Nizina Arkadyjska ⇒ [Rododendronia i okolice] Żelazo i pióro

[Mana]

        Swoją chęcią przedstawienia nordowi kobiecego i harpiego układu rozrodczego, Mana nawet nie miała pojęcia jak bardzo przeraziła Taurosa. Znaczy, zauważyła, że zrobił się jakiś taki blady, prawie biały jak jego włosy, ale nawet nie zdążyła o to zapytać czy coś się stało, czy jej przyjaciel nie był chory, ponieważ zaraz przypomniane jej zostało, że musiała się ubrać. W prawdzie Mana uważała, że przecież jest ubrana, ale nie dyskutowała o tym, bo już wczoraj Tauros jej wyjaśnił, że wychodząc do innych ludzi i ogólnie mieszkając w mieście, trzeba być… bardziej ubranym, niż się obecnie było. W sumie to miało sens, bo skoro nie mogła wychodzić opierzona, to musiała się bardziej ubrać żeby nie było jej zimno. Logiczne. Gdy to sobie uświadomiła zaraz pognała szybko na górę, by założyć na siebie coś bardziej cywilizowanego, niż skórzane przepaski zakrywające tylko to, co powinno być zakryte, podczas gdy cała reszta prezentowana była całej Łusce w pełni swojej nagiej okazałości.
        Zeszła z powrotem na dół, praktycznie przypominając normalną dziewczynę ze złamaną ręką. Co prawda chodziła boso i nie zapowiadało się na to, by miała chociażby pomyśleć o butach, tak samo jak o zdjęciu i zostawieniu w domu swojej maski, ale mimo wszystko można ją było uznać za normalną dziewczynę. Upewniła się jeszcze, że Rød nie narozrabia podczas ich nieobecności, po czym podeszła do norda, by się do niego przytulić i razem wyjść z domu.
        Była bardzo podekscytowana odwiedzinami sąsiadów Taurosa i jednocześnie bardzo się bała, bo przecież szli tam przeprosić za to, że lis zjadł ich pióronoga. Nie wątpiła, że sąsiedzi Taurosa będą się o to mocno gniewać. Jedyne co harpia mogła zrobić to przeprosić za swojego rudego przyjaciela i postarać się, by więcej się takie coś nie powtórzyło. A co jeśli nie będą chcieli przeprosin harpii tylko ją zabić, skoro przez nią nie żył ich pióronóg? Ona... jej skrzydło nadal ją bolało i nie mogła lata, nie da rady uciec jeśli rzeczywiście będą chcieli jej życie za życie ich pierzastego przyjaciela. Gdy o tym pomyślała, że tam może być... że tak będzie na pewno, od razu straciła cały swój entuzjazm i była naprawdę zaniepokojona tak, że po prostu stanęła i miała ogromne obawy przed postawieniem następnego kroku. Zapomniała w tym wszystkim, że przecież nie będzie sama, że będzie miała olbrzyma u swojego boku, a on nie pozwoli nikomu zrobić jej krzywdy. Poczuła po chwili jak nord ja obejmuje i przytula do swojego boku. Nie wiedziała czy czytał w myślach, czy zrobił tak po prostu, ale przez jego gest poczuła się o wiele lepiej. Już aż tak bardzo się nie bała konfrontacji z sąsiadami olbrzyma. Wiedziała, że w razie potrzeby on ją ochroni. Był wspaniałym przyjacielem.
        Kiedy jednak stanęli przed drzwiami do ich domu i Tauros zapukał do drzwi, Mana na nowo lekko struchlała, szczególnie, gdy usłyszała, że ktoś szedł w stronę drzwi i te miały się zaraz otworzyć na oścież. Przytuliła się bardziej do mężczyzny, nieco się za nim chowając. Nie stanął w nich jednak wielki rozbójnik z krwią na ubraniu i twarzy, z wielkim mieczem i ogólnie sam ogromny jak dwóch Taurosów, a całkiem sympatycznie wyglądająca kobieta. Mana przyjrzała się jej w ciszy, kukając zza swojego przyjaciela i, gdy tylko jej czerwone oczka dostrzegły okazały brzuch, od razu się zaświeciły.
        - Martha - powiedziała harpia, gdy oni wymieniali się grzecznościami i spojrzała na norda czy dobrze odgadła. - Martha będzie mieć pisklaki z brzucha - rozwinęła i znów spojrzała na kobietę, odwzajemniając przyjaźnie jej uśmiech. Już ją bardzo lubiła. A kiedy usłyszała swoje imię pokiwała energicznie główką tak, że prawie jej maska z czubka głowy zsunęła jej się na buźkę. Już się nie chowała za Taurosem, ufnie wychodząc przed niego, bo co mogło jej się złego stać skoro kobieta wydawała się taka miła?
        - Mana jest Mana - wyszczebiotała radośnie i zaraz wtuliła się w bok Taurosa obejmując go jak tylko mogła swoimi wątłymi - w porównaniu do jego - ramionami, w tym jedną kontuzjowaną. - Tauros to najlepszy przyjaciel Many - dodała potwierdzając jego słowa. Nawet nie wiedział jak miło jej się zrobiło, gdy nazwał ją swoją przyjaciółką. Aż jej się trochę żal zrobiło, że jest taka mała, bo tak to mogła by go mocno przytulić całego, a tak pewnie nawet nie poczuł, że starała się go z sympatią uściskać. Uspokoiła się jednak zaraz, gdy kobieta zapytała co się stało i powiedziane zostało, że to przez lisa Many. Smutno jej się zrobiło, przez co spuściła ze skruchą główkę, a maska się jej nieco bardziej zsunęła. Co prawda trzymała się niemalże na czole, ale gdy Mana tak stała z zawieszoną głową, to w ogóle nie było widać jej twarzy właśnie przez maskę i okalające je dokoła gęste włosy naturianki i czarne pióra w nie powplatane, jak również ozdabiające maskę.
        - Rød zjadł pióronoga, bo Tauros nie nakarmił Røda? - zapytała olbrzyma naturianka, bo nie do końca rozumiała. Wydawało jej się, że lis najpierw został nakarmiony, a mimo to po tym i tak zaczaił się na biednego ptaka. A może jej się jedynie wydawało i tak naprawdę rudzielec niesłusznie dostał reprymendę. No bo skoro był głodny i nikt nie chciał mu dać jeść, to musiał sobie jakoś radzić, prawda? Poza tym Tauros chyba najlepiej wie co zrobił, a czego nie i skoro mówił, że nie nakarmił futrzaka, to znaczy, że mimo wszystko faktycznie nie dał mu jeść. Chyba dobrze Mana zrozumiała.
        - Mana bardzo przeprasza, że pióronóg nie żyje. Pióronóg jest teraz szczęśliwy, jak Mana, ale pióronóg, nie po tej samej stronie co Mana. Mana żyje, a pióronóg jest z przodkami - powiedziała początkowo ze skruchą, a po tym starała się jakoś pocieszyć kobietę, że jej przyjaciel jest teraz w bardzo miłym miejscu i nic mu tam już nie grozi.

[Tauros]

Tauros nie mógł powiedzieć Marthcie, że ten mały, rudy gnojek zeżarł to co dostał, a potem jeszcze wpierdolił kurę. Nie mógł przecież przyznać, że ma w domu wcielone zło, które najchętniej wykopałby do lasu. Poza tym Mana kochała swojego lisa i nie byłby w stanie jej go zabrać. Nie mógł też powiedzieć jej, jak go nie znosi. Przecież by ją zranił. Tyle, że musiał wybrnąć jakoś z tej sytuacji. Westchnął bezgłośnie i przykucnął przy Manie. Harpia była niższa od Marthy, a Tauros przewyższał sąsiadkę o dwie głowy - mówiąc prościej, łatwiej mu było przykucnąć, niż jej zadzierać głowę w chmury.
- Tak naprawdę to nie wiem. Nie pamiętam. Wydawało mi się, że go nakarmiłem, ale skoro zjadł kurę, to może się pomyliłem. Może dałem mu zbyt mało jedzenia i był jeszcze głodny. Przepraszam, obiecuję, że to się więcej nie powtórzy - nord miał dobre chęci. Wiedział, że powiedzenie o ogoniarzu per "bydle" wprawiłoby Manę w płacz, albo coś jeszcze gorszego. Nie chciał jej okłamywać, ale musiał kombinować.

Martha patrzyła na tą scenę z przekrzywioną głową i zadziornym uśmiechem na ustach. Kiedy Tauros wstał i spojrzał na sąsiadkę zdziwił się.
- Co? - wypalił.
- Ale ty wiesz, że się dziwnie zachowujesz, co? - spytała kobieta.
- Co? Jak dziwnie? Że co dziwnie? - chłop chyba po raz pierwszy w życiu poczuł się w ten faktycznie "dziwny", szczeniacki sposób. Mana dawała mu w kość, ale to Martha go speszyła.
- No dobra - uśmiechnęła się ciężarna i popatrzyła na czarnowłosą "przyjaciółkę" norda.
- Mana jest Mana, tak? Ty jesteś Mana - wskazała na nią - a ja jestem Martha - wyjaśniła. Teoretycznie kobieta powinna być zaniepokojona, albo chociaż zdziwiona zachowaniem harpii, tyle, że akurat Martha widziała w swoim życiu większe dziwy niż dziewczyny nie znające języka wspólnego. A to, że była boso i miała na głowię dziwną maskę... Eee tam, nawet w tym konserwatywnym mieście łaziło pełno zakręconych ludzi.
- Będę miała dzidziusia, a może nawet dwa, chcesz dotknąć? - spytała przyjaźnie, po czym spojrzała na Taurosa.
- Nie mówiłaś, że to bliźniaki - rzekł białowłosy.
- To nic pewnego. Medyk mówi, że to możliwe, brzuch jest duży, szybko rośnie. Ja jestem bliźniaczką, moja siostra powiła bliźnięta, więc... kto wie. Jest duża szansa, że będzie dwójka - wyjaśniła. - To jak, powiesz mi co się dzieje? - zmieniła nagle temat. Widząc minę Taurosa dodała: - Nigdy wcześniej nie widziałam cię z kobietą, nie przyznajesz się też do tego ile masz lat. A tu nagle taka niespodzianka? Hm? - Martha starała się prowadzić rozmowę dwutorowo, zajmując się jednocześnie Maną i sąsiadem. Tym razem zwróciła się do Many, która była mocno zajęta jej ciążowym brzuchem.
- Co ci się stało w rękę? - spytała.

