Szepczący Las ⇒ Inna krew.

[Sonea]

        Sonea parła naprzód z zawziętością miniaturowej wersji lodołamacza, który jednak co chwila szeptał słowa żalu do rozstępujących się przed nim przeszkód. Driada ciągle się ruszała, przez co nie było widać, jak drży na całym ciele ze zmęczenia i przejęcia. Oszczędzała energię podczas jej używania, ale tylko na tyle, by się całkiem nie wykończyć, bo wcale jej nie żałowała. Już teraz ilość magii, którą tchnęła w ten naturalny labirynt była wystarczająca, by wycieńczyć każdego, a Kenen miała za sobą maraton uzdrawiania drzew w Mai Laintha’e.
        Każdy kolejny czar przychodził jej z większym trudem i można było zauważyć, że nawet dłonie podnosi wolniej, by oprzeć je ciężko na konarze przed sobą, który chyba bardziej z litości dla zielonej duszyczki, niż pod wpływem jej magii, cofał się uprzejmie, by oczyścić jej drogę w ramach przeprosin za zużycie jej energii zasklepia posłusznie posiadane rany. A Sonea szła dalej.
        Drgnęła dopiero na kolejne słowa elfa, którego głos chyba przypomniał jej w ogóle o jego obecności. Przymknęła tylko nieznacznie oczy, słysząc swoje imię wypowiedziane chłodnym tonem, jak zawsze zresztą, ale nie zatrzymała się, dopóki nie zaczął mówić dalej. Może i nawet chciałaby słuchać go idąc, ale nigdy nie była dobra w rozmowach i naprawdę potrzebowała do tego większego skupienia, a w tym momencie miała siły na jedną czynność na raz. Z nieukrywanym więc westchnieniem odwróciła się i klapnęła pupą na jedną z grubszych gałęzi. Wpatrywała się w elfa intensywnie, a miodowe oczy błyszczały w tajemniczym wyrazie, jak płynne złoto. Kilka razy wzdychała i przekrzywiała głowę, marszcząc brwi, gdy skupiała się na tym, co mówi mężczyzna, by w pełni pojąć sens jego słów. Ale wciąż gubiła się i plątała w zdaniach, z których jej zdaniem przebijała tylko złość, strach i wątpliwości.
        - Za dużo mówisz, Elfie – zamruczała marudnie, pocierając nasadą dłoni zmarszczone w skupieniu czoło. Dopiero po chwili odjęła rękę i odchyliła głowę, spoglądając na Widugasta.
        - Fryga nigdy nie zrobiłaby drzewom krzywdy – powtórzyła powoli, starając się odpowiedzieć na zadane pytania, chociaż nie do końca je pamiętała. Zaraz też strzeliła zbolałym spojrzeniem na boki i skuliła ramiona. – Nie specjalnie Elfie. Kocha las, tak jak ja, tylko… ona się często denerwuje. Pewnie była zdenerwowana, bo tamta Czarna Małpa wygadywała o niej kłamstwa! Takie straszne i okropne kłamstwa, przez które musiała opuścić swój dom i uciec od niego na zawsze, i przez co wszyscy ją nienawidzili, oprócz mnie oczywiście, bo ja ją kocham. No i każdemu się może coś wymsknąć jak się zdenerwuje, prawda? Nigdy nie wylałeś mleka przypadkiem?! Czy to zaraz znaczy, że nie szanujesz krów i masz w sobie truciznę? – argumentowała z zapamiętaniem, na swój własny sposób oczywiście, ale wlepiając wciąż oczy w Elfa i licząc, że zrozumie.
        Nie chciała, by pokonała ją ta bariera, która zawsze jej przeszkadzała i przez którą ludzie jej nie rozumieli. Bo oni nie myślą, nie chce im się, są leniwi, nie mogą się skupić i spojrzeć głębiej, tak, by zrozumieć. By ją zrozumieć, nawet jak nie potrafi dokładnie powiedzieć, co ma na myśli. Nawet jeśli nie mówi tak ładnie, jak Fryga. Ale ten Elf był inny i mówił jak driada czasem, więc może on zrozumie. Może nie zignoruje jej tylko dlatego, że nie ma dobrych argumentów, bo ona ma świetne argumenty, tylko nie zawsze umie je komuś wyjaśnić, przetłumaczyć na jego język, na jego rozumienie świata. W końcu podniosła się i ruszyła dalej, ignorując Elfie żądanie poznania prawdy. No właśnie o to chodziło, ona zawsze mówiła prawdę, tylko po prostu nikt jej nie słuchał.
        - Nie słuchasz mnie Elfie – powtórzyła tylko szeptem, dzielnie brnąc przed siebie.
        W końcu zatrzymała się, by wysłać wiewiórkę na zwiady, i znów opadła na pobliską gałąź, tym razem opierając o konar też twarz, której zmęczony wyraz rozlał się lekko, gdy policzek dziewczyny zjechał odrobinę po szorstkim pniu, a ziewnięcie rozdarło ładną buźkę. Zaraz, za momencik ruszy dalej, tylko poczeka na Rudą Kitę, żeby wiedzieć, gdzie iść. W międzyczasie spróbowała znów skupiła spojrzenie na Widugaście.
        - Nie, ja pochodzę z Saules, Klanu Słońca – powiedziała, stukając palcem wskazującym w nagie udo, na którym brązowił się wytatuowany piktogram, ale myślami wciąż błądziła po lesie, szukając sposobu, w którym mogłaby przemówić do Elfa. Musiał zrozumieć, wyglądał na takiego, co powinien zrozumieć, ale on mówił tak jak wszyscy ludzie. Patrzył, ale nie widział, słuchał, ale nie słyszał, mówił, ale nic sensownego…
        - Elfie, zaufaj mi – poprosiła nagle i podniosła głowę, jakby sobie coś przypomniała. - Moje serce pęka z żalu, rozdarte na dwoje pomiędzy las i siostrę – powiedziała kwieciście, lecz nieco sztywnie, jakby obcymi słowami próbowała wyrazić własne emocje. Pożerane w ogromnych ilościach książki dawały wszak zasób słownictwa i wyrazu, oraz wiedzę, ale przełożenie tego na życie nie przychodziło już z taką łatwością.
        Wtedy jednak w pobliżu zmaterializował się wilk i driada zerwała się z miejsca, jakby tchnięto w nią nową energię. Spojrzała gdzieś w gąszcz, śledząc wzrokiem słowa wilka, nim wróciła do niego spojrzeniem. W przeciwieństwie do burczącego swojego uwagi druida, Sonia uśmiechnęła się szeroko i na moment zamarła w bezruchu, z wzrokiem utkwionym, gdzieś w przestrzeni. W istocie. Słodki głosik Frygi niósł się lasem, tylko oni ciągle gadali i jej nie słyszeli.
        - Dziękuję Duszku! – powiedziała ze szczerą wdzięcznością w głosie i dosłownie rzuciła się we wskazanym kierunku, władając magią z takim zapamiętaniem, że wyglądało, jakby gołymi rękami rozdzielała splątane konary, nieraz grubsze niż ona sama w pasie. Oczywiście mimo entuzjazmu mocy driadzie nie przybyło i już po chwili zawisła na jednej z gałęzi, oddychając ciężko. Nagrodą był tylko niewielki otwór w niemal litej ścianie drewna, do którego przyłożyła buzię, wspinając się na kilka gałęzi. Złote oko łypnęło na drugą stronę.
        - Fryga! – pisnęła Sonia radośnie, wywijając nogami po swojej stronie i bezradnie przykładając dłonie do ściany. – Znalazłam cię – dopowiedziała już ciszej, opierając na moment czoło o leśną barierę. Westchnęła cicho raz i drugi, czując zawroty głowy, ale nie chcąc się wyprostować, by nie stracić siostry z oczu.
        Magia była jednak brutalna. Czerpała siły, jak każdy wysiłek fizyczny, bez litości dla organizmu, eksploatując go na tyle, na ile człowiek sobie pozwalał. Sonea wiedziała, że trochę przesadziła. Nie była silnym magiem, a małą driadą. Potrafiła godzinami kształtować wolno rosnące drzewo, ale tutaj walczyła niemal z całym lasem, który buntował się przeciwko jej ingerencjom, a jej magia na siłę przywracała naturalny porządek. Była zmęczona, głodna i zdenerwowana, przez co najzwyczajniej w świecie przesadziła, a teraz organizm zorientował się, że osiągnął to, do czego dążył i po prostu się wyłączył.
        Zielony świat wywrócił się do góry nogami, a złotowłosa driada z cichym szelestem i ostatnim westchnięciem zsunęła się z gałęzi, na której siedziała, spadając na ziemię, między splątane konary i tracąc przytomność. Ruda wiewiórka dobiegła z piskiem do dziewczyny, lądując w jasnych lokach, a widząc zupełny brak reakcji na standardowe dłubanie we włosach sama skoczyła do sakiewki, by wyjąć sobie orzech.

[Sauria]

- Mówisz, że nazywasz się Silje, ale twoja mała przyjaciółka mówiła do ciebie Fryga. - Sauria usłyszała to co prawda tylko raz, ale nie umknęło to jej uwadze, że blondyneczka zwróciła się do siostry inaczej, niż ona sama się przedstawiała.
- Więc co jest prawdą? Jak naprawdę się nazywasz? Dlaczego mówiła do ciebie Fryga? To twoje przezwisko? - spytała. Nie było w jej słowach jadu, może raczej ciekawość, chęć wyjaśnienia wszystkiego od A do Z. Nie chciała niedomówień. Nie miała pojęcia czy siostra mówi jej prawdę czy nie, ale chciała jej ufać. Była driadą, do diaska! Driady były dobre, po prostu. Uwierzyła jej, przynajmniej w większość rzeczy, ale nie rozumiała jej wrogości. Nie umknęło jej uwadze, że dziewczyna trzyma rękę na rękojeści sztyletu. To było niepokojące i zamierzała poruszyć ten temat.

- Nie mam powodów by ci nie wierzyć. Nie mam żadnej pewności co do prawdziwości twoich słów, ale jakie mam inne wyjście? Prędzej uwierzę siostrze niż tej elfce, która nas zaatakowała. Mówisz, że byłaś w każdej historii? Dlaczego? Opiekowałaś się różnymi dziećmi, które ginęły? Kiedy to było? Dawno? Dlaczego ktoś miałby zabijać dzieci, był ku temu jakiś powód? I jak cię tu znaleźli? Ciężko mi to wszystko zrozumieć, pojąć, ogarnąć. Musisz mnie zrozumieć. Nagle mój świat wywrócił się do góry nogami, a żyłam sobie spokojnie, do tej pory... Tymczasem to wszystko... Widugast... Wy... Całe to zamieszanie... Staram się ci uwierzyć. Co właściwie zamierzasz? Chcesz przed nimi uciec? A co z lasem? Co... - Spojrzała na powyginane gałęzie dookoła nich.
- Dlaczego to zrobiłaś? Jesteś driadą? Co się stało, że skrzywdziłaś to wszystko tak boleśnie? - powiedziała z wyraźnym żalem. Wokół nich panował chaos i ból. Powykręcane gałęzie, rozdarta kora, korzenie, które wystrzeliły z ziemi.
- Trzeba to wszystko naprawić... - chciała powiedzieć coś jeszcze, ale w tym momencie usłyszała hałasy gdzieś obok. Chwilę później zza kotary utkanej z drewna i liści wyłoniła się mała buźka blondwłosej Sonei. Sauria spojrzała na nią niepewnie. Chciała coś powiedzieć, ale nie wiedziała co. Może zapytać o to gdzie jest Widu... Może... Nagle zobaczyła jak twarz jasnowłosej driady blednie, a jaj postać znika gdzieś za leśnym murem.

[Frigg]

