Wilkołaki
Ludzie, którzy dzięki klątwie lykantropii zyskali pewne cechy wilków, takie jak sierść, wrażliwy węch, wyostrzony wzrok i słuch. Podczas dnia wyglądają jak przeciętni ludzie, jednak podczas pełni zmieniają się w hybrydę - połączenie człowieka i wilka. Zyskują wtedy niezwykłą siłę i odporność, stają się również niezwykle szybkie i zwinne.
Atrybuty:
- - niezwykle silny
- bardzo wytrwały
- odporny
- zręczny
- wyostrzony wzrok i słuch
- niezwykle wyostrzony węch
- odpychający
- - przemiana w wilka lub hybrydę
- widzenie w ciemnościach
- niezwykła siła
Kotołaki
Połączenie kota i człowieka. Istoty te są szczupłe i prężne, ich ciała są smukłe i zwinne. Z głowy wyrasta para kocich uszu, kręgosłup zaś zakończony jest długim puszystym ogonem. U ich dłoni wyrastają długie, ostre pazurki. Charakteryzują się również dobrym słuchem, jak i niezwykle wyostrzonym wzrokiem, dzięki któremu potrafią widzieć w ciemnościach. Potrafią bezszelestnie się poruszać. Doskonale orientują się w terenie, potrafią również bardzo dobrze się wspinać. Z charakteru są raczej samotnikami, nie lubią się wiązać, są samolubne, czasem wręcz egoistyczne. Uwielbiają błyskotki i wszelkiego rodzaju zabawy.
Atrybuty:
- - wytrwały
- niesamowicie zręczny
- bardzo szybki
- precyzyjny
- niezwykle wyostrzony wzrok i słuch.
- piękny
- charyzmatyczny
- - bezszelestne poruszanie się
- wspinaczka
- orientacja w terenie
- zwiększona zwinność
- widzenie w ciemnościach
Niedźwiedziołaki
Niedźwiedziołak to jedna z ofiar lykantropii, po ugryzieniu przez innego niedźwiedziołaka lub czasem w szczególnych przypadkach przez zwykłego niedźwiedzia. (Krzyżówki przez naturalne stosunki nie zostały jeszcze zbadane )
W postaci niedźwiedzia porusza się i biega na czterech łapach, przez co jest dużo szybszy od człowieka biegnącego co sił w dwóch kończynach. NIedźwiedziołaki, które zatraciły do tego zdolność lub nie lubią zmieniać się w ludzką formę, preferują jednak chodzenie na dwóch łapach (jednak dalej biegają na czterech). Górne łapy zakończone mają ostrymi szponami, długimi i zakrzywionymi. Ich ciało porasta gruba warstwa futra, zwykle w jednolitym odcieniu brązu lub czerni. Są to istoty o harmonicznie zbudowanym ciele, krótkiej, grubej szyi, szerokiej, niedźwiedziej głowie z wydłużonym spiczastym pyskiem. Ich małe oczka są usadzone bardzo głęboko w oczodołach, dlatego istoty mają małe pole widzenia. Mają ostre zęby przystosowane do rozgryzania i rozcierania pożywienia zarówno roślinnego, jak i mięsnego, chociaż żywią się tylko tym drugim. Stopy zakończone mają pięcioma palcami, a podeszwy gołe lub owłosione, nieprzystosowane do cichego poruszania się.
W postaci ludzkiej zazwyczaj są istotami o znacznym umięśnieniu. Wysokością znacznie przekraczające wymiary normalnych ludzi. Lekko wysunięta szczęka i zwierzęce uzębienie sprawia, że jeśli ktoś po wymiarach ma wątpliwości, uśmiech lub warknięcie niedźwiedziołaka w ludzkiej postaci rozwieje je ostatecznie.
