Rasa: duszek opiekuńczy (może przybierać postać kobiety lub węża)
Wiek: 91 lat (z wyglądu 30)
Wzrost: 178 cm
Krzepa:
- Duszek: nie dotyczy
- Kobieta i wąż: Słaba/Chuderlawa/Delikatna
Zwinność:
- Duszek: Bardzo szybki;
- Kobieta: Zręczna/Powolna/Precyzyjna;
- Wąż: Bardzo zręczny/Szybki/Precyzyjny
Percepcja:
- Duszek: Wzrok i Słuch wyostrzone/Węch, Smak i Czucie niezwykle przytępione/Zmysł magiczny wyostrzony;
- Kobieta wszystkie zmysły przeciętne;
- Wąż: Wzrok przytępiony/ Słuch niezwykle przytępiony/ Smak, Czucie i Zmysł magiczny wyostrzone
Umysł: Bystra/Błyskotliwa/Bardzo silna wola
Prezencja: Piękna/Charyzmatyczna
Magia:
Magia życia[A]
Magia istnienia[N]
Magia emocji
Magia umysłu
Sposób rzucania zaklęć: Inkantacje, Wola
Cechy specjalne:
Dla Duszka:
Przenikanie - jako duszek posiada ciało eteryczne, które może przenikać zwykłe mury, ale i nie chwyci żadnego przedmiotu
Zmiana postaci - w zasadzie może przyjąć dowolną, ale wyuczoną postać fizyczną; w przypadku Morko jest to jej poprzednie ludzkie wcielenie oraz zaskroniec; jako duszek jest niewidzialna i niesłyszalna dla zwykłych śmiertelników chyba, że zechce inaczej
Lewitacja - jako duszek posiada ciało eteryczne, które zwykle unosi się nad ziemią, w ten sposób Morko zwykle się przemieszcza, nie potrafi jednak w ten sposób przenosić żadnych większych przedmiotów, które mogła mieć przy sobie jej postać fizyczna
Dla Węża:
Pływanie i nurkowanie - zaskrońce doskonale pływają i nurkują
Umiejętności:
- Leczenie[M]
- Zielarstwo[M]
- Walka Kijem[W]
- Walka Nożem[W]
- Strzelanie z łuku[O]
- Jazda konna[O]
- Garncarstwo/Ceramika[A]
- Wiedza tajemna[N]
Ekwipunek:
- - Torba
- Płaszcz
- Kostur Babki Jagi
- Nóż
Wygląd:
Ostatnio (tzn. od pół wieku) widywana najczęściej, jako trzydziestoletnia kobieta. Dość ładna. Wysoka i szczupła. O włosach czarnych z delikatnym fioletowym połyskiem, zwykle rozpuszczonych. Oczy błękitne okolone długimi, gęstymi rzęsami, raz figlarne i wesołe, to znów hipnotyzujące, ale zawsze budzące sympatię i zaufanie. Posiadanie takich oczu znacznie ułatwiało egzystowanie między ludźmi. Bo choć Morko nie nosiła żadnej widocznej broni sama jej sylwetka, przy wzroście niemal metr osiemdziesiąt, a w połączeniu z czarnym strojem wzbudzała u niektórych niepokój i strach. Nosi długą, czarną, bawełnianą koszulę, która sięga jej do połowy ud, oraz luźne, ale mocne bawełniane spodnie. Przejęła nieco z wężowych gestów.
Jej zwierzęca forma to zaskroniec. Jest on ponad metrowej długości i ciągle rośnie. Grzbiet barwy oliwkowo zielonej natomiast podbrzusze jasne. Ma dwie jasne plamki tuż za głową.
Jako duszek jest półprzeźroczystym odbiciem swojej kobiecej postaci. Ta forma jest zwykle niewidzialna dla przeciętnych ludzi, choć może być wyczuwalna, jako coś dla nich niepokojącego i nieokreślonego.
Charakter:
Z natury wesoła i psotna. W sposób zupełnie nie przystający do wieku, jak to zwykł określać pewien Kot. Kiedyś bardzo towarzyska i gadatliwa, teraz samotność jej nie przeszkadza, ale i tak ciągnie ją do ludzi. Raczej odpowiedzialna i cierpliwa, a przy tym opiekuńcza. Bywa, że wpada w złośliwy nastrój. Postępuje w zgodzie z własnym sumieniem. Nie znosi przemocy i bezmyślności.
