, które nie są strzeżone przez zbyt wielką liczbę wojowników. Zmieniają rewiry średnio co miesiąc, przewidując, iż pozostanie zbyt długo w jednym miejscu szybko sprowadzi na nich całą armię. Rozsądnie oraz strategicznie wybierają następne miejsca. Można by stwierdzić, iż są w stanie otwartej wojny z krasnoludami, wojny, która nie przypomina żadnej innej. Najbliżej jej do partyzantki, lecz nie jest to dobre określenie.
Odżywianie:[/b][/color][/size] Smoki lodu żywią się tylko i wyłącznie zamrożonym mięsem. Gdy ich ciało zaczyna pochłaniać mięso nie zamrożone tak, jak ciało każdego innego żywego stworzenia, smoki lodu odczuwają poważne przytępienie oraz wielki ból. Sprawia to, iż za wszelką cenę starają się uniknąć takiej możliwości i wiele polują. Dlatego też zazwyczaj unikają cieplejszych klimatów. Zbyt wielkie ciepło sprawia, iż są zmuszone jeść tam znacznie więcej niż w swej ojczyźnie.
Rozmnażanie: Co dziesięć lat wszystkie smoki lodu poszukują kogoś, z kim mogłyby mieć potomka. Podczas tego okresu żaden z nich nie atakuje nikogo ani niczego ze względu na naruszenie terytorium, co najwyżej z głodu. Zazwyczaj relacje pomiędzy rodzicami ograniczają się do jednego współżycia, po którym samica składa jaja i przez kolejne kilkadziesiąt lat zajmuje się wychowywaniem dzieci.
Śmierć: Smoki lodu są w stanie umrzeć przez zbyt rozległe ich uszkodzenia ciała. Zazwyczaj wystarcza po prostu odciąć im głowę. Nie są w stanie umrzeć ze starości, ich ciała praktycznie się nie starzeją. Są także odporne na wszelakie trucizny czy choroby, zdawać by się wręcz mogło, że bliżej im do nieumarłych niż żywych istot.
Cechy rasowe:
Latanie – Smoki lodu są znacznie lepsze w lataniu od swoich pobratymców z dalekiego południa. Na północy częstokroć dochodzi do straszliwych zawiei, przez co smoki lodu były zmuszone do udoskonalania swoich technik. W dodatku ich skrzydła nie tylko służą do latania, one także wyczuwają nawet najmniejsze zmiany powietrza, dzięki czemu taki smok jest w stanie przewidzieć wichurę bądź wykryć innego smoka.
Plucie lodem – W przeciwieństwie do swoich pobratymców, lodowe smok zieją nie ogniem, a lodem. Na północy są w stanie przemienić w bryłę lodu praktycznie wszystko, jednakże w cieplejszych miejscach przychodzi im to z trudem.
Atrybuty rasowe:
Niezwykle silne
Niezwykle wytrwałe
Niezwykle odporne
Bardzo zręczne
Wyostrzony węch
Wyostrzony zmysł magiczny
Autor: Derigentirh
Redakcja: Niara
Drakoni
Grupa: Pradawni
Rasa: Drakoni (dawniej Sanginerzy)
Wygląd: Zasadniczo nie różnią się niczym od ludzi.
Pochodzenie: Każdy smok ma wygórowaną ambicję, którą stara się spełnić, czyniąc w życiu wielkie rzeczy. Smok Uren zapragnął stworzyć własną rasę, niektórzy zarzucają mu, że chciał jedynie powtórzyć czyn stworzyciela smokołaków. Uren jednak zapragnął, aby jego lud był idealny. Wyglądał dokładnie tak jak ludzie, a przewyższał ich pod każdym względem. W ten sposób, po wielu setkach lat eksperymentów, powstali drakoni, ludzie wzmocnieni dzięki przelaniu w ich ciała krwi samego Urena oraz zmiany ich dusz za pomocą prastarej magii, której tajniki dawno zapomniano. Początkowo Uren zadowalał się samą obecnością swych dzieci, jednak po jakimś czasie zrozumiał, że potrzebny im prawdziwy dom. Z tego powodu poprowadził drakonów na jedno z ludzkich państw, które szybko opanowali. W odpowiedzi na to powstała koalicja, która wspólnymi siłami pokonała niezwykłą armię. Uren został zabity, a jego dzieci rozpierzchły się na wszystkie części świata.