        Emocje w Frigg stopniowo się zmieniały. Przeszła krótką drogę od zdziwienia, przez napięcie, a kończąc na irytacji. Sauria zadawała bardzo dużo bezpośrednich pytań. W pierwszej chwili Lysberg to mocno zaskoczyło - nie była przyzwyczajona do takiej bezpośredniości ze strony zaciekawionych jej sytuacją, a już na pewno bez tortur czy wymuszeń. Sauria po prostu stała i ją pytała nie dając właściwie nic w zamian. Żadnego dobrego argumentu, nie trzymała w garści nic, co by chciała Frigg, a jedynym powodem, dla którego driada jeszcze nie uciekła, była więź krwi. Były dla siebie siostrami i choć rudowłosa nie chciała przyznać się do swojej słabości to jednak nie potrafiła odejść. To byłby dobry plan, zostawić Soneę wraz z Saurią... najlepiej bez tego czubatego elfa.
        - Zadajesz bardzo dużo pytań – napomknęła kwaśno Frigg opuszczając dłonie wzdłuż ciała, przez chwilę postanowiła nie opiekować się sztyletami. To była oznaka zaufania ze strony rudowłosej oraz swobody, Sauria dokonała niemalże niemożliwego.
        - Moja matka nie dała mi imienia, więc sama musiałam się nazwać. Z odrobiny szacunku można by zaakceptować moją decyzję, skoro przedstawiam się Silje to znaczy, że tak właśnie się nazywam. Nie wszyscy najwidoczniej chcą w to uwierzyć albo na to przystać, choć nie ukrywam, że po drodze wiele imion zarówno zyskałam, jak i straciłam.
        Frigg jak zawsze sprytnie posługiwała się słowami, by nie mieć aż tak mocnego poczucia kłamstwa czy zatajenia. Pierwotnym imieniem przedstawiała się tam gdzie trzeba, ale częściej podawała fałszywe dane. Świat miał zapomnieć o Frigg Lysberg, o jej historii, nieszczęściu, ale także i kłamstwie, które nad nią ciążyło. Teraz była Silje Erle Hannson, opiekunką niewielkiego lasu.
        - Więc tak, można powiedzieć, że Fryga to chyba moje nowe przezwisko, którego nie lubię - rzuciła driada, która nonszalancko wsparła się o drzewo krzyżując ręce.
        - To nie ma zresztą znaczenia, jakim imieniem się przedstawiam – powiedziała nieco ciszej i bardziej w zamyśleniu. „Imię to tylko kłamstwo. Źle kojarzone kłamstwo”, pomyślała Frigg.
        - Zadawałam sobie te pytania niemalże codziennie przez sto lat, aż w pewnym momencie o tym zapomniałam. Nie wszystkie rany trzeba rozrywać, w starych śmieciach nie trzeba grzebać. Marnować kolejnych dni i nocy by rozwikłać tajemnicę bez rozwiązania. Taki był przynajmniej plan, żyć nowym życiem, nie wracać do tego co było, ale spotkanie Loret wszystko zmieniło.
        Frigg odbiła się od drzewa, po czym wolnym krokiem zbliżyła się do Saurii. Stanęła bardzo blisko siostry i pochyliła się ku niej delikatnie.
        - Rozumiem doskonale. Chciałabyś znać odpowiedź na każde pytanie, ale nie jestem pewna czy sam Prasmok byłby w stanie ci udzielić takich informacji - przyznała córa lasu prostując sylwetkę.
        - Jednak jeżeli doszukujesz się kłamstwa, to faktycznie skłamałam – wyznała driada wyraźnie się rozluźniając. - Nie wierzę temu elfowi. Kłamałam, gdy uznałam, że cię nie zdradził. Bez urazy, ale nie wygląda na godnego zaufania, jeszcze z taka pewną i nieciekawą przeszłością, której nie ukrywa. – Ruda przewróciła oczami. - Jak już wiesz, legendy o mnie krążą i wciąż żyją, nie chciałam cię narazić na niebezpieczeństwo z mojego powodu. Jesteś moją siostrą... A w tamtym momencie uznałam, że lepiej będzie byś z nim odeszła niż ze mną została. Chyba popełniłam w tamtym momencie błąd... Może się myliłam? - spytała retorycznie Frigg. - Ale to tylko moje zdanie – dodała.
        - Ufna z ciebie driada – stwierdziła Frigg ponownie oddalając się od Saurii, a zbliżając się ku wygiętym drzewom.
        - Co zamierzam zrobić? Zmieniły się jedynie okoliczności, ale nie mój cel. Szukam driady o imieniu Mirian. Mój las jest chory, a tylko ona jest go w stanie uleczyć. To nieszczęście nastąpiło zaledwie kilka dni temu. Do lasu wpadli jacyś wynajęci bandyci i ją porwali, przy okazji zatruwając drzewa. Zdołałyśmy uleczyć Mai Laintha'e tylko do pewnego stopnia, teraz zaś podtrzymujemy uzyskany poziom zdrowotności. To jak utrzymywanie śmiertelnie chorego przy życiu. Nie prosiłyśmy o pomoc żadnego matecznika, przynajmniej jeszcze nie prosiłyśmy... Niestety, póki Mirian jest poza lasem, Mai Laintha'e będzie umierać – opowiadała driada oglądając z niepokojem korony drzew. Drzewa zachowywały się niespokojnie.
        - Saurio – zwróciła się ku siostrze rudowłosa. - Nieważna jest moja historia. Pytania, które mi zadajesz, są w większości dla mnie zagadką. Rozwikłanie i uniewinnienie nie ma teraz znaczenia, liczy się tylko Mai Laintha'e. Pragnę wyłącznie uratować las. Obiecałam moim siostrom, że nie stracą swego domu i muszę dotrzymać tego słowa. Wiem, brzmi to kretyńsko po tym, co zrobiłam z tym kawałkiem drzew za moimi plecami... ale to nie było planowane. Trudno jest... ekhm, kontrolować zdolności pod wpływem adrenaliny – burknęła bardzo niewyraźnie na koniec.
        - Później mogę sczeznąć w piekle... Jeżeli zechcą wymierzyć na mnie sprawiedliwość.
        Obie driady usłyszały hałas. Liście zaszeleściły, Frigg wiedziała, że cierpią, ale ten szum był inny od wszystkich. Wzywał.
        "Sonia", domyśliła rudowłosa. Driada momentalnie rzuciła się w stronę Kennen. Wskoczyła na wysoki, odstający korzeń i rozejrzała się. Dojrzała kilka złotych fal na zielonym mchu. Nie zważając na obdarte kolana, Frigg niemalże w biegu uklęknęła przy blondynce, po czym chwyciła za ramiona i ułożyła na udach. Mocno przytuliła do siebie nieprzytomną Sonię.
        „Żyje”, uspokoiła się Frigg, która podczas spoufalonego gestu zbadała słabymi zaklęciami przyjaciółkę. Jej serce biło, choć oddech miała słaby. Jednak sama Lysberg niemalże doznała zawału widząc Soneę w takich okolicznościach!
        - Ty durna idiotko – warknęła układając dziewczynę na nogach i głaszcząc jej policzek.
        - Czasem bywasz głupsza od zwykłego człowieka – skrytykowała dziewczynę, choć patrzyła na nią ze zmartwieniem.
        Rudowłosa obejrzała okolicę. No tak, próbowała uratować las. Część została przywrócona do normy, a Kennen lubiła przesadzać.
        „Niech to szlag, mam tylko trzy magiczne fiolki z uzdrawiającym eliksirem i właśnie jeden na nią stracę...”, przeklinała w myślach Frigg. Jeszcze chwilę rudowłosa walczyła w myślach, co zrobić. Nie było jednak innego wyjścia. Jeżeli Frigg poświęci energię dla Sonii, to nie będzie w stanie przywrócić lasu do poprzedniej formy, a poza tym... Lysberg wiedziała, że próba uleczenia przyjaciółki skończyć się może niepowodzeniem. Ciało Frigg dążyło do ciągłego pozyskiwania energii, bowiem cały czas podlegała śmiertelnej klątwie. Jeżeli straciłaby przytomność podczas nawiązywania więzi jaką stanowi zaklęcie, a Sonia by się przez to nie ocknęła, prawdopodobnie wyssałaby z niej życie. To był najpaskudniejszy scenariusz, ale możliwy. Sonia nie może się dowiedzieć o niczym... O klątwie. Nigdy jej o tym nie powie, nie może dopuścić przyjaciółki do prawdy. Wolała by Sonea cieszyła się myślą, że mogą spędzić ze sobą kolejne sto pięćdziesiąt lat.
        Rudowłosa nawet nie spoglądała w stronę Widugasta. Nie miała ochoty doświadczać jego obecności w tym momencie. Ba, szkoda, że podczas tych niekontrolowanych wybuchów energii przypadkiem nie zamknęła go splątanego korzeniami, gdzieś bez dostępu powietrza. Szybka eliminacja z przypadku, piękna śmierć. Umarłby w lesie, czego chciałby więcej leśny elf?
        Driada sięgnęła swojego płaszcza i wygrzebała z niego małą fiolkę z fioletowym eliksirem. Koreczek charakterystycznie pyknął, gdy Frigg odetkała buteleczkę. Intensywna woń od razu rozprzestrzeniła się po okolicy, była słodka i kwiatowa. Lysberg powodziła chwilę buteleczką koło nosa Kennen, a gdy zobaczyła, że płatki nosa przyjaciółki się poruszają, cicho szepnęła:
        - Nie wypij wszystkiego, musi starczyć dla mnie oraz Saurii, w razie potrzeby.
        Sonea jakby uparcie pozostawała wciąż nieprzytomna, ale żywa. Frigg wygięła usta w niezadowoleniu i stuknęła w fiolkę by jedna, małą kropla spłynęła do ust dziewczyny.
        - Tylko mi tu nie schodź, Kenen – burknęła, a jeżeli Widu wpadł na pomysł by zbliżyć się do dziewczyn choćby o krok, Frigg od razu była gotowa przytulić przyjaciółkę i ukryć ją pod płaszczem. Mało ją obchodziło czy zna jakieś magiczne i uzdrawiające sztuczki.

[Widugast]

        Widugast nieustannie łapał się na tym, że patrząc na Soneę widział nie dorosłą kobietę, a dziecko. Nie było w tym nic złego, musiał jednak pamiętać, by nie przywiązywać się do tego skojarzenia, bo mogłoby to go słono kosztować - widział, do czego była zdolna, gdy się ją sprowokowało. Na co dzień słodka, rozgadana i w urzekający sposób energiczna, gdy zachodziła taka potrzeba stawała się nagle groźną wojowniczką. Teraz jednak nic nie wskazywało na to, by poruszone przez niego tematy miały ją rozzłościć - była jedynie zniecierpliwiona i nie potrafiła skupić się na tym, co mówił, lecz bardzo się starała. Nie przeszkadzało jej to jednak czynić mu wyrzuty, że jest zbyt gadatliwy. Faktycznie był? Możliwe. Po stu latach spędzonych w więzieniu z drzewa mógł mówić więcej, aby nadrobić to co stracił… Choć w jego odczuciu wcale tak nie było, ale już się nie kłócił - to nie miałoby sensu, bo ważniejsze były w tym momencie odpowiedzi, jakich mogła mu udzielić Sonea, może w końcu rozjaśniając trochę tę sytuację.
        Gdy driada klapnęła na najbliższym konarze z taką stanowczością, że aż jej loki podskoczył, a wpięte w nie ozdoby zagrzechotały, druid również na moment przysiadł, zrobił to jednak znacznie spokojniej, wspierając się jedną dłonią na udzie, a w drugiej cały czas trzymając kostur. W jego ruchach faktycznie było czasami coś, co przydawało mu godności starego druida - tak jak w tym przypadku. Siedział z szeroko rozstawionymi kolanami, patrząc prosto na Soneę niewzruszonym spojrzeniem błękitnych jak chabry oczu, które nie groziły, nie prosiły, po prostu były skupione na każdym jej ruchu i każdym słowie. Mimo to gdy Arhuna mrugał widać było, jak z ociąganiem unosił powieki, jakby walczył z sennością - oboje podczas przedzierania się przez te splątane dziką magią drzewa nadwyrężyli swoje siły i teoretycznie należał im się solidny odpoczynek… Ale jeszcze nie teraz. Oboje musieli odnaleźć kogoś, na kim im bardzo zależało, a potem… Dopiero się okaże. Wiele zależało tak naprawdę od Silje i tego co jej znowu strzeli do głowy.
        - Rozumiem, leśna córko - powiedział spokojnie, gdy już Sonea przestała mówić, a między nimi nastał dłuższy moment ciszy. Jego potwierdzeniu towarzyszyło głębokie skinienie głową, podkreślające wagę jego słów. Ten wcześniejszy moment milczenia to była jego chwila na to, by wszystko sobie przemyśleć. Sonea mówiła z jednej strony w sposób bardzo prosty, a z drugiej w skomplikowany, sama wytykała mu, że gada za dużo, lecz gdy nadchodziła kolej na jej odpowiedź, słowa wylewały się z jej ust jak rwący potok, za którym trudno było nadążyć. Jeśli jednak dobrze ją zrozumiał, Frigg mogła czarować używając do tego Mocy, więc silne zdenerwowanie mogło sprawić, że nie okiełznała własnej siły… Dlatego na ten moment postanowił jej nie skreślać. Zobaczy co się stanie, gdy się spotkają - czy wyrazi skruchę i będzie chciała pomóc tym, których skrzywdziła, czy znowu ucieknie, zostawiając za sobą zgliszcza.
        - Chodźmy - uznał w końcu, wstając ze swojej gałęzi.

        Vertai powiedziawszy co miał do powiedzenia wycofał się na swój plan, lecz nadal zerkał przez zasłonę między światami na to, jak radził sobie jego łysy szczeniak i leśna córka o włosach koloru pszenicy.
        - Twoja koleżanka jest słaba jak pisklak - zauważył. Widugast, by nie dawać Sonei poczucia, że jest obgadywana, jedynie skinął głową. Też to zauważył przy niedawnym postoju, gdy w końcu mógł dojrzeć jej oblicze. Było blade, a w jej oczach widać było zmęczenie. Przedzieranie się przez tę gęstwinę wynaturzonych drzew dobiło ich oboje, lecz Sonea, która w głównej mierze torowała im drogę, traciła siły dużo szybciej od niego. Widugast nie wiedział jednak jak mógłby jej pomóc, więc póki co milczał, bo też nie było chyba sensu oszczędzać siły: ją akurat walka nie czekała, jeśli Frigg zechce się na nich rzucić, to na pewno na niego, a nie na swoją przyjaciółkę.
        - Sonea… - spróbował do niej przemówić druid, lecz driadka niczym wilk, który zwęszył łatwą zdobycz, wykrzyknęła imię rudowłosej prowodyrki zamieszania i popędziła przed siebie szybciej, niż można by ją o to podejrzewać. Widugast z braku lepszej możliwości pobiegł za nią, lecz nie był tak cwany w kwestii chodzenia po drzewach, musiał więc obrać odrobinę inną drogę do miejsca, gdzie przebywały obie driady - teraz zaczynał wyczuwać ich aury. W tym momencie zadziałał na niego ten sam instynkt, co na konia, który po długim dniu pracy zobaczył przed sobą budynek stajni - skądś znalazł w sobie nowe pokłady sił i znacznie raźniej ruszył przed siebie.
        - Sauria - sapnął druid, w tym samym momencie, gdy Sonea zawołała swoją przyjaciółkę. On wyszedł na przypadkiem utworzoną polanę kawałek dalej, w miejscu, gdzie przez wąską szczelinę między drzewami trzeba było przeciskać się bokiem. Na moment stracił zainteresowanie pozostałymi dwie driadami, skupił się na tej, która była dla niego najważniejsza. Od razu gdy tylko przecisnął się przez ostatnią przeszkodę, ruszył w jej stronę, łypiąc tylko co jakiś czas na Silje, ona jednak ignorowała go bardziej niż bardzo. I dobrze…
        - Nic ci nie jest? - Arhuna zwrócił się do Saurii, gdy tylko się do niej zbliżył. W jego głosie było słychać troskę, odruchowo wyciągając dłoń, by dotknąć jej policzka… Lecz zaraz zastygł w bezruchu. Walczył ze sobą przez jedno uderzenie serca, po czym z rezygnacją opuścił rękę.
        - Przepraszam - powiedział cicho. Nie mógł jej dotknąć, choć bardzo chciał. Powstrzymywały go jednak dwie kwestie: pierwszą, oczywistą, była rzecz jasna klątwa. Drugą zaś to, że Sauria mogła sobie wcale tego nie życzyć, bo jego uczucia zatrzymał się na tym, co czuł do niej sto lat temu, a ona przez ten czas żyła dalej i pamiętała krzywdę, jaką on jej wyrządził.
        - Wszystko w porządku? - upewnił się więc po raz kolejny, by zatrzeć złe wrażenie sprzed chwili.
        Dopiero teraz poświęcił uwagę Silje i Sonei, które pozostały na skraju polany. Postąpił krok w ich stronę i wyciągnął szyję, by móc spojrzeć na złotowłosą driadkę i upewnić się, co jej było.
        - Przeforsowała się - oznajmił uspokajającym tonem. - Mogę pomóc… - dodał jeszcze, lecz ruda miała go w poważaniu i radziła sobie własnymi metodami. Widugast nie narzucał jej się, by Frigg nie przyszło jeszcze do głowy odganiać go nożem, zerkał jednak od czasu do czasu, bo uprzedzenia uprzedzeniami, ale niech to, był najlepszym znachorem w swoim chutorze, nie mógłby dopuścić do tego, by stan Sonei się pogorszył.
        - Co się działo... w międzyczasie? - zwrócił się do Saurii szeptem, jakby nie chciał przeszkadzać pozostałej dwójce i subtelnie chciał wybadać, czy ma się szykować do walki, czy może stało się coś, co uspokoiło tego szalonego rudzielca.

