Równiny Theryjskie ⇒ [Przez Równiny] Nowy cel i nowy początek

[Alestar]

Alestar, Teus i Falkon przybywają z: [Zachodnie Wybrzeże] Co dalej?

        Po burzy zawsze wychodzi słońce i zgodnie z tym starym powiedzeniem podróż rozpoczęła się w przyjemnym i ciepłym blasku słońca. Zgodnie ze słowami Jonasa jego karawana była skromna; tak jak mówił, były to dwa wozy, każdy prowadzony przez woźnicę, przy każdym z nich kręcił się młody chłopak, a jeden i drugi wyglądali tak, jakby całkiem niedawno osiągnęli pełnoletniość. Ostatnią osobą był rachmistrz, siwy mężczyzna z orlim, ostro zakończonym nosem. Wozy drewniane i zabudowane skrywały tajemniczy ładunek, którego nawet świeżo wynajęta ochrona nie mogła dotknąć. Po porannym powitaniu, cała karawana i jej eskorta ruszyli na zachód. Zgodnie ze słowami kupca, cały konwój nie kierował się bliżej wybrzeża i Turmalii, a w tereny równinne. Nikt z trójki przyjaciół z tym nie dyskutował, bo to, co jakiś czas temu miało miejsce w tym mieście, mogło jeszcze nie ucichnąć i mogło przynieść teraz niepotrzebne problemy. Teoretycznie kierowali się w stronę jeziora Aghar, do samego jeziora pewnie dotrą za dzień czy dwa, ale to był najbliższy, jakiś bardziej charakterystyczny punkt odniesienia na mapie.

        Teus z Falkonem zajęli miejsca po przeciwległych stronach wozów. Mimo ostatnich rozmów, czy ostatniego wspólnego picia, nie wszystko między tą dwójką było w porządku. Alestar, będąc pełen nadziei, wierzył, że już niedługo będzie jak dawniej. A nawet lepiej, bo nikt nie będzie nic ukrywał przed drugą osobą. Początek podróży, zgodnie z oczekiwaniami, był spokojny, równe połacie terenu ciągnęły się wokoło i przy drodze nie jawił się żaden zagajnik, z którego mogli niespodziewanie wyskoczyć zbóje. Jeźdźcom z oddali towarzyszyły tylko przebiegające sarny, skaczące króliki, czy bażanty nieudolnie wzbijające się w powietrze na krótką chwilę. Ten niczym niezmącony spokój postanowił przerwać Jonas:

        — Czas na wasze pierwsze obowiązki. A raczej jednego z was, z czujnym wzrokiem. Niedługo będziemy zbliżać się do małego lasu, trzeba sprawdzić, czy jest tam na pewno bezpiecznie.
        — Pojadę, polowałem na różne potwory czy zwierzęta. Mój wzrok oraz moja kusza nigdy mnie nie zawiodły. — Zenemar od razu się zgłosił, nie pozwalając, by któryś z towarzyszy zgłosił się na ochotnika. Łucznik ze złodziejaszkiem powinni w końcu razem porozmawiać, a i kusznikowi przydałoby się spokoju od tej dwójki.

        Łowca potworów popędził więc Zefira, by przegonić karawanę i skierował się w stronę widocznego na horyzoncie lasu. Należało nie tylko przejechać drogę przez cały zagajnik, ale i dokładnie sprawdzić, czy w gęstwinie nic się nie kryje. Brunet nie spodziewał się problemów, ale los potrafi przynieść różne niespodzianki.

[Teus]

        Wozy powoli toczyły się naprzód, równomiernie z myślami kłębiącymi się w głowie Teusa. Miał ochotę wyrwać się na wypad do lasu, na jakiś mały zwiad, jednak został skutecznie powstrzymany przez Alestara. Kusznik w błyskawicznym tempie oddalił się do karawany i zniknął w dziczy. Tousend głośno wypuścił nagromadzone w płucach powietrze i spojrzał w stronę Falkona, który, jak się okazało, również patrzył w jego stronę. Zaraz jednak odwrócił głowę, gdy tylko napotkał wzrok Tousenda.

        Teus ostentacyjnie zwrócił Płotkę w stronę Pirata i obrał kurs kolizyjny. Po chwili jechał już strzemię w strzemię z Falkonem i wyciągnąwszy ramię w jego stronę, podał mu manierkę wypełnioną piwem z gospody. No bo przecież nie z wodą - woda, jak każdy wie, jest przecież szkodliwa.
        - No nareszcie sobie pojechał, ostatnio coś nadmiernie się wymądrza. Też dostałeś prywatny wykład? - zagaił Teus. - Nie jestem do końca pewien, może mi się wydaje, ale chyba ostatnio za mną nie przepadasz.

        Jechali tak przez chwilę w ciszy, kontemplując nad cudownymi widokami namalowanymi przez Matkę Naturę.
        - Zresztą nie ma co ci się dziwić - dodał już smutniej Teus i pociągnął łyka z manierki. - Jeśli po tej wyprawie nadal będziesz wolał trzymać mnie na bezpieczny dystans rzutu nożem, pójdę sobie w cholerę. Jeśli już ktoś ma odejść, to muszę być to ja. - Obaj jechali za ostatnim wozem. Tousend przelotem spojrzał na przewożony ładunek. - Swoją drogą, zastanawiałeś się, czemu te skrzynie są tak cholernie zapieczętowane?

