Demara ⇒ [Karczma Niezapominajka] O kurka wodna! Nala!

[Nala]

        Spokojny stęp srokatej kobyłki, przyjemnie kołysał Mozhan w siodle. Zakupiła wierzchowca w Teravis, gdzie uzyskała wieści od Rammona, polecającego jej kierować się do Demary, gdzie mają się spotkać. Zmieniła więc zmęczonego podróżą nazahirskiego wierzchowca, zarabiając poważnie na jego wyjątkowości. Miast tego zakupiła sprawną, ale nie wyróżniającą się niczym kobyłkę, która teraz wiozła ją traktem, gdy kierowały się w stronę majaczących na horyzoncie murów miejskich.
        Bramy miasta przekroczyła bez problemu, a jej ciemniejsza karnacja okazała się zupełnie nie wyróżniać w barwnym mieście, z czego była rada. Podobnie odnalezienie gospody, która oferowałaby również pobliską stajnię, okazało się prostsze niż sądziła. Najwyraźniej dopiero co zakończył się tam jakiś festiwal i wszystkie karczmy opustoszały jednocześnie, wywołując wzajemnie konkurencyjne ceny, a tym samym będąc kolejną pomyślnością na drodze Mozhan. Jeśli wierzyłaby w jakikolwiek wyższy byt, teraz składałaby mu dzięki za jego opatrzność.
        Zdecydowała się jednak nie testować swojego szczęścia i dała monetę więcej za pokój, ale za to w karczmie w centrum miasta, gdzie nie musiała obawiać się o swoje bezpieczeństwo. Traciła tym samym na możliwości szybkiego wychodzenia poza mury, ale przecież nie planowała zostać tu długo, a amani mogła trenować nawet w swoim pokoju.
        Jakoś tak się jednak złożyło, że miast spędzić w Demarze dwie noce, była tam już tydzień. Kilka razy odczytywała w niepewności list od Rammona, upewniając się, że nie pomyliła ani daty, ani miasta. Ale stało jak byk, nie pozostawiając miejsca na złudzenia, a jedynie domysły. Czy coś mu się stało w drodze? Czy może zrezygnował ze spotkania, lękając się poinformowania jej o tym, albo może po prostu zapomniał? Nie, był uczonym, jak ona. Nie mógł zapomnieć. Pamiętała jednak, że na Łusce czas płynie inaczej, więc brała poprawkę na to, że jednak nie tak łatwo było wycelować w odpowiednią w Demarze datę.
        Czekała więc, a dni mijały bezlitośnie, odciskając swoje piętno na samopoczuciu Navabi. Czując, jak zaczyna wątpić w siebie, zmuszona była w końcu przemienić oczekiwania na umówione spotkanie w zwyczajną wizytę w nowym mieście, z którego uroków mogła korzystać.
        Zmieniła poranne ćwiczenia w swoim pokoju na wczesne wyprawy nad pobliską rzekę, gdzie srokata Mara mogła paść się w spokoju, a Mozhan trenować. Tam też kąpała się i wracała konno do miasta, by odwiedzić bibliotekę i zaginąć w jej regałach aż do późnego popołudnia, kiedy to żołądek upominał się o uwagę, utrudniając skupienie się na lekturze. Wciąż miała problemy ze wspólną mową. W czyjejś opinii mówiła poprawnie, ale „poprawnie” jej nie satysfakcjonowała. Chciała mówić płynnie, rozumieć żarty i nawiązania, umieć pozbyć się ciężkiego, nazahirskiego akcentu. Więc chociaż była niechętna większym zebraniom, wieczory spędzała w karczmach, tam jedząc i pijąc, a także dając wciągnąć się w rozmowy. Nieświadomie brylowała w towarzystwie, gdy ze skupieniem wsłuchiwała się w każdą wypowiedź, pytając o wszystko, czego nie rozumiała i wywołując rozbawienie, gdy sama przekręciła jakieś słowo, a później skonsternowana próbowała dowiedzieć się, z czego wszyscy się śmieją.
        I chociaż wracała zmęczona kontaktem z ludźmi, nieraz z głową pękającą z bólu, była zadowolona, bo były to dni produktywne i przynoszące korzyści. Mimo to każdego wieczoru przed pójściem spać, kierowała się najpierw na miejską pocztę, sprawdzić czy nie czeka na nią żaden list, a później o to samo pytała swojego gospodarza, do którego kazała przekierowywać przesyłki. Wieści od Rammona było jednak brak.

        Kolejny poranek niczym nie różnił się od pozostałych, gdyby nie to, że Nala nie przespała nawet godziny w nocy, walcząc z jednym z silniejszych bólów głowy, jakie miała do tej pory. Wstała z jutrzenką, odnajdując w karczmie gospodarza, który udzielił jej medykamentów, które akurat były w jego posiadaniu. Tylko to pozwoliło jej kontynuować rutynę i udać się nad rzekę, gdzie dopiero regularne ćwiczenia oczyściły jej ciało i umysł ze szponów bólu. Wyciszyła się i doprowadziła do porządku, jednocześnie podejmując decyzję o opuszczeniu miasta i skierowaniu się do następnego, na swojej drodze po Alaranii.
        Wróciła więc do karczmy i spakowała skromny dobytek, by później umieścić go pod stołem w karczmie, gdzie spożywała śniadanie. Nie odmówiła sobie również chwili dla siebie i wyciągnęła jedną z zakupionych tu książek, by chociaż godzinę spędzić na lekturze, nim ruszy w dalszą drogę.

[Rammi]

Jeszcze wcale nie tak dawno...

        Rammona na bramie miejskiej pomylono z gońcem. Nic dziwnego, skoro pędził co koń wyskoczy, ciągnąć za uzdę drugiego wierzchowca, luzaka. Strażnicy pewnie przypuszczali, że co jakiś czas przekłada siodło z jednego konia na drugiego, aby było im trochę lżej... Długo po jego zniknięciu zastanawiali się jeszcze któż to mógł być i do kogo. I czy mogą być z tego jakieś kłopoty - może szykuje się jakaś wojna? Niby nic na to nie wskazywało, ale kto tam wie jak takie rzeczy się zaczynają. Może właśnie od takiego rudego elfa, który pędzi traktem na złamanie karku...
        Rammon tymczasem miał tylko nadzieję, że Nala jeszcze na niego czeka. I że mu wybaczy. Głupio było mu się przyznać, że po prostu zapomniał o tym spotkaniu, ale nie wiedział jak się wytłumaczyć. Po drodze parokrotnie układał sobie różne przemowy w głowie, ale żadna z nich nie była w jego mniemaniu wystarczająco dobra, by nie urazić uczonej i by nie zrobić z siebie ostatniego idioty... Tak, był ostatnim idiotą, ale czy musiał się do tego przyznawać? Jakim w ogóle cudem zapomniał o tym spotkaniu? Pamiętał książki, które czytał dziesiątki lat temu. Pamiętał cenę funta goździków, czarnego pieprzu i gałki muszkatołowej. Pamiętał jak się nazywają wszystkie plemiona zamieszkujące Ilaris. Był w stanie podać chronologicznie urodziny wszystkich swoich przyjaciół w najbliższych dwóch miesiącach... Więc jakim cudem zapomniał o tym spotkaniu? Jacykolwiek bogowie czuwali nad nim losem, kochali ściągać na niego kłopoty, nawet takie drobniutkie… Złośliwe mendy.

        Całe szczęście Rammon doskonale wiedział, gdzie znajduje się Niezapominajka (cóż za subtelny przytyk od Losu, Niezapominajka) i nie musiał jej szukać. Podjechał prosto pod karczmę, a tam zostawił zdyszane konie chłopakowi stajennemu, zastrzegając, że po rzeczy przyjdzie później, a on niech się nimi zajmie, by się nie przeziębiły. Sam szybkim krokiem udał się na spotkanie z Nalą. Miał świetne wejście - z takim rozmachem otworzył drzwi, że zwrócił na siebie uwagę wszystkich gości i nawet właściciela karczmy, stojącego za barem. Gdy to do niego dotarło, uniósł rękę w przepraszającym geście, zamykając za sobą. Rozejrzał się po wnętrzu. O tej porze nie było tu wielu gości, więc nie powinien mieć problemu dojrzeć Nalę... Kobieta o mahińskich rysach, być może nawet tak ubrana. Raczej mało prawdopodobne, by była w towarzystwie... Jest - dziewczyn idealnie pasująca do tego opisu. Siedziała na uboczu i coś czytała. Rammon zaraz ruszył w jej stronę. Spocony, z rozwianym włosem i pasją w oczach.
        - Mistrzyni Navabi! - zawołał do niej w perfekcyjnym nazahirskim. - Najmocniej przepraszam, że zjawiam się dopiero teraz! Jestem Rammon Heike-Alsbeith, do twoich usług.
        Rammon dotarł przed oblicze Nali, odetchnął, po czym skłonił się przed nią tak, jak to czyniono w jej kraju. W Na'Zahirze był wielokrotnie (choć zawsze jedynie po drodze) i znał większość obowiązujących tam zasad dobrego wychowania. Zaś zwracanie się do niej per "mistrzyni" brało się po prostu ze specyfiki środowiska naukowego. Nie kojarzył jej dokładnego tytułu badawczego, wolał więc skorzystać z uniwersalnego zawołania, niż nie wcelować nazywając ją docentką, profesorką czy jeszcze jakoś inaczej. Poza tym... On sam technicznie tytułu naukowego nie posiadał. Na kilku uczelniach nadano mu honorowe wyróżnienia, ale żadnych studiów nie skończył. Przez charakter swojej pracy i częste wyjazdy nie miał czasu na nudne lata spędzone w murach uniwersytetu, stawianie się na zaliczenia, egzaminy i wykłady. Nie miał czasu, by pisać nudne prace przeglądowe, które miałyby świadczyć o jego kompetencjach. Miał więc wiedzę profesora, a stopień studenta… A to godziło w jego dumę i powodowało sporą konsternację. Niech więc zostanie “mistrz”.