Kultura: Drakoni prowadzą koczownicy tryb życia. Stronią od innych ras, pamiętając o nauczce, jaka spotkała ich przodków: nie należy zakładać, że świat cię zaakceptuje. Dlatego żyją w ścisłych społecznościach, rzadko kiedy przyjmując do swego grona przedstawicieli innych ras. Zaproszenie do niego kogoś takiego można uznać za wielki honor oraz okazanie niezwykłego zaufania. Jedynymi istotami, do których nie posiadają żadnych uprzedzeń, są smoki oraz smokołaki, tych drugich nazywają nawet swoimi starszymi braćmi. Przedstawiciele tych dwóch ras mają prawo prosić drakonów o gościnę lub pomoc, a ci odmawiają tylko wtedy, gdy może to na nich sprowadzić kłopoty. Zazwyczaj żyją w kilkudziesięcioosobowych grupach, podróżujących po całej Alaranii. Posiadają specjalne wozy, które służą im za domy, magazyny oraz miejsca pracy. Nie są może zbyt szybkie, lecz nadzwyczaj pojemne i wytrzymałe. Ciągną je najróżniejsze zwierzęta, nieraz magiczne. Choć drakoni posiadają krew najbardziej magicznych istot w Alaranii, to same nie potrafią magią władać. Ponoć zdarzają się wyjątki, jednakże są one naprawdę rzadkie i zazwyczaj nie zdumiewają talentem.
Drakoni posiadają Smocze Oko. Jest to wrodzona umiejętność o szerokim wachlarzu zastosowań. Zazwyczaj jest niewidoczna, stanowi jedynie bierną część ich umysłu. W chwili używania jej jednakże jedno z ich oczu przyjmuje wygląd ślepia ognistego gada . Smocze Oko jest w stanie przechowywać wspomnienia poza samym umysłem, udostępniając je tylko na chwilę. To tak jakby przypominać sobie pewną wiedzę, wykorzystywać ją, po czym zapominać. Pozwala im także na nadzwyczaj dokładną analizę okolicy, a nawet dzięki zebranym informacjom na przewidzenie przyszłości. Oprócz tego korzystanie z niego znacznie wyostrza wzrok, pozwalając dostrzec nawet odległe rzeczy lub widzieć w ciemności. Jednakże korzystanie ze Smoczego Oka jest dosyć męczące, przeciętny drakon zazwyczaj nie potrafi z niego korzystać dłużej niż przez pół godziny. Choć znane są przypadki osób, które były w stanie całymi godzinami utrzymywać go przy działaniu. Niekiedy Smocze Oko sprawia jednak, iż jego użytkownicy doświadczają halucynacji, czasami nawet doprowadza ich do szaleństwa. Inną niezwykłą cechą drakonów jest smocza krew. Nie tylko zapewnia im odporność na ciepło, ale także na myślowe komunikowanie się z każdym innym drakonem. Pozwala to na lepszą organizację oddzielonych grup i organizowanie ich spotkań, jeśli akurat drogi się przecinają. Niekiedy jest to też droga przekazu innych informacji, choć skrajnie nieprywatna. Można przez nią wysłać ostrzeżenie, które trafi do każdego drakona, niektórzy odważniejsi za pośrednictwem smoczej krwi przekazują wyznania miłości. Ogółem wymaga się jednak, aby nie korzystać z tego daru zbyt często, gdyż potrafi być naprawdę rozpraszający. Drakon jest w stanie przelać swoją krew dla innej osoby, przyjmując go jednocześnie do swej rasy. Może to być nawet ktoś umierający.