[Falkon]

        — Wiesz... nie myślałem o tym zbyt wiele, ale w końcu co to nas powinno obchodzić — odparł Falkon, próbując uniknąć krępującej ciszy, ale jednocześnie zgrabnie omijając temat, którego nie chciał poruszać. — Dostaniemy zapłatę za eskortę, nie za wciskanie nosa w sprawy Jonasa.
        Zdziwił go nieco ton jego własnego głosu. Słowa wypowiedziane w kierunku Teusa wylały się z jego ust swobodnie, w sposób pasujący do dawnego Falkona, podróżującego z dwójką nowo poznanych towarzyszy na południe. Falkona, który nie zdawał sobie sprawy z tego, co wydarzy się, gdy dotrą do celu.
        Pociągnął solidny łyk piwa, próbując ukryć zakłopotanie. Przetarł usta rękawem brudnej koszuli, pogładził Księcia po grzywie i wyprostował się w siodle, oddając Teusowi manierkę.
        Przez dłuższą chwilę obaj rozkoszowali się w ciszy rześkim powietrzem i malowniczym krajobrazem równin, rozciągających się przed nimi na kilka dni drogi. Widok ten napawał ich tajemniczym spokojem, zwiastującym udaną i bezpieczną podróż. Koła wozów terkotały głucho, odbijając się od nierównego traktu, konie cicho parskały i zarzucały łbami, jakby znudzone powolnym tempem monotonnej wędrówki przez równinę. Falkon próbował doprowadzić swoje włosy do ładu z pomocą wyszczerbionego, drewnianego grzebienia, który wyciągnął z jednej ze swoich licznych sakiewek i torebeczek przytroczonych do pasa.
        — Myślałem trochę nad ostatnimi wydarzeniami — powiedział niespodziewanie, a jego głos zdawał się wręcz nienaturalnie poważny. — Zachowujesz się trochę tak, jakbyś nie wiedział o co mi chodzi. Ale doskonale wiesz. — Przerwał na moment, walcząc zapalczywie z kołtunem, który zdołał już wyłamać kolejny ząb grzebienia. — Może miałeś swoje powody, może nie znaliśmy się wystarczająco dobrze, może miałeś rację twierdząc, że lepiej nie wykładać wszystkich kart na stół, zanim nie dotrzemy do celu. Pewnie masz też rację myśląc, że w innym przypadku dawno nasze drogi by się rozeszły.
        Nie patrzyli na siebie. Teus westchnął jedynie, jakby potwierdzając to, co mówił chłopak.
        — Mimo wszystko — ciągnął dalej Falkon, poddając się w walce z niesforną fryzurą i chowając grzebień do kieszeni — myślę, że największą głupotą byłoby podróżowanie w taki... sposób. Skoro już zdecydowaliśmy się wspólnie wyruszyć w dalszą drogę, to...
        Zawahał się przez chwilę, po czym spojrzał Tousendowi prosto w oczy i uśmiechając się lekko, wyciągnął dłoń w jego stronę.

[Teus]

        Spojrzawszy na wyciągniętą dłoń, Teus uśmiechnął się szeroko i mocno uścisnął prawicę Falkona. Nie przestając się uśmiechać, Tousend wyjął z torby fajkę, którą rozpalił po napełnieniu fajkowym zielem. To nowo kupione miało miętowy posmak i potrafiło porządnie przepalić krtań. Powoli wciągał sączący się z palonego zioła dym i pozwolił mu wśliznąć się do płuc. Następnie podał fajkę Falkonowi, a ten po chwili zastanowienia chwycił ją z uśmiechem i również się zaciągnął. Gryzący dym natychmiast wywołał kaszel, po którym Teus, śmiejąc się, klepnął Pirata w plecy i odebrał podaną przez niego fajkę.
        - Pozwolisz, że rozprostuję trochę nogi i sprawdzę, co też wyprawia się na froncie kolumny – rzekł Teus i niespiesznie ruszył wzdłuż przemieszczającej się karawany.

        Mijając kolejne wozy, Tousend zauważył, jak kolejni członkowie wyprawy mu się przyglądają. Gdy przejeżdżał obok wozu samego Jonasa, usłyszał jego zawołanie.
        - Jak mija panu podróż, panie Tousend? – zapytał, wychylając się zza zasłony wozu.
        - Nie narzekam, miło znowu znaleźć się w siodle – odparł Teus, uważnie przyglądając się pracodawcy.
        - Tak, zdecydowanie przejadła mi się już tamta gospoda. Nie ma to jak znów udać się w podróż do udanego interesu. – Nastała cisza, w trakcie której Jonas spoglądał w stronę pobliskiego lasu. Po dłuższej chwili spojrzał w tył kolumny, szukając kogoś wzrokiem.
        - Mam do pana pewne prywatne pytanie, panie Tousend. Nie obrazi się pan, jeśli je zadam?
        - To już zależy od pytania, panie Jonas. – Teus włożył fajkę z powrotem do ust i ponownie zaciągnął się dymem.
        - Czy z pańskimi kompanami łączą pana jakieś… więzy przyjaźni? Zauważyłem, że między wami panują raczej chłodne relacje.

        Teus otworzył już usta, aby w subtelny sposób nakazać Jonasowi odpieprzyć się od jego „chłodnych relacji” z Alestarem i Falkonem. Intuicja zmusiła go jednak do zamknięcia jadaczki i przedstawienia sprawy kupcowi w inny sposób.
        - Nie jesteśmy ze sobą zbyt zżyci. Właściwie to po prostu wykonaliśmy razem jedną robotę, wtedy w karczmie zamierzałem ruszyć w swoją stronę. Mogę wiedzieć czemu to pana interesuje?
        - Po prostu chcę wiedzieć jakie nastroje panują w mojej obstawie – odparł Jonas, uśmiechając się z zadowoleniem. – Taka informacja może też zaważyć na tym, czy mam was traktować jako jedną drużynę, czy też może… traktować niektórych jako osobny zespół. Zespół o innych priorytetach i zadaniach. Sprawą oczywistą jest, że zdrowa konkurencja jest zawsze potrzebna. Może okazać się, że jeden zespół wykona powierzone mu zadania lepiej, a to przyniesie mu większe korzyści kosztem konkurencji. – Jonas z szelmowskim uśmiechem spojrzał Tousendowi prosto w oczu. – Rozumie pan, co mam na myśli, panie Teus?
        Tousend, milcząc dłuższą chwilę. cały czas taksował kupca spojrzeniem. W końcu odwrócił wzrok i znowu zaciągnął się dymem fajki.
        - Rozumiem, panie Jonas.
        - Cieszę się, że nawiązałem z panem nić porozumienia, panie Teus. Pozwoli pan, że zajmę się teraz pewnymi naglącymi sprawami. Na pewno skontaktuję się z panem w sprawie… zdrowej konkurencji. – Jonas kiwnął głową Tousendowi i skrył się w czeluściach powozu.