Historia:
Urodziła się w zamożnej mieszczańskiej rodzinie. Jako środkowe spośród pięciorga dzieci Zacharego Vargi - najlepszego adwokata, jakiego miał bank braci Grimm. Magiczne dziedzictwo zaczęło dawać o sobie znać już w dzieciństwie, gdy wokół wszyscy (prócz ojca) nazbyt chętnie spełniali jej życzenia.
Varga zdawał się nie dostrzegać zdolności córki, zaraził ją swoją miłością do ksiąg. Początkowo dumny, że ma rozgarniętą córkę, zaczyna się martwić, gdy gra na lutni czy haftowanie nie interesują córki tak, jak chociażby domowa biblioteka, czy jazda konna. starsi bracia w tajemnicy uczą Morko strzelać z łuku. Ale pewnego dnia wszystko wychodzi na jaw. Zdaniem Zacharego młodej damie nie wypada szkolić się we władaniu bronią i wkrótce aranżuje pierwsze zaślubiny.
Wtedy po raz pierwszy szesnastoletnia Morko ucieka z własnego ślubu. Cóż, kandydat na męża był rok młodszy, pryszczaty, o głowę niższy i na dodatek przemądrzały. Rok później miała wyjść za asystenta swojego ojca. Ten trzydziestolatek z kolei wydał się jej za stary. Następny był kupcem. I w ocenie Morko wypadał najgorzej na tle pozostałych. Tym razem w dzień ślubu, choć dobrze pilnowana, wymyka się na balkon i stamtąd wspina się na dach. Na oczach ojca, pana młodego i dwóch parobków bezpiecznie ląduje na ziemi po upadku z drugiego piętra. Ślub zostaje odwołany i to nie z powodu rozdartej sukni.
Dwa tygodnie później Morko siedzi w drewnianej chacie u swojego dziadka, gdzieś pośród lasów, z dala od miast. Zaczyna naukę magii ochronnej i leczniczej, bo tylko taką wiedzę potrafi lub chce przekazać jej stary Varga - dawniej medyk. Prócz magii uczy się równolegle anatomii i zielarstwa. Zdobywa ogólną wiedzę o świecie, a wiedza tajemna, jaką ma jej do przekazania dziadek, jest bardzo skąpa. Poznaje dwa stare języki ludzkie konieczne do czytania ksiąg dziadka i nauki inkantacji. W najbliższej okolicy znajdują się trzy wioski. To z nich przychodzą chłopi z prośbami o pomoc. Tak mija 10 lat. Morko pomaga staruszkowi, czasami go zastępując. Sama uczy się rozpoznawać emocje ludzi i je modyfikować. Na czas zabiegu może uspokoić pacjenta, a czasem nawet go uśpić. Zamieszkuje niewielki domek na krańcu jednej z okolicznych wiosek. Ponad to uczy się garncarstwa i podstaw ceramiki.
W przededniu jej trzydziestych urodzin pojawia się u niej dziadek z nową starą księgą. Tłumaczy, że jutro rozpoczną kolejne nauki. I tak w dniu swych 30 urodzin Morko ginie w pożarze wraz z dziadkiem. Nie, domu nie podpalili wieśniacy. Spłonęli w wyniku własnego błędu, tak przynajmniej myślała Morko. Po tym wydarzeniu nie odchodzi w stronę światła, zresztą nie było żadnego światła, ani żadnego tunelu. Chata staruszka przestała istnieć, a przed nią, na jeszcze dymiących zgliszczach, siedział zadowolony z siebie czarny kot. I powiedział: "Zawsze marzyłem żeby być kotem". Głos choć zniekształcony mógł należeć tylko do starego Vargi. Zdaje się, że dziadek doskonale wiedział, co się im przydarzyło.
