Oglądasz profil – Haike

Awatar użytkownika

Ogólne

Godność:
Haike Juvgar
Rasa:
Człowiek
Płeć:
Nieokreślono
Wiek:
41 lat
Wygląda na:
0 lat
Profesje:
Majątek:
Sława:

Aura

Żelazna aura o przeciętnej sile i obsydianowej poświacie. Wokół niej nie słychać żadnego dźwięku. Pachnie skórą, piżmem, stalą i krwią. W dotyku jest twarda, ostra i niezwykle giętka a w smaku łagodnie gorzka.

Informacje o graczu

Nazwa użytkownika:
Haike
Wiek:
33
Grupy:

Skontaktuj się z Haike

Pola kontaktu widoczne tylko dla zalogowanych użytkowników.

Statystyki użytkownika

Years of membership:
12
Rejestracja:
12 lat temu
Ostatnio aktywny:
8 lat temu
Liczba postów:
25
(0.03% wszystkich postów / średnio dziennie: 0.01)
Najaktywniejszy na forum:
Równiny Andurii
(Posty: 12 / 48.00% wszystkich postów użytkownika)
Najaktywniejszy w temacie:
[Leśne jeziorko] W drodze do Shari
(Posty: 12 / 48.00% wszystkich postów użytkownika)

Połączone profile


Atrybuty

Krzepa:raczej silny, raczej wytrwały, wytrzymały
Zwinność:bardzo zręczny, błyskawiczny, precyzyjny
Percepcja:czuły słuch
Umysł:pojętny, ineligentny, b. silna wola
Prezencja:godny, przekonywujący

Umiejętności

JeździectwoOpanowany
Wędrowanie po świecie na piechotę bywa trudne i raczej męczące, więc czasem fajnie jest móc odpocząć na grzbiecie wierzchowca…
PływanieOpanowany
Bo utopić się można nawet w szklance wody…
PrzetrwanieOpanowany
Czasem wojownik zdobędzie nieco grosza i ma co jeść i gdzie spać, a czasem nie i wtedy zaczyna się zabawa…
BestiologiaBiegły
Jednym z podstawowych treningów szanującego się wojownika-włóczęgi, jest wiedza o tym, na czym można zarobić i przed czym uciekać należy.
MatematykaPodstawowy
Stwierdzenie — Pan sam sobie wyjmie ile mam zapłacić — i przekazanie kupcowi sakiewki, jest, delikatnie mówiąc, naiwne…
Czytanie i PisaniePodstawowy
Bowiem, by uniknąć smoka, czasem wystarczy przeczytać proste „W prawo do smoka” i skręcić w lewo.
KartografiaPodstawowy
Bo podstawowe czytanie mapy się przydaje, kiedy się jest poszukiwaczem przygód, warto wiedzieć, że niebieskie to woda, zielone to las, a tę kartę, to się właściwie trzyma odwrotnie…
AnatomiaOpanowany
Na nic wojownikowi jego szybkość, precyzja i biegłość w kierowaniu bronią, kiedy nie wie, w co ma celować…
Opatrywanie RanOpanowany
Wiedzieć należy, by brudnej szmaty na ranną kończynę nie kłaść, chociaż czasem lepiej nie wybrzydzać...
Walka Bronią – KatanaMistrz
Jako saukka poświęcił się tej broni bez reszty, osiągając w niej wysoki poziom.
UnikiBiegły
Bo czasem wystarczy się uchylić, by cios nas ominął.
Walka bez broniBiegły
Kiedy pod ręką nie masz żadnej broni, trzeba ją sobie zrobić z ręki…
PolowanieOpanowany
Kiedy nie stać cię na mięsko, trzeba je sobie zdobyć.