Atrybuty:
- niezwykle silny
- bardzo wytrwały
- niezwykle odporny
- bardzo szybki
- niedokładny
- niezwykle wyostrzone fizyczne zmysły (bez wzroku i czucia)
- bardzo tępy
Cechy specjalne:
- mowa zwierząt (jako, że jest jednym z nich(prawie))
- nieobliczalność w gniewie
Smokołaki
Smokołaki w przeciwieństwie do większości zmiennokształtnych, nie zostały poddane klątwie lykantropi przypadkowo. Kilkanaście wieków temu, w mrocznych dolinach wznosiła się potężna forteca – teraz w całkowitej ruinie – rządzona przez władcę-smoka. Była ona ciągle niepokojona przez wszelkiego rodzaju potwory zamieszkujące daleką północ i udające się na południe. Ludzie zamieszkujący fortecę z trudem odpierali coraz to liczniejsze ataki, więc pewnego dnia władca-smok zebrał swych najlepszych obrońców i za ich zgodą poddał ich rytuałowi, który udzielił im części jego smoczych mocy, czyniąc z nich niezrównanych wojowników. Mimo ich heroicznej obrony, twierdza w końcu i tak upadła, smok-władca został zabity, a przedstawiciele nowej rasy rozpierzchli się po całym świecie.
Smokołaki – często mylone z prawdziwymi smokami - potrafią przybierać smoczo-podobną postać, która różni się od prawdziwych smoków jedynie tym, iż jest znacznie od nich mniejsza, a także słabsza i mniej odporna. Swymi gabarytami przypomina bardziej wywerny niż smoki. Smokołaki jednak potrafią w tej formie ziać ogniem, kwasem czy lodem jak to przedstawiciele rasy, od której wzięli swój początek.
W postaci hybrydy, smokołakom wyrastają z łopatek, duże, skórzaste skrzydła oraz długie, ostre jak brzytwa pazury przy kończynach. Skórę porastają twarde łuski, które zastępują tym istotom często zbroję. Ich ciała stają się również bardziej masywne.
W swej ludzkiej postaci, smokołaki bardziej przypominają elfy o pionowych, gadzich źrenicach niźli ludzi.
Atrybuty:
- bardzo silny
- odporny
- wytrzymały
- bystry
- błyskotliwy
- silna wola
- charyzmatyczny
Cechy specjalne:
- smoczy język
- lot (w postaci hybrydy i smoka)
Panterołaki
W obecnych czasach panterołaki rodzą się dość rzadko – jedynie w noce, kiedy na niebie pojawi się nieznana nikomu gwiazda. Nikt nie wie skąd ona przybywa i kiedy ujawni się następny raz, a jedynymi znakami jej bytności są narodziny panterołaków. Bardzo często jako małe dzieci są zabijane albo porzucane w lasach z racji swojej odmienności, bowiem najczęściej trafiają do rodzin, które nie mają pojęcia o zmiennokształtnych. Stąd jeśli któremuś osobnikowi uda się przeżyć, jest on praktycznie samowystarczalny, nieufny wobec całej reszty żyjących i najczęściej prowadzi samotniczy tryb życia.
Co prawda osobnik urodzony ze związku dwóch panterołaków też nim będzie, ale z powodu ich nieufności, zdarza się to niezwykle rzadko. Jeśli natomiast tylko jeden rodzic będzie panterołakiem, dziecko odziedziczy co najwyżej zwinność i wyostrzone zmysły.
Panterołaki na co dzień wyglądają prawie jak ludzie. Mają gęste, bujne, czarne włosy, które bardzo często zasłaniają drobne uszy na czubku głowy. Do tego ich skóra prawie zawsze jest ciemniejsza niż ludzka. Natomiast przedłużenie kręgosłupa stanowi smukły czarny ogon, który jednak jest stosunkowo łatwo ukryć. Ostatnią różnicą są oczy: bardzo często koloru złotego, o pionowych źrenicach. Nie ma sposobu żeby je ukryć, co często zdradza zmiennokształtnego.