[Sonea]

        Dziwny miała sen. Śniło jej się, że po tylu latach poszukiwań znalazła w końcu Frygę! Zupełnym przypadkiem, śledząc jeden z tropów, podsuniętych przez niepewną przekazywanych informacji wiewiórkę, pognała w las, gdzie w końcu mignęła jej znajoma ruda czupryna. Fryga jednak uparcie wypierała się bycia Frygą i wszystko utrudniała, nie dając się ściskać, nie chcąc wracać, przedstawiając się innym imieniem i udając zupełnie kogo innego, mimo że z absolutną pewnością była najprawdziwszą Frygą! Zniekształconą nieco, bo coś jej się uszy rozlazły i policzki, i spojrzenie miała dziksze, i nie przyznawała się do niej zupełnie, ale Sonea dałaby sobie piórka z włosów wyjąć, że to była ona! A później spotkały Elfa, Ładną Driadę i świecącego Duszka i razem walczyli z Głupią Krową i jej pachołkami, a później… a później Fryga wybuchła las. Znowu straciła ją z oczu, znów szukała, znów przedzierała się z trudem, znów nikt nie chciał jej pomóc…
        - Fryga – mruknęła karcąco w myślach, marszcząc czoło, wciąż jednak nieświadoma otoczenia, a z jej ust wydobyło się tylko westchnienie.
        A była to taka szkoda! Przytulana w końcu przez przyjaciółkę, głaskana po policzku, najchętniej przytuliłaby się do dłoni, objęła rudowłosą i wyściskałaby ją za wszystkie te stracone lata, za bycie samotną, za troski i zmartwienia, za strach, że już nigdy jej nie znajdzie. A przecież znalazła, tylko znowu zgubiła, jak się tej rudej małpie zaklęcia wymsknęły w nerwach. Ale to każdemu się może zdarzyć, nic się nie stało… prawie. W każdym razie na pewno to naprawią.
        Nosek blondynki poruszył się delikatnie, jak u małego zwierzątka, które zwietrzyło intrygującą woń. Fioletowy eliksir wyjątkowo przypadł driadzie do gustu, a jej organizm dokładnie zapamiętał wcześniej jego zapach i teraz powiązał z nim satysfakcjonujące dla niego rezultaty. Był to jednak tylko odruch, zaledwie cień świadomości i drobna dziewczyna wciąż pozostawała nieprzytomna, gdy ten sam organizm za wszelką cenę zachowywał każdy skrawek energii, by uzupełnić ubytki, powstałe przez bezmyślne wylewanie magii na cierpiący las, nawet kosztem własnego zdrowia.
        Gdy jednak fioletowa kropla gęstego eliksiru oderwała się niechętnie od rantu fiolki i spadła ciężko na dolną wargę driady, miała tam tylko chwilę, by rozlać się po cienkich korytarzykach spierzchniętych ust. Te bowiem zacisnęły się zaraz, odciskając na sobie fiołkowy ślad niczym nietypowy makijaż, nim każdy ślad po nim został oczywiście chętnie zlizany przez czujny język.
        - Mmm… smaczności słodkości – zamruczała Sonea, skrzętnie oblizując usta i z mlaśnięciem otworzyła szeroko oczy, jakby ktoś ją nagle uszczypnął. Na szczęście dla rudowłosej, która mogła schować bezpiecznie swój eliksir, blondyneczka najpierw przeciągnęła się mocno, wyciągając ręce i nogi aż coś jej strzeliło w kosteczkach, nim rzuciła się na przyjaciółkę.
        - Fryga! – pisnęła, skacząc na siostrę i zaplatając jej ciasno ręce na szyi, a nogi w pasie, runęła z rudą w trawę. – Znowu cię znalazłam! Ale czy ty mi ciągle musisz uciekać? Masz krótsze nogi niż ja, powinnaś przynajmniej wolniej zmykać, żebym mogła cię złapać, no! I nie robić tak więcej drzewom – ostatnie zdanie wymruczała cicho do ucha przyjaciółki, niemal wsadzając tam nos. Kenen nigdy przenigdy nie pouczała swojej rudej siostry, bo też nigdy nie musiała. Teraz przez ślepe zapatrzenie na najbliższą jej duszę przebijała się przyrodzona driadom troska o las i naturę. I to jednak zostało powiedziane w taki sposób, by nie dotarło do uszu innych obecnych, chociaż o celową przemyślność Sonei nie można było posądzić i prawdopodobnie zwyczajnie obniżyła ton z czułości, nie ku zachowaniu przytyku w tajemnicy.
        Po chwili przeminęła pierwsza radość z odzyskania rudej małpy i blondynka odsunęła się od niej odrobinkę, czujnymi złotymi ślepiami wypatrując małej, fiołkowej fiołeczki.
        - Gdzie masz to słodkie takie dobre toto? – nuciła, niemal węsząc po siostrze, chociaż rękami jeszcze ściskała ją za szyję. – Możemy wypić tego więcej? Ja bym chciała. Jest smaczne i daje takie fajne wrażenie, jakby… jakby wiatr hulał w żyłach! Mogłybyśmy od razu naprawić ten labirynt. – Wskazała brodą na poskręcane konary, a przez nieprzytomny wyraz oczu przebiło się zmartwienie.

[Sauria]

Wszystko to było strasznie zagmatwane. Za dużo się działo i to w za szybkim tempie. Spotkanie Widu byłoby już wystarczającym szokiem, ale Sauria musiała zmierzyć się jeszcze z siostrami i całą tą chorą sytuacją. Trudno jej było to sobie poukładać w głowie. Nie wiedziała jak ma się odnieść do słów rudej driady. Tak naprawdę jej słowa zupełnie nic nie wyjaśniały. Brązowowłosa nie miała pojęcia jak to wszystko ugryźć. Fryga, Silje, czy jak jej tam było, mówiła zagadkami, nic wprost, zero konkretów. Sauria może i była czasem nieśmiała, ale miała łeb na karku. I wcale nie była naiwna, tak jak sądziła Ruda. Nauczyła się, żeby nie ufać obcym, życie ją tego nauczyło, ale w przypadku innych driad starała się być otwarta, bo do tej pory nie spotkała takiej, która by ją oszukiwała. A przynajmniej tak myślała.

Kiedy zobaczyła Soneę leżącą na trawie chciała od razu rzucić się na pomoc, ale uprzedziła ją Silje. A w tym samym momencie usłyszała też głos Widu za swoimi plecami. Stanęła jak wryta i spojrzała na niego oczami pełnymi przerażenia. Czy mogła mu ufać? Po tym co zrobił? Ale minęło już sto lat... Sto długich, ciężkich lat i wiele się zmieniło. W końcu ktoś wiedział coś na temat tej diabelskiej klątwy. Skoro wiedźma zaklęła i ją i jego, może razem mogliby to rozwikłać. Nie znaczyło to, że zamierzała teraz bezgranicznie zaufać elfowi, ale może odnalezienie czarodziejki miałoby teraz jakiś sens. Z drugiej strony, jeśli to wszystko co mówił ciemnowłosy o jego klątwie było prawdą, Sauria musiałaby się przyznać do karygodnego błędu. Do tego, że niesłusznie zamknęła go w drzewie. Targały nią sprzeczne emocje. Nie wiedziała co w ogóle tutaj robi. Po co się w to wszystko mieszała? Trzeba było uciec, kiedy była ku temu okazja.

Gdy Widugast wyciągnął do niej rękę, drgnęła, ale nie odskoczyła, co byłoby także naturalną reakcją. Na szczęście tak szybko jak elf wyciągnął do niej dłoń, tak szybko ją odsunął. I dobrze. Nie chciałaby by ją dotykał. To było naruszenie jej przestrzeni osobistej. Nie miał takiego prawa. Nie on. W taj chwili jej uwaga była podzielona na to co mówił do niej elf i to co działo się z Frigg i Soneą. Sauria nie wiedziała, czy ma odpowiedzieć druidowi, czy zająć się omdlałą siostrą. Ostatecznie stała jak kołek i nie robiła nic, przenosząc tylko wzrok z jednej sytuacji na drugą.
- Nic mi nie jest - odparła w końcu.
- Nic się nie stało - dodała cicho. Nie wiedziała co więcej powiedzieć. Nagle jej wzrok znów przykuła sytuacja z Soneą. Blondyneczka przebudziła się i dosłownie rzuciła na Rudą. No cóż, może nie było z nią tak źle jak przed chwilą, ale z pewnością była niespełna rozumu.

[Frigg]