[Nala]

        Pochłoniętą lekturą Nazahirkę ciężko było wytrącić z jej spokojnego skupienia, jednak wpadający z impetem do karczmy rudowłosy młodzian, zrobił to bez trudu. Czekoladowe oczy bezbłędnie odnalazły intruza, ale Mozhan nie poświęciła mu więcej uwagi. Gdy ten gestem przeprosił gości za swoje burzliwe wtargnięcie, Navabi wróciła do lektury. Nie zorientowała się nawet, że przybysz zmierza w jej kierunku, i dopiero słysząc rodowity język, a co więcej – własne nazwisko, wyprostowała się jak struna, powoli odwracając głowę. Dopiero teraz miała szansę lepiej przyjrzeć się rudzielcowi. Tak najłatwiej było go określać, gdyż to właśnie długie, płomiennorude włosy rzucały się w oczy jako pierwsze. Ciemniejsza karnacja i spiczaste uszy wprawiały w konsternację, gdy próbowała dopasować jego wygląd do standardowego przedstawiciela którejś z elfich grup. I dopiero z bliska Mozhan dostrzegła tatuaże. Pokrywały nieznanymi symbolami całą twarz młodzieńca, który spocony i zdyszany, znalazł się przy jej stoliku. Nala wstała, gdy tylko słyszała dalszy ciąg słów, wciąż wypowiadanych w perfekcyjnym nazahirskim, co wraz z prezencją mężczyzny (znów, dopiero z bliska dostrzegała szczegóły jego fizjonomii), wprawiło ją w chwilowe, milczące zdumienie.
        - Rammon? – zapytała w końcu, prezentując wyraźny akcent. Jego imię w jej ustach zdało się bardziej miękkie i nieznacznie różniło się od „poprawnej” jego wymowy, przez co „o” brzmiało bardziej jak „u”, za to „r” na początku brzmiało aż nadto wyraźnie.
        Mozhan niezwłocznie ukłoniła się w odpowiedzi, ale widać było, że jest bardzo zaskoczona, gdyż dopiero po chwili udało jej się kontynuować. A korzystając z faktu, że jej przyjaciel mówił tak dobrze w jej rodzimym języku, nie ryzykowała w tej chwili przechodzenia na wspólną.
        - Spóźniłeś się. – To były jej pierwsze słowa, ale kobieta nie wyglądała na zagniewaną. Stwierdzała fakt, nie zdradzając mimiką najmniejszej urazy. Dopiero po kilku kolejnych oddechach opanowała własne wewnętrzne zmieszanie i nawet uśmiechnęła się lekko.
        - Miło cię w końcu spotkać – dodała cieplejszym głosem, nim na nowo spoważniała. – Rammon. Mów mi po imieniu. Wymieniliśmy tak wiele listów, nie bacząc na tytuły. Nasze spotkanie tylko zacieśni tę znajomość, więc jeśli nie jest to dla ciebie problemem, ani nadmierną poufałością, chciałabym przy tym pozostać.
        Nala mówiła na zmianę bardzo szybko, jak do współrodaka, i zaraz zwalniała, przypominając sobie, że rozmawia z kimś kto nauczył się tego języka i należy mu ułatwiać, a nie utrudniać zrozumienie jej słów.
        - Twój nazahirski jest bezbłędny – przyznała wprost i pokręciła ze zdumieniem głową. – Tylko uświadamiasz mi, jak wiele mi brakuje do chociażby poprawnego posługiwania się wspólną mową. Czy byłby to dla ciebie problem, gdybyśmy rozmawiali we wspólnym? Wciąż uczę się tego języka, ale okazuje się, że mówienie jest nawet trudniejsze niż pisanie. Pytam, ponieważ mój wspólny naprawdę kuleje, ale bardzo doceniłabym twoją pomoc – dodała, przerywając kontakt wzrokowy i zbierając ze stolika książkę, schowała ją do torby.
        - Usiądź, proszę – powiedziała już we wspólnym, uważnie dobierając każde słowo i wskazując mu krzesło. – Nie lękaj się mnie poprawić, gdy źle powiem – dodała, spoglądając na Rammona niepewnie, jakby już oczekiwała korekty. – Na pewno jesteś spragniony. Spieszyłeś się? – zapytała, znów uśmiechając się lekko, gdy pozwoliła sobie założyć, że jej przyjaciel najwidoczniej zapomniał o ich spotkaniu, a teraz gnał na łeb na szyję, by jeszcze ją zastać. Dobrze, że nie zdecydowała się wyjechać od razu nad ranem.

[Rammi]

        ”Spóźniłeś się”. Ał. Choć Mozhan mówiła łagodnie, jakby tylko stwierdzała fakt, ale nie miała mu tego za złe, on i tak wiedział aż za dobrze, że nawalił. Jej uśmiech wyglądał jak dowód rozgrzeszenia i odpuszczenia win, co przyniosło mu pewną ulgę, ale i tak wiedział, że będzie musiał się zrehabilitować i przez resztę ich wspólnej podróży błyszczeć przykładem pod każdym względem. Dlatego teraz był tak niezwykle miły. Nie by na co dzień zachowywał się jak buc, ale na pewno był swobodniejszy, tymczasem zaś zwracał się do koleżanki po fachu per “mistrzyni”. Dobrze, że to ona tak szybko przypomniała, by przejść na ty. Elf z radością przyjął tę propozycję.
        - Możesz nawet mówić do mnie Rammi - zapewnił z ręką na sercu. De Peyrac nie skorzystał z tej propozycji, ale elf lubił w gruncie rzeczy być na takim krótkim dystansie, bo wtedy nie trzeba było się tak zastanawiać nad tym, co chciało się powiedzieć. Z Mozhan faktycznie wymienił tyle listów, w których pod koniec pisali już do siebie po imieniu… Ach, lubił tę ich korespondencję, ona miała tak otwarty, chłonny umysł, a na dodatek sama potrafiła wyciągać tak trafne wnioski.
        Usiadł razem z nią przy stole. Jego uwadze nie umknęło to jak Nala mówiła to wolniej to szybciej, ewidentnie biorąc poprawkę na to, że on jako cudzoziemiec mógł nie rozumieć jej języka tak dobrze jak jej krajan… Złote Usta Rina dawały mu możliwość rozumienia jej perfekcyjnie, ale póki co się do tego nie przyznawał. Nie w karczmie, może kiedyś, gdy będą w mniej tłocznym miejscu.
        - Oczywiście - chętnie przyznał na jej prośbę, aby rozmawiać we wspólnym. Rozumiał jej pobudki i bardzo je szanował, dlatego od razu się dostosował i zmienił język, znowu mówiąc w nim z doskonałym akcentem. Tym razem jednak była to jego wrodzona umiejętności.
        - Och, to kwestia lat doświadczenia i pomocy dobrych ludzi - umniejszył swoim zdolnościom lingwistycznym. - Kiedyś ci o tym opowiem. Oczywiście możesz na mnie liczyć w nauce, ale od razu mogę pochwalić, że ładnie ci idzie.
        Jakby przywołany jej magicznymi słowami o pragnieniu, do stołu zbliżył się karczmarz, który o tej porze z racji małego ruchu sam obsługiwał gości. Rammon od razu nawiązał z nim kontakt wzrokowy.
        - Na mój koszt, pozwolisz - zwrócił się do Mozhan z uśmiechem, nim odezwał się do gotowego do obsługi mężczyzny. - Dwa małe pszeniczne na dobry początek. Macie jakieś ryby?
        - A juści, czego tylko trzeba.
        - Pasta z węgorza? - zgadywał elf, a karczmarz skinął z dumą głową. - No to dajcie porcyjkę, a poza tym co macie dobrego, mocno uwędzonego. I chleb do tego oczywiście. Mozhan, życzysz sobie coś? - upewnił się, nim podziękował mężczyźnie. Gdy ten się oddalił, rudzielec poświęcił całą swoją uwagę Nazahirce.
        - Przyznam się bez bicia, że rano jechałem najszybciej jak się dało - przyznał. - Spowolniła mnie pewna sytuacja… Poznałem jegomościa, który w poszukiwaniu skradzionego z jego biblioteki zwoju zmierzał w tym kierunku. We dwójkę niestety zawsze podróżuje się w innym tempie, a był to na dodatek jegomość bardzo oczytany, lecz do jazdy konnej nienawykły. Stąd też moja zwłoka. Bardzo cię przepraszam, że musiałaś tyle czasu czekać i dziękuję, że to zrobiłaś. Jak ci minęła podróż? Miałaś okazję zwiedzić miasto?

[Nala]

        - Rammi – powtórzyła niepewnie, tym razem kładąc akcent na pierwszą sylabę. Zdrobnienie imienia rudowłosego znajomego było właściwie trudniejsze dla niej do wymówienia, ale nie chciała już teraz wchodzić w debatę o tym, jak powinni się do siebie zwracać. Jeśli w istocie spędzą razem kilka dni, rutyna sama upomni się o to, co naturalne dla każdego z nich.
        - Mi możesz Nala – powiedziała. – To nie… umm… zmniejszenie imienia, ale dla Alaranian bardziej łatwe do mówienia niż Mozhan. Ale jak ci lepiej.
        Mówiła powoli, czasami marszcząc lekko brwi, gdy zastanawiała się nad jakimś słowem. Była świadoma, że odruchowo ucieka spojrzeniem do Rammona, by sprawdzić czy uda jej się po jego mimice zauważyć błędy w swojej wymowie.
        Elf dość specyficznie przyjął jej komplement. Przyglądała mu się, gdy mówił, ale mimo wszystko nie potrafiła zarzucić mu fałszywej skromności. Jakakolwiek nie była rzeczywistość, on był pewny prawdziwości swoich słów. A Mozhan od razu skarciła się za odruchowe studiowanie znajomego, jak obiektu do rozpoznania. Na swobodną pochwałę natomiast nie potrafiła nie uśmiechnąć się lekko.
        Chciała coś jeszcze powiedzieć, ale w tej chwili pojawił się przy nich kelner, a Navabi miała okazję z bliska obserwować i słuchać naturalnie szybką wymianę zdań we wspólnym. Skinęła lekko głową w podziękowaniu za ofertę Rammona, a później z zainteresowaniem przysłuchiwała się na zmianę karczmarzowi i elfowi.
        - Nie, dziękuję. Jadłam śniadanie – powiedziała poprawnie we wspólnym tylko nieco wolniej. Spoglądała jeszcze za karczmarzem, gdy elf zaczął mówić, a wtedy przeniosła na niego swoją pełną uwagę. Niemal od razu jednak zmarszczyła brwi. „Bez bicia”?
        - Miałeś kłopoty na drodze? – zapytała zaniepokojona. Rammon jednak mówił szybko, więc wsłuchiwała się uważnie, z lekko przymrużonymi oczami, zapamiętując zwroty dla niej niejasne. Niektóre wyjaśniły się same z kontekstu, a niektóre zakwitły na mentalnej liście słówek do opanowania, którą prowadziła w głowie Mozhan.
        Szybko okazało się, że wrodzone opanowanie będzie przydawało jej się większość czasu. Nie dając po sobie wiele znać, i tylko na uderzenie serca spuszczając oczy z Rammona, sięgnęła do torby i wyciągnęła ręcznie zszywany notatnik i podróżny kałamarz z piórem. Podobnie nie potrzebowała spoglądać na swoje pismo i utrzymując kontakt wzrokowy, zanotowała kilka słów już gdzieś pośrodku zapisanego notesu. Dopiero gdy Rammon skończył mówić, uśmiechnęła się nieznacznie, składając dłonie na pergaminie.
        - Ja ci dziękuję Rammon, że zgodziłeś się mi pokazać Alaranię – powiedziała, schylając głowę, na znak, że mówi poważnie. Później wzruszyła lekko ramionami. – Podróż była dobra. Dobry koń. Tak, zwiedzałam, jak na ciebie czekałam – powiedziała, a kącik jej ust znów uniósł się lekko.
        - Tu są inne miasta niż w Na’Zahir, Rammon, ciasne – mówiła cicho, marszcząc lekko brwi. – Domy są zamknięte, blisko siebie, a ulice takie wąskie. Ale ciekawe, tak. – Pokiwała lekko głową, po czym cofnęła dłonie z notesu i spojrzała na swoje notatki.
        - Co to ta „jego mość”? I nie… umm… „nienawykły”? – zapytała, sunąc palcem po zapisanych fonetycznie słowach. - I nie rozumiem, skąd te zwłoki – dodała już zdecydowanie niepewnie, podnosząc czujne spojrzenie na Rammona. – Ktoś wam umarł? Od tego bicia? – pytała skonsternowana i potrząsnęła lekko włosami, a dredy podskoczyły brzęcząc koralikami. To będzie trudniejsze niż myślała.
        - Na pewno nie będzie ci przeszkadzać, jak będę dużo pytać? – zerknęła na niego. – Czasem nie rozumiem słów, ale ty mówisz dobrze. Ale ten gospodarz… ja nic nie rozumiała z tego co on powiedział. Teraz i wcześniej też nie – mruknęła, wyraźnie skonsternowana. – To inny dialekt?
        - Rammon, nie przeszkadza ci, jak ja notuję? – zapytała też zaraz. – Tak łatwiej mi pamiętać. Później sprawdzę, jak pisać.
        Po chwili wrócił karczmarz, stawiając przed Navabi kufel piwa, a przed elfem kufel i ze trzy talerzyki różnych potraw, które dla Mozhan tak samo dziwnie wyglądały, jak pachniały. Kojarzyła tylko chleb, a i ten mieli w Alaranii inny niż do którego ona była przyzwyczajona.