- To nie tak jak myślisz - powiedział Tauros.
- Ona nie ma się gdzie podziać. Spotkałem ją, kiedy tłum idiotów próbował zatłuc ją kamieniami i butelkami. Nie mogłem na to pozwolić. Ma złamaną rękę, nie zna Wspólnego i nie ma ani grosza. Ktoś musi się nią zająć. A ja i tak jestem sam jak palec. I... I ona w tej chwili też. Jest dla mnie dobra, nie traktuje mnie jak wszyscy. Nie widzi we mnie mutanta, tylko człowieka. Nie uważa, że jestem odmieńcem i lubi takiego jakim jestem. A ja... Nie chcę żeby stała się jej jakakolwiek krzywda, bo jeśli coś jej się stanie, to będzie moja wina. Muszę ją chronić, bo... Bo jest dla mnie bardzo ważna - jeszcze nigdy w życiu się nie jąkał. Nigdy nie zdradzał takich uczuć. Był najemnikiem, nikt nie pytał go co czuje, co robi, jak się miewa. Nie miał uczuć, bo ich nie potrzebował. Z resztą, skoro nikt nie interesował się nim jako tako, to on sam też nie miał powodów by zastanawiać się co tak naprawdę czuje.
- Ty ją kochasz - Martha nie spytała, ona stwierdziła fakt.
- Znam ją od wczoraj, Martha... - odparł kowal.
- To niczego nie zmienia. Czasem potrzeba kilku lat, czasem wystarczy jeden dzień.
- Tak... Czasem wystarczy jeden dzień - odparł mężczyzna. Był smutny, bo tak naprawdę nie wiedział co z tym wszystkim zrobić. Mana pojawiła się w jego życiu i w ciągu kilku godzin przebiła się przez skorupę, którą skrupulatnie budował przez wiele lat. I nie był już nordem-najemnikiem, tylko przerośniętym niedźwiedziem o łagodnym usposobieniu. Był zagubiony. Choć wcześniej mu się to nie zdarzało. Zwyczajnie wiedział, że to wszystko jest tymczasowe, że za kilka tygodni znów zostanie sam i jedyne co mu pozostanie to odbudowanie muru, który dopiero co się zawalił.

[Mana]

        Choć Mana nie była do końca pewna czy Tauros rzeczywiście nakarmił Røda, to mimo wszystko starała się jak mogła, przypomnieć sobie czy lisowi zostało dane jakieś jedzenia. Chciała pomóc olbrzymowi, bo myślała, że jeśli on nie pamiętał, a ona sobie przypomni, to nord nie wyjdzie na kłamcę, gdyby okazało się być w rzeczywistości inaczej. Cały czas się siliła, by sobie przypomnieć, ale przestała, gdy tylko mężczyzna przed nią kucnął. Przekrzywiła lekko główkę, patrząc na niego pytająco.
        - Mana porozmawia z Rød. Rød to psotnik, Rød może zły na Taurosa? - odpowiedziała smutno przyjacielowi, patrząc na niego zmartwiona. Było jej naprawdę bardzo przykro, że przez nią mężczyzna ma kłopoty. - Mana obiecuje być dobrze. Mana porozmawia z Rød. Rød przeprosi sąsiedzi Taurosa – zapewniła z prawdziwym żarem w swoich czerwonych oczkach, jakby naprawdę była gotowa choćby i siłą zmusić lisa do wzięcia odpowiedzialności za swój wybryk.
        - Mana obiecuje, dla Taurosa – dodała, uśmiechając się zaraz do niego ciepło. Chciała się przytulić, ale przypomniała sobie o tym, że byli u sąsiadów norda i że kobieta tu mieszkająca była w ciąży. Miała tyle pytań na temat noszenia dziecka w brzuchu, a nie wysiadywaniu jajka. Zwłaszcza, że miało to być dziecko człowieka, a nie Rogacza.
        Nie zdążyła jednak o nic zapytać, gdy gospodyni pierwsza się do nich odezwała, w szczególności do Taurosa. Harpia przeniosła spojrzenie z kobiety na swojego przyjaciela i z powrotem na ciężarną, przekrzywiając znów lekko głowę, nie do końca ją rozumiejąc.
        - Tauros dziwnie zachowuje? - niemalże zawtórowała Marthcie, patrząc zaraz na norda. Zaraz jednak pokręciła głową. - Mana myśli, Tauros normalny ludź. Wszyscy na Mana wołać „dziwne, dziwne”. Ludzie. Rogacze. Pisklęta. Wierzbo-Szpony. Magi też. Mana dziwne. Nie Tauros – odpowiedziała po chwili mając nadzieję, że w ten sposób uda jej się obronić przyjaciela przed wyzwiskami, nawet jeśli nie do końca wiedziała o co chodzi i stanowczo nie tak zinterpretowała to, co miała na myśli sąsiadka Taurosa.
        Gdy jednak kobieta niemalże powiedziała tak jak harpia, gdy ta się przedstawiała, naturianka ucieszyła się jak rozentuzjazmowane dziecko i nawet klasnęła przy tym w dłonie.
        - Mana jest Mana – powtórzyła melodyjnie, a po propozycji dotknięcia brzucha ciężarnej, aż szerzej otworzyła czy. Chciała się dopytywać co ma dotknąć, a jeśli chodziło o dotknięcie dziecka, to przecież nie mogła tego zrobić bez rozcinania kobiecie brzucha, czego nie chciała robić, bo wiedziała, że wtedy zagrożone byłoby życie i dziecka i przyszłej matki. Nim jednak zaczęła się kłócić i dociekać, zorientowała się o co mogło chodzić przez mowę ciała sąsiadki i to, jak obejmowała i gładziła swój brzuch. Nadal nie do końca harpia rozumiała jaki był tego sens i po co miałaby w ogóle coś takiego robić, ale ostatecznie się skusiła, przykładając ostrożnie dłonie do nabrzmiałego brzucha, uznając, że pewnie to jakaś taka tradycja w tej części Łuski. Może dotykanie brzucha ciężarnej przynosiło szczęście? Albo jeśli dostatecznie dużo ludzi położy dłoń to dziecko będzie miało wspaniałą przyszłość?
        - Cieplutki… - mruknęła z uśmiechem, zaraz jednak odskoczyła przerażona i schowała się za Taurosem. - Rusza! W środku! - poskarżyła się naturianka, wskazując z niepokojem na brzuch Marthy.
        - Bliźniaki zje dzidziusia Marthy?! - wystraszyła się jeszcze bardziej, gdy słuchała jak kobieta rozmawiała z Taurosem.
        Uspokoiła się jednak szybko i po raz kolejny przekrzywiła lekko główkę, jakby nie rozumiała kierowanych do niej słów, gdy Martha zadała pytanie odnośnie poturbowanej ręki naturianki. Mana chwilę milczała przenosząc spojrzenie z kobiety na swoją kończynę, po czym uśmiechnęła się szczerze.
        - Ludzie tutaj nie źli. Zły sen. Tauros obronił Mana. Tauros akysz zły sen, Tauros zabrał Mana do Lili. Lili przyjaciółka Taurosa i Mana. I Tauros zabrał Mana do swoje gniazdo… - odpowiedziała energicznie, jakby opowiadała co najmniej o jakiejś epickiej walce ze smokiem. Przerwała jednak i zmarszczyła się delikatnie po ostatnim słowie. Nie zastanawiała się jednak długo, gdy ponownie uśmiechnęła się pogodnie. - Do swojego doma - spróbowała się poprawić, bo przecież Tauros mówił, jak nazywa się jego gniazdo. Spojrzała przy tym na niego niczym wierny psiak, który liczy na pochwałę i pogłaskanie po głowie za dobrze wykonane polecenie. Była naprawdę dumna z siebie, że zapamiętałą słowo „dom”.
        I wydawać by się mogło, że wszystko jest dobrze. Mana dobrze się czuła w tym nowym miejscu, nawet szybko polubiła Marthę i jej brzuch-dziecko, jednakże Tauros chyba nie był zadowolony z tych odwiedzin sąsiadki, równie mocno co harpia. Kobieta go cały czas o coś pytała, dociekała i naciskała i chyba sam Tauros nie do końca rozumiał o co jej chodziło, bo to, że Mana nie miała pojęcia to akurat było do przewidzenia. Mimo wszystko nie umknęło jej uwadze to, że nord w pewnym momencie wydawał się być zły i zmęczony już tymi pytaniami wycelowanymi w siebie. Zaczął bardzo dużo mówić, nie sposób było nie usłyszeć w jego słowach również silnych emocji, które ulatywały z niego w trakcie jego wypowiedzi, nawet gdy ta zaczęła się dziwnie urywać, przez co dużo trudniej było dziewczynie pojąć o czym właściwie Tauros mówi. W tej chwili nawet była skora przyznać, że mężczyzna się dziwnie zachowywał. Chyba pierwszy raz widziała go takiego zagubionego, z podupadłą pewnością siebie. Spojrzała na niego smutno, mocno zmartwiona i tym razem nawet nie przyszło jej do głowy, że mogłaby się do niego nie przytulić.
        - Mana nie chce Tauros smutny – powiedziała cicho, obejmując jego rękę i całą sobą się przytulając do jego ramienia. - Mana kocha Tauros. Mana nie chce Tauros smutny. Tauros serce przyjaciel Mana – dodała zaraz jeszcze słabszym głosikiem, jakby się miała zaraz rozpłakać. Naprawdę nie chciała, by jej najlepszy przyjaciel był smutny albo zły przez nią. Czuła, że mogłaby zrobić wszystko, aby się tylko z powrotem uśmiechnął, ale… nie wiedziała co mogłaby innego zrobić, niż tylko się do niego przytulić i przy nim być.
        W sumie… była na siebie zła i było jej z tym strasznie źle, przez to, że dopiero teraz dostrzegła jak smutnym człowiekiem był mężczyzna. Doskonale czuła, że nie powinno tak być, że on bardziej, niż inni zasługiwał na prawdziwe szczęście w życiu. Przodkowie byli na nią z jakiegoś powodu źli i nie chcieli jej pomagać, ale mimo to postanowiła, że gdy tylko wrócą do domu Taurosa, postara się odprawić rytuał, by porozmawiać z duchami i prosić je o przychylność dla olbrzyma. Zasługiwał na to by być szczęśliwy.