        Łucznik został sam ze swoimi myślami. Zwolnił trochę tempa, tak by oddalić się od wozu Jonasa. Co rusz pociągając z fajki, zastanawiał się o co tu chodzi. Jeszcze przed chwilą radował się podpisaniem traktatu pokojowego z Falkonem, a teraz już dostał propozycję zdradzenia towarzyszy.

        Miętowy posmak ustał wraz z wypaleniem całej zawartości fajki. Tak jak i Tousend wypuścił ostatni kłęb dymu ze swych ust, tak i pobliska puszcza wypuściła ze swych szponów Alestara. „Cóż za ciekawy dzień” – pomyślał Teus.

[Alestar]

        Zagajnik okazał się najzwyklejszym kłębowiskiem drzew, drzewek, krzewów, krzewinek i innej leśnej roślinności oraz sporadycznej zwierzyny. Wyglądało na to, że początek wyprawy przebiegnie spokojnie. Bezproblemowy początek podróży zaowocuje spokojem dalej, tak przynajmniej mówi gawiedź. Ta sama gawiedź mówi, też, że mało trudności na start, to dużo pod koniec. Słuchając prostych ludzi, najlepiej byłoby nie wyściubiać czubka nosa poza drzwi domu. Alestar nie podróżował z prostymi ludźmi i zbliżał się już do karawany Jonasa. Kupiec wezwał go do siebie i nie było to żadnym zaskoczeniem. Należało zdać raport ze zwiadu.

        — Droga bezpieczna panie Alestarze? — Właściciel karawany rozpoczął rozmowę.
        — Czysta i spokojna, podobnie jak i zagajnik.
        — Pozwolę sobie zadać jeszcze jedno pytanie, dobrze?
        — Słucham.
        — Zauważyłem mimochodem, że czasami kieruje, albo próbuje pan kierować swoich towarzyszy w konkretne działania, skupia pan ich uwagę. Mogę uznać pana za lidera mojej ochrony?
        — Jesteśmy przyjaciółmi, nie mamy jaśnie określonego dowódcy. Po prostu przywołuje ich do porządku, jako ten najstarszy. Zależy mi na nich. A potrzebuje pan, bym pełnił tę funkcję? — Kusznik był zaskoczony tym, że Jonas zauważył jego małe działania podczas wspólnych obrad, czy teraz podczas podróży, oraz poczuł się doceniony.
        — Chciałbym wiedzieć, jak bardzo potrafi pan kontrolować ich działania, czy w razie trudności będzie pan mógł zapanować nad chaosem?
        — Zrobię wszystko, by nasza trójka trwała razem. By nikt tego nie rozbił, bo jako zgrany zespół lepiej współpracujemy, teraz w pana imieniu.
        — Dziękuję, jesteś wolny. — Kupiec z nieniknącym uśmiechem wrócił do swoich obowiązków.

        Zenemar wiedząc, że został dostrzeżony, poczuł się bardziej pewny siebie i miał nadzieję, że już niedługo zapanuje całkowita zgoda między całą trójką towarzyszy. Twarz Teusa spowijało zamyślenie, a Falkon delikatnie pokasływał. Nie było innego wyjścia, jak po prostu przerwać to milczenie.
        — To, co mnie ominęło?

        W tym samym czasie przez niebo płynęły kolejne chmury, a jedna z nich wyglądała niczym grot włóczni bądź strzały. Lokalna gawiedź mówiła, że „gdy strzała z chmury niebo przeszywa, to demony przyzywa”. Żaden z członków karawany jednak nie znał lokalnych powiedzeń i pewnie nikt specjalnie by w takie słowa nie uwierzył.

[Falkon]

        — Muszę przyznać, że brakowało mi takiego spokoju — westchnął chłopak, przeczesując palcami zmierzwione wiatrem włosy. — Dobrze, że udajemy się w jakieś inne miejsce, że zostawiamy gdzieś w tyle te wszystkie problemy. — Puścił oko do Teusa, który odpowiedział skinieniem głowy i uśmiechnął się lekko.

        Nadal miał mieszane uczucia. Chciał uniknąć konfliktu z Tousendem, ale wiedział, że wydarzenia z ostatnich dni nie dadzą mu spokoju jeszcze przez długi czas. Nie miał jednak wyjścia - jeśli ta podróż ma przebiec pomyślnie, to muszą działać razem. A później... później się zobaczy.
        Falkon poczuł wreszcie, że powoli staje się znów starym, dobrym Falkonem, który z wiatrem we włosach mknie przez pustkowia w poszukiwaniu kolejnej przygody, w poszukiwaniu okazji do napełnienia żołądka, zyskania kilku nowych znajomości, zarobieniu kilku ruenów. Poczuł się panem swojego losu, jak za czasów, gdy wyrwał się z okrętu, na którym służył, i ruszył własną ścieżką.
        Niespodziewanie myśli Falkona zeszły na zupełnie inny tor. Przypomniał sobie rozmowę ze Strużką. Przez całą drogę ku wybrzeżu liczył na to, że czegoś się dowie, że usłyszy jakieś nowiny, choćby te złe. Nie dowiedział się nic. Gryzło go sumienie, żałował, że nie ruszył w rodzinne strony, będąc tak blisko. Ale było już za późno, nie miał odwrotu. "W sumie... gdyby pojawiły się jakieś wieści, to wujcio by wiedział" - pomyślał, próbując podnieść się tym samym na duchu. Niewiele to jednak pomogło.