        - Ugh – bąknęła Frigg nagle szczelnie przytulona przez Soneę. Dwójka szalonych dziewczyn opadła na trawę, a ta nieco mniejsza nawet nie starała się jakkolwiek zapobiec upadkowi. Najzwyczajniej w świecie była na to za słaba i bardzo tego świadoma.
        - Może to ty niepotrzebnie za mną idziesz? - mruknęła zrzędliwie Frigg pod nosem słuchając słów przyjaciółki.
Nie komentowała sytuacji z lasem. Wiedziała, że to co się stało, odczuwały nie tylko wyłącznie drzewa, ale i wszystkie istoty ściśle z nimi powiązane. Nawet sama Frigg Lysberg. Ból wydawał się wlec za nią pod każdą postacią i na każdej płaszczyźnie. Driada wciąż broniła się przed przyjaciółką. Z tyłu głowy pamiętała, że bycie blisko zdrajczyni lasu nie doprowadzi Kenen do niczego dobrego. Z drugiej strony Silje musiała dbać o dobro Mai Laintha'e. Chyba zaczęła w końcu wierzyć, że to wszystko skończy się dopiero wraz z jej śmiercią.
        - Jak za dużo wypijesz to chyba z ziemi przywołasz jeszcze dwa razy tyle samo drzew. Będą same pnie i żadnych koron – uśmiechnęła się pojednawczo Frigg, ale zaraz nabrała surowego tonu odwracając wzrok od Sonii i uwalniając się z jej uścisku delikatnie oddając ręce blondynki.
        - Napij się jednej trzeciej. Tyle ci powinno starczyć, a po odwróceniu tego bałaganu dostaniesz jeszcze trochę.
Frigg zostawiła buteleczkę w dłoniach rozradowanej Kennen, która niczym dziecko z fascynacją po raz kolejny oglądała magiczny specyfik. Sama ruda zaś wstała i skierowała się do Saurii bardzo skrupulatnie wymijając elfa.
- To Woa Lan – powiedziała driada wskazując łagodnie na buteleczkę trzymaną przez złotooką. - Eliksir wytwarzany w Mai Laintha'e, wykonany z kwiatów Woa Lan, które kwitną raz na pięć lat. Bardzo kapryśne jeżeli chodzi o zielarstwo i alchemię, nie lubią być przetwarzane, ale są silnie lecznicze więc wielu na nich zależy. Potrafią zasklepić śmiertelne rany, przy odpowiednim dawkowaniu i wykonaniu. Nie, nie zrobiłam ich ja, ale inna bardzo zdolna driada. Jeżeli... ekhm... - Frigg na krótką chwilę zamilkła. Przez gardło nie mogły przejść jej kolejne słowa. Nie wiedziała w jaki sposób ułożyć zdanie, bo nie byłaby nigdy w stanie wydukać z siebie „proszę o pomoc”. Brr! Już myśl o tym była dla niej zbyt przytłaczająca!
        - Gdybyś zechciała użyć swych zdolności do przywrócenia ładu nie będę oszczędzać eliksiru - poinformowała rudowłosa, choć oczywiście brała pod opcję fakt, że sam Widu będzie chciał przywrócić siły Saurii.
        - Chodź smarkulo, czas sobie trochę poczarować – Lysberg pomogła wstać Sonii, po czym zaczęła szukać odpowiedniego dla siebie miejsca.
        Frigg chciała stanąć gdzieś, gdzie miałaby najsilniejszy kontakt z roślinami, gdzie gromadzi się silniejsze skupisko energii, aby dodatkowo się wspomóc. Musieli to załatwić jak najszybciej, by czasem nie złapali ją niedawno minięci arystokraci.
        Frigg przymknęła oczy i nabrała wdechu. Wolno i cichutko wypuściła powietrze. To będzie bardzo trudne. Może gdyby całe swoje życie spędziła w lesie pośród driad byłoby jej znacznie łatwiej kontrolować swoje zdolności. Pewnie by nie była taka chaotyczna i gwałtowna. Mogła przyrównać siebie do tej wściekłej strony natury, która nie lituje się nad nikim kto zhańbi chociażby listek. Do oazy spokoju oraz ciepłych dni namaszczonych wiaterkiem było jej zdecydowanie za daleko.
        Rudowłosa uklęknęła kładąc dłonie na ziemi. Jeszcze chwila koncentracji pozwoliła driadzie połączyć się z żyłami lasu oraz dostrzec stopień przygotowania pozostałych dwóch driad. Serce Frigg załomotało. Zawładnął nią strach. Ile w obecnej sytuacji są w stanie wybadać o niej siostry? O jej sile, o jej zdolnościach i czy są w stanie wyczytać jej zmartwienie? Niechęć i obawy sprawiały, że Frigg nie była w stanie tak silnie powiązać się z siostrami. Blokowała wszelkie mocniejsze więzy, bo im mniej chciała je do siebie dopuścić tym trudniej było złączyć wspólnie siły.
        I nagle tchnęła nią całkowicie inna energia. Rytm unoszonych liści, szum pędzący między źdźbłami trawy, dzięcioły uderzające dziobami w konary, wiewiórki przemykające po wygiętych gałęziach... Te wszystkie składowe łączyły się w spójną całość, mimo że harmonia została zaburzona deformacjami i cierpieniem, las wciąż żył dając od siebie jak najwięcej. Nie słyszała ich słów a jednak rozumiała każdą ich myśl. Każdy karcący bodziec sięgał rudowłosej driady. Wiatr smagał ją po twarzy odświeżając ciętą ranę, Frigg nie wypowiedziała ani jednego słowa, ale całym swoim sercem przepraszała las. Czuła się dziwnie niegodna tak bliskiego kontaktu z naturą i w pewien sposób było jej wstyd za te spoufalenie, ale przestała próbować się tłumaczyć, a wyrzuciła dużą dawkę energii w ziemię.
        „Ugh... za mocno, za gwałtownie...”, pouczyła siebie w myślach Frigg. „Spokojniej...”, powtarzała. Starała się kontrolować swoje zdolności, choć szło jej to uporczywie trudno. Mogła zawsze przesadzić w drugą stronę, przez co drzewa byłyby anormalnie wysokie oraz rozłożyste.
        Krople potu spłynęły po skroniach Lysberg. Jak trudno jest utrzymywać moc w ryzach! A jest jej tak wiele... To kusząca myśl, by wykorzystać cały swój zasób, lecz naturianka wiedziała, że w takich momentach dzieli ją cienka granica między pomocą a śmiercią. „Gdyby Darshes tu był...”, przemknęła jej kolejna myśl, tym razem namaszczona fizycznymi doznaniami, tym momentem gdy połączyli się wspólną energią lasu, byli niemalże jednością. Byli znacznie bliżej siebie niż kiedykolwiek.
        Frigg cicho jęknęła, ale powstrzymała się od zerwania na równe nogi. Zagryzła wargę, poruszyła nerwowo głową. „Za dużo tych myśli w myślach...i znowu myślę o myśleniu”, irytowała się ruda, ale chwilę później uspokoiła się.
        Las wracał do normy. Kłaniające się z przymusu drzewa powoli prostowały się niemalże w tanecznym układzie, jakby wokół rozbrzmiewała wesoła melodia. Wszak miały się z czego radować. Nie zostały porzucone, a naprawione! Znów będą mogły komunikować się między sobą słowami, bez łez i bólu. Gdy tylko krzewy mogły to muskały Saurię i Soneę swoimi listkami z wdzięczności oraz radości. Frigg zawładnęły podobne emocje. Zawsze się zastanawiała czy tak drobne gesty wywołane są z ich własnej mocy, czy to dzięki zdolnościom driad drzewa, krzewy oraz cała reszta natury, korzystały z okazji by móc zrobić to, na co mają akurat ochotę.
        Łagodny uśmiech Frigg zgasł, gdy w lesie wyczuła jeszcze kogoś... o bardzo niepokojącej aurze. To nie była mroczna elfka ani jej strażnicy. Zupełnie różniąca się od innych energia życiowa, kojarzyła się zapachem lub smakiem z dzieciństwa.
        Nie minęło zbyt wiele czasu, gdy wszystkie driady mogły odetchnąć po bardzo dużym wysiłku. Wszystkie wydawały się być zadowolone z osiągnięć, ale nie mogli tu zostać zbyt długo. Frigg ułożyła dłonie na udach i łapała oddech. Rana na jej czole pogłębiła się, krew stała się rzadsza i znów spłynęła po jej twarzy. Chwilę powirowała głową próbując odzyskać pełną świadomość, ale ponownie wyczuła tę dziwną energię. Wstała, zachwiała się, oparła o drzewo by nie upaść. Widziała miedzianą plamę na zielonym tle. Drżącą ręką sięgnęła swojego płaszcza próbując wygrzebać z jego fałd kolejną buteleczkę z magicznym eliksirem.
        - Hej, hej. Naprawiłyście mi norę - zagaił ktoś żartobliwie mową zwierząt, ale Frigg słyszała wyłącznie szczeknięcie.
Wypiła na raz połowę buteleczki, przetarła twarz kiwając głową.
        - Blondyneczko, wszystko z tobą w porządku?
        Kolejne szczeknięcie, które mogła zrozumieć cała reszta poza Frigg. Obraz stawał się wyraźniejszy. Ruda plama nabierała kształtu i chociaż kierowała „słowa” w stronę Sonii to stała od przyjaciółki rudej z wyraźnym dystansem.
        Postać zaczęła zbliżać się do Frigg. Ciągle szczekała, na co driada zmarszczyła z niezadowoleniem nos. Była coraz bliżej, i bliżej, i coraz wyraźniejsza.
        - Czy ty mnie w ogóle rozumiesz? Może teraz? - spytał z irytacją męski, melodyjny głos.
Frigg przetarła oczy a następnie spojrzała w dół. Była cała upaćkana krwią, jakby dopiero co dokonała szaleńczego morderstwa.
        - Co? - spytała głucho Lysberg unosząc ponownie powieki. Nagle świadomość i myśli wróciły do niej całkowicie. Driada stała, nieco osłupiała spoglądając na grubego lisa tuż przed nią.
        - Pytam, czy mnie rozumiesz. Gadam do ciebie i nie uzyskuję żadnej odpowiedzi. To ty zrobiłaś ten burdel? Wyobrażasz sobie, jak musi wyglądać moja nora, po tym, jak korzenie niemalże wywróciły się do góry nogami? - mówił z pretensją lis, na co Frigg otworzyła usta nie mogąc wydobyć z siebie żadnego dźwięku.
        - Ty... ty gadasz... - wydukała z siebie naturianka.
        - Co taka zdziwiona? Oczywiście, że gadam! - powiedział w mowie zwierząt lis, ale Frigg tylko mrugnęła nieco zdezorientowana sytuacją. Dopiero, co go rozumiała, a już nie rozumie?
        Cienkie linie na pyszczku zwierzęcia delikatnie się rozwarły ukazując szklistą ciemną powierzchnię, co z pewnością świadczyło o tym, że tak, ten lis ma gałki oczne, a te dwie czarne, poziome kreski to jego powieki! Bursztynowe pola przerywały dwa ciemniejsze słupki na środku, co można by uznać za źrenice, ale co do tego pewności nie mogła mieć Frigg. Był naprawdę gruby. Tak gruby, że wcześniej patrzył na nią przez zamknięte oczy a rozwarcie ich graniczyło chyba z naprawdę szaleńczym wysiłkiem, porównywalnym do biegu przez las driad w jak najkrótszym czasie. Miał bardzo zadbany, okrągły brzuszek – wiecznie pełny, oraz króciutkie łapeczki zakończone brązowymi skarpetkami. Ogon wraz ze swoją puszystością stanowił mniej więcej jedną trzecią tejże rudej kulki, a skoro mowa o futerku... To z pewnością był istny majestat! Puchate, gładkie, miedziane, a miejscami białe lub brązowe. Lisek dumnie wypinał pierś do przodu pokazując biały krawat... a może to jego brzuszek nie pozwalał mu się skulić? Pyszczek w odniesieniu do reszty był absurdalnie szczupły i długi, podobnie jak uszy – wyjątkowe długaśne w porównaniu do innych jego pobratymców.
        Zwierz patrzył na nią chwilę... a potem zaśmiał się szyderczo, choć przy tym i naprawdę szczerze, i naprawdę rozbawiony.
        - A niech mnie! Nie rozumiesz! - zakpił lisek machając łapką.
Frigg w pierwszej chwili straciła język w gębie. Czuła się, jakby ktoś zrobił jej niesamowicie głupi żart, ale ten lis naprawdę gadał, jak człowiek. Nie otrzymała żadnych nowych zdolności po przywróceniu lasu do porządku, on po prostu gadał! A teraz ją jeszcze wydał przed tym elfem!
        Dziewczynie pociemniały ze złości policzki. Co za ruda szuja!
        - Pewnie wykopanie nowej nory na takie cielsko zajmie ci trochę czasu więc lepiej stąd zjeżdżaj, grubasie – syknęła Frigg do lisa. Nie wiedzieć czemu naprawdę (i niezdrowo) uznawała go niemalże za człowieka zamiast za zwierzę. Zwierzęta nie są takie wredne! Nie dla niej!
        Lis stanął na czterech łapkach i unosząc dumnie ogon obrócił się zadkiem w stronę rudowłosej driady, jakby bardziej chciał pokazać majestat swej puszystości niż zagrać nietaktownym gestem.
        - Nie jestem gruby, a puszysty – oznajmił urażony. - Poza tym, nie do ciebie przyszedłem, choć ta orzechowa dama w opałach i nieprzyjaznych gości mogłaby cię zainteresować.
        - Co? - niemalże pisnęła Lysberg, ale lis miał ją głęboko w swym poważaniu. Skierował się w stronę Widugausta, a rudowłosa naturianka nie mogła uwierzyć w to, co następuje.
        - Chciałbym cię prosić o pomoc leśny duchu, lecz najpierw może niech wszyscy dojdą do siebie – zauważył lis rozumiejąc, że zdrowie driad jest ważniejsze od jego paplaniny.
        Frigg potrząsnęła głową i jeżeli Widugast jeszcze nie udzielił pomocy Saurii, to ona postanowiła zbliżyć się do siostry by podarować jej eliksir i czule objąć.

[Widugast]

        - Nie bądź nachalny - mruknął cicho Vertai, przechodząc obok druida. Widział te spojrzenia, które łysy szczeniak posyłał driadzie i gesty, jakie wykonywał. Z reguły opanował się w porę, lecz i tak ona to widziała i robiło jej się nieswojo. Basior liczył, że Widugast zdawał sobie z tego sprawę i jedyne co sprawiało, że cały czas popełniał te same błędy, to pozwalanie, by emocje brały górę nad rozsądkiem. Dlatego on musiał być tym głosem z zewnątrz, który ten rozsądek poprze - siła złego na jednego, jak to się mówi.
        Widugast przelotnie obejrzał się na wilka, ukrywając swoje niezadowolenie. Musiał mu jednak z pewnym żalem przyznać rację - cały czas zapominał, że dla Saurii minęło sto lat, w trakcie których on stał się dla niej zupełnie obcy.
        - To dobrze - odpowiedział tylko Saurii, gdy ta zapewniła, że wszystko w porządku. Widać było, że lekko odetchnął. Martwił się o nią. Wiedział, że nie była zupełnie bezbronna i mogła sobie sama poradzić, ale jednak… Troska wynikająca z sympatii była nie do powstrzymania. Spojrzał na nią przepraszająco… i wtedy to zobaczył. Ledwo mignięcie, niczym poblask odbitego od szkła światła, ale był pewien, że się nie przewidział. Kobieca twarz i dłoń wyciągnięta w stronę Saurii w geście wyrażającym troskę. Druid zamrugał, a mara zniknęła. Widugast nie powiedział, że ją widział, bo gdyby miał robić aferę z każdego widzianego ducha, z pewnością by ochrypł. Postanowił jednak zwracać baczniejszą uwagę na otoczenie Saurii, bo tamta kobieta zdawała się być z nią jakoś związana…
        Nie porozmawiali zbyt długo z Saurią na osobności, gdy podeszła do nich rudowłosa driada, ostentacyjnie mijając go jak najszerszym łukiem. Widugast nie skomentował tego słowem - skrzywił się jedynie lekko, obracając głowę, jakby w ten sposób dawał znak, że nie wtrąca się w tę rozmowę. Pewnie, że nie - jeszcze dostałby za to nóż pod żebra, nawet gdyby odezwał się z najlepszymi intencjami. Ośmielił się jednak poczynić niewerbalny komentarz, gdy Silje poprosiła o pomoc w przywróceniu lasu do porządku - skinął z aprobatą głową. Posłał również zachęcające spojrzenie Saurii.
        - Jako driady najlepiej sobie poradzicie z przywróceniem drzewom ich naturalnych kształtów - zauważył. - Ja nie będę aż tak wydajny… Lecz będę wspierał wasze siły magią życia - zaoferował, spoglądając na równi na wszystkie trzy driady, by wiedziały, że żadnej nie zamierza pomijać. No chyba, że dostanie ewidentny zakaz - wierzył, że ta ruda mogłaby się sprzeciwić korzystaniu z jego pomocy. Był gotów się z nią kłócić, bo to nie chodziło o nią czy o niego, ale o las.
        Widugast przysiadł sobie w drugim szeregu, szeroko rozstawiając nig i wspierając obok siebie kostur, jakby zamierzał tak siedzieć dłuższy czas albo szykował się na jakąś naradę. Jego pomoc była niedostrzegalna z zewnątrz, lecz wszystkie trzy driady mogły ją poczuć. Mianowicie co jakiś czas odczuwały realny dopływ nowych sił - jakby napiły się orzeźwiającego, słodkiego napoju. Ten system działał - naturianki rozumiały się doskonale zarówno z lasem, jak i między sobą, on by im pewnie tylko przeszkadzał, gdyby aktywnie chciał brać udział w uzdrawianiu lasu.
        Gdy już ostatnie drzewo odzyskało swój dawny kształt, druid pozwolił sobie na westchnienie ulgi i otarcie materiałowym karwaszem potu z czoła. Mimo że siedział bez ruchu, trochę dało mu się we znaki to wieczne rzucanie zaklęć. Tymczasem Vertai leżał przy jego nogach i tylko gapił się to na niego, to na driady.
        - Dobra robota - zahuczał widmowym głosem, nie kłopocząc się nawet by spojrzeć na kogoś konkretnego.