[Rammi]

        Rammi uśmiechał się do Mozhan - mówiła tak, że dało się ją zrozumieć, choć zdarzały jej się drobne potknięcia. Nie “zmniejszenie”, a “zdrobnienie”, to prawie to samo. Mówiła mu, by ją poprawiał, ale nie zamierzał wytykać jej każdego źle użytego słówka - to pomoże utrudniłoby rozmowę i być może uznałaby, że się czepia. Co nie znaczyło wcale, że zamierzał odpuścić, bo zwróci jej uwagę na te grubsze potknięcia. Takich na razie nie było.
        - Nala - powtórzył po niej. - Dobrze - zgodził się krótko. Zamierzał skorzystać z tej propozycji, “Nala” brzmiało znacznie wdzięczniej niż “Mozhan”. Poczuł się zresztą wyróżniony.

        - Kłopoty? - upewnił się zaskoczony. - Ach, nie.
        Machnął lekko ręką i już mówił dalej. Widział, że Mozhan coś się kręci, ale nie wyglądała na niezainteresowaną, więc udawał, że tego nie dostrzega i mówił dalej. Na pytania nadszedł czas później.
        - Pisz, nie krępuj się - zachęcił ją, wykonując przy tym przyzwalający gest ręką. Nie dodał, że był przyzwyczajony do tego, że notowano jego słowa. Wszak w życiu udzielił już tylu wykładów i pogadanek dla większej bądź mniejszej publiczności, że zdążył do tego przywyknąć. Fakt, że notowanie zwykłej rozmowy było dla niego nowością, ale i do tego był w stanie się przyzwyczaić.
        W międzyczasie pojawiło się piwo i śniadanie dla Rammiego. Porcja jedzenia była jednak naprawdę obfita, a elf nie lubił jeść sam, więc wszystkie miseczki wysunął na środek, między siebie a Mozhan.
        - Częstuj się - zachęcił ją. - Skosztuj szczególnie tej pasty, to tutejszy specjał, a jak wiadomo przez kuchnię również poznaje się lokalną kulturę. I jest ona po prostu naprawdę dobra.
        Aby dodatkowo zachęcić Nazahirkę, Rammon wziął jedną z kromek chleba, rozłamał ją aby była poręczniejsza, po czym nabrał nią jak łyżką puszystej masy z węgorza. Była wyborna, co do tego już wcześniej nie miał wątpliwości - w Niezapominajce mieli doskonałą kuchnię. I również świetne piwo, odpowiednio chłodne i nagazowane.
        - Wracając do twoich pytań - zagaił rudy elf po przełknięciu pierwszego kęsa. - Widzisz, to idiomy, to znaczy zwroty, którym nadano sens trochę inny niż dosłowny. Podałbym ci lepszą definicję, ale nie jestem niestety językoznawcą. Wydaje mi się, że użyty przeze mnie zwrot "bez bicia" będzie dobry, by zrozumieć ideę. Chodzi o to, że przyznaję się bez żadnego dodatkowego przymusu, nie trzeba mnie zmuszać do wyznań. A zwłoka to inne określenie na spóźnienie. Zwłoka, nie zwłoki, to drugie oznacza martwe ciało. Co do reszty... "jegomość" to po prostu określenie na mężczyznę, kiedyś miało wyrażać pewien szacunek, ale aktualnie ma neutralne znaczenie. "Nienawykły" oznacza "nieprzyzwyczajony", "nieobyty". Po prostu nie znał za dobrze tego tematu, tak naprawdę musiałem go wszystkiego nauczyć, a poza tym ciało również musi przywyknąć do nowego wysiłku.
        Rammon zawiesił głos, a jego oczy poruszyły się jakby omiótł nimi jakąś listę. Pamięć miał dobrą (wyjąwszy to jak zapomniał o spotkaniu z Nalą), więc zaraz stwierdził, że poruszył wszystkie nurtujące jego znajomą kwestie. Dotarło do niego przy okazji, że powinien mówić zdecydowanie wolniej i dokładniej, nie stosować przede wszystkim za wiele kolokwializmów... Póki co. Niech Nala oswoi się z normalną mową, a później będzie jej dorzucał trudniejsze zwroty.
        - Ach, a wracając do tematu karczmarza - dodał jeszcze, w międzyczasie pogryzając kolejny kęs kanapki. - On mówił językiem niższych sfer. Nieliterackim, że tak to ujmę. No i dykcji też nie ma za dobrej - zauważył z uśmiechem.
        - Nalo - zagaił po przełknięciu kilku kolejnych kęsów. - Czy jest coś, co szczególnie chciałabyś zobaczyć albo poznać? Zmierzałem do tej pory na południowy-wschód i generalnie mogę kontynuować ten kierunek tak samo dobrze, jak pojechać z tobą tam, gdzie ty chcesz. Jedynie muszę uzupełnić zapasy przy okazji bycia tutaj - wyjaśnił, zapijając piwem.

[Nala]

        Mozhan swój pierwszy podręczny zestaw do pisania zrobiła już na studiach. Na wykładach mogła ze spokojem pisać na zwojach pergaminu, ale czasami czuła potrzebę sporządzenia notatki nawet w trakcie zajęć praktycznych. Jakiś czas rozglądała się za rozwiązaniem problemu, a na ten czas sama skonstruowała niewielki notatnik, zszywając ze sobą pocięty na małe kawałki pergamin. Zamiast dużego łabędziego pióra korzystała też wtedy z niewielkiego gęsiego piórka, w którym sama wydrążyła niewielkie zagłębienie na atrament. Wymagało to częstego nabierania tuszu, ale nie groziło kleksem, co było dość ważne, gdy skrobało się szybko na kolanie. I jak to zwykle bywa, tymczasowe rozwiązanie okazało się stałym, a po każdym zapisanym notesiku, Mozhan tworzyła kolejny.
        Na jedzenie spoglądała nieco podejrzliwie, nakłaniana przez elfa. Naprawdę nie była głodna i nawet nie wiedziała, co to jest, a nie miała w zwyczaju jedzenia czegokolwiek, o czym nie wiedziała z czego się składało. Wystarczyło jednak, by Rammon powołał się na poznawanie kultury i Nala się ugięła. Przecież właśnie po to tutaj przyjechała, prawda? Żeby nie siedzieć już dłużej nad zakurzonymi księgami, tylko spróbować samej odkrywać kulturę Alaranii, a do tej rzeczywiście zaliczała się kuchnia. Wstyd przyznać, ale Mozhan nie wiedziała o niej za wiele. Zawsze znajdywała ważniejsze rzeczy do studiowania niż kuchnia, ale teraz przecież miała ją pod samym nosem. Powinna więc, tak jak Rammon, próbować nowych rzeczy, a nie trzymać się uparcie tego, co zna, bo to mijało się z celem. Trudno zmienia się nawyki, ale z tym barwnym towarzyszem powinno się udać.
        Sięgnęła niepewnie po chleb, przełamując kromkę w pół i tak samo jak elf, nabierając nią trochę pasty. Wyglądała na autentycznie zaskoczoną, gdy spróbowała jedzenia. Smaczne. I takie inne. Zaraz jednak rozpoczął się krótki wykład i Mozhan właściwie machinalnie przeszła w tryb studencki. Napoczętą kanapkę odłożyła na bok i tylko podgryzając ją czasem, notowała kilka słów w notesie, podczas gdy ciemne oczy czujnie obserwowały elfa.
        Mówił szybko i wyjątkowo poprawnie. Akademicko wręcz, ale czemu się dziwić, przecież wiedziała, że wykładał. Tak, wiedziała o nim trochę, wymienili sporo listów, ale była kompletnie nieprzygotowana na to, że poważny badacz, którego poznała, okaże się tak ekspresyjną i barwną, dosłownie, osobowością.
        Ton pozostał jednak znajomy. Gdyby dopiero teraz poznała Rammona pomyślałaby, że jest fałszywie skromny, jednocześnie świadomie zarzucając obcokrajowca zalewem wzorcowej wymowy zarówno jego ojczystego języka, jak i wspólnej mowy. Pamiętała jednak, że elf ma po prostu kompletnie inną skalę poznawczą i to, co dla niego jest oczywiste czy proste, dla innych może stanowić poziom marzeń. Nie irytowała się więc napływem jeszcze większej ilości trudnych słów, tylko skrzętnie notowała informacje. Jednocześnie uzupełniała na bieżąco w głowie luki we wcześniejszym zrozumieniu wypowiedzi Rammona, więc słysząc o swojej pomyłce w kwestii zwłok, parsknęła cicho pod nosem.
        - Te idiomy mogą robić poważne nieporozumienie dla obcokrajowca – powiedziała z rozbawieniem. Nie odbijało się jednak ono ani na ustach ani w oczach kobiety, która wyglądała na niezmiennie poważną. Przyglądała mu się, gdy myślał, podjadając w międzyczasie chleb z pastą z węgorza i starając się przyzwyczaić do płomiennorudych włosów.
        Karczmarz rzeczywiście niewyraźnie mówił, ale Mozhan była rada, że jej znajomy to potwierdził. Ona wciąż mogła zrzucić niezrozumienie kogoś na karb własnej nieznajomości języka.
        Słysząc nieco przekręconą wersję swojego przydomka, Nala spojrzała nagle na Rammona, przechylając głowę, jak zaskoczony kot. Zaraz domyśliła się, że elf po prostu odmienił słowo, którego u niej się nie odmieniało i rozluźniła się, skupiając na jego pytaniu. A było to bardzo dobre pytanie.
         - Chyba wszystko – powiedziała w końcu, mrużąc niepewnie oczy, a na jej ustach pojawił się wreszcie cień uśmiechu. Dużo czytała o „najważniejszych miejscach w Alaranii”, ale dla każdego oznaczało to coś innego. Podobnie ona miała swoją własną listę.
        – Ja chętnie ci towarzyszyć i zwiedzać przy okazji. Nie chcę, żebyś robił sobie kłopot – powiedziała. Widać było jednak, że zastanawia się nad czymś i waha przez chwilę. W głowie studiowała mapę, próbując na szybko zlokalizować na niej konkretne miejsca.
        - Ale najbardziej… Szep…sepsz… ah, mahra! – prychnęła pod nosem, prawie zawijając sobie język w supeł. Zirytowana darowała sobie oficjalną nazwę, szybko znajdując obejście.
        - Duży Las – powiedziała w końcu. – Tam, jak idzie z gór Dasso, to jest taki moment, że widać tylko las i niebo. Nic więcej. Tak czytałam – dodała, nawet nieco poruszona. Obrazy obrazami, ale dla mieszkanki pustyni wizja niekończącej się zieleni była nieprawdopodobna. Tak samo, gdyby ona miała wybierać, chętnie przeprawiłaby się przez góry, zamiast je omijać.
        Oparła się o krzesło i westchnęła przez nos. Kto by pomyślał, że mówienie w obcym języku będzie takie męczące? Tłumaczenie tekstów czy wymienianie gotowych formułek to jedno, a próba oddania na głos nagłej myśli, to zupełnie coś innego. Gdyby miała czas to zapewne wyrażałaby się poprawniej, ale rozmowa ma to do siebie, że trudno jest ją zaplanować. Mimo wszystko trochę jednak ją to irytowało, ale cóż – tym większa mobilizacja do nauki.
        Mozhan spojrzała znów na Rammiego, przez moment błądząc wzrokiem po wesołej, barwnej twarzy i płomiennych włosach. Wyglądał, jak dzieciak, a łeb miał jak wszyscy jej profesorowie kulturoznawstwa razem wzięci. Fascynujące.
        - Co z twoim towarzyszem? – zapytała nagle. – Nie podróżuje już razem?