        Ponurą zadumę chłopaka przerwał okrzyk Jonasa.
        — Szykujcie się na postój! Rozbijamy obóz!
        Falkon rozejrzał się i dopiero dotarło do niego, że zbliża się zmrok. Słońce skryło się już za odległymi drzewami, rzucając bordowe promienie światła na posuwającą się leniwie do przodu karawanę. Jego towarzysze wesoło o czymś gawędzili, a pomocnicy Jonasa przestawali powoli nucić żwawe melodie i zaczęli grzebać w wozach, przygotowując się do rozbicia obozowiska.
        — Falkonie, pomógłbyś mi z jedną rzeczą? — zapytał radośnie handlarz, zbliżając się niespiesznie do chłopaka.
        — Oczywiście. Panowie pozwolą — zwrócił się do swoich towarzyszy z nieco wymuszonym uśmiechem.

        Ruszyli wspólnie w kierunku jednego z wozów i gdy tylko cała karawana się zatrzymała, zeskoczyli z wierzchowców i zaczęli rozładowywać drewniane rusztowania i płótna namiotów, które miały posłużyć im za schronienie.
        — Powiedz mi, Falkonie — zaczął powoli Jonas — co sądzisz o swoich towarzyszach?
        — Co masz na myśli? — Chłopak zmarszczył nieco brwi i spojrzał podejrzliwie na handlarza, pomagając mu jednocześnie odczepić długi, drewniany kołek, który zaplątał się w sznury.
        — No wiesz, jacy są, czy można im ufać... z tego, co zrozumiałem, nie znacie się zbyt długo.
        — To prawda. — Falkon zawahał się przez moment. — Ujmę to tak: nie znamy się długo, ale wiele wspólnie przeszliśmy. Zdarzały się dobre i złe chwile, kłótnie i nieporozumienia, to chyba normalne...
        — Haha! Oczywiście, że tak! Nie zrozum mnie źle, nie pytam o to dlatego, że wam nie ufam. To znaczy... że im nie ufam. Gdyby coś było nie tak, to nie podjęlibyście się tego wyzwania razem, mam rację?
        Falkon skinął głową.
        —Ale — ciągnął dalej Jonas, zaczynając rozkładać rusztowanie, które właśnie donieśli do niewielkiej polany otoczonej bujną roślinnością — widzę, że jesteś swego rodzaju spoiwem tego zespołu, jeśli wiesz co mam na myśli.
        Rozstawili wspólnie drewniany szkielet i ruszyli do wozu po płótno. Teus i Alestar dalej stali przy wozie, zajęci rozmową, a pomocnicy Jonasa zabrali się już za rozkładanie drugiego namiotu.
        — Myślę, Falkonie, że to ty jesteś tu dowódcą. Masz charakter, potrafisz rozmawiać z ludźmi. Ogólnie widzę cię jako wspaniałego lidera. Bez ciebie tych dwóch pewnie by już wąchało kwiatki od spodu, mam rację?
        Falkon spojrzał ze zdziwieniem na Jonasa. Przez moment nie wiedział co odpowiedzieć, ale szczery, szeroki uśmiech handlarza zdawał się działać jak lekarstwo na wszelkie jego smutki czy wątpliwości. Spuścił na moment głowę i westchnął z lekkim zakłopotaniem.
        — No cóż... masz trochę racji. Chociaż nigdy tak o tym nie myślałem...
        — Słuchaj — przerwał mu Jonas, klepiąc go po ramieniu. — Chciałbym, żebyś nieoficjalnie był liderem mojej ochrony. Wiesz, żebyś panował nad sytuacją. Będziemy mogli od czasu do czasu wymienić się spostrzeżeniami na osobności, przedyskutować parę spraw. Może nawet porozmawiamy niedługo o jakiejś podwyżce dla ciebie, bo wydaje mi się, że możesz na nią zasłużyć.
        Radosny uśmiech zagościł na twarzy chłopaka. Gdy tylko uścisnęli sobie dłonie, wzięli się za rozwijanie płótna. Falkon dostrzegł Alestara i Teusa, którzy powoli zbliżali się do nich, nadal gawędząc o czymś wesoło.
        — Może nam pomożecie? — krzyknął w stronę towarzyszy, uśmiechając się do nich promiennie.

[Teus]

        Rozradowany Falkon stanowił przeciwwagę dla pogrążonego w myślach Teusa. Łucznik, pomagając w przygotowaniu postoju, trzymał się na dystans od swoich kompanów tak, że ci wkrótce zaczęli patrzeć na niego z ukosa. Tousend bacznie obserwował Jonasa, czekając na moment, kiedy zniknie z pola widzenia. Gdy w końcu Jonas począł kierować woźniców tak, aby ułożyć wozy w ochronny krąg wokół obozowiska, Teus przysunął się do swych towarzyszy.
        - Rozmawialiście już z nim? – rzekł odwrócony do nich tyłem. – Jonas proponował mi działanie na własną rękę, możliwe nawet, że przeciwko wam. On może próbować nas skłócić panowie – dodał ponurym głosem.
        - Może jestem już przewrażliwiony, ale nie podoba mi się to, co usłyszałem. – Słowa Teusa zdecydowanie przykuły uwagę kompanów, którzy, zdaje się rozumiejąc sytuację, dalej jakby nigdy nic zajmowali się rozkładaniem namiotów, uważnie jednak słuchając Tousenda. – Rzekłem mu, że nie jesteśmy ze sobą zbyt zżyci. Im bardziej będzie przekonany, że tak jest, tym prędzej może wyjawić mi, co chodzi mu po głowie. Postarajcie się traktować mnie z dystansem w ciągu podróży, ja też będę zachowywał się w podobny sposób. Jeśli będzie widział w nas zgraną drużynę, mogę przestać być przydatnym narzędziem, a wtedy możliwe, że wszyscy obudzimy się z nożami na gardłach. Jeśli się uda, to może ja zostanę poproszony o trzymanie tego noża. W najgorszym przypadku po prostu wyjdę na paranoika. Co wy na to? – Teus odwrócił się do Alestara i Falkona, uśmiechają się szelmowsko.