Drakoni są zazwyczaj świetnymi wojownikami, choć nie należą do czołówki mistrzów Alaranii. Jednakże ich trening pozwala im się zmierzyć z większością zagrożeń. Są także wyśmienitymi kowalami i w tej dziedzinie nie mają sobie równych na całej łusce. Nawet krasnoludy ustępują przed ich kunsztem. Drakońscy kowale potrafią wykonywać niezwykłe zbroje, zarówno wytrzymałe, jak i lekkie, ich miecze są ostre niczym diament i idealnie wyważone. Sztukę wykonywania najlepszych swoich dzieł przechowują w Smoczym Oku, przez co sami właściwie nie wiedzą, jak to robią, uniemożliwia to także wyczytania ich sekretów z ich umysłów. Jednocześnie sprawia to, że prawdziwymi mistrzami kowalstwa mogą stać się tylko ci drakoni, którzy są na tyle wytrwali, aby długo korzystać ze Smoczego Oka.
Drakoni jako jedyni potrafią także wykonać specyficzny rodzaj zbroi. Są to pancerze, które może nosić tylko drakon, a który wspomaga niektóre z jego atrybutów. Można by je uznać za potężne artefakty gdyby nie to, że drakoni nie potrafią zaklinać przedmiotów, a magowie nie są w stanie wykryć w nich magicznej aury. Czym zatem są? Sami drakoni nie są w stanie powiedzieć, gdyż te sekrety ukryte są w Smoczym Oku i pilnie strzeżone. Zazwyczaj na jedną grupę przypada jedna taka zbroja, nie wytwarza się ich, choć tajniki te przekazywane są kolejnym kowalskim mistrzom. Drakoni podejrzewają, że zbroja Wybrańca jest właśnie takiego typu, lecz najdoskonalszą z doskonałych. Wiedza o istnieniu tych przedmiotów jest mało komu dostępna, poza drakonami wie o nich jedynie kilkanaście osób, z których większość to dociekliwi czarodzieje.
Drakoni sprzedają niektóre ze swoich wyrobów w napotkanych osiedlach ludzkich, w zamian zaś przyjmują strawę i materiały potrzebne do dalszej pracy. Jeśli zatrzymują się gdzieś na dłużej, ich świetni wojownicy rozglądają się za jakąś niezbyt wiążącą i dobrze opłacalną pracą, która pomogłaby całej grupie.
Odżywianie: Drakoni żywią się identycznie co ludzie, może za wyjątkiem tego, że o wiele bardziej upodobali sobie mięso. Jednakże potrafią bez jedzenia przetrwać nieco dłużej niż człowiek, trochę mniej potrzebują go także na co dzień.
Rozmnażanie: Drakoni są w stanie rozmnażać się tylko i wyłącznie poprzez podzielenie się z jakimś człowiekiem swoją smoczą krwią. Choć czerpią przyjemność ze współżycia, to są całkowicie bezpłodni. Drakoni zazwyczaj są wychowywani z bronią w ręku oraz w drodze, jeżeli wykażą odpowiednie predyspozycje są przyjmowani przez mistrza kowalskiego na uczniów.
Przeciętna długość życia: 200 lat
Grywalny wiek postaci: 15-200 lat
Cechy rasowe:
Smocze Oko– Używając go, są w stanie przechowywać wspomnienia, wyostrzać swój wzrok, analizować okolicę oraz przewidywać skutki w przeciągu ułamków sekund.
Smocza krew – Dzięki niej są odporni na ciepło, a także potrafią porozumiewać się pomiędzy sobą za pomocą myśli. Wiadomości wysłane w ten sposób słyszalne są przez wszystkich drakonów. Przelewając swą krew w ciało człowieka są w stanie uchronić go przed śmiercią oraz zamienić w drakona.
Atrybuty rasowe:
Silni
Bardzo zręczni
Precyzyjni
Wyostrzony węch
Pozbawieni zmysłu magicznego
Nieokrzesani
Autor: Derigentirh
Redakcja: Niara