[Rammi]

        Rammi nie zamierzał podpuszczać Mozhan tym tekstem o poznawaniu kultury poprzez kuchnię - wierzył, że coś takiego naprawdę istnieje i poznając specjały z danego regionu, można się o nim wiele dowiedzieć. Co rośnie w tej okolicy, jaki jest szacunek ludności do pożywienia, czy mogą sobie pozwolić na beztroskę wynikającą z dobrobytu, czy też cały czas muszą przezornie coś chomikować na trudne czasy. Jak na dłoni widział też jak różne kultury podchodziły do różnych smaków - rodacy Nali lubili na przykład mocno słodzić swoje napoje i mieli bardzo słodkie łakocie, podczas gdy mieszkańcy wysp na południu, na przykład Limarii czy Lariv, preferowali mniej słodkie smakołyki. Przykładów mógłby jeszcze podawać całe setki, ale to nie był temat na teraz, bo rozmawiali nie o kuchni, a o lingwistyce. O tym Rammon również mógł gadać i gadać… No dobrze, na każdy temat mógł gadać i gadać.
        - Ależ żaden kłopot - zapewnił lekko elfi podróżnik, machając od niechcenia ręką. Dla niego nic nie stanowiło problemu, co najwyżej niedogodność do rozwiązania. A gdy Nala przełamała się, by powiedzieć gdzie chciałaby się udać, nachylił się wręcz do niej z olbrzymim zainteresowaniem. Samym spojrzeniem zachęcił ją do kolejnych prób wypowiedzenia swojej destynacji, ale ona nie podjęła tej walki. Szkoda!
        - Szepczący Las - podpowiedział usłużnie. - Spróbuj jeszcze raz, na spokojnie. Sylaba po sylabie - zachęcił ją, ale jeśli spotkał się ze sprzeciwem, nie zmuszał jej, bo w końcu nie o to chodziło, aby wprawiać ją w zakłopotanie. Kiedyś jak będą tylko we dwójkę - może na trakcie - zmusi ją do ćwiczenia wymowy. Chciała wszak nauczyć się języka, czyż nie?
        - Wiesz, to bardzo dobry kierunek - zauważył z entuzjazmem. - W Szepczącym Lesie znajduje się kilka elfich królestw, dla takiej podróżniczki z Na’Zahiru jak ty to będzie na pewno ciekawe doświadczenie, poznać te miejsca. A przy tym są całkiem cywilizowane, więc powiedzmy, że będziesz miała łagodny start, a nie tak jak ja - zażartował, bo przecież on zaczął od zupełnie nieznanego plemienia, które prawie by go zabiło. Ach, co za wspomnienia.
        - Nie, niestety nie podróżujemy już razem - westchnął Rammi, bawiąc się skórką od chleba, gdy został zapytany o towarzysza. - Chyba jakieś obowiązki go wezwały i opuścił mnie nad ranem, gdy jeszcze spałem. Nie mam do niego o to pretensji, bo choć takie odejście bez słowa jest, cóż, niegrzeczne, to wierzę, że nie miał innego wyjścia. Mam takie przeczucie - wyjaśnił, wpychając w końcu miętoszony w palcach kawałek pieczywa do ust. Naprawdę nie chował urazy do Nicka i co więcej, liczył na to, że jeszcze kiedyś się spotkają, bo tak interpretował ten prezent, który zostawił dla niego bibliotekarz - jako wyrażenie szczerej chęci do kontynuowania tej znajomości. Gdy więc ich drogi ponownie się skrzyżują, wtedy zapyta go ki diabeł sprawił, że tak odszedł bez słowa. Że tym diabłem bym sam Nick… Może właśnie wtedy się tego dowie.

        W międzyczasie - gdy uczeni byli zajęci rozmową i swoimi własnymi sprawami - do karczmy tylnym wejściem wkradła się pewna nietypowa persona. Młodzieniec szczupły i drobnej budowy, którego prężne ruchy świadczyły jednak o tym, że jego ciało składało się ze zbitych, niepozornych mięśni. Jego rudo-czerwone włosy miały ciekawe ciemniejsze refleksy po dwóch stronach czaszki, przypominające nieco trójkąty. Twarz zaś była twarzą cwaniaczka - wąską, ze spiczastym podbródkiem i krzywym uśmieszkiem na stałe przyklejonym do ust, nawet teraz, gdy wyglądał na lekko sponiewieranego, bo jego ubrania były ubrudzone ziemią, a na skórze widać było spoko zadrapań.
        - Hive?! - zwróciła się do niego ze zgrozą kucharka. - Co ci się stało?
        - Nic takiego, pani Rille, psy mnie tylko pogoniły. Ale jestem cały - dodał z uśmiechem.
        - I pewnie głodny? - podłapała kobieta.
        - O taaak! - przyznał z entuzjazmem chłopak i zaraz spojrzał na nią błagalnym wzrokiem, któremu nikt na świecie chyba nie były w stanie się oprzeć. Kucharka w każdym razie nawet nie zamierzała się bronić. Z uśmiechem kiwnęła głową w stronę kosza z bułkami, który stał przy wyjściu za bar i powiedziała “częstuj się”. Hive natychmiast skorzystał, gdy jednak już porwał swoje śniadanie i zatopił w nim zęby, coś na sali przykuło jego uwagę. Stał przez chwilę w progu nieruchomo, gapiąc się w jeden punkt, po czym błyskawicznie czmychnął za futrynę.
        - O kur… tyna - zakończył szybko, bo pani Rille byłaby gotowa zdzielić go ścierką, gdyby przy niej zaklął. Wzięła sobie za punkt honoru, by go tego oduczyć.
        - Co to ma znaczyć? - zapytała go jednak tonem “tym razem ci się upiekło”.
        - Ja tego gościa znam! - zawołał Hive, wystawiając paluch przez drzwi i wskazując płomiennowłosego elfa z wytatuowaną twarzą, który rozmawiał z jakąś cudzoziemką.

        Do stolika Mozhan i Rammona zbliżył się nie wiadomo skąd rudowłosy młodzieniec, którego ruchy były tak niepewne, że nie było wiadomo, czy wstydzi się zagadać, chce coś ukraść czy musi ich wyprosić i nie wie jak to zrobić. Odchrząknął, gdy został przez oboje zauważony i ostatnie dwa kroki zrobił już pewniej.
        - My się znamy - zwrócił się do elfa, ale on wyglądał na szczerze zaskoczonego tym wyznaniem. Co prawda wierzył, że tak łatwo się go nie zapominało, ale on sam w ogóle nie kojarzył tego dzieciaka.
        - Za miastem, przy ognisku… - podsunął chłopak, zerkając niepewnie na ciemnoskórą kobietę, ale nie tak jakby się jej bał tylko jakby oczekiwał, że ona go poprze.
        - To wy w nocy uratowaliście mi skórę - wyjaśnił już trochę zdesperowanym tonem, bo wydawało mu się, że nie dają mu wiary. - Tylko ten, wyglądałem wtedy trochę inaczej…
        - Aaaa, to ty jesteś tym lisem, który…
        - Jestem Hive! - zawołał szybko chłopak, podając rękę na powitanie Rammonowi, a Nalę próbując pocałować w dłoń, przyciągając ją sobie nieumiejętnie do twarzy.

[Nala]