        Tousend przyjrzał się niebu. Płynące po niebie chmury działały uspokajająco, kojąc nerwy zszargane tą całą konspiracją. Jednak jedna z chmur swym kształtem przypominała grot strzały, co natychmiast przywołało u Teusa myśl o pewnym zasłyszanym przysłowiu. Zdaje się, że była w nim nawet mowa o demonach. Tousend jednak nie wierzył w takie rzeczy.

[Alestar]

        "Biały jak ściana", nigdy w życiu to określenie nie pasowało tak idealnie do opisania Alestara, jak teraz. Właśnie przed chwilą usłyszał, że Jonas coś kombinuje i chciał wykorzystać do tego Teusa. A przecież tego samego dnia łysy kupiec miał też pewne ciekawe plany względem kusznika. Łowca potworów nie dał rady wydukać z siebie ani słowa, Falkon najwyraźniej odpowiedział twierdząco, skoro łucznik oddalił się tak szybko, jak szybko się pojawił przy kompanach. Zenemar jeszcze kilka dobrych chwil wpatrywał się w pustkę, zanim złodziejaszek nie przywołał go do porządku i do dalszego rozbijania obozu dla podróżującej karawany. Jedyną dobrą wiadomością było to, że grupa kompanów znów była zżyta ze sobą. Tousend nie przekazał tych wieści tylko Alestarowi, a miał taką okazję przy pogawędce podczas ściągania rzeczy z wozu, podzielił się informacjami ze wszystkimi. Szkoda tylko, że to ponowne zjednoczenie drużyny będzie musiało zniknąć na rzecz aktorskiego wyobcowania Teusa, które jest wyliczone w rozwiązanie tajemnic stojących za knowaniami Jonasa. Bez zaskoczenia to właśnie łucznik objął wartę na noc, by w taki sposób od razu wyrazić swoją izolację od reszty towarzyszy.

        Członkowie karawany powoli kładli się spać, a wielkolud, korzystając z okazji, że jest dużo spokojniej, postanowił porozmawiać z Falkonem.
        — Nie tylko nasz dzikus akrobata miał rozmowę z szefem.
Bajarz nie zareagował na te słowa Alestara, jakby domyślając się, do czego zmierza ten wywód.
        — Jak wróciłem z tego zwiadu, to oprócz raportu z wycieczki nasz handlarz pytał mnie o inne sprawy. Takie jak moje dowództwo nad wami, a ja odpowiedziałem, że zrobię wszystko, byśmy jako zgrana grupa dobrze służyli jako jego ochrona. Zależy mi ciągłości tej kompanii, ale Teus usłyszał całkowicie co innego. Czy to jakiś test, jak przetrwamy z innymi celami? Czy co za tym stoi? — Kusznik miał już zakończyć swój wywód, ale po chwili ciszy przypomniał sobie jedną rzecz.
        — Zaraz… Ty też z nim rozmawiałeś. Rozkładaliście razem rusztowanie. To co ty usłyszałeś od niego?

[Falkon]

        Radość Falkona ustąpiła miejsca głębokiej zadumie. Rozmowa z Jonasem wydawała mu się dowodem na to, że jest coś wart i że kupiec ma wobec niego dobre intencje. Chciał ją trzymać w tajemnicy i dorobić sobie na boku, chociaż obiecywana podstawowa pensja i tak była satysfakcjonująca. Po tym, co usłyszał od swoich towarzyszy, miał mętlik w głowie. Czy faktycznie plany Jonasa wobec ich trójki są inne, niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka?
        — Dobra... słuchaj — zaczął, obserwując minę Alestara. Kusznik westchnął ciężko i spojrzał na niego oczekująco. — Jonas powiedział, że chce, żebym był nieoficjalnie dowódcą jego ochrony. Powiedział, że widzi we mnie potencjał i że beze mnie pewnie wy dwaj byście już nie żyli. No i... — zawahał się przez moment — powiedział, że mogę liczyć na podwyżkę. Coś jest na rzeczy i powinniśmy uważać.
        Alestar milczał przez dłuższą chwilę, zdawał się analizować każde słowo, które przed momentem usłyszał. Zanim jednak zdążył cokolwiek powiedzieć Falkon odwrócił się i zaczął przygotowywać posłanie, jednocześnie kontynuując wywód przyciszonym głosem.
        — Sam już nie wiem co o tym wszystkim myśleć, ale chyba Teus ma rację. Musimy udawać, że wszystko jest tak, jak myśli Jonas. Niech poczuje się pewnie, a my będziemy obserwować co próbuje osiągnąć.

[Teus]

        Kolejne dni mijały według utartego schematu. Teus z premedytacją prowokował sytuacje, w których mógł okazać swoją niechęć do członków drużyny, w szczególności gdy byli pod obserwacją Jonasa. Co jakiś czas przypadkiem zderzał się barkami z towarzyszami, wymieniał się z nimi gniewnymi spojrzeniami, czy też trzymał się od nich z dala podczas postoi i posiłków. Czasem tylko gdy miał pewność, że nikt ich nie obserwuje, spotykał się z towarzyszami, by wymienić się informacjami dotyczącymi aktualnej sytuacji.

        Odgrywanie scen szło im dobrze, wręcz zbyt dobrze. Czasem Tousend nawet zastanawiał się, czy na pewno chodzi tu o aktorstwo. W końcu jednak dochodził do wniosku, że temat wzajemnej niechęci, nawet mimo pogodzenia się, wciąż jest dosyć świeży, stąd też ciężko było odróżnić odgrywające się przedstawienie od rzeczywistości.

        Teus wielokrotnie był świadkiem spotkań Alestara i Falkona z Jonasem. Przywódca karawany zawsze wypatrywał momentów, w których mógłby porozmawiać z jednym z trójki na osobności. Tousend również był co jakiś czas przepytywany na temat swoich towarzyszy, aktualnej sytuacji w karawanie, czy też gotowości do współpracy. Teus miał przeczucie, że już niedługo knowania Jonasa dotrą do punktu kulminacyjnego...