W swojej kociej formie, osobniki te przypominają najzwyczajniejsze pantery, chociaż są od nich większe i zwinniejsze. Wciąż mają wszystkie cechy takie jak w ludzkiej postaci, chociaż w pewnym stopniu zostają one przesłonięte zwierzęcym instynktem, przez co przemiana może być niebezpieczna, a zdarzały się przypadki, kiedy osoba całkowicie zatracała się w swojej zwierzęcej naturze i nigdy już nie wracała do ludzkiej formy.
Ciekawostką jest, że kiedy księżyc znajduje się w nowiu, panterołaki mają niewytłumaczalny zwyczaj wpadania w euforię. Pragną śmiać się, tańczyć, kochać, pić, biegać w kociej formie po lasach, polować, robić wszystko co sprawia im radość. Niektórzy spekulują, że jest to wpływ owej tajemniczej gwiazdy, która podczas nowiu staje się widoczna dla wszystkich przedstawicieli tego gatunku.
Panterołaki charakteryzują się nadludzką zręcznością i szybkością. W dodatku mają znakomicie wyczulone zmysły, szczególnie w kociej formie. Rzadko kto ma o tym świadomość, ale ich krew ma właściwości lecznicze dla wszystkich innych gatunków – całkiem możliwe że jest to pozostałość po owym starożytnym rytuale. I chociaż panterołaki dorastają podobnie jak ludzie, mogą dożyć prawie trzykrotnie więcej niż oni.
Cechy specjalne:
- - lecznicza krew
- dzika natura
- euforia (podczas nowiu)
- przemiana w panterę
- widzenie w ciemnościach
Leganda o Pantreołakach:
W dawnych czasach, kiedy po świecie chodziło wielu czarodziejów o potędze większej niż wszyscy obecnie, żył też pewien młody, w porównaniu do innych, magik. Legendy nie zapamiętały jego imienia ni tytułu, ale od pokoleń krąży opowieść o jego czynie.
Podobno słynął on z uwielbienia natury i zwierząt, a szczególnie upodobał sobie pantery, które z pomocą magii i dobrego serca udało mu się oswoić. Jednak z biegiem lat, podczas których zgłębiał swoją wiedzę magiczną, przestało mu to wystarczać. Chciał czegoś lepszego, nowego. Z tego też powodu odważył się poszukać odpowiedniej wiedzy po stronie mrocznej magii, Mimo że dotąd był jej przeciwny, bo była nie tyle zakazana, co niemile widziana w gronie innych czarodziejów. Poszukiwania przyniosły jednak zaskakujące efekty. Po blisko roku przygotowań, był gotowy przeprowadzić rytuał, który miał na zawsze zmienić jego życie i nie tylko jego.
W pomieszczeniu wypełnionym okultystycznymi wzorami, magicznymi ingrediencjami i wonnymi kadzidłami aż drżało od nagromadzonej magii, kiedy zamykał się tam z jedną ze swoich panter. Był tak zafascynowany tym jaką potęgę obudził, że nie zwracał uwagi na to, jak straszny czyn zamierzał popełnić. Stanął nago naprzeciwko pantery, po przeciwnej stronie znaku przypominającego liczbę 8, a po chwili rozpoczynając inkantację rozciął swoje żyły, pozwalając własnej krwi wypełnić wyżłobione w podłodze znaki. Powietrze drżało i falowało, jakby w tym miejscu zaginała się rzeczywistość. Wraz z ostatnimi słowami maga, magia uspokoiła się na moment tylko po to, żeby sekundę później z impetem uderzyć w jego ciało. Niewyobrażalny wrzask przeszył okolice, chociaż i tak nie mógł zobrazować bólu, jaki dotknął teraz czarodzieja – bólu rozrywanej duszy. Nikt nie wie co działo się po tym krzyku, bo wszelkie istoty już od samego dźwięku traciły przytomność, a każdy kto znalazł się zbyt blisko domostwa maga, tracił zmysły.