        To chyba dobrze, że Nala tak się wciągnęła w rozmowę, że nawet nie przyszło jej do głowy, że nazwa widziana w księgach i własnej głowie, przyprawi jej tyle problemów z wymową. Zdała sobie z tego sprawę dopiero, gdy nie mogła sklecić nawet pierwszej sylaby. Dźwięk był znajomy, szeleszczący, ale jak, na piaski pustyni, ona ma to wymówić? Mlasnęła językiem i zaklęła w rodzimym języku, ale spojrzała na Rammona, gdy ten podpowiedział jej nazwę. Zmrużyła lekko oczy, skupiając się na wymowie.
        - Szszeszpsz… Szepsząszy? Ach, wiesz o co chodzi – mruknęła, poddając się w końcu.
        Najważniejsze, że się zrozumieli, a ona nawet nie tyle co wstydziła się dalszych prób, co zwyczajnie zaczynała ją od tego boleć głowa, a tych znaków nigdy nie ignorowała. Lekkie ćmienie mogło się łatwo przerodzić w oślepiającą migrenę, a to było ostatnie, czego w tej chwili potrzebowała.
        Słysząc aprobatę dla jej destynacji, dziewczyna uśmiechnęła się niespodziewanie, zadowolona z wyboru i podekscytowana już na samą myśl o podróży. Dodatkowo zrozumiała, co Rammon miał na myśli mówiąc o łatwiejszym starcie, niż miał on sam. Wspominał jej w listach o swoich przygodach, ale ciężko wtedy o szczegóły.
        - Opowiesz mi więcej o tym? – zapytała, nawiązując do jego przygód, ale zaraz zmarszczyła brwi. – Na drodze, kawałek, jeśli ty dalej jedziesz na południe i wschód – wyjaśniła. Absolutnie nie chciała nakłaniać go do zmiany trasy. Była wdzięczna już za samo powitanie tutaj, nawet jeśli spóźnione. Widok znajomej twarzy, nawet na chwilę, był wyjątkowo kojący. Nawet to krótkie spotkanie dodawało sił i chęci do dalszej podróży, nawet jeśli miałaby ją kontynuować samotnie.
        Wyjaśnienia skomentowała zdawkowym skinieniem głowy. Rzeczywiście, opuszczanie towarzysza bez słowa, podczas gdy ten spał, nie znaczyło zbyt dobrze. Rammon nazwał to niegrzecznym. Ona, przez swoje szkoleniowe zboczenie, nazwałaby to wręcz niebezpiecznym i podejrzanym. No ale nie była to jej sprawa, a elf w istocie nie wydawał się urażony. Bardziej zaciekawiony.
        Mozhan wzrok miała kiepski, ale jej intuicja została nienaruszona, stawiając włoski na karku Nazahirki, gdy ktoś ją obserwował. Zerknęła w bok, dość swobodnie rozglądając się po karczmie, ale na młodego chłopaka nawet nie zwróciła uwagi. Odruchowo szukała tylko zagrożenia. Zatrzymała na nim spojrzenie dopiero, gdy odchrząknął, zbliżając się do ich stolika, a Nala odruchowo przeniosła wzrok na Rammiego. Jeśli już ktoś chciał ich tutaj zaczepić, to prędzej miał sprawę do elfa, który już tutaj bywał, niż cudzoziemki.
        Pomyliła się nieznacznie, ale jeszcze nie zdała sobie z tego sprawy. Szukającym wsparcia oczom chłopaka odpowiadało beznamiętne spojrzenie ciemnych oczu, gdy Mozhan zwyczajnie śledziła sytuację, nie mając pojęcia o pomyłce. Nawet, gdy chłopak zwrócił się do nich razem, kobieta tylko mrugnęła, zastanawiając się czy to taka forma wypowiedzi, czy może źle zrozumiała? Ale nim doszła do jakichś wniosków, chłopak wyciągnął rękę, przedstawiając się elfowi. No to znają się, czy nie?
        Widząc jednak, że Rammon wstaje i ściska rudzielcowi dłoń, ona również wstała, gdy chłopak się do niej zwrócił i podała mu rękę. Znała ten gest. W Na’Zahirze się tego nie stosowało, ale chyba wszędzie indziej było podstawowym powitaniem i Nala nie raz już je stosowała. Tym bardziej się więc zdziwiła, gdy Hive, jak się chłopak przedstawił, nie tylko jakoś dziwnie złapał jej rękę, ale jeszcze przyciągnął ją sobie do twarzy.
        - Hej – burknęła, stanowczo wyrywając palce z dłoni rudego. – Co ty?
        A ten nie dość, że zdziwiony spojrzał za odlatującą mu ręką, to jeszcze usta miał złożone w dzióbek, aż Mozhan uniosła brew, spoglądając pytająco na Rammona.
        Pocałunek w dłoń?
        Dziewczyna ostentacyjnie splotła ręce na piersi.
        - Mozhan – przedstawiła się bez zbędnych grzeczności.
        Cóż, duszą towarzystwa nigdy nie była, a i z dyplomatą nie miała do czynienia, by sięgać na wyżyny swoich manier. Sam Hive też nazwiska nie podał, więc nie czuła się zobligowana do podania własnego. A z imieniem niech sobie język łamie, za to niedoszłe całowanie. Też obyczaj...

[Rammi]

        Wzrok Rammona zagrzewał do walki i radował się z każdej poprawnie (albo prawie poprawnie) wypowiedzianej zgłoski. W takich chwilach dziękował jednak Prasmokowi, że ma takich praktycznych przyjaciół jak Tumeryn, który wyposażył go w Usta Rina - sam zachodził w głowę jak wypowiedziałby niektóre obce słowa, szczególnie nazwy własne. Będzie musiał się jednak wkrótce przyznać Nali, że korzysta z takiego ułatwienia, żeby być względem niej uczciwym. Ale na razie po prostu jej kibicował.
        - Wiem, wiem - ustąpił jej. - Ale prawie dobrze ci wyszło, każdy by się zorientował o co ci chodzi.
        Jednak nie odpuścił sobie komentarza. Nie mógłby, skoro to co powiedział jego zdaniem było komplementem. Mozhan była bardzo zdeterminowana, by nauczyć się poprawnie mówić we wspólnym, więc pewnie miło jej było, gdy osiągała sukcesy - nawet tak drobne.
        - Nie, nie jadę - machnął ręką, gdy powtórzyła podany przez niego kierunek. - Pojadę z tobą. Pokazanie ci Szepczącego Lasu i jego królestw będzie dla mnie prawdziwą przyjemnością. Zdradzę ci zresztą, że wyznaję pewną filozofię: jeśli nie mam w danym momencie żadnego konkretnego celu, przyjmuję te, które daje mi los. Wierzę w przeznaczenie - wyjaśnił, uśmiechając się z dumą. Wielokrotnie to podejście przysporzyło mu kłopotów, ale też nieraz dzięki temu dokonał kilku ciekawych odkryć, uważał więc, że wychodził na zero jeśli nie na lekki plus.
        - Tak, opowiem, opowiem - wrócił do poprzedniego pytania. - Szczerze to tamta anegdota jest moją ulubioną, bo od niej wszystko się zaczęło.

        O pomyłce rudego chłopaka nie miał na początku pojęcia nikt z ich trójki. Pierwszy prawdopodobnie domyślił się Rammon, on jednak posiadał wszystkie elementy układanki, więc miał najłatwiej - wiedział o nocnym incydencie, o odejściu Nicka i porannym spotkaniu z Mozhan. Bawiło go jednak jakim cudem Hive mógł pomylić jego towarzyszy, skoro byli tak różni. Na razie jednak się nie odzywał - dał chłopakowi czas na samodzielne odkrycie swojej pomyłki. Na razie jednak - grzeczności.
        - Rammon Heike-Alsbeith - przedstawił się elf, ściskając dłoń chłopaka. Cóż, mógł się ograniczyć do imienia, tak jak jego towarzyszka, ale on lubił, gdy go rozpoznawano. Hive jednak najwyraźniej nigdy o nim nie słyszał, bo nawet powieka mu nie drgnęła w wyrazie zrozumienia albo chociaż zainteresowania. No trudno, tak też często bywało. Rammon usiadł z powrotem na swoim miejscu, zupełnie niewzruszony tym brakiem sławy. Był pewny, że chłopak po tym spotkaniu już na pewno go zapamięta.

        Tak, Hive był zaskoczony. Nie by nigdy żadna kobieta go nie odrzuciła albo nie próbowała pokazać, że jest wyzwolona i żaden smarkacz nie będzie jej w rękę całował… Ale no ta tutaj sprawiała wrażenie mocno zdezorientowanej jego gestem. Co ona, nietutejsza? Niby taka ciemniejsza z twarzy, ale no chyba to o niczym nie świadczyło? Kurcze, może jakąś gafę popełnił i nawet o tym nie wie? Spojrzał zdezorientowany na Rammiego, lecz ten nie zwracał na niego uwagi.
        - Chłopak chciał pokazać, że jest szarmancki - wyjaśnił. - Dobrze wychowany - dodał po chwili, bo domyślił się, że słowo “szarmancki” nie należy do grupy najpopularniejszych i takich, które przyswaja się w pierwszej kolejności. Jego ta sytuacja chyba troszkę bawiła.
        - Przepraszam - mruknął Hive, zakłopotany. - Nie wiedziałem, że pani się nie spodoba… No w każdym razie, chciałem podziękować, bo by mnie złoili tak, że byłbym fioletowy przez miesiąc!
        - No pięknie - mruknął elfi podróżnik, zachęcając go, by usiadł z nimi. Zerknął na Nalę. - Nie wspominałem ci o tym jeszcze. W nocy do obozu wpadł nam lis, a za nim obława. Cóż, wskazałem im gdzie lis uciekł, a tymczasem on schował się w moim śpiworze… Nie popieram tego typu polowań. Czyli jesteś lisołakiem, Hive?
        - Ano - przytaknął chłopak, poprawiając się nerwowo na ławce. - Ale ten… To pani tam nie… To znaczy…
        - Byłem wtedy z kim innym - zbył go lekko Rammi. - Powiedz, czego byłem świadkiem? Tu chyba nie praktykuje się tego typu polowań, z tego co pamiętam.
        - A, nie, ten, no… - zaczął kręcić lisołak, nerwowo drapiąc się po karku. - No zadarłem z nimi trochę, no. Ale nikomu nie zrobiłem krzywdy, słowo honoru! - zapewnił gorączkowo, kładąc sobie dłoń na sercu.
        - Ale… zdawało mi się, że to byli strażnicy miejscy - zauważył Rammon, przypominając sobie symbole na mundurach. Hive skulił się w tym momencie jakby zebrał burę i pewnie gdyby te refleksy na jego włosach były prawdziwymi uszami, teraz by smętnie oklapły.
        - Ale poważnie nie zrobiłem nic złego - bąknął.

[Nala]