[Tauros]

Marta zaśmiała się, kiedy harpia powiedziała "cieplutki". Ano faktycznie, nie byłoby dobrze, gdyby był zimny. Nie spodziewała się jednak, że dziewczynę zdziwi kopnięcie.
- Och, nie, nie bój się - powiedziała z czułością - to tylko dzidziuś kopie. Rusza się, znaczy, że mu dobrze - próbowała wyjaśnić. Martha była bardzo inteligentną kobietą i bardzo szybko pojęła o czym mówi Mana.
- "Bliźniaki" to znaczy, że Martha może mieć w brzuchu dwa - pokazała dwa na palcach - dzidziusie. One się nie jedzą. One się kochają i kiedy już wyjdą będą rodzeństwem. Ja mam siostrę i też byłam razem z nią w brzuchu u mojej mamy. Teraz ona jest moim rodzeństwem - Martha nie wiedziała, że Mana nie rozumie jej dlatego, że po raz pierwszy znalazła się wśród ludzi, była pewna, że ciemnowłosa po prostu nie rozumie wspólnej mowy. No może podejrzewała troszkę, że Mana pochodzi z innego środowiska, ale bez przesady. Dziewczyna wydawała jej się urocza w swoim prostym myśleniu i staraniach. Tak bardzo próbowała mówić tak jak oni. Jakaż była dumna, mówiąc "Do swojego doma". Uznała bowiem, że "gniazdo" to w jej języku właśnie dom. Martha była wręcz zauroczona Maną. I wcale nie dziwiła się, że nord ją pokochał. Jak można było jej nie kochać?

A Tauros nie znał takich uczuć, skąd miał wiedzieć co robić? Nikt go nie nauczył kochać, ani dbać o innych. Nikt nie wyjaśnił czym jest tęsknota, czy strach przed utratą kogoś bliskiego. On robił to wszystko tak jak sądził, że będzie dobrze. Ale co miał począć z tym przerażającym bólem, jaki właśnie zmroził mu serce? W głowie dudniły mu słowa Marthy "Ty ją kochasz" i wrzask jego własnej duszy "Ona odejdzie". Jeszcze nigdy, nic nie rozdzierało mu serca tak bardzo, jak świadomość, że któregoś dnia ta drobna dziewczyna po prostu zniknie. Przez 88 lat swojego życia nigdy nie uronił ani jednej łzy, a teraz czuł, że mógłby się rozpłakać. On, wojownik, ten, który zabijał i ocierał krew z toporów. Na którym nie robiły wrażenia wypływające na wierzch wnętrzności zamordowanych napastników. Nie czuł zupełnie nic, kiedy handlarze grzebali w bebechach zmiennokształtnych, wierząc, że znajdą w nich coś, co da się sprzedać. Był ogromny, a czuł się słaby, jak nigdy w życiu. Czy w ogóle było możliwe, że kogoś pokochał? Tak po prostu. Za to, że istniał i...
Na słowa Many zareagował natychmiast. Nie chciało już mu się kucać, a i jej nie było wygodnie trzymać się kurczowo jego ręki. Przyklęknął i objął harpię, dosłownie chowając ją w swoich ramionach. Nie za mocno, by nie zrobić jej krzywdy i nie pogorszyć urazu na ręce.
- Nie jestem smutny - zapewnił ją, ale brwi miał ściśnięte, dobrze, że nie mogła teraz widzieć jego twarzy.
- Tauros kocha Mana też - powiedział do niej wzdychając i celowo używając słów, tak jak ona by to zrobiła.
- Tauros nie smutny, Tauros się cieszy, że ma Mana - ptaszynka miała głowę na jego ramieniu, bo był na tyle nisko, by mogła ją o niego oprzeć. Nord zaś ukradkiem spojrzał na sąsiadkę, a oczy miał pełne przerażenia, z których można było wyczytać pytanie "I co teraz?". Mana była najbardziej szczerą i naturalną osobą jaką poznał. Ona niczego nie udawała, nie potrafiła. Kiedy chciała płakać - płakała. Kiedy chciała się przytulić - przytulała się. Gdy była senna, szła spać, a kiedy się cieszyła, to robiła to całą sobą. Takie stworzenia nie istniały, no chyba, że w mitach i legendach. Jak ona uchowała się gdziekolwiek zupełnie nieskalana wszystkimi plugastwami świata? Ona niczego nie udawała. Nie wiedziała czym jest kurtuazja, etykieta. Nie miała pojęcia "co trzeba", czego "nie można". I owszem, pewnie nie raz wpędziłoby to ją w kłopoty. Wliczając w to bieganie na golasa po mieście. Ale teraz miała jego. A on, w tym całym bałaganie, wiedział jedno - nie da jej skrzywdzić, choćby sam miał zginąć. Nie musiał się zastanawiać, gdyby teraz miał wybrać między sobą, a nią - wybrałby ją. On odbierał życie, walczył, choć nie musiał, traktował innych z góry, nigdy nie kochał, nigdy nie był taki jak powinien. Wiedział, czym jest pogarda, widział ból, cierpienie i nie usprawiedliwiała go przeszłość. Ona była niewinna, zasługiwała na życie bardziej niż on. Ale jak ją ochroni, kiedy odejdzie? Lawina pytań zalewała jego umysł. I nie miał ochoty iść już na targ, ani pokazywać, czym jest kowalstwo. Chciał usiąść i się rozpłakać. Nigdy nie sądził, że uczucia mogą tak bardzo boleć. Miał wrażenie, że zaatakowano go nową, nieznaną bronią, a on nie może nic zrobić. Jest związany i zupełnie bezbronny. To było gorsze, niż gangrena w nodze.

[Mana]

        Gdy Martha zapewniła, że to nic strasznego, że dziecko w jej brzuchu rusza się i kopie, Mana od razu się uspokoiła i zwyczajnie skojarzyła to z istotką siedzącą w jajku, czekającą na wyklucie się i tylko coraz bardziej z biegiem czasu, dającą o sobie znać przez skorupkę, nim ta rzeczywiście zacznie pękać. To w sumie wywołało w dziewczynie miłe uczucia, a nawet pewnego rodzaju nostalgię. Chyba dopiero teraz naprawdę sobie uświadomiła, że już nigdy nie będzie mogła wrócić do swoich sióstr i swojego domu. Cały czas żyła w błogim przeświadczeniu, że może kiedyś zostanie jej wybaczone i z powrotem przyjmą ją do stada. Choć gdyby wróciła, nie miałaby możliwości zwiedzić reszty tego świata. Obecnie mogła mieć na to jedyną szansę i nie była pewna czy chciała ją zmarnować.
        Ocknęła się jednak ze swojego zamyślenia i skupiła, na tym co mówiła jej ciężarna kobieta. Uśmiechnęła się szczerze i pokiwała głową, teraz już wszystko rozumiejąc, a przynajmniej wiedząc co miała na myśli sąsiadka. Co prawda nigdy nie była świadkiem, ale słyszała w przyrodzie o przypadkach wykluwania się z jednego jajka dwóch osesków. Albo jednego maleństwa o dwóch głowach...
        - Mana ma siostrę, dużo siostrę... Mana miała... Siostrę akysz Mana z doma - powiedziała smutno harpia i westchnęła, nieco z tego powodu przygnębiona, jednakże szybko się rozpogodziła na powrót. - Ale Mana nie zła na siostrę. Mana tak poznała Taurosa. I ludzie mili dużo - wyjaśniła, naprawdę szczęśliwa, że ją wyrzucono z jej domu. Bo tak nigdy nie mogłaby poznać olbrzyma, zwiedzić tyle ciekawych miejsc i ludzi. Fakty, było jej smutno, że nie mogła być między swoimi, ale... tam była takim samym dziwadłem co wszędzie indziej na ziemiach Alaranii. I nie miała tam żadnych przyjaciół, żyła samotnie i pomagała wszystkim bez wyjątku jako szamanka, nawet jeśli ta sama harpia, chwilę po otrzymaniu pomocy wyśmiewała się z Many wraz z pozostałymi siostrami.
        Widać było, że naturianka od razu bardzo się polubiła z sąsiadką i rozmowa, mimo kilku początkowych nieporozumień i stresów harpii, sprawiała jej przyjemność. Trzeba było przyznać, że Martha była bardzo cierpliwą i wyrozumiałą kobietą, bez wątpienia będzie wspaniałą matką i tego Mana jej życzyła z całego serca. Oczywiście tak samo jak tego, by jej dzieci urodziły się zdrowe i były szczęśliwe.
        Mimo wszystko jednak szybko zauważyła, że coś jest nie tak z jej przyjacielem. Nie wyglądał najlepiej, ale nie wyglądał też jakby był chory. Z jakiegoś powodu... wydawał się być bardzo smutny. No i zły na Marthę, za jej ciągłe pytania. Czyżby to przez nie był jak zbity pies? Ale... harpia w ogóle nie rozumiała dlaczego. Wydawało jej się, że pytania Marthy były normalne, neutralne. Nie powinny mu sprawić przykrości. A jednak z jakiegoś powodu on...
        Nie zastanawiała się ani przez moment czy powinna go w tej chwili przytulić. Podejrzewała, że to pewnie niewiele zmieni, ale nie wiedziała co innego mogła w tej chwili zrobić, a nie chciała po prostu stać i biernie przyglądać się temu jak cierpiał. A może faktycznie źle się czuł? Jeśli tak, to najlepiej jak po powrocie do jego domu, zaparzy mu jakieś lekarstwo. Kiedy ją objął, przytuliła go mocniej do siebie, choć pewnie nawet tego nie poczuł przez to jak słaba fizycznie była, a i jeszcze jego żelazne mięśnie robiły swoje. Przesunęła swoją niewielką, w porównaniu do jego, dłonią po ramieniu mężczyzny i wtuliła się w niego. Nigdy w życiu nie czuła się przy nikim tak bezpiecznie i błogo jak przy nim, choć zapewne gdyby użył odrobinę więcej siły podczas tego uścisku mógłby ją złamać w pół jak suchą gałązkę. Był silny niczym wulkaniczny niedźwiedź i bez wątpienia równie niebezpieczny, jednakże przy niej był taki delikatny, a i ona nie miała żadnych obaw o swoje życie.
        - Mana się cieszy, że ma Taurosa - powiedziała cichutko, jakby chciała by tylko on to słyszał. Chwilę tak stała w jego objęciach, tuląc się do niego i całkiem zapominając w tej chwili o sąsiadce. Nie widziała więc tego niemego pytania mężczyzny, które rzucił do ciężarnej i dopiero niedługo po tym nieco się od norda odsunęła, by móc na niego spojrzeć swoimi czerwonymi oczkami i pogładzić go po policzku. Wcale jej nie przeszkadzało to, że był raczej w większości szorstki przez biały, gęsty zarost. Naszła ją nawet ochota na zaplecenie mu kilku warkoczyków w tej pięknej brodzie, jednakże to na pewno nie tu i nie teraz.
        - Mana wrócić do doma Taurosa. Mana zaparzy Taurosu lekarstwo. Taurosa nie boleć po lekarstwo - obiecała łagodnie, przykładając swoje czoło do jego jakby to naprawdę miało mu pomóc się pozbierać. Na szczęście miała maskę na czubki swojej głowy, więc nie musiała się martwić o to, czy dziobem nie wydłubie mu przez przypadek oka. Raz jeszcze pogładziła go po policzku, uściskała mocno i cofnęła się nieznacznie.
        Dłonią sięgnęła w górę i ściągnęła ze swojej głowy ptasią maskę, pozwalając burzy czarnych włosów, bez najmniejszej kontroli opaść jej na twarz. Potrząsnęła głową niczym mokry pies, chcąc się pozbyć niesfornych kosmyków z twarzy, lecz nie do końca to pomogło, bo kilka nadal łaskotało ją w nos, ale przynajmniej lepiej już widziała. No i włosy nie wchodziły jej do oczu. Założyła zaraz Taurosowi swoją maskę i uśmiechnęła się pogodnie.
        - Tauros nie smutny, Tauros ma Mana na zawsze - powiedziała stukając delikatnie w ptasią maskę, którą mu dała. Wierzyła, że dzięki temu nie będzie już smutny, bo w sumie ona odkąd miała tą maskę, mało razy była smutna. Odwróciła się, jakby tanecznie do Marthy, nie tracąc swojego przyjaznego, dziecięcego uśmiechu. - Mana zaopiekuje się Tauros, Tauros nie smutny. Mana zrobi nie bolało Taurosa - obiecała bez najmniejszego zawahania. Widać było, że bardzo jej zależało na jego dobru i pozytywnym samopoczuciu. Po czym raz jeszcze przeprosiła za swojego lisa i wyszła z Taurosem, jeśli nikt nie miał nic przeciwko. Naprawdę była gotowa zrobić mu w tej chwili jakieś ziółka, aby się lepiej poczuł, a dla pewności jeszcze spróbuje poprosić duchy o pomoc, by Tauros był szczęśliwy.

