Kobiety, alkohol i przygoda. Mniej więcej tak wygląda jego życie.   

 Nie interesuje go wielki świat książąt i polityków. W gruncie rzeczy dba tylko o swój interes oraz brata. 

 Pokochał życie wiecznego awanturnika wraz z pierwszym dniem swojego nowego życia. Nie dopuszcza myśli o jakiejkolwiek stabilizacji materialnej czy duchowej. 

 Uwielbia dobrą zabawę w karczmach, dobry alkohol i oczywiście piękne kobiety. Nie ma problemów z nawiązywaniem relacji między ludzkich, tym bardziej z kobietami. Często jest bardzo bezpośredni, rozmówcy zawsze patrzy w oczy. 

 Na jego ustach często widnieje szyderczy uśmiech. 

Mimo swojego przysposobienia karczemnego bawidamka wie kiedy przestać. 

Gdy pracuje, staje się wyrachowanym, bezwzględnie dążącym do celu profesjonalistą. 

Jest mistrzem pokera, większość czasu poświęca na graniu w co lepszych karczmach. 

Gdyby nie jego charakter i  przysposobienie do świata mógłby z wygranych żyć jak porządny człowiek. 

Wie jak grać, obstawiać, ale przede wszystkim wie jak oszukać innych tak aby oni myśleli że zyskują. 

Wzrost - 190 cm

Oczy - Niebieskie 

Włosy - Krótkie, ciemno - kasztanowe ułożone w klasyczny nieład. 

Twarz -  smukła najczęściej wyrażająca lekki szyderczy uśmiech, nie skalana żadną blizną. 

Sylwetka -  proporcjonalna o wyraźnie zarysowanych mięśniach. 

W każdym jego ruchu widać ostrożność i kocią grację, nawet podczas zabaw w karczmie. 

Najczęściej chodzi w swojej skórzanej zbroi z czarną koszulą pod spodem. Wytarte od starości spodnie, przewiązane rzemykami na udach. Wysokie buty z cholewą zawiązywane również rzemieniem.  Bezpośrednio na zbroję, zakłada naramienniki oraz rzadziej karwasze pod rękawice. 

Na plecach, nosi łuk, który jest jego bronią i zarazem sposobem na życie. Na udach zaczepione są dłuższe sztylety, pozostałe dwa kryją się w cholewach butów.

Ród LaVien to rodzina z tradycjami. Kilkaset lat temu byli bardzo potężnymi i wpływowymi ludźmi. Byli panami feudalnymi, dla których pracowały setki chłopów. Jednak kilka wojen, zaraz i kataklizmów skutecznie zniszczyły ziemskie posiadłości, a uwłaszczenie chłopów spowodowało całkowitą ich utratę. Ród LaVienów stał się już nie ważny i z każdym rokiem coraz mniej się z nim liczono, aż w końcu zostało im tylko nazwisko i tytuł, o którym już nawet zapomniano. Tylko członkowie tego rodu przekazują sobie dokładną historię, aby może pewnego dnia powrócić do dawnej chwały.

Młody Adearin nigdy nie był typem leniwca, zawsze rozpierała go energia. Nie mógł siedzieć spokojnie podczas gdy jego starszy brat Silv, pobierał nauki szermiercze u ojca. Sam biegał po lasie z imitacją łuku strzelając do drzew. 
    Okazało się że knieje lubi o wiele bardziej niż spokojnie życie w domu, spędzał tam większość swojego dzieciństwa. Czasem czuł się zaniedbywany przez ojca, wynikało to z ciągłych treningów Silverena, jednak stracony czas  nadrabiał z matką. To ona nauczyła go wielu przydatnych umiejętności do przeżycia w lesie. Nauczył się jak parzyć zioła, czy zrobić jedzenie z dostępnych dobrodziejstw lasu. W tedy nie wiedział ze ta nauka okaże się bezcenna. Między innymi dzięki matce nauczył się rozmawiać z kobietami. 

    Nadszedł jednak moment gdy  Silv i Adearin dostali powołanie do wojska. Starszy brat miał  w tedy 17 lat, a Adearin 14. Ze względu na ich umiejętności rozdzielono ich: Silveren został wcielony do piechoty, a Adearin do korpusu łuczników.
   To właśnie tam mógł doskonalić swoje umiejętności. Ciężkie treningi, oraz ciągła wizja śmierci zrobiła z niego żołnierza niemal idealnego. Wszystko szło dobrze jednak rzadko widywał się z bratem. Sam mógł to pogodzić, ale czuł dziwną pustkę gdy wysyłano ich na misje w zupełnie inne miejsca. 
   Dodatkowym oporem przed pełnioną służbą był fakt że Adearina nigdy nie obchodziły wojny ani podziały terytorialne, podobnie zresztą jak jego brata.  
   W pewnym momencie ich żołnierskiej kariery, Silveren wymyślił plan jak położyć kres ich udziałowi w tej wojnie. Wysłuchując pomysłu brata, bardzo szybko podjął kroki ku wolności.

  W tym momencie mieli za sobą już trzy lata czynnej służby, podczas których wiele się nauczyli z rzemiosła wojennego. Uciekli więc i zostali najemnikami.  Na początku najmowali się jako najemnicy w różnych armiach za zadowalający żołd, jednak wojna nie była ich żywiołem. Później rozszerzyli wachlarz usług do zabójstw, kradzieży i szpiegostwa. Często też żyli z oszustw. Jak na razie życie awanturników im pasowało.