Cechy Specjalne

EmpatiaZaleta
Czyli umiejętność wyczuwania emocji innych istot. Zdolność wrodzona, opanowana do stopnia, w którym Haike może wyczuwać emocje konkretnej osoby z jego otoczenia lub też przeciwnie – zamknąć się na emocje dobiegające z otoczenia. Nigdy jednak nie będzie mógł na emocje innych wpływać, jest to jedynie odbiornik, nie przekaźnik.
Silna psychikaDar
Haike to doświadczony wojownik, stoczył nie jedną bitwę i widział w życiu wiele śmierci oraz rzeczy strasznych, takich jak, chociażby wykrwawiający się ludzie pozbawieni kończyn lub z wypływającymi wnętrznościami. Naprawdę trudno o coś, co by go mogło przerazić czy doprowadzić do mdłości.

Magia:

Nowicjusz

Przedmioty Magiczne

Saukka&Mroczny
39Tajemny
Mroczny
AmuletBaśniowy
W kształcie liścia wierzby, służy do wykrywania yomadurn, świeci tym mocniej, im bliżej jest się tych istot lub też jest ich w okolicy bardzo dużo.

Charakter

Haike jest dorosłym mężczyzną – wojownikiem, a jego umysł i duch są jak woda. Kiedy jest spokojny, powoli płynie doliną odszukując drogę między kamieniami życia. Nie zatrzymuje się zbyt długo w jednym miejscu, stale płynie, czasem porywając ze sobą jakieś źdźbło. Wtedy niesie je swoim nurtem przez pewien czas, by w pewnym momencie pozostawić je gdzieś na brzegu i płynąć dalej. Niczym woda gasi gniew swojej duszy, nie dając mu się uwidocznić. Nawilża glebę, po której płynie, dając życiodajne składniki roślinom na swojej drodze. Wiatrom i młodzieńczym zrywom pozwala biegać po swojej powierzchni i formować fale, które jednak nigdy nie trwają długo, z czasem wygładzając się. W swojej spokojnej tafli odbija niebo z gwiazdami, malując piękne obrazy, widoczne tylko wtedy, kiedy fal nie ma. Jednakże, kiedy los rzuca mu wyzwanie w postaci drzewa, czy innej zapory, której ominięcie jest niemożliwe, lodowate wody „rzeki Haike” nabierają mocy i bezlitośnie napierają na przeszkodę w celu jej usunięcia. Czasem jednak przeszkoda jest twarda niczym skała, ale i ta ma w sobie szczelinę, w które woda trafi, a gdy zamieni się w lód, rozerwie ją. A mniej poetycko rzecz ujmując, Heike jest spokojnym i protekcjonalnym mentorem. Odczuwa silne poczucie honoru i obowiązku, zwłaszcza względem przysiąg i obietnic – jest gotów ich bronić i dotrzymać za prawie każdą cenę. Jeśli musi wybierać między własnymi przekonaniami a tym, co musi być zrobione, by ocalić więcej istnień, wybiera drogę, która uratuje więcej. Jest w pełni oddany tępieniu yomadurn, jak każdy saukka jest w stanie nieustającej wojny z tymi istotami. Sam z reguły nie szuka kłopotów, one wystarczająco skutecznie samego go znajdują, ot taki los wędrownego wojownika…