[Tauros]

Dała mu swoją maskę... Tauros nie mógł w to uwierzyć. Czuł, że ona jest dla niej niezwykle ważna, nie bez powodu się z nią nie rozstawała, a teraz dała ją jemu, żeby zawsze przy nim być. Gdyby tylko mógł, ścisnąłby ją z całych sił. Oczywiście nie zrobił tego, bo połamałby biedactwu kości, ale objął ją jeszcze raz, bo co innego mógł zrobić? W życiu nikt go tak nie wzruszył. Nikt nie dał mu nawet żadnego prezentu i mało brakowało, a naprawdę rozpłakałby się ze wzruszenia. Tymczasem uśmiechnął się i pocałował ptaszynkę w czubek głowy.
- Dziękuję - powiedział. Nagle usłyszał westchnięcie ze strony Marthy, która patrzyła na ten obrazek z boku.
- Och, olać tą kurę. Zwrócisz kiedy indziej, zabierz ją lepiej w jakieś ładne miejsce, a nie na ten hałaśliwy targ. No, już, już, bo cię wykopię - uśmiechnęła się. Naprawdę wolała, żeby nord zabrał swoją czarnowłosą towarzyszkę gdzieś, gdzie było ładnie, a nie pomiędzy wrzeszczących ludzi i obijających się o siebie przechodniów.

Tauros pożegnał się z Marthą i faktycznie nie ruszył w stronę targu. Manę trzymał blisko siebie, tak by nikt, ani nic nie mogło zrobić jej krzywdy. Wyszli spomiędzy tłoczących się obok siebie kamienic i znaleźli się w bardziej pogodnej dzielnicy, gdzie mieszkali bogatsi. Nie było jednak żadnych zakazów i każdy mógł tutaj bez problemu wejść. Przy budynkach często znajdowały się malutkie ogródki z kwiatami. Obejmował Manę ramieniem, nawet tutaj, gdzie ludzi było znacznie mniej. Po dłuższym spacerze dotarli przed wielką, metalową bramę, prowadzącą do Parku Rododendronów. Była otwarta, więc swobodnie weszli na wysypaną kamyczkami ścieżkę. Stare drzewa i młode krzewy nadal obsypane były wielokolorowymi kwiatami.
- Ponoć Rododendronia powstała na terenie, który kiedyś wypełniały tylko takie drzewa. Różaneczniki - rododendrony, nie jestem taki mądry, po prostu ktoś mi o tym powiedział - wyjaśnił szybko. Nie chciał wyjść na przemądrzalca, choć wątpił by to było przy Manie możliwe.
- I... pomyślałem, że może tutaj ci się spodoba - dodał niepewnie. W życiu się tak nie czuł. Trochę szczęśliwy, trochę smutny, trochę jak idiota. Cały czas miał na głowię maskę z piórami. Musiał ją co chwilę poprawiać, żeby nie spadła, ale nie chciał jej zdejmować. Guzik go obchodziło, że każdy się gapił. I tak nikt by mu nie podskoczył.

Weszli głębiej w alejkę, nad ich głowami było słychać cichy śpiew jakiś ptaków. Wielkolud nie wiedział jakich. Ale ważne, że znaleźli się z dala od tłoku i niebezpieczeństw. Poza tym towarzystwo drzew powinno zrobić dobrze jego małej ptaszynie. Wokół było zielono, powietrze jakby zrobiło się lżejsze. No i park, jakimś cudem, był pusty. W oddali widać już było wielką fontannę, którą zbudowano już ludzkimi rękoma. Woda tryskała radośnie w górę i opadała do niskiego basenu. Jej szum było słychać z daleka.
- Podoba ci się? - zapytał.

[Mana]