        Pojawienie się lisa druid przyjął z zainteresowaniem - leśne zwierzęta może i miały większe zaufanie do driad i druidów, ale i tak wolały trzymać się swoich dziedzin, a na dodatek lis był zwierzęciem nocnym… Co on tu robił? Pewnie wypłoszył go ruch drzew. Co zresztą zaraz sam przyznał, wspominając o zniszczonej norze. Arhuna i Vertai z ciekawością i lekkim rozbawieniem obserwowali wymianę zdań między dwoma rudzielcami - śmiesznie wyglądała ta parka, ona taka drobna, a on okrąglutki jak księżyc w pełni. Co więcej najwyraźniej nie umieli się dogadać, co było odrobinę niespotykane - druid był przekonany, że każda driada rozumiała mowę zwierząt.
        Widugast był pewnie równie zaskoczony co Silje, gdy lis z taką nonszalancją oświadczył, że to nie do niej miał sprawę. Jeszcze większe było jego zdziwienie, gdy zwrócił się do niego. Zamrugał gwałtownie, jakby dopiero ocknął się z letargu i wskazał na siebie dłonią w pytającym geście, czy na pewno jego miał lis na myśli, zaraz jednak zorientował się, że leśny duch jest jeden - on. Ewentualnie Vertai, lecz on stał w zupełnie innym kierunku i do niego rudzielec na pewno się nie zwracał (ciekawe czy go widział?). Gdy więc dotarło do niego, że jest adresatem wypowiedzi, skłonił się.
        - Witaj leśny bracie - odpowiedział mu w języku zwierząt. - Wysłucham cię i pomogę jak tylko będę potrafił… Lecz masz rację, za chwilę - zgodził się. Powoli niczym starzec wstał ze swojego miejsca i podszedł do Saurii, odwiązując od swojego paska manierkę z wodą.
        - Pewnie jesteś spragniona? Mam tylko tyle, musicie się jakoś podzielić - powiedział w ramach usprawiedliwienia, podając jej bukłak i w zawoalowany sposób zaznaczając, że częstuje całą trójkę. Strumień był blisko, manierkę można było więc uzupełnić w najbliższym czasie, a to co w niej było powinno wystarczyć na zaspokojenie pierwszego pragnienia. Siły zaś driady musiały zregenerować już same: Widugast wspierał je do tej pory jak mógł i teraz był tak rozkojarzony, że nie rzuciłby już żadnego zaklęcia.

[Sonea]

        Tak, jak przewróciła rudą na ziemię, oplatając ją wszystkimi czterema kończynami (chociaż fajnie byłoby mieć teraz więcej, żeby jeszcze bardziej Frygę tulać!), tak już na niej została, cofając tylko ręce i nogi, i leżąc teraz na siostrze niczym kocyk, nawet niewiele od niego cięższa. Na słowa przyjaciółki miodowe oczy tylko błysnęły, a usta wygięły się w pobłażliwym uśmiechu, tak dziwnie wyglądającym na buzi blondyneczki, gdy to zazwyczaj na nią się spoglądało w ten sposób.
        - Fryga, ja zawsze za tobą pójdę. Wszędzie, wiesz o tym, prawda? Nie martw się o mnie, poradzę sobie – powiedziała, gładząc siostrę po rudych kołtunach, jakby zrzędliwy ton zupełnie do niej nie dotarł. Ciężko też było powiedzieć, czy Sonea wiedziała o czym mówi, czy po prostu plotła trzy po trzy, jak wiadomo, że jej się zdarza. Poza tym niewiele mniej niż na siostrze, skupiona była na eliksirze, którego buteleczkę ta skrywała w dłoni. Drobne ręce Kenen wyszperały krągłą fiolkę, subtelnie wysupłując ją spomiędzy palców rudej.
        - Och wiem, wiem – mruczała, a gdy dostała w końcu eliksir zsunęła się z driady siadając na trawie. Z pełną celebracją momentu odkorkowała fiolkę, przymykając oczy powąchała zawartość i można było przysiąc, że złote włosy naelektryzowały się odrobinę. Złote oczy zerknęły w końcu spod powiek, a usta rozchyliły się w najszczęśliwszym z uśmiechów, gdy Sonia dostała swój przydział. Aż jedną trzecią! A później jeszcze!
        - Dobra! – zawołała radośnie i niczym dziecko przyssała się do buteleczki, wychylając tylko tyle, ile powinna. Przecież Fryga powiedziała jedna trzecia, to znaczy jedna trzecia! Nie więcej! Nawet jeśli to słodkie, fioletowe pyszności smaczności. Z entuzjazmem zakorkowała na powrót fiolkę i przy pomocy rudej dosłownie skoczyła na równe nogi potrząsając głową, aż zawirowały blond pukle. – Tak jest! Naprawiamy! – zawołała donośnie, a las odpowiedział jej, szumiąc liśćmi.
        Sonia zadarła głowę z radością w oczach i sercu spoglądając na swój dom. Każdy gaj, każdy las, każda puszcza była jej domem, każde drzewo i każdy krzew podopiecznym, każde zwierzątko przyjacielem. Puszczając dłoń przyjaciółki rzuciła się w gęstwinę, tuląc do konarów, przeciskając między ich pnączami i szepcząc czule posyłała energię w głąb kanałów pod pękniętą korowiną. Mruczała i nuciła, chodząc od drzewa do drzewa, wszystkie dotykając, do wszystkich przemawiając, delikatnie wplatając tam przepełnione czarem rozkazy. Odprowadzała każdy korzeń na jego miejsce, żegnając się z nim czule, głaskając pokrywający je na nowo mech i przechodząc dopiero dalej, do kolejnego potrzebującego jej opieki. Po to była, po to przyszła na świat, by dla Mamci Natury robić wszystko to, o co ona ją prosiła. Była jej dłońmi i słowem, wsparciem i pocieszycielem, a cienkie gałązki muskały ją po policzkach w podzięce, wracając na swoje właściwe miejsca, znów radośnie pnąc się ku górze, do światła i powietrza.
        I chociaż malutka, złotowłosa i złotooka driada pracowała za kilkorga, a pukle zaczęły kleić się do przepoconych skroni i karku. Wtedy jednak poczuła delikatny przypływ energii i po chwili wahania dotarło do niej, że to na równi zasługa eliksiru, jak i Elfa, którego odnalazła rozkojarzonym wzrokiem. Odwróciła się do niego rozpromieniona i podbiegła na moment, przytulając do okutanej w spodnie nogi, szczerze i zupełnie nieświadoma niestosowności gestu.
        - Nie pacam, Elfie, pamiętam. Dziękuję! – szepnęła w nogawkę i uciekła znów, do stęsknionych za nią roślin, wyciągających liściaste ramiona w nieśmiałej prośbie o pomoc.

        Gdy było po wszystkim, Sonia jeszcze chwilę rozglądała się po okolicy przepełnionymi pozytywnym szałem wielkimi oczami, a gdy upewniła się zupełnie absolutnie i na pewno, że wszystko jest tak jak być powinno, klapnęła z westchnięciem na tyłek, jęknęła z bólu, bo to nie był dobry pomysł, by tak zupełnie niekontrolowanie lądować na zadku, po czym z kolejnym westchnieniem opadła na plecy, rozrzucając ręce i nogi na boki.
        - Rośnijcie listki, rośnijcie – zamruczała, przymykając tylko na momencik oczy, palce zaś wplatając w rosnącą nieco bujniej wokół niej trawę, na którą wciąż wpływało nieco magii, wyciekającej z driady.

        Pojawienie się lisa przyjęła ze spokojem osoby od zawsze żyjącej w towarzystwie zwierząt, jak również zwyczajnie wycieńczonej do ostatków sił. Słysząc głos w swojej głowie nawet nie uchyliła powiek, tylko uśmiechnęła się zmęczona.
        - Proszę – odpowiedziała i dopiero na kolejne słowa przekręciła się na bok, by lepiej widzieć lisa, ale wtedy zaś runęła twarzą w trawę. – Taak, jestem tylko straaasznie zmęczona – mruczała dalej w mowie zwierząt.
        Lis jednak ciągle paplał i co nieco zainteresowana jednak Sonia podniosła w końcu z trudem głowę, opierając się na łokciach i leżąc na brzuchu obserwowała zwierzaka przymrużonymi oczami.
        - Ale jesteś grubuśki. Musisz być świetnym łowcą, skoro potrafisz upolować dla siebie tyle zwierzyny – stwierdziła słodko, dostrzegając w końcu spasionego mieszkańca lasu, a mimo że ten wcale nie rozmawiał z nią tylko z Frygą, i tak się wtrącała, jak zawsze mając coś do powiedzenia. – Ej, to musi fajnie wyglądać, takie poplątane wiesz, z takimi odstającymi i później zawijającymi się do góry, rozumiesz, ale tak trochę krzywo – gadała od rzeczy, przewracając się znów na plecy, by mieć wolne ręce, którymi machała nad głową, by zobrazować to, czego nie mogła wygęgać, wciąż mając nieco zamglony umysł.
        Dopiero postępująca irytacja Frygi sprawiła, że Sonia się podniosła, najpierw na czworaka, dreptając powoli do siostry, a później dopiero na równe nogi, by przytulić dziewczynę.
        - To nic, że nie rozumiesz, masz inne talenty – mruczała, głaskając rudą po włosach i wpatrując się w nią zmęczonym wzrokiem złotych ślepi. – I masz też tą buteleczkę, co mówiłaś, że później znowu dostanę, a już jest później, więc daj – mruczała a drobne łapki znów popłynęły gdzieś w szaty siostry szukając krągłej fiolki. Dopiero gdy dostała swoją porcję puściła Frygę, pozwalając jej odejść do Ładnej Driady a samej przeciągając się mocno, wspinając na palce i wyciągając ręce nad głowę.
        - Ach! Ale smacznie, i las taki ładny znów i lis do nas przyszedł! – Uśmiechnęła się i kucnęła do zwierzaka, by pogłaskać go po głowie.

[Sauria]

Dla Sauri było oczywiste, że pomoże uzdrowić las. To był jej obowiązek, jej cel, żyła dla lasu, dla korzeni, mchu, pni i koron. Dla liści i kwiatów, dla zwierząt, zaczynając od tych maleńkich mieszkających w ziemi, po wielkie orły latające po niebie. Kochała swój dom, a każdy las był jej domem. Jej siostra zniszczyła tak wielką połać zieleni... Nieważne dlaczego, ważne, że to się stało i należało to naprawić. Trudno, wydarzyło się, energia magiczna wybuchła w niekontrolowany sposób i teraz należało się tym zająć.
Sauria działała nieco inaczej niż jej siostry. Nie usiadła na ziemi jak Frigg, nie biegała też między korzeniami jak Sonia. Stanęła przy jednym z drzew i delikatnie dotknęła dłonią jego kory. Jej dłonie wydawały się zanurzać w miękkim drzewie. To oczywiście była tylko ułuda. Tak naprawdę Sauria wcale nie wtapiała rąk w twardą korę, to sprawiałoby drzewu ból. Przez chwilę dotykała palcami pnia. Potem położyła na drzewie drugą rękę, aż w końcu objęła je i przytuliła się policzkiem do chropowatej powierzchni. Dla kogoś kto nie znał driad musiało to wyglądać komicznie. Kobieta, która tuli się do drzewa? Chyba jakaś szalona. Ale dla tych, którzy znali driady nie było w tym nic dziwnego.

Sauria całą sobą przesyłała swoją moc drzewu. Czuła jak magia przepływa przez jego pień, jak zagłębia się w jego korzenie, jak rośnie w górę do konarów, gałązek i liści. Przez korzenie magia wlała się w miękką, mokrą ziemię, w trawę. Jej cieki przepłynęły dalej, do kolejnych roślin, do krzewów, kwiatów, drzew i ziół. Poczuła siły witalne swoich sióstr, poczuła ich magię, ich moc. Pod własną piersią czuła także bicie serca lasu. Od czasu do czasu magia wzmagała się, jakby ktoś posyłał im dodatkową moc. Wiedziała, że to Arhuna, ale nie chciała o nim teraz myśleć. Skupiła się na lesie, na jego odczuciach, na jego duszy. Oddawała całą siebie, by uleczyć wszystkie rany tego co żywe wokół niej. Z czasem jednak jej moc zaczęła słabnąć. Na szczęście miała do pomocy dwie siostry i w krótkim czasie udało im się naprawić wszystkie szkody wyrządzone przez Silje.
Kiedy Sauria oderwała się od drzewa, czuła jak strumienie potu leją się jej po twarzy. Była wykończona. Chciała usiąść na ziemi i odpocząć, ale wtedy zobaczyła, a raczej usłyszała głos liska, pulchnego liska, który ewidentnie miał pretensje do Silje, że zniszczyła mu norkę. No cóż... Tak było. Sauria oparła się o drzewo i przymknęła oczy. Nagle usłyszała głos Widugasta. Uchyliła powieki i zobaczyła bukłak z wodą wyciągnięty w jej stronę. Odepchnęła się od drzewa i postąpiła krok do przodu by wziąć bukłak od elfa. I w tym momencie zrobiło się jej ciemno przed oczami. Odebrało jej wszystkie siły. Zemdlała i upadła z łomotem na ziemię.

