Jest uparty, ale gdy przedstawi mu się logiczne argumenty, potrafi zmienić zdanie. Lubi się śmiać, ale w okolicy, w której mieszka nie ma zbyt wielu ludzi, a tym bardziej jego rówieśników. Przywykł do samotności. Dziadunio nie może z nim być cały czas, więc chodzi, gdzie mu się podoba, jego mistrz i tak zawsze wie, gdzie się znajduje. Rozmawia ze zwierzętami i uczy się od nich wielu pożytecznych rzeczy. Często buja w obłokach. Lubi marzyć i wyobrażać sobie różne rzeczy. Jego marzeniem jest nauczyć się kiedyś magi iluzji, aby inni ludzie mogli zobaczyć jego wytwory wyobraźni.

Zwykle wygląda jak chłopiec, choć czasem zmienia wygląd zupełnie wbrew swojej woli. Ma szopę blond włosów na głowie i duże błękitne oczy. Usta ma drobne, a rysy twarzy łagodne. Na lewej łopatce ma znak runiczny, który znajduje się tam od jego urodzenia. Wygląda jak „H” obwinięte wężem. Nosi niby białą koszulę, która w rzeczywistości jest już prawie czarna i brązowe spodnie. Nie nosi butów, ponieważ uważa, że lepiej chodzić na boso, ale jak już je założy, to mają wysokie cholewy i są koloru brązowego... Zwykle, gdy go już ktoś zobaczy, zauważy, że nosi ciemnozielono-brązową torbę przewieszoną przez ramię i sztylet w pochwie na lewym biodrze.

Pewnej bardzo ciemnej nocy, pod drzwiami małej chatki w środku puszczy zjawił się niespodziewany gość. Był garbaty i miał nos wielkości dwóch wróbli. Trzymał w ręce zawiniątko, które bez przerwy się ruszało. To było małe dziecko, a ściślej mówiąc-chłopczyk. Było w nim coś dziwnego. Jego ciało wybrzuszało się i skóra falowała, jakby próbowała...zmienić kształt. Co chwilę przybierała inny kolor. Mężczyzna, który niósł dziecko, przystanął i rozejrzał się. Było cicho, nienaturalnie cicho. Zapukał do drzwi starej rudery. Gdy usłyszał, że ktoś się zbliża, położył dziecko gwałtownie na ziemi, a ono zaczęło płakać. Koło niemowlęcia położył małą karteczkę i czerwoną różę. Garbaty człowiek skoczył w krzaki i niezauważony przyglądał się, co mieszkaniec domu zrobi. Drzwi się otworzyły i z chatki wyszedł stary już od dawna mężczyzna. Spojrzał na dziecko i zauważył różę razem z listem koło niej. Wziął go do ręki i przeczytał: 

„Drogi Nemene, zapewne ty mnie nie znasz, ale ja Cię znam od dawna. Jestem Widzącym i widziałem, jakie to dziecko jest ważne. Naucz je wszystkiego, co sam potrafisz, a kiedyś zobaczysz, jak twój uczeń osiąga cel, o którym inni nawet nie marzyli. Okaże Ci się również pomocny w wielu rzeczach”.

Nemene zmarszczył brwi i wziął dziecko razem z różą i listem. Nie umknęło jego uwadze również wygląd chłopca i jego skóra. Opiekował się nim jak mógł najlepiej. Przez następne lata pokazywał dziecku różne rzeczy, a ono, zanim zaczęło mówić (Powiedziało pierwsze słowo niezwykle późno, ponieważ w wieku sześciu lat. Lecz gdy już zaczęło mówić, robiło to nienagannie) już potrafiło zbierać zioła i stworzyć kilka maści. Gdy zaczął wykazywać talent do magi, Nemene zaczął go uczyć arkana Kręgu Żywiołów. Uczył się i uczył. Szło mu coraz lepiej, choć wolał używać woli miast inkantacji, co było dla niego naturalne. Był uczniem wielkiego czarodzieja, ale i tak zwracał się do niego „Dziaduniu”, a jego mistrzowi to nie przeszkadzało. Uczył go jak poskramiać magię i jak naginać rzeczywistość do swojej woli. Żyli tak razem na kompletnym odludziu, tylko od czasu do czasu widując ludzi. Kylar zorientował się, że potrafi rozmawiać ze zwierzętami. Powiedział o tym swojemu mistrzowi, a on poinformował go, że tę sztukę potrafią tylko nieliczni i nakazał rozwijać się mu pod tym aspektem. Tak właśnie mijały lata. Kylar się uczył i doskonalił swoje umiejętności. Zauważyli również razem z mistrzem, że Kylar potrafi zmieniać kształt. Odtąd rozwijał swoje umiejętności z pomocą Dziadziunia.