        Navabi też wierzyła w przeznaczenie, ale ona nazywała je Losem. „Przeznaczenie” brzmiało dla niej zbyt nierealnie i zostało w jej języku sprowadzone do romansu lub fikcji tak oczywistej, że nie miała prawa się zdarzyć. Los brzmiał bardziej odpowiednio. To on trzymał sznurki wszystkich ludzkich historii i współpracował z Przypadkiem, by zdarzyło się to, co miało się zdarzyć. I ludzka wola nie miała tu nic do rzeczy, Mozhan nie wierzyła w żadne wyższe bóstwa. Ot, natura człowieka i jego tendencje do podejmowania nienajlepszych decyzji same wpędzają go w szpony Losu. A świadomość tych zależności wcale nie jest czarnowidztwem, a niesamowitą przygodą, pozwalającą obserwować teatr życia z miejsc w pierwszym rzędzie.
        Dlatego tym bardziej zadowoliła ją odpowiedź Rammona. Miała przeczucie, że i na niego wpłynie to, że postanowił zmienić swoją trasę.
        - Cieszę się. Miło podróżować z tobą – odpowiedziała.
        A później ich grono powiększyło się o kolejnego rudzielca. Mozhan nigdy nie słyszała, by był to aż tak popularny kolor włosów w Alaranii, ale być może się po prostu o tym nie mówiło. Teraz spoglądała skonsternowana to na jednego, to na drugiego płomiennowłosego mężczyznę, próbując zrozumieć co miało właśnie miejsce.
        I z tego co wywnioskowała, Hive z jakiegoś powodu znał Rammona, chociaż raczej nie z jego twórczości, bo na nazwisko elfa nawet nie mrugnął, czyli nie wiedział kim tak naprawdę jest. Z drugiej strony nastąpiła dość nietypowa sekwencja uników, chociaż całą niezręczność wziął na siebie młodzieniec, bo Nala nie wyglądała na bardziej poruszoną niż wcześniej, nawet gdy wysłuchała wyjaśnień Rammona. Dobrze, że elf wyjaśnił znaczenie nieznanego jej słowa, intuicyjnie wyczuwając jego niepospolitość. Mozhan zaś zachodziła w głowę jakim cudem całowanie miało być wyrazem dobrego wychowania. U niej było odwrotnie.
        - W Na’Zahir na powitanie całują tylko mężczyźni. W policzki – wyjaśniła łaskawie młodzieńcowi, spoglądając na niego ciemnymi oczyma i wskazując szczupłym palcem miejsce na twarzy. Akcent miała mocny, a tym bardziej było to słychać, gdy w ciągu wspólnej mowy padała nazwa w jej języku.
        - Tylko jak bardzo dobrze się znają. Nie wolno całować obcych kobiet – powiedziała na koniec, wyjaśniając swoją reakcję, ale bez krztyny pokory ze swojej strony. Przecież niczemu nie była winna.
        Nie miała jednak nic przeciwko temu, by Hive się do nich dosiadł i z uwagą wysłuchała wyjaśnień Rammona. A więc to był lisołak. Teraz czuła to lepiej, wcześniej nie przywiązując uwagi do szczegółów emanacji młodzieńca. Późnej zrozumienie przychodziło już jej z trudem, bo chłopak okrutnie bełkotał, powtarzał się i urywał słowa w pół, sprawiając, że Nala marszczyła brwi, próbując coś zrozumieć. Póki co wiedziała, że jej przyjaciel udzielił zmiennokształtnemu schronienia, gdy ten był w potrzebie. Na dodatek zrobił to częściowo nieświadomie, gdyż Hive był wtedy pod postacią lisa. Zrozumiała też, że chyba towarzyszył mu wtedy ten podróżny, o którym wspominał Rammon.
        - Pomylił mnie z mężczyzną? – zapytała wprost Mozhan, jakby nagle zaskakując, a Hive spojrzał na nią w strachu, jakby i teraz czyhała na niego obława.
        - Ja… nie… nie zwracałem uwagi… to znaczy uciekałem, więc się nie przyglądałem i…
        - To czemu uciekał? – dopytała kobieta, przygważdżając chłopaka spojrzeniem. – Jeśli mówisz, że nic nie zrobił, to czemu uciekał?
        Chciała też zapytać Rammona czy chłopak jest chory, skoro z takim trudem się wysławia. Nie byłoby to nic dziwnego, upośledzenie nie jest zależne od narodowości i stanowi problem na całej Łusce, ale zazwyczaj takie osoby są pod czyjąś opieką. Hive był sam, a na dodatek uciekał, więc może komuś się wymknął spod pieczy? Mimo wszystko wolała nie zadawać pytania głośno. Jeszcze się chłopak wystraszy i znów zacznie uciekać.
        - Czy... on potrzebuje pomocy? - zapytała ostrożnie Rammona, starając się dyskretnie rozeznać w sytuacji.

[Rammi]

        Z całej zawadiackiej pewności siebie, jaką z początku emanował Hive, nie została nawet ślad - kolejne gafy skutecznie sprowadziły go do parteru, by nie rzec wręcz, że do sutereny. Mógł się dowolnie tłumaczyć co do swojej pomyłki, ale doskonale wiedział, że kobieta pomylona z mężczyzną na pewno będzie oburzona. Każda, zawsze. Zresztą on też by się pewnie wkurzył, gdyby uznano go za dziewczynę - co za ujma na męskim honorze.
        - Ja, ten… On jest rudy, to go zapamiętałem, ale…
        - No już, spokojnie, rozumiemy - zapewnił go beztrosko Rammon. - Nie ma co roztrząsać takich drobiazgów.
        - Ten, jasne - przytaknął Hive.
        No ale jeszcze pozostawała kwestia tego powitania. Niech to, ale dziwne towarzystwo trafił, aż dziw, że mu pomogli (pomógł, jej tam nie było, zapominał o tym). Z reguły obcy woleliby współpracować ze strażą albo po prostu z kimś, kto wzbudzał większy respekt. A gdy po jednej stronie był wylękniony lis, a po drugiej grupa zbrojnych na koniach… No to wiadomo, kto wygrywa. Co to za dwa ewenementy? Lisołak był coraz bardziej zaintrygowany.
        - Hm? - Rudy zainteresował się pytaniem swojej towarzyszki. - Ach, nie wydaje mi się. Co, Hive, wszystko gra, prawda? - upewnił się, a zapytany zmiennokształtny pokiwał głową.
        - Tak, w porządku - przyznał. - Ja… To z nerwów, przepraszam.
        - No to teraz powiesz nam czemu cię ścigali.
        - Co? - Hive był zaskoczony tym jak Rammi złapał go z opuszczoną gardą.
        - Spokojnie, nikomu nie powiemy, ale jesteś nam to winien. A jak nie nam to chociaż mnie, w końcu zaryzykowałem dla ciebie w nocy - zauważył podróżnik, biorąc lisołaka trochę pod włos w nadziei, że ma on jakieś pojęcie o honorze. Miał.
        - Ja nie jestem przestępcą - zastrzegł. - Ale wie pan, jak kura zginie to zawsze lis winny, prawda? A ci tam… Uwzięli się na mnie - burknął, niezadowolony.
        - Czemu? Tylko przez uprzedzenia rasowe? Trochę to było zbyt zajadłe jak na taką prywatną antypatię - zauważył Rammon. Hive patrzył na niego przez moment, jakby ten przeszedł na inny język. Pewnie za dużo trudnych słów na raz.
        - Nie no - mruknął w końcu. - Wiadomo, oni się wszystkiego czepiają i nie podoba im się, że ja lubię, no, dużo wiedzieć, tak? Gadają, że myszkuję i myślą, że ja to dla kogoś zbieram informację. Nerwowi są, ja nie wiem, jakby mieli coś na sumieniu, nie? No a mnie się czasami zdarzy, że się nie ugryzę w język…
        - Że się odezwie choć nie powinien - mruknął Rammon, zerkając na Nalę, bo domyślił się, że ona to może potraktować dosłownie. Hive zawahał się przez moment, zerknął na oboje z niezrozumieniem, ale że nikt nie raczył mu wyjaśnić sytuacji, zignorował ich tajne znaki i kontynuował.
        - No i czasami mnie pogonią - podsumował, bo w sumie tylko tyle miał do powiedzenia.
        - A co się stało wczoraj? Wyglądali na takich NAPRAWDĘ wściekłych - zauważył Rammon. - Niech to, sam się ich bałem!
        - Bo… Bo jeden z nich rzucił we mnie jakąś paczką, by mnie pogonić, a ja zamiast zwiać jak powinienem, to im tę paczkę buchnąłem i dopiero wtedy zwiałem.
        Rammon słysząc tę rewelację wybuchnął śmiechem, wywołując tym samym konsternację na twarzy Hive. Co było śmiesznego w tym, że zwinął strażnikom ich własność i przez to go ścigali?
        - O nie, nie mogę, młody, lubię cię - oświadczył żartobliwie, klepiąc lisołaka po ramieniu. - Masz jaja. A masz jeszcze tę paczkę?
        - No... mam.
        - I otwierałeś ją? - dopytywał elf. W jego głosie pojawiła się ekscytacja, a oczy zabłysnęły, jakby trafił na trop czegoś naprawdę ciekawego.
        - Nie...
        - No to na co czekasz? Aaaa, chcesz ją zwrócić nienaruszoną? - zgadywał.
        - W zasadzie to nie zamierzałem. Złoją mi skórę tak czy siak, więc po co mam to oddawać?
        - Nala, jesteś ciekawa? - zagaił nagle Rammon do swojej towarzyszki. - Idziemy z nim?
        - Czekaj, co?
        - Należy mi się chyba taka wiedza, pamiętaj, uratowałem ci skórę - oświadczył chytrze podróżnik. - To co, idziemy z nim?

[Nala]

        Nala wcale nie była bardzo urażona z powodu pomyłki chłopaka. Bardziej zaskoczona, bo szczerze mówiąc nigdy jej się coś takiego nie przytrafiło i uważała, że zarówno jej twarz, włosy, jak i figura, raczej jasno świadczą o płci. No ale cóż, zdarza się. Nie wpłynęło to w żaden sposób na jej samoocenę ani na stosunek do nietypowego młodzieńca. Zwłaszcza, że od jakiegoś czasu sama mogła czasem kogoś pomylić z uwagi na słaby wzrok, a argument chłopaka, że Rammon wyróżniał się kolorem włosów był jak najbardziej sensowny. Później uczony tylko potwierdził, że Hive zwyczajnie się zakręcił i poplątał w słowach, stąd jego chaotyczny sposób wysławiania się. Chętnie natomiast słuchała szczegółów, co do pierwszego spotkania dwóch rudzielców.
        Kąt ust Mozhan drgnął w minimalnym uśmiechu, gdy elf niespodziewanie wziął chłopaka na spytki, a ten tylko jeszcze bardziej się speszył. Na jej oko to żałował pewnie, że w ogóle podszedł się przywitać, ale nie miał na tyle odwagi, by teraz się zdecydowanie wycofać. A Rammon zadawał mu pytania z pełnym spokojem i swobodą, jakby gawędzili od niechcenia, co tylko utrudniało młodemu lisołakowi unikanie odpowiedzi. Ale walczył dzielnie.
        Nie jest przestępcą. Zaskakujące, jak szybko przyszło mu to twierdzenie, mimo że nikt mu tego nie zarzucał. Nie bezpośrednio w każdym razie, ale Hive wyglądał, jakby to zdanie było w czołówce tych, którymi odpowiada na pytania. Tak na wszelki wypadek, gdyby ktoś miał wątpliwości. Lepiej powiedzieć. Pech polegał na tym, że taką potrzebę czuli zazwyczaj ci, którzy albo byli przestępcami, albo mieli na tyle czułe sumienie, by obawiać się takiej łatki ze względu na coś, co zrobili. A zawsze się coś znalazło.
        Navabi marszczyła lekko brwi, wbijając nieustępliwe spojrzenie w lisołaka, który zerkał czasem na nią niepewnie, gdy mówił, ale ona po prostu próbowała nadążyć za natłokiem słów w obcym języku, nie wszystkich zresztą jasnych. Części oczywiście domyślała się z kontekstu, ale czasem chwilę jej zajęło nim okiełznała w głowie nietypową składnię chłopaka, który na daną liczbę konkretnych słów, dawał drugie tyle partykuł, utrudniających przesiew właściwych informacji. Ciekawostką było gryzienie się w język, ale zdążyła jednak tylko rzucić okiem w stronę Rammona, a ten już wyjaśnił jej nietypowy zwrot. Skinęła krótko głową, sama już wcześniej domyślając się znaczenia, bo mało prawdopodobne było, by chłopak rzeczywiście gryzł się w język, gdy nie chciał czegoś powiedzieć. Z pewnością byłoby to skuteczne, ale raczej niezbyt praktyczne. Większą zagadkę stanowiło „buchnięcie” paczki, ale tu z kontekstu domyśliła się, że chodziło o jej skradzenie.
        Rammon pod koniec opowieści wybuchł śmiechem, a Nala podobnie jak Hive, nie rozumiała źródła tej wesołości. Poza tym po chwili spojrzała czujniej na elfa, tym razem kryjąc swoje niezrozumienie i jawny szok. Co, na piaski pustyni, miało do rzeczy to, że chłopak miał jaja? No to chyba oczywiste, a przynajmniej z takiego założenia powinno się wychodzić spotykając mężczyznę, niezależnie od wieku. Bo o kurze nie chodziło; jakkolwiek pytanie było nie na miejscu, to i tak pasowało bardziej niż wciąganie do tego ptactwa. Nie wydawało jej się jednak rozsądnym pytanie o to teraz. Może dowie się przy innej okazji.
        Ekscytacja elfa wciąż jej się nie udzieliła, ale już jakiś czas temu postanowiła mu towarzyszyć.
        - Idę tam, gdzie ty, Rammon – powiedziała z lekkim uśmiechem, jako że mimo wszystko zabrzmiało to poważniej niż pasowało do okoliczności. Hive jednak nie wiedział, że planują wspólną podróż.
        Teraz chłopak został niejako zmuszony do poprowadzenia za sobą podróżników, gdy elf wstał żwawo, nie wyglądając na kogoś, komu łatwo coś wyperswadować. Razem z nim zaś podniosła się Mozhan, zbierając swoje rzeczy, i Hive nie miał już wyboru, jak poprowadzić parę za sobą.
        - Czy to tak się uczysz? – zapytała Nala, równając krok z przyjacielem. – Wtrącasz się w nieswoje sprawy? – uściśliła przyjaznym tonem, w którym słowa te nie mogły wydać się nieuprzejme. Poza tym zaczynała chyba powoli rozumieć.