[Alestar]

        — Nie panujesz nad swoim towarzyszem Teusem, Alestarze. Zawiodłeś moje zaufanie. — Jonas podczas kolejnego wezwania kusznika do siebie rozpoczął rozmowę od tych dość przerażających słów.
        — Doskonale widzę to, co dzieje się w mojej obstawie. Mówiłeś, że zrobisz wszystko, by utrzymać wszystkich w porządku, a od początku ten łucznik jest zadrą Ci w oku. Teoretycznie jestem bezpieczny, bo chronicie mnie dobrze. Co z tego, gdy może któregoś dnia obudzę się, a moja ochrona powyrzyna się nawzajem? Co z tego, Alestarze?! — kupiec podniósł głos, ale wokół nikogo nie było, więc nikt nie mógł zareagować.
        — Falkon, to jest przywódca, niby schowany w cieniu, niby młodszy, mniejszy, nie tak postawny, jak ty. Jednak jego charyzma to jest cecha godna przywódcy. Twój wzrost, mięśnie i kusza robią z ciebie dobrego zabijakę, ale nikogo więcej. Do niczego się nie nadajesz. Na szczęście mam plan. I w końcu zobaczymy, kto jest godzien bycia w moim konwoju.

***

        Zenemar obudził się, będąc zlany potem, mięśnie były napięte, a serce wyrywało się z klatki piersiowej. Tej nocy była warta Tousenda, więc zgodnie z planem i ustalonym udawaniem łowca potworów nie miał jak skontaktować się z towarzyszem na temat złowieszczego koszmaru. Ktoś by pomyślał, że co to za problem poruszać się po obozie w nocy, jednak gdy człowieka spowija taki sen, ma się wrażenie, że cały obóz na ciebie patrzy i obserwuje, tylko czekając, aż popełnisz błąd. Wtedy to, co było tylko twoim koszmarem, spotka cię na jawie. Od zawsze mówi się, że sny mają wielką moc. Wielkolud jednak też posiadał coś, co ma wielką moc.

        Wyjął z plecaka notatnik i korzystając z wyjątkowo jasnej nocy, zaczął pisać. Niestety tajemniczy, magiczny przedmiot nie chciał przyjmować tego, co próbował przekazać mu władający piórem strzelec. Słowo za słowem znikało, a władza nad przeznaczeniem wciąż była w rękach losu. Żaden pomysł z pisaniem rymami, czystą prozą, czy pisaniem na opak nie dawał rezultatu, tak, jakby kartki same decydowały o tym, co może zostać zapisane, a potem spełnione. Gdyby nie to, że jedna próba kiedyś przyniosła skutek, można by było winić pióro czy tusz. Alestar miał już się poddać, jednak patrząc na kartkę, już domyślając się, że zaraz to, co napisał — zniknie, zauważył, że napis jednak uparcie trwa na kartce. Twórca tego napisu miał jednak wątpliwości, czy pisanie będąc zmęczonym, to był dobry pomysł, gdy zapisywaną frazą było:

        Koszmar senny niespełniony, los podróży nie stracony, a podróżnik nie…
        I tu następowała kreska, bo kusznik ze zmęczenia urwał słowo w połowie. Niestety wszelkie próby dopisania czegokolwiek kończyły się fiaskiem tuż po spadnięciu pierwszej kropli atramentu na papier. Przeznaczenie zostało już zapisane.

[Teus]

        Droga trwająca już wiele dni odcisnęła na Teusie swoje piętno. Dosłownie, bo odciski na stopach i obolały zadek nie pozwalały mu na spokojną wartę. Tousend zajęty badaniem własnych stóp chyłkiem spoglądał w stronę „obserwowanego” lasu. Miał już dosyć tej wędrówki, dosyć wart, dosyć udawania i dosyć pchania się pod nóż tego cholernego idioty, cwaniaka Jonasa, któremu cały czas wydawało się, że wyjdzie z tej wyprawy żywy.

        Urywane rozmowy i ciągłe wspominki doprowadzały Teusa do szału. Przypomniał sobie dawne czasy, pełne zwrotów akcji i spalonych domostw, kanałów i zatargów z ludźmi, z którymi nie powinno się zadzierać. „Dosyć tego! Czas, by sprawy nabrały rozpędu!” – pomyślał Tousend i wyrzucił z buta uwierające go kamyki.
        - Nie przeszkadzam? – Usłyszał zza pleców znajomy głos. „Oczywiście, że tak. Spieprzaj stąd i daj mi spokój.”
        - Ależ skąd, proszę się dosiąść, panie Jonasie. – Tousend uśmiechnął szeroko. Cieszył się, że dookoła panował mrok, a przywódca karawany nie wziął ze sobą pochodni, bo w przeciwnym razie jego niesamowicie nieszczery uśmiech potrafiłby oślepić.
        - No panie Teus, nadszedł czas na… przeprowadzenie pewnej operacji. – Jonas uśmiechnął się, unosząc kącik ust, i mrugnął do Tousenda. „Właściwie, gdybym teraz poderżnął mu gardło, to nawet nikt by się nie zorientował”. – Został nam dzień drogi. W pewnym umówionym miejscu spotkam się z interesantami. Ja ubiję targu, a pan będzie musiał coś dla mnie zrobić. – Kupiec, akcentując każde wypowiedziane słowo, nachylił się w stronę Teusa. „Tylko zachlapałbym wtedy wszystko krwią, a potem ciężko to doprać, mógłbym go zwyczajnie udusić.”
        - Oczywiście, tak jak umawialiśmy się na początku. Cieszę się, że ta chwila nadchodzi, mówiąc szczerze mam już dosyć tej wędrówki – rzekł Teus, ganiając się w myślach za to, że mówi praktycznie przez zaciśnięte zęby. „Wystarczy, że teraz cię ukatrupię, sprawdzę, co chowasz w tych skrzyniach i potwierdzę fakt, że zamierzasz nas wszystkich wydymać.”
        - A więc tak. – Jonas postanowił przejść do konkretów i wręczył Tousendowi niewielką buteleczkę. – To środek usypiający. Jutro wieczorem doleje go pan do posiłku tamtych dwóch przybłędów, ja ubiję interes z czarodziejkami i obaj rozjedziemy się odpowiednio majętni w swoje strony. Wszystko jasne?
        - Naturalnie. Kiedy dotrą tu te wiedźmy? – „Bo chcę wiedzieć, kiedy wbić ci nóż w kręgosłup.”
        - Mają stawić się u nas gdzieś po południu. Potem mamy przejechać z nimi kawałek do jakiejś jaskini i tam ubić interes. Tyle panu wystarczy, panie Teus. Powodzenia. – Jonas wstał i poklepał Tousenda po ramieniu.