[Frigg]

        Frigg z niedowierzania mrugnęła kilkukrotnie, gdy lis zwrócił się do Widugasta i oboje tak gawędzili sobie w znanej im mowie. Nawet Sonea coś mruczała pod nosem mając twarz zatopioną w leśnej ściółce, tylko ona, jak odstępstwo od normy stała i przyglądała się uważnie każdemu gestowi zwierzęcia oraz towarzystwa. Skoro nie mogła zrozumieć tego co mówią, musiała posiłkować się niuansami ich ruchów i zachowań. To jakby niemo-głuchy miał rozmawiać z samym królem by przekazać pilną wiadomość sojusznikowi. Brzmi absurdalnie?
        A jednak w przypadku ponad stuletniej driady żyjącej pośród drzew i zwierząt - możliwe, choć słowo w słowo z pewnością nie była w stanie wszystkiego zrozumieć. Sytuacja za to była jasna i klarowna, ani też nie była żadną tajemnicą. Nawet elf był zaskoczony słowami lisa, choć Lysberg jeszcze nie wiedziała czego ten grubas chce od tego szamana w łachmanach.
        Driada zaciskała zęby mierząc wzrokiem ogoniastego wszechpana (a przynajmniej według niej za takiego się miał), gdy nagle Sonia objęła ją wokół szyi zwisając na drobnym ciele przyjaciółki.
        - Agh... - Ruda ugięła się pod ciężarem Sonii delikatnie obejmując dziewczynę. Była skłonna okazać jej nawet odrobinę czułości za uratowanie lasu, gdyby nie słowa Kennen.
        Frigg poczerwieniała na twarzy ze złości i kompromitacji przed elfem. Jak ona mogła mu tak wprost powiedzieć, tak na głos przy niej, że... że ma jakieś ułomności?! I to takie, które driadzie wręcz nie wypadają albo są niemalże niemożliwe!
        Teraz czule obejmujące ciało Sonii palce zacisnęły się zdecydowanie mocniej, ale nie czyniły krzywdy. Lysberg długo wpatrywała się w rozkojarzone spojrzenie Sonei, ale wiedziała, że nic tym nie osiągnie. Przyjaciółka była zbyt nieprzytomna by cokolwiek na ten moment zrozumieć. Napięcie jednak nie zmalało, choć Frigg dała się śmiało obmacywać blondynce w poszukiwaniu fiolki. Mimo to, to ostatecznie rudowłosa driada wyjęła buteleczkę z zakamarku swojego płaszcza przeznaczając Sonii, tym razem, zaledwie trzy krople eliksiru, które powinny doprowadzić ją do porządku. Szkoda tylko, że nie zaciskały zębów na języku. Dziewczyna odetchnęła z zirytowaną ulgą, gdy Kennen postanowiła się w końcu od niej odkleić. Frigg mamrotała zrzędliwie na temat tej tulaśności i miłości przyjaciółki do wszystkiego co możliwe. Lis zaś... Lis zaś przyjął wcześniejsze słowa Sonei jako komplement. Wspaniały łowca... Kto jak kto, ale on się z tym nie ukrywał. Lisek dumnie wypiął pierś do przodu dając się głaskać filigranowym i zgrabnym dłoniom blondyneczki. Jaki mężczyzna by śmiał się temu sprzeciwić? On był wszak wychowanym lisem, a nie jakimś łachmytą wkradającym się do czyjegoś kurnika!
        Dłonie Sonei gładko przejeżdżały po miękkim futerku zwierzęcia. To było wręcz zaskakujące, że zamieszkujący norę zwierzak był tak zadbany, ale jakie miało to teraz znaczenie? Lis swoje zadowolenie okazał zgrabnie poruszającym się, puszystym ogonem.
        - Jesteś bardzo miła – przyznał oddając się rozkoszy głaskania.
        - Sauria! - krzyknęła nagle Frigg podbiegając do omdlałej siostry, ale zaraz gwałtownie się odsunęła, niczym spłoszona sarna, gdy Widu pierwszy pochylił się nad kobietą.
        Wargi Frigg zadrżały i dziewczyna obróciła głowę w bok nie chcąc przyglądać się trosce elfa. Poza tym, było coś jeszcze. Wspomnienie wykraczające poza ramy tego lasu, gdy pierwszy raz... gdy pierwszy odpędzono ją od siostry jeszcze za czasów młodości i gdy jeszcze miała prawo przebywać w Lesie Driad.
        - Oj, twoja koleżanka za bardzo się postarała przywrócić moją norkę do stanu początkowego – zwrócił się cicho lis do Sonii, która była bardziej przejęta Ładną Driadą niż głaskaniem rudego futerka. Lis więc wywrócił oczami pogodzony z utratą przyjemności. Frigg chwilę później poczuła jego ogon na swojej łydce i nagle jakby ocknęła się z własnych myśli. Zmarszczyła brwi patrząc pogardliwie na grubaśnego mieszkańca lasu.
        - Czego się lampisz? - spytała gburowatym tonem.
        - Zdaje się, że masz takie magiczne coś co sprawia, że twoja towarzyszka odzyskała siły by mnie pogłaskać... a wcześniej uratowała las.
        Głos lisa był taki przyjemny, melodyjny... A zarazem odrobinę zarozumiały i przemądrzały. Pasował do niego i mimo kilku słyszalnych, gruboskórnych wad wywoływał przyjemne ciepło w sercu. Budził zaufanie, choć z tyłu głowy wciąż zachowywało się to stereotypowe myślenie o przebiegłości tychże zwierząt i możliwości manipulacji. Przyciągał każdym słowem, każdym możliwym gestem. Był jak magnes na jednostki powątpiewające w bezkresne zaufanie. Chciało się do niego przylec mimo tych wszystkich wątpliwości.
        - Uhm... - burknęła driada krzyżując ręce na piersi. - Jeżeli będzie taka potrzeba... - rzuciła mimochodem. - Ale jeżeli nie to pójdę po wodę, też mi już niewiele w bukłaku zostało. I jakieś jedzenie...
        "Albo cokolwiek", dodała w myślach.
        Były rzeczy ważne i ważniejsze. Od nienawiści do elfów górowało tylko zdrowie driad. Na ten krótki moment.

[Widugast]

        Widugast z czułością patrzył na odprawiającą swoje czary Saurię. Sam nie tak dawno w podobny sposób leczył drzewo, również przytulając się do jego pnia, tak by jego serce i tętniące w pniu soki grały w tym samym rytmie. To od niej się tego nauczył, to dzięki temu się do siebie zbliżyli.
        Znali się oczywiście wcześniej, najpierw z widzenia, a potem już osobiście, gdy druid zdecydował się uderzać do niej w konkury, niestety z początku z beznadziejnie słabym skutkiem. Gdy jednak czułe słowa, komplementy i miłe gesty nie odniosły rezultatu, wycofał się na moment, oddając Saurii jej przestrzeń. Kolejny raz zagadnął ją właśnie gdy leczyła drzewa w lesie – zapytał o jej technikę, o filozofię temu towarzyszącą. Nie krył się w tym żaden podtekst, po prostu wyrażał zainteresowanie tym, czym oboje się zajmowali – opieką nad lasem. Poprosił ją o naukę i ją uzyskał. To był chyba ten przełomowy moment, po którym Sauria zaczęła patrzeć na niego ciut przychylniej, a kolejne względy uzyskiwał, gdy okazywał jej swoją wierność... ”A potem wszystko trafił szlag”, pomyślał kwaśno, a krótki spazm żalu na dobre przegnał ciepły uśmiech z jego twarzy, przywdziewając na nią neutralną maskę skupienia. Za bardzo się rozkojarzył...
        Maska z jego twarzy opadła po raz kolejny, gdy nagle do jego nogi przypadła Sonea. Widugast próbowałby się cofnąć, gdyby jej ciężar skutecznie go nie unieruchomił. Szarpnął się jednak do tyłu na tyle, że wilczy łeb na jego głowie opadł i zasłonił mu twarz.
        - Nie ma sprawy – mruknął, podnosząc wilczy pysk, lecz złotowłosej driady już przy nim nie było: pognała z powrotem do drzew. ”To ona jest bardziej frygą niż ta ruda...”, pomyślał z rozbawieniem Arhuna, wracając do swoich czarów.

        Ledwo uporali się z leczeniem drzew, gdy zjawił się przy nich ten oryginalny lis. Widugast poświęcił mu sporo uwagi, taktownie udając, że nie widzi narastającej irytacji rudej driady, bo nie wyglądała przy tym na agresywną, aby musiał na nią baczyć. Zajął się więc resztą: kulturalnie przeprosił na moment rudego leśnego brata i poszedł do Saurii, bo ta wyglądała niepokojąco słabo, była zlana potem i blada jak pierwszy zimowy śnieg. Zaproponował jej wodę, bo nie chciał narzucać się z niczym więcej. Zdawało mu się, że jego pomoc została przyjęta, lecz gdy jego ukochana driada postąpiła krok na przód, aby (prawdopodobnie) przyjąć jego poczęstunek, nagle się przewróciła. Arhuna rzucił się do przodu, by ją asekurować, lecz wspomnienie o klątwie sprawiło, że się zawahał i dziewczyna runęła na leśną ściółkę, która na szczęście okazała się dość miękka, by złagodzić upadek.
        - Sauria? - wezwał ją Widugast, przyklękając obok na jedno kolano. Aby nie dotykać jej bezpośrednio bez wahania zdjął z pleców futro Vertaia i to przez nie objął Saurię, by obrócić ją na plecy. Przez moment wyglądało to, jakby opatulał ją do snu. Gdy już leżała na plecach, druid nachylił się, by sprawdzić jej oddech, z pulsem było to jednak niemożliwe, gdyż wtedy musiałby dotknąć jej skóry, poddając się objęciom klątwy, pod której wpływem nic by już nie zrobił... Sięgnął więc magią do jej wnętrza, by sprawdzić, czy nie zrobiła sobie krzywdy. Nie dostrzegł żadnych świeżych uszkodzeń, wyglądało na to, że przeforsowała się podczas przywracania lasu do jego pierwotnego stanu. Arhuna poczuł ulgę, że nie stała jej się żadna poważniejsza krzywda, ale nie rozluźnił się tak zupełnie - wiedział, że tego typu osłabienie również mogło być groźne, dlatego zamierzał się nim jak najprędzej zająć. Zanim jednak podjął się czarowania bądź bardziej tradycyjnych form leczenia, podniósł wzrok na obie towarzyszące mu driady. Kiwnął głową, gdy ruda trochę nabzdyczonym tonem, ale za to ze szczerymi intencjami, wspomniała o wodzie i jedzeniu.
        - Tak, przydałoby się - zgodził się z nią. - Gdybyś mogła… - dodał, podając jej swoją manierkę, w której chlupotało kilka ostatnich kropli, którymi druid chciał podzielić się z Saurią.
        - W tych okolicach nad rzekami często rośnie oranżnik jadalny, gdybyście na niego trafił wykopcie kilka korzeni i przynieście opłukane… Po nich Sauria szybciej odzyska siły. Wy zresztą również - dodał, sugerując w ten sposób, by nie krępowały się częstować. Korzenie oranżnika w smaku przypominały niedojrzałe jabłko, ale gdy bardzo długo się je żuło robiły się słodkie: tak jak to było w przypadku chleba albo wielu innych bulw. Były pożywne i zawierały wiele dobroczynnych substancji, będą mieli więc szczęście, jeśli na niego trafią.
        - Dziękuję - rzucił jeszcze druid do driad, które zaoferowały swoją pomoc, później zaś skupił się na Saurii. Zaczął już tkać zaklęcie, które miało przywrócić jej siły, gdy znowu to zobaczył. Oblicze dziewczyny, trochę pociągłą, orientalną twarzyczkę… Któż to u czorta był? Na pewno ktoś, komu bardzo zależało na nieprzytomnej driadzie i to w pozytywny sposób.
        - Widziałeś to, Vertai? - Arhuna zapytał swojego duchowego towarzysza odrobinę zdenerwowanym tonem.
        - Owszem…
        I tyle - basior nie wyraził swojego zdania na temat dostrzeżonego ducha, a Widugast nawet nie zgadywał co mógł on sobie pomyśleć. Zacisnął wargi po czym nachylił się nad Saurią. Odetchnął, po czym wyciągając dłonie wysoko nad jej ciałem zaczął ponownie tkać zaklęcie.
        - Sauria, obudź się… - wezwał ją, z początku cicho, a po chwili trochę głośniej. Gdy już udało mu się przywrócić jej siły, klapnął na ziemię i oparł się plecami o… cokolwiek było za nim, naprawdę nie zwracał na to uwagi.
        - Leż spokojnie, odpoczywaj - zwrócił się do driady, nim obrócił wzrok na lisa, który na moment zszedł na dalszy plan. Przyjrzał mu się uważnie, jakby jeszcze sprawdzał czy to prawdziwe, żywe stworzenie, czy też może kolejny duch.
        - To o czym chciałeś porozmawiać, leśny bracie? - zapytał go.

