Równina Drivii ⇒ [ Na równinie, kilka dni drogi od Demary] Już niedaleko.

[Isandiel]

Jechały już jakieś półtorej tygodnia. Isandiel dostała ładny, porządny wóz i dwa konie, duże, pociągowe wałachy. Były bardzo silne i bez problemu ciągnęły wóz przez długie godziny. Nerina postanowiła, że nazwie oba wierzchowce i tak jeden z nich dostał na imię Fiołek, a drugi Bratek. Choć za grosz konie nie przypominały kwiatów, a już na pewno nie były drobne, żeby porównywać je do bratków czy fiołków, jednak najważniejsze było, że Eri podobały się imiona i była szczęśliwa. Fiołek miał w większości brązową sierść, biała zdobiła tylko część jego pyska i plamę na zadzie, w tym kolorze koń miał też grzywę ogon i kopyta o długiej sierści. Bratek natomiast był żółty z białą grzywą i ogonem.

Na wozie kobiety miały jeszcze trochę jedzenia, worki z ryżem i zbożami, książki, które Ris chciała wziąć ze sobą, ubrania, garnki, naczynia i sztućce. Wiozły też ze sobą zioła i lekarstwa od Eri, sadzonki Ris i wiele innych rzeczy, ale przede wszystkim pieniądze. wszystkie rueny Lycoris, które dostała przy sprzedaży domu, a także całe wiano Isandiel. Musiały więc bardzo uważać na trakcie. Eri jechała w wozie, Isa powoziła. Sori, klacz Isandiel szła obok wozu, luźno do niego przypięta. Tylko Ris jechała wierzchem.

Przez wszystkie dni podróży Isandiel była bardzo czujna. Za wszelką cenę chciała by bezpiecznie dotarły do celu. Musiała chronić nie tylko dobytek, ale i przyjaciółki. Dlatego mało sypiała. Popołudniami, kiedy zatrzymywały się by rozbić obóz Isa szła polować. Wracała zmęczona, ale miała jeszcze siły by czuwać w nocy. Czasem zasypiała dopiero nad ranem, jeśli w ogóle spała. Ostatnio zrobiła się już blada i zaczęła chudnąć, jednak nie chciała o tym rozmawiać z towarzyszkami. Zachowywała się tak jakby temat nie istniał.

Było wczesne popołudnie. Dziś miały ładną pogodę. Kilka dni temu nie miały tyle szczęścia, lało jak z cebra, cała trójka przemarzła wtedy na kość. Dziś jednak słońce mocno grzało. Wiał lekki, ciepły wiatr poruszając delikatnie wysokimi trawami. Przed nimi ciągnął się płaski krajobraz zielonej równiny. Jechały dosyć powoli i spokojnie, w milczeniu. Isa nie była ostatnio rozmowna. Eri siedziała z tyłu na wozie czytając książkę, a Ris wyjechała nieco na przód.

[Lycorris]

Sara kłusowała powoli, wyprzedzając nieco wóz ciągnięty przez Fiołka i Bratka. Delikatny wiatr rozwiewał jasną grzywę klaczy, powodując jej taniec w powietrzu. Lycoris siedziała wygodnie wyprostowana na wysokim siodle, szczerze mówiąc trochę bolały ją już pośladki i uda, ale nie powiedziała o tym ani słowem. Nigdy nie była przyzwyczajona do tak długiego podróżowania w siodle. Do tego dotychczas padał pogoda im nie sprzyjała. Najważniejsze jednak że były razem, wreszcie, wszystkie trzy. Ta myśl cały czas trzymana w głowie młodej wdowy, podnosiła ją na duchu i dodawała otuchy.
Zaciekawiona wyjechała na przód, by przyjrzeć się terenowi. Dosyć szybko nudziła się, jadąc jako ostatnia i wsłuchując się w monotonny dźwięk kopyt końskich i jęk kół. Przed nimi rozciągała się długa i szeroka równina, z wąską drogą po której się poruszały. Delikatne słońce oświetlało niebo, nadając mu przyjemny jasno niebieski kolor. Niewielkie, ale za to różnokształtne chmury, przesuwały się po nim powoli. Zachęcony ciepłem, kaar wdrapał się na ramię swojej pani i teraz raz rozprostowywał skrzydła, to znów składał.
- Podoba ci się? - zagadała do małego smoka, który cicho zasyczał. Nagle zauważając coś w trawie, zerwał się, cicho zaryczał lub coś co tak miało brzmieć i wbił się w powietrze, by po chwili runąć w dół.
- Ej, gdzie lecisz? - zawołała kobieta i ukuła boki konia. Klacz ruszyła łagodnym, sprężystym krokiem do przodu. Lycoris popędziła ją i zatrzymała dopiero na wysokości miejsca gdzie chowaniec zanurkował w trawę.
- Gdzie jesteś? Kaar? - powiedziała głośno, rozglądając się. Nagle skrzywiła się, odwracając wzrok. Kaar siedział w trawie, wyraźnie zadowolony z siebie, w pyszczku trzymał dużą szarą mysz. Rozrywał jej ciało, chwytając szybko i połykając kolejne kęsy. Przy tym wszystkim, mruczał cicho i chrobotał dając najwyraźniej upust swojej radości.
- Jesteś okropny - powiedziała Lycoris odwracając konia w stronę wozu. Uznała że poczeka aż smoczek się naje, zaś wóz z Isandiel i Eri.