Wygląd

Haike to mężczyzna dojrzały ciałem i duchem, a jego krok jest pewny i typowy dla wojownika, który wiele widział i przeżył. Haike jest średnio wysoki, ma około 6 stóp wzrostu, masę około 80 kg, ciało ma wysportowane, które zdobi sporo różnych blizn. Jego twarz zdobi niezbyt długa broda, która nadaje mu wyrazu powagi i życiowej mądrości. Jego czoło ornamentują wcale nie pojedyncze zmarszczki, które są naturalnym znakiem niepowstrzymywanego elementu życia zwanego starzeniem się. Jego włosy są długie, ciemnobrązowe (jeszcze nie siwieje), zwykle noszone rozpuszczone, swobodnie wzdłuż pleców, ale zdarza mu się je czasem wiązać (na przykład do walki). Chociaż na pierwszy rzut oka, Haike jawi się jako stary włóczęga o zimnym charakterze, jego oczy wyprowadzają wprawnego obserwatora z pomyłki, o ile oczywiście zdoła on złapać ich błękitny blask. Są one ciepłe i cierpliwe, chociaż zmęczone. Co do stroju, to na pierwszy rzut oka nie jest on specjalnie wyszukany. Haike nosi długi, brązowy płaszcz z kapturem (idealnie chroni przed deszczem!), który wiąże średnio szerokim, skórzanym pasem o miedzianej klamrze, tak, by trudno było dostrzec pozostałe elementy jego garderoby. A są to długie, szerokie matowe spodnie wykonane w dość dziwnym kroju, są one szerokie, mają siedem zakładek (tak, jest to hakama). Do kompletu jest czarna, długa tunika. Nie jest ona zapinana, wiąże się ją długim na prawie 14 stóp pasem. Pod czarną szatą znajduje się kolejna, niegdyś biaława obecnie cielista. Okazjonalnie na materiale pojawia się lekka zbroja zbudowana z pasów skóry, pokrytych średnio grubymi metalowymi płytkami, chroniąca głównie tors oraz ramiona, jak i zewnętrzną stronę ud (rozchodzi się wzdłuż nóg, ochraniając je), ale zazwyczaj jest ona spakowana. Jeśli jest ubierana do walki, często towarzyszy jej hełm, nie utrudnia widzenia, posiada metolową nieornamentowaną przesłonę zasuwaną na twarz oraz szeroko zasłaniający tył głowy. Zarówno zbroja, jak i hełm mają na sobie liczne ślady spotkania z pazurami, ostrzami i grotami w postaci zarysowań, które w lepszy lub gorszy sposób były naprawiane. Kompletu dopełnia zakrzywiony, jednosieczny miecz (katana – Saukka nazywają go Saukka’Shar), przypasany do pasa, który utrzymuje w całości strój (jest biały, długi na 14 stóp, gdy się go rozwinie, a wiązanie go wymaga pewnej wprawy...). Od czasu do czasu miecz ląduje w „futerale” i spoczywa na plecach obok plecaczka, zazwyczaj wtedy, gdy pogoda wróży deszcz i szkoda narazić klingę na zbytnią wilgoć (która i tak by mu nie zaszkodziła, ale szacunek do broni to podstawa). Poza tym, w elementy „wyposażenia” wchodzą: niewielka ''torebka'' na przybory, wykonana ze skóry jakiegoś bliżej nieopisanego zwierzęcia, znajdują się w niej zioła (czytaj herbata), coś do jedzenia i czasem jakiś grosz. Większość ekwipunku spoczywa bezpiecznie w plecaku i jukach na koniu, które również są wykonany ze skóry.

Historia

Tuż przed świtem, gdzieś w leśnej głuszy na wschodnim krańcu Gór Dasso, brodaty mężczyzna ostrożnie i niespiesznie otworzył swoje błękitne oczy i to bynajmniej nie z powodu jakiegoś koszmaru przerywającego sen. Chociaż był zawinięty w swój gruby, skórzany płaszcz oraz koc czuł przejmujący chłód. Minęła już połowa jesieni i noce stawały się coraz chłodniejsze, a ognisko, jakie rozpalił poprzedniego wieczora, przygasło.
- Dlaczego mnie nie obudziłaś Luno albo chociaż nie dorzuciłaś do ognia, hmm? – zwrócił się z pretensjami do swojej ciemnej klaczy, która odpowiedziała mu jedynie parsknięciem. – Tak masz rację, to mój obowiązek pilnować ognia… - dodał, masując zmarznięte stopy, a w brzuchu czując narastający głód. Dobra wiadomość była taka, że miał jeszcze jednego pstrąga z wczorajszych połowów, zła, że zgasł mu ogień i jak na złość nie chciał się ponownie rozpalić. Jakby jednak nie było wystarczająco nieprzyjemnie, na niebie raz po raz pojawiały się ciemniejsze chmury, wszystko wskazywało na to, że dzień zacznie się od małej ulewy. Podsumowując, naszemu bohaterowi było zimno, był głodny, jego wierzchowiec nijak nie zamierzał mu pomóc, a ponadto zanosiło się na deszcz – czyli w sumie, dzień jak co dzień.
- Wiesz co Luna? – ponownie zwrócił się do swojej klaczy, rozkładając na zaimprowizowanym z patyków stelażu materiał, który już nie długo miał go chronić przed deszczem, a kiedy zwierzę uczynnie obróciło głowę w jego stronę, kontynuował – Jeśli yomadurn* nas nie zabiją, zrobi to ta pogoda. Na jego słowa klacz jedynie pokręciła głową, a on powrócił do walki z krzesiwem, mając nadzieję, że może zdoła usmażyć rybkę przed przybyciem deszczu, a owy czas postanowił sobie umilić wspomnieniami…