[Sonea]

        Wielkie miodowe oczy driady zawsze miały nietypowy wyraz, jak gdyby nie były zdolne do pokazania emocji ich właścicielki, nawet gdy ta uśmiechała się promiennie. Nieruchome niczym ślepia drapieżnika, puste, jakby wyprane z uczuć, a jednak tak ciepłe dzięki swojej barwie, zdawały się jakimś surrealistycznym elementem wyglądu driady, który tym bardziej zwracał na siebie uwagę, im dłużej ktoś się w owe ślepia wpatrywał.
        Teraz utkwione były w jej najlepsiejszej i najcudowniejszej przyjaciółce, i siostrze, którą kochała z całego swojego serduszka! Nawet te jej nadęte, czerwieniejące się policzki i te takie iskierki, co je z oczu rzucała, jakby takie magiczne cosie, co czarodzieje umieją wypuszczać w niebo, żeby błyszczały i migotały, niczym eksplodujące barwami świetliki. Tak właśnie to wyglądało. I nawet to jej sapanie przez nos jak byczek kochała, chociaż zazwyczaj to oznaczało, że coś zrobiła nie tak, ale przecież nawet jeśli zrobiła to zupełnie niechcący, więc się nie liczy prawda? No właśnie. Sonia uśmiechnęła się więc tylko słodko i dotknęła nosem nos Frygi, nic nie robiąc sobie z zaciskających się na niej dłoni przyjaciółki. Wreszcie porządnie odtula! I częstuje fioletowymi pysznościami smacznościami!
        Sonia wystawiła język, zezując na niego z zafascynowaniem, a właściwie na trzy krople, które, kap, kap, kap, jedna po drugiej spadały na różowy jak u zwierzątka język, nim driada mlasnęła słodko, z przymkniętymi oczyma rozsmakowując się w eliksirze. Zaraz lepiej. Odwróciła się w stronę wyjątkowo gadatliwego i grubaśnego liska, przy którym przykucnęła, by zalać go czułościami. Miał takie idealnie gładziuchne futerko! Jak sukienki kiedyś-Frygi! Drobne dłonie raz za razem przejeżdżały po łbie, karku i grzbiecie mieszkańca lasu, by po chwili znów powrócić na jego łepek i ponowić czynność z wyjątkową dokładnością i powagą, jakby od odpowiedniego głaskania zależało dobro świata.
        - A ty wyjątkowo puchaty! – odparła rozpromieniona driada, a widząc dumnie wypiętą pierś liska zaczęła czochrać go i pod brodą, i po piersi, i za uszami, i w ogóle była o krok od (niewątpliwie z góry skazanych na niepowodzenie) prób wciągnięcia wielkiego lisiego cielska na swoje kolana i zagłaskania do utraty tchu, gdy nagle coś stało się nie tak. Instynktownie spojrzała na Ładną Driadę, która na jej oczach właśnie osuwała się na ziemię. Niedobrze!
        - Niedobrze Wielki Łowco! – powiedziała, łapiąc rudą mordkę w dłonie i wpatrując się oczy lisa złotymi ślepiami, nim pogłaskała go ostatni raz, zaraz podbiegając do Ładnej Driady i lądując przy niej na kolanach.
        - Ładna Driado? – Szturchnęła palcem szczupłe ramię, ale jej leśna siostra była wyjątkowo uparta w swojej nieprzytomności i ani drgnęła. Sonea fuknęła pod nosem. No nic, trzeba przeczekać.
        Podniosła wzrok na Elfa, gdy ten poprosił je o pomoc i pokiwała ochoczo głową, wprawiając w ruch kolorowe piórka.
        - Jasna sprawa Elfie, nic się nie martw, my wszystko przyniesiemy, nie Fryga? – Uśmiechnęła się, trącając porozumiewawczo łokciem łydkę siostry, która burczała wciąż pod nosem, ale ona tak miała. Była jak jeden mały, rudy, wiecznie nienajedzony brzuch, ciągle burcząca. Nim więc siostra zacznie protestować popchnęła ją w stronę, o której wiedziała, że prowadzi do strumienia, sama jeszcze zatrzymując się przy Elfie.
        - Wiesz co, Elfie – wyszeptała mu nagle do ucha, a złote loki osypały się na wilcze futro, którym był okryty. – Ja kiedyś czytałam taką historię o księżniczce, co się nie mogła dobudzić i tak ciągle spała, i rozumiesz nikt jej nie mógł obudzić, chociaż w tej książce to tak trochę za delikatnie próbowali, bo ja tym do rzeki ją wrzuciła, rozumiesz, woda cuci, ale nieważne. W tej książce to przyjechał książę i ją pocałował, i się obudziła! – Złote oczy na moment kuknęły w twarz Elfa. – Ty księciem nie jesteś, masz za fajne ciuchy, ale jesteś facetem, to może zadziałać, chociaż ona jest driadą a nie człowiekiem, więc jakby całowanie nie pomogło to weź ją smyrnij kwiatkiem – poradziła w końcu i z szerokim uśmiechem pobiegła za Frygą.

        Chwilę później maszerowała raźno przez las, kątem oka pilnując tej Frygi czy jej znowu gdzieś nie ucieka, bo ona już nie ma siły na gonienie, ale ruda małpa szła grzecznie chwilowo, najwyraźniej też zmęczona. Sonea wznowiła więc opowieść.
        - No więc wyobraź sobie, że Stara Tynna powiedziała, że to jest niemożliwe, żeby zjeść tyle jabłek i się nie pochorować, bo one to jeszcze takie zielone były wiesz, ale to najsmaczniejsze przecież, takie kwaskowate, iiich! – Driada aż podskoczyła, otrząsając się z kwaśności wyimaginowanej tak skutecznie, że aż ślina zbierała się na języku. – No w każdym razie musiałam spróbować, bo przecież wiesz, nie można tak po prostu sobie mówić, że coś jest niemożliwe, prawda? Różne rzeczy są możliwe przecież, zależy kto próbuje nie? Dla nas jest niemożliwe latanie, chyba że spadamy z drzewa, to wiadomo, prawie jak latanie, ale ptaki przecież latają i dla nich to żaden problem, więc to jest takie dziwne, to możenie albo niemożenie, nie? Fryga no, słuchaj mnie, ja opowiadam!
        Sonia tupnęła w marszu, widząc, że siostra w ogóle jej nie słucha, pogrążona w swoich rozmyślaniach, pewnie jakichś poważnych, i ważnych, i w ogóle takich… ych. Ramiona opadły jej nieco i blondynka kopnęła leżący po drodze kamyk, który podskoczył wesoło i odbił się kilka razy od ściółki niby puszczona na wodzie „kaczka”. Buzia Kenen rozjaśniła się na moment, gdy dziewczyna uznała, że to w sumie całkiem niezły kamyk jest, i dogoniła go, chowając zaraz do swojej sakiewki. Później dalej szła już cicho w stronę strumienia. Cicho, ale nie bez słowa.
        - Co ci się stało Fryga, jak cię nie było, że mnie przestałaś kochać? – zapytała nagle, nie patrząc na siostrę, tylko wciąż błądząc wzrokiem przy ziemi, w poszukiwaniu znanego jej oranżnika.

[Sauria]

Sori widząc upadającą driadę dopadła do niej natychmiast. Była przerażona, nie wiedziała co robić. Zbliżyła się do niej i zaczęła lizać ją po twarzy. To jednak nie przyniosło efektu. Gdy do kobiety zbliżył się elf, wilczyca wyszczerzyła zęby i zaczęła głośno warczeć. Za wszelką cenę chciała chronić swoją przyjaciółkę. Nie rzuciła się jednak na delikwenta, tylko ostrzegała... Na razie. Pozwoliła mu jej dotknąć, ale zadowolona nie była. Kiedy zrozumiała, że elf nie ma złych zamiarów, przestałą szczerzyć kły, ale z jej gardła wydobywały się ciche pomruki. W końcu jednak przestała. Podeszła jeszcze bliżej i ułożyła się przy boku nieprzytomnej driady. Leżała tylko przez moment. Wstała, obeszła swoją przyjaciółkę i na powrót położyła się koło niej, tym razem kładąc jej pysk na piersi.

Sauria nie spodziewała się, że tak szybko opadnie z sił. Co prawda połać lasu, którą należało uleczyć była dość duża, jednak miała do pomocy siostry. Szkody jakie wyrządził niekontrolowany wybuch magii były jednak bardziej dotkliwe niż myślała. Świadomość straciła nagle, nie zdążyła nawet oprzeć się o drzewo. Po prostu runęła na ściółkę, która na szczęście była dość miękka.

Przez pierwsze kilka minut panowała zupełna ciemność. Potem jednak coś się zmieniło. Sauria zobaczyła łagodne światło, a potem postać pochylającą się nad nią. Szybko ją rozpoznała - to była Ivy. Chciała wyciągnąć do niej ręce, chciała by się do niej zbliżyła, chciała ją objąć i pocałować, ale nie mogła. Czuła, że jej ciało jest ciężkie, że ręce są jak z ołowiu, nie mogła nimi ruszyć. Próbowała coś powiedzieć, ale gardło miała ściśnięte. Jakby struny głosowe całkowicie zniknęły. Patrzyła tylko na nią tęsknym i przerażonym wzrokiem. Widok lisiczki był dla niej zaskoczeniem, a jednocześnie wypełniał pustkę, jaką czuła po jej stracie. Nagle jednak postać zniknęła, rozpłynęła się w świetle. Pragnęła ją zatrzymać, ale nadal była jak przykuta do ziemi. Chciała krzyknąć, lecz nie mogła.

Nie wiedziała ile minęło czasu. Uchyliła powieki, jasność dnia uderzyła w zmęczone oczy. Zmrużyła je na moment, zaciskając powieki. Poczuła ogromny ból w głowie. Skronie pulsowały jej niemiłosiernie. Udało jej się w końcu otworzyć oczy. Nad nią rozciągał się widok koron drzew. Liście szumiały przyjemnie, do jej nozdrzy docierał przyjemny zapach lasu. Sori podniosła się gwałtownie i zaczęła lizać policzek swojej przyjaciółki. Sauria podniosła dłoń i dotknęła miękkiego futra wilczycy.
- Już, już - odezwała się. - Już dobrze - uspokajała ją. Podparła się na rękach i powoli podniosła do pozycji siedzącej. Rozejrzała się dookoła, ale nie zobaczyła nigdzie swoich sióstr. Za to szybko dostrzegła Widugasta, który chyba rozmawiał z... liskiem? Spojrzała na nich unosząc jedną brew. Sori weszła przednimi łapami na kolana naturianki. Brązowowłosa mechanicznie gładziła ją po sierści.

[Frigg]

        Lisek był w stanie dosłownie sam się wylać swoim małym, aczkolwiek sporym ciałkiem, na pieszczącą go driadę. Miziała go tak staranie, szorując przy okazji palcami jego fałdki, co wyjątkowo mu się podobało. Nie uciekał od niej, czekał do ostatniej chwili i jeszcze łypał za nią stęsknionym wzrokiem, jakby starał się ją nakłonić do powrotu tych przyjemności albo chciał uzyskać od niej obietnicę, że jeszcze kiedyś do tego wrócą.
        Wszyscy zgromadzili się wokół Sauri, a lisek grzecznie posadził zadek trzymając się z tyłu towarzystwa. Poczekał, aż dwie znane sobie siostry odejdą i dopiero wtedy zbliżył się do elfa, wilczycy oraz ostatniej driady. Przysiadł, gdy Widugaust wsparł plecy o pobliskie drzewo. Lis nie naciskał. Jego maluteńkie łapki tonące w gęstym futrze trzymały się blisko siebie, a wyjątkowo puszysty ogon otaczał jego sylwetkę.
        - Odzyska siły – zapewnił, przy okazji też utwierdzając rozmówcę w tym, że owszem, rozmawia z gadającym lisem.
        - Na początku chcę podziękować, że poświęcasz mi swój drogocenny czas – rozpoczął elokwentnie, choć nie złośliwie rudzielec.
        - Wy, druidzi, potraficie ujrzeć więcej niż wydaje się przeciętnemu mieszkańcowi lasu. A ty... - spauzował lis nie odrywając ślepi od elfa. - Jesteś wyjątkowo miły więc postanowiłem zaryzykować i spytać – ciągnął dalej, na moment tylko zerkając na warczącą wilczycę. Lis nie zareagował. Jedynie jego ucho drgnęło odbierając pobliskie dźwięki, ale ponownie skupił swoje spojrzenie na Widugauście.
        - Jakiś czas temu zaginął mój przyjaciel. Wiem, że brzmi to absurdalnie, ale jestem gadającym lisem, dlaczego nie miałbym mieć przyjaciela? - Zadarł dumnie łepek.
        - Jednak nie odnajdę go bez pomocy. Nie posiadam pewnych zdolności, którymi być może ty operujesz. Chodzi o to, że... Jakby to powiedzieć... - Zastanowił się. - Trudno go znaleźć fizycznie. Taki z niego spryciarz, że potrafi się doskonale ukryć. Jestem pewien, że wciąż istnieje w tym świecie. Łączyło nas coś... wyjątkowego. Wyczułem go, a on zniknął zostawiając mnie bez wskazówek. Jest jednak sfera, w której łatwo go odnaleźć, bo choćby założył na siebie tuzin takich łańcuszków, co to mają nie pozwolić na jego wykrycie, to ma bardzo silną duszę. Ona jest... szczególna – mruknął w zamyśleniu lisek.
        - Już kiedyś prosiłem pewnego druida o pomoc. Widział wszelkie duszki lasu, pomyślałem, że może i ty... jesteś w stanie ujrzeć to, co mnie nie jest dane.
        Lisek zamilkł skupiając swój wzrok na Saurii. Na jej spokojnej i gładkiej twarzy rysowały się linie. Miało się wrażenie, że chce się wyrwać z tego stanu, nabrać głębokiego wdechu albo... spoglądała oczami swojej wyobraźni za czymś, co znajdowało się daleko od niej.
        - Nie będę stał na drodze twej podróży, to raczej tak... przy okazji – odezwał się ponownie. - Rozumiesz? Może uda się go ujrzeć, gdzieś pośród tych drzew, może błądzi po Szepczącym Lesie. Czuję jakby... zostawił tu coś po sobie. Pewne wrażenie, trudno mi to wytłumaczyć, on jest specyficznym stworzeniem. Momentami... za nim tęsknię.
        Lis ponownie zamilkł nie oczekując żadnej odpowiedzi. Widział jak zaciśnięte powieki Saurii powoli dźwigają się do góry, jak jej oddech staje się głębszy.
        - Witamy w świecie wariatów. – Niemalże wydawało się, że na mordce zwierzaka wymalował się długi uśmiech. Ach, taki tam żarcik, gdy ktoś pierwszy raz spotyka rozgadanego lisa.