        Maska harpii miała dla niej ogromne znaczenie, gdyż była prezentem od duchów przodków i symbolem jej szamaństwa - całym jestestwem Many i jej ochroną, bo gdy potrzebowała się skryć przed światem, zawsze zsuwała ją na twarz i od razu czuła się pewniej. I choć starała się w ten sposób ukryć przed wzrokiem innych, naturalnie przyciągała tylko jeszcze więcej spojrzeń. Teraz jednak, gdy był przy niej Tauros nic jej nie mogło grozić i była bardzo szczęśliwa. Nie potrzebowała już swojej maski, która dobrze wykonała swoje zadanie i teraz najbardziej przyda się Taurosowi.
        Już zaczęła pomagać!
        Mężczyzna wydawał się nie być już aż tak smutny, może nawet był szczęśliwy, a przez to i Mana była bardziej radosna. Mało brakowało, a z tego szczęścia dosłownie obrosłaby w piórka, zwłaszcza po tym jak została pocałowana w głowę przez olbrzyma. Wiedziała jednak, że poza domem olbrzyma, musi mieć człowiekowe skrzydła i szpony. Nie chciała by Tauros miał przez nią jakieś kłopoty. Bardzo mocno go kochała swoim małym-wielkim serduszkiem.
        - Tauros nie dziękuję. Mana dziękuje, że Mana ma Tauros. Tauros serce przyjaciel Mana - wyszczebiotała radośnie, przytulając się po raz wtóry w ciągu ostatnich dziesięciu minut do norda.
        Widać po niej było, że całkiem zapomniała, że wcale nie byli z Taurosem sami i w jego domu. Zwłaszcza, że zaraz spojrzała zaskoczona na Marthę, zastanawiając się skąd się tu w ogóle wzięła. Kiedy jednak padło słowo "kura", od razu przypomniała sobie, że przecież Rød zjadł z rana pióronoga i przez niego musieli z Taurosem pójść przeprosić sąsiadów - Marthę.
        - Mana nie idzie z Tauros na targ? Tauros nie kupi pióronoga dla Marthy? - zapytała zdziwiona, niby rozumiejąc co kobieta właśnie powiedziała, ale nie miała pojęcia dlaczego mieli nie iść na targ. A może... może Martha wiedziała, że Mana jest szamanką i może myślała, że harpia mogłaby duszę jej kury sprowadzić z powrotem do tego świata? Tyle że niestety były to praktyki złych szamanów i naturianka tego nie potrafiła.
        Spuściła lekko główkę, bo spodziewała się, że Marthcie będzie przykro przez to, że nie mogła jej pomóc odzyskać ukochanego pierzastego przyjaciela. Zastanawiała się przez moment jak powiedzieć to kobiecie, ale nim w końcu nabrała powietrza i odwagi, by w końcu się odezwać, byli już z Taurosem przed domem sąsiadów i szli ulicami miasta. Było naturiance bardzo smutno, że znów tylko narobiła kłopotów i nie była w stanie w żaden sposób nikomu pomóc. Wtuliła się w bok Taurosa z zaszklonymi oczkami.
        - Mana nie może pomoc dla Martha. Mana nie jest zły mana - powiedziała cichutko i podciągnęła noskiem trzymając się blisko Taurosa, ale nie umiała się póki co cieszyć jego towarzystwem. - Mana nie umie obudzić pióronóg. Mana nie zły mana - dodała, uczepiona boku koszuli przyjaciela i przystanęła, a kiedy i Tauors się zatrzymał od razu się do niego przytuliła mocno, chowając twarz w jego ubraniu i się rozżalona popłakała ze swojej bezsilności.
        Wiedziała, że nie powinna płakać tak w środku miasta i że powinna być przy nordzie szczęśliwa i wiecznie uśmiechnięta, by i on był radosny, ale w ogóle nie była w stanie zapanować nad swoimi emocjami.
        - Mana znajdzie zły mana i poprosi zły mana obudził pióronoga - obiecała, myśląc że to naprawi całą sytuację i że w ten sposób uszczęśliwi Marthę. Nawet jeśli duchy i zmarła kura mieliby być na nią po tym źli za ożywienie martwego stworzenia. W ogóle nie przeszło jej przez głowę, że Marthcie mogło chodzić zupełnie o co innego.
        Wypłakała się i w sumie zaraz było wszystko w porządku. Bardziej skupiła się już na tym gdzie szli, a nie na własnych myślach. Poza tym... Tauros miał coś takiego w sobie, że nie potrafiła się zbyt długo przy nim smucić, choć może to właśnie przez to, że chciała, aby sam był szczęśliwy.
        Wkrótce wkroczyli do bogatszej dzielnicy i... Mana od razu przylgnęła do mężczyzny, jakby bardziej obawiała się tego spokoju i ogromnych rezydencji dokoła, niż tłumów i gwaru, z którego właśnie wyszli. W parku jednak odetchnęła z ulgą i aż zamarła, gdy zobaczyła przed sobą przepiękne, kwieciste drzewa, rosnące niemalże wszędzie w zasięgu wzroku. A ten zapach...
        Harpia przystanęła i przymykając delikatnie oczy, nabrała mocno powietrza, upajając się ta przepiękną mieszanką zapachów kwitnących w parku kwiatów. Zachichotała, gwałtownie wypuszczając powietrze, gdy akurat zawiał jej w twarz ciepły zefirek. Roześmiana rozłożyła na boki ręce (a raczej tylko jedną, bo drugą przecież miała złamaną), które zaraz zmieniły się w skrzydła i lekko podskoczyła, zaczynając machać skrzydłami, zachęcona przez ten delikatny podmuch, by poszybować w przestworzach i się z nim pościgać. Niestety ze względu na swój stan oderwała się od ziemi tylko na moment, gdy podskoczyła, ale nic więcej prócz tego. Zamieniła skrzydła z powrotem na dłonie i spojrzała tęskno w ślad za tańczącym między drzewami wiatrem.
        Potrząsnęła energicznie głową i spojrzała na Taurosa, odganiając smutek i zastępując go radością. Nie miała powodu się smucić skoro park był tak piękny, że zapierał dech w piersi. Nawet jeśli nie mogła nacieszyć się tym widokiem tak, jak by chciała.
        - Tauros bardzo mądry. Tauros wie więcej od Mana. I Tauros kowal - powiedziała, patrząc na niego z pogodnym uśmiechem i migoczącymi z zachwytu, czerwonymi oczkami. Była naprawdę szczęśliwa i wdzięczna, że ją tu przyprowadził. Czego najlepszym dowodem powinno być to jak nagle przed nim stanęła i rzuciła mu się na szyję, uwieszając się jej i przytulając z całej siły do niego.
        - Dziękuję, Tauros. Mana bardzo szczęśliwa - mruknęła ogromnie wdzięczna, że tu z nordem była. Dzięki temu już w ogóle się niczym nie martwiła tylko cieszyła się z tego, że go w ogóle poznała.
        Po jakimś czasie poszli dalej w park i Mana myślała, że już nic jej nie zaskoczy tego dnia, naprawdę czuła się wspaniale w tym miejscu, wtulona w Taurosa, ale gdy zobaczyła w dali fontannę, aż pisnęła i puszczając mężczyznę, zaczęła biec w stronę tego murowanego dziwa.
        - Strumień kwitnący! - zakrzyczała podekscytowana, co chwila zbliżając się do fontanny i wracając do norda, by go pociągnąć w stronę znaleziska. - Mana nie wiedziała, że woda rośnie jak drzewo! Mana nie wiedziała, że woda płynie do nieba!

[Tauros]

Chciał jej po prostu sprawić radość, bo co innego można robić, kiedy się kogoś kocha. Mana była dzieckiem natury i chciał jej dać choć namiastkę lasu, w którym się wychowała. Byli zupełnie inni i znali się zaledwie "sekundę", ale nord szybko pojął, że miasto ma zbyt wiele hałasu, zbyt wiele ludzi i zagrożeń. Dlatego właśnie przyprowadził ją tutaj, gdzie nad głowami szumiały liście i śpiewały ptaki. Jej radość była najlepszym co go w życiu spotkało. Skoro ona się cieszyła, to i on się cieszył. Nadal gdzieś w głębi jego duszy chował się strach przed tym co będzie. Myśl, że Mana niedługo odejdzie, ale uznał, że najlepiej jeśli będzie cieszyć się tym, co ma tu i teraz. W jego głowie zaś powstał plan jak wykorzystać czas, który im dano.

Nie spodziewał się, że ptaszynkę tak bardzo ucieszy widok fontanny, ale to było wspaniałe. Dał się jej pociągnąć w stronę wody. Maska, którą miał na głowie i którą ciągle poprawiał poczochrała jego białe włosy. Nie wyglądał tak jak zwykle na co dzień. Jego twarz się zmieniła, nie była posępna i poważna, a uśmiechnięta. Czasem tak bardzo, że było widać jego zęby.

- To fontanna - powiedział siadając na brzegu basenu. - Nie dokładnie wiem jak działa. Ale woda wylewa się górą i wpada tutaj, do basenu, a potem jakoś dostaje się do środka i znów wypływa górą - mężczyzna znał się na broni, pancerzach i innych metalurgicznych sprawach, ale jak działały fontanny nie wiedział. W końcu każdy miał jakieś luki.
- Może, kiedy wrócimy do domu pokażę ci mojego konia, Magnusa - zaproponował, zapominając, że miał jej pokazać co robi jako kowal.

[Mana]

        Zachwyt Many na widok fontanny był wręcz trudny do opisania. Dziewczyna nie jedno dziwo w swoim życiu widziała, niejednokrotnie widziała spadającą z odległych szczytów wodę, cieszyła się widokiem nie jednego wodospadu, lecz po raz pierwszy mogła obserwować wodę "płynącą" do nieba. Nigdy czegoś takiego nie widziała i widać po niej było, że jest naprawdę ciekawa jak to działa. Uklękła obok Taurosa na brzegu fontanny i wychyliła się w stronę wody i zanurzyć w niej dłoń. Zachichotała pogodnie, bo zimna, kropelki opadające na jej dłoń i twarz bardzo łaskotały i spojrzała zaraz swoimi czerwonymi oczkami na swojego serdecznego przyjaciela.
        - Jak Mana! - zauważyła radośnie, wodząc spojrzeniem po tryskającym do góry strumieniu, który chwilę po tym się załamywał i spadał z powrotem do basenu. Była tak skupiona, że mieniąca się od słońca tafla odbijała się w jej szkarłatnych oczach. Uśmiechnęła się przy tym nieco nostalgicznie do swoich myśli. - Mana sprowadzała duchy Wieszboszpon na ziemie, jak Wierzboszpon wychodził z jaja. Mana odprowadzała duchy Wierzboszpon do domu duchów, jak Wierzboszpon zasypiał na zawsze. Mana jest fontanna - podsumowała pogodnie, patrząc przy tym na Taurosa. Była bardzo ciekawa jego opinii, czy dobrze zrozumiała działanie fontanny. Uśmiechnęła się przyjaźnie do norda i znów skupiła na wodzie w basenie, aby nabrać jej nieco na dłoń i się nieco napić.
        - Mana w Wierzbogaj nie miała fontanna. Mana miała woda spadająca z gór. Tauros wielki jak góra, ale Tauros nie ma spadająca z Taurosa woda. Ale Mana może skakać z Taurosa do woda - zachichotała pogodnie i się do niego wtuliła. Zamruczała przy tym cichutko z zadowoleniem, samej nawet nie zdając sobie sprawy z tego jak bardzo zmarzła przez lekko pochlapane ubranie. A nord był taki cieplutki. Przytaknęła pogodnie na jego propozycję pokazania jej swojego konia. Nie sądziła, że Tauros ma jakieś inne zwierzęta, niż kury dzielone z sąsiadami, lecz gdy się dowiedziała, że miał swojego wierzchowca, od razu zaczęła się zastanawiać i nie mogła się doczekać kiedy go pozna. Była pewna, że musiał być najlepszym przyjacielem norda. I bez wątpienia musiał być ogromny, podobnie co jego właściciel.
        - Mana obiecuje na skrzydła, Rød nie zje Magnusa - przysięgła szczerze, ale też z ogromnym entuzjazmem. - Mana bardzo dziękuje Tauros za spacer do park. Tauros przyjaciel serca Mana! - niemalże wyćwierkała radośnie i ponownie całą sobą przylgnęła do wielkiego ramienia mężczyzny. Była naprawdę szczęśliwa, że Tauros pokazał jej to miejsce, że mogła przebywać tu razem z nim.
        Nie była jednak świadoma tego, że kowal nie do końca był tak samo szczęśliwy co ona, bo cały czas martwił się o to, co będzie, gdy harpia będzie miała już sprawne skrzydło i będzie mogła odlecieć w tylko sobie znanym kierunku, nawet jeśli nie miała żadnego celu. On natomiast nie wiedział pewnie o tym, że w mieście jej się bardzo podobało i nawet przez moment nie przyszło jej do głowy co zrobi, gdy złamana ręka (skrzydło) jej się wyleczy. Mana żyła każdą najmniejsza chwilą dziejąca się wyłącznie tu i teraz. Nie była osobą, która zadręczałaby się przyszłością, by obawiała się o niepewną przyszłość. Brała z życia pełnymi garściami, nawet jeśli nie zawsze było tak kolorowo jakby chciała, a mimo to uśmiech rzadko kiedy schodził jej z twarzy. Była po prostu szczęśliwa. A po poznaniu Taurosa, chyba nawet czuła się szczęśliwsza, jak nigdy wcześniej w życiu.