Nad szczytami górskimi otaczającymi wioskę wojowników saukka, księżyc powoli znikał za horyzontem, oddając panowanie nad niebem swojemu ognistemu bratu. Osada składała się kilkudziesięciu budynków, otoczonych mocną palisadą, wszystko zbudowane na zboczu góry – tak by łatwo się w niej bronić, jak i obserwować okolicę. Chociaż było jeszcze wcześnie, po wiosce niósł się miarowy dźwięk wykrzykiwanych na przemian sylab „Ej!” i „Ja!”. Źródłem tego, równego w brzmieniu hałasu, była grupka wojowników i wojowniczek w młodym wieku, którzy na jednej z małych polanek, pod okiem sędziwego mistrza wspólnie wykonywali jakiś układ z mieczem. Ich ruchy były skoordynowane i dla przechodnia wyglądały bardziej, jak układ taneczny niż trening władania śmiertelnie groźną bronią. Jednym z trenujących młodzieńców był 12-letni chłopiec, o zaplecionych w warkocz ciemnych włosach i niebieskich oczach. Uważnie śledził ruchy prowadzącego zajęcia wojownika, starając się je jak najdokładniej odtworzyć. Sztuka walki praktykowana przez saukka, zwana przez nich saukka dao, powstała kilka wieków temu i była przez nich skrzętnie przekazywana z pokolenia na pokolenie. W pewnym momencie chłopiec poczuł, jak szybka dłoń nauczyciela wylądowała na jego ramieniu, po czym nauczyciel pchnął go lekko, posyłając na ziemię niczym zabawkę. Pozostali uczniowie nie przerwali własnych ćwiczeń.
- Zła pozycja, równowagi brak. – podsumował chłopca, który podnosił się z ziemi, by ponownie stanąć w pozycji. Kiedy już się ustawił, starszy wojownik przyjrzał mu się uważnie, po czym swoim mieczem poprawił jego pozycje. – Tak masz stać. Kontynuuj…

Deszcz rozpadał się na dobre, na szczęście Haike zdołał nie tylko rozłożyć namiocik dla siebie, ale również większą płachtę rozciągnął nad swoją klaczą, chociaż to wymagało pewnej zabawy linkami i skakaniem po pobliskiej wierzbie. Tak czy inaczej, mężczyzna i jego koń siedzieli teraz schowani pod narzutkami i patrzyli, jak trawa moknie, bowiem nie specjalnie mieli się czym zająć.
- Hmm, ostatnie doniesienia mówiły, że yomadurn pojawił się w tamtej wiosce ponad trzy tygodnie temu… - brodacz zwrócił się z zamysłem w głosie do swej klaczy. Ta nawet mu nie odpowiedziała pokręceniem głowy, jedynie pomachała uchem. Nie zraziło to jednak mężczyzny, a już na pewno nie powstrzymało go przed dalszymi słowami – Mężczyzn najpewniej zabił, a kobiety wykorzystał. Oby żadna nie była brzemienna… - tutaj zrobił przerwę na wdech, sięgając po swój saukka’shar, który obnażył z pochwy i przyjrzawszy się uważnie klindze, schował go ponownie i dodał – Tak czy siak, bez rozlewu krwi się nie obejdzie… - Tym razem klacz prychnęła, a on wziął ostatni kęs ryby, stale spoglądając na swoją broń.