[Rammi]

        Oj Hive zdecydowanie żałował, że tak się dał wciągnąć w rozmowę - mógł podejść, podziękować i iść, ale skusiła go znajomość z takimi oryginalnymi osobami. Teraz jednak obawiał się, że mógł na siebie ściągnąć kłopoty i że ten elf jeszcze doniesie na niego straży albo wciągnie go w jeszcze inne kłopoty. Z deszczu pod rynnę jak to mówili. A poza tym rude nigdy nie przynosi nic dobrego. Ej, chwila…
        A Rammon za to świetnie się bawił. Dla niego nie było żadnego powodu, aby się spinać - cenił sobie szczerość i choć lisołak tego nie wiedział, nie był typem kapusia. No i poza tym po prostu czuł, że warto drążyć w tym kierunku, a jego chorobliwa ciekawość nie pozwalała odpuścić. Chyba nawet gdyby Mozhan kręciła nosem, on chciałby iść z Hive. Najwyżej Nala by poczekała - chyba nie miałaby mu za złe godzinki czy dwóch patrząc na to, że wcześniej była cierpliwa przez kilka dni. Ale dobrze, że tak chętnie przystała na poznanie tajemnicy lisołaka, chociaż chyba nie bez podprogrowych zastrzeżeń. Rammon wyszczerzył się do niej w szerokim, radosnym uśmiechu, po czym zaraz zmienił minę na bardziej tajemniczą, może trochę cwaniacką.
        - Tak też - przyznał. - Korzystam z każdej sytuacji, by czegoś się dowiedzieć. A poza tym, nie jesteś ciekawa co mogło być w tej skrzynce, skoro goniło go pół tuzina strażników? - zapytał, jakby to było coś naprawdę ekscytującego. - Spokojnie, jeśli to będzie coś ważnego, cennego czy nielegalnego to osobiście pójdę i oddam to straży - zapewnił z ręką na sercu. Hive posłał mu w tym momencie nienawistne spojrzenie.
        - Ej, nie patrz tak na mnie, powiem, że znalazłem na ulicy. Co ty myślisz, że pierwszy raz to będę robił? - oświadczył elf, bo faktycznie w takich machlojkach miał wprawę. Cóż poradzić, on był istnym magnesem na kłopoty. Albo nie: to kłopoty były magnesem na niego, bo ciągnął do nich jak metalowy opiłek.
        Rammon zapłacił za swoje śniadanie i piwa, które wypili z Nalą. Pochwalił szczerze pastę z węgorza, zapewniając, że to jest danie, dla którego zawsze wraca do tej karczmy i nie było w tym ani krzty lizusostwa, a tylko sama prawda. Później razem z Hive para podróżników mogła już wyjść na zewnątrz. Heike-Alsbeith zachował dla siebie obserwację, że chłopak musiał być dobrze znany obsłudze, bo wszyscy patrzyli na niego właśnie jak na znajomego a nie klienta.

        - Daleko mieszkasz, Hive? - zapytał Rammon, gdy byli już na zewnątrz. Zastanawiał się po prostu czy warto iść po konia. Lisołak machnął jednak lekceważąco ręką.
        - Kawałeczek, za tamtym rogiem - oświadczył, wskazując gestem tak trudny do określenia kierunek, że mógł mieć na myśli pół miasta. Całe szczęście naprawdę chodziło mu o najbliższą okolicę - ledwo skręcił i już wszedł w bramę jakiejś kamienicy. Nie była to luksusowa dzielnica, ale też miejsce nie wyglądało na slumsy, w bramie śmierdziało moczem, bo zawsze i w każdej bramie tak śmierdziało, ale nie czaiły się tam żadne dziwne typy. Na klatce schodowej też było ubogo, ale w miarę czysto.
        - Na samą górę - mruknął lisołak, wspinając się po wąskich schodach. I nie chodziło mu wcale o najwyższe piętro, ale o poddasze, gdzie wśród niewielkich lokatorskich komórek jedna okazała się być ich celem. Rammon z lekkim zaciekawieniem uniósł brew, ale nie pytał, czy on naprawdę tu mieszka. Miejsce jak miejsce, ciasne ale własne - dobrze, że Hive starał się trzymać jakiś standardów społecznych i wolał za parę groszy pomieszkiwać w komórce niż za darmo pod mostem. Nawet nie było sensu pytać czy mieszka sam, bo widać było, że w takim miejscu nie było miejsca na dwie osoby. No chyba, że bardzo byłyby w sobie zakochane i lubiły się nieustannie trącać przy codziennych czynnościach.
        - Ja, hm, wejdę pierwszy - mruknął lisołak, gdy już otworzył. Szybko wskoczył do komórki i tam zanurkował pod łóżko, by znaleźć swoją cenną skrzynkę. Rammon wszedł za nim, nie przepuszczając Nali przed sobą, bo nie było sensu bawić się w dobre wychowanie w takich warunkach. To on był bardziej zainteresowany tym co miał mu do pokazania Hive i lepiej by stali bliżej siebie, bo w tej ciasnocie mógłby się stworzyć chaos.
        Nala - stojąc w progu komórki, bo wiele więcej miejsca tam nie było - mogła dojrzeć, że w środku znajdowało się łóżko i dość byle jak sklecony regał, na którym zalegało absolutnie wszystko - ubrania, naczynia, narzędzia, jakieś lustro i przybory kosmetyczne, chyba nawet jakaś jedna książka… Na parapecie niewielkiego okienka całe miejsce zajmował cynowy kubek i talerz pokryty okruchami, z którego lisołak pewnie rano jadł śniadanie. Zamiast zasłonki do ramy okiennej przyczepione były rzemyki z przywiązanymi doń piórkami i koralikami - to był jedyny ciekawy element tego pomieszczenia, który nie wyglądał jak po prostu zawartość starego strychu.
        - Mam, prosz… - mruknął w końcu lisołak, podając Rammonowi skrzynkę. Elf przyjął ją z uśmiechem, po czym obejrzał ze wszystkich stron. Była niewielka - wysoka na dłoń, szeroka i głęboka na pół. Na jednym z węższych boków miała wypalony symbol drzewa zamkniętego w okrąg.
        - Adrion - mruknął Heike-Alsbeith. Z racji tego, że skrzyneczka była zbita gwoździami, a nie zamykana, elf by dostać się do środka zabrał bez pytania z regału jakiś nóż i podważył nim jedną ze ścianek. Odskoczyła bez problemu, a na ziemię posypały się z niej trociny.
        - O proszę! - mruknął rudy, rozgarniając wypełniacz palcem. - Mozhan, jakbyś mogła wejść i zamknąć drzwi…
        Nie trzeba mówić jak bardzo zrobiło się wtedy ciasno. Całe szczęście Hive zdecydował się w tym momencie usiąść na łóżku, a Rammon zrobił to samo. Dla Nali też było trochę miejsca, jeśli miała ochotę spocząć. Elfi podróżnik jednak nie zachęcił jej do tego, bo cały był skupiony na zawartości pudełka. Wyciągnął ją delikatnie jakby była zrobiona ze szkła, choć była to tak naprawdę dość toporna figurka z drewna, pomalowana na zielono-niebiesko. Po bliższym przyjrzeniu się była to chyba jaszczurka.
        - To… - Rammona wyraźnie zatkało. - Ten kto tym rzucił zasługuje na potępienie na siedem pokoleń w przód. Jakby coś się odłamało podczas tego rzutu to naprawdę można by go za to udusić i każdy sąd by uniewinnił..
        - Ale to tylko figurka z drewna - zauważył zdezorientowany Hive.
        - Żadne “tylko”! - upomniał go elf, jakby usłyszał właśnie wyjątkowo zuchwałe bluźnierstwo. - Nie “tylko”, to jest “aż”! Jeśli to oryginał, ta figurka ma jakieś… Osiemset, może nawet dziewięćset lat. To bezcenny zabytek, jeszcze z Ery Środka. Takie figurki powstawały na terenie aktualnego Szepczącego Lasu, lud Shir-zaqu, będący ludem elfickim, tworzył takie na przednówku, wierząc, że jaszczurki przyciągają słońce, aby móc się w nim wygrzewać - liczyli, że te stworzone przez nich przyspieszą nadejście wiosny.
        Rammon mówił o tej drewnianej figurce z osobliwą czułością, jakby miał do czynienia z własną rodzinną pamiątką. Oglądał ją pod każdym kątem, trzymając ją jednak bardzo delikatnie - jakby była z cukru, a on mokre dłonie. Gdy jednak wyjaśnił pokrótce z czym mają do czynienia, podał ją Nali, by również mogła ją obejrzeć.