Morko natomiast była zrozpaczona. Powędrowała do wioski, ale nikt jej tam nie widział, ani nie słyszał. Wyczuwały ją jedynie niektóre zwierzęta. Dla samego Kota była bytem półprzeźroczystym. Jego zdaniem, jeśli nie była zjawą, to mogła być tylko demonem. Morko nie cieszyła żadna z dwóch możliwości. Długo użalała się nad swym losem. Ludzie może jej nie widzieli, ale ona mogła podglądać ich. W nowej postaci przenikała przez ściany domostw. Nie miała ciała, ale siłą woli szybko nauczyła się psuć i przesuwać drobne przedmioty. Kto się jej nie spodobał w kurniku zastawał potłuczone jajka, a w kuchni skwaszone mleko, a rano nie mógł znaleźć swych onucy. Bywało, że pomagała. Szybko rozwinęła swe umiejętności w magii emocjonalnej. W mgnieniu oka doprowadzała dzieci w kołyskach do płaczu, a dorosłych do wściekłości, lub przeciwnie - uspokajała. Nikt w okolicy nie dręczył tak koszmarami, jak ona. Nikt też nie potrafił zesłać irracjonalnego strachu przed butelką wódki.
Po dwóch latach bezcelowego wyuczenia się po świecie zawitała pod strzechę pewnej starej wiedźmy i tam pozostała na niemal 60 lat. Jaga, bo tak zwała się stara kobieta, była pierwszą osobą, która ją zobaczyła. W zasadzie to ujrzała zaskrońca. Morko wystarczyło i to. Na początek... Jakimś sposobem wreszcie udało się jej przybrać fizyczną postać. Taką, która może smakować, węszyć i czuć dotyk. Poza tym pod postacią zaskrońca doskonale pływa i nurkuje.
I tak z wiedźmą, jak kiedyś z dziadkiem, schodzi ze wzgórza do okolicznych wiosek i pomaga leczyć. Okręcona wokół jej ramienia albo kostura. Raz na jakiś czas w domu na wzgórzu odwiedza je Kot. Babka, oględnie mówiąc, za kotem nie przepada i raczej stara się go ignorować.
Powoli, z tygodnia na tydzień, kobieca postać Morko staje się coraz bardziej widzialna. Wreszcie może mówić. W sumie siedem lat zajęło jej wypracowanie pełnej ludzkiej formy takiej, jak przed śmiercią. Nie starzeje się, ale może rozkoszować się jedzeniem, mówić, płakać i krwawić. Staruszka nalega, by przyuczyła się do walki kijem i nożem - to znaczy tym, czym akurat dysponowały (nie licząc siekiery). Wiedza anatomiczna, sprawność fizyczna i celne uwagi Jagi pomagają w opanowaniu obu broni.
Babka nigdy niczemu się nie dziwiła, a przynajmniej tego nie okazywała. Od początku uważała, że ma do czynienia z dość młodym demonem, być może duchem opiekuńczym. Czymś, co sama zwała duszyczką. Na dwa lata przed swoją śmiercią, a jakieś pięć lat po tym jak pojawiła się u niej Morko, staruszka, przyjmuje na nauki młodą kobietę - Katalin. Po śmierci babki, Morko dokańcza edukację Katalin i pozostaje z nią aż do jej śmierci w wieku 75 lat. Później żyje samotnie w chacie na wzgórzu jeszcze rok aż, za namową Kota, postanawia wyruszyć w drogę.
Zamieszkujący tamtą okolicę ludzie prawie nigdy nie widywali jej w ludzkiej postaci, a jeśli tak to przypadkiem i nie kojarzyli jej z chatą na wzgórzu, i zaskrońcem. Morko nauczyła się płynnie zmieniać swe postacie. Te fizyczne jeśli zostaną śmiertelnie zranione, rozmyją się w powietrzu i znikną, ale duch choć "zszokowany" pozostanie nie tknięty. I jeśli zajdzie taka potrzeba przywoła ponownie którąś ze swych cielesnych powłok. Swobodnie lewitować może jedynie w swej bezcielesnej postaci.
Cóż, Morko nie wie, jeszcze, że teraz wlicza się ją pośród Niebian. Nie wie też, że w związku z tym winna jest posłuszeństwo pewnemu bóstwu. Żyje nieświadoma zobowiązań, a i owe bóstwo zdaje się o niej nie pamiętać.