***

        Szły przez las i Frigg nie starała się nawet o to by być dobrym rozmówcą, czy choćby odrobinę godnym słuchaczem. Bawiły ją te opowieści, mimo że nie dała tego po sobie poznać. Ba! Nie wchodziło w rachubę by w jakikolwiek sposób nawiązać bliższą relację z przyjaciółką. Zamiast tego zielona brnęła w głąb lasu nieustannie milcząc i jedynie zdradzając zirytowanie grymasami pojawiającymi się na jej twarzy, przy czym żaden z nich bezpośrednio nie był skierowany do Sonei. Frigg była zmęczona odganianiem upartej muchy (czytaj – Sonii) więc zaczęła traktować ją jak powietrze, które gdzieś tam czasem świszczy w tle i czasem usłyszy, co mówi. Jednak w pewnej chwili Lysberg faktycznie oderwała się od rzeczywistości. Tkwiąc w pustych myślach miała jedynie ochotę na to, by oprzeć plecy o pień drzewa i głęboko westchnąć. Pragnęła zostać całkowicie sama, tak jak przedtem. Tak jak to ma w zwyczaju od stu lat. Trudno jest spotkać ostatnią i już tylko jedyną osobę w świecie, której bezgranicznie się ufa, a potem skazać ją na utratę życia, bo spoufala się ona z jednym z największych zdrajców lasu.
        Nagle świszczące za jej plecami powietrze wydobyło z siebie jedno zdanie sprawiające, że autor przesłanki od razu mógł zacząć żałować swoich słów. Driada przystanęła, a jej ramiona zbliżyły się do siebie w akcie nagłego spięcia mięśni. Głęboko nabierane powietrze, jak i odgłos zaciskanych w rękawiczkach dłoni, sprawiły, że ptaki przestały ćwierkać chowając się z najwyższa ostrożnością w swoich gniazdach. Przez chwilę mogło się wydawać, że ta zagęszczona atmosfera rozpłynie się i ulotni, lecz była to zaledwie cisza przed burzą.
        - Skończona z ciebie idiotka – wydusiła z siebie Frigg wolno obracając się ku Sonei.
        - Czego nie rozumiesz? Jaki fakt nie dociera do twojej blond główki? - mówiła zbliżając się z każdym następnym krokiem ku przyjaciółce.
        - Po co w ogóle wyszłaś z tego lasu? - spytała z lekkim prychnięciem pozwalając ciszy zawładnąć kolejną chwilą.
        - Skoro mówię, żebyś nazywała mnie Silje, to nie robię tego bez powodu. Nie wierzę by nie dotarła do ciebie żadna potworna opowieść o mnie. Jeżeli choć część już stała się legendą i jest wyssana z palca, bo zapewne ubarwiona o tysiące linijek, to zawsze tkwi w tym ziarno prawdy – Frigg mówiła nadzwyczaj spokojnie. Za spokojnie. Ze zbyt dużym opanowaniem. Jej złote oczy błysnęły w słońcu i wbiły się niczym ostrze w spojrzenie Soni. Wzrok driady pociemniał, a na twarz wstąpił paskudny grymas.
        - Ale nie. Ty zawsze musisz wiedzieć lepiej, musisz mieć pieprzony dowód przed sobą, żeby uznać coś za prawdę! - wybuchnęła nagle. - Informacja o moim istnieniu gówno ci da! Hah! - zaśmiała się rozkładając ręce. - Zadowolona? - spytała z kpiną. - Nic to nie zmieniło w twoim ani moim życiu. Ty nadal jesteś Sonią z Lasu Driad, tam jest twoje cholerne miejsce. Miałaś szczęście wychowując się wśród sióstr, ale nie potrafisz tego docenić, ani docenić ich skoro szukasz mnie. Nie wiem czego ode mnie oczekujesz. Nie rzucę ci się w ramiona, nie opowiem ci, co działo się w przeciągu stu lat. Nie żyłam. Nie żyłam w świadomości tysiąca istot i było mi z tym dobrze. Byłoby nadal, gdyby Mai Laintha'e nie zachorowało, ale las umiera a ja chociaż raz w życiu nie chcę czegoś zniszczyć. Nie rozumiem dlaczego mnie szukasz, ale przestań to robić. Jeżeli chcesz zostać to po prostu weź udział w poszukiwaniach Mirian. Nie pytaj i nie oczekuj, jeżeli zmarnowałaś sto lat na to by uzyskać odpowiedzi na pytania to niestety ode mnie ich nie uzyskasz. Nie chcę, żebyś je uzyskała. Nie chcę się cofać do czegoś, co codziennie przypomina mi o moim istnieniu. To moje własne piętno i grzechy i czas, żebyś w nie uwierzyła. Twoja przyjaciółeczka w sukieneczce umarła, a zarazem urodziła się na nowo sto lat temu. Jeśli ci się to nie podoba to trudno, ale prawdą jest, że należę do grona zdrajców. Jestem winna. W obecnym jednak momencie ważna jest Mirian i kawałek lasu oraz driady go zamieszkujące. I Sauria. A tam jest zielsko, którego szukamy – zakończyła wyraźne zmęczonym głosem wskazując roślinę. Nim Frigg wyminęła Sonię to wyciągnęła przed siebie rękę, jakby zastrzegła sobie zakaz bliskości. - Nawet nie próbuj mnie przytulić. Dostałaś to, co chciałaś. Mam nadzieję, że panienka jest zadowolona.

[Widugast]

        - Spokojnie, spokojnie, nie skrzywdzę jej – zapewnił strzegącą Saurii wilczycę, chociaż ta cały czas pilnie patrzyła mu na ręce i warczała za każdym razem, gdy wykonywał jakiś nietypowy ruch. Była jednak mądra i szybko spostrzegła, że elf nawet nie dotykał jej towarzyszki, a jego działania miały raczej przynieść ulgę niż cierpienie, więc dała mu odrobinę swobody. Gdy jednak Widugast podnosił na nią wzrok, widział to ostrzeżenie: „Jeden fałszywy ruch, a odgryzę ci tę rękę”. Nie zamierzał sprawdzać prawdziwości tej groźby.
        Tymczasem do niespodziewającego się czegokolwiek Widugasta nachyliła się - a jakże - Sonea, dzieląc się z nim swoimi mądrościami konspiracyjnym szeptem. On znał tę samą bajkę, którą ona mu opowiadała i spodziewał się do jakiej puenty to wszystko dąży, ale to wtrącenie po drodze o skuteczniejszych metodach budzenia przednio go rozbawiła mimo tego zmartwienia, które czuł - parsknął pod nosem.
        - No masz rację - przytaknął jej, bo w sumie faktycznie niewielu obróciłoby się na drugi bok po TAKIEJ pobudce. Jej sposób rozumowania naprawdę rozkładał na łopatki - takie szalone słoneczko. Niby niewinne, ale jednak czasami pozory myliły i bywała groźna… Dlatego tym bardziej Widugast był zmieszany tą uwagą o kwiatku. Na wszystkie duchy gór, jakie to było dwuznaczne! Albo to on miał kosmate myśli. Dlatego złotowłosą driadę obdarzył lekko skonsternowanym spojrzeniem.
        - Jasne, dzięki za radę - odpowiedział jej, nie wspominając jednak czy z niej skorzysta, bo w sumie nawet jakby stosunki między nią i Saurią były w tym momencie inne, nie mógłby jej pocałować by się przebudziła - klątwa by mu na to nie pozwoliła. A o kwiatku wolał nawet nie myśleć!


        Widugast usiadł pod drzewem, krzyżując nogi i kładąc na nich swój kostur. Patrząc na niego nie można było oprzeć się wrażeniu, że wszyscy druidzi mieli podobny repertuar ruchów i gestów, jakby i to było im wpajane podczas wieloletnich nauk. Na przykład właśnie sposób siedzenia, wspieranie się na kosturze, nawet to jak chodzili po brukowanych ulicach. Druid w mieście był praktycznie nie do przeoczenia i to nie tylko ze względu na wygląd, bo nawet gdyby pozbawić go tych wszystkich atrybutów w postaci futer, wisiorów i ozdób z piór i kamieni, było w nim coś charakterystycznego.
        Arhuna nie kontrolował tego typu gestów, zwłaszcza teraz, gdy był zmęczony i zaabsorbowany innymi myślami. Martwił się o Saurię, a na dodatek cały czas gdzieś z tyłu głowy roztrząsał niedawne wydarzenia i los driad, na które trafił. Ta Silje była… Szalona, groźna. Pytanie jednak czy jej postawa wynikała z natury, czy może gryzła jak te psy, które zaszczute zostają zagonione w kąt i jedyne co im zostaje, to rozpaczliwa walka z każdym, kto wyciągnie do nich rękę. Nawet z własną przyjaciółką – tak jak z Soneą w tym przypadku. Niech to… w co on się wpakował?
        W rozmowę z gadającym lisem na ten moment. Dialog ze zwierzętami nie stanowił dla niego co prawda specjalnego problemu, bo jego rodacy mieli do tego wrodzony talent, ale zawsze w takich chwilach posługiwał się mową swoich leśnych braci, a nie oni jego językiem… Dziwne uczucie. Widugast patrzył na to jak lisek porusza mordką i zachodził w głowę jakim cudem jest on w stanie wyartykułować niektóre zgłoski, na przykład „o” albo „b”, skoro nie miał takich warg jak ludzie. Mimo wszystko mu się udawało – ot, magia.
        Druid jednak zachodził w głowę czy nie dziwniejszy był sposób wysławiania się liska – elegancki i poważny, jakby wcale nie był leśnym zwierzakiem, a może jakimś prawnikiem przyjmującym w swoim domu gości, na których dobrej opinii wyjątkowo mu zależało. Cisnęło się na język gdzie się tego nauczył… Ale to może kiedyś, później. Na razie Widugast miał dość spraw na głowie, nie potrzebował roztrząsać jeszcze tak nieistotnych kwestii jak kultura osobista rudzielca.
        Arhuna oszczędnie skinął głową – tak, owszem, druidzi widzieli więcej niż ludzie z miasta, lecz chyba nie aż tyle, ile przypisał im lis. Jednak szczęśliwym zbiegiem okoliczności ten konkretny strażnik lasu faktycznie widział dużo, dużo więcej, bo dostrzegał jednocześnie świat materialny, magiczny i duchowy.
        - Nie neguję tego przecież – wtrącił się uprzejmie, gdy lis z góry zaczął bronić swojego prawa do posiadania przyjaciół. Spojrzał zaraz na Vertaia, który wyglądał na wyjątkowo rozbawionego tą wymianą zdań – on by się tam na pewno nie tłumaczył, był na to zbyt dumny.
        - Chyba rozumiem, co chcesz mi przekazać – przyznał druid, znowu skupiając się na swoim rudym rozmówcy. - Oczy łatwo oszukać, lecz duszy już nie. Mogę ci pomóc bez względu na to w którym innym świecie widoczny jest twój przyjaciel, musisz mi tylko powiedzieć, czego muszę szukać. Czy ducha, czy magii? Czego wypatrywać? Podejmę się tego - dodał na koniec, jakby lisek miał jeszcze jakieś wątpliwości. Zaraz jednak wyprostował się, co wyglądało jak przymierzanie się do ataku.
        - Lecz nim zacznę, chciałbym poznać twe imię, leśny bracie - oświadczył. - Ja jestem Arhuna Thorvaldsdottir Widugast, syn Aiweia zwanego Wiesiołkiem i Allen z Shari. Wystarczy Widugast albo Arhuna.
        Ach, to pretensjonalne druidzkie imię. Jego niezwykła długość brała się jednak z chęci podkreślenia więzi rodzinnych, co było typowe dla mieszkańców jego chutoru.
        - O, Sauria? - mruknął druid, gdy leżąca obok driada w końcu się ocknęła i powoli zaczęła wstawać. Gdy spojrzał na nią, pochylił nieco głowę i ją przekrzywił, a ruch ten wyglądał jak zerkanie ciekawskiej sowy. Jego sklejone w lśniące strąki włosy spłynęły po ramieniu, a gdy się poruszały wydzielały charakterystyczny ostry zapach ziół. Nic się nie zmienił przez te lata.
        - Zasłabłaś od czarów - wyjaśnił jej, o ile sama wcześniej na to nie wpadła. Uśmiechnął się niemrawo widząc gramolącą się na jej kolana wilczycę. - Odpoczywaj. Sonea i Silje poszły po wodę, sądzę, że zaraz wrócą…
        Widugast zawiesił głos, ale to wcale nie znaczyło, że skończył mówić. Widać było, że zbiera się do podjęcia jakiegoś tematu, który nie był taki do końca niezobowiązujący. Vertai doskonale wiedział, co chodziło po głowie Arhunie i chociaż uważał, że nie powinien to już się nie wtrącał. To druid pakował się na cienki lód.
        - Sauria… To oczywiście nie moja sprawa i nie wiem, może o tym wiesz, więc jakby co przepraszam, ale… Wokół ciebie krąży jakiś duch - oświadczył bardzo łagodnym tonem, jakby informował ją o czymś wyjątkowo drażliwym, o czym jednak musieli porozmawiać. - Duch kobiety z lisim ogonem. To nie jest zła zjawa, spokojnie, moim zdaniem ten duch się tobą opiekuje, a w każdym razie na pewno mu na tobie zależy… Nie pytam kto to - zastrzegł. - Rozumiem, że mogłabyś nie chcieć o tym mówić. Chciałem tylko, byś wiedziała o niej. I gdybyś chciała nawiązać kontakt albo się jej pozbyć, mogę ci z tym pomóc.