Gdy mag się obudził nie dostrzegł w pomieszczeniu zwierzęcia, które tam ze sobą wprowadził. Obok niego siedziała naga dziewczyna o ciemnej karnacji skóry. Oplatała rękami kolana, drżąc z zimna i przerażenia, wpatrując się dużymi, kocimi oczami w leżącego mężczyznę. Jej czarne, panterze uszy były niemal niewidoczne pod burzą długich, bardzo gęstych włosów o tej samej barwie, a czarny ogon oplatał się wokół jej stóp. Czarodzieja zaskoczyła jej uroda i z niemym zachwytem wpatrywał się w nią kilka długich chwil, nie mogąc uwierzyć w to co właśnie zrobił. Czuł że od teraz jest z ową istotą jednością, jedną osobą. Podarował jej połowę swej duszy, żeby mogła żyć w takiej formie, jednocześnie tracąc swoją moc. Był to największy akt poświęcenia, a według niektórych bezmyślności na przestrzeni wieków.
Owa istota stała się pierwszą przedstawicielką całkowicie nowej rasy. Mimo utraty swojej mocy, mag nie przejmował się ani krztyny - osoba która niejako stworzył w pełni mu to rekompensowała. Z biegiem miesięcy i lat nauczył dziewczynę wszystkiego czego potrzebowała wiedzieć o życiu. Obdarzył ją miłością i troską, co też otrzymał w zamian. Zaprzestał wyjeżdżania na konwenty magów, żeby tylko jak najwięcej przebywać z nią. Był szczęśliwy.
Jednak wielu czarodziejów nie pochwalało jego czynu. Uważali, że sprowadził na świat zło z innego wymiaru, które już wkrótce zemści się na ludzkości. I chociaż żaden z nich nie chciał się przyznać, wszystkimi kierowało to samo - zazdrość o to jak wielkiego czynu dokonał owy legendarny mag i tego, że potrafił być szczęśliwy, kiedy oni nadal poszukiwali coraz większej mocy. W końcu doszło do tego, że grupa kilkunastu magów zebrała się potajemnie i zaatakowała siedzibę młodego czarodzieja. Ten jednak dzięki życzliwości jednego z magów, dowiedział się o tym wcześniej i zbiegł razem ze swoją ukochaną.
Kolejnych kilka lat udawało się im wymykać pościgowi, ale w końcu byli an tyle wycieńczeni, że nie mogli już dalej uciekać. Zatrzymali się na szczycie góry i razem czekali na przybycie magów, którzy zamierzali ich zniszczyć. Siedzieli tak przytuleni i spokojni, nie wiedząc kto ich obserwuje. Podania głoszą jedynie, że był to jakiś starzec, o którym nikt nic nie wiedział. Ale kiedy zjawili się magowie, w ułamku sekundy rozpętało się piekło. Opętani zazdrością zaczęli ciskać zaklęciami w parę na wzgórzu, niemal równając je z ziemią. Po parze niezwykłych kochanków nie został żaden ślad.
Podobno schodzący z gór starzec trzymał w dłoni małą, jaśniejącą kulę. Duszę, którą udało mu się pochwycić, a właściwie jedynie jej połowę. Westchnął ciężko, z żalu nad głupota czarodziejów i dmuchając lekko w dłonie, posłał świecącą kulę w stronę nieba, żeby od tego momentu ukazywała się panterołakom jako gwiazda, niczym pamiątka po wielkiej miłości ich twórców. Tylko oni mogą ją dostrzec i tylko w jej obecności się urodzić. Zamiast zniszczyć jedną dziewczynę, czarodzieje swoim nieprzemyślanym czynem przyczynili się do przetrwania rasy.
Mówi się, że każdy panterołak nie spocznie, dopóki nie znajdzie drugiej połowy swej duszy. Może mu się wydawać, że znajdzie spokojne miejsce, ale samotny nigdy nie będzie tak naprawdę szczęśliwy. Jednak... to tylko legenda, prawda?