W kuźni panowała niemalże zupełna ciemność, pośrodku której jedynym źródłem światła była rozżarzona do czerwoności przyszła klinga miecza. W pomieszczeniu znajdowały się tylko trzy osoby, stale nucący pod nosem zaklęcia mistrz magii i płatnerstwa Hornius, pełniący w społeczności wojowników funkcje nantale, jego uczeń Yenald oraz dwudziestoletni Haike. Niebieskooki był już dorosłym mężczyzną i wyszkolonym wojownikiem, a jedynym elementem, który wymagał dopełnienia, by stał się saukka, był brak miecza. Każdy saukka miał własny miecz, zrobiony specjalnie z myślą o nim – tak by, jak najlepiej spełniał się jako broń. Jednak saukka’shar był czymś więcej niż tylko mieczem zrobionym pod wymiar danego mężczyzny czy też kobiety – miecz ten był częścią duszy wojownika. Bowiem w czasie wykuwania broni wokoło kowadła, na którym miarowe uderzenia młota wraz z zaklęciami układały molekuły stali, nadając im niemalże niezniszczalny charakter, widniał krąg runów, wyrysowanych krwią przyszłego posiadacza miecza. Oczywiście to nie Haike wyrysował te symbole, lecz Hornius, ale przyszły posiadacz broni musiał być stale obecny przy ostatecznym kształtowaniu klingi, by w odpowiednim momencie upuścić nieco krwi na stygnący metal. Na razie jednak do tego momentu pozostawało jeszcze nieco czasu, więc nasz bohater pozwolił sobie oddalić myśli poza kuźnię, w której słychać było tylko dźwięk wykuwanego miecza. Myśli młodego wojownika powędrowały ku jego ojcu, który dziś rano wraz z grupą czterech innych saukka (dwoje z nich było kobietami), wyruszył z pewnym dość tajemniczym zleceniem. Było to jedno z tych nielicznych zleceń, o którego szczegółach Hakkai nie mówił swojemu synowi. Jedyne czego niebieskooki się dowiedział, to to, że dotyczyło ono ochrony jakiegoś maga. Czyli w praktyce nic martwiącego – Hakkai był doświadczonym wojownikiem, jednym z lepszych w osadzie, podobnie jak pozostali, którzy wyruszyli, więc nawet jeśli spotkają dwa tuziny bandytów, nic się im nie stanie. A nawet jeśli, to taki był los saukka, bo chociaż początkowo uciekli oni od wielkiego świata by w ciszy i z dala od zgiełku cywilizacji praktykować swoją sztukę walki, to jednak z czasem zaczęli się otwierać na ludy Alaranii, tropiąc i likwidując różne bestie, ochraniając kupieckie karawany, brali udział w mniejszych bądź większych konfliktach – uogólniając, robili to, co umieli najlepiej – uprawiali sztukę wojny. Prawdą było jednak, że z powodu takiego, a nie innego sposobu zarabiania na chleb, wielu z nich ginęło w kwiecie wieku, ale dzięki ochronie pobliskich wiosek nie odczuwali głodu i mogli wieść w miarę godziwe życie.
- Haike, już czas. – stary mag wyrwał młodzieńca z zamyślenia. Ten nie zwlekając długo, obnażył dłoń i wystawił ją nad formującą się klingę miecza. Czuł ciepło bijące od rozżarzonego metalu, a Yenald sprawnym ruchem niedługiego ostrza naciął mu skórę. Po chwili z rany popłynęła czerwona krew, spadając na stygnący miecz, dopełniając rytuału…