[Tauros]

Tauros nie rozumiał porównania profesji Many do działania fontanny. Za to bardzo szybko pojął, że jego ptaszynka była kimś w rodzaju kapłanki. Już wcześniej to podejrzewał, ale teraz był pewien. Uczestniczyła przy narodzinach, by duch, czy dusza, znalazła się w ciele nowo narodzonej harpii. A kiedy ta umierała, Mana dbała o to, by odeszła do świata ich duchów. Miał teraz pewien obraz tego, co robiła w swojej grupie i dlaczego pochowała jego kurę z taką uwagą i godnością. Ciągle jednak zastanawiało go, dlaczego "duchy być złe na Manę". No ale w tej chwili wikłanie się w rozmowę na ten temat nie miało większego sensu... chyba... Chyba lepiej było być tu i teraz.

Gdy go objęła poczuł, że zmarzła. Jemu to akurat nie groziło, raczej nie bywało mu zimno - uroki pochodzenia z północy. Prędzej zejdzie na udar słoneczny, niż zamarznie. Nie planował jeszcze opuszczać parku. Manie dobrze robiła obecność zieleni, poza tym nie chciał tak szybko zabierać jej znów w zgiełk. No i ta fontanna. Była nią tak bardzo zachwycona.

Harpia tuliła się do jego ramienia, a on pochylił się delikatnie, tak by nie powalić na ziemię dziewczyny, a zdjąć buty. Zsunął je ze stóp, a potem podciągnął nogawki spodni. Obrócił się i usiadł na brzegu basenu tak, że teraz moczył swoje stopy w wodzie. Manę wciągnął sobie bokiem na kolana. W ten sposób mógł obejmować ją i chronić przed chłodem, a jednocześnie pozwalać kropelkom spadającej wody łaskotać jej ręce i twarz. Nie marzła i mogła cieszyć się nowym odkryciem w postaci "wody płynącej do nieba".

- Tauros nie zawsze był taki - odezwał się swoim niskim głosem.
- Nie pamięta dobrze swojej rodziny, ani swojego stada. Pamięta, że miał braci i rodziców, że dorastał na zimnej północy. A potem ktoś zrobił mu krzywdę i Tauros przestał pamiętać jak być dobrym - celowo zaczął rozmowę używając trzeciej osoby, tak jak robiła to Mana, by płynnie przejść na "normalne" wysławianie się.
- Przez większość życia nie miałem nikogo bliskiego i nie byłem takim Taurosem jak jestem teraz. Nie pamiętam kiedy ostatnio ktoś był mi tak bliski jak ty Mana. Gdybym był zwykłym człowiekiem, byłbym już bardzo stary wiesz? Bardzo stary. Moje życie było bardzo smutne i puste. Może twoje duchy chciały żebym miał kogoś bliskiego, dlatego zesłały mi ciebie. Nie pamiętałem już jak to jest kogoś przytulić. A ty tulisz się cały czas. Może... Może duchy wcale nie są na ciebie złe. Może milczą, bo są zadowolone, że zaopiekowałaś się Taurosem?
- Ja chciałbym się tobą opiekować tak długo jak to tylko możliwe. - Objął mocno swoją małą ptaszynkę siedzącą mu na kolanach. Oczywiście cały czas uważając, by nie zrobić jej krzywdy.
- Szkoda, że nie mam piór jak ty, wtedy mógłbym odlecieć z tobą gdzie tylko byś chciała.

[Mana]

        Jeszcze nigdy w życiu nie było jej tak dobrze, znajdując się w czyiś objęciach. Nie żeby często ją ktoś przytulał, na ogół to ona wszystkich obejmowała i rzadko się zdarzało, by ktoś odwzajemnił jej uścisk, a nie tylko pogłaskał ją po główce, jednakże po prostu czuła, że jest obecnie inaczej. Miała wrażenie, że uwierzyłaby w tej chwili w każde słowo norda, nawet gdyby zaczął ją żywcem obdzierać z piór i łamać jej kości, ona nadal czułaby się przy nim najbezpieczniej na Łusce. Choć oczywiście wątpliwym było, by Tauros dla własnej przyjemności zechciał zrobić jej krzywdę. Mana o tym doskonale wiedziała. Nie rozumiała jedynie do końca tego dziwnego uczucia, które ją opanowało.
        Wtuliła się szczęśliwa w swojego olbrzymiego przyjaciela i przymknęła czerwone oczy. Nie była zmęczona, nie chciało jej się spać, po prostu chciała w pełni rozkoszować się otaczającym ją pięknem natury, szumu drzew i wody fontanny, śpiewem ptaków, a przede wszystkim bliskością Taurosa, który zaraz zaczął się lekko wiercić. Mana otworzyła oczy i odchyliła lekko głowę do tyłu by na niego spojrzeć. Była mocno zaskoczona, gdy nagle znalazła się na kolanach norda, a nie na kamiennym murku fontanny, na którym przed chwilą siedziała. Widząc jednak, że nic złego się nie dzieje, wtuliła się z powrotem w potężną pierś swojego towarzysza i cieszyła się z czasu wspólnie spędzonego w parku.

        - Hm? - mruknęła, nie do końca go z początku rozumiejąc, gdy zaczął swoją wypowiedź. Nie wiedziała o co mogło mu chodzić, bo według niej nikt nigdy nie był taki sam jak w chwili obecnej. Na przykład ona - nie zawsze była harpią, bo kiedyś była jajkiem.
        Nie było jednak sensu dopytywać Taurosa o to, co miał na myśli, bo zaraz sam zaczął dziewczynie tłumaczyć, albo raczej zwierzać jej się ze swojego życia. Słuchała go uważnie, nie przerywała mu, choć w pewnym momencie przechyliła lekko na bok głowę i się bardzo zasmuciła na wieść o tym, że ktoś zrobił mu krzywdę. Doskonale widziała, że coś bardzo mocno trapi jej przyjaciela, więc postanowiła położyć dłoń na jego ręce, aby dodać mu otuchy i okazać swoje wsparcie. Uśmiechnęła się przy tym łagodnie, gdy tylko na nią spojrzał.
        Słuchała go dalej i... nie spodziewała się tego, co powiedział o duchach. To, że duchy doprowadziły do ich spotkania, to było pewne. Zamyśliła się nad tym i im dłużej myślała, tym bardziej była przekonana o tym, że jej olbrzym miał rację. Gdyby duchom nie zależało, by spędziła więcej czasu u boku norda, po wizycie u Lili i odpoczynku mogłaby poprosić przodków o wyleczenie jej skrzydła i prawdopodobnie w tej chwili byłaby znów w przestworzach gdzieś nad rozległymi ziemiami Alaranii. Duchy jednak, ani nie chciały jej pomóc, ani się do niej nie odzywały, przez co będzie musiała poczekać z ponownym wyruszeniem w podróż aż jej złamana kość sama się nie wyleczy. Dzięki temu więcej czasu będzie mogła spędzić z Taurosem. Była ogromnie wdzięczna kowalowi, że pomógł jej zrozumieć wolę duchów, choć nie wiedziała, dlaczego dusze przodków, tak bardzo chciały, by Mana została z nordem.
        - Mana zaopiekowała się Taurosem? - zapytała, nie rozumiejąc co miał na myśli.
        Przymknęła oczy, gdy Tauros ją mocniej do siebie przytulił i przez moment po prostu rozkoszowała się tym. Po krótkiej chwili poprawiła się lekko w jego objęciach, by móc spojrzeć na jego twarz i wyciągnęła w jej stronę swoją drobną rączkę, przykładając ją do policzka norda i go delikatnie po nim głaszcząc. Z ciepłym uśmiechem na ustach, pokręciła również delikatnie swoją głową.
        - Tauros nie potrzebuje skrzydła, by być szczęśliwy - zaczęła i zsunęła po chwili rękę z jego twarzy, przykładając ją tym razem do serca norda. - Mana chce odlecieć tutaj - powiedziała szczerze, patrząc mu głęboko w oczy i promiennie się uśmiechając. Widać po niej było, że mężczyzna jest dla niej naprawdę bardzo ważny i gdy mówiła o nim jak o przyjacielu, mogła mieć na myśli coś więcej.
        - Tauros przyjaciel serce Mana. Mana chce być przyjaciel serce Tauros. Jak Tauros chce - powiedziała lekko zarumieniona i skrępowana, spuszczając nieco główkę, którą z resztą zaraz schowała w jego objęciach, gdy się do niego przytuliła.
        - Dlaczego ktoś zrobił Taurosu krzywdę? - zapytała zaraz, jakby sobie właśnie o tym przypomniała, podnosząc na niego zmartwiony wzrok. Ciężko było harpii pojąć, dlaczego ktoś miałby krzywdzić tak dobrego człowieka, jakim w jej oczach był mężczyzna.