Tygrysołaki
Tajemnicze, rzadko spotykane stworzenia, dalecy kuzyni kotołaków. Na temat ich pochodzenia istnieje wiele legend. Jedne mówią, że są to potężni czarodzieje, którzy padli ofiara własnych, nieudanych eksperymentów z zaklęciami. Opętani przez ducha tygrysa napadają na zwierzęta hodowlane, a czasami także na ludzi, i pożerają je. Inne, że są to ofiary dziedziczonej z pokolenia na pokolenie klątwy lub przekleństwa mściwego ducha. Istnieją również opowieści o tygrysach, które po zjedzeniu mięsa człowieka stawały się przerażającą, nienaturalną hybrydą obu gatunków. Ukąszenie takiego stworzenia powodowało u ofiary zakażenie, a w efekcie transformację w zwierzę.
Tygrysołaki, jak większość likantropów, mogą przybrać trzy formy – humanoidalną, zwierzęcą lub hybrydę. Jako zwierzęta nie odróżniają się wyglądem od przeciętnego przedstawiciela tego gatunku. Zdradzają je tylko oczy, na których dnie tlą się iskry inteligencji. Krzepkie ciało o potężnej budowie z krótkimi, silnymi nogami zakończone jest długim ogonem ułatwiającym utrzymanie równowagi. Stworzenia te mają dobrze rozwiniętą tę umiejętność. Łapy zakończone są ostrymi, łukowato wygiętymi pazurami. Po schowaniu pazurów tygrysołak jest w stanie pokraść się do ofiary praktycznie nie wytwarzając żadnego dźwięku, po czym rozszarpać zdobycz. Jako humanoidzi są zwykle dobrze zbudowani, odznaczają się niezwykłą zwinnością i refleksem. Hybrydy posiadają cechy obu ras ale są one wykształcone w dużo mniejszym stopniu.
Atrybuty:
- niezwykle silny
- zręczny
- bardzo szybki
- niezwykle wyostrzony wzrok i węch.
- charyzmatyczny
- bystry
Cechy specjalne:
- Zmiana kształtu - w humanoida, zwierzę lub hybrydę
- Klątwa - osoby o słabej odporności ugryzione przez tygrysołaka mogą zarazić się likantropią
- Atak tygrysa – precyzyjna i zabójcza sekwencja - skok, zwarcie, przytrzymanie i ostatecznie rozszarpanie przy użyciu ostrych pazurów i masywnych szczęk.
- Rozmowa ze zwierzętami.
Lisołaki
Lisołaki są bardzo młodą rasą powstałą w wyniku działań maga z Adrionu. Inni magowie dowiedziawszy się o tym wyczynie chcieli i nadal chcą również dokonać takiego dzieła jak połączenie ciał ludzkiego niemowlęcia i najzwyklejszego lisa. Niektórym się udaje, a innym nie. Jednak w efekcie pracy maga z Adrionu powstał likantrop mogący dowolnie zmieniać formy.
W ludzkiej formie Lisołaki są bardzo rozpoznawalne. Zawsze noszą rude włosy długie bądź krótkie, a ich skóra zazwyczaj jest biała niczym śnieg lub nieznacznie ciemniejsza. Żaden z powstałych w wyniku eksperymentów magów przedstawiciel tej rasy nie odznacza się mocno umięśnionym ciałem. (Naturalne krzyżówki nie zdążyły jeszcze powstać).
W hybrydziej formie Lisołaki są nieco wyższe niż w ludzkiej formie. Niesamowicie chude co wcale nie oznacza, że nie mają na nic siły. Ich ciało zdobi futro typowo lisie rzecz jasna. Wszystkie kolory zą tam gdzie być powinny: na brzuchu białe, na części pyska także, a reszta ruda. Samo futro bywa różnych długości: od jednego do siedmiu nawet centymetrów.
Zwierzęca forma nie różni się niczym od przeciętnego lisa poza kolorem oczu, który bywa na prawdę różny.
Atrybuty:
- zręczny
- szybki
- niezwykle wyostrzony węch i słuch
- bystry
- charyzmatyczny
- piękny
Cechy specjalne:
-mowa zwierząt
-odziedziczony po magach talent do magii (opcjonalne)
-łatwość nauki wszelakich dziedzin sztuki
Autor: Likaar