[Nala]

        Z ust badacza nie schodził uśmiech i wychodziło na to, że Rammon jest nadzwyczaj wesołym elfem. Z listów ciężko wywnioskować czyjś charakter a już niemożliwym jest odgadnięcie sposobu bycia. Zwłaszcza, że gdy Rammon już się odezwie, to wysławia się bardzo poprawnie, nieraz literacko, co zupełnie nie pasuje do jego raczej frywolnego wyglądu. To było na razie tylko podejrzenie, ale patrząc teraz na ekscytację elfa zwykłą skrzynką, dość uzasadnione.
        - Wcale – odparła Navabi, jak zawsze krótko i na temat. Gdyby nie rudowłosy badacz już dawno zapomniałaby o młodocianym lisołaku i jego skrzynce. Mało to pudełek na świecie? A co do straży…
        Tutaj Nala miała swoje własne obserwacje. O ile w Na’Zahirze była to naprawdę poważna profesja, traktowana z właściwą estymą, o tyle strażnicy środkowej części Alaranii byli raczej… przypadkowi. W swojej krótkiej podróży zdążyła zobaczyć już tyle, by wiedzieć, że sprawność fizyczna nie jest, chociaż zdecydowanie powinna być, żadnym czynnikiem przy wyborze kandydata na strażnika. Albo to po czasie doświadczeni mundurowi tak się zapuszczali? Tylko kto by na to pozwolił?
        Wracając jednak do bieżących wydarzeń – Mozhan zauważyła też, że miejscy strażnicy są raczej małostkowi i nie trudno było niestety wyobrazić sobie, by ścigali młodzieńca za tę całą skrzynkę. A nawet jeśli w rzeczywistości było to coś cennego, to co jej do tego?
        Ale tak jak postanowiła kilka tygodni temu, tak teraz dzielnie towarzyszyła Rammonowi w jego podróży, nawet jeśli przerywanej takimi incydentami. W końcu i tej swobody zdobywania wiedzy miała się nauczyć.
        Wychodząc w trójkę z karczmy wyglądali nietypowo. Zahukany młodzieniec, dalej zadowolony i dziarsko idący za nim elf, a na końcu zanadto poważna cudzoziemka, rozglądająca się podejrzliwie. Navabi nie czuła się zbyt pewnie, prowadzona przez lisołaka i łatwo było dostrzec, że jest spięta. Może była zbyt przewrażliwiona, ale oglądała się często za siebie lub w dół, gdy wspinali się już klatką schodową do mieszkania Hive. Źle się czuła na poddaszu, ale to i tak było nic w porównaniu do rozmiarów faktycznego mieszkania dzieciaka. Zerknęła nad ramieniem Rammona, samej nawet nie próbując wejść do środka. Oparła się ramieniem o framugę i spoglądała to na swoich towarzyszy, to w stronę schodów.
        Trzaśnięcie drewna zwróciło jej uwagę i Nala, tym razem lekko rozbawiona, obserwowała reakcję lisołaka na swobodę Rammona, który nożem pomógł sobie w otwarciu skrzyneczki. Odruchowo odprowadziła wzrokiem kilka paprochów sypiących się na podłogę, nim zerknęła znów niepewnie na elfa. Obaj mężczyźni przysiedli jednak na łóżku, więc i ona niechętnie weszła do klitki, zamykając za sobą drzwi. Teraz już z zainteresowaniem obserwowała wyłaniający się z trocin drewniany kształt. Zmarszczyła lekko brwi i przechyliła głowę, próbując rozpoznać posążek do góry nogami. Później jednak przeniosła spojrzenie na rozemocjowanego elfa, który był o wiele ciekawszym przypadkiem. Wyraz twarzy dziewczyny złagodniał, gdy w końcu rozpoznała w nim swojego korespondencyjnego kolegę. To w takim tonie pisał, gdy omawiali artefakty.
        Poprawiła torbę na ramieniu i ostrożnie odebrała od Rammona figurkę. Obróciła ją w dłoniach, marszcząc lekko brwi. Jaszczurka była popularnym symbolem tworzonym przez ludzi, ale lud wspomniany przez badacza niestety nic jej nie mówił. Sam jednak wiek posążka stanowił o jego wadze. Mozhan najbardziej skupiała się jednak na kolorach, równomiernie pokrywających spolerowane drewno. Emalia była idealnie gładka, nie było nawet jednego pęknięcia.
        - Bardzo dobrze zachowana. Bardzo dobrze – mruczała pod nosem Nala, posuwając palcem po farbie, wcale nie obchodząc się z figurką tak delikatnie jak Rammon, ale jednak z widoczną wprawą.
        - Jesteś pewien, że taka stara? – dopytała elfa ostrożnie, wiedząc jakiego spojrzenia się spodziewać, więc zaraz potaknęła i wytłumaczyła się: - Farba wygląda jak świeża. Nie wiem jak przetrwała… - Mozhan zawahała się i znów obróciła figurkę, oglądając ją z każdej strony.
        - Pudełko nie było bezpieczne, Rammon? – zapytała, podnosząc wzrok na kolegę dopiero, gdy zaczęła mieć problem ze wspólną mową. – Nie było na nim żadnej… wiesz, nie „stempel” tylko ta… nie wiem jak powiedzieć… sigil – dodała w końcu po nazahirsku.
        Pytanie było raczej retoryczne, bo przecież Rammon chyba sprawdziłby pojemnik przed magicznymi pieczęciami, ale też dostał się do figurki tak szybko, a ta była tak doskonale zachowana, ze Nala nie powstrzymała się od pytania.

[Rammi]

        Rammon był w swoim świecie - widok figurki natychmiast przemienił go z beztroskiego podróżnika w naukowca, który już niejedno widział i naprawdę sporo wie. Jednak jego oczy błyszczały jak u dziecka, które dostało piękną, wymarzoną zabawkę. To stanowiło ciekawy kontrast dla postronnego obserwatora, kto go jednak dobrze znał, ten mógł potwierdzić, że Rammi po prostu zawsze taki był: troszkę jakby nigdy w pełni nie dorósł i nadal znajdował w sobie to proste szczęście. Wyglądał nawet na trochę dumnego, gdy po przekazaniu Nali figurki usłyszał jej komentarz na temat dobrego stanu.
        - Czy była zapieczętowana? - powtórzył po niej chwilę później, ewidentnie rozumiejąc pytanie Mozhan, ale wypowiadając je, jakby chciał zachować ciąg komunikacji między nimi. Pokręcił głową.
        - Nie - oświadczył. - Miała tylko wypalony herb Adrionu, ale nikt nie dbał o to, by utrudnić dostanie się do środka. Chyba, że była to baaaardzo subtelna magia - dodał, specjalnie przeciągając samogłoski w jednym słowie. Zaraz też pośpieszył z wyjaśnieniami, dlaczego użył tego akcentu. - Typowe zabezpieczenia magiczne raczej uniemożliwiają otwarcie niż działają już po fakcie. No a gdyby miały działać na tego co otworzył pudełko… No to powinno już się coś ze mną dziać - dokończył, ale dla pewności, że nie pochwalił dnia przed zachodem słońca, spojrzał na swoje dłonie, szukając oznak działania czarów. Nic się nie stało.
        - Hive, bo ty tego wcześniej nie otwierałeś, prawda? - upewnił się elf.
        - Nie no… No byłem ciekawy, ale bałem się, że jak to zrobię to już mi nogi z… no będę miał duże kłopoty - dokończył. Widać było, że miał zupełnie co innego na myśli, ale obecność Mozhan kazała mu dobierać bardziej eleganckie słowa. Rammon zaś nie miał takich skrupułów: uśmiechnął się, jakby był jego starszym bratem, który właśnie zamierza donieść mamie o przewinieniu.
        - Chcesz wiedzieć o co chodziło z tymi nogami? - zagadnął badaczkę i nie czekają ani na jej potwierdzenie ani na protest lisołaka, mówił dalej. - Że mu nogi z dupy powyrywają. Wiesz, nie dosłownie, ale tak się mówi, gdy ktoś będzie miał naprawdę poważne kłopoty. Często faktycznie związane z użyciem przemocy. No ale, wracając do figurki - zmienił szybko temat.
        - Tylko! - przerwał mu nagle lisołak. - Była do tego przymocowana kartka. Ale ją zgubiłem, po prostu zamoczyła się gdy chodziłem w trawie i odpadła. Nie znalazłem jej.
        - O… - Mina Rammiego niego zrzedła, choć po chwili odzyskał humor. - Ale to w sumie nic wielkiego, nawet jeśli było na niej zaklęcie ochronne, to teraz rozmaka się gdzieś wśród traw, nas już nie dotknie. Jeśli jednak na kartce były podane namiary na prawowitego właściciela to trochę nam to utrudni pracę…
        - Em… Panie Rammonie… - Hive nagle zrobił dziwną minę, z niepokojem patrząc na rudego elfa.
        - Hm, o co chodzi?
        - Pana ręka…
        Heike-Alsbeith spojrzał na swoje dłonie i aż podskoczył, gdy zobaczył na co zwrócił mu uwagę Hive. Jego prawa ręka była całkowicie czarna, jakby był mieszkańcem pustynnego kraju na południu albo jakimś smokiem… Skonsternowany elf obejrzał ją z obu stron i podrapał paznokciem, jakby myślał, że to tylko farba, którą da się łatwo usunąć. Nic się jednak nie stało. Nadal badając to dziwne zjawisko przyjrzał się bliżej swojej skórze i nawet ją powąchał. Wyglądała normalnie z tym jednym wyjątkiem, że zmieniła kolor. Trochę go to dziwiło, no bo gdzie mógł się tak ubrudzić? Gdy wchodził do tego pokoju miał jeszcze czyste dłonie, a później…
        - O kurza twarz. Nala… Mahra! - zaklął, tylko przypadkiem używając przekleństwa w jej języku. - Za późno…
        No tak, za późno - nazahirska badaczka miała tak samo czarną dłoń jak on. Rammon westchnął, z rezygnacją odbierając z jej rąk figurkę jaszczurki i chowając ją do pudełka.
        - Daliśmy się załatwić jak dzieci - oświadczył, o dziwo bez złości ani strachu, raczej jakby chciało mu się trochę śmiać z własnej głupoty.
        - Istnieje taka bardzo stara klątwa, nazywana Cero A-una - zaczął snuć opowieść pozornie bez związku z tym, co się wokół nich działo. - Od dawna nie ma ludzi, którzy potrafią ją rzucić, ciąży ona jednak nad wieloma artefaktami z dawnych lat. Cero A-una oznacza dosłownie Czarna Dłoń. Czyli to, co nas spotkało. Zostaliśmy uznani za złodziei, którzy ukradli święty przedmiot - wyjaśnił. - Hive nie dotknął tej jaszczurki, dlatego jemu się upiekło, ale my… - Podróżnik westchnął. - Musimy zwrócić ten artefakt, mamy na to trzy miesiące. Po pierwszym miesiącu nasze ręce zrobią się czarne po łokieć. Po kolejnym: po ramię. A po trzecim miesiącu ręka uschnie i odpadnie - podsumował dobitnie. - Tak kiedyś magowie karali złodziei. No nic, musimy więc dotrzeć do Adrionu, tam dowiedzieć się na jakich wykopaliskach znaleziono tę figurkę i tam ją odłożyć. Tylko albo aż tyle.
        Rammon uśmiechnął się do Nali pokrzepiająco. Choć perspektywa utraty ręki nie był specjalnie przyjemna, on nie wyglądał ani na złego, ani na przerażonego. Aby to pierwszy raz pakował się w jakieś kłopoty - zawsze jakoś się z nich wyplątywał, więc i tym razem się uda. Tylko Hive wyglądał na przerażonego.
        - Jeny… Przepraszam! - zawołał zbolałym tonem. - Nie miałem pojęcia… To przez to, że zgubiłem tamtą kartkę, na niej na pewno było to napisane. Jeny, tak bardzo, bardzo przepraszam!
        - E tam, nic się nie stało - zbył go lekko Rammon, chowając jaszczurkę do pudełka.