[Tauros]

Tauros nie wiedział co właściwie znaczy "przyjaciel serca", może chodziło o przyjaciela "od serca"? Kogoś zaufanego, kogoś, bardzo bliskiego. A może o coś więcej? Może jego uczucia wcale nie były takie odległe od jej? Cokolwiek znaczyły te słowa wiedział, że chce być jej "przyjacielem serca".
- Oczywiście, że Tauros chce - powiedział natychmiast, zwłaszcza widząc, jak Mana się rumieni. Położył swoją dłoń na jej malutkiej rączce, która spoczywała na jego klatce piersiowej. Dysproporcja ciała pomiędzy nimi była ogromna. Ale przynajmniej mógł ją całą schować w swoich ramionach.
- Nie wiem ptaszynko, dlaczego ktoś zrobił Taurosowi krzywdę - westchnął.
- Chyba chciał, żeby Tauros był jego własnością - oparł delikatnie brodę o czubek jej głowy i zamknął oczy. Mógłby tak z nią siedzieć do samego wieczora. Ani nie czuł głodu, ani zmęczenia. Ani nawet dyskomfortu z powodu zaległych zajęć. Kurę mógł odkupić kiedy indziej, odebrać sprawunki też. A warsztat... i tak ciągle był w przygotowaniu.
- Ale nie martw się. Tauros teraz wolny. - Trochę żałował, że zaczął ten temat, nie chciał popsuć humoru Manie. Jakoś tak samo wyszło, że zaczął się jej zwierzać. Nie traktował jej jak dziecko, choć często tak się zachowywała. Po prostu nie znała tej kultury, pochodziła z innego miejsca, dlatego nie rozumiała. Nie oznaczało to, że była dzieckiem. Zwyczajnie nikt nie skalał jej umysłu i duszy wszelkimi plugastwami tego, tak zwanego "cywilizowanego", świata.

Długo siedzieli wtuleni w siebie. Nord czuł, że się uspokaja, że strach i ból znika. Należało cieszyć się tym co tu i teraz, a martwić, dopiero, kiedy nadejdzie czas. Na razie miał Manę przy sobie i psucie tego rozmyślaniami nad przyszłością nie miało sensu. Nie wiedział ile czasu minęło, ale chyba było im obojgu dobrze, bo żadne się nie ruszało.

Nagle mężczyźnie przyszedł do głowy pewien pomysł.
- A może pozbieralibyśmy trochę listków, patyków, piór i innych leśnych rzeczy w drodze powrotnej? - zapytał cicho, bo nie był pewny, czy Mana przypadkiem nie zasnęła. W jego głowie pojawił się chytry plan, jak umilić Manie pobyt w jego domu. Chciał jej zrobić niespodziankę, ale też w pewien sposób zaangażować ją to przedsięwzięcie. Do tego wszystkiego potrzebował jeszcze kwiatów, ale je zamierzał już zdobyć sam.

[Mana]

        Mana natychmiast schowała swoją twarz w ubraniu Taurosa, przytulając się całą sobą do niego, gdy tylko zadała swoje nieco krępujące pytanie, które w sumie nie było do końca pytaniem. Doskonale czuła jak jej twarz płonie, a serce miota się w piersi jak spanikowany ptak złapany w pułapkę. Bardzo zależało jej na mężczyźnie, lubiła go i była mu naprawdę bardzo wdzięczna za jego opiekę, gdy inni mieszkańcy tego miasta nie byli dla niej ani trochę mili na początku, jak tylko się tutaj pojawiła. I dlatego tak bardzo się bała odpowiedzi norda. Nie chciała go stracić, a doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że mógł nie do końca rozumieć, o co jej chodziło. Początkowo jej się nawet smutno zrobiło z tego powodu, że nie znała zbyt dobrze jego języka, ale zdołała powstrzymać łzy, gdy poczuła jak położył dłoń na jej własnej, spoczywającej na jego sercu. Odetchnęła głęboko, uspokajając się i siedziała jeszcze przez moment schowana w objęciach Taurosa, rozkoszując się odgłosem bicia jego serca.
        Słuchała ze smutkiem jego słów o tym, jak wielka krzywda go kiedyś spotkała, choć w ogóle nie wchodził w szczegóły. Dla harpii były one w sumie zbędne. Wystarczyło, że słyszała z jakim trudem i bólem przychodziło mężczyźnie mówienie o tym. Z resztą nie chciała by się smucił, bo przez to bolało ją serce i to bardziej, niż złamane skrzydło.
        - Mana przyjaciel serce Tauros - powiedziała łagodnie, choć z dużą pewnością siebie, zadzierając głowę do góry, by spojrzeć na niego. Wydostała się z jego objęć i podniosła się by mieć twarz na wysokości jego. Położyła delikatnie dłonie na jego policzkach i pogładziła je ostrożnie, patrząc mi ze zmartwieniem w oczy, by po chwili złożyć na jego ustach krótki, bardzo delikatny pocałunek. - Mana przyjaciel serce Tauros. Mana nie chce Tauros smutny - powtórzyła z determinacją i przytuliła się do niego, na powrót siadając mu na kolanach.
        Była więcej niż przekonana, że i tym razem mógłby jej nie zrozumieć do końca, ale wcale nie musiał, by harpia postanowiła o kilku rzeczach. Pierwszą z nich było oczywiście bycie przy Taurosie, by już nigdy nie był sam i by mógł się uśmiechać. W ramach kolejnej obiecała sobie, że nie dopuści, aby ktokolwiek skrzywdził norda, nie pozwoli, by znów spotkało go to, o czym ciężko było mu mówić. Wtuliła się bardziej w niego i uśmiechnęła pod nosem. Czuła się naprawdę szczęśliwa, gdy podjęła decyzję o zrealizowaniu tych dwóch planów. Gdy odnalazła cel swojego życia. Miała jeszcze jeden plan, ale o nim postanowiła porozmawiać następnego dnia z przyjaciółką Taurosa, która opatrzyła jej skrzydło.
        - Hm? - zapytała z zaciekawieniem podnosząc główkę, na norda, gdy jego głos wyrwał ją z rozmyślania. - Mana pozbieralibyśmy dużo rzeczy dla Tauros! - wyszczebiotała radośnie z ogromnym entuzjazmem. Szybko stanęła na nogi i była gotowa do zadania. Nie miało znaczenia dla niej dlaczego mieli coś zbierać, najważniejsze było, że mogła to zrobić z nordem i dla niego, a to tylko powodowało, że wręcz paliła się do zbierania listków, patyków, piór i innych leśnych rzeczy. Mana łowczyni leśnej ściółki nadchodzi!

[Tauros]

Taurosa zamurowało. Czy ona naprawdę go pocałowała? Czy ona go pocałowała? Czy w jej plemieniu pocałunek w usta oznaczał coś innego, niż tutaj? Czy tak wyglądały relację przyjaciół, w jej mniemaniu? A może nie... Najpierw dała mu swoją maskę, a teraz go pocałowała. Nie przewidziało mu się. Nie przewidziało? Nie. Nie przewidziało! Co więc do diaska znaczył "przyjaciel serca"? Czy to oznaczało, że go kocha? Na tą jedną sekundę serce przestało mu bić, ale potem rozszalało się tak, jak nigdy w jego życiu. Ledwo wiedział co się dzieje wokoło, więc po prostu ją przytulił. Ale w głowie aż mu dudniło. Co się właściwie stało do cholery?! Jego mutacja nie pozwalała mu się upić, ale z tego co pamiętał z młodości, to nawet alkohol nie dawał takiego oszołomienia. Czasy, kiedy na moment się zakochał wymazał z pamięci bezpowrotnie. Zupełnie nie planował w swoim życiu takich zawirowań. A już tym bardziej uczuć, tylko, że teraz wszystko się zmieniło. Zupełnie jakby ktoś pieprznął mu wielkim młotem w głowę, ewentualnie uderzyłby w niego piorun, tudzież objawiło jakieś bóstwo. W tej chwili nie potrafił trzeźwo myśleć. Musiało minąć kilka minut, by doszedł do siebie. Na szczęście potem było już ciut lepiej.

Otrzeźwił się lekko w drodze powrotnej, kiedy zbierali "leśne rzeczy". Mana biegała radośnie z jednej strony ścieżki, na drugą. A Tauros przyglądał się jej wesołym podskokom. Ze swojej tuniki zrobił prowizoryczną "torbę", unosząc ją do góry. Harpia wrzucała do niej wszystko, co uznawała za ładne i leśne. Lądowały więc tam gałązki, piórka, kamyczki, kępki mchu, a nawet dziko rosnące kwiatki, kilka żołędzi z poprzedniej jesieni, które jakimś cudem uchowały się w trawie, no i oczywiście wszystkie najładniejsze listki. Nord nie porzucił swoich planów związanych z przeznaczeniem owych znalezisk. Wręcz przeciwnie, do głowy przyszło mu nawet ulepszenie planu o dodatkowe "świecidełka".

Wyszli z parku i znów znaleźli się pośród gwarnych ulic miasta. By jedną ręką cały czas obejmować i chronić Manę, zdjął maskę, którą od niej dostał i ułożył delikatnie na znaleziskach, które trzymał w tunice. Nie mógł jej cały czas poprawiać. Nie miał już do tego wolnej ręki. Uchronienie czarnowłosej przed niebezpieczeństwem było dla niego najważniejsze. Nie chciał jej pozwolić na oddalanie się od siebie, wiedział, że prędzej czy później, w tym tłumie, bez jego ochrony, ktoś by na nią wpadł, albo ona wpadła na kogoś, lub coś. O gorszych rzeczach, jak szarpnięcie jej, spłoszony koń, złodziej, czy inny przestępca, nie chciał nawet myśleć. Gdyby ktoś tknął jego ptaszynę... Oj nie ręczyłby za siebie.

Gdy wrócili do domu, mężczyzna odłożył maskę na półkę w kuchni, a wszelkie znaleziska wsypał do wielkiej, drewnianej misy. Nie chciał ich rozsypywać na stole, było tam bowiem sporo lekkich drobiazgów, jak piórka, czy listka, które można było łatwo zgubić. Zostawiwszy zebrane rzeczy zabrał Manę na podwórze, by pokazać jej swojego wierzchowca - Magnusa.
Wyprowadził konia ze stodoły, gdzie odpoczywał. Przy białowłosym rumak wyglądał normalnie, ale zdecydowanie normalnych rozmiarów nie był. Był to ogromny wałach, szeroki i wysoki, taki co to śmiało pociągnąłby nawet bardzo ciężki wóz i mógł dźwigać na swoim grzbiecie giganta. Przy Manie był jak potwór, który mógłby odgryźć jej małą główkę. Ale Magnus był koniem spokojnym i ufnym, nie był płochliwy, ani agresywny, więc Tauros nie bał się go wyprowadzić i pokazać dziewczynie. Koń był maści szaro jabłkowitej, innymi słowy szarej w białe kropki z ciemnym ogonem i przyciemnianym pyskiem. Wierzchowiec miał zaplecioną grzywę, był dobrze podkuty (w końcu był koniem kowala), sierść miał zadbaną i lśniącą.
- To Magnus - przedstawił konia ptaszynie.
- Nie bój się, nie zrobi ci krzywdy.