Ubrany w swą zbroję Haike, szedł poprzez zniszczoną i opustoszałą wieś z uniesionym wysoko mieczem, wzdłuż klingi, którego spływała krew. Nieopodal niego leżała odcięta głowa kobiety, której ciało wiło się jeszcze w dziwaczny sposób, jakby pod skórą poruszały się robaki. Nie było to odlegle od prawdy, jej ciało toczył yomadurn, pasożyt, który przedostał się do tego świata prawie dwadzieścia lat temu, kiedy pewien mag postanowił podjąć się eksperymentu na przestrzeni i osnowie tego wymiaru. Niebieskooki ostrożnie stawiał każdy krok, czuł, jak jego amulet świeci coraz mocniej i mocniej, z każdym krokiem był bliżej celu. W końcu znalazł to, czego szukał, zza jednego budynku wyłoniła się pokraczna postać mężczyzny o zniekształconym ciele. Ich oczy spotkały się, obaj wiedzieli, co za moment nastąpi, tylko jeden opuści wioskę żywy…

*yomadurn – istota należąca do śluzowców (w przybliżeniu krewni grzybów), która na skutek eksperymentu pewnego maga dostała się do świata Alaranii z innego wszechświata. Jest to bezkształtny, biały pasożyt, który zaraziwszy ciało zwierzęcia lub istoty inteligentniejszej, skrupulatnie przejmuje nad żywicielem kontrolę, atakując układ nerwowy, a następnie przebudowuje jego ciało, znacznie zwiększając parametry fizyczne, nadając przy tym często odpychający wygląd. Osobnik zarażony yomadurn’em staje się agresywny, poluje i zabija w celu dostarczenia pasożytowi budulca dla jego plechy oraz znacznie wzrasta jego popęd płciowy – bowiem zarodniki śluzowca przenoszą się przez wydzieliny ciała – im dłuższy kontakt zarodników z wnętrzem ciała innego osobnika, tym większa szansa zarażenia. Osobnika zarażonego można leczyć magią, trudność takiego zabiegu zależy od stopnia zainfekowania, w sytuacji, gdy nie ma pod ręką silnego maga lub też mag nie jest w stanie pozbyć się pasożyta, zaleca się uśmiercenie chorego, spalenie jego zwłok oraz poddanie jego środowiska kwarantannie, w celu uniemożliwienia rozprzestrzenienia się zarazie dalej.
  • Najnowsze posty napisane przez: Haike
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Data
  • Re: [Leśne jeziorko] W drodze do Shari
    - To oczywiste. W tym duecie jedna osoba musi mieć rozum. - odpowiedział z mrugnięciem oka szermierz, na słowa Tivy dotyczące Luny. Może było w nich trochę autoironii, ale prawdą było, że nasz bohater coraz mni…
    22 Odpowiedzi
    13006 Odsłony
    Ostatni post 10 lat temu Wyświetl najnowszy post
  • Re: [Leśne jeziorko] W drodze do Shari
    - Widzisz, w tym chyba tkwi problem. - odpowiedział jej podchodząc do swoich rzeczy, po czym zaczął je pakować dodając - W mojej motywacji. Brak yomadormów powinien cieszyć. - nie było do końca jasnym, czy szer…
    22 Odpowiedzi
    13006 Odsłony
    Ostatni post 10 lat temu Wyświetl najnowszy post
  • Re: [Leśne jeziorko] W drodze do Shari
    - To jest wyraz szacunku. - odpowiedział z lekkim uśmiechem naturiance, po czym dodał - Podobnie jak to. - i w tym miejscu nibieskooki szermierz ukłonił się w podziękowaniu za chęć pomocy. Był pewien, że razem …
    22 Odpowiedzi
    13006 Odsłony
    Ostatni post 10 lat temu Wyświetl najnowszy post