        Teus stoczył z samym sobą tytaniczną walkę, w której zwyciężył zdrowy rozsądek, a w ramach kapitulacji, trzymana pod płaszczem saksa została z powrotem włożona do pochwy. „No nareszcie. Teraz już mogę zabić go z czystym sumieniem, a Alestar i Falkon nie będą mieli o to pretensji. Muszę tylko szepnąć im o tym parę słówek.”

        Rozmyślania Tousenda przerwała marznąca na wietrze goła stopa, która przez cały czas podatna była na okoliczne warunki pogodowe. Teus przypominając sobie o niej i klnąc pod nosem, owinął nogę w onucę i włożył ją do buta. Zaraz potem wściekły wyjął ją z powrotem i, rzucając bluzgami na wszystkie strony, wysypał kolejne kamienie.

[Falkon]

        Ból w przedramieniu zbudził Falkona jeszcze przed świtem. Zajęło mu dobrych parę chwil, zanim uświadomił sobie, że spał na gołej ziemi, a do tego w niezwykle niewygodnej pozycji.
        — Cholera — stęknął pod nosem, rozglądając się wokół.
        Cały obóz spał. No, prawie cały - Teus, czuwający po drugiej stronie obozu właśnie nabijał fajkę zielskiem, najwidoczniej niezbyt przejęty wartą. Nie zauważył Falkona, który wstał powoli, nadal masując obolałe przedramię. Alestar też musiał mieć niespokojną noc - spał teraz niemal na siedząco, a w rękach trzymał notatnik i pióro, które zdążyło już zostawić paskudnego kleksa na nogawce jego spodni.

        To była jedna z tych nocy, w których dziwne lub niebezpieczne pomysły przychodzą człowiekowi do głowy. Falkon o tym wiedział, jednak nie próbował z tym walczyć. Wymknąwszy się po cichu z namiotu, zaczął skradać się ostrożnie w stronę wozów Jonasa, zerkając co chwilę na Teusa. Ten jednak siedział na tyle daleko zajęty puszczaniem kółek z dymu, że nie dostrzegł poczynań chłopaka.
        "Bardzo nieodpowiedzialnie, Jonasie, bardzo nieodpowiedzialnie. Ktoś powinien siedzieć przy samych wozach. Może ja powinienem się zgłosić na ochotnika?" — Falkon uśmiechnął się pod nosem, rozplątując niechlujnie zawiązany węzeł i unosząc płótno, pod którym spodziewał się zobaczyć, jakie to bogactwa kupiec przed nimi ukrywa. Ku jego zdumieniu wóz był... pusty.
        Chłopak stał jak wryty, nie mogąc uwierzyć w to, co zobaczył. Po chwili ruszył do drugiego wozu. Przypomniał sobie, że oprócz namiotów i prowiantu widzieli na nim zapieczętowane skrzynie. Czyżby to był cały towar, jaki wiezie Jonas?
        Skrzynie były dwie. Solidne, ciężkie, okute żelazem, a każda miała po dwa potężne, wytrzymałe zamki. Falkon zbadał z bliska każdą z nich. "Krasnoludzka robota. Tu nawet wytrych nie pomoże" - stwierdził zrezygnowany.
        — Falkonie? — rozległ się nagle zaspany głos. — Falkonie, to ty?
        Fala chłodu przeszyła chłopaka od stóp po czubek głowy. Zeskoczył niezdarnie z wozu, o mało nie upadając. Gdy tylko usłyszał kroki, czmychnął za wóz i zaczął nerwowo mierzwić włosy dłońmi, próbując wymyślić jakąś wymówkę.
        — Falkonie, wszystko w porządku?
        Kroki były coraz bliżej.
        — Jonas! Nie śpisz? — wybełkotał chłopak, wychodząc powoli zza wozu.
        Czuł, że jego twarz jest teraz niemal tak blada jak księżyc tej nocy, modlił się tylko, żeby nie świeciła równie jasno. Na całe szczęście wóz rzucał na polanę długi cień, w którym udało mu się ukryć wszelkie emocje malujące się na jego zakłopotanym obliczu.
        — Właśnie się obudziłem. Co tu robisz? — Głos Jonasa był nieco szorstki, chociaż może był to jedynie efekt lekkiej chrypy zaraz po przebudzeniu.
        — Ja... właśnie... byłem za potrzebą — wydukał Falkon, udając, że poprawia spodnie.
        — Mhm... akurat tutaj?
        — No... tak, warto przy okazji zrobić niewielki obchód, prawda?
        Jonas zmierzył go zaspanym, lecz niezmiennie przenikliwym spojrzeniem, po czym uśmiechnął się lekko i pokiwał głową.
        — Racja, Falkonie, racja. Ale teraz idź już spać, pan Teus stoi tej nocy na warcie, nie ma się czym martwić.
        Gdy tylko Jonas odwrócił się i ruszył w stronę swojego namiotu, Falkon odetchnął z ulgą. Przez krótką chwilę zdawało mu się, że jego głupkowate tłumaczenie niewiele da i Jonas zacznie coś podejrzewać. Lub, co gorsza, zauważy, że grzebał w wozach.
        Reszta nocy minęła Falkonowi na rozmyślaniach o tym, co zobaczył, lub raczej czego nie zobaczył na wozach. Nie zmrużył oka już ani na chwilę. Zastanawiał się, kiedy uda mu się znaleźć dogodny moment, by porozmawiać z Alestarem i Teusem.

[Teus]

        Błyskawica z głośnym hukiem trafiła obok Teusa, wzbijając w powietrze tumany piachu. Piach właściwie był wszędzie, co nie powinno zresztą nikogo dziwić na pustyni. Brodacz rzucił się za wydmę, próbując uniknąć kolejnego pocisku ciskanego przez czarodziejkę.
        - No zdychaj! Trzeba było nie przerywać rytuału, idioto! – wrzasnęła wściekła.

        Tousend miał nad nią sporą przewagę. Jego podkute, skórzane buty sprawdzały się o wiele lepiej w pustynnym klimacie niż jej szklane szpilki. Kto zresztą nosi takie obuwie w podróży? Teus od zawsze wiedział, że z magami jest coś nie tak.
        - Wypchaj się tym, łachmyto! – Obelga, której Teus do tej pory sam regularnie używał, a tym razem została użyta przeciwko niemu, zapowiedziała kolejny śmiertelny pocisk, który wypalił Tousendowi kawałek płaszcza.

        Rozglądając się wokoło, Łucznik szukał wzrokiem pozostałych towarzyszy. Musieli wylądować gdzieś w pobliżu po… właściwie, to nie wiedział do końca po czym. Ostatnie, co pamiętał, to nocna warta, która nagle zmieniła się w unikanie piorunów kulistych na egzotycznych piaskach. Tousend miał wrażenie, że uciekł mu w tym wszystkim jakiś drobny szczegół.
        - Falkon! Alestar! Gdzie was do cholery… - Kolejny pocisk przeleciał mu tuż nad głową. Uniknął go w ostatniej sekundzie, rzucając się za kolejną wydmę.

        Lądując twarzą w piasku, poczuł nagle nieprzyjemny zapach. Gdy podniósł głowę, ujrzał wystającą znad piasku parę butów, które miotały się bezradnie. Tousend złapał je i, zapierając się nogami, mocno pociągnął. Zamiast jednak wyciągnąć niefortunnego skoczka w górę… sam zaczął zsuwać się w dół? Spojrzał na swoje stopy, ale ich już nie było. Był za to piach sięgający mu do kolan i wciągający resztę ciała.
        - Zaraza – rzekł spokojnie Teus i, trzymając zdjęte skórzane buty w dłoniach, z głośnym sykiem zsunął się w dół.

[Falkon]

        Całe szczęście, że Falkon nie zasnął tej nocy. Mroczne postacie, spowite bladożółtą aurą, pojawiły się znikąd. Dopiero po chwili dostrzegł w nich kobiece kształty, przeraźliwie ostre, czarne i pałające nienawiścią.
        Huk obudził Alestara, który niezbyt jeszcze przytomny ruszył pędem za Falkonem, prawie upuszczając trzymany w dłoniach notatnik. Kierowali się w stronę czegoś, czego zdecydowanie nie chcieliby tu zobaczyć - magicznego portalu, w którym Falkon kątem oka dostrzegł znikającą postać Teusa.
        Nie było czasu na przemyślenia, na analizowanie sytuacji. Wskoczyli w ogniście czerwony, strzelający złotymi iskrami wir światła, w którym zniknął ich towarzysz. Trudno powiedzieć, czy był to przejaw empatii, strachu o ich przyjaciela, z którym, swoją drogą, jeszcze niedawno rozstali się w niezbyt miłych okolicznościach, czy raczej efekt tego, że wokół huczało od piorunów kulistych, niszczących namioty i palących wozy Jonasa.
        Falkon nigdy dotąd nie zaznał takiego uczucia. Miał wrażenie, że wszystkie jego kości stały się nagle miękkie i gibkie, jakby były zrobione z galarety. Poczuł zapierające dech w piersi uderzenie, jakby upadł na taflę wody z dużej wysokości. Na moment zrobiło mu się ciemno przed oczami, a cały jego umysł zawirował mnóstwem niejasnych wspomnień. Poczuł cichą, przejmująco nijaką pustkę, która z sekundy na sekundę zdawała się ożywać, nasycać dźwiękami, obrazami, zapachami. Świat zawirował wokół niego, błyskając nagle promieniami gorącego słońca i błękitu letniego nieba. Z trudem powstrzymał odruch wymiotny, gdy wylądował miękko na gorącym piasku pustyni, niezbyt jeszcze rozumiejąc, co się stało.
        — Alestar? — krzyknął z trudem. Głos zdawał się odbijać echem w jego własnej głowie.
        Rozglądając się chaotycznie dookoła, dostrzegł wreszcie kępkę ciemnobrązowych, zmierzwionych włosów. Nie mógł złapać równowagi, więc ruszył na czworaka za wydmę, przy której leżał jego towarzysz. Alestar dyszał, leżąc na wznak, jakby był sparaliżowany. Jego oczy błądziły bezładnie przez dłuższą chwilę, aż wreszcie napotkały wzrok Falkona. Ten pomógł mu usiąść, z ogromnym trudem unosząc go za ramię.
        — Nie wiem... nie rozumiem, co tu się stało, ale musimy iść.
        Trwało to kilka minut, ale wreszcie udało się im wstać i, opierając się o siebie nawzajem, ruszyć chwiejnym krokiem w kierunku śladów, które zobaczyli na gorącym piasku pustyni. Szybko dostrzegli parę bosych stóp, wystających z najbliższej wydmy. Falkon przyjrzał się spodniom, które należały do jednego z pomocników Jonasa. Był już martwy.

Ciąg dalszy: Alestar, Falkon i Teus