[Mana]

        Uczepiła się jego koszuli i wtuliła w ogromny tors norda niemalże całą sobą, po tym jak go pocałowała. Podczas gdy Tauros był w niemałym szoku w tej chwili, Mana była bardzo zdeterminowana i miała szczerą nadzieję, że mężczyzna zrozumie jak ważny dla niej był i co do niego czuła. W ogóle nie spodziewała się, że mogłaby odnieść odwrotny efekt i przez to jej przyjaciel będzie miał jeszcze większy mętlik w głowie. Dopiero po chwili, gdy milczenie z jego strony zaczęło się niemożliwie przedłużać, powoli rodziły się w naturiance obawy. Martwiła się, że może uraziła mężczyznę swoim zachowaniem, albo że zrobiła właśnie coś bardzo złego i teraz ją znienawidzi. Zadarła ostrożnie głowę do góry, by móc na niego zerknąć, lecz nic to jej nie pomogło, a jedynie zmartwiło harpię jeszcze bardziej.
        Siedzieli tak przez chwilę w milczeniu, przytuleni do siebie, każde z nich pogrążone w natłoku własnych myśli, aż w końcu Tauros nie wyszedł z propozycją powrotu do domu i pozbierania po drodze leśnych skarbów. Harpia nie do końca rozumiała po co to wszystko mężczyźnie, ale z ogromnym zapałem i entuzjazmem zabrała się do zbierania wszystkiego co wydało jej się ładne i warte uwagi. Skoro miały być to prezenty dla Taurosa, postanowiła dać z siebie wszystko by znaleźć jak najładniejsze rzeczy z leśnej ściółki. Ani przez chwilę nie podejrzewała, że to wszystko wcale nie miało być dla norda, a dla niej.

        Była bardzo ożywiona tym wspólnym zbieraniem listów i szukaniem ładnych piórek, i dobrze się przy tym bawiła, więc gdy tylko wyszli z parku szybko zaczęła tęsknić za wspaniałymi chwilami spędzonymi wspólnie w parku. Już jej tego brakowało. Nie załamywała się jednak, bo zaraz wyszli na tętniące życiem ulice miasta, pełne spacerujących w tę i z powrotem ludzi, jak od siebie różnych i jednocześnie tak indywidualnie barwnych pod każdym względem, że od razu skojarzyli się Manie z ptakami. Przez to poczuła się niemal jak w domu, jak w jakiejś wielkiej, obfitującej w różne gatunki ptasiej kolonii, w której nic złego nie może ją spotkać. Całkowicie zapomniała o tym, że wcale nie tak dawno temu, chcąc ochronić bezbronnego zwierzaka, omal nie została "zadziobana" przez tutejszych mieszkańców. Dobrze więc, że Tauros był przy niej i dbał o bezpieczeństwo naturianki, bo ta nawet nie dopuszczała do siebie myśli o tym, że mogłaby bardzo szybko wpaść w poważne kłopoty i znaleźć się w ogromnym niebezpieczeństwie.
        Co prawda kilka razy zaciekawiona czymś w bocznej uliczce, albo między przechodniami po drugiej stronie ulicy, próbowała wyrwać instynktownie w tamtą stronę i zbadać ową ciekawostkę, jednakże silne objęcia jej towarzysza bez większego problemu uniemożliwiały jej takie samowolne zwiady. Udało jej się nawet dostać od bardzo miłego, starszego pana z jednego ze stoisk z pieczywem słodką bułkę, choć ani o nią nie prosiła, ani też nic specjalnego nie zrobiła. Jedynie zatrzymała się na moment zainteresowana bardzo ładnym zapachem wypieków, o czym z resztą zaraz poinformowała i samego staruszka i w sumie wszystkich w najbliższym otoczeniu. Przechodnie jakby dopiero po jej uwadze zauważyli, że rzeczywiście stoi tu jakiś kramik z pieczywem i starszawy mężczyzna w jednej chwili zyskał kilku nowych klientów, a Mana z Taurosem otrzymali po bułce. Dziewczyna podziękowała uprzejmie, choć nie rozumiała dlaczego dostała bułkę i staruszek nie chciał od nich zapłaty, po czym mogli wrócić w końcu do domu Taurosa.
        - Mana może pomóc Tauros? - zapytała promiennie, zaraz przystawiając krzesło obok niego i na nim usiadła, bardzo zaintrygowana, co olbrzym planował zrobić z zebranymi przez nich leśnymi rzeczami.
        Zamiast jednak się tym zająć, wyciągnięta została przez mężczyznę na podwórze i zostawiona tam przez chwilę sama. Nie rozumiała z początku o co Taurosowi chodziło, ale została tak jak ją zostawił, gdy zniknął w stodole, a ona w tym czasie zainteresowała się małą gąsieniczką, która pełzała po ziemi w poszukiwaniu jedzenia. Harpia przywitała się z nią przyjaźnie i delikatnie wzięła w dłonie maleńkiego przyjaciela, którego chciała pokazać Taurosowi. Miała nadzieję, że gigant będzie wiedział, gdzie mogłaby tego malucha zostawić, by mógł się w spokoju najeść i bezpiecznie przeistoczyć się w pięknego motylka. Czekała więc na mężczyznę z łaskoczącą ją w dłonie larwą, której omal nie upuściła, gdy został wyprowadzony w jej stronę ogromny koń, którego widok aż ją oszołomił. Jeszcze nigdy w życiu nie widziała tak ogromnego konia. Rogacza, tak. Centaura również, ale konia samego w sobie, nie.
        - Magnus olbrzym, jak Tauros - powiedziała, będą pod ogromnym wrażeniem gabarytów konia, do którego bez najmniejszego strachu zaraz się przytuliła. Zachichotała radośnie, gdy wierzchowiec zbliżył do niej swoje potężne chrapy, po których zaraz go delikatnie podrapała. - Magnus szczęśliwy, Tauros przyjaciel Magnus - wyszczebiotała radośnie, choć zaraz na moment otworzyła szerzej swoje oczka i straciła odrobinę swojej wesołości, jakby nagle się jej przypomniało coś bardzo ważnego.
        Odskoczyła od wałacha jak oparzona i uśmiechnęła się promiennie by się mu z gracją godną ptaka, skłonić.
        - Mana to Mana. Mana szczęśliwa, Magnus nowy przyjaciel Mana - przedstawiła się uprzejmie wierzchowcowi i zaraz zabrała się za przedstawienie najpierw Taurosowi, a po tym również Magnusowi, chodzącej jej w dłoni gąsienicy. - Pisklak motyl jest głodny - dodała, patrząc na norda z delikatnym zmartwieniem w jej czerwonych oczkach.

[Tauros]

Mana podchodziła do życia zupełnie inaczej, niż Tauros. Uświadomił to sobie, kiedy pokazała mu gąsienicę. To go uderzyło. Harpia szanowała życie. Każde życie. Nawet to najmniejsze. A on zabijał bez mrugnięcia okiem. Kiedyś. Teraz starał się być dobry, ale łażącego mu po stole pająka roztrzaskałby ręką bez wahania. Ale właściwie dlaczego? To pytanie zabrzmiało mu w głowie. Taki pająk nic mu nie robił. Wręcz przeciwnie zjadał muchy, które mogły złożyć jaja w jego jedzeniu. Dlaczego więc odbierał mu życie?
Nord nie był głupi, ale przez lata żył siłą rozpędu, brał dni takie jakie były i już. Nie zastanawiał się. Nie filozofował. A teraz jego mózg pracował na najwyższych obrotach i co ciekawe, uważał, że to było dla niego dobre. Męczące, ale dobre. Te wszystkie pytania, które powstawały w jego głowie były niespodziewane, lecz trafne i potrzebne. Najdziwniejszy w tym wszystkim był fakt, że całe jego jestestwo zmieniało się dzięki tej niewielkiej istocie. Prostej, a zarazem tak skomplikowanej.

- Znajdziemy jej nowe miejsce, żeby mogła się najeść - zapewnił olbrzym przystawiając swoją dłoń do dłoni ptaszyny i pozwalając, by gąsienica przeszła na jego rękę.
- Damy jej bezpieczne schronienie - oznajmił i podszedł do pobliskiego drzewa, które rosło na skraju jego podwórza. Wyciągnął rękę najwyżej jak potrafił, by gąsieniczka mogła przejść na gałąź. Tutaj miała mnóstwo liści, które mogła jeść i w których mogła się schować przez wzrokiem ptaków. A więc była bezpieczna.

Potem zarówno Nord jak i ptaszynka wrócili do Magnusa. Mężczyzna cały czas miał w głowie plan, który ułożył wcześniej. Pytanie tylko brzmiało jak miał go zrealizować nie zostawiając Many samej. Tak bardzo się o nią bał. Nie, że ucieknie, raczej wyjdzie gdzieś zaciekawiona i się zgubi, albo przez przypadek zrobi sobie krzywdę. Nie mógł jednak być z nią dwadzieścia cztery godziny na dobę - choćby chciał. Jedyne co mógł zrobić to jej zaufać.

Porozmawiał z dziewczyną, powiedział jej, że musi gdzieś na chwilę iść, wyjaśnił, że chce zrobić jej niespodziankę i poprosił by popilnowała Magnusa w czasie gdy go nie będzie. Wiedziała już jak wejść do domu, że trzeba otworzyć drzwi. Gdzie stoi beczka z wodą, gdzie znajdzie jedzenie i że nie może wychodzić na ulicę, bo jest tam zbyt dużo osób i mogłaby się zgubić i nie trafić znów do domu Taurosa. Na pożegnanie (choć miało go nie być krótko) chciał ją cmoknąć w usta, ale za bardzo się bał, więc ostatecznie uściskał ją mocno